Sygn. akt VIII Ga 125/13

Powód (...) spółka komandytowa w W. domagał się zasądzenia od pozwanego J. D. kwoty 12.385 zł zł z odsetkami od dnia wniesienia pozwu, a ponadto zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że w dniu 29 kwietnia 2011 r. Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie zasądził od spółki (...) sp. z o.o. w B. na rzecz powoda kwotę 8.145,50 zł z ustawowymi odsetkami oraz kwotę 1.292 zł tytułem kosztów procesu. Egzekucja prowadzona przeciwko spółce okazała się bezskuteczna, a pozwany jest prezesem zarządu tej spółki. Powód wezwał pozwanego bezskutecznie do zapłaty dochodzonej wierzytelności, na którą – poza zasądzonymi kwotami 8.145,50 zł (należność główna) i 1.292 zł (koszty procesu) – składają się również kwoty : 2.182,35 zł (skapitalizowane odsetki), 6 zł (koszt uzyskania klauzuli wykonalności), 159,15 zł (koszty postępowania egzekucyjnego), 600 zł (koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym).

Pozwany J. D. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa, zarzucając, iż powód wykonał nienależycie usługę na rzecz spółki (...) sp. z o.o. W związku z powyższym, w ocenie pozwanego, powyższa sprawa dotyczy tej spółki, a nie jego osoby.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2013 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda :

– kwotę 8.145,50 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia zapłaty,

– kwotę 1.457,15 zł,

oddalił powództwo w pozostałej części, a ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 620 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że pozwany J. D. od dnia 23 października 2009 r. pełni funkcję prezesa zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.. Nakazem zapłaty wydanym w dniu 29 kwietnia 2011 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 876/11 Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie zasądził od tej spółki na rzecz powoda kwotę 8.145,50 zł z ustawowymi odsetkami :

– od kwoty 2.788,70 zł od dnia 13 marca 2010 r. do dnia zapłaty,

– od kwoty 158,66 zł od dnia 13 marca 2010 r. do dnia zapłaty,

– od kwoty 3.594,94 zł od dnia 31 marca 2010 r. do dnia zapłaty,

– od kwoty 1.451,80 zł od dnia 15 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty,

– od kwoty 151,40 zł od dnia 15 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty

oraz kwotę 1.292 zł tytułem kosztów procesu. Egzekucja prowadzona na podstawie tego tytułu przeciwko w/w spółce przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy M. B. w sprawie o sygn. Km 11529/11 okazała się bezskuteczna, a Komornik ustalił wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego poniesionych przez wierzyciela na kwotę 159,15 zł. Powód wezwał następnie bezskutecznie pozwanego do zapłaty kwoty 12.385 zł w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania, które pozwany otrzymał w dniu 28 czerwca 2012 r.

Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 299 k.s.h. jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania, natomiast członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody. Odpowiedzialność z tego tytułu ponoszą osoby, które były członkami zarządu, kiedy wierzytelność stała się wymagalna, a jednocześnie były członkami zarządu w czasie właściwym do ogłoszenia upadłości lub wszczęcia postępowania układowego, i to niezależnie od tego, czy były wpisane do rejestru. W ocenie Sądu pierwszej instancji skoro pozwany J. D. pełni funkcję prezesa zarządu (...) sp. z o.o. w B. od dnia 23 października 2009 r. do chwili obecnej (a więc w czasie, kiedy powstała i stała się wymagalna wierzytelność powoda wobec tej spółki), a egzekucja przeciwko spółce potwierdziła, że nie ma ona majątku, z którego wierzyciel mógłby się zaspokoić, to pozwany – chcący uniknąć odpowiedzialności wynikającej z art. 299 § 1 k.s.h. – powinien wykazać, iż zaistniały okoliczności ekskulpujące jego odpowiedzialność za zobowiązania spółki. W niniejszej sprawie pozwany nie przedstawił na te okoliczności żadnych wniosków dowodowych, Sąd zaś nie może badać czy zobowiązanie spółki stwierdzone prawomocnym tytułem rzeczywiście istnieje.

Sąd Rejonowy przyjmując w związku z powyższym odpowiedzialność pozwanego przewidzianą w art. 299 k.s.h. uznał, iż obejmuje ona zasądzone w tytule wykonawczym, wydanym przeciwko spółce, koszty procesu, koszty postępowania egzekucyjnego umorzonego z powodu bezskuteczności egzekucji i odsetki ustawowe od należności głównej. Jednocześnie jednak Sąd ten uznał, że odsetki za czas opóźnienia należą się wierzycielowi od pozwanego, będącego członkiem zarządu spółki będącej dłużnikiem po upływie terminu określonego w wezwaniu do spełnienia tego świadczenia (art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c.). Ponadto Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.457,15 zł obejmującą koszty procesu w sprawie o sygn. akt VIII GNc 876/11 oraz koszty bezskutecznego postępowania egzekucyjnego w wysokości ustalonej przez Komornika w postanowieniu z dnia 29 marca 2012 r. o sygn. akt Km 11529/11.

Sąd pierwszej instancji uznał natomiast za niezasadne powództwo w zakresie żądania dotyczącego zasądzenia od pozwanego skapitalizowanych odsetek od kwoty 8.145,50 zł (w kwocie 2.182,35 zł), wskazując, że skoro powód wezwał pozwanego do zapłaty w dniu 28 czerwca 2012 r. wyznaczając pozwanemu trzydniowy termin na spełnienie tego świadczenia to roszczenie powoda o zapłatę kwoty 8.145,50 zł z ustawowymi odsetkami stało się wymagalne wobec pozwanego dopiero z dniem 1 lipca 2012 r. Podobnie oddaleniu podlegało – w ocenie tego Sądu – powództwo w zakresie żądania zasądzenia odsetek od kosztów procesu oraz kosztów egzekucyjnych, gdyż nie można dochodzić od dłużnika w odrębnym procesie cywilnym odsetek ustawowych od kosztów postępowania zasądzonych prawomocnym orzeczeniem. W ocenie Sądu Rejonowego powód nie udowodnił również, że poniósł koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 600 zł, a także, że poniósł koszty nadania klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w kwocie 60 zł.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji o kosztach procesu stanowił przepis art. 100 k.p.c. Stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów Sąd ten uznał, iż pozwany przegrał sprawę w 77,53 %, a powód uległ pozwanemu w 22,47 %, co uzasadnia zasądzenie na rzecz powoda zwrotu części kosztów procesu w kwocie 620 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w części oddalającej powództwo odnośnie żądania zasądzenia :

– skapitalizowanych odsetek ustawowych od kwoty 8.145,50 zł w wysokości 2.182,35 zł,

– kwoty 600 zł z tytułu zastępstwa przez radcę prawnego w postępowaniu egzekucyjnym,

jak również w zakresie orzeczenia o kosztach, w części pomijającej zasądzenie od pozwanego całej kwoty kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił naruszenie prawa materialnego w postaci art. 299 § 1 k.s.h. polegające na nieuwzględnieniu jako zobowiązań spółki również odsetek za okres od dat określonych w nakazie zapłaty Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie w sprawie VIII GNc 876/11 do dnia 17 kwietnia 2012 r., a ponadto naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 230 k.p.c. polegające na uznaniu, że powódka nie udowodniła faktu poniesienia kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym, pomimo tego, że pozwany nie wypowiedział się co do tej okoliczności, a wreszcie także naruszenie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 100 zd. 2 k.p.c. polegające na pominięciu w ramach kosztów procesu wynagrodzenia reprezentującego powoda adwokata i kosztów opłaty skarbowej oraz stosunkowe rozdzielenie tych kosztów, pomimo tego, że powód uległ przeciwnikowi tylko co do nieznacznej części żądania.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i podwyższenie kwot zasądzonych na jego rzecz o kwoty 2.182,35 zł (tj. do kwoty 10.327,85 zł w punkcie I wyroku) i 600 zł (tj. do kwoty 2.057,15 zł w punkcie II wyroku), a ponadto zasądzenia w ramach kosztów procesu także wynagrodzenia adwokata w kwocie 2.400 zł oraz uiszczonych opłat skarbowych w kwocie 34 zł (tj. podwyższenia należności zasądzonej z tego tytułu do kwoty 3.054 zł). Nadto powód wniósł o przyznanie mu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, iż odsetek od odszkodowania żądanego od pozwanego – obejmującego także skapitalizowane odsetki zasądzone w tytule wykonawczym wydanym przeciwko spółce – domagano się w pozwie dopiero od daty jego wniesienia. Fakt skapitalizowania odsetek na dzień 17 kwietnia 2012 r. (poprzedzający wezwanie pozwanego do zapłaty w dniu 28 czerwca 2012 r.) oznacza jedynie, że powód nie domaga się z tego tytułu całej należnej mu kwoty. Zabieg ten służył jedynie określeniu ogólnej sumy zobowiązań spółki, za którą obecnie odpowiada także solidarnie pozwany. Powód podniósł także, że kwota 600 zł należna z tytułu wynagrodzenia z tytułu zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym została ustalona zgodnie z właściwymi przepisami, pozwany zaś nie kwestionował żądania w tej części. Niezależnie od powyższego wraz z apelacją powód przedłożył postanowienie Komornika z dnia 6 października 2011 r. przyznające mu koszty zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym w tej właśnie wysokości, wskazując, że w jego ocenie nie było potrzeby powołania tego dokumentu wcześniej.

W zakresie kwestionowanego rozstrzygnięcia o kosztach procesu skarżący podniósł, że zasądzona przez Sąd pierwszej instancji na jego rzecz kwota 620 zł stanowi pokrycie jedynie opłaty od pozwu. Tymczasem do niezbędnych kosztów procesu zalicza się także wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika oraz jego wydatki, a pominięcia tych kosztów Sąd w żaden sposób nie uzasadnił. Ponadto wobec tego, iż powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, to na pozwanego powinien być nałożony obowiązek zwrotu wszystkich kosztów.

Pozwany nie ustosunkował się do apelacji powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja powoda zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy jednak wyjaśnić, że nie podlegał uwzględnieniu wniosek pozwanego o odroczenie rozprawy apelacyjnej w dniu 11 marca 2014 r, do którego załączono kserokopię zaświadczenia lekarskiego „o niezdolności do pracy” ( zob. k. 66 – 67 akt sprawy). Wbrew treści tego wniosku pozwany nie został wezwany na tą rozprawę, a jedynie o niej zawiadomiony ( k. 60 – 61), zaś stosownie do regulacji zawartej w art. 214 ¹ § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c. także w postępowaniu przed sądem drugiej instancji usprawiedliwienie niestawiennictwa z powodu choroby strony wymaga przedstawienia zaświadczenia potwierdzającego niemożność stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie sądu, wystawionego przez lekarza sądowego. Według natomiast art. 376 k.p.c. rozprawa w postępowaniu apelacyjnym odbywa się bez względu na niestawiennictwo stron.

W ocenie Sądu odwoławczego ustalenia faktyczne stanowiące podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego należy uznać za prawidłowe, wymagają one jednak uzupełnienia gdy chodzi o ustalenie daty w której bezskuteczna okazała się egzekucja prowadzona przeciwko spółce na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy z dnia 29 kwietnia 2011 r. (sygn. akt VIII GNc 876/11). Ustalenie powyższe musi być uznane za decydujące dla określenia zakresu odpowiedzialności pozwanego, a w konsekwencji także dla rozstrzygniecia o zasadności apelacji powoda. Sąd Okręgowy obowiązany był zatem dokonać ponownej oceny materiału dowodowego zgromadzonego przed Sądem pierwszej instancji – na podstawie art. 378 § 1 zd. 1 k.p.c. i art. 382 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2006 r. II CSK 132/05, LEX nr 189904).

Podkreślić należy, że obecnie nie budzi żadnych wątpliwości odszkodowawczy charakter odpowiedzialności członków zarządu na podstawie art. 299 k.s.h. (zob. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r., III CZP 72/08, OSNC 2009, Nr 2, poz. 20, a także m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2008 r., III CZP 112/08, LEX nr 490503 oraz wyrok tego Sądu z dnia 17 marca 2010 r., II CSK 506/09, OSNC – ZD 2011, Nr 1, poz. 2).

W orzecznictwie zasadnie przyjmuje się, że odpowiedzialność taka nie ogranicza się tylko do niewyegzekwowanej wierzytelności w jej nominalnej wysokości, lecz obejmuje także odsetki za opóźnienie spółki w zapłacie należności, będącej przedmiotem bezskutecznej egzekucji (zob. w szczególności uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., III CZP 118/06, OSNC 2007, Nr 9, poz. 136). Jak wyjaśnił to Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 maja 2011 r., III CSK 228/10 (LEX nr 1027183) w takim przypadku odsetki od zobowiązania pieniężnego spółki mogą być liczone tylko do momentu powstania roszczenia odszkodowawczego z art. 299 k.s.h. tj. do chwili kiedy egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna. Roszczenie to nie powstaje bowiem przed stwierdzeniem bezskuteczności egzekucji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2004 r., III CK 55/03, LEX nr 172806).

W tym kontekście za słuszne uznać trzeba stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniach wyroków z dnia 21 lutego 2002 r., IV CKN 793/00 (OSNC 2003, Nr 2, poz. 22) oraz z dnia 22 czerwca 2005 r. (III CK 678/04, LEX nr 177213) zgodnie z którym niewyegzekwowane odsetki za zwłokę w zapłacie objętych tytułem wykonawczym należności mogą być objęte odszkodowaniem dochodzonym na podstawie 299 k.s.h. powinny być jednak zsumowane i wyrażone kwotowo, pozbawione podstaw byłoby natomiast zasądzenie od członka zarządu spółki świadczenia pieniężnego z odsetkami ustawowymi naliczonymi aż do chwili zapłaty należności głównej przez samą spółkę. Odpowiedzialności z tego tytułu nie należy bowiem mylić z obowiązkiem uiszczenia odsetek za opóźnienie w spełnieniu odszkodowania z art. 299 k.s.h., termin którego nie jest oznaczony i nie wynika z właściwości zobowiązania, stąd świadczenie to powinno zostać zaspokojone niezwłocznie po wezwaniu członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do jego wykonania (art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c.).

W realiach niniejszej sprawy powód zasadnie domagał się zatem od pozwanego – w ramach odszkodowania z art. 299 k.s.h. – także odsetek od niewyegzekwowanej należności głównej zasądzonej w tytule wykonawczym (prawomocnym nakazie zapłaty Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy z dnia 29 kwietnia 2011 r. w sprawie sygn. akt VIII GNc 876/11), liczonych od kwot i terminów tam określonych. Jak to ustalił Sąd Okręgowy powód dokonując ich kapitalizacji na dzień 17 kwietnia 2012 r. w sposób prawidłowy obliczył wartość w/w odsetek na kwotę 2.182,35 zł.

Podnieść w tym miejscu trzeba, że skoro egzekucja prowadzona przeciwko spółce w sprawie KM 11529/11 została jako bezskuteczna umorzona postanowieniem Komornika z dnia 29 marca 2012 r. ( zob. odpis w/ postanowienia – k. 13 akt sprawy), to biorąc pod uwagę konieczność doręczenia tego postanowienia uczestnikom postępowania egzekucyjnego, a następnie jego uprawomocnienia się – a zaistnienia tych okoliczności pozwany przecież nie kwestionował (art. 230 k.p.c.) – brak było w niniejszej sprawie podstaw do podważenia przyjętej przez powoda daty, w której powstała jego wierzytelność względem pozwanego. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 stycznia 2010 r., II CSK 372/09, LEX nr 784972) oraz w wyroku z dnia 10 lutego 2011 r., IV CSK 335/10, Biul. SN 2011/4/10) postanowienie komornika oparte na art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. jest wystarczającym środkiem dowodowym, za pomocą którego wierzyciel może wykazać bezskuteczność egzekucji z majątku spółki przysługującej mu wierzytelności.

Konsekwentnie na ten moment (stwierdzenie bezskuteczności egzekucji) mogły zostać skapitalizowane odsetki objęte tytułem wykonawczym, o zapłatę których wezwał następnie powód członka zarządu w/w spółki – pismem doręczonym pozwanemu w dniu 28 czerwca 2012 r. ( zob. k. 20 – 22 akt sprawy; a także cytowane wyżej : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2004 r., III CK 55/03 oraz uzasadnienie wyroku tego Sądu z dnia 18 maja 2011 r., III CSK 228/10).

W świetle powyższego apelacja powoda podlegała uwzględnieniu gdy chodzi o kwotę 2.182,35 zł. Na marginesie wyjaśnić trzeba, że jakkolwiek powód domagał się w pozwie odsetek od powyższej kwoty (stanowiącej skapitalizowane odsetki) od chwili wytoczenia o nie powództwa – co znajdowało oparcie w treści art. 482 k.c. (z uwagi na akcesoryjny charakter odszkodowania z art. 299 k.s.h. górną granicą odpowiedzialności z tego tytułu jest zakres zobowiązania spółki; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., II CSK 390/11, LEX nr 1211143) – to jednak ostatecznie nie zaskarżył on apelacją oddalenia powództwa w tej części.

Odmiennie ocenić natomiast należało żądanie zasądzenia kwoty 600 zł kosztów zastępstwa radcy prawnego w postępowaniu egzekucyjnym. Słusznie Sąd Rejonowy uznał powództwo w tej części za nieudowodnione, co – wbrew intencji apelującego – potwierdza tylko treść załączonego do apelacji postanowienia Komornika z dnia 6 października 2011 r. przyznającego wierzycielowi koszty zastępstwa w tym postępowaniu w wysokości 600 zł ( zob. k. 107 akt sprawy). Postanowienie to miało niewątpliwie charakter rozstrzygnięcia częściowego – dotyczyło bowiem ustalenia kosztów egzekucji w zakresie kosztów zastępstwa – jednak skoro zostało wydane już przy wszczęciu postępowania egzekucyjnego, to nie wyłączenia to konieczności ostatecznego rozliczenia kosztów tego postępowania z chwilą jego umorzenia (art. 770 k.p.c.). Jak to bowiem wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 8 marca 2013 r., III CZP 1/13 (OSNC 2013, Nr 12, poz. 136) zgodnie z zasadą unifikacji kosztów postępowania egzekucyjnego, w postanowieniu tym powinny zostać uwzględnione wszystkie koszty egzekucji poniesione przez wierzyciela i komornika, zaś prawomocne umorzenie postępowania egzekucyjnego powoduje w każdym przypadku – z mocy samego prawa (art. 826 k.p.c.) – uchylenie dokonanych wcześniej czynności egzekucyjnych, w tym także wydanego przy jego wszczęciu (przedwcześnie) postanowienia o przyznaniu wierzycielowi od dłużnika kosztów zastępstwa prawnego.

Sąd Najwyższy słusznie zwrócił w powyższej uchwale uwagę na to, że ocena celowości prowadzenia egzekucji z oczywistych przyczyn nie jest możliwa w chwili jej wszczynania, a ponieważ skutkiem stwierdzenia niecelowego jej prowadzenia jest obarczenie wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego, postanowienie o obciążeniu dłużnika kosztami pełnomocnika wierzyciela wydane przy pierwszej czynności może się okazać błędne. Jednocześnie na tym etapie postępowania trudno byłoby dłużnikowi zwalczać zasadność obciążenia go kosztami.

W związku z powyższym należy zaaprobować pogląd, że niezamieszczenie przez Komornika – w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego – rozstrzygnięcia o wszystkich kosztach tego postępowania uprawniało do złożenia żądania jego uzupełnienia w odniesieniu do kosztów poniesionych przez wierzyciela (art. 351 k.p.c. w zw. z art. 361 i art. 13 § 2 k.p.c.). Wobec zatem utraty mocy postanowienia z dnia 6 października 2011 r. ( k. 107 akt sprawy) z chwilą prawomocnego umorzenia egzekucji Sąd pierwszej instancji prawidłowo uwzględnił w zaskarżonym wyroku wyłącznie koszty postępowania egzekucyjnego ustalone postanowieniem Komornika z dnia 29 marca 2012 r. na kwotę 159,15 zł ( k. 13 akt sprawy).

Uznając zatem apelację powoda za częściowo zasadną, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok zasądzając dodatkowo na rzecz powoda kwotę 2.182,35 zł – na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., oddalił natomiast apelację w zakresie żądania zasądzenia kwoty 600 zł (art. 385 k.p.c.). Na nowo również – przy zastosowaniu regulacji art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. – rostrzygnięto o kosztach procesu, nakładając na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, gdyż strona powodowa uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania (przy wartości przedmiotu sporu ustalonej na kwotę 12.385 zł uwzględniono ostatecznie żądanie w zakresie kwoty 11.785 zł, a więc w 95,15 %). Wyjaśnić w tym zakresie trzeba, że na należne powodowi koszty za pierwszą instancję złożyły się : opłata uiszczona od pozwu (620 zł), wynagrodzenie radcy prawnego (2.400 zł) obliczone stosownie do § 6 pkt 5 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461) oraz opłata skarbowa od odpisu pełnomocnictwa jednego tylko pełnomocnika (17 zł).

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł stosując zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania (art. 98 i art. 100 k.p.c.), przy uwzględnieniu § 6 pkt 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 w/w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. Biorąc bowiem pod uwagę, że apelację powoda uwzględniono w 79 % (a jego koszty za tą instancję wyniosły łącznie 440 zł, tj. kwotę 140 zł opłaty od apelacji oraz kwotę 300 zł tytułem kosztów zastępstwa) to zasądzeniu na jego rzecz podlegała jedynie ich odpowiednia część – w przybliżeniu w kwocie 348 zł.