Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 418/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 355/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , który miał wpływ na jego treść polegający na uznaniu , że zachowanie oskarżonego polegające na wysyłaniu do D. S. wiadomości SMS , dzwonieniu do niej oraz przychodzeniu do jej miejsca zamieszkania stanowiło uporczywe nękanie ,a także iż oskarżony przewidywał , że opisane zachowanie spowoduje u D. S. uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i udręczenia , jak również w istotny sposób naruszy jej prywatność.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut chybiony. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut , należy wskazać , jakich uchybień w świetle zgodności ( lub niezgodności ) z treścią dowodu , zasad logiki ( błędność rozumowania i wnioskowania ) czy sprzeczności ( bądź nie ) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd I instancji ( wyrok SA w Katowicach z dnia 25 listopada 2016 roku , II AKa 398/16, L. ). Samo zanegowanie trafności ustaleń sądu orzekającego poprzez wyrażenie tylko odmiennego poglądu w tej materii nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych ( wyrok SA w Gdańsku z dnia 28 grudnia 2016 roku ,II AKa 358/16 , L. ).Uchybienie o jakim mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. ma bowiem miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd taki może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (tzw. błąd dowolności). Może być on zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (wyrok SA w Warszawie z dnia 14.06.2017 r., II AKa 83/17, LEX nr 2330649).Powyższe uchybienia w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Wbrew twierdzeniom apelacji sąd I instancji trafnie uznał , że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występku z art. 190a§1 kk. Obrońca oskarżonego nie zgadzając się w apelacji z tym rozstrzygnięciem zakwestionował poczynione ustalenia i po raz kolejny zaprezentował wersję i ocenę zdarzeń relacjonowaną przez oskarżonego. Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać należy , że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie i uznał jednocześnie za wiarygodne i przekonywujące zeznania D. S. . Sąd I instancji swoje stanowisko w tej kwestii przekonywująco i należycie uzasadnił. To samo sąd orzekający uczynił w stosunku do rzeczowego materiału dowodowego, a przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacja w tym zakresie jest w ocenie sądu odwoławczego logiczna i jasna , nie ma więc potrzeby jej powielania. Należy jedynie dodać , że sąd I instancji wyjaśnił dokładnie i wnikliwie okoliczności popełnienia przez M. W. przypisanego mu czynu ,a zebrany w toku czynności procesowych materiał będący podstawą rozstrzygnięcia należy uznać za wszechstronny i kompletny. Ocena wyjaśnień oskarżonego i pozostałych dowodów dokonana została także z uwzględnieniem reguł wyrażonych w art 7 kpk ,a wyciągnięte w ten sposób wnioski są logiczne i trafne. Kwestionowanie więc przez obrońcę oskarżonego takiego stanowiska uznać należy jedynie za polemikę opartą na selektywnej i subiektywnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. odpowiednio wyrok SA w Krakowie z dnia 29.10.2010 r., II AKa 162/10, LEX nr 852362).Sąd odwoławczy w całości podziela stanowisko , że podstawowe znaczenie dla przypisania oskarżonemu winy mają zeznania pokrzywdzonej , która precyzyjnie i obszernie zrelacjonowała poszczególne etapy i fazy ich znajomości oraz wskazała na uporczywość i nieustępliwość w działaniu M. W.. Jak podkreślała jednocześnie w/w takie zachowanie oskarżonego miało miejsce mimo , że D. S. wielokrotnie prosiła go , aby dał jej spokój i informowała go , że nie chce z nim kontynuować znajomości. Opisała wreszcie jak te ciągłe i nieprzerwane działania sprawcy wpłynęły na jej codzienne funkcjonowanie i samopoczucie oraz skutki emocjonalne ( poczucie zagrożenia i udręczenia ) i bytowe ( naruszenie jej prywatności ) jakie w życiu pokrzywdzonej zachowanie te wywołały. W sposób przekonywujący i logiczny wyjaśniła także powody dlaczego korzystała z karty bankomatowej oskarżonego , tłumacząc to jego presją , której nie była w stanie się wówczas przeciwstawić. Obrońca oskarżonego bagatelizując w swej apelacji to nękanie ze strony M. W. , jednocześnie instrumentalnie przemilcza i nie odnosi się w żaden sposób do ilości wykonanych połączeń telefonicznych , czy wysłanych SMS przez oskarżonego do pokrzywdzonej oraz tego , że czynił on to systematycznie o różnych porach dnia i nocy. Nadto nachodził on ją w miejscu zamieszkania , czym wzbudzał w niej niewątpliwie poczucie zagrożenia i niepokojenia .Czynił to jednocześnie w sposób bezustanny , mimo jej próśb i wbrew jej wyraźnej woli. Swej postawy nie zmienił także po tym , gdy w/w powiadomiła o wszystkim organy ścigania. Sąd meritii prawidłowo więc uznał ,iż M. W. uporczywie nękał D. S.. Znamię uporczywości łączy bowiem w sobie dwa elementy. Jeden z nich charakteryzuje postępowanie sprawcy od strony podmiotowej ,a polega na szczególnym nastawieniu psychicznym wyrażającym się w nieustępliwości. Drugi element , obiektywny , polega na trwaniu takiego stanu rzeczy przez pewien dłuższy czas. Znamię skutku może natomiast obejmować zarówno zamiar bezpośredni jak i ewentualny , w związku z czym w świetle dokonanych przez sąd orzekający ustaleń faktycznych opartych na jednoznacznych zeznaniach pokrzywdzonej i wydrukach SMS , zupełnie niezasadna i nieuprawniona pozostaje teza apelującego , iż oskarżony w ogóle nie przewidywał , że na skutek swego działania wzbudzi u D. S. poczucie zagrożenia i udręczenia , jak również w istotny sposób naruszy jej prywatność. Zważywszy na wymowę w/w dowodów mija się ona bowiem w sposób oczywisty z realiami sprawy ,a ich uważna analiza prowadzi wręcz do zgoła odmiennych wniosków. Poza tym w kontekście strony podmiotowej tego przestępstwa prawnie irrelewantne jest również , czy czyn sprawcy powodowany jest żywionym do pokrzywdzonej uczuciem miłości ( jak utrzymywał skarżący ) , nienawiści , chęcią dokuczenia jej , złośliwością czy chęcią zemsty. Dla bytu przestępstwa nie ma znaczenia , czy sprawca ma zamiar wykonać swoje groźby. Decydujące jest tu subiektywne odczucie zagrożonego , które musi być oceniane w sposób zobiektyzowany ( patrz postanowienie SN z 12.12.2013 r. III KK 417/13 , KZS 2014 , Nr 6 , poz.26 ).Z tych wszystkich względów zarzut apelującego nie zasługiwał wobec tego na uwzględnienie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie w/w wniosek skarżącego.

