WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Kamila Przeczek
Protokolant:	stażysta Edyta Stanek

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2020 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku SA z siedzibą we W.

przeciwko B. S. (S.)

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) Banku SA z siedzibą we W. na rzecz pozwanego B. S. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

sędzia Kamila Przeczek

Sygn. akt: I C 758/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA we W. wniósł pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego B. S. kwoty 3.079,70 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu (od kwoty 247,82 zł) i odsetkami umownymi od 22 stycznia 2019r. (od kwoty 2.581,39 zł) oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż zawarł z pozwanym umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty, na podstawie której ten ostatni zobowiązał się do spłacania kwot transakcji wraz z odsetkami, opłatami i prowizjami. Strona pozwana nie wywiązała się ze swojego zobowiązania. Wobec naruszenia warunków umowy i bezskutecznością działań upominawczo-windykacyjnymi powód wypowiedział umowę i całe zadłużenie stało w całości wymagalne z dniem 10 października 2018r.

26 kwietnia 2019r. wydano w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

B. S. w ustawowym terminie złożył sprzeciw od tego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa.

Pozwany podniósł brak wymagalności roszczenia i przedwczesność powództwa (pozwanemu nie doręczono wypowiedzenia umowy, ani innej dokumentacji), oraz brak udowodnienia roszczenia (nie przedstawiono żadnego dowodu wymagalności roszczenia i jego wysokości).

W toku postępowania pozwany kwestionował nadto moc dowodową złożonych dokumentów (nie były podpisane), oraz podnosił, że nie pouczono go o możliwości restrukturyzacji długu.

Sąd ustalił :

24 listopada 2015r. (...) Bank SA we W. zawarł z B. S. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty C. nr (...). Zgodnie z tą umową spłaty zadłużenia z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego miały być dokonywane w miesięcznych okresach rozliczeniowych na rachunek kart. Posiadacz karty zobowiązany był do dokonywania spłaty w terminach i kwotach wskazanych w miesięcznym zestawieniu, przy czym spłata minimalna wynosiła 5% wykorzystanego limitu kredytowego. W przypadku rozwiązania umowy posiadacz karty zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia. Brak spłaty w terminie spłaty minimalnej powodowało powstanie zadłużenia przeterminowanego, od którego bank mógł naliczać odsetki w wysokości oprocentowania limitu kredytowego. Postawienie zadłużenia przeterminowanego utrzymującego się dłużej niż 2 dni dawało nadto bankowi prawo blokady karty. Bank mógł wypowiedzieć umowę m.in. w przypadku braku spłaty wymagalnego zadłużenia lub jego części, po uprzednim wezwaniu posiadacza karty do zapłaty zaległych spłat lub ich części w terminie ustalonym przez bank (nie krótszym niż 7 dni od daty otrzymania wezwania) pod rygorem wypowiedzenia umowy. W umowie bank zastrzegł sobie prawo do naliczania kosztów monitów i upomnień, kosztów ubezpieczenia spłaty karty, oraz kosztów zabezpieczenia operacji kartą. (umowa wraz z regulaminem k.17-25)

Po dokonaniu aktywacji karty B. S. dokonał przy jej pomocy transakcji, z których do spłaty pozostała jeszcze kwota 2.581,39 zł. (wykaz operacji na rachunku karty k.13-16)

22 kwietnia 2016r. bank wystosował do pozwanego pismo z informacją, że nie odnotowano wymaganej wpłaty na rachunek umowy nr (...) i wobec tego stosownej wpłaty należy dokonać do 29 kwietnia 2016r. Poinformowano go także, że brak wpłaty w wyznaczonym terminie spowoduje czasową blokadę karty. Wobec bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu karta została zablokowana czasowo, a następnie trwale. (pisma banku z 22.04.2016r. k.65 22.02.2018r. k.64,, 16.06.2018r. k.63)

W marcu, kwietniu i maju 2018r. kilkukrotnie wystosowano pisma do B. S. wzywające do zapłaty zadłużenia w zakreślonych terminach pod rygorem podjęcia czynności windykacyjnych. (pisma banku z 8.03.2018r. k.68, 4.04.2018r., k.66, 16.04.2018r. k.67, 24.04.2018r. k.72, 9.05.2018r. k.73)

Pismem z 26 czerwca 2018r. wystosowano do pozwanego wezwanie do zapłaty zaległości w terminie 14 dni od otrzymania pisma pod rygorem wypowiedzenia umowy. Poinformowano go w tym piśmie także o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację długu. (ostateczne wezwanie do zapłaty k.77)

Pismem z 20 lipca 2018r. - wobec braku spłaty zaległości powstałej na rachunku umowy karty kredytowej - bank wypowiedział B. S. umowę nr (...) z dniem 20 lipca 2018r. Okres wypowiedzenia wynosił 2 miesiące od momentu doręczenia pisma. Brak spłaty po upływie tego okresu miał spowodować wymagalność kwoty całego zadłużenia tj. 2.814,99 zł. Pismo nadane zostało 20 lipca 2018r. (oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z kopią listy nadawczej k.59-62)

W pismach w okresie od sierpnia do listopada 2018r. bank podejmował próby polubownego zakończenia sprawy. (pisma banku z 28.08.2018r. k.69, 12.09.2018r. k.70, 29.11.2018r.k.71, 15.10.2018r.k.74, 29.10.2018r.k.75, 13.11.2018r.k.76)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody uznając je za wiarygodne, albowiem tworzą zwartą i logiczną całości.

