UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 lutego 2020 r. w sprawie II C 83/17 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego P. F. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w S. kwotę 1 390,80 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 stycznia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, obciążył powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi kwotą 371,37 zł tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3308,27 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

P. F. był leasingobiorcą samochodu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem był (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W..

W dniu 15 września 2010 roku pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), został uszkodzony w zdarzeniu drogowym, którego sprawca objęty był w tej dacie ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej w S..

W dacie szkody pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) posiadał ubezpieczenie autocasco w (...) SA.

Powód przekazał pojazd do naprawy w dniu 15 września 2010 roku.

W toku prowadzonego przez (...) SA postępowania likwidacyjnego, w dniu 23 września 2010 roku sporządzono pierwszą kalkulację naprawy pojazdu marki T. (...). W dniu 20 października 2010 roku, sporządzono ponowną kalkulację kosztów naprawy tego pojazdu.

W toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez (...) SA, (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. upoważnił firmę (...) do odbioru należnego odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu marki T. (...) nr rej. (...) na podstawie faktur VAT wystawionych na leasingobiorcę.

Powód odebrał pojazd po naprawie w dniu 22 listopada 2010 roku. Powód wynajmował pojazd zastępczy od (...) sp. z o.o. w Ł. w okresie od 18 września 2010 roku do 22 listopada 2010 roku. Powód w dniu 10 czerwca 2011 roku zapłacił z tego tytułu kwotę 7533,50 zł na podstawie faktury nr (...).

Pozwany w dniu 8 września 2011 roku otrzymał zgłoszenie o zaistniałej szkodzie z dnia 15 września 2010 roku w pojeździe T. (...).

Decyzją z dnia 23 września 2011 roku pozwany przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 23 149,82 zł, obejmującej koszty naprawy netto w wysokości 18 994,99 zł, całość roszczeń z tytułu podatku VAT w wysokości 2 648,13 zł, koszt najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1 506,70 zł. Na rzecz powoda wypłacono kwotę 1 506,70 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Kwota z tytułu kosztów naprawy została przekazana (...) SA z uwagi na wypłatę odszkodowania z umowy AC.

W dniu 28 grudnia 2010 roku miała miejsce kolejna szkoda w pojeździe marki T. (...). Sprawca tego zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) SA.

Z tytułu kosztów naprawy pojazdu po szkodzie z dnia 15 września 2010 roku, powód nie dopłacał na rzecz warsztatu naprawczego żadnych kwot. Naprawa odbywała się bezgotówkowo. Powód wybrał warsztat naprawczy.

W okresie najmu pojazdu zastępczego po zdarzeniu z dnia 15 września 2010 roku powód nie miał możliwości korzystania z innego samochodu. Powód z zawodu jest lekarzem. Samochód potrzebny był mu do dojazdów do pracy, na wizyty domowe. Nadto z najmowanego pojazdu korzystała także żona powoda.

Uzasadniony czas pozostawania pojazdu marki T. (...) w naprawie po szkodzie z dnia 15 września 2010 roku, przy uwzględnieniu faktycznego procesu likwidacji szkody, założeniu jego prawidłowego toku oraz przy założeniu prawidłowego procesu naprawy (bez zbędnej zwłoki) wynosił 28 dni kalendarzowych.

W dniu 16 września 2013 roku P. F. złożył do Sądu Rejonowego wniosek o zawezwanie (...) Spółki Akcyjnej w S. do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 50 000 zł tytułem odszkodowania w związku ze szkodą w pojeździe marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z dnia 15 września 2010 roku. We wniosku wskazał, że żądanie obejmuje koszty najmu pojazdu zastępczego. W dniu 3 grudnia 2013 roku w tej sprawie doręczono zawezwanemu odpis wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Na wyznaczonym w dniu 24 stycznia 2014 roku terminie posiedzenia przed Sądem Rejonowym w Sopocie do ugody nie doszło.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, a także w oparciu o przywołane w uzasadnieniu dowody, opinię biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego nie kwestionowaną przez strony, a także w części na podstawie zeznań powoda.

Sąd Rejonowy wskazał, iż wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. rachunkowości na okoliczność ustalenia wysokości kosztów związanych z leasingiem pojazdu w okresie, kiedy był on wyłączony z użytkowania przez powoda oddalił na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., gdyż dowód ten był nieistotny dla rozstrzygnięcia w sprawie z uwagi na brak zasadności roszczenia o zwrot rat leasingowych co do zasady.

Na postawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji uznał, że powództwo podlegało uwzględnieniu w części w oparciu o art. 822 k.c.

W ocenie Sądu Rejonowego, powód wykazał, że w wyniku zdarzenia z dnia 15 września 2010 roku zaistniała konieczność najmu pojazdu zastępczego.

Sąd I instancji wskazał, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jeśli zatem uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, to koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004r., sygn. akt II CK 494/03, LEX Nr 145121).

W związku z powyższym w oparciu o opinię biegłego ustalił, że uzasadniony czas naprawy przedmiotowego pojazdu po zdarzeniu z dnia 15 września 2010 roku wynosił 28 dni kalendarzowych. Sąd I instancji uznał, że ze złożonej przez powoda faktury za najem oraz potwierdzenia zapłaty wynika, że powód zapłacił za okres od 18 września do 22 listopada 2010 roku kwotę 7 533,50 zł, co oznacza że wynajmował pojazd przez 65 dni ze stawką 115,90 zł brutto za dobę. Powód przekazał pojazd do naprawy w dniu 15 września 2010 roku, a uzasadniony czas naprawy obejmował okres od dnia 15 września 2010 roku do dnia 12 października 2010 roku (28 dni), a zatem uzasadniony czas najmu pojazdu w okresie naprawy wynosił 25 dni tj. od 18 września 2010 roku do dnia 12 października 2010 roku. Należna za ten czas na rzecz powoda kwota tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu wynosić winna 2897,50 zł (25 x 115,90 zł). Pozwany zapłacił na rzecz powoda kwotę 1506,70 zł czyli za 13 dni najmu tj. za okres od 18 września 2010 roku (rozpoczęcie najmu) do dnia 1 października 2010 roku. Do zapłaty na rzecz powoda od pozwanego pozostała kwota 1 390,80 zł, którą Sąd pierwszej instancji zasądził w wyroku. Sąd Rejonowy podkreślił nadto, że nie było konieczności najmowania przez powoda pojazdu zastępczego powyżej okresu 25 dni, obejmującego uzasadniony czas naprawy pojazdu w okresie najmu. Powód nie wykazał bowiem, aby czas naprawy okres ten przekraczający był uzasadniony okolicznościami związanymi z przebiegiem naprawy, albo takimi, za które odpowiedzialność ponosi pozwany. Powód sam wybrał warsztat naprawczy, a przedłużenie czasu naprawy wynikało z zaniedbań po stronie zakładu naprawczego albo ubezpieczyciela prowadzącego proces likwidacji szkody z umowy AC, a zatem na skutek okoliczności, które nie mogą obciążać pozwanego. Sąd pierwszej instancji podkreślił przy tym, iż pozwany dopiero w 2011 roku powziął informację o szkodzie, nie miał więc wpływu na czynności podejmowane przez inne podmioty w procesie likwidacji szkody.

Zdaniem Sądu Rejonowego na gruncie niniejszej sprawy powód nie udowodnił natomiast zasadności roszczenia w zakresie zwrotu kosztów naprawy pojazdu do czego był zobowiązany w świetle art. 6 k.c. Pozwany bowiem kwestionował wysokość należnego odszkodowania, co zdaniem Sądu pierwszej instancji powodowało konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego w celu ustalenia uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu w związku z kolizją z dnia 15 września 2010 roku, poza bezsporną, uznaną już przez pozwanego kwotą wypłaconą na rzecz (...) SA jako likwidatora szkody w oparciu o umowę AC. Powód jednakże nie wnioskował o taki dowód na powyższą okoliczność, co skutkowało nie wykazaniem zaistnienia szkody po swojej stronie w związku z przeprowadzoną naprawą pojazdu.

Za niezasadne Sąd I instancji uznał żądanie powoda zwrotu przez pozwanego poniesionych przez leasingobiorcę rat leasingowych za okres, w którym powód nie mógł korzystać z pojazdu. Zdaniem Sądu a quo powód nie wykazał adekwatnego związku przyczynowego między koniecznością regulowania rat w oparciu o umowę leasingu a szkodą z dnia 15 września 2010 roku. Ubezpieczyciel bowiem obowiązany jest zwrócić wydatki konieczne, potrzebne na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, a powód zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego i w taki sposób zaspokoił swoje związane z posiadaniem samochodu. Powód w ramach odpowiedzialności ubezpieczyciela uzyskał zwrot zasadnych kosztów z tytułu najmu tego pojazdu, co zdaniem Sądu Rejonowego odpowiada stracie majątkowej poniesionej przez powoda. W tej sytuacji uwzględnienie powództwa w zakresie zwrotu rat leasingowych godziłoby w kompensacyjny charakter odszkodowania i stanowiło nieuzasadnione wzbogacenie powoda. Ponadto Sąd Rejonowy podkreślił, iż konieczność regulowania rat leasingowych nie była konsekwencją szkody z dnia 15 września 2010 roku, powód nie zawarł bowiem umowy leasingu, aby korzystać z pojazdu po szkodzie, a okoliczności związane z zatrzymaniem pojazdu powoda przez warsztat naprawczy po szkodzie z dnia 28 grudnia 2010 roku nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Z tych też względów za następstwa tego zdarzenia pozwany w niniejszej sprawie nie ponosi odpowiedzialności.

Sąd Rejonowy uznał za bezzasadny zarzut przedawnienia roszczenia powoda w świetle art. 442 ¹ § 1 k.c. Decyzja pozwanego o wypłacie odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego została wydana dniu 23 września 2011 roku, a pozwany nie wykazał w jakiej dacie została ona doręczona powodowi. W tych okolicznościach wniesienie przez powoda w dniu 19 września 2013 roku wniosku o zawezwanie do próby ugodowej na kwotę 50 000 zł m.in. tytułem odszkodowania obejmującego najem pojazdu zastępczego doprowadziło do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia powoda. Posiedzenie w sprawie I Co 1753/13 miało miejsce 24 stycznia 2014 roku, zaś pozew w sprawie niniejszej został wniesiony w dniu 24 stycznia 2017 roku, a więc przed upływem terminu przedawnienia, przy uwzględnienia brzmienia art. 112 k.c.

O odsetkach od zasądzonego roszczenia Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 817 § 1 k.c. i art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.), a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie. W związku z powyższym zasądził odsetki ustawowe od kwoty 1 390,80 złotych od dnia 25 stycznia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając i zasądzając od powoda, który przegrał sprawę w 97,22%, na rzecz pozwanego kwotę 3 308,27 zł.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 785) w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c.

Apelację od niniejszego wyroku złożył powód, który zaskarżył wyrok w części oddalającej powództwo. Powód zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to przepisów art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. oraz 6 k.c. polegające na dokonaniu dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w zakresie uznania, że powód nie udowodnił poniesienia szkody wyrażającej się w zapłaconych ratach leasingowych w okresie braku możliwości korzystania z pojazdu, uzasadnionego okresu naprawy pojazdu oraz niedopłaconych kosztów naprawy pojazdu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, nadto o rozpoznanie apelacji na rozprawie.

W odpowiedzi na apelację strony powodowej pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe i stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za swoje.

Odnosząc się w do zarzutu naruszenia prawa procesowego, za całkowicie bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten wyznacza ramy dla sądu w zakresie oceny wiarygodności i mocy dowodów, która winna być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważania całego zebranego materiału dowodowego, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925 – komentarz do art. 233 k.p.c., teza 10, dr hab. H. Doleckiego, wyd. Lex 2013). Nie czyni natomiast zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2008 r. VI ACa 306/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r. I ACa 180/08, OSA 2009/6/55, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, LEX 56906; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, nie publik., LEX 52753; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, nie publik., LEX 53136).

W przedmiotowej sprawie skarżący w podniesionym w apelacji zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. niewątpliwie forsował właśnie przeciwstawną do przyjętej przez Sąd Rejonowy wizję stanu faktycznego, opartą o zeznania powoda twierdzącego, iż naprawa jego pojazdu marki T. (...) przez cały okres jej trwania tj. 69 dni była uzasadniona z tych względów, iż pojazd został oddany do autoryzowanej stacji naprawczej. W tym zakresie Sąd Rejonowy czynił jednak ustalenia w oparciu o opinię biegłego albowiem to nie pozwany (...) S.A. w S. przeprowadzał naprawę pojazdu ale (...) S.A. w W. jako ubezpieczyciel w ramach zawartej z powodem umowy AC. Powód tymczasem nie zakwestionował wartości dowodowej przedmiotowej opinii – w złożonej apelacji nie przytoczył jakichkolwiek argumentów jurydycznych rażącego naruszenia w/w dyrektyw oceny dowodów co czyniło zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym.

W tym kontekście nie mogło też dojść do naruszenia art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar przedstawiania materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (wyrok SA w Białymstoku z 5.02.2021 r., I ACa 220/20, LEX nr 3154105).

W przedmiotowej sprawie ocena zasadności naprawy pojazdu przez okres od 15 września 2010 roku do jego zwrotu w dniu 22 listopada 2010 roku niewątpliwie wymagała wiadomości specjalnych, a ciężar dowodu w tym zakresie ciążył na powodzie, który z tego faktu wywodził skutki prawne. Jedyną natomiast drogą pozyskania wiadomości specjalnych był dowód z opinii biegłego (art. 278 § 1 k.p.c.), który w przedmiotowej sprawie został przeprowadzony i który uznał twierdzenia powoda jedynie za częściowo uzasadnione tj. w zakresie naprawy do 28 dni. W tej sytuacji jedynym sposobem zaprzeczenia wnioskom tej opinii i wykazania zasadności naprawy pojazdu przez cały okres jej trwania było wyłącznie przeprowadzenie kolejnego dowodu z uzupełniającej opinii biegłego lub z opinii innego biegłego. W przedmiotowej sprawie dowód taki nie został przeprowadzony, w tym zakresie powód nie zgłaszał stosownych wniosków po przeprowadzeniu ustnej opinii uzupełniającej przez biegłego na rozprawie w dniu 30 stycznia 2020 roku.