3.2.

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz niesłusznego zastosowania środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną przez okres 3 lat oraz zakaz zbliżania się do D. S. na odległość mniejszą niż 50 metrów przez okres 3 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnieć należy bowiem skarżącemu, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary, stanowiący względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za "rażąco" niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Należy nadto wskazać , że sąd wymierza karę, kierując się zasadami jej wymiaru wskazanymi odpowiednio w art. 53, 54 § 1 i 2 oraz art. 55 k.k. Ogólne dyrektywy wymiaru kary wskazane zostały w art. 53 § 1 k.k. i ma ona spełniać cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, a także realizować potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto z przywołanego przepisu wynika, że dolegliwość kary nie powinna przekroczyć stopnia winy , a zarazem powinna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu. W konsekwencji, sąd - ustalając konkretny rozmiar represji karnej - powinien kierować się wskazanymi dyrektywami wymiaru kary oraz wziąć pod uwagę okoliczności wymienione w art. 53 § 2 k.k. posługując się przy tym swobodnym uznaniem. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji należycie uargumentował wysokość wymiaru orzeczonej względem oskarżonego kary ( patrz k 249 ), szczegółowo odnosząc się do kolejnych dyrektyw jej wymiaru, a zarazem we właściwy sposób wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku. Reasumując aczkolwiek postawiony przez skarżącego zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych , nie uwzględnionych przez sąd orzekający okoliczności i wystarczające jest wskazanie, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia, bądź uwzględnia w stopniu nieadekwatnym - jednakże zarzuty podniesione w apelacji nie spełniają tego wymogu i nie mogą zostać ocenione inaczej niż jako zwykła polemika z oceną Sądu. Obrońca oskarżonego nie dostrzega przecież , iż sąd I instancji wymierzył w/w w istocie karę pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za tego typu czyn ( i to wolnościową bo z warunkowym zawieszeniem jej wykonania ). Przypisane bowiem M. W. przestępstwo zagrożone jest wyłącznie karą pozbawienia wolności ,wobec czego wymierzenie mu kary grzywny lub kary ograniczenia wolności ( co postulował apelujący ) wymagałoby zastosowania instytucji z art 37a kk. , która z zasady świadczy o złagodzeniu represji karnej. Nie ma także zupełnie racji obrońca oskarżonego podnosząc zarzut niesłusznego orzeczenia w stosunku do M. W. przez sąd I instancji w/w środków karnych. Pomija bowiem zupełnie fakt ,iż już w toku śledztwa w stosunku do w/w prawie tożsame środki zapobiegawcze zostały zastosowane i niestety nie wpłynęły one dyscyplinująco na postawę oskarżonego. Zasadniczo nie zmienił on bowiem swego zachowania i toczy się obecnie wobec niego kolejne postępowanie przygotowawcze. Wobec tego też trafnie sąd meritti powyższe środki karne orzekł , mając na uwadze jak słusznie wskazał dobro pokrzywdzonej i wzgląd na jej poczucie bezpieczeństwa i komfortu psychicznego. Jeżeli M. W. ich obecnie nie będzie respektował będzie się musiał liczyć ze stosownymi konsekwencjami przewidzianymi w art 244 kk. W niniejszej sprawie sąd I instancji zarówno więc karę jak i środki karne wobec oskarżonego ukształtował prawidłowo ,a ich skutki wobec niego są normalnymi konsekwencjami kary ( środka karnego ), z którymi oskarżony winien się liczyć i brać pod uwagę popełniając przestępstwo. Nie można więc w żaden sposób mówić o rażącej surowości tych rozstrzygnięć.

Wniosek

Orzeczenie wobec oskarżonego kary wolnościowej oraz wyeliminowanie środków karnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie w/w wniosek skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie apelacji za niezasadną. Omówiono w pkt 3.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Podstawa rozstrzygnięcia art. 636§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk. Ponieważ Sąd nie uwzględnił w/w apelacji ,to w takiej sytuacji zgodnie ze wskazanym przepisem koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżony.

7.  PODPIS

SSO Krzysztof Patyna SSO Patryk Pietrzak SSO Maria Siwek Walczak