Sygn. akt VI GC 1145/20 upr
Dnia 1 lutego 2021 roku
Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: sędzia Marcin Rozmus
Protokolant: st. sekr. sądowy Aldona Fojcik
po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2021 roku w Rybniku
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w Z.
przeciwko (...) sp. z o.o. w R.
o zapłatę
1) zasądza od pozwanej (...)sp. z o.o. w R. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w Z. kwotę 3.098,77 zł (trzy tysiące dziewięćdziesiąt osiem złotych 77/100) wraz z:
- odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 2.923,83 zł od dnia 12 października 2019 roku do dnia zapłaty,
- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 174,94 zł od dnia 1 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty;
2) zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.117 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;
3) nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.
Sygn. akt VI GC 1145/20
wyroku z 1 lutego 2021 r.
Pozwem wniesionym dnia 1 kwietnia 2020 r. powódka (...)Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w Z. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. kwoty 2.923,33 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 12 października 2019 r., kwotę 174,94 zł tytułem rekompensaty za opóźnienie w płatności faktury (obliczonej według art. 10 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych), z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wniesienia pozwu, a także zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Pomimo wezwania pozwana nie uregulowała należności. (k. 2-6)
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 1 czerwca 2020 r., powództwo uwzględniono w całości. (k. 27)
W sprzeciwie pozwana uznała roszczenie powoda co do roszczenia głównego i żądanych odsetek do dnia uprawomocnienia się wyroku, jednocześnie wnosząc o rozłożenie świadczenia na 10 rat oraz o wzajemne zniesienie kosztów postępowania. (k. 33-34v).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Dnia 12 sierpnia 2019 roku powódka wykonała na rzecz pozwanej zlecenie transportowe nr (...), za które wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 550,00 euro netto, z podatkiem VAT w wysokości 546,73 zł.
dowód: faktura k. 8, zlecenia transportowe k. 9-10, list przewozowy k. 11, lieferschein k.12.
Powódka obciążyła pozwaną kwotą 174,94 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskania należności zgodnie z art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.
dowód: nota obciążeniowa (...) z dnia 27.11.2019 r. k.13
Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła należności.
dowód: wezwanie do zapłaty k. 14.
Pozwana spółka w 2019 r. poniosła stratę w wysokości 260 975,28 zł, a za okres od stycznia do kwietnia 2020 r. wykazała stratę w wysokości 232 619,88 zł. Na dzień sporządzania sprawozdania finansowego spółka miała w kasie i na rachunkach 360 776,23 zł oraz 277 208,29 zł innych środków pieniężnych.
dowód: sprawozdanie finansowe k. 37-41.
Dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne w całości, nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.
Dowód z przesłuchania stron Sąd pominął, gdyż przedstawiciel pozwanego, Prezes Spółki M. M., który miał być słuchany w takim charakterze nie stawił się na rozprawę, mimo prawidłowego wezwania. Taka postawa uniemożliwiła przeprowadzenie dowodu.
Sąd zważył, co następuje.
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Powódka wywodziła swe roszczenie z umowy przewozu. Przewóz wykonywany był na podstawie przepisów Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) podpisanej w G. dnia 19 maja 1956 r.
Pozwana nie kwestionowała zawarcia rzeczonej umowy, jej wykonania przez powoda ani wysokości zobowiązania. Wniosła jedynie o rozłożenia świadczenia na 10 rat, wskazując na niekorzystną sytuację finansową pozwanej ze względu na konieczność dochodzenia wierzytelności pozwanej od kontrahentów na drodze sądowej.
Ciężar wykazania okoliczności pozwalających na rozłożenie na raty, zgodnie z art. 320 k.p.c., spoczywa na pozwanej. Jednakże przedłożone przez nią sprawozdanie finansowe nie dało podstaw do uwzględnienia jej wniosku w tym zakresie. Na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego strona dysponowała środkami pieniężnymi wielokrotnie przekraczającymi dochodzoną w niniejszej sprawie należność. Strona mogła zatem spełnić świadczenie w dacie jej wymagalności, gdyż miała na to środki. Jeśli natomiast problem z należnościami dotyczy nie tylko tej należności, lecz także innych, których suma przekracza możliwości spółki, to właściwym sposobem rozwiązania tej sytuacji wydaje się raczej podjęcie innych kroków prawnych na tej płaszczyźnie.
Kolejnym środkiem dowodowym zgłoszonym przez pozwaną, a mającym wykazać powyższe okoliczności było przesłuchanie Prezesa Zarządu pozwanej M. M.. Pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy przedstawiciel pozwanej nie stawił się. Ponadto pomimo wezwania, nie usprawiedliwił swojej nieobecności, w związku z czym na podstawie ar. 235 2 par. 1 pkt 4 w związku z art. 299 k.p.c. pominięto dowód z przesłuchania stron, uznając, że był on niemożliwy do przeprowadzenia. Twierdzenia te uznano zatem za nieudowodnione, wobec niesprostania ciężarowi dowodowemu wynikającemu z art. 6 k.c. Pominięcie tego wniosku dowodowego w żaden sposób nie przyniosło dla pozwanej negatywnych skutków procesowych, albowiem Sąd z urzędu (z innych postępowań sądowych) zna sytuację finansową pozwanej z relacji Prezesa pozwanej spółki.
Mając powyższe na uwadze powództwo uwzględniono w całości zgodnie z żądaniem pozwu.
O odsetkach orzeczono na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, zasądzając je od dnia wymagalności roszczenia.
Z uwagi na uznanie powództwa przez pozwaną, Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, w myśl art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.
Wniosek pozwanej o orzeczenie wzajemnego zniesienia się kosztów postępowania nie zasługiwał na uwzględnienie. W ocenie Sądu w sprawie nie zachodziły szczególnie uzasadnione okoliczności, o których stanowi art. 102 k.p.c. Sama tylko trudna sytuacja strony, o ile w ogóle zostałaby wykazana, nie stanowi jeszcze podstaw do odstąpienia od zasądzenia kosztów procesu, zwłaszcza w obrocie profesjonalnym.
Z tych też względów o kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu z art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz powódki 1.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na powyższą kwotę składały się: kwota 200 zł uiszczonej opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwotę 900 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalone zostało na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.