WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Maria Żuchowska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Elżbieta Jakubowska

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2020 r. w Toruniu

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko W. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  kosztami procesu poniesionymi przez powoda obciąża powoda.

Sygn. akt X C 2677/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 września 2019 roku powód K. S. domagał się zasądzenia od pozwanej W. K. kwoty 3280 zł wraz z odsetkami oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, iż nabył na licytacji komorniczej własność mieszkania, które bez tytułu prawnego zajmuje pozwana. W związku z tym powodowi przysługuje odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości stanowiącej jego własność. Kwota 2000 zł miesięcznie stanowi należność, jaką W. K. musiałaby zapłacić właścicielowi, gdyby jej posiadanie opierało się na prawie. Na dochodzoną kwotę składa się : odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości w wysokości 1280 zł za okres od 11 lipca 2019 roku do 31 lipca 2019 roku oraz w wysokości 2000 zł za okres od 1 sierpnia 2019 roku do 31 sierpnia 2019 roku. Kwota z lipiec 2019 roku została obliczona proporcjonalnie do liczby dni bezumownego korzystania z lokalu.

W odpowiedzi na pozew pozwana oświadczyła, iż nie korzystała bezumownie z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...)/C1 w T., ponieważ nigdy nie otrzymała od powoda jakiegokolwiek pisma informującego ją o tym, że jest on właściciel mieszkania, w jakiej wysokości i komu powinna płacić czynsz, zawierającego wypowiedzenie możliwości korzystania z lokalu bądź wezwania do zapłaty.

Sąd ustalił, co następuje:

K. S. nabył na licytacji komorniczej nieruchomość lokalową położoną w T. przy ul. (...)/C1. Postanowienie o przysądzeniu własności uprawomocniło się 11 lipca 2019 roku.

dowód: odpis postanowienia o przysądzeniu własności k. 9

Lokal położony przy ul. (...)/C1 w T. zajmuje W. K..

okoliczność bezsporna

W 12 grudnia 2019 W. K. dowiedziała się o wszczęciu przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu K. M. postępowania egzekucyjnego w przedmiocie opróżnienia lokal mieszkalnego położonego przy ul. (...)/C1 w T.. Dnia 18 grudnia 2019 roku W. K. wniosła skargę na czynności komornika.

dowód: pismo komornika k. 31-36, zpo korespondencji od komornika przez W. K. k.30, skarga na czynności komornika k. 38-41

Pismem z dnia 9 marca 2020 roku pełnomocnik K. S. wezwał W. K. do zapłaty na jego rzecz kwoty 14.000 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego za okres od sierpnia 2019 roku do lutego 2020 lutego w terminie 3 dni od dnia doręczenia. Wezwał również W. K. do niezwłocznego opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego. W odpowiedzi na pismo W. K. zaprzeczyła, że korzystała bezumownie z lokalu.

dowód: wezwanie przedsądowe k. 63, odpowiedź na wezwanie k. 64

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalony został na podstawie okoliczności bezspornych i dokumentów, które zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż ich rzetelność i autentyczność nie zostały w toku procesu skutecznie podważone.

Powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez pozwaną w okresie od 11 lipca 2019 roku tj. od uprawomocnienia się orzeczenia o przysądzeniu na jego rzecz własności nieruchomości do końca sierpnia 2019 roku. Pozwana kwestionowała zasadność roszczenia podnosząc, iż dopiero w grudnia 2019 roku dowiedziała się o tym, że właścicielem zajmowanego przez nią mieszkania jest powód.

Jako podstawę swego roszczenia powód wskazał art. 224 k.c. w zw. z art. 225 k.c. Za samoistnego posiadacza w dobrej wierze, w rozumieniu ww. przepisów, uważa się osobę, która włada rzeczą jak właściciel, pozostając w subiektywnym, usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że przysługuje jej prawo do posiadania nieruchomości i nawet przy dołożeniu należytej staranności nie mógłby się dowiedzieć o rzeczywistym stanie prawnym.

Dla powstania roszczenia o wynagrodzenie, o którym mowa w art. 224 k.c. decydujące znaczenie ma utrata dobrej wiary. Utrata przymiotu dobrej wiary może nastąpić z chwilą dowiedzenia się posiadacza o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy, bądź poprzez wykazanie przez właściciela innych okoliczności, pozwalających na obalenie domniemania wynikającego z art. 7 k.c. (por. wyr. SN z 8.6.2017 r., V CSK 584/16, L.).

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż pozwana najwcześniej w grudniu 2019 roku dowiedziała się, że właścicielem mieszkania jest powód. Wcześniej nie była w żaden sposób informowana o zmianie właściciela lokalu, nikt nie zakazał jej korzystania z niego, nie wzywał do uiszczania opłat za korzystanie z lokalu. Okoliczności tej powód w żaden sposób nie negował.

Należy w tym miejscu podkreślić, że przepisy k.c. nie nakładają na posiadacza w dobrej wierze obowiązku ustalania, czy w dalszym ciągu przysługuje mu taki przymiot. Jeżeli właściciel ma zamiar dochodzić od posiadacza wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jest zobligowany wpierw oznajmić mu okoliczności, które zniweczą jego dobra wiarę. Ciężar udowodnienia złej wiary pozwanej spoczywał zatem na powodzie.

Z okoliczności sprawy nie wynika, aby w lipcu i sierpniu 2019 roku pozwana wiedziała do kogo należy zajmowany przez nią lokal i ewentualnie jakie opłaty powinna ponosić. Celem dochodzenia odszkodowania za te miesiące powód powinien wykazać, iż pozwana miała świadomość tego, że jest on właścicielem lokalu mieszkalnego i że poinformował pozwaną jaką kwotę powinna uiszczać za używanie lokalu. Nie jest jasne w jakich okolicznościach pozwana znalazła się w posiadaniu nieruchomości, nie jest to jednak kwestia istotna w niniejszej sprawie. Niewątpliwie zajmuje ona nieruchomość, a istnienie po jej stronie dobrej wiary – aż do grudnia 2019 roku - domniemywa się na podstawie art. 7 k.c.

Skoro pozwana dopiero w grudniu 2019 roku dowiedziała się, że właścicielem rzeczy jest powód, a w marcu 2020r. dowiedziała się w jakiej wysokości opłat się domaga, należało przyjęć, że wcześniej nie istniał w stosunku do niej obowiązek zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z cudzej rzeczy.

Mając powyższe na uwadze, powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

O kosztach orzeczono w myśl art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód przegrał proces w całości, a pozwana nie poniosła żadnych kosztów.