Formularz UK 1

Sygnatura akt

V K 18/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

R. U.

czyn przypisany oskarżonemu w pkt 1 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od dnia 1 maja 2014 r. do dnia 30 kwietnia 2019 r. R. U. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...).

- zaświadczenie z Urzędu Skarbowego w W. z dnia 5 marca 2020 r. (k. 128-128v)

W dniu 22 lutego 2018 r. R. U. przedłożył w (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w K. w Oddziale w W. przy ul. (...) własnoręcznie podpisany pisemny wniosek, zarejestrowany pod nr. (...), o udzielenie kredytu detalicznego w kwocie 250.000,00 (dwustu pięćdziesięciu tysięcy 00/100) złotych.

- wniosek nr (...) o udzielenie kredytu detalicznego z dnia 22 lutego 2018 r. (k. 8-9, 53);

- opinia biegłego G. W. z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów (k. 58-65)

Oskarżony do rzeczonego wniosku dołączył nierzetelne dokumenty w postaci czterech potwierdzeń przelewów do urzędu skarbowego, z którego wynikało, że z prowadzonego na jego rzecz przez (...) Bank S.A. w W. rachunku bankowego o nr. (...) odprowadził na rachunek bankowy Urzędu Skarbowego w W. tytułem zaliczki na podatek dochodowy opłacany przez przedsiębiorców rozliczających się podatkiem liniowym:

1.  w dniu 17 kwietnia 2018 r. kwotę 30.920.00 (trzydziestu tysięcy dziewięciuset dwudziestu 00/100) złotych za pierwszy kwartał 2017 r.,

2.  w dniu 14 lipca 2017 r. kwotę 27.449,00 (dwudziestu siedmiu tysięcy czterystu czterdziestu dziewięciu 00/100) złotych za drugi kwartał 2017 r.,

3.  w dniu 19 października 2017 r. kwotę 31.670,00 (trzydziestu jeden tysięcy sześciuset siedemdziesięciu 00/100) złotych za trzeci kwartał 2017 r.,

4.  w dniu 19 stycznia 2018 r. kwotę 41.050,00 (czterdziestu jeden tysięcy pięćdziesięciu 00/100) złotych za czwarty kwartał 2017 r.

- stwierdzające nieprawdę potwierdzenie przelewu do urzędu skarbowego z dnia 17 kwietnia 2018 r. (k. 4);

- stwierdzające nieprawdę potwierdzenie przelewu do urzędu skarbowego z dnia 14 lipca 2017 r. (k. 7);

- stwierdzające nieprawdę potwierdzenie przelewu do urzędu skarbowego z dnia 19 października 2017 (k. 6);

- stwierdzające nieprawdę potwierdzenie przelewu do urzędu skarbowego z dnia 19 stycznia 2018 r. (k. 5)

Pismem z dnia