Stosowanie w/w przepisów nie zostało też naruszone w kontekście ustalenia przez Sąd Rejonowy wysokości wypłaconego powodowi odszkodowania za naprawę pojazdu. Należy bowiem wskazać, iż w tym zakresie powód przez cały tok postępowania przed Sądem pierwszej instancji twierdził, iż naprawa pojazdu odbyła się bezgotówkowo, której to okoliczności strona pozwana nie kwestionowała. W tym zakresie w świetle art. 229 k.p.c. nie było więc prowadzone dalsze postępowanie dowodowe, a zarzuty zgłoszone przez skarżącego na etapie postępowania apelacyjnego należy uznać za bezzasadne.

Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia w zakresie uiszczania przez pozwanego rat leasingowych w związku z leasingiem pojazdu marki T. (...) oraz odmowy wypłaty odszkodowania z tytułu zapłaconych rat przez okres 2 napraw tego pojazdu nie były przez Sąd Rejonowy kwestionowane – ustalenia w tym zakresie nie mogły więc naruszyć przepisów art. 233 § 1 k.p.c., 232 k.p.c. czy art. 6 k.c. Zarzuty skarżącego faktycznie zmierzały do wykazania naruszenia prawa materialnego tj. art. 361 k.c. dotyczącego związku przyczynowego (co wskazał powód wprost w apelacji), którego pomiędzy obowiązkiem płacenia rat leasingowych a kolizją drogową z dnia 15 września 2010 roku po prostu nie było. Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy utratę przez pozwanego możliwości korzystania z pojazdu leasingowanego w pełni kompensowała możliwość korzystania z pojazdu zastępczego wybranego przez powoda – zasadniczo więc w tym zakresie powód w ogóle nie poniósł szkody. Obowiązek płacenia rat leasingowych nie wynikał bowiem z kolizji drogowej a z zawarcia umowy leasingu, na mocy której powód mógł używać pojazd oddany mu w leasing – zapewnienie więc powodowi możliwości korzystania z pojazdu zastępczego przez uzasadniony okres naprawy pojazdu w przedmiotowej sprawie w całości kompensowało szkodę powoda w tym zakresie, natomiast za dalszy okres po 13 października 2010 roku pozwany z przyczyn wskazanych wyżej w ogóle nie ponosił odpowiedzialności – do tego dnia leasingowany pojazd winien być bowiem naprawiony przez autoryzowany serwis naprawczy i oddany powodowi do używania.

Za niezasadny należało również uznać zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Jak stanowi art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Ustalenia faktyczne oraz dokonana ocena prawna powinna zostać przedstawiona w uzasadnieniu orzeczenia. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd prezentowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym naruszenie przez sąd pierwszej (drugiej) instancji art. 328 § 2 k.p.c. przez sporządzenie uzasadnienia nie w pełni odpowiadającego wymaganiom, jakie stawia wymieniony przepis, może wyjątkowo wypełniać podstawę środka zaskarżenia. Ma to miejsce wówczas, gdy w wyniku uchybienia konkretnym wymaganiom określonym w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli instancyjnej, czyli gdy stwierdzone wady mogły mieć wyjątkowo wpływ na wynik sprawy. Powyższe stanowisko zajął Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 20 kwietnia 2004 r. (V CK 92/04 niepubl.), w wyroku z dnia 13 listopada 2003 r. (IV CK 183/02 niepubl.), z dnia 19 grudnia 2000 r. (II UKN 152/00, OSNAPiUS 2002, Nr 16), w wyroku z dnia 9 listopada 2007 r. (V CSK 263/07 niepubl.), w wyroku z dnia 29 maja 2008 r. (II CSK 39/08 niepubl).

Mając na uwadze powyższe należy skonstatować, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszelkie elementy wymagane treścią przywołanego przepisu pozwalające na jego kontrolę instancyjną. Skarżący poza przywołaniem naruszenia wskazanego przepisu w żaden sposób tego naruszenia nie umotywował, nie mógł więc on odnieść zamierzonego przez apelującego skutku.

Z tych też względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł z mocy art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 2 pkt 5 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz.U. z 2018 r., poz. 265). Na koszty te złożyła się kwota 1 800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego pozwanego.