Sygn. akt III Ca 1283/13
W pozwie z dnia 1 grudnia 2009 roku, skierowanym przeciwko pozwanemu (...) Związkowi (...) z siedzibą w W., powód A. S. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 1.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 sierpnia 2009 roku tytułem częściowego zaspokojenia roszczenia należnego mu odszkodowania z ubezpieczenia OC za uszkodzenie jego pojazdu – T. (...) numer rejestracyjny (...), w wyniku zdarzenia z dnia 27 lipca 2009 roku.
W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że pozwany konsekwentnie kwestionuje swoją odpowiedzialność z tytułu szkody powstałej w pojeździe powoda, bowiem w wyniku przeprowadzonego przez pozwanego postępowania likwidacyjnego zgłoszonej przez powoda szkody stwierdzono, że uszkodzenia pojazdu T. (...) numer rejestracyjny (...) nie były następstwem kolizji z pojazdem P. (...). W konsekwencji uszkodzenia pojazdu powoda nie stanowiły szkody, za którą w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, pozwany zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność (odpowiedź na pozew - k. 18 – 21 i k. 67 – 70).
Pismem z dnia 25 października 2011 roku powód, w związku z wyceną szkody powstałej w jego pojeździe dokonanej przez biegłego dra inż. J. W. w opinii z dnia 25 czerwca 2011 roku, rozszerzył powództwo o kwotę 42.381,57 zł (pismo - k. 336).
Na rozprawie w dniu 17 listopada 2011 roku, pełnomocnik pozwanego nie uznał powództwa w zmodyfikowanej części i wniósł o jego oddalenie (protokół rozprawy - k. 339 – 342)
Na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2012 roku pełnomocnik pozwanego złożył pismo datowane na dzień 22 sierpnia 2012 roku wraz z odpisem aktualnym KRS pozwanego i oświadczył, że w miejsce pozwanego wstąpił (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W., w wyniku połączenia z (...) Związkiem (...) poprzez przejęcie majątku powyższej spółki (pismo - k. 424, odpis KRS pozwanego - k. 425 – 428)
Pismem z dnia 15 kwietnia 2013 roku powód, w związku z wyceną szkody powstałej w jego pojeździe dokonanej przez biegłego w opinii z dnia 1 marca 2013 roku, rozszerzył powództwo do kwoty 49.586,95 zł (pismo k. 505).
Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2013 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt
III C 1410/09 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w III Wydziale Cywilnym uwzględnił powództwo w zakrsie kwoty 49.586,95 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 września 2009 roku do dnia zapłaty, oddalił je w pozostałym zakresie tj. odsetek za okres od 28 sierpnia do 18 września 2009 roku oraz ustalił zasadę rozliczenia kosztów postępowania w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. wskazując powoda jako wygrywającego (wyrok – k. 562).
Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne
i rozważania prawne:
Powód jest właścicielem samochodu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (okoliczność niesporna).
W dniu 27 lipca 2009 roku na skrzyżowaniu drogi relacji L. – R. miała miejsce kolizja drogowa, której uczestnikami byli powód i R. K.. Przedmiotowa droga stanowi dwukierunkową jezdnię asfaltową o szerokości około 4,0 m, której oś nie jest wyznaczona. Po obydwu stronach drogi znajdowały się nieutwardzone pobocza. Z jednej strony na poboczu drogi w pobliżu miejsca kolizji, w odległości około 1,0 m od krawędzi jezdni znajdują się drzewa, rosnące w odstępie 14 m od siebie. W dniu zdarzenia była słoneczna pogoda, nawierzchnia jezdni była sucha. W dniu zdarzenia około godziny 12:00 powód, kierujący pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jechał przedmiotową drogą w kierunku miejscowości R.. Powód jechał z prędkością około 50 km/h. W tym czasie z drogi bocznej podporządkowanej, o nawierzchni nieutwardzonej, znajdującej się po lewej stronie patrząc zgodnie z ruchem samochodu powoda, wyjeżdżał na drogę główną samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez R. K.. Kierujący P. wykonywał skręt w lewo chcąc włączyć się do ruchu i wjechał na drogę główną tuż przed nadjeżdżający samochód powoda, czym wymusił pierwszeństwo przejazdu Powód nie zdążył zahamować i doszło do kolizji obu pojazdów. Samochód powoda otarł się lewą stroną o pojazd kierowany przez R. K.. Następnie samochód powoda został odrzucony w prawo i uderzył prawą stroną w rosnące na poboczu drzewo. Bezpośrednio winnym doprowadzenia do przedmiotowej kolizji był R. K., który nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi powoda nadjeżdżającemu z prawej strony, tym samym naruszył przepisy o ruchu drogowym (dowód: zeznania powoda A. S. (1) – k. 506 w zw. z k. 65 – 66; zeznania świadka R. K. k. 120; opinia pisemna biegłego A. S. (2) k. 456 – 501; opinia pisemna biegłego J. W. – k. 164-170; opinia pisemna uzupełniająca J. W. – k. 231-280; opinia ustna uzupełniająca J. W. – k. 431-432).
W wyniku powyższego zdarzenia w samochodzie powoda stwierdzono następujące uszkodzenia: pęknięcie nakładki przedniego zderzaka, połamanie kraty wlotu powietrza, połamanie prawej listwy przedniego zderzaka, połamanie spryskiwacza prawego przedniego zderzaka, rozbicie przedniego prawego reflektora, pęknięcie zbiornika spryskiwaczy, odkształcenie przedniego prawego reflektora, odkształcenie przedniego prawego błotnika, odpadnięcie dolnej prawej listwy przedniego zderzaka, rozbicie przedniego prawego kierunkowskazu, odkształcenie przednich prawych drzwi, połamanie klamki w przednich prawych drzwiach, odkształcenie tylnych prawych drzwi, odkształcenie prawego progu, wystrzelenie poduszki powietrznej kierowcy, wystrzelenie poduszki powietrznej pasażera, wystrzelenie poduszki powietrznej nadkola kierowcy, odkształcenie lewego przedniego błotnika, odkształcenie lewych przednich drzwi, odkształcenie wzmocnienia przedniego zderzaka, uszkodzenie lusterek zewnętrznych lewego i prawego, odpadnięcie przedniego lewego nadkola, uszkodzenie chłodnicy powietrza układu zasilania silnika, zgięcie tylnych lewych drzwi, uszkodzenie sterownika poduszek powietrznych (dowód: zeznania powoda A. S. (1) – k. 506 w zw. z k. 65 – 66; zeznania świadka R. K. k. 120; opinia pisemna biegłego A. S. (2) k. 456 – 501; opinia ustna uzupełniająca biegłego A. S. (2) – k. 559-560)
W samochodzie P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stwierdzono następujące uszkodzenia: odkształcenie okładziny tylnego zderzaka, odkształcenie pokrywy bagażnika, odkształcenie tylnego prawego błotnika, odkształcenie tylnych prawych drzwi, odkształcenie przednich prawych drzwi, odkształcenie listwy ochronnej prawych przednich drzwi, odkształcenie listwy ochronnej prawych tylnych drzwi, odkształcenie przedniego lewego błotnika, pęknięcie przedniego lewego kierunkowskazu (dowód: zeznania powoda A. S. (1) – k. 506 w zw. z k. 65 – 66; zeznania świadka R. K. k. 120; opinia pisemna biegłego A. S. (2) k. 456 – 501; opinia ustna uzupełniająca biegłego A. S. (2) – k. 559-560).
Na miejsce zdarzenia nie została wezwana policja. Uczestnicy kolizji sporządzili oświadczenie, w którym opisali przebieg zdarzenia i w którym kierujący samochodem P. (...) R. K. uznał, iż to on ponosi wyłączną winę za spowodowanie przedmiotowej kolizji. Obaj uczestnicy kolizji w chwili zdarzenia byli trzeźwi. Samochód R. K. posiadał w chwili zdarzenia obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń – (...) Związek (...) z siedzibą w W. (okoliczności niesporne, a ponadto zeznania powoda A. S. (1) – k. 506 w zw. z k. 65 – 66; zeznania świadka R. K. k. 120).
W dniu 18 sierpnia 2009 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę, do której doszło w dniu 27 lipca 2009 roku w jego samochodzie marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W piśmie datowanym na dzień 27 sierpnia 2009 roku pozwany poinformował powoda o toczącym się postępowaniu likwidacyjnym zgłoszonej przez powoda szkody. W trakcie likwidacji szkody w dniu 4 sierpnia 2009 roku przedstawiciel pozwanego dokonał oględzin pojazdu powoda i sporządził ocenę techniczną, w której zakwalifikował uszkodzone elementy do naprawy lub wymiany oraz wykonał dokumentację fotograficzną uszkodzonego pojazdu. W dalszym procesie likwidacji szkody przedstawiciel pozwanego dokonał oględzin samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i sporządził dokumentację fotograficzną uszkodzeń tego pojazdu. Ponadto, w dniu 29 września 2009 roku przedstawiciel pozwanego K. T. wykonał oględziny miejsca zdarzenia, z którego sporządził dokumentację fotograficzną oraz przeprowadził dodatkowe czynności wyjaśniające z uczestnikami kolizji. Z przeprowadzonych czynności przedstawiciel pozwanego K. T. sporządził pismo datowane na dzień 29 września 2009 roku zatytułowane „Notatka służbowa”, oraz pismo z dnia 29 września 2009 roku zatytułowane „Protokół przeprowadzonej przez K. T. z (...) S.A. rozmowy z Panem A. S. (1)” (okoliczności niesporne, a ponadto zeznania powoda A. S. (1) – k. 506 w zw. z k. 65 – 66; zeznania świadka K. T. - k. 144 – 145, pismo k. 75 – 76, pismo k. 79 – 85, pismo k. 86 – 89, pismo k. 109).
Na zlecenie pozwanego W. C. wykonał opinię prywatną dotyczącą okoliczności powstania szkody zgłoszonej przez powoda, w której wykluczył, aby do uszkodzenia samochodu powoda mogło dojść w okolicznościach wskazanych przez uczestników kolizji z dnia 27 lipca 2009 roku, A. S. (1) i R. K. (okoliczności niesporne, a ponadto pismo k. 90 – 108, zeznania świadka W. C. k. 145 – 146).
Pismem z dnia 16 października 2009 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za powstała szkodę (okoliczność niesporna, a ponadto pismo k. 71 – 72).
A. S. (1) dokonał częściowej naprawy pojazdu T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na własny koszt (dowód: zeznania powoda A. S. (1) – k. 506 w zw. z k. 65 –66).
Analiza przestrzenno – ruchowa oraz porównawcza skutków kolizji prowadzi do wniosku, że nie można wykluczyć, iż w okolicznościach podanych przez powoda mogło dojść do kolizji opisanej przez powoda (dowód: opinia biegłego A. S. (2) k. 456 – 501; opinia ustna uzupełniająca biegłego A. S. (2) - k. 559 – 560; opinia pisemna biegłego J. W. – k. 164-170; opinia pisemna uzupełniająca J. W. – k. 231-280; opinia ustna uzupełniająca J. W. – k. 431-432).
Samochód T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w stanie nieuszkodzonym na dzień zdarzenia, tj. 27 lipca 2009 roku, miał wartość 52.500,00 złotych. Wartość powyższego pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła na dzień zdarzenia 24.400,00 złotych. Koszt naprawy samochodu powoda z użyciem części oryginalnych, według cen na sierpień 2009 roku, stanowił kwotę 49.586,95 złotych, a koszt naprawy z użyciem tańszych zamienników stanowił kwotę 44.279,57 zł (dowód: opinia pisemna biegłego A. S. (2) k. 456 – 501, opinia ustna uzupełniająca biegłego A. S. (2) - k. 559 – 560).
Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd Rejonowy uznał, że opinie biegłych A. S. (2) i J. W. w zakresie ustalenia przebiegu kolizji są w całym swoim zakresie rzetelne oraz zawierały pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Natomiast w zakresie wyceny kosztów naprawy uszkodzeń zaistniałych w samochodzie powoda, Sąd Rejonowy oparł się wyłącznie na opinii biegłego A. S. (2) uznając, iż ten biegły uzupełniając opinię J. W. przedstawił bardziej przekonującą metodologię wyliczeń, w tym zasięgnął informacji o pochodzeniu i historii pojazdu u jedynego autoryzowanego przedstawiciela T. w Polsce uzyskując dane dotyczące eksploatacji pojazdu we Francji.
Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne zgromadzone w aktach sprawy dokumenty prywatne: pismo datowane na dzień 5 października 2009 roku sporządzone przez przedstawiciela pozwanego K. T. zatytułowane „Notatka służbowa” (k. 77 – 78) i pismo sporządzone przez W. C. zatytułowane (...) (k.90-108), uznając, że stanowią one tylko dowód na to, że K. T. i W. C. złożyli oświadczenie o treści w nich zawartej, a ponadto ich treść jest sprzeczna z treścią opinii biegłych sporządzonych dla potrzeb niniejszego postępowania. Sąd uznał również za niewiarygodne zeznania świadka W. C. złożone na rozprawie w dniu 13 maja 2010 roku jako one sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z treścią opinii biegłych sporządzonych dla potrzeb niniejszego postępowania.
W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo podlega uwzględnieniu w całości, a odpowiedzialność pozwanego wynikała z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na mocy której pozwany udzielił ochrony ubezpieczeniowej sprawcy kolizji. Jako podstawę prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku wskazał przepis art. 822 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), w szczególności art. 34-36 ustawy, z tym, że art. 34 ust. 1 ustawy w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 205, poz. 1210). Sąd zastosował tu art. 7 ustawy nowelizującej, zgodnie z którym postępowania dotyczące roszczeń odszkodowawczych wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy toczą się według przepisów dotychczasowych. Powyższa nowela weszła w życie z dniem .11 lutego 2012 roku, przedmiotowe postępowanie zostało zaś wszczęte w dniu 1 grudnia 2009 roku.
Zgodnie ze wskazanymi przepisami odpowiedzialność ubezpieczyciela aktualizuje się, gdy zostają spełnione przesłanki odpowiedzialności deliktowej ubezpieczającego (posiadacza mechanicznego środka komunikacji) zawarte w art. 435 k.c. w zw. z art. 436 k.c, a zatem odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ukształtowaną na zasadzie ryzyka.
Pozwany kwestionował zasadność swojej odpowiedzialności za szkodę powoda, ale zdaniem Sądu Rejonowego zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na stwierdzenie, że uszkodzenia pojazdu powoda powstały w wyniku zdarzenia 27 lipca 2009 roku w okolicznościach przedstawionych przez powoda. Tym samym Sąd uznał, że na podstawie umowy ubezpieczenia komunikacyjnego OC zawartej pomiędzy (...) Związkiem (...) z siedzibą w W., a sprawcą kolizji R. K., pozwany powinien pokryć koszty naprawy samochodu powoda.
Określając wysokość należnego odszkodowania Sąd I Instancji zgodnie z zasadą wynikającą z art. 363 §2 k.c. w związku z art. 361 § 2 k.c. uznał, że naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku obejmującego straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono, nie dopuszczając jednocześnie do wzbogacenia się poszkodowanego, zaś naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, a wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania. Sąd wskazał, że szkoda to różnica w stanie majątkowym powoda przed i po zdarzeniu, z wystąpieniem którego przepisy wiążą powstanie obowiązku odszkodowawczego. Zdarzeniem zaś, które determinuje wielkość doznanego uszczerbku, nie jest poniesienie wydatków na naprawę uszkodzonego pojazdu, ale uszkodzenie bądź zniszczenie mienia spowodowane ruchem mechanicznego środka komunikacji wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody. Obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza ją wykonać.
Określając wartość szkody poniesionej przez powoda, Sąd Rejonowy oparł się na wnioskach zawartych w opinii A. S. (2) i uznał, że powód poniósł szkodę w wysokości 49.586,95 zł, stanowiącą koszt naprawy samochodu marki T. (...) przy użyciu oryginalnych części zamiennych. Zauważył, że ubezpieczyciel winien odpowiadać tylko do wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu, a gdyby okazało się, że koszty naprawy przewyższałyby wartość pojazdu sprzed wypadku lub naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona, to odpowiedzialność pozwanego powinna ograniczać się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku, a wartością pozostałości. Podkreślił, iż koszt naprawy nie przewyższał wartości nieuszkodzonego pojazdu na dzień zdarzenia tj. 27 lipca 2009 roku, czyli kwoty 52.500 zł.
W zakresie żądanych odsetek Sąd Rejonowy zważył, iż stosownie do treści art. 481 § 1 k.c., stanowiącego – zgodnie z dyspozycją art. 359 § 1 k.c. – formalne, ustawowe źródło odsetek, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnianiem świadczenia, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik, odpowiedzialności nie ponosi. Ustalając moment, w którym pozwany opóźnił się ze spełnieniem świadczenia Sąd doliczył 30 dni, w ciągu których ubezpieczyciel obowiązany jest wypłacić odszkodowanie licząc od dnia zawiadomienia go o wypadku, tj. od dnia 18 sierpnia 2009 roku i zasądził odsetki ustawowe od 19 września 2009 roku do dnia zapłaty.
Sąd Rejonowy - na podstawie art. 108 k.p.c. - pozostawił szczegółowe rozliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu z przyjęciem zasady odpowiedzialności za wynik procesu.
Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana zaskarżając wyrok w części, tj.:
1. w zakresie w jakim w pkt 1 wyroku zasądzona na rzecz powoda odszkodowanie ponad kwotę 44.279,57 zł oraz w zakresie odsetek zasądzonych od dnia 19 września 2009 roku do dnia 24 czerwca 2013 roku;
2. w zakresie punktu 3 w całości.
Pełnomocnik strony pozwanej zarzucił wyrokowi:
1. naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i pominięcie wniosku z opinii biegłego A. S. stwierdzającego, iż naprawa pojazdu powoda przy użyciu zamienników Q czyli nowych oryginalnych części zamienny nieoznaczonych logo producenta pojazdu doprowadziłaby do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody i nieuprawnione przyjęcie, że kwota 44.279,57 zł odpowiadająca kosztom naprawy na zamiennikach Q nie jest wystarczająca do naprawienia szkody;
3. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 2 k.c. i art. 824 1 § 1 k.c. przez ich niezastosowanie co doprowadziło do zasądzenia pełnej żądanej kwoty odpowiadającej kosztom naprawy pojazdu na częściach oryginalnych podczas gdy do naprawienia szkody bez wzbogacenia się powoda doszło by przy naprawie na zamiennikach Q;
4. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych […] w zw. z art. 354 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie w zakresie zobowiązującym poszkodowanego do minimalizacji wysokości szkody i w rezultacie przyjęcie wysokości odszkodowania odpowiadającej kosztom naprawy na częściach oryginalnych;
5. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 824 1 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie i zasądzenie odsetek od dnia 19 września 2009 roku pomimo ustalenia wysokości szkody według cen z daty bliskiej dacie wyrokowania co winno skutkować zasądzeniem odsetek od dnia wyrokowania.
Wobec powyższego strona skarżąca wniosła o zmianę wyroku przez obniżenie odszkodowania do kwoty 44.279,57 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wyrokowania, tj. od 25 czerwca 2013 roku i oddalenie powództwa w pozostałej części oraz o zmianę punktu 3 wyroku przez stosunkowe rozdzielenie kosztów za pierwszą instancję (apelacja – k. 579-583).
Na rozprawie apelacyjnej w dniu 17 marca 2014 roku pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego [protokół – k. 608].
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne. Odnosząc się do zarzutów apelacji Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji wskazanych przepisów prawa materialnego ani przepisów proceduralnych.
W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie naruszył zasady zawartej w art. 233 § 1 k.p.c.. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą dla siebie skutki prawne. Wielokrotnie Sąd Najwyższy wskazywał, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujących się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie, a w szczególności wskazanie jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie zebranych dowodów. Tylko w przypadku gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.
Główny zarzut apelacji sprowadza się do twierdzenia, że w okolicznościach niniejszej sprawy do przywrócenia samochodu powoda do stanu poprzedniego wystarczające było użycie zamienników Q, a nie wyłącznie części oryginalnych. Skarżący wskazali w apelacji jakoby Sąd Rejonowy niezasadnie pominął tą część opinii biegłego S., z której wynika, że przy użyciu tzw. zamienników Q samochód powoda zostałby przywrócony do stanu poprzedniego. Tymczasem biegły A. S. nie wskazał w opinii, że użycie zamienników Q prowadzi do przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed szkody, a jedynie, że pozwalają one przywrócić ten pojazd do stanu właściwego technicznie. Brak podstaw do przyjęcia, że są to pojęcia jednoznaczne. Właściwy stan techniczny oznacza tylko, że samochód może przejść wymagany powypadkowy przegląd techniczny i być dalej eksploatowany, co nie oznacza, że został doprowadzony do stanu sprzed szkody.
Przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego wymaga uwzględnienia w procesie likwidacji szkody elementów identycznych z tymi jakie zostały uszkodzone. Prawo poszkodowanego do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego sformułowane w art. 363 § 1 k.c. jest równoznaczne z obowiązkiem uwzględnienia w procesie likwidacji szkody elementów identycznych z tymi, jakie zostały uszkodzone. Brak jest regulacji, która upoważniałaby ubezpieczyciela do wyboru części zamiennych, którymi zostanie naprawiony pojazd poszkodowanego. Samo pojęcie „przywrócenia stanu poprzedniego" nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości i prowadzi do oczywistego wniosku, że zamontowanie w miejsce części oryginalnej części nieoryginalnej nie jest przywróceniem stanu poprzedniego. O przywróceniu stanu poprzedniego można mówić tylko wtedy, gdy stan samochodu po naprawie pod każdym względem (stan techniczny, zdolność użytkowa, części składowe, trwałość, wygląd estetyczny itp.) odpowiada stanowi tegoż samochodu sprzed wypadku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 listopada 1992 roku, sygnatura akt: I ACr 410/92, OSA 1993, nr 8, poz. 57).
Strona pozwana nie wykazała, że w dacie kolizji pojazd powoda miał zamontowane nieoryginalne części, a wysnuwanie takiego wniosku jedynie z badania grubości warstwy lakieru jest właśnie wykroczeniem poza ramy prawidłowego rozumowania. Znajdujący się w aktach szkodowych szkic z wynikami tego badania wskazuje wszak jednoznacznie, że ewentualnym naprawom lakierniczym poddane były miejscowo dach i lewe drzwi przednie, a zatem elementy, które nie zostały uszkodzone w przedmiotowej kolizji. Brak zatem jakiegokolwiek powodu do twierdzenia, że części uszkodzone wymagające wymiany nie były częściami oryginalnymi, w szczególności, że samochód w dacie zdarzenia miał jedynie 4 lata i 10.000 km przebiegu. Prawidłowo zatem Sąd I instancji wywiódł z opinii biegłego i całokształtu materiału dowodowego wniosek, że do przywrócenia samochodu A. S. (1) do stanu sprzed kolizji konieczne jest użycie oryginalnych części zamiennych.
Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne uznać należy zatem za oparte na zebranym materiale dowodowym i doprowadziły one Sąd do prawidłowego określenia wysokości szkody, co czyni bezpodstawnym również zarzut naruszenia z art. 363 §2 k.c. w związku z art. 361 § 2 k.c..
Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego w zakresie daty, od której zasądzone zostały odsetki zauważyć należy, że opiera się on na linii orzecznictwa sprzed ponad 10 lat wypracowanej w czasach gdy odsetki ustawowe były bardzo wysokie, a przede wszystkim, że nie znajduje on potwierdzenia w okolicznościach rozpoznawanej sprawy. Strona pozwana zarzuca Sądowi Rejonowemu, że zasądził odsetki od 31 dnia po zgłoszeniu szkody pomimo ustalenia wysokości odszkodowania według cen z daty bliskiej wyrokowaniu. Tymczasem zgodnie z zakreśloną tezą dowodową biegły A. S. w opinii z marca 2013 roku wskazał wartość pojazdu oraz koszt jego naprawy według cen z sierpnia 2009 roku, co jednoznacznie wynika z opinii. Zarzut naruszenia art. 363 § 2 w zw. z art. 455 k.c. i art. 824 1 § 1 k.c. jest zatem całkowicie chybiony.
W związku z powyższym Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego zarówno co do wysokość szkody i należnego powodowi odszkodowania, jak i daty początkowej biegu odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty.
Z tych wszystkich względów Sąd oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c..
W przedmiocie kosztów postępowania przed sądem II instancji Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. uznając powoda za wygrywającego. W postępowaniu apelacyjnym powoda reprezentował adwokat, który nie brał udziału w postępowaniu przed Sądem I instancji, a zatem Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej kwotę 917 zł odpowiadającą poniesionemu wynagrodzeniu pełnomocnika według stawki minimalnej określonej w § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002/163/1349 z późn. zm.) oraz 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.