Strona pozwana kwestionował moc dowodową złożonych dokumentów albowiem nie były one podpisane (poza umową). Jednak zdaniem Sądu niepodpisane i niepoświadczone za zgodność z oryginałem odpisy dokumentów mogą stanowić dowody w sprawie. Kodeks postępowania cywilnego nie zawiera bowiem zamkniętego katalogu środków dowodowych. Dowodem może więc być każde źródło informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest sprzeczne z przepisami prawa. Oczywistym jest także, że oryginały pism bankowych zostały ewentualnie wysłane klientowi. Nadto dołączony do pozwu wykaz operacji na rachunku karty stanowi wydruk bankowy tj. dokument, który nie wymaga potwierdzenia za zgodność z oryginałem lub podpisu osoby, które je wydrukowała.

Poza tym wykazanie przez stronę powodową faktu przesłania wypowiedzenia umowy listem poleconym bez zwrotnego potwierdzenia za pośrednictwem Poczty Polskiej na ostatni znany adres klienta jest zdaniem Sądu wystarczającym dowodem na doręczenie pozwanemu wypowiedzenia umowy. W takiej sytuacji adresat miał bowiem realną możliwość zapoznania się z treścią pisma co w ocenie Sądu pozwala przyjąć, że adresat zapoznał się z treścią oświadczenia.

Sąd zważył :

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornie strony w dniu 24 listopada 2015r zawarły umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty.

Z ustaleń faktycznych wynika również, że pozwany korzystał z karty i że powstały zaległości. Wynika to z dołączonego do pozwu wykazu operacji na rachunku karty, a strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów, z których wynikałoby, że zadłużenie zostało spłacone.

W tej sytuacji należało ustalić, czy umowa została skutecznie wypowiedziana. Miało to bowiem znaczenia zarówno dla ocenie wymagalności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia.

W świetle ustawy z 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe bank winien w pierwszej kolejności doręczyć kredytobiorcy wezwanie do zapłaty wraz z informacją o możliwości restrukturyzacji zadłużenia, odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych) i dopiero po upływie tego terminu złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej (art.75c).

Natomiast zgodnie z umową z 24 listopada 2015r. Bank mógł wypowiedzieć umowę m.in. w przypadku braku spłaty wymagalnego zadłużenia lub jego części, po uprzednim wezwaniu posiadacza karty do zapłaty zaległych spłat lub ich części w terminie ustalonym przez bank (nie krótszym niż 7 dni od daty otrzymania wezwania) pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Tak więc w pierwszej kolejności bank powinien był doręczyć kredytobiorcy wezwanie do zapłaty w zakreślonym terminie zawierające informację o możliwości restrukturyzacji długu i dopiero po upływie tego terminu mógł złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy. W przypadku gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna.

W świetle poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych uznać należało, że wypowiedzenie umowy zostało prawidłowo doręczone pozwanemu.

Zgodnie z powszechnym stanowiskiem sam brak informacji i możliwości restrukturyzacji długu nie powoduje nieważności wypowiedzenia. Należy jednak zauważyć, że w wezwaniu do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy taka informacja została zawarta.

Natomiast samo wezwanie do zapłaty jest elementem, bez którego wypowiedzenie nie będzie ważne. Strona pozwana podnosiła, że nie otrzymała innych dokumentów, a więc również wezwania do zapłaty.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. powód zobowiązany był do przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Powołany przepis nakłada na stronę powodową, jako wywodzącą ze swych twierdzeń skutki prawne obowiązek wykazania swoich racji. Przepis art. 232 k.p.c. normuje natomiast jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. W myśl tej zasady przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału dowodowego należy do stron, do sądu należy zaś jedynie ocena tego materiału i wydanie na jej podstawie rozstrzygnięcia. Zasada ta oznacza odstąpienie od odpowiedzialności sądu orzekającego za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony.

To właśnie na stronach spoczywa obowiązek przytaczania dowodów na poparcie swych twierdzeń, a zatem jeśli bezczynność strony w zakresie inicjatywy dowodowej nie znajduje żadnego usprawiedliwienia, w szczególności strona nie jest nieporadna, ani nie napotyka trudnych do przezwyciężenia przeszkód, to musi się liczyć z groźbą ujemnych dla niej skutków związanych z brakiem wykazania faktów, na które się powołuje. Oczywiście zasada ta nie wyłącza możliwości dopuszczenia przez Sąd z urzędu dowodu niewskazanego przez strony, zastrzega jednak takie uprawnienie do wyjątkowych wypadków, nie może zaś prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu jej obowiązków, w szczególności jeśli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, tak jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie.

Generalnie jednak Sąd nie ma możliwości zarządzania dochodzeń w celu poszukiwania dowodów niezbędnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a w ślad za tym nie ma obowiązku poszukiwania takich dowodów. Działanie sądu w takiej sytuacji z urzędu, zgodnie z utrwalonym w tej mierze orzecznictwem, mogłoby prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku równego traktowania stron.

W związku z podniesionymi przez pozwanego zarzutami bank winien był w ocenie Sądu wykazać nie tylko fakt przesłania samego wypowiedzenia, ale także wezwania do zapłaty bez którego wypowiedzenia nie można uznać za skuteczne. Powyższa okoliczności nie została jednak w żaden sposób udowodniona.

Wobec powyższego powództwo zostało oddalone w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc zasądzają je od strony przegranej – strony powodowej na rzecz pozwanej.

Na koszty te złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł (w aktach brak dowodu uiszczenia opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa).