UZASADNIENIE

Postanowienia z dnia 20 lipca 2021 roku

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., odmówił A. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazano, że lekarz orzecznik w orzeczeniu z dnia 15 kwietnia 2021 roku stwierdził, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 30 kwietnia 2022 roku, daty powstania niezdolności nie da się ustalić. Zakład wskazał, że zgodnie z art.14 ust. 2 powołanej ustawy, jeżeli nie ma możliwości ustalenia ani daty, ani okresu powstania niezdolności do pracy, za datę powstania niezdolności przyjmuje się datę zgłoszenia wniosku o świadczenie, tj. 25 marca 2021 roku. Organ odmówił przyznania renty, gdyż niezdolność do pracy powstała w okresie dłuższym niż 18 miesięcy od ostatniego ubezpieczenia (ostatnie ubezpieczenie ustało w dniu 31 stycznia 2019 roku).

(decyzja – k. 61 akt organu rentowego załączonych do akt sprawy)

Od powyższej decyzji wnioskodawczyni złożyła odwołanie, wnosząc o jej zmianę kwestionując ustaloną datę powstania niezdolności do pracy. Odwołująca podniosła, że niezdolność do pracy powstała w październiku 2017 roku.

(odwołanie – k. 3-3 odwrót)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł argumentację z zaskarżonej decyzji, wnosząc jednocześnie o jego odrzucenie na podstawie art. 477 ⁹ § 1 i 3 ¹ k.p.c. ZUS podniósł, że wnioskodawczyni nie złożyła sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 15 kwietnia 2021 roku orzekł, że A. P. jest częściowo niezdolna do pracy do 30 kwietnia 2022 roku, daty powstania niezdolności nie da się ustalić. Zakład wskazał, że zgodnie z art.14 ust. 2 powołanej ustawy, jeżeli nie ma możliwości ustalenia ani daty, ani okresu powstania niezdolności do pracy, za datę powstania niezdolności przyjmuje się datę zgłoszenia wniosku o świadczenie, tj. 25 marca 2021 roku. Organ odmówił przyznania renty, gdyż niezdolność do pracy powstała w okresie dłuższym niż 18 miesięcy od ostatniego ubezpieczenia (ostatnie ubezpieczenie ustało w dniu 31 stycznia 2019 roku).

(odpowiedź na odwołanie – k. 6-6 verte)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 marca 2021 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek 1-3 akt organu rentowego załączonych do akt sprawy)

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 15 kwietnia 2021 r. stwierdził, że skarżąca jest częściowo niezdolna do pracy do 30 kwietnia 2022 roku, daty powstania niezdolności nie da się ustalić.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 51 akt organu rentowego załączonych do akt sprawy)

Wnioskodawczyni otrzymała w/w orzeczenie w dniu 15 kwietnia 2021 r., od którego nie złożyła sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS. Wraz z orzeczeniem otrzymała pouczenie o sposobie i terminie wniesienia sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS. Została także pouczona, iż odwołanie od decyzji ZUS oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących orzeczenia Lekarza Orzecznika, w przypadku niewniesienia od niego sprzeciwu, sąd odrzuci.

(niesporne, a nadto potwierdzenie odbioru orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS k. 51-51 verte akt organu rentowego załączonych do akt sprawy)

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 kwietnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., odmówił A. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazano, że lekarz orzecznik w orzeczeniu z dnia 15 kwietnia 2021 roku stwierdził, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 30 kwietnia 2022 roku, daty powstania niezdolności nie da się ustalić. Zakład wskazał, że zgodnie z art.14 ust. 2 powołanej ustawy, jeżeli nie ma możliwości ustalenia ani daty, ani okresu powstania niezdolności do pracy, za datę powstania niezdolności przyjmuje się datę zgłoszenia wniosku o świadczenie, tj. 25 marca 2021 roku. Organ odmówił przyznania renty, gdyż niezdolność do pracy powstała w okresie dłuższym niż 18 miesięcy od ostatniego ubezpieczenia (ostatnie ubezpieczenie ustało w dniu 31 stycznia 2019 roku).

(decyzja – k. 61 akt organu rentowego załączonych do akt sprawy)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlega odrzuceniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2021, poz. 291 tj.) oceny niezdolności do pracy, jej stopnia, daty powstania niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy z określonymi okolicznościami, dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu, w ciągu 14 dni od daty doręczenia tego orzeczenia (art. 14 ust. 2a). Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust. 3).

Stosownie zaś do treści art. 477 ⁹ § 3 ¹ kpc Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenia z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, jeśli osoba zainteresowana nie złożyła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS i odwołanie oparte jest wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni, mimo prawidłowego pouczenia, nie odwołała się od orzeczenia lekarza orzecznika. W odwołaniu od decyzji organu rentowego, odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz w toku postępowania wnioskodawczyni podnosiła okoliczności dotyczące wniosków orzeczniczych – daty powstania niezdolności do pracy.

Z powyższego wynika, że wnioskodawczyni nie zgadza się z opinią Lekarza Orzecznika.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że odwołanie wnioskodawczyni opiera się jedynie za zarzutach o charakterze medycznym, co oznacza iż jest ono niedopuszczalne z uwagi na fakt, że wnioskodawczyni pomimo prawidłowego pouczenia nie złożyła sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika do Komisji Lekarskiej ZUS.

Należy nadto wskazać, że art. 477 ⁹ § 3 ¹ kpc wprowadzony ustawą z dnia
20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 121, poz. 1264) oznacza, że możliwość rozpoznania przez Sąd odwołania wniesionego w określonych w nim sprawach uzależniona jest od wyczerpania przez zainteresowanego dwuinstancyjnego trybu orzekania. Niezachowanie tego trybu skutkuje odrzuceniem odwołania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 listopada 2007 r., III AUa 328/07, LEX nr 399971, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2006 r., II UZP 17/05, OSNP 2006/15-16/245/.

W konsekwencji mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. odrzucił odwołanie wnioskodawczyni.

W związku z tym, że odwołanie skarżącej zostało odrzucone przez Sąd na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c., należy nadmienić, iż na zasadzie art. 14 ust. 2c cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS wnioskodawczyni przysługuje prawo do złożenia wniosku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Zgodnie bowiem z treścią tegoż art. 14 ust.2c w uzasadnionych przypadkach Zakład, na wniosek osoby zainteresowanej, może przywrócić termin na wniesienie sprzeciwu, w tym w szczególności w razie odrzucenia przez sąd odwołania od decyzji w przypadku określonym w art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c.

z/ odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełnom. wnioskodawczyni