WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2021 r.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach, I Wydział Cywilny,

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Tomasz Idzikowski
Protokolant:	sekretarz sądowy Justyna Dudko

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2021 r. w Bartoszycach

na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko S. G.

o zapłatę

I.  umorzyć postepowanie co do kwoty 5.500 (pięć tysięcy pięćset) złotych;

II.  oddalić powództwo w pozostałej części.

/SSR Tomasz Idzikowski/

Sygn. akt I C 983/20

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 18 grudnia 2020 roku wniósł o zasądzenie od strony pozwanej S. G. na swoją rzeczy kwoty 39.634,60 złotych z dalszymi odsetkami: od kwoty 35.840,09 złotych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 18 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, ustawowymi od kwoty odsetek umownych 329,06 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, ustawowymi od kwoty odsetek karnych 3.465,45 złotych od dnia wytoczenia powództwa oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych oraz kosztów notarialnego uwierzytelnienia dokumentów przedłożonych do sprawy w kwocie 4,92 złotych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że z pozwaną S. G. zawarł umowę kredytu nr (...) z dnia 24 kwietnia 2018 roku. Strona pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w zawartej umowie. W związku z powstaniem zaległości 17 lutego 2020 roku oraz późniejszymi, powód bezskutecznie wezwał pisemnie stronę pozwaną do dobrowolnej spłaty zaległości pismem z dnia 03 grudnia 2019 roku informując jednocześnie o możliwości restrukturyzacji zadłużenia zgodnie z art. 75 c prawa bankowego. W związku z brakiem restrukturyzacji oraz zapłaty zaległych rat, powód wypowiedział przedmiotową umowę pismem z dnia 14 stycznia 2020 roku. Z uwagi na bezskuteczny upływ okresu wypowiedzenia powód postawił całą należność w stan wymagalności dnia 10 marca 2020 roku. Pismem z dnia 16 marca 2020 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty. Strona pozwana nie spłaciła wymagalnej wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu. Na wymagalne zadłużenie składają się należność główna z tytułu niespłaconego kapitału w kwocie 35.840,09 złotych, niespłacone odsetki umowne naliczone według stopy procentowej w wysokości 7,20 % za okres korzystania z kapitału od powstania zaległości dnia 17 lutego 2020 roku do dnia 09 marca 2020 roku tj. ostatniego zobowiązania umowy w kwocie 329,06 złotych, niespłacone odsetki za opóźnienie naliczone według stopy procentowej w wysokości 11,20 % od dnia 17 lutego 2020 roku do dnia 17 grudnia 2020 roku w kwocie 3.465, 45 złotych. Ponadto bank jest uprawniony do naliczania odsetek umownych za opóźnienie od kwoty niespłaconego w terminie kapitału w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wskazanych w art. 481 § ¹ kc.

Pozwana S. G. w odpowiedzi na pozew z dnia 09 lutego 2021 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew zaprzeczyła, aby była zobowiązana do zapłaty na rzecz powódki kwoty 39.634,60 złotych, na którą miałoby się składać 35.840,09 złotych kapitału pozostałego do spłaty, kwoty 329,06 złotych tytułem odsetek umownych oraz kwoty 3.465,45 tytułem odsetek za opóźnienie w spłatach rat. Według twierdzeń pozwu, pozwana zawarła umowę pożyczki na kwotę netto 35.000,00 złotych, zaś łączne zobowiązanie do spłaty po uwzględnieniu wszystkich kosztów wynosiło 66.827,90 złotych, jednak związku z brakiem płatności rat Bank wypowiedział umowę, wskutek czego cała kwota kredytu postawiona została w stan wymagalności. Okoliczności te nie zostały dostatecznie wykazane, a pozwana im przeczy. Przyznała, że zawarła z powodem umowę nr (...) z dnia 23 kwietnia 2018 roku, jednak w toku wykonania umowy wpłaciła łączną kwotę 20.627,50 złotych. Ponadto powódka nie ograniczyła niniejszego powództwa w wpłaty dokonane przez pozwaną 31 grudnia 2020 roku (500 złotych) oraz 01 lutego 2021 roku 500,00 złotych. Ponadto wskazała, że powódka nie wykazała co w jej przekonaniu składa się na kwotę 35.840,09 złotych tytułem kapitału. Umowa kredytu miesza bowiem pojęcia związane z kapitałem kredytu i kosztami kredytu. Ponadto zaprzeczyła, aby kwota 47.938,64 złotych wskazana w § 1 ust. 1 umowy stanowiła kapitał umowny. Pozwana zaprzeczyła, aby umowa kredytu miała być skutecznie wypowiedziana, ponieważ zaprzecza, aby takie wypowiedzenie i miała możliwość się z nim zapoznać. Wskazał, że od 2018 roku zamieszkuje pod adresem (...). Ponadto pozwana wskazał, że umowa kredytowa zawiera szereg klauzul abuzywnych, przez co nie sposób, przyjąć, aby w oparciu o jej postanowienia pożyczkobiorca w istocie zobowiązany był do zapłaty całej kwoty podanej w umowie. Powódka wciągnęła do kwoty „udzielonego kredytu” kwoty, które stanowią koszt tego kredytu. W rezultacie kwota 47938,64 stanowi kwotę o ponad 36 % wyższa niż wysokość rzeczywistych środków udostępnionych pozwanej (35.000,00 złotych). Powód naliczył odsetki nie tylko od kwoty kredytu, ale także od kosztów kredytu w postaci prowizji oraz składki ubezpieczenia. Skoro zatem nie jest to kwota w całości udostępniana pożyczkobiorcy, dochodzi do sztucznego zawyżenia kwoty należnych odsetek. Zgodnie z art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim stopa oprocentowania kredytu wyrażona jest stale lub zmiennie stosownie do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Ponadto pozwana wskazała, że powód swoim zachowanie dopuścił się praktyki naruszającej dobro konsumenta i nieuczciwych praktyk rynkowych stosownie do treści art. 4 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 roku o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Ponadto pozwana wskazała, że pismem z dnia 09 lutego 2021 roku złożył powódce oświadczenie woli o charakterze materialno-prawnym tj. oświadczenie o sankcji kredytu darmowego z oparciu o art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. Pozwana zarzuciła umowie kredytu naruszenie następujących zapisów ustawy: art. 30 ust. 1 pkt 7 przez wadliwe wyliczenie całkowitej kwoty kredytu do zapłaty oraz przez wadliwe wyliczenie RRSO i brak podania wszystkich założeń do wyliczenia RRSO, art. 30 ust. 1 pkt 10 przez abuzywne zapisy dotyczące zmiany taryfy opłat oraz brak wskazania rzeczywistych kosztów ubezpieczenia, art. 30 ust. 1 pkt 15 przez brak informacji o prawie odstąpienia zgodnie z art. 53 ust. 3 bezprawne ograniczenie formy złożenia oświadczenia, brak określenia skutków prawnych odstąpienia. Pozwana wskazała, że nawet w przypadku uznania roszczenia powoda za wystarczająco udowodnione, zasądzona kwota powinna zostać zmodyfikowana po złożeniu w/w oświadczenia tak, by zasądzona wyrokiem kwota uwzględniała skutki wynikające z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim.

Powód w piśmie procesowym z dnia 02 kwietnia 2021 roku podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie o raz zgłoszone wnioski. W ocenie powoda zarówno wezwanie do zapłaty z dnia 03 grudnia 2019 roku, wypowiedzenie umowy kredytu oraz ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 16 marca 2020 roku zostały skutecznie doręczone. Powyższa korespondencja została przesłana na adres wskazany w umowie kredytu. Pozwana nie informowała powoda o zmianie swojego adresu, do czego pozwana była zobowiązana na podstawie art. 12 ust. 1 umowy kredytu. W ocenie powoda zgodnie z art. 5 pkt 7 i 8 ustawy o kredycie konsumenckim rozróżnić należy pojęcie całkowitej kwoty kredytu (maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredy, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt) oraz całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta (suma całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu. Zatem kwota prowizji oraz składki ubezpieczeniowej stanowi pozaodsetkowe koszty kredytu. Pozaodsetkowe koszty kredytu w wysokości 12.938,64 nie przekroczyły kwoty 35.000,00 złotych, a zatem koszty te nie przekraczają limitów wskazanych w ustawie. Z tego względu zarzuty abuzywności postanowień umowy są bezzasadne. W ocenie powoda z powyższych powodów bezpodstawne jest również oświadczenie złożone przez pozwaną o sankcji kredytu darmowego wobec braku zaistnienia przesłanek umożliwiających zastosowanie tej instytucji prawnej w niniejszej sprawie, oraz nie wywołuje żadnych skutków prawnych.

Pozwana w piśmie procesowym z dnia 28 kwietnia 2021 roku wskazała, że dokonała jeszcze jednej płatności w terminie 01 marca 2021 na kwotę 500,00 złotych. Zatem z uwagi na wcześniejsze wpłaty w toku procesu wniosła obok wniosku o oddalenie powództwa w całości o oddalenie powództwa w zakresie kwoty 1500,00 złotych, gdyż mimo pełnej świadomości ich uregulowania w toku sprawy nie cofnął powództwa w tym zakresie. Ponadto wskazała, że oświadczenie o sankcji kredytu darmowego oraz reklamację, która odnosiła się do sankcji kredytu darmowego zostało doręczone powodowi w dniu 16 lutego 2021 roku. Ponadto w ocenie pozwanej bank uznał w całości jej reklamację i pośrednio zasadność sankcji kredytu darmowego, ponieważ wynika, to bezpośrednio z art. 8 w zw. z art. 6 ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym. Brak bowiem odpowiedzi na złożoną reklamację w terminie 30 dni skutkuje domniemaniem prawnym jej uznania. Do dnia złożenia pisma z dnia 28 kwietnia 2021 roku pozwana nie otrzymała odpowiedzi od powoda. Niewystarczające jest stanowisko pełnomocnika powoda złożone w piśmie procesowym z dnia 02 kwietnia 2021 roku, ponieważ pełnomocnik procesowy banku nie miał umocowania do udzielenia odpowiedzi w imieniu banku. Nie mówiąc już o tym, że dotarło ono do pozwanej po upływie 30 dni od dnia 16 lutego 2021 roku. Pozwana wskazała, że powód nie przedstawił żadnego dowodu na fakt, żeby udostępnił pozwanej do swobodnego korzystania i wypłacił kwotę 35.000,00 złotych. Tym samym nie ma żadnej podstawy do tego, aby na mocy zawartej umowy powód był uprawniony do naliczenia odsetek od kwoty niebędącej kapitałem kredytu. W ocenie pozwanej wysoka prowizja oraz koszty ubezpieczenia są obejściem przepisów o odsetkach maksymalnych, oraz nie są proporcjonalne i oraz ekwiwalentne do kwoty otrzymanej pożyczki, zatem stanowią także klauzulę abuzywną. Pozwana z ostrożności wskazała, że skoro zdaniem powoda umowa została skutecznie wypowiedziana, a umowa ubezpieczenia jako zabezpieczeni kredytu obejmowała cały okres kredytowania, to niezrozumiałym jest żądanie zwrotu kosztów ubezpieczenia ponad okres faktycznej ochrony kredytowej. Zdaniem pozwanej po raz kolejny dowodzi to faktu, że kwota składki ubezpieczeniowej była dla powoda jedynie sztucznym zawyżeniem kosztów kredytu ponad odsetki maksymalne.

Powód w piśmie procesowym z dnia 27 maja 2021 roku cofnął częściowo powództwo co do kwoty 5500,00 złotych w pozostałym zakresie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. W jego uzasadnieniu wskazał, że złożone przez stronę pozwaną oświadczenie o sankcji kredytu darmowego jest bezskuteczne, ponieważ nie zaszły przesłanki umożliwiające konsumentowi skuteczne złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego. Co więcej bank wbrew twierdzeniom pozwanej udzielił jej pisemnej odpowiedzi na reklamację pismem z dnia 23 lutego 2021 roku. Powód wskazał, że pozwana nie ma racji w zakresie w którym kwestionuje naliczenie odsetek od wartości opłaty za objęcie ubezpieczeniem i prowizji. Koszty te zostały skredytowane prze powoda zgodnie z wnioskiem pozwanej, więc powód w istocie nalicza odsetki od udzielonego kredytu, nie zaś od samej składki i prowizji. Bez znaczenia jest kwestia jaką kwotę pozwana miała do swobodnej dyspozycji. Ponadto wskazał, że pozwana nie ma racji jakoby wypowiedzenie miało skutkować koniecznością zwrotu części składki ubezpieczeniowej. Składka ubezpieczeniowa w kwocie 5.752,54 dotyczyła 12 miesięcy, nie zaś jak twierdzi pozwana 96 miesięcy, toteż nie zachodziły podstawy do zwrotu części składki w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy kredytu.

Powód pismem z dnia 23 czerwca 2021 roku wskazał, że kredytobiorczyni była zobowiązana do spłaty zgodnie z § 3 umowy tj. w ratach miesięcznych, 15 dnia każdego miesiąca. Wysokość raty wnosiła 697,10 złotych z tymże pierwsza 603,40 złotych.

Pismem z dnia 07 lipca 2021 roku pozwana wyraziła zgodę na cofniecie pozwu co do kwoty 5.500,00 złotych. W uzasadnieniu wskazała, że zaprzecza, aby otrzymała przedłożone pismo. Powód nie wykazał, zaś aby go doręczył. Ponadto pismo odpowiedź na reklamację z dnia 23 lutego 2021 roku nie stanowi pełnej odpowiedzi na reklamację, ponieważ, powód w żaden sposób nie odniósł się do zarzutów pozwanej dotyczących braku wskazania założeń wyliczenia RRSO oraz lakonicznie stwierdził że nie widzi naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o kredycie konsumenckim. Pismo z dnia 23 lutego 2021 roku nie stanowi odpowiedzi na całość reklamacji i w części została wprost uznana przez powoda z uwagi na upływ terminu 30 do udzielenia odpowiedzi na reklamacje. Ponadto wskazała co do kosztów ubezpieczenia, że wniosek kredytowy nie opcji pominięcia ubezpieczenia kredytu. Do wyboru pozostają jedynie „skredytowania” albo zapłaty ze środków własnych. Powód nie udowodnił, w żaden sposób, że pozwana z własnej woli wnioskowała o kredyt i jednocześnie skredytowania ubezpieczenia, które miałoby zabezpieczyć ten kredyt w okresie 12 z 96 miesięcy, a które kosztowało 70 % rat płatnych przez okres 12 miesięcy i przekraczało 16% wartości kredytu. Nie zrozumiałym jest, aby powód zgodził się na brak zabezpieczenie kredytu 7 z 8 lat kredytowania. Ponadto podtrzymał dotychczasowe wnioski i twierdzenia.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 24 kwietnia 2018 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z pozwaną S. G. zam. (...), który był jednocześnie jej adresem do korespondencji umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...).

Zgodnie z § 1 umowy Bank na wniosek kredytobiorcy udzielił na okres 96 miesięcy kredytu w kwocie 47.938,64 złotych na sfinansowanie: potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy, prowizji bankowej za udzielenie kredytu, składki ubezpieczeniowej z tytułu grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy, albo hospitalizacji w wyniku NW – (...). Jako całkowita kwota kredytu została wskazana kwotą 35.000,00 złotych. Nie obejmowała ona kredytowanych kosztów kredytu. W związku z zawarciem umowy kredytu kredytobiorca ponosił następujące koszty: prowizję bankową w kwocie 7.186,00 złotych, składkę ubezpieczeniową z tytułu grupowego ubezpieczenia w kwocie 5.752,64 złotych na rachunki bankowe wskazane w § 17 w/w umowy dotyczącym dyspozycji wypłaty kredytu oraz odsetki od kapitału kredytu w kwocie 18.889,26 złotych. Koszty wskazane powyżej dotyczyły momentu zawarcia umowy oraz całego okresu kredytowania z zastrzeżeniem, że dla ubezpieczeń czas trwania ochrony ubezpieczeniowej regulują inne warunku ubezpieczenia właściwe dla danego ubezpieczenia. Wysokość kosztu kredytu mogła ulec zmianie w przypadku zmiany wysokości oprocentowania w czasie trwania umowy oraz w przypadku dokonania przez kredytobiorcę przedterminowej częściowej lub całkowitej spłaty.

Zgodnie z § 2 w/w umowy kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 8,79 % w stosunku rocznym. Całkowita kwota do zapłaty ustalona w dniu zawarcia umowy wyniosła 66.827,90 złotych. Rzeczywista stopa oprocentowania (RRSO) na dzień zawarcia umowy wynosiła 20%. Założenie przyjęte do obliczania RRSO a) umowa będzie obowiązywać przez czas, na jaki została zawarta, a bank i kredytobiorca będą wypełniać zobowiązania wynikające z umowy w terminach w niej określonych, b) datą początkową będzie data wypłaty kredytu c) odstępy czasu między datami używanymi w obliczeniach wyrażone są w ułamkach roku, d) wynik obliczeń podaje się z dokładnością do jednego miejsca po przecinku, przy czym jeżeli cyfra na drugim miejscu jest mniejsza od 5, cyfrę pomija się, gdy zaś jest większa lub równa 5, cyfrę na pierwszym miejscu po przecinku zwiększa się o 1, e) koszty wymienione w § 1 ust. lit a-b płatne w dniu wypłaty kredytu.

Zgodnie z § 3 w/w umowy kredytu kredytobiorca miał dokonywać spłat kredytu w terminach i zasadach określonych w niniejszym paragrafie. Raty kredytu były określone jako równe i płatne w okresach miesięcznych 15 dni każdego miesiąca, Wysokość raty kredytu wynosiła 697,10 złotych z zastrzeżeniem, że wysokość pierwszej raty kredytu, która była ratą wyrównawczą, nie miała być wyższa niż 603,40 złotych. Pierwsza rata kredytu miała być płatna do 15 maja 2018 roku.

Zgodnie z § 4 w/w umowy zabezpieczeniem spłaty kredytu miało być wskazanie banku jako uprawnionego do otrzymania świadczenia z tytułu zgonu kredytobiorcy S. G. do wysokości salda kredytu na dzień wypłaty świadczenia.

W § 6 w/w umowy kredytu zostały zawarte opłaty i prowizję oraz zmiany wysokości opłat i prowizji.

Zgodnie z § 7 w/w umowy w przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu przez Klienta zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy Bank miał pobierać od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań podwyższone odsetki, w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ^{( 1)} k.c.

Zgodnie z § 9 w/w umowy bank uprawniony był do rozwiązania umowy z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia m.in. w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres płatności pod warunkiem wezwania kredytobiorcy prze bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i brak spłat zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie.

Zgodnie z § 10 pkt 1 w/w umowy kredytobiorca miał prawo do prawo bez podawania przyczyny odstąpić od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia. Odstąpienie od umowy dokonane mogło być prze złożenie bankowi lub pośrednikowi kredytowemu pisemnego oświadczenia na adres wskazany we wręczonym kredytobiorcy wzorze oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Dla zachowania powyższego terminu wystarczające było wysłanie oświadczenia prze upływem tego terminu. Zgodnie § 10 pkt 2 w/w umowy kredytobiorca nie ponosi kosztów zawiązanych z odstąpieniem od umowy, w tym w szczególności nie uiszcza odsetek za okres od dnia wypłaty kredytu do dnia jego spłaty. Kredytobiorca zwraca niezwłocznie bankowi kwotę wypłaconego kredytu, o której mowa w § 17 ust. 1 lit a (tj. 35.000,00 złotych) nie później niż w terminie 30 dni od dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu od mowy. Dniem spłaty jest dzień przekazania środków pieniężnych bankowi przez kredytobiorcę. Bankowi nie przysługują żadne inne opłaty, z wyjątkiem bezzwrotnych kosztów poniesionych przez bank na rzecz organów administracji publicznej i opłat notarialnych ( o ike wystąpiły). Zgodnie z § 10 pkt 3 jeżeli kredytobiorca nie dokona wpłaty środków w us. 2 powyżej w terminie 30 dni od dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy, zobowiązanie do zwrotu tych środków bank traktuje jako zobowiązanie przeterminowane, od którego od dnia 31 dnia będzie naliczał odsetki zgodnie z zasadami opisanymi w umowie.

Zgodnie z § 11 w/w umowy kredytobiorca zobowiązany był m.in. do niezwłocznego pisemnego poinformowania banku o wszelkich zmianach dotyczących następujących informacji przekazanych bankowi: nazwiska, adresu zamieszkania lub korespondencyjnego, miejsca zatrudnienia, adresu poczty elektronicznej i numerów telefonów. Wszelka korespondencja wysłana przez bank miała być kierowana na adres korespondencyjny podany przez kredytobiorcę przy zwarciu przedmiotowej umowy, chyba, że kredytobiorca powiadomił Bank zgodnie z treścią ust. 1 o zmianie tego adresu. W takim przypadku korespondencja kierowana miała być na adres korespondencyjny.

( dowód: umowa kredytu k. 5-7, wniosek o udzielenie kredytu wraz z kartą informacyjną i symulacją kosztów k. 99-101)

W dniu 24 kwietnia 2018 roku zgodnie z § 17 umowy wypłacona została kwota 35.000,00 złotych na rachunek pozwanej, kwota 7186,00 złotych tytułem sfinansowania prowizji bankowej oraz kwota 5.752,64 złotych tytułem składki ubezpieczeniowej za ubezpieczenie

(dowód: bezsporne, a także raport – zestawienie należności i spłat kredytu k. 21 – 25, potwierdzenie przelewu składki ubezpieczeniowej k. 134).

W związku z treścią umowy kredytu pozwana przystąpiła do grupowego ubezpieczenia (...) w (...) S.A. z siedzibą we W., która obejmowała okres od 25 kwietnia 2018 roku do 24 kwietnia 2019 roku – składka 5.752,64 złotych. Przedmiotem w/w umowy grupowego ubezpieczenia było życie i zdrowie pozwanej i ochrona ubezpieczeniowa świadczona była w zakresie ryzyka: zgonu, całkowitej niezdolności i hospitalizacji).

(dowód: skorowidz najważniejszych informacji k. 127- 129, deklaracja zgody k. 130-132, potwierdzenie ubezpieczenia k. 133).

Od dnia 29 czerwca 2018 roku pozwana zamieszkuje i jest zameldowana na pobyt stały przy ulicy (...).

(dowód: zaświadczenie k. 118).

Pismem z dnia 03 grudnia 2019 roku powód w związku z zaległością w wysokości 1.428,73 złotych wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia, jednocześnie informując o możliwości restrukturyzacji zadłużenia zgodnie z art. 74 c prawa bankowego.

(dowód: wezwanie z dnia 03 grudnia 2019 roku k. 9-11 dowód nadania k. 12-13, wydruk z portalu śledzenia przesyłek k. 98 ).

W związku z brakiem restrukturyzacji i zapłaty zaległych rat powód pismem z dnia 14 stycznia 2020 roku wypowiedział umowę kredytu. Oświadczenie banku o wypowiedzeniu kredytu zostało wysłane na adres wskazany w umowie kredytu tj. ul. (...) i w dniu 21 stycznia 2020 roku zostało odebrane przez siostrę pozwanej S. Z.

(dowód: oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy wraz z potwierdzeniem odbioru k. 14-15v, wydruk z portalu śledzenia przesyłek k. 98).

Pismem z dnia 16 marca 2020 roku powód ostatecznie wezwał pozwaną do zapłaty

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty k. 17 wraz dowodem nadania k. 17 -19, wydruk z portalu śledzenia przesyłek k. 97 ).

Pismem z dnia 09 lutego 2021 roku (nadanym w dniu 15 lutego 2021 roku) pozwana złożył powodowi oświadczenie o sankcji kredytu darmowego w trybie art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 roku. Pozwana w oświadczeniu wskazała, że umowa kredytu nr (...) narusza 4 zapisy ustawy: - art. 30 ust. 1 pkt 7 – przez wadliwe wyliczenie całkowitej kwoty do zapłaty;

- art. 30 ust. 1 pkt 7 – przez wadliwe wyliczenie RRSO i brak podania wszelkich założeń do wyliczenia RRSO;

- art. 30 ust. a pkt 10 – poprzez abuzywne zapisy dotyczące zmiany taryfy opłat oraz brak wskazania rzeczywistych kosztów ubezpieczenia;

- art. 30 ust. 1 pkt 15 przez brak informacji o prawie odstąpienia zgodnie z art. 53 ust. 2, bezprawne ograniczenie formy złożenia oświadczenia, brak określenia skutków prawnych odstąpienia.

W oświadczeniu o sankcji kredytu darmowego pozwana wskazała swój adres zamieszkania ul. (...)

(dowód: oświadczenia o sankcji kredytu darmowego k. 57, 72).

Pismem z tego samego dnia, w którym wskazała adres swój adres zamieszkania ul. (...) pozwana złożyła reklamację w trybie ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmiot rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym w zakresie niezgodności umowy kredytu nr (...) z ustawą o kredycie konsumenckim. Poinformowała w nim, że korzysta z sankcji kredytu darmowego zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Oświadczenie stanowiło załącznik do reklamacji.

(dowód: pisemna reklamacja k. 58 – 64, 73-79).

Pismem z dnia 23 lutego 2021 roku w odpowiedzi na reklamację powód nie uznał oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego w odniesieniu do umowy kredytowej nr (...), wskazując, że w umowie kredytowej prawidłowo zostały wskazane niezbędne informacje. W dniu 24 lutego 2021 roku odpowiedź na reklamację wysłana została błędnie na adres wskazany w treści w/w umowy kredytowej, a nie na adres wskazany w reklamacji oraz w oświadczeniu o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego

(dowód: odpowiedź na reklamację k. 139, pisemny wydruk śledzenia przesyłek k. 140).

Do dnia 18 grudnia 2020 roku - wniesienia pozwu przez powoda, pozwana z tytułu w/w umowy kredytu wpłaciła na jego rzecz kwotę 19.675,50 złotych, na która składały się wpłaty:

- 592,00 zł – 15 maja 2018 roku;

- 697,10 zł – 15 czerwca 2018 roku;

- 697,10 zł – 13 lipca 2018 roku;

- 697,10 zł – 16 sierpnia 2018 roku;

- 697,10 zł – 18 września 2018 roku;

- 710,00 zł – 22 października 2018 roku;

- 700,00 zł – 19 listopada 2018 roku;

- 700,00 zł – 19 grudnia 2018 roku;

- 710,00 zł – 21 stycznia 2019 roku;

- 710,00 zł – 18 lutego 2019 roku;

- 710,00 zł – 25 marca 2019 roku;

- 720,00 zł – 30 kwietnia 2019 roku;

- w maju 2019 roku nie odnotowano żadnej wpłaty;

- 700,00 zł – 28 czerwca 2019 roku;

- w lipcu 2019 roku nie odnotowano żadnej wpłaty;

- 720,00 zł – 02 sierpnia 2019 roku;

- 697,10 zł – 02 września 2019 roku;

- 720,00 zł – 02 października 2019 roku;

- 600,00 zł – 07 listopada 2019 roku;

- 170,00 zł – 04 grudnia 2019 roku;

- 780,00 zł – 03 luty 2020 roku;

- 200,00 zł – 19 luty 2020 roku;

- w marcu 2020 roku nie odnotowano żadnej wpłaty;

- 700,00 zł – 20 kwietnia 2020 roku;

- 500,00 zł – 27 kwietnia 2020 roku;

- 500,00 zł – 04 maja 2020 roku;

- 500,00 zł – 11 maja 2020 roku;

- 500,00 zł – 18 maja 2020 roku;

- 500,00 zł – 27 maja 2020 roku;

- 500,00 zł – 01 czerwca 2020 roku;

- 500,00 zł – 02 lipca 2020 roku;

- 500,00 zł – 04 sierpnia 2020 roku;

- 500,00 zł – 03 września 2020 roku;

- 500,00 zł – 01 października 2020 roku;

- 500,00 zł – 02 listopada 2020 roku;

- 500,00 zł – 01 grudnia 2020 roku;

(dowód; raport zestawienie należności i spłat kredytu k. 21-25, szczegółowe rozliczenie wpłaty k. 89-96v).

Po wniesieniu pozwu przez powoda, pozwana dokonała wpłat z tytułu w/w umowy kredytu na łączną kwotę 1.500,00 złotych (500 złotych w dniu 31 grudnia 2020 roku, 500 złotych w dniu 01 lutego 2021 roku, 500,00 złotych w dniu 01 marca 2021 roku)

(dowód: dowody wpłat k. 115-117).

Sąd zważył, co następuje:

Z uwagi na cofnięcie powództwa co do kwoty 5.500,00 złotych na podstawie art. 355 k.p.c. postępowanie w tym zakresie należało umorzyć (pkt I)

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w pozostałej części.

W niniejszej sprawie bezspornym był fakt, iż strony łączyła umowa kredytu konsumpcyjnego nr (...) z 24 kwietnia 2018 roku (data złożenia podpisów), na podstawie której powód udzielił kredytu w wysokości 47.938,64 złotych. Całkowita kwota kredytu udzielona pozwanej wynosiła 35.000,00 złotych, pozostała część kredytu w wysokości 12.938,64 została przeznaczona na: sfinansowanie prowizji na rzecz powoda za udzielenie kredytu w wysokości 7.186,00 złotych oraz sfinansowanie składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy, albo hospitalizacji w wyniku NW za okres od dnia 25 kwietnia 2018 roku do dnia 24 kwietnia 2019 roku. Bezspornym jest fakt, iż na gruncie przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim Dz. U. z 2021 poz. 1655 powód jest przedsiębiorcą, a pozwana konsumentem. Bezspornym w sprawie był również fakt, pozwana do dnia wniesienia pozwu dokonała wpłat na rzecz powoda z tytułu zawartej umowy kredytowej na kwotę 19.627,50 złotych.

Spornym w niniejszej sprawie był fakt, skutecznego wezwania do zapłaty zaległych rat lub ich części a także skutecznego wypowiedzenia przez powoda umowy kredytowej nr (...) łączącej strony. Spornym był także fakt udzielenia odpowiedzi przez powoda na reklamację pozwanej z dnia 09 lutego 2021 roku w terminie 30 dni od dnia otrzymania reklamacji przez Bank. Spornym był również fakt, czy oświadczenie pozwanej z dnia 09 lutego 2021 roku doręczone powodowi w dniu 16 lutego 2021 roku o skorzystaniu na podstawie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim zostało skutecznie. Spornym również był fakt, czy prowizja z tytułu udzielonego kredytu oraz składka ubezpieczeniowa z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia stanowią niedozwolone klauzule umowne.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej dokumentów. Treść tych dowodów jest zgodna ze sobą i tworzy spójny obraz stanu faktycznego w sprawie, a autentyczność i wiarygodność żadnego z dokumentów nie była przez strony kwestionowana.

Odnosząc się do pierwszej spornej kwestii należy wskazać, że w umowie kredytowej w § 11 zawarty jest zapis określający zobowiązanie kredytobiorcy do informowania banku m.in. o zmianach dotyczących adresu zamieszkania i adresu korespondencyjnego. Z akt sprawy w żaden sposób nie wynika, aby pozwana spełniła swój obowiązek w zakresie poinformowania banku o zmianie adresu zamieszkania i korespondencyjnego na chwilę wezwania pozwanej do zapłaty w dniu 03 grudnia 2019 roku oraz na chwilę wypowiedzenia przez powoda umowy kredytu łączącej strony. W ocenie sądu obowiązek powyższy obowiązek został wypełniony dopiero z chwilą złożenia przez pozwana pismem z dnia 09 lutego 2021 roku reklamacji wraz z oświadczeniem o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Fakt, iż pozwana od 29 czerwca 2018 roku (k. 118) zamieszkuje pod innym adresem niż wskazany w umowie kredytowej, na gruncie zapisów łączącej strony umowy nie powodu negatywnych konsekwencji doręczenia wszelkiej korespondencji kierowanej przez powoda do pozwanej na adres wskazany w umowie jedynie do dnia 16 lutego 2021 roku, tj. do momentu złożenia przez pozwaną reklamacji wraz z oświadczeniem o skorzystaniu przez nią z sankcji kredytu darmowego. Należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym kierunkiem orzecznictwa, w rozumieniu art. 61 § 1 k.c. możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia przez adresata nie może być utożsamiana z rzeczywistym zapoznaniem się przez niego z tym oświadczeniem, co oznacza, że skuteczne złożenie oświadczenia woli następuje także w sytuacji, w której co prawda adresat oświadczenia woli nie zna jego treści, ale miał realną możliwość zapoznania się z nią, gdyż doszła ona do niego w taki sposób, że mógł się z nią zapoznać ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2017 r., III CSK 148/16). Unikając odbioru przesyłek pocztowych, zawierających pisemne oświadczenia woli banku w kwestii wezwań do zapłaty niespłaconych rat kredytu, ale także wypowiedzenia umowy kredytowej, pozwany nie doprowadziłby tym samym do braku skuteczności tych oświadczeń, ponieważ miałby realną możliwość zapoznania się z ich treścią, gdyby tylko odebrał korespondencję banku w tym przedmiocie. W judykaturze przyjmuje się, że złożenie oświadczenia woli ma miejsce także wtedy, gdy adresat, mając możliwość zapoznania się z jego treścią, z własnej woli nie podejmuje przesyłki pocztowej zawierającej to oświadczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 r., I PK 88/14). Na gruncie niniejszej sprawy należy zauważyć, że powód miał prawo przypuszczać, że wszelka korespondencja kierowana do pozwanej na adres wskazany w umowie była do niej kierowana skutecznie, szczególności gdy była ona odbierana przez dorosłego domownika. Z treści wydruku śledzenia przesyłek wynika, że w/w korespondencja była odbierana, natomiast z treści zwrotnego potwierdzenia odbioru wypowiedzenia przez powoda umowy kredytu wynika, że zostało ono odebrane przez siostrę pozwanej.

Zatem do dnia 16 lutego 2021 roku wszelką korespondencję kierowaną do pozwanej na adres wskazany w łączącej strony umowie należy uznać za skutecznie doręczoną. Natomiast od dnia 16 lutego 2021 roku taka korespondencja nie może być uznana za skutecznie doręczona. Podkreślić w tym miejscu należy, że pozwana w relacjach z powodem jest konsumentem, do którego nie stosuje się rygorów wymaganych jak w relacjach pomiędzy przedsiębiorcami, czy też w odniesieniu do osób posiadających fachową wiedzę prawniczą. W ocenie sądu nie jest zatem wymagane, aby pozwana w pismach kierowanych do przedsiębiorcy profesjonalnie zajmującego się udzielaniem m.in. kredytów precyzyjnie wskazywała informację o zmianie miejsca zamieszkania i korespondencji. Informacje powyższe mogę wynikać z treści z samego pisma, a w szczególności, gdy pod swoimi danymi osobowymi podaje nowe dane adresowe, które z łatwością może sprawdzić druga strona umowy.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym (Dz. U. 2015 poz. 1348) po złożeniu przez klienta reklamacji, zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, podmiot rynku finansowego rozpatruje reklamację i udziela klientowi odpowiedzi na piśmie. 2. Odpowiedź, o której mowa w ust. 1, podmiot rynku finansowego może dostarczyć pocztą elektroniczną wyłącznie na wniosek klienta.

Zgodnie z art. 6 w/w ustawy odpowiedzi, o której mowa w art. 5 ust. 1, należy udzielić bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania reklamacji. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie odpowiedzi przed jego upływem. W ocenie sądu termin 30 dni zachowany jest, jeżeli odpowiedź na reklamacja wysłana jest przez bank w terminie 30 dnia od dnia doręczenia reklamacji na prawidłowy adres kredytobiorcy.

Zgodnie z art. 8 w/w ustawy w przypadku niedotrzymania terminu określonego w art. 6, a w określonych przypadkach terminu określonego w art. 7, reklamację uważa się za rozpatrzoną zgodnie z wolą klienta.

Z uwagi na powyższe, na gruncie ustalonego stanu faktycznego należy stwierdzić, że powód skutecznie przy spełnieniu wszystkich przesłanek wezwał pismem z dnia 03 grudnia 2019 roku pozwaną do zapłaty zaległych należności oraz skutecznie wypowiedział łączących ich umowę kredytu. Jednak nieskutecznie dokonał odpowiedzi na reklamację pozwanej pismem z dnia 23 lutego 2021 roku. Wysłał ją bowiem na adres wskazany w umowie kredytowej (data doręczenia 01 marca 2021 roku), a nie wskazany w reklamacji. Niezachowanie terminu do złożenia odpowiedzi na reklamację skutkowało tym że zgodnie z art. 8 ustawy z dnia z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym reklamacja pozwanej rozpatrzona została pozytywnie.

Przechodząc do kolejnej spornej kwestii dotyczącej skuteczności oświadczenia pozwanej z dnia 09 lutego 2021 roku o skorzystaniu na podstawie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2021 poz. 1655) - dalej u.k.k. należy wskazać, w pierwszej kolejności, że zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1–8, 10, 11, 14–17, art. 31–33, art. 33a i art. 36a–36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Zgodnie z art. 45 ust. 5 w/w ustawy z dnia 12 maja 2011 roku uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. W wyżej wymienionym przepisie wprowadzony został szczególny – i właściwy wyłącznie dla regulacji kredytu konsumenckiego – instrument określany w literaturze jako sankcja kredytu darmowego. Pozwala on na ustawową konwersję treści stosunku kredytu z zobowiązania odpłatnego w nieodpłatne (z wyłączeniem wskazanym w ust. 4) w razie naruszenia przez kredytodawcę obowiązków informacyjnych i formalnych nałożonych na niego w art. 29–33, 33a i 36a–36c u.k.k. (w zakresie sprecyzowanym w ust. 1). Co istotne, w wypadku obowiązków informacyjnych – wobec ogólnego sposobu sformułowania komentowanej regulacji – nie ulega wątpliwości, że sankcję kredytu darmowego będą mogły pociągnąć za sobą wszystkie postaci braku wywiązania się z tego wymagania: zarówno brak jego spełnienia, jak i spełnienie niewłaściwe. Do ostatniej grupy sytuacji należą natomiast, bez wątpienia, zarówno wypadki, w których wada informacji dotyczyła jej warstwy merytorycznej (brak przekazania wszystkich wymaganych informacji), jak i formalnej (przedstawienie informacji z naruszeniem ustawowego wymogu posłużenia się formularzem informacyjnym, sformułowanie jej w sposób niezrozumiały dla typowego adresata itd.).

Na gruncie ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że pozwana zachowała termin określony w art. 45 ust. 5 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim.

Sąd w niniejszej sprawie podziela stanowisko zawarte uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie V Wydział Cywilny z dnia 01 lipca 2019 roku sygn. akt V ACa 118/18, że zgodnie z art. 45 ust. 5 u.u.k. do wygaśnięcia uprawnienia dochodzi dopiero po roku od dnia wykonania umowy, przy czym nie wygasa ono w przypadku skutecznego wypowiedzenia umowy o kredyt konsumencki – ze skutkami ex nunc. Przez wykonanie umowy należy rozumieć sytuację, w której należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym obowiązki powstające z mocy ustawy (np. odnośnie do zapłaty odsetek za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 k.c. ). Chodzi o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, wykonane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych przypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Możliwe są jednak sytuacje, w których ostatnia czynność w ramach stosunku kredytu konsumenckiego należy do kredytodawcy. W takim wypadku roczny termin określony w art. 45 ust. 5 u.k.k. biegnie od daty wykonania tej czynności przez kredytodawcę. Ponieważ do chwili wykonania przez pozwaną uprawnienia prawokształtującego umowa łącząca strony nie została wykonana, dlatego mogła ona skorzystać z sankcji kredytu darmowego. W konsekwencji, jeżeli konsument lub kredytodawca pozostaje w opóźnieniu lub zwłoce z wykonaniem jakiegokolwiek obowiązku wynikającego z umowy o kredyt konsumencki termin roczny na wygaśnięcie uprawnienia do złożenia oświadczenia z art. 45 ust. 1 nie rozpoczyna swojego biegu (wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 28 września 2017 r., sygn. akt I C 531/17, niepubl. i wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 lipca 2017 r., sygn. akt X C 615/17, LEX nr 2491273).

Przenosząc już same rozważania dotyczące niezachowania przez powoda terminu 30 dniowego do złożenia reklamacji oraz skutków niezachowania tego terminu należałoby wskazać, że pozwana skutecznie mogła skorzystać ze skutków określonych w art. 45 ust. 1 w/w ustawy z dnia 12 maja 2011 roku tj. instrumentu określanego jako sankcja kredytu darmowego. Niemniej dokonując merytorycznej oceny podniesionych przez pozwaną w pisemnym oświadczeniu z dnia 09 lutego 2021 roku o sankcji kredytu darmowego zarzutów co do wadliwości treści niektórych postanowień umowy z dnia 24 kwietnia 2018 roku łączących strony, należy stwierdzić, iż są one zasadne w zasadzie w całości z wyłączeniem zarzutu naruszenia przez powoda art. 30 ust. 1 pkt 10 tj. co do abuzywności zapisów dotyczących zmian taryfy opłat oraz braku wskazania rzeczywistych kosztów ubezpieczenia, ponieważ wskazane w § 6 umowy zasady zmiany taryfy opłat lub prowizji są nie tylko niezależne od kredytobiorcy, ale też samego kredytodawcy. Nie można zatem stwierdzić, że zakres banku został co do przedmiotowej kwestii określony bardzo szeroko i mało precyzyjnie.

Odnosząc się do podniesienia przez pozwaną oświadczenia o sankcji kredytu darmowego naruszenia przez powoda art. 30 ust. 1 pkt 15 przez brak informacji o prawie odstąpienia zgodnie z art. 53 ust. 2 bezprawne ograniczenie formy złożenia oświadczenia, brak określenia skutków prawnych odstąpienia należy wskazać, że zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k. umowa o kredyt konsumencki z zastrzeżeniem art. 31-33 powinna określać termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie z rozdziałem 5, a także kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym.

W ocenie sądu treść umowy kredytowej łączącej strony prawidłowo określa informacje o prawie odstąpienia od umowy, termin i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie z rozdziałem 5. Jednak treść umowy kredytowej nie określa w żaden sposób odsetek należnych w stosunku dziennym. Tym samym powód w powyższym zakresie nie spełnił ustawowego wymogu z art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. W wyroku z dnia 26 listopada 2015 r. sygn. akt XVII AmA 106/14 Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wskazał, że nie jest wystarczające dla spełnienia ustawowego wymogu z art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim podanie procentowej wartości odsetek w stosunku dziennym, skoro wyraźnie przepis nakłada obowiązek podania konkretnej kwoty. Tylko tak przedstawiona kwota odsetek w stosunku dziennym realnie umożliwia konsumentowi wyliczenie łącznej wartości sumy odsetek, do zapłacenia których jest zobowiązany w razie odstąpienia od umowy.

Ponadto zapis zawarty w § 10 umowy wskazujący, że odstąpienie od umowy dokonuje się przez złożenie bankowi lub pośrednikowi kredytowemu (o ile umowa została zawarta za jego pośrednictwem) pisemnego oświadczenia na adres wskazany we wręczanym kredytobiorcy wzorze odstąpienia od umowy w ocenie sądu jest nie prawidłowy, a w konsekwencji niespełniający wymogu z art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, ponieważ mógł wprowadzić stronę pozwaną w błąd, wywołując mylne wrażenie, że oświadczenia o odstąpieniu od umowy, które zostały złożone w innej formie, niż pisemnie, nie zostaną uznane przez powoda za wywołujące skutki prawne. Nie można również wykluczyć, że w przypadku zaistnienia sporu na tle umowy przedsiębiorca nie będzie powoływał się na zamieszczone w umowie postanowienie mimo, iż w świetle art. 47 u.k.k. takie działanie, jako sprzeczne z przepisami o charakterze bezwzględnie obowiązującym będzie niedozwolone i nieważne z mocy prawa. W przypadku złożenia oświadczenia w innej formie konsument może mieć wrażenie, że nie wywołało ono oczekiwanych skutków prawnych i nadal jest zobowiązany do spłaty kwoty pożyczki. Takie błędne wrażenie może spowodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął (patrz wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 5 lipca 2018 r. sygn. akt XVII AmA 1/16).

Analizują treść § 7 umowy kredytowej w zakresie oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, do którego odnoszą się zapisy umowy kredytu określające sposób liczenia odsetek przy odstąpieniu od umowy należy zauważyć, że nie spełnia on wymagań określonych w art. 30 ust. 1 pkt 11 u.k.k., Wskazany przepis określa obowiązek umieszczenia w umowie o kredyt konsumencki klauzuli zawierającej informację o rocznej stopie oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunkach jej zmiany oraz ewentualnych innych opłatach z tytułu zaległości. Zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego - Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z dnia 5 maja 2021 r. sygn.. akt I NSKP 7/21 istnieje konieczność podawania w umowie o kredyt konsumencki (a na etapie przedkontraktowym – w formularzu) stopy procentowej zadłużenia przeterminowanego poprzez wskazanie konkretnej wysokości (wartości procentowej), a nie poprzez wskazywanie punktu odniesienia dla obliczenia tego oprocentowania. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że informacja dotycząca kosztów związanych ze spłatą zadłużenia po terminie spełnia istotne funkcje. Może oddziaływać prewencyjnie, chroniąc konsumentów przed lekkomyślnym zawieraniem umów, w wyniku których będą narażeni na skutki spirali zadłużenia. Pełna i precyzyjna informacja o kosztach kredytu, w tym również o kosztach wynikających z nieterminowego wykonywania zobowiązania przez konsumenta, bez wątpienia może również wpływać w sposób dyscyplinujący na jego zachowania wobec kredytodawcy, zarówno przed zawarciem umowy o kredyt, jak i w okresie jej obowiązywania. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że § 7 umowy kredytu dotycząca stopy procentowej zadłużenia przeterminowanego nie wskazuje konkretnej wysokości (wartości procentowej).

Przechodząc dalej do podniesionego przez pozwaną w oświadczeniu o sankcji kredytu darmowego naruszenia przez powoda art. 30 ust. 1 pkt 7 przez wadliwe wyliczenie przez niego całkowitej kwoty kredytu oraz przez wadliwe wyliczenie RRSO i brak podania wszystkich założeń do wyliczenia RRSO należy wskazać, że zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. umowa o kredyt konsumencki z zastrzeżeniem art. 31-33 powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

Definicja całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta zawarta w art. 5 pkt 8 u.k.k. wskazuje, że jest nią suma całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu. Z kolei z definicji całkowitego kosztu kredytu wynika, że są to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu, z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. Natomiast w świetle art. 5 pkt 7 u.k.k., całkowita kwota kredytu to suma wszystkich środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt.

Wyliczenie powyższych elementów jako składowych całkowitego kosztu kredytu ma na celu ich uwzględnienie w ramach rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania (art. 5 pkt 12 u.k.k.). Dzięki temu konsument jest informowany o tym, ile wynosi całkowity koszt zaciągnięcia danego kredytu. Informacja ta jest przekazywana w postaci procentu całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, co z kolei pozwala na porównanie ofert poszczególnych kredytodawców i wybranie najkorzystniejszej. Przy obliczaniu całkowitego kosztu kredytu uwzględnia się jedynie te koszty, które są znane kredytodawcy. Wiedza kredytodawcy w tym zakresie jest oceniana obiektywnie z uwzględnieniem wymogów staranności zawodowej. Prawodawca wprowadził zatem kryterium należytej staranności, w oparciu o które należy oceniać, czy kredytodawca należycie wykonał zobowiązanie w części, w jakiej obejmuje ono obowiązki informacyjne przewidziane w rozdziałach 2 i 3 komentowanej ustawy, odnoszące się do całkowitego kosztu kredytu i rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. Stosownie do art. 355 § 2 k.c. należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.

Zgodnie z art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim stopa oprocentowania kredytu jest to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Nie ma więc wątpliwości co do tego, że kredytobiorca może naliczać odsetki od całkowitej kwoty kredytu. Wyłącznie kwota kapitału rzeczywiście udostępnionego kredytobiorcy może stanowić podstawę naliczania oprocentowania przez cały okres trwania umowy kredytu. Odsetki powinny być naliczane od kwoty kapitału, czyli od kwoty rzeczywiście udostępnionych kredytobiorcy pieniędzy.

W ocenie sądu postanowienia umowne, nakładające na pozwaną obowiązek zapłaty odsetek od kwot prowizji i składki ubezpieczeniowej, to jest kwot, których pozwana faktycznie nigdy nie otrzymała do dyspozycji, są sprzeczne z naturą stosunku prawnego jakim jest zobowiązanie do zapłaty odsetek (art. 353 ¹ k.c.), co skutkuje ich nieważnością (art. 58 § 1 k.c.). Mogą też zostać uznane za niedozwoloną klauzulę umowną w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c.

W myśl art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, orzeczenia sądu lub innego właściwego organu. Odsetki są więc formą wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału. Naliczanie ich związane jest z udostępnieniem kapitału osobie trzeciej, pozostawieniem go do jej dyspozycji oraz możliwością korzystania z niego przez tę osobę.

W ocenie sądu postanowienia zawartej przez strony umowy, tj. w zakresie, w jakim przewidują naliczenie odsetek umownych nie tylko od kwoty faktycznie udostępnianej pozwanej, ale także od kwoty prowizji i składki ubezpieczeniowej, są sprzeczne z naturą odsetek i w związku z tym nieważne. Konsument musi bowiem zapłacić wynagrodzenie w postaci odsetek nie tylko od kapitału jaki faktycznie otrzymał, ale też od takiego, którego nigdy nie otrzymał do dyspozycji. System „kredytowania” przez kredytodawcę prowizji i składki ubezpieczeniowej jest bowiem o tyle iluzoryczny, że w istocie rzeczy jest matematycznym sposobem na zwiększenie kwoty pożyczki, ponad kwotę rzeczywiście przekazywaną konsumentowi. O ile prawo nie zakazuje takiej konstrukcji prawnej umowy, o tyle pobieranie odsetek od skredytowanych kosztów jest sprzeczne z naturą odsetek jako wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Konstrukcja ta prowadziła też do ominięcia przepisów dotyczących odsetek maksymalnych.

Pobieranie odsetek o kwoty stanowiącej sumę kapitału udostępnionego kredytobiorcy oraz skredytowanych kosztów prowizji i składki ubezpieczeniowej należy uznać za zachowanie nieuczciwe i niezgodne z prawem.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego oraz m.in. z treści pisma procesowego strony powodowej z dnia 27 maja 2021 roku wynika, że powód naliczał odsetki nie tylko od całkowitej kwoty kredytu (35.000,00 złotych), ale też od prowizji (7.186,00 złotych) i składki ubezpieczeniowej (5.752,64 złotych) zatem w sposób sprzeczny z naturą odsetek jako wynagrodzenia za korzystanie z kapitału.

Objęcie przez kredytodawcę oprocentowaniem także dodatkowych kosztów kredytu skutkowało tym, że pozwana nie została poinformowana we właściwy sposób o rzeczywistej stopie oprocentowania, tzw. RRSO, w związku z czym powód wprowadził pozwaną w tym zakresie także w błąd.

W świetle przywołanych powyższych zapisów umowy kredytu w ocenie Sądu przedmiotowa umowa kredytu konsumpcyjnego nie czyniła zadość wymaganiom przewidzianym przepisami art. 30 ust. 1 pkt 7 i pkt 15 ustawy o kredycie konsumencki. Zatem zaistniały podstawy do uznania, że powód obowiązki z nich wynikające naruszył, a w konsekwencji by pozwanej przysługiwało uprawnienie do skorzystania z przewidzianego w art. 45 u.k.k. tj. uprawnienie do skorzystania z sankcji kredytu darmowego.

Należy stwierdzić, że wykonanie przez pozwaną jako konsumenta uprawnienia określonego w art. 45 ust. 1 u.u.k. spowodowało zmianę treści stosunku kredytu konsumenckiego. Sankcja kredytu darmowego sprowadza się do pozbawienia kredytodawcy przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego, czyli utraty zarobku planowanego w ramach danej transakcji. Obejmuje zasadniczo wszystkie przychody kredytodawcy związane z kredytem konsumenckim, niezależnie od ich nazwy: odsetki, opłaty, prowizje, składki, koszty itp. Sankcja kredytu darmowego obejmuje także odsetki i inne koszty, które są pobierane w ciężar kapitału kredytu.

Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 u.u.k. po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Wykonanie uprawnienia ma zatem skutek wsteczny (działanie ex tunc) w tym sensie, że sankcja kredytu darmowego obejmuje – z pewnymi wyjątkami – wszelkie odsetki i inne koszty z tytułu kredytu konsumenckiego, niezależnie od okresu ich naliczania: przed wykonaniem uprawnienia czy po wykonaniu.

Złożenie przez pozwaną oświadczenia o sankcji kredytu darmowego skutkowało tym, że wypowiedzenie umowy kredytowej dokonane przez powoda nie mogło wywrzeć realnych skutków prawnych w odniesieniu do dalszego wykonania umowy w wyniku skutecznego i terminie złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego. Należy bowiem pamiętać, że oświadczenie o sankcji kredytu darmowego nie wygasa w przypadku skutecznego wypowiedzenia umowy o kredyt konsumencki – ze skutkami ex nunc. Konsument zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie i może potrącić swoje roszczenie o zwrot uiszczonych odsetek i kosztów z roszczeniem kredytodawcy o spłatę kapitału kredytu ( art. 498 i n. k.c ).

Należy jednocześnie zauważyć, że odsetki, o których mowa w art. 45 ust. 1 u.k.k. , oznaczają tylko odsetki kapitałowe. Odsetki za opóźnienie ( art. 481 § 1 k.c. ) nie są, bowiem objęte sankcją kredytu darmowego (por. wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 14 grudnia 2016 r., III Ca 604/16, www.orzeczenia.ms.gov.pl). Kredytobiorca nie powinien być bowiem premiowany w sytuacjach, w których sam narusza postanowienia umowy o kredyt konsumencki, opóźniając się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki za opóźnienie zasadniczo pełnią funkcję zryczałtowanego odszkodowania, ewentualnie funkcję penalną i nie stanowią wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu. Funkcja odsetek za opóźnienie uzasadnia wyłączenie ich spod działania sankcji kredytu darmowego. Konstatacja ta odnosi się również do przypadków, w których wysokość odsetek za opóźnienie określono w umowie o kredyt konsumencki. Sankcja kredytu darmowego nie obejmuje takich odsetek (por. (T. Czech Komentarz do art. 45 u.k.k. w: Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II. Wolters Kluwer Polska, 2018, Lex/el 2019). Natomiast sankcja kredytu darmowego nie powoduje wygaśnięcia obowiązku konsumenta dotyczącego zwrotu kredytodawcy kapitału wykorzystanego kredytu. Jeżeli w umowie o kredyt prawidłowo ustalono termin i sposób spłaty kredytu, ale uchybienia dotyczą innych elementów treści tej umowy, to konsument zwraca kredyt w terminie i w sposób ustalony w umowie, tj. zgodnie z pierwotnie ustalonym harmonogramem spłaty kredytu, lecz bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy ( art. 45 ust. 1 in fine u. k.k. ).

Powód jako kredytodawca wskutek skorzystania przez pozwaną z uprawnienia z art. 45 ust. 1 u.k.k. został pozbawiony prawa domagania się od pozwanej zwrotu prowizji w wysokości 7.186,00 zł, składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia w wysokości 5.752,64 złotych odsetek kapitałowych określonych w § 2 ust. 1 umowy. Natomiast zachował prawo do naliczenia umownych odsetek za opóźnienie w terminowym uregulowaniu, o których mowa § 7 umowy. Jednak z uwagi na skuteczne złożenia oświadczenia przez pozwaną w rybie art. 45 ust. 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim prawo do naliczenia umownych odsetek za opóźnienie w terminowym uregulowaniu powinno dotyczyć jedynie całkowitej kwoty kredytu, która w niniejszej sprawie wynosiła 35.000,00 złotych. Powód wprawdzie załączył do akt sprawy wydruk naliczania niespłaconych odsetek umownych za opóźnienie (k. 163-163v). Jednak nie zostały one wyliczone od całkowitej kwoty kredytu w wysokości 35.000,00 złotych. Zostały one wyliczone od kwoty, która zawiera w sobie kwotę całkowitej kwotę kredytu, prowizji i składkę ubezpieczeniową w łącznej wysokości 47.938,64 złotych. Roszczenie powoda w tym zakresie należy uznać za nieudowodnione, bowiem powód zgodnie z zasadą ciężaru dowodowego nie sprostał temu obowiązkowi.

Zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy.

Rozprawa została zamknięta w dniu 04 listopada 2021 r. Według stanu na dzień zamknięcia rozprawy wymagalne były świadczenia pozwanej z umowy kredytu konsumenckiego za okres od 15 maja 2018 r. do 15 października 2021 roku (§ 3 pkt 2 umowy kredytu).

Skoro kredytu udzielono na 96 miesięcy, zaś płatność rat następuje miesięcznie, pozwana uprawniona jest do jego spłaty w ratach wynoszących 364,58 zł (35.000,00 : 96 = 364,58). Do 04 listopada 2021 r. pozwana powinna była zapłacić 42 raty po 364,58 zł każda, tj. 15.312,36 zł. Do 04 listopada 2021 r. włącznie pozwana zapłaciła z tytułu łączącej strony umowy kwotę 21.127,50 zł, z czego w toku przedmiotowego postępowania uiściła kwotę 1.500,00 złotych. Powyższe oznacza, że pozwana z uwagi na skutecznie złożone oświadczenie o sankcji kredytu darmowego dokonała nadpłaty w spłacie kredytu łączącego strony w wysokości 5.815,14 złotych. Z uwagi na powyższe na podstawie w/w przepisów należało orzec jak w pkt II wyroku.

Wobec skutecznego skorzystania przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego, w zasadzie zbędna stała się ocena postanowień umowy kredytowej pod kątem ich abuzywności.

Krótko należy jednak wskazać, że niezasadnym jest zarzut klauzuli niedozwolonej co do prowizji w kwocie 7.186,00 złotych, ponieważ w ocenie sądu jej wysokość w odniesieniu do okresu trwania umowy (96 miesięcy) oraz wysokości całkowitej kwoty kredytu (35.000,00 złotych) nie jest sprzeczna z dobrymi obyczajami, albo też rażąco narusza interesy kredytobiorcy. Brak jest też podstaw do stwierdzenia, że stanowi ona nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta. Zastrzeżenie w umowie prowizji jako dodatkowego kosztu kredytu jest nie tylko dopuszczalne w przypadku kredytów konsumenckich, ale także stanowi powszechnie akceptowalna praktykę rynkową, stosowaną nie tylko wśród instytucji kredytowych, ale także innych instytucji sektora finansowego. Wysokość prowizji zawarta w treści umowy kredytowej mieści się w granicach określonych w art. 36a u.k.k.

Jednakże w ocenie sądu postanowienie umowne dotyczące składki ubezpieczeniowej z tytułu zawartej umowy grupowego w myśl art. 385 1 § ¹ k.c. ma charakter niedozwolony, ponieważ jest sprzeczne z dobrym obyczajami oraz rażąco narusza interesy pozwanej.

Przedłożona pozwanej do podpisu umowa stanowiła wzorzec umowny stosowany przez stronę powodową, który nie podlegał negocjacjom ani zmianom. Pozwana nie miała możliwości negocjowania warunków umowy, ani faktycznego wpływu na ich treść. Należy zauważyć, że sama praktyka zabezpieczenia umowy kredytu poprzez zawarcie umowy ubezpieczenia na życie w całym okresie obowiązywania umowy kredytowej jest prawidłowa, o ile służy ochronie praw stronom umowy i nie jest sprzeczna z dobrymi obyczajami oraz rażąco nie narusza interesy jednej ze stron (co do zasady kredytobiorcy). Na gruncie przedmiotowej sprawy należy zauważyć, że w § 4 umowy strony ustaliły prawne zabezpieczenie w formie wskazania banku do otrzymania świadczenia z tytułu zgonu kredytobiorcy, który był zobowiązany do pokrycie opłat i kosztów związanych z ustanowieniem ubezpieczeń. Rodzaj niezbędnych czynności oraz wysokość opłat i kosztów związanych z ustanowieniem zabezpieczeń mógł ulec zmianie w przypadku zmiany wymogów w okresie kredytowania. Treść samej umowy kredytu odnosząca się do finasowania składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia nie wskazuje okresu trwania umowy ubezpieczeniowej. Sama jednak jej wysokość 5.752,64 złotych biorąc pod uwagę zakres ochrony ubezpieczeniowej (na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy oraz hospitalizacji w wyniku NW) oraz zasady doświadczenia życiowego i logicznego myślenia wskazuje, że dotyczy całego okresu kredytowania. Oznaczałoby to, że koszt grupowej ochrony ubezpieczeniowej w wyżej wskazanym zakresie w skali jednego roku wynosiłby 719,08 złotych, a w skali jednego miesiąca 59,93 złotych. Treść samej deklaracji zgody pozwanej do umowy grupowego ubezpieczenia (k. 130-132) także nie zawiera żądnej informacji co do okresu ubezpieczenia. Informacja dotycząca okresu trwania umowy ubezpieczenia wynika jedynie z potwierdzenia ubezpieczenia wydanego przez Towarzystwo Ubezpieczeń z dnia 04 maja 2021 roku (k. 133) oraz z karty produktu, która zawiera podstawowe informacje o ubezpieczeniu (...) (k. 143-143v) i która zgodnie z zawartym w nim zapisie nie jest elementem umowy ubezpieczenia ani materiałem marketingowym. Z treści w/w dokumentów wynika, że okres ochrony dotyczy jedynie pierwszego roku umowy kredytu od 25 kwietnia 2018 roku do 24 kwietnia 2019 roku. W ocenie sądu postanowienie umowy kredytowej dotyczącej sfinansowania przez pozwaną składki ubezpieczeniowej w wysokości 5.752,64 złotych z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia za jeden rok ochrony ubezpieczeniowej stanowi asymetryczne, niekorzystne dla konsumenta unormowanie jego praw i obowiązków, a tym samym rażąco narusza jego interesy oraz nie służy realizacji celów zabezpieczenia umowy kredytowej. Wysokość składki ubezpieczeniowej w kwocie 5.752,64 złotych stanowi ponad 16 % wartość wypłaconego kredytu, a prawie 70 % rat płatnych zgodnie z harmonogramem do umowy kredytu przez okres pierwszych 12 miesięcy. Wymaga podkreślenia fakt, iż w późniejszym okresie trwania umowy powód dla zabezpieczenia kredytu nie zobowiązał strony pozwanej do przedłużenia okresu ochrony ubezpieczeniowej, czy też do przedłożenia mowy ubezpieczenia zawartej przez pozwaną z tym samym lub innym towarzystwem ubezpieczeniowym. Wysokość składki ubezpieczeniowej, jej finansowanie przez stronę pozwaną ze środków udzielonego kredytu oraz czas trwania umowy ubezpieczeniowej w pierwszym roku umowy kredytu wskazuje, że strona powoda nie była zainteresowana realnym zabezpieczeniem udzielonego kredytu poprzez zawarcie przez stronę pozwaną umowy ubezpieczenia przez cały okres kredytowania. Zatem postanowienie dotyczące wysokość składki ubezpieczeniowej należy uznać za: rażąco wygórowane, stanowiące nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść kredytobiorcy i niemieszczące się w granicach swobody kontraktowania, określonej w art. 385 ^{( 1)} k.c., zważywszy, że strona pozwana zmuszona była przystać na tak ustalone warunki ze względu na swoją słabszą pozycję negocjacyjną. W ocenie Sądu, składka ubezpieczeniowa zastrzeżona została w zasadzie w celu maksymalizacji zysków wierzyciela, ponieważ została sfinansowana przez pozwaną w drodze kredytu udzielonego przez powoda, który naliczał od niej w sposób nieuzasadniony odsetki kapitałowe, a w przypadku zadłużenia przeterminowanego także odsetki za opóźnienie.

Sędzia Tomasz Idzikowski