UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 52/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Ł. G. (1)

P. W.

1.I - czyn tożsamy z zarzucanym w akcie oskarżenia

1.II – z tym ustaleniem, że zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn popełnił będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie IIK 200/09, tj. przestępstwa określonego w art. 178a § 1 i § 4 kk

1.III – czyn tożsamy z zarzucanym w akcie oskarżenia

2.I - czyn tożsamy z zarzucanym w akcie oskarżenia, z tym ustaleniem, że działał wspólnie i w porozumieniu z Ł. G. (1)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.1.1. I i 1.1.2.2.I

1. W dniu 12 lutego 2020 roku na terenie posesji K. P. (1) w C. P. Z. (1) pozostawił ciągnik rolniczy marki M. (...) o nr rej. (...) wartości 150 000 złotych, który była własnością jego pracodawcy A. R..

zeznania świadka P. Z. (1)

zeznania świadka K. P. (1)

zeznania świadka A. R.

k. 17, 00:22:41-00:30:49 na k. 194v-195

k. 20v-21, 00:05:27-00:24:49 na k. 198v-199

k. 11, 00:15:08-00:22:41 na k. 193v-194

1.1.1.1. I i 1.1.2.2.2.I

2. Na terenie posesji K. P. (1) w C. tego dnia popołudniu przebywali również Ł. G. (1) i P. W. rozbierali stare samochody, spożywali alkohol.

P. W. powiedział Ł. G. (1), że chciałby przestawić blaszany garaż znajdujący się na jego posesji w L., który utrudnia wjazd do nieruchomości. W tym celu postanowili wziąć ciągnik pozostawiony przez pracowników A. R. w C. - na terenie posesji K. P. (1).

Po północy w dniu 13 lutego 2020 roku dokonali oni zaboru w celu krótkotrwałego użycia ciągnika rolniczego marki M. (...) o nr rej. (...) i pojechali nim razem do miejsca zamieszkania P. W. w miejscowości L.. Przy pomocy ciągnika rolniczego przestawili garaż. Po czym do miejsca zamieszkania P. W. przyjechali funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W..

Ł. G. (1) i P. W. zostali zatrzymani.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. (1)

wyjaśnienia oskarżonego P. W.

zeznania świadka A. R.

zeznania świadka P. Z. (1)

zeznania świadka K. P. (1)

zeznania świadka R. W.

protokół badania stanu trzeźwości Ł. G. wraz ze świadectwem wzorcowania

protokół badania stanu trzeźwości P. W. wraz ze świadectwem wzorcowania

protokół oględzin miejsca

kserokopia dowodu rejestracyjnego ciągnika rolniczego marki M. (...) o nr rej. (...)

dokumentacja fotograficzna

opinie z przeprowadzonych badań wraz protokołami pobrania krwi Ł. G. (1)

opinie z przeprowadzonych badań wraz protokołami pobrania krwi P. W.

protokół zatrzymania Ł. G. (1)

protokół zatrzymani P. W.

k. 39, k. 158

k 34

k. 11, 00:15:08-00:22:41 na k. 193v-194

k. 17, 00:22:41-00:30:49 na k. 194v-195

k. 20v-21, 00:05:27-00:24:49 na k. 198v-199

k. 44-45, 00:19:15-00:36:43 na k. 201-202

k. 3

k. 5-6

k. 7

k. 14-15

k. 54-60

k. 76-78v, k. 82-84v, k. 88-90v

k. 79-81v, k. 85-87v, k. 91-93v

k. 40

k. 42

1.1.1.1. II

3. Ł. G. (1) w dniu 13 lutego 2020 roku, znajdując się w stanie nietrzeźwości, kierował ciągnikiem rolniczym marki M. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, który to zabrali wraz z P. W. w celu krótkotrwałego użycia. Przejechał nim z miejscowości C. do L..

Funkcjonariusze Policji zbadali stan trzeźwości Ł. G. (1) przy pomocy urządzenia A. (...) z wynikiem: o godz. 3:30 – 0,78 mg/l, 3:34 – 0,74 mg/l, 4:14 – 0,67 mg/l, 4:57: - 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Następnie wraz z Ł. G. (1) udali się do (...) w W. w celu pobrania mu krwi do badania. W próbce pobranej o godz. 04:30 stwierdzono 1,62 promila, o godz. 05:30 – 1,39 promila, o godzinie 06:30 – 1,16 – promila.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. (1)

wyjaśnienia oskarżonego P. W.

zeznania świadka K. P. (1)

protokół badania stanu trzeźwości Ł. G. wraz ze świadectwem wzorcowania

opinie z przeprowadzonych badań wraz protokołami pobrania krwi Ł. G. (1)

k. 39, k. 158

k 34

k. 20v-21, 00:05:27-00:24:49 na k. 198v-199

k. 3

k. 76-78v, k. 82-84v, k. 88-90v

1.1.1.1.I., 1.1.1.1.II, 1.1.1.1.III.

4. Ł. G. (1) był uprzednio karany.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie II K 200/09 był prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Skazanie to

nie uległo zatarciu.

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dot. Ł. G. (1)

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z 29.09.2009 r., sygn. akt II K 200/09

k. 187-188v

k. 111

1.1.1.1.III

5. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26 marca 2018 roku, sygn. akt III RC 83/17 Ł. G. (1) jest zobowiązany do łożenia na utrzymanie syna M. G. renty alimentacyjnej w wysokości 350,00 złotych miesięcznie.

W okresie od 12 stycznia 2019 roku do dnia 04 marca 2020 roku Ł. G. (1) uchylał się od wykonania ciążącego na obowiązku.

Łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, czym naraził M. G. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. (1)

zeznania świadka P. Z. (3)

zeznania świadka K. P. (1)

pismo z Powiatowego Urzędu Pracy w W. z dnia 28.02.2020 r. wraz z zaświadczeniem

pismo z KRUS z dnia 27.02.2020 r.

pismo z Ośrodka Pomocy (...) wraz z zaświadczeniem

odpis aktu urodzenia małoletniego M. G.

informacja o stanie zaległości w sprawie egzekucyjnej

kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26.03.2018 r., sygn. akt III RC 83/17

pismo ze Starostwa Powiatowego w W. z dnia 11.03.2020

pismo z ZUS z dnia 16.04.2020 r.

k. 39, k. 158

k. 144v-145, 00:05:00-00:19:15 na k. 200v-201

k. 20v-21, 00:05:27-00:24:49 na k. 198v-199

k. 130-131

k. 134

k. 137-138

k. 139

k. 140

k. 147

k. 149

k. 150

1.1.2.2.I

6. P. W. był uprzednio karany.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowym w Wąbrzeźnie II Wydział Karny z sygn. akt II K 109/17 z dnia 25 października 2017 roku została orzeczona wobec oskarżonego kara łączna 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo określone m.in. w art. 278 § 1 kk, którą odbył w okresie od 21 lutego 2017 roku godz. 10.05 do dnia 19 września 2018 roku godz. 14.10 z zaliczeniem okresu od 22 listopada 2014 roku do 24 czerwca 2015 roku.

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dot. P. W.

odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 25 października 2017 roku, sygn.. akt II K 109/17

k. 185-185v

k. 51

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.1.I.2 i 1.1.1.1.II.3, 1.1.1.1.II.4, 1.1.1.1.III.5

wyjaśnienia oskarżonego Ł. G. (1)

Ł. G. (1) przyznał się do czynów zarzucanych mu w pkt. I i II i złożył wyjaśnienia (k. 39). Z jego relacji wynika, że spożywał alkohol wraz z P. W. na posesji K. P. (1). P. W. powiedział mu, że chciałby przestawić garaż blaszany znajdujący się na jego posesji w L.. Wówczas wsiadł za kierownicę ciągnika rolniczego znajdującego się na posesji K. P. (1), kluczyki były w ciągniku. Pojechał nim wraz z P. W. do L.. Gdy przestawili garaż, na miejsce przyjechała Policja. Wyjaśnienia w tym zakresie są zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, wspólnie tworzą spójną i logiczną całość.

Ł. G. (1) przyznał się do czynu zarzucanego mu w pkt. III i złożył wyjaśnienia (k. 158). Ł. G. (1) potwierdził, że jest ojcem małoletniego M. G.. Oskarżony podał, że nie płacił alimentów z uwagi na swoją trudną sytuację majątkową. Nie ma stałego dochodu, utrzymuje się ze zbierania złomu. Ł. G. (1) wyraził skruchę, wskazał, że żałuje tego, że nie płacił alimentów na syna. Sąd obdarzył wyjaśnienia oskarżonego walorem wiarygodności także w tej części. Są one spójne i jasne i znajdują potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy.

1.1.2.2.I 1

wyjaśnienia oskarżonego P. W.

Oskarżony P. W. przyznał się do zarzucanego mu czynu (k. 34). Potwierdził, że spożywał alkohol wraz z Ł. G. (1) i mówił mu o tym, że chciałby przestawić blaszany garaż znajdujący się na jego posesji w L.. Postanowili w pewnym momencie wziąć ciągnik pozostawiony przez pracowników wyrębu drzewa na terenie posesji P.. Podał, że nie kierował tym ciągnikiem. Jego wyjaśnienia korespondują z wersją przedstawioną przez Ł. G. (1). Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego relacji.

1.1.1.1.I.1 1.1.1.1.I.2

1.1.2.2.I.1

1.1.2.2.I.2

zeznania świadka A. R., zeznania świadka P. Z. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków A. R. i P. Z. (1) w całości. Ich zeznania są spójne, jasne, logiczne. A. R. prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się m.in. wycinką drzew. Jego pracownik P. Z. (1) za jego wiedzą, pozostawił ciągnik rolniczy marki M. (...) o nr rej. (...) u gospodarza w pobliżu miejscu wycinki, żeby codziennie nie pokonywać nim trasy. Ł. G. (1) i P. W. nie mieli zgody, by z niego korzystać. W/w świadkowie nie pamiętali dokładnie wszystkich szczegółów zdarzenia, jednakże ocenie Sądu jest to w pełni usprawiedliwione z uwagi na upływ czasu.

1.1.1.1. I.1

1.1.2.2.I.1

1.1.1.1. I.2,

1.1.2.2.I.2

1.1.1.I.3

1.1.1.I.5

zeznania świadka K. P. (1)

Na wiarę zasługują zeznania świadka K. P. (1). Świadek ten podał, że na jej posesji pracownicy zajmujący się wycinką lasu pozostawili ciągnik. W nocy obudziły ją hałasy. Gdy wyszła na zewnątrz, zobaczyła, że Ł. G. (1) i P. W. jeżdżą tym pojazdem. Prowadził go Ł. G. (1). Miała podejrzenie, że Ł. G. (1) i P. W. znajdują się pod wpływem alkoholu, więc chciała zabrać mi kluczki, jednakże bezskutecznie. Wobec tego zadzwoniła na Policję. W ocenie Sądu zeznawała ona szczerze, zaś bezpośredni kontakt z nią na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania wiarygodności jej zeznań. Była ona bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Jej zeznania nie budzą żadnych wątpliwości, pozwalając na dokonanie na ich podstawie ustaleń faktycznych

Sąd obdarzył także zeznania K. P. (1) walorem wiarygodności w części, w której podała, że ma wiedzę o tym, że Ł. G. (1) nie wywiązuje się z obowiązku alimentacyjnego na rzecz M. G.. Podała, że jest on jednak zdrowy i może pracować.

1.1.1.1.I.2 1.1.2.2.I.2.

zeznania świadka R. W.

Jest ojcem P. W.. Potwierdził, że na jego posesji przy garażu stał ciągnik, którym prawdopodobnie przyjechał jego syn z kolegą, by przestawić blaszany garaż. Nie był on jednak bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Świadek ten w pełni obiektywnie i szczerze opisał w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest mu rzeczywiście wiadome w sprawie.

1.1.1.III.5

zeznania świadka P. Z. (3)

Na wiarę zasługują zeznania świadka P. Z. (3). Podała, że małoletni M. G. jest synem Ł. G. (1). Nie ma z nim jednak kontaktu. Obecnie na Ł. G. (1) ciąży obowiązek alimentacyjny na rzecz małoletniego w kwocie 350 zł ustalony wyrokiem tut. sądu. Oskarżony nie wywiązuje się jednak z niego. Sprawa została skierowana do komornika, jednakże egzekucja alimentów okazała się być bezskuteczna. Wobec tego, alimenty są wypłacane jej z Funduszu alimentacyjnego. Cały ciężar utrzymania małoletniego spoczywa na niej. P. Z. (3) wskazała, że aktualnie nie pracuje z uwagi na konieczność sprawowania opieki nad synem. Korzysta z pomocy finansowej rodziny, otrzymuje zasiłek rodzinny i świadczenie 500+.

1.1.1.1.I.2 1.1.1.1.II.3

1.1.2.2.I.2

1.1.1.1.I.2

1.1.2.2.I.2

1.1.1.1.I.2

1.1.2.2.I.2

1.1.1.1.I.2

1.1.2.2.I.2

1.1.1.1.I.2 1.1.1.1.II.3

1.1.2.2.I.2

1.1.1.1.I.4

1.1.1.1.II.4

1.1.1.1.III.4

1.1.1.1.II.4

1.1.1.1.III.5

1.1.2.2.I.6

1.1.1.1.I.2

1.1.1.1.II.3

1.1.2.2. I. 2

1.1.2.2. I. 6

protokół badania stanu trzeźwości Ł. G. wraz ze świadectwem wzorcowania

protokół badania stanu trzeźwości P. W. wraz ze świadectwem wzorcowania

protokół oględzin miejsca,

kserokopia dowodu rejestracyjnego ciągnika rolniczego marki M. (...) o nr rej. (...),

dokumentacja fotograficzna

opinie z przeprowadzonych badań wraz protokołami pobrania krwi Ł. G. (1)

opinie z przeprowadzonych badań wraz protokołami

pobrania krwi P. W.,

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dot. Ł. G. (1)

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z 29.09.2009 r., sygn. akt II K 200/09

pismo z Powiatowego Urzędu Pracy w W. z dnia 28.02.2020 r. wraz z zaświadczeniem,

pismo z KRUS z dnia 27.02.2020 r.,

pismo z Ośrodka Pomocy (...) wraz z zaświadczeniem,

odpis aktu urodzenia małoletniego M. G.

informacja o stanie zaległości w sprawie egzekucyjnej,

kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26.03.2018 r., sygn. akt III RC 83/17,

pismo ze Starostwa Powiatowego w W. z dnia 11.03.2020

pismo z ZUS z dnia 16.04.2020 r.,

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dot. P. W.

protokół zatrzymania Ł. G. (1)

protokół zatrzymania P. W.

odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 25 października 2017 roku, sygn.. akt II K 109/17

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1, 5

Ł. G. (1)

P. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynów z pkt. 1.I i i z pkt. 2.I:

Zgodnie z art. 289 § 1 kk, kto zabiera w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Zabór pojazdu mechanicznego jest przestępstwem materialnym. Skutkiem jest utrata władztwa nad pojazdem przez osobę uprawnioną i nabycie władztwa nad nim przez sprawcę (uchwała SN z 25.09.1975 r., VI KZP 24/75, OSNKW 1975/10–11, poz. 140; Marek, Komentarz, s. 614).

Jest to przestępstwo kierunkowe, można je popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim. Najważniejszą cechą odróżniającą zabór pojazdu mechanicznego od kradzieży jest cel, w jakim działa sprawca. Omawiane przestępstwo polega na zaborze w celu krótkotrwałego użycia pojazdu. Chodzi tu o użycie pojazdu zgodnie z przeznaczeniem (wyrok SN z 13.08.1975 r., V KRN 94/75, OSNKW 1975/10–11, poz. 144).

Ł. G. (1) i P. W. w dniu 13 lutego 2020 roku dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ciągnika rolniczego marki M. (...) o nr rej. (...) wartości 150 000 złotych należącego do A. R.. Pojazd ten był zaparkowany na posesji K. P. (2) przez osoby zajmujące się w pobliżu wycinką lasu. Oskarżeni bez wiedzy właściciela udali się ciągnikiem do miejsca zamieszkania P. W., by przestawić nim blaszany garaż, który utrudniał wjazd ma posesję.

Oskarżeni zarzucanego im czynu dopuścili się działając wspólnie i w porozumieniu. Pojęcie współsprawstwa ujęte zostało przez ustawodawcę w przepisie art. 18 § 1 kk. Współsprawstwo polega na tym, że dwie lub więcej osób, działając wspólnie i w porozumieniu realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12). Mając na uwadze powyższe, jak również ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny, stwierdzić należy, że bezsprzecznie oskarżeni Ł. G. (1) i P. W. w zakresie zarzucanego im czynu, działali wspólnie i w porozumieniu. P. W. poinformował Ł. G. (1), że chciałby przestawić znajdujący się na jego posesji garaż. Wspólnie postanowili wykorzystać do tego znajdujący się na posesji K. P. (1) ciągnik pozostawiony przez pracowników A. R.. Razem wsiedli do ciągnika, za kierownicą usiadł Ł. G. (1) i pojechali do miejsca zamieszkania P. W..

P. W. zarzucanego mu czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowym w Wąbrzeźnie II Wydział Karny z sygn. akt II K 109/17 z dnia 25 października 2017 roku, na karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo określone m.in. w art. 278 § 1 kk i, którą odbył w okresie od 21 lutego 2017 roku godz. 10.05 do dnia 19 września 2018 roku godz. 14.10 z zaliczeniem okresu od 22 listopada 2014 roku do 24 czerwca 2015 roku. W ocenie Sądu niniejszego czynu oskarżony P. W. dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Ł. G. (1) i P. W. byli świadomi, że dokonują czynu zabronionego, że nie mają prawa dysponować ciągnikiem pozostawionym na nieruchomości K. P. (1), pomimo tego dokonali jego zaboru w celu krótkotrwałego użycia. Przejechali nim do nieruchomości P. W..

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonym można zasadnie było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez nich występku.

Odnośnie czynu z pkt. 1.III:

Zgodnie z art. 209 § 1 kk, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, zaś § 1a w/w przepisu stanowi, że jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Zgodnie z art. 209 § 1 kk źródłem stwierdzenia obowiązku alimentacyjnego może być wyłącznie określające co do wysokości zobowiązania orzeczenie sądowe, ugoda zawarta przed sądem albo innym organem albo inna jakakolwiek umowa, której treścią jest zobowiązanie alimentacyjne.

Przestępstwa z art. 209 § 1 kk może zatem dopuścić się tylko ten, kto mógłby wykonać ciążący na nim obowiązek, ale nie czyni tego mimo realnych możliwości. Sprawca nie wypełnia zatem obowiązku, bo nie chce go wypełnić lub ten obowiązek lekceważy (post. SN z 17.4.1996 r., II KRN 204/96, Prok. i Pr. 1996, Nr 11, poz. 4).

Typ kwalifikowany przestępstwa niealimentacji został ograniczony przez wprowadzenie wymogu, aby z czynu sprawcy wynikał skutek (przestępstwo materialne) w postaci narażenia osoby uprawnionej do świadczeń alimentacyjnych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Zgodnie z poglądami doktryny prawa rodzinnego zapewnienie dziecku odpowiedniego poziomu życia oznacza zaspokojenie jego podstawowych potrzeb w zakresie wyżywienia niezbędnego do prawidłowego rozwoju fizycznego, stosownej do wieku odzieży, ochrony zdrowia i odpoczynku oraz kształcenia w zakresie podstawowym i zawodowym (T. S., Prawo dziecka do odpowiedniego poziomu życia, s. 276–277). Zakres pojęcia "podstawowe potrzeby życiowe", użytego w art. 209 § 1a kk, wyznaczają warunki społeczne, poziom rozwoju gospodarczego, technologicznego, stan świadomości społecznej. Im wyższy jest stopień rozwoju społeczeństwa, przeciętny poziom życia, tym większe i bardziej zróżnicowane są potrzeby uznawane powszechnie za podstawowe (wyr. SA we Wrocławiu z 16.3.2016 r., II AKa 7/16, L.).

Nie budzi wątpliwości, że czyn oskarżonego Ł. G. (1) zarzucany mu w pkt. 1.III wypełnia znamiona przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a kk. Na oskarżonym ciąży obowiązek alimentacyjny na rzecz syna M. G. w kwocie 350 zł - wynikający z wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 26 marca 2018 roku o sygn. akt III RC 83/17. Oskarżony nie wywiązywał się z tego obowiązku w okresie od 12 stycznia 2019 roku do dnia 04 marca 2020 roku, zaległość z tego tytułu przekracza zatem więcej niż 3 świadczenia. Potwierdzają to zarówno zeznania P. Z. (4), jak i zgromadzone w sprawie dokumenty w postaci zaświadczenia o bezskuteczności egzekucji alimentów dnia 23 sierpnia 2019 roku i informacja o stanie zaległości z dnia 28 lutego 2020 roku, oba pochodzące od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wąbrzeźnie. W okresie tym Ł. G. (1) nie korzystał ze świadczeń z pomocy społecznej, nie był zarejestrowany jako osoba bezrobotna ani osadzony w zakładzie karnym. Oskarżony w toku postępowania nie sygnalizował żadnych dolegliwości zdrowotnych. Ł. G. (1) miał zatem obiektywną możliwość pozyskania odpowiednich środków pozwalających na realizację nałożonego na niego obowiązku. Brakiem uiszczania renty alimentacyjnej naraził swojego syna na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Matka małoletniego nie pracuje, bowiem opiekuje się małoletnim. Zmuszona jest korzystać z pomocy finansowej rodziny. P. Z. (3) i małoletni M. G. utrzymują się ze świadczeń z funduszu alimentacyjnego, zasiłku rodzinnego i świadczenia 500+. Ujawniona sytuacja materialna syna oskarżonego prowadzi zatem wprost do wniosku, że w wyniku postępowania oskarżonego został on narażony na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Podkreślić należy, że oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z bezprawności swojego postepowania, był już wcześniej karany za przestępstwo z art. 209 § 1 i § 1a kk.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Ł. G. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynu z pkt. 1.II:

Przepis art. 178a § 1 kk stanowi, że karze podlega, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Przestępstwo prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości jest przestępstwem powszechnym, co oznacza, że może być popełnione przez każdy podmiot zdatny do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Przedmiotem ochrony wskazanego przepisu jest bezpieczeństwo ruchu lądowego, wodnego i powietrznego - główny przedmiot ochrony) oraz życie i zdrowie - dodatkowy przedmiot ochrony (J. Piórkowska-Flieger, w: Bojarski, Kodeks karny, 2006, s. 320).

Z treści art. 178a § 1 kk wynika, że dla stwierdzenia przesłanek popełnienia przestępstwa wskazanych w tym przepisie konieczne jest spełnienie następujących znamion: po pierwsze – sprawca powinien prowadzić pojazd mechaniczny, po drugie – prowadzący pojazd musi znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem innego środka odurzającego, wreszcie po trzecie – pojazd mechaniczny powinien być prowadzony w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Należy stwierdzić, że wszystkie wyżej wskazane przesłanki zostały spełnione w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Niewątpliwie Ł. G. (1) prowadził pojazd mechaniczny. Oskarżony kierował bowiem ciągnikiem rolniczym marki M. (...) o nr rej. (...). Sąd Najwyższy uznał, że: ,,pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym jest każdy pojazd drogowy lub szynowy napędzany umieszczonym na nim silnikiem, jak również maszyna samobieżna i motorower (wyr. SN z 4.2.1993 r., III KRN 254/92, OSP 1993, Nr 10). Prowadzenie pojazdu nie ma swojej legalnej definicji. Nie ma jednak wątpliwości, że prowadzenie pojazdu immanentnie łączy się z podjęciem czynności polegających na wprawieniu pojazdu w ruch, a następnie na utrzymywaniu pojazdu w ruchu (R.A. Stefański, Glosa do wyroku SN z 22.7.1993 r.; II KRN 110/93 oraz J. Wojciechowski, Kodeks karny, s. 102). O

Oskarżony w chwili popełnienia czynu zabronionego niewątpliwie znajdował się w stanie nietrzeźwości. Zgodnie z treścią art. 115 § 16 kk stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Funkcjonariusze Policji zbadali stan trzeźwości Ł. G. (1) przy pomocy urządzenia A. (...) z wynikiem: o godz. 3:30 – 0,78 mg/l, 3:34 – 0,74 mg/l, 4:14 – 0,67 mg/l, 4:57: - 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Następnie funkcjonariusze Policji wraz z Ł. G. (1) udali się do (...) w W. w celu pobrania mu krwi do badania. W próbce pobranej o godz. 04:30 stwierdzono 1,62 promila, o godz. 05:30 – 1,39 promila, o godzinie 06:30 – 1,16 – promila.

Ł. G. (1) kierował pojazdem mechanicznym po drodze publicznej, gdzie odbywa się normalny ruch pojazdów, co stanowi prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym. Należy zauważyć, że dla wypełnienia znamion przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk wystarczające jest prowadzenie go w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego w jakiejkolwiek strefie ruchu, to jest w ruchu lądowym (drogowym lub kolejowym), wodnym lub powietrznym, (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, II AKa 131/04, KZS 2004/9/3). Nie może budzić wątpliwości, że oskarżony prowadził pojazd w ruchu lądowym – poruszał się bowiem drogą na trasie C.-L..

W niniejszej sprawie istniała konieczność zmiany kwalifikacji prawnej czynu. Ł. G. (1) był bowiem wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 29 września 2009 roku w sprawie II K 200/09.

Ustawodawca w przepisie art. 178a § 4 kk zawarł kwalifikowany typ przestępstwa z art. 178a § 1 kk, którego jednym z alternatywnie określonych znamion uzasadniających surowszą reakcję prawnokarną jest fakt uprzedniego prawomocnego skazania za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. W/w skazanie w dacie orzekania w niniejszej sprawie nie uległo zatarciu, należy stwierdzić więc, że Ł. G. (1) dopuścił się przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 kk.

Występek z art. 178a § 1 i 4 kk ma charakter umyślny, przy czym samo uruchomienie i prowadzenie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowadzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również objęty zamiarem ewentualnym. Niezbędna jest więc świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i godzenie się z tą możliwością. Analizując zachowanie oskarżonego od strony podmiotowej, stwierdzić należy, że oskarżony, spożywając alkohol bezpośrednio przed zdarzeniem zdawał sobie sprawę z tego, że nie powinien prowadzić pojazdu mechanicznego, a mimo to dopuścił się takiego zachowania, umyślnie naruszając zasadę ruchu drogowego, tj. zasadę trzeźwości. W tym stanie rzeczy nie można mieć wątpliwości, że od strony podmiotowej oskarżony swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 kk.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Ł. G. (1) wiedział, skoro bezpośrednio przed zdarzeniem spożywał alkohol w postaci wódki, ze znajduje się w stanie nietrzeźwości, pomimo tego postanowił prowadzić w takim stanie pojazd mechaniczny po drodze publicznej.

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. G. (1)

P. W.

1, 2.3

1.I, 1.II, 1. III

1.I

1.II

1.III

1.I, 1.II, 1. III

2.I

wymierzając oskarżonemu jednostkowe kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa,

- w ocenie sądu wymierzenie kary pozbawienia wolności jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego, orzekane do tej pory, również, przez tutejszy Sąd, kary ograniczania wolności, głównie w oparciu o art. 37 a kk nie przyniosły oczekiwanego rezultatu, oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków ze swojego postępowania, nie wykorzystał danej mu szansy i nadal narusza porządek prawny

- w ocenie Sądu wysokość wymierzonych kar jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego

- czyn z art. 289 § 1 kk zagrożony jest kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- w ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego,

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez Ł. G. (1) jest znaczny - w szczególności z uwagi na charakter dobra, przeciwko któremu przypisane mu przestępstwo były skierowane - własność i posiadanie rzeczy, jaką jest pojazd mechaniczny

- sprawca czynu z art. 178a § 4 kk podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- w ocenie Sądu orzeczona kara 1 roku pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez Ł. G. (1) jest wysoki. Oskarżony dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a co za tym idzie takiego, które bardzo często w sposób bezpośredni zagraża najwyższym dobrom chronionym prawem, tj. zdrowiu i życiu ludzkiemu. Podkreślić należy, że prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwym stanowi umyślne (tj. świadome działanie wbrew zakazowi) naruszenie jednej z najbardziej podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Oskarżony narażał na niebezpieczeństwo nie tylko siebie, ale też innych uczestników tego ruchu, w szczególności P. W., którego przewoził,

- zgodnie z art. 42 § 4 kk, Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie ponownego skazania osoby prowadzącej pojazd mechaniczny w warunkach określonych w § 3 tego przepisu

- orzeczenie dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych było zatem w niniejszej sprawie obligatoryjne

- na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 złotych

- przepis art. 43a § 2 kk wskazuje, że orzeczenie wobec oskarżonego wskazanego świadczenia pieniężnego jest obligatoryjne w sytuacji za przestępstwo z art. 178a § 4 kk

- jego wysokość została orzeczona wobec oskarżonego w najniższym możliwym wymiarze czyli przez zasądzenie od niego na rzecz wskazanego Funduszu kwoty 10.000 zł

- art. 209 § 1a kk przewiduje zagrożenie grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2

- w ocenie Sądu orzeczona kara 4 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Oskarżony swoim zachowaniem godził bezpośrednio w zabezpieczenie materialnych podstaw egzystencji swojego dziecka

- za okoliczność łagodzącą Sąd wziął wyrażenie skruchy przez oskarżonego

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwo nie alimentacji

- w myśl art. 86 § 1 kk, Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu za kary orzeczone w pkt. 1, 2 i 5 części dyspozytywnej wyroku, łączną karę pozbawienia wolności od 1 roku do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności na 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności, a więc przy zastosowaniu zasady asperacji, Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami,

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził generalnie bliski związek czasowy i miejscowy, czyny opisane w punkcie 1.I i 1.II zostały popełnione tego samego dnia (13 lutego 2020 roku), i w czasie popełniania czynu opisanego w punkcie 1.III (od 12 stycznia 2019 roku do 04 marca 2020 roku), wszystkie zostały popełnione w tym samym miejscu, jednak czyny oskarżonego skierowane były przeciwko innym dobrom prawnym – w przypadku art. 289 § 1 kk szczególnym przedmiotem ochrony są własność i posiadanie rzeczy, jaką jest pojazd mechaniczny, konkretnie ochronie podlega prawo do korzystania z pojazdu, pobierania z niego pożytków, przy art. 178a § 1 kk bezpieczeństwo w komunikacji, a dobrem chronionym w art. 178a § 4 in fine kk jest wymiar sprawiedliwości oraz respektowanie orzeczeń, natomiast przy art. 209 §1 i §1 a kk rodzina i instytucja opieki, zabezpieczenie materialnych podstaw egzystencji dla osób najbliższych sprawcy oraz tych, których prawa w tym zakresie wynikają z orzeczenia sądowego, ugody zawartej przed sądem albo innym organem albo inna umową

- za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- w ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań

- Ł. G. (1) nie wyciągał konstruktywnych wniosków ze swoich poprzednich skazań i dopuścił się popełnienia występków wypełniających znamiona przestępstw, za które był już karany. Oskarżony powinien zrozumieć niewłaściwość i bezprawność swych czynów i ponieść odpowiednie konsekwencje prawne

- czyn z art. 289 § 1 kk zagrożony jest kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa

- w ocenie Sądu orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego

- w ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez P. W. jest znaczny - w szczególności z uwagi na charakter dobra, przeciwko któremu przypisane mu przestępstwo były skierowane- własność i posiadanie rzeczy, jaką jest pojazd mechaniczny

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego – popełnienie zarzucanego mu czynu w warunkach recydywy zwykłej, działanie pod wpływem alkoholu

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. G. (1)

P. W.

1.I, 1.II

2.I

Oskarżony był zatrzymywany do sprawy, dlatego okres ten, na podstawie art. 63 § 1 kk, należało zaliczyć mu na poczet kary.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Mając na uwadze sytuację finansową Ł. G. (1) i P. W., Sąd - na podstawie art. 624 § 1 kpk - zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych, a wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

8. PODPIS