Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 339/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 26 marca 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 703/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

W. K.

fakt kontroli przewodów kominowych w latach 2008-2018

pismo

158

protokoły

159-167

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

pismo

wiarygodny, nie budzący zastrzeżeń dokument

protokoły

dokumenty nie budzące zastrzeżeń w zakresie faktu przeprowadzania kontroli, ich dat i miejsca

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na tym, że Sąd bezzasadnie przyjął, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, a w konsekwencji uniewinnił W. K..

Obraza przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 425 k.p.k. polegająca na ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny - bez respektowania zasad procesu, w tym przede wszystkim kształtowania wydanego orzeczenia jedynie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego W. K. bez uwzględnienia opinii biegłego z zakresu kominiarstwa, który będąc powołanym do innej sprawy prowadzonej z zawiadomienia W. K. uznał, że sam zawiadamiający popełnił przestępstwo w postaci poświadczenia nieprawdy w sporządzonym przez siebie protokole z dnia 10.05.2019 r. w którym stwierdził, że "kanał odblokowano" co mijało się z prawdą bowiem przedmiotowy kanał był cały czas niedrożny i powodował znaczne ograniczenie wentylacji, a dodatkowo, sąd pominął ustalenie, że w dniu 02 października 2020 roku ten sam sąd nie miał wątpliwości co do czynu i winy W. K. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i skazał go na karę grzywny 100 stawek dziennych po 20 złotych i zasądził opłaty oraz wydatki.

Zarzuty zawarte w apelacji prokuratora - z uwagi na ich treść i związek - zostaną omówione łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Tytułem wstępu, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. A zatem, wydanie przez sąd rozstrzygający wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją przeświadczenia tegoż sądu, wynikającego ze swobodnej oceny dowodów, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Materiał dowodowy, na którym zostaje oparte skazanie, musi więc w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości potwierdzać prawdziwość przedstawionych zarzutów. Aby jednak sąd rozstrzygający mógł dojść do tego typu konkluzji, to jest do przekonania o prawdziwości przedstawionego danemu oskarżonemu zarzutu, musi uprzednio po pierwsze prawidłowo przeprowadzić postępowanie dowodowe, a po wtóre dokonać kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta natomiast musi przez tenże sąd zostać przeprowadzona z uwzględnieniem obowiązujących w tym przedmiocie reguł postępowania i przy wzięciu pod uwagę całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

W aspekcie powyższego, w istocie lakoniczna apelacja prokuratora nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Co więcej, nie sposób nie odnieść wrażenia - po lekturze środka odwoławczego - iż sam skarżący nie jest przekonany do formułowanych przez siebie zarzutów, ich motywów i wniosków, gdyż aż nadto widoczna jest ich lapidarność i brak jasnego umotywowania. W aspekcie powyższego nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych, w tym wyjaśnień oskarżonego W. K.. Przede wszystkim, wbrew twierdzeniom skarżącego, czyniąc ustalenia na kanwie tej sprawy Sąd Rejonowy nie opierał się "jedynie" (jak ujął to apelujący w zarzucie, gdyż w uzasadnieniu złagodził swe stanowisko podnosząc, że sąd "oparł się w dużej mierze") na wyjaśnieniach oskarżonego, lecz również na zeznaniach świadków J. D., B. K., D. K., D. M., J. H. i M. L., jak i zgromadzonych dokumentach w postaci pism (...) Sp. z o.o., płyty (...), dokumentacji fotograficznej i protokole czyszczenia kominów. Jednocześnie, podobnie jak i cytowane powyżej dowody osobowe i nieosobowe, wartościowaniu została poddana opinia biegłego z zakresu kominiarstwa M. K. - sporządzona na potrzeby innego postępowania. Podkreślić należy, iż supozycja, jakoby niesłusznie nie została uwzględniona w niniejszej sprawie wskazana opinia biegłego, nie zasługuje aprobatę. W tym miejscu w pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, że kompletną nadinterpretacją jest konstatacja apelującego, jakoby tenże biegły uznał, że W. K. (jako zawiadamiający pismem z dnia 13.05.2019 r.) popełnił przestępstwo w postaci poświadczenia nieprawdy w sporządzonym przez siebie protokole z dnia 10.05.2019 r. w którym stwierdził, że "kanał odblokowano". Przede wszystkim, nie jest rolą biegłego ocena materiału dowodowego i wypowiadanie się w kwestii wiarygodności określonych dowodów uzyskanych w sprawie (a co więcej prezentowanie stanowiska, czy doszło do popełnienia przestępstwa i kto wyczerpał jego znamiona), lecz wypowiedzenie się w przedmiocie zakreślonym tezą dowodową organu zlecającego opinię. Wszak ocena dowodów to domena organu sądowego, w którą to materię biegły nie powinien wkraczać. Tym niemniej, na co sąd odwoławczy zwrócił uwagę, biegły z zakresu kominiarstwa M. K. w zleconej opinii z dnia 30.12.2019 r. (vide k. 16-34) stwierdził jedynie, że zablokowany przewód wentylacyjny zlokalizowany w budynku położonym na O.. (...) nr (...) w B. w dalszym ciągu był niedrożny na odcinku powyżej wlotu do przewodu wentylacji w piwnicy a poniżej wlotu do przewodu wentylacyjnego w kuchni mieszkania nr (...) na I - piętrze. Taka konkluzja nie świadczy bynajmniej o tym, że W. K. w sporządzonym w dniu 10 maja 2019 roku protokole poświadczył nieprawdę. Bowiem oskarżony w sposób spójny i klarowny wyjaśnił - a jego depozycje w tym względzie zasługują na walor wiarygodności - że przewód wentylacyjny określa polska norma i liczy się go od kratki wentylacyjnej do wyjścia ponad dach. W tym zaś przypadku przewód wentylacyjny został odgruzowany, a wszystko co zostało strącone spadło na dno komina (z którego dopiero po rozwierceniu jego dna w obecności przedstawiciela wspólnoty wyjęto nieczystości). A zatem, brak zrozumienia przez skarżącego wskazanych pojęć powoduje błędną interpretację zaistniałych na kanwie tej sprawy faktów, a w konsekwencji nieprawidłową ich ocenę prawną. Co więcej, nie można tracić z pola widzenia faktu, że biegły z zakresu kominiarstwa M. K. swą opinię sporządził po oględzinach w budynku położonym na Osiedlu (...) w B. w dniu 19 grudnia 2019 roku, a więc po upływie siedmiu miesięcy od dokonanego przez oskarżonego czyszczenia. Tym samym, nie jest możliwe jednoznaczne uznanie, że odnalezione przez w/w biegłego nieczystości (blaszane i inne) były tymi samymi, które miałby obowiązek usunąć oskarżony. Tym bardziej, że znane są przypadki (i pozostaje to sferze notoryjności powszechnej) nie tylko uszczelniania wentylacji (a nawet jej zaklejania) przez lokatorów poszczególnych mieszkań w budynkach mieszkalnych, wielorodzinnych, ale też przypadki wrzucania do przewodów kominowych (w szczególności w czasie remontów) różnych odpadów budowlanych. A zatem, powstaje w tej sferze wątpliwość (bo nie można wykluczyć, że elementy odnalezione przez biegłego znalazły się w przewodzie wentylacyjnym już po dokonanym czyszczeniu przez oskarżonego – wszak minęło od niego ponad pół roku), którą należy w realiach przedmiotowej sprawy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Odnosząc się natomiast do oceny depozycji świadków zauważyć należy, iż B. K. (kominiarz), D. K. (kominiarz), oraz D. M., a więc osoby uczestniczące w czyszczeniu kominów i okresowej kontroli stanu technicznego wentylacji w budynku Wspólnoty Mieszkaniowej (...) nr (...) na O.. (...) w B. w dniach 06-10.05.2019 r. wskazywały na fakt, iż przewód kominowy był wypełniony blachą i w celu jej usunięcia była spuszczana liną kula, która ją strąciła i po tych czynnościach ciąg się poprawił. Znamiennym jest, że już po dokonanych oględzinach przewodów kominowych w w/w budynku było przeprowadzane ich czyszczenia i wówczas dopiero dokonano czyszczenia tzw. wyczystki tego komina od samego spodu (co było możliwe dopiero po rozbiciu częściowo komina) i wyciągnięto z niego blachę. Co więcej jeden z mieszkańców świadek J. D. (mieszkający na parterze bloku nr (...) m. 3) wprost zeznał, że po usunięciu zanieczyszczeń (w czasie kontroli przeprowadzonej przez W. K.) ciąg się poprawił.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania art. 7 k.p.k., i art. 410 k.p.k. (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił co do zasady prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem ich analizy. A zatem, przekonanie Sądu meriti o niemożności przypisania oskarżonemu W. K. zrealizowania znamion czynu mu zarzucanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Odnosząc się w dalszej kolejności do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego niezasadnych - nakreślić też trzeba, że zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza co do zasady podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie (choć zwięźle) ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do niemożności przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie inkryminowanego mu czynu. Sąd Okręgowy co do zasady podziela ocenę materiału dowodowego (choć z uwagi na jej oszczędność została ona uzupełniona przez sąd odwoławczy) dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Mając zatem na względzie powyższe rozważania oraz argumentację zawartą w apelacji odnoszącą się do zdarzenia objętego zarzutem - wskazać należy, że nie zasługuje na aprobatę stwierdzenie skarżącego, jakoby oskarżony w protokole czyszczenia kominów i okresowej kontroli stanu technicznego wentylacji z dnia 10 maja 2019 roku poświadczył w nim nieprawdę co do okoliczności funkcjonowania kanału wentylacji. Bowiem oskarżony czynności związane z czyszczeniem kominów i kontroli stanu technicznego wentylacji przeprowadzał z udziałem innych osób (które zrelacjonowały ich przebieg w sposób korelujący z wyjaśnianiami oskarżonego), a także opisał je oraz udokumentował w formie zdjęciowej i tym samym, nie można mu zarzucić, jakoby stwierdzenie o "usunięciu płyty i odblokowaniu kanału" było niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy istniejącym w dniu sporządzenia protokołu, a mianowicie w dniu 10 maja 2019 roku.

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzutach skarżącego żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzutach. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie, oraz poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku. Wyrok jest słuszny i zasługuje na utrzymanie w mocy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, apelacja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie bezzasadna.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4, § 15 ust. 1 i § 17 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego W. K. kwotę 1008 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przed sądem odwoławczym, gdyż w związku z nieuwzględnieniem apelacji wniesionej przez prokuratora koszty te obciążają Skarb Państwa.

3

W związku z nieuwzględnieniem apelacji Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie, zważywszy na treść art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) Sąd Okręgowy ustalił, że koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 26 marca 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 703/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana