UZASADNIENIE

Decyzją z 28 września 2018 r., znak: (...), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, działając w oparciu o przepisy art. 56 ust. 1 pkt 12b, art. 56 ust. 2 i 3, art. 56 ust. 2h pkt 4 w związku z art. 56 ust. 6 i 6a, art. 43d ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (dalej: p.e.) oraz na podstawie art. 104 k.p.a. w związku z art. 30 ust. 1 p.e., po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. orzekł, że:

1. przedsiębiorca (...) Sp. z o.o. nie zachował terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu (dalej: sprawozdanie) za miesiące: od lipca 2017 r. do kwietnia 2018 r.

2. Za działanie wymienione w punkcie 1 wymierzył przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. karę pieniężną w łącznej wysokości 40 000 zł (słownie: czterdzieści tysięcy złotych), w tym:

a) 10 000 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc lipiec 2017r.,

b) 10 000 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc październik 2017r.,

c) 10 000 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc listopad 2017r.,

d) 10 000 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc luty 2018r.,

3. Ze względu na znikomy stopień szkodliwości ww. czynu oraz z uwagi na realizację obowiązku przez przedsiębiorcę, odstąpił od wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 6a p.e. za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące sierpień, wrzesień, grudzień 2017r. oraz styczeń, marzec i kwiecień 2018 r.

(decyzja, k. 5-8v).

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając jej naruszenie:

1. art. 56 ust. 6a p.e. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż stopień szkodliwości czynu, którego dopuścił się powód w zakresie niezłożenia w odpowiednim terminie sprawozdań o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące lipiec 2017r., październik 2017 r., listopad 2017 r., luty 2018r. należy ocenić jako znaczny, podczas gdy z okoliczności sprawy, a w szczególności wobec rozmiaru szkody oraz nieznacznego opóźnienia w realizacji obowiązku, należało uznać, że zachowanie powoda godziło w dobro chronione prawem w stopniu znikomym;

2. art. 56 ust. 6a p.e. poprzez jego niezastosowanie i nieodstąpienie od wymierzenia powodowi kary pieniężnej;

3. z ostrożności procesowej, gdyby Sąd nie przychylił się do stanowiska spółki powód zarzucił naruszenie art. 56 ust. 2h pkt 4 p.e. w zw. z art. 56 ust. 12b p.e. poprzez jego błędne zastosowanie i nałożenie na powoda kary łącznej 40 000 zł podczas gdy z brzmienia art. 56 ust. 2h pkt 4 p.e. wynika, że kara za nieprzekazanie sprawozdań, o których mowa w art. 43d p.e. wynosi 10 000 zł przy czym z brzmienia ww. przepisu wynika, że jest to kara przewidziana w jednym postępowaniu, niezależnie od ilości sprawozdań złożonych po terminie przewidzianym w prawie energetycznym.

W konsekwencji powód wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez odstąpienie od wymierzenia kary w całości, dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu – wydruku str. 26-27 biuletynu URE nr (...) oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz spółki kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. Ewentualnie, gdyby Sąd nie przychylił się do powyższych wniosków powód wniósł o wymierzenie kary w niższym zakresie, dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu – wydruku str. 26-27 biuletynu URE nr (...) oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz spółki kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

(odwołanie, k. 10-19).

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach postępowania administracyjnego i zasądzenie od powoda na rzecz Prezesa URE kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

(odpowiedź na odwołanie, k. 34-39).

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest spółką prawa handlowego wpisaną do rejestru przedsiębiorców KRS prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu pod numerem: (...). Przedmiotem działalności Spółki są między innymi produkcja pozostałych części i akcesoriów do pojazdów silnikowych z wyłączeniem motocykli oraz pozostała sprzedaż hurtowa. (odpis pełny z KRS, k. 24-30).

Powód sprowadzał na terytorium Polski z zagranicy smary o kodzie CN (...), w małych ilościach i na własne potrzeby.

W związku z wejściem w życie w dniu 2.09.2016 r nowych regulacji prawnych dotyczących rynku paliw ciekłych, w tym także zakwalifikowaniem (z dniem 9.12.2016r zmieniona przepis art. 3 pkt 3a p.e.) także smarów do paliw ciekłych, powód z uwagi na sprowadzanie smaru stał się podmiotem przywożącym w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 12c prawa energetycznego, na którym ciążą obowiązki sprawozdawcze i który podlega wpisowi do rejestru podmiotów przywożących. Powód w okresie od lipca 2017 do kwietnia 2018r nabył smary w ilości:

⚫: w lipcu 2017 r. - 2,112 tony;
⚫: w październiku 2017 r. - 0,696 tony;
⚫: w listopadzie 2017 r. - 1,408 tony;
⚫: w grudniu 2017 r. - 0,304 tony;
⚫: w styczniu 2018 r. - 0,304 tony;
⚫: w lutym 2018 r. - 1,808 tony;
⚫: w marcu 2018 r. - 0,304 tony;
⚫: w kwietniu 2018 r. - 0,4 tony.

W sierpniu i we wrześniu 2017 r. powód nie dokonał przywozu smarów z zagranicy.

Spółka aż do czerwca 2018r nie zarejestrowała się jako przedsiębiorca przywożący, a także nie składała sprawozdań dotyczących ilości przywiezionego paliwa ciekłego.

Dopiero 15 czerwca 2018r spółka złożyła wniosek o wpisanie do rejestru podmiotów przywożących oraz złożyła sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące lipiec-grudzień 2017 r. oraz styczeń-kwiecień 2018 r (wniosek o wpis k.37 akt adm,kserokopie sprawozdań spółki (...) Sp. z o.o. o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące lipiec-grudzień 2017 r. oraz styczeń-kwiecień 2018 r., k. 4-22 akt adm.). We wniosku o wpis spółka wskazała na brak świadomości objęcia ją przedmiotowymi regulacjami w związku z faktem, iż nabywała ona smary o kodzie CN (...) w małych ilościach i jedynie na własne potrzeby

(...) Sp. z o.o. została wpisana do rejestru podmiotów przywożących decyzją Prezesa URE z 20 czerwca 2018 r., pod numerem (...)

Wobec powyższego Prezes URE wszczął z urzędu postępowanie w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. za niezłożenie w terminie sprawozdań.

Spółka w roku obrachunkowym trwającym od 1.04.2017 do 31.03.2018 osiągnęła przychód (...) zł, oraz dochód (...)zł (oświadczenie k.32 akt adm).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a Sąd także nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności. W szczególności powód nie kwestionował faktu, że nie przekazał Prezesowi URE sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące lipiec 2017 r. – kwiecień 2018 r.

Sąd zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a podniesione przez powoda w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować odstąpieniem od wymierzenia kary lub zmniejszeniem jej wysokości.

Zgodnie z art. 43d ust. 1 p.e. przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje Prezesowi URE, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie.

Podmiotem przywożącym, stosownie do treści art. 3 pkt 12c p.e. jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która samodzielnie lub za pośrednictwem innego podmiotu dokonuje przywozu paliw ciekłych, z wyłączeniem przywozu paliw ciekłych:

a) w ramach wykonywania działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą wymagającej uzyskania koncesji, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 4, lub

b) przeznaczonych do użycia podczas transportu i przywożonych w standardowych zbiornikach, o których mowa w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2017 r. poz. 43, 60, 937 i 2216 oraz z 2018 r. poz. 137 i 317);

Z kolei przywóz paliw ciekłych, to w myśl definicji ustawowej zawartej w art. 3 pkt 12d p.e. - sprowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej paliw ciekłych w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu;

Natomiast z treści art. 56 ust. 1 pkt 12b p.e. wynika, że karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie sprawozdań, o których mowa w art. 43d. Wysokość tej kary, zgodnie z art. 56 ust. 2h pkt 4 p.e., wynosi 10.000 zł.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że powodowa spółka podlegała obowiązkowi wynikającemu z art. 43d ust. 1 p.e. Wbrew twierdzeniom powoda, spółka (...) Sp. z o.o. w okresie objętym obowiązkiem sprawozdawczym była podmiotem przywożącym, o jakim mowa w art. 3 pkt 12c p.e., skoro dokonywała przywozu paliw ciekłych. Okoliczności wskazywane przez powoda, dotyczące przywożenia paliwa na własny użytek oraz przywożenia takiego rodzaju paliwa, które nie nadaje się do wykorzystania w silnikach spalinowych, nie stanowią ustawowej przesłanki wyłączającej realizację obowiązku z art. 43d ust. 1 p.e.

Obowiązek sprawozdawczy wynikający z art. 43d ust. 1 p.e. jest niezależny od ilości paliw przywiezionych przez przedsiębiorcę. Zatem podmiot nie dokonujący żadnych czynności na gruncie obrotu paliwami ciekłymi, lub dokonujący przywozu nawet małych ilości, ale wpisany do rejestru podmiotów przywożących, podlega obowiązkowi przedstawiania miesięcznych sprawozdań o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu.

Nie sposób przyjąć, że okoliczność braku wiedzy o istnieniu obowiązku sprawozdawczego może skutkować zwolnieniem powoda od odpowiedzialności. Po pierwsze zachowanie powoda, będącego profesjonalistą w obrocie gospodarczym, powinien charakteryzować podwyższony stopień staranności ze względu na zawodowy charakter prowadzonej przez niego działalności. Powód nie wykazał staranności wymaganej od niego jako od profesjonalnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, w tym podmiotu wpisanego do rejestru podmiotów przywożących. Szczególnie, że powód prowadzi działalność na znaczną skalę, a więc z pewnością posiada też stosowną obsługę prawną, gdyż przy tej skali działalności nie sposób przyjąć, że nie korzysta z tego typu usług. Zatem, pomimo faktu, że regulacja związana jest z rynkiem paliwowo energetycznym, na którym powód zasadniczo nie działa, to jednak profesjonalny charakter działalności powoda i to działalności o znacznym rozmiarze, nie pozwala na przyjęcie, że okoliczność braku świadomości o istnieniu obowiązku ustawowego, może w przypadku powoda prowadzić do zwolnienia go od odpowiedzialności.

Zaznaczenia wymaga także fakt, iż odpowiedzialność, o której mowa w art. 56 ust. 1 pkt 12b p.e., ma charakter obiektywny, co oznacza, że jest niezależna od subiektywnego elementu jakim jest wina przedsiębiorcy. Dla możliwości zastosowania sankcji pieniężnej, o której mowa w przepisie, istotne jest zatem jedynie istnienie obowiązku prawnego zabezpieczonego sankcją pieniężną oraz stwierdzenie samego faktu jego naruszenia przez podmiot zobowiązany. Samo naruszenie normy sankcjonowanej uzasadnia natomiast postawienie zarzutu niezachowania należytej ostrożności wymaganej w stosunkach danego rodzaju (por. wyrok SN z 1 czerwca 2010 r., III SK 5/10; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 stycznia 2006 r., sygn. akt SK 52/04; Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego -A nr 2006/1/6). Charakterystyczne dla tego typu odpowiedzialności jest jej „oderwane od konieczności stwierdzania winy i innych okoliczności sprawy, wystarczy jedynie ustalenie samego faktu naruszenia prawa lub wymogów decyzji administracyjnej” (TK sygn. P 64/07). Przypisanie odpowiedzialności sprowadza się zatem do ustalenia, czy określone zdarzenie wyczerpuje znamiona ustawowe i pozostaje w związku przyczynowym z zachowaniem konkretnego podmiotu.

Za nieuzasadniony Sąd uznał zarzut powoda dotyczący nieodstąpienia od nałożenia kary. W świetle art. 56 ust 6a p.e. nie zostały kumulatywnie spełnione przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary. Zgodnie z art. 56 ust 6a p.e. Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Ustawa prawo energetyczne nie sprecyzowała w jaki sposób należy oceniać stopień szkodliwości czynu, jednak uczyniło to orzecznictwo sądowe. I tak Sąd Najwyższy w wyroku z 15 października 2014 r., w sprawie III SK 47/13 uznał, że przy ocenie szkodliwości zasadne jest odwołanie się do sposobu weryfikacji tego stopnia wypracowanego w prawie karnym, skoro prawodawca posłużył się w art. 56 ust. 6a prawa energetycznego instytucją prawa karnego, z uwagi na represyjny charakter kar pieniężnych przewidzianych w art. 56 prawa energetycznego.

Konieczne jest więc odwołanie się do art. 115 § 2 kodeksu karnego, który zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu i który nakazuje przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brać pod uwagę:

1) rodzaj i charakter naruszonego dobra,

2) rozmiary wyrządzonej szkody,

3) sposób i okoliczności popełnienia czynu,

4) wagę naruszonych obowiązków,

5) postać zamiaru,

6) motywację sprawcy,

7) rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Jak ocenił Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniu „ o stopniu społecznej szkodliwości mają decydować wyłącznie okoliczności związane z czynem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2011 r., IV KK 382/10), przy czym podstawowe znaczenie dla określenia stopnia szkodliwości czynu mają rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, rozmiar wyrządzonej i grożącej szkody oraz zamiar i motywacja sprawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2011 r., IV KK 382/10). […] Nie uwzględnia się więc okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, ponieważ nie mieszczą się one w regulacji art. 115 § 2 KK.”

Analizując zasadnicze kryterium oceny stopnia szkodliwości czynu powoda, jakim jest rodzaj naruszonego dobra należy stwierdzić, że dobrem tym jest w istocie możliwość realizowania przez Prezesa URE zadań nałożonych przez ustawodawcę.

Obowiązek sprawozdawczy z art. 43d ust. 1 p.e. służy nadzorowi i kontroli rynku paliw, a także kontroli naruszeń warunków prowadzenia działalności gospodarczej w dziedzinie paliw ciekłych, informowaniu o funkcjonowaniu przedsiębiorców na rynku paliw ciekłych, badaniu zgodności prowadzonej działalności z uprawnieniami wynikającymi z posiadanej przez przedsiębiorcę koncesji lub wpisu do rejestru podmiotów przywożących, czy również badaniu istnienia podstaw do złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa określonego w art. 57g p.e. Ponadto niezrealizowanie przedmiotowego obowiązku utrudnia Prezesowi URE przygotowanie raportu kwartalnego, o którym mowa w art. 43d ust. 4 p.e.

Uwzględniając powyższe nie można stwierdzić, że stopień szkodliwości czynu powoda w zakresie nieprzekazania sprawozdań za miesiące lipiec, październik, listopad 2017 r. i luty 2018 r. był znikomy.

Powód przekazał ww. sprawozdania odpowiednio 10, 7, 6, 3 miesiące po terminie. W ocenie Sądu nie można uznać za spełnioną przez powoda przesłanki warunkującej odstąpienie od nałożenia kary, jaką jest zrealizowanie obowiązku wynikającego z art. 43d ust. 1 p.e. poprzez wykonanie wobec Prezesa URE obowiązku sprawozdawczego o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu. Wykonanie przedmiotowego obowiązku w późniejszym terminie nie stanowiłoby zaprzestania naruszenia prawa, za które wymierzona została niniejsza kara. W tej kwestii Sąd podziela stanowisko wyrażone w judykaturze, iż „ legalności wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne nie uchyla dostosowanie się w kolejnych okresach, których nie dotyczy zastosowana kara, przez ukarane przedsiębiorstwo do obowiązku wynikającego z ustawy lub decyzji Prezesa Urzędu.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2010 roku, III SK 42/09, Legalis nr 389795).

Na marginesie dodać należy, iż art. 56 ust. 6a p.e. ma charakter fakultatywny, zatem odstąpienie od wymierzenia kary nie tylko zależy od spełnienia przesłanki o charakterze ocennym, w postaci znikomej szkodliwości czynu, ale zależy od uznania organu, które wszakże nie może być dowolne i wynikać musi z merytorycznych przesłanek, ale z pewnością nie stanowi ono obowiązku organu do zastosowania powołanej regulacji w każdych warunkach (podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 24 sierpnia 2012 roku, sygn. akt VI ACa 389/12).

W tym zakresie Sąd Okręgowy w Warszawie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, że „ art. 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. W ocenie Sądu Najwyższego […] Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. […]Organ regulacyjny, z uwagi na posiadaną wyspecjalizowaną kadrę, unikalną pamięć instytucjonalną oraz bezpośrednią styczność z realiami rynkowymi, jest co do zasady lepiej przygotowany niż sędzia do oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu przedsiębiorcy z punktu widzenia standardów obowiązujących na rynku regulowanym. Interpretacja przepisów prawnych należy do istoty władzy wykonawczej, która jak wskazuje sama jej nazwa, odpowiada za egzekwowanie prawa. Jeżeli określony sposób interpretacji przepisu ma racjonalne uzasadnienie i jest ugruntowany w praktyce organu, sąd nie powinien zastępować go własną interpretacją. Interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności: opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji.” (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z 27 listopda 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, Legalis nr 2294222).

Odnośnie zarzutu nałożenia na powoda zbyt wygórowanej kary w sytuacji, gdy powinna zostać wymierzona jedna kara w wysokości 10 000 zł, w jednym postępowaniu, niezależnie od ilości sprawozdań złożonych po terminie przewidzianym w prawie energetycznym, wskazać należy, iż wysokość kary za niewykonanie obowiązku przedstawienia sprawozdań o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu została ściśle określona w ustawie. Kara ta, jak słusznie wskazał pozwany Prezes URE, odnosi się do zaniechań przedstawienia sprawozdań za poszczególne miesiące. Na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12b p.e. nie jest możliwe orzeczenie łącznej kary za braki w złożeniu kilku sprawozdań. Za prezentowanym przez organ rozumieniem analizowanego przepisu przemawia cel przekazywania sprawozdań. Dane te są niezbędne Prezesowi URE m. in. do prowadzenia kontroli na podstawie art. 23r p.e., realizowania czynności sprawdzających polegających na weryfikacji zgodności informacji zawartych w sprawozdaniach przesyłanych przez współpracujących przedsiębiorców, wypełniania dyspozycji art. 32d ust 3 p.e. polegającego na wykreślaniu z rejestru podmioty przywożące, które w okresie 6 miesięcy nie dokonały przywozu paliw oraz są źródłem bieżących informacji o funkcjonowaniu danych przedsiębiorców na rynku paliw ciekłych, a także pozwalają na zbadanie zgodności prowadzonej przez przedsiębiorców działalności z uprawnieniami wynikającymi z posiadanej koncesji lub wpisu do rejestru podmiotów przywożących. Zadania realizowane przez Prezesa URE z wykorzystaniem przesyłanych mu informacji w sprawozdaniach są realizowane w sposób ustawiczny. Nie sposób sobie wyobrazić, że Prezes URE miałby zbiorczo traktować przekazywane mu sprawozdania i musiałby czekać na ich grupowe przesłanie, aby możliwe było realizowanie jego zadań. Prezes URE prowadzi stały nadzór i kontrolę rynku paliw, co wyklucza możliwość nakładania łącznych kar za brak realizowania obowiązku sprawozdawczego za kilka miesięcy. Zdaniem Sądu analizowany przepis kreuje możliwość nałożenia kary pieniężnej, o jakiej w nim mowa, za każdy kolejny miesiąc, w jakim obowiązek sprawozdawczy nie został zrealizowany.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa, zaś odwołanie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie. Z tego względu, na podstawie art. 479⁵³ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, które obejmowały jedynie wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Przewodniczący –	Sędzia SO Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –	st.sekr.sądowy Jadwiga Skrzyńska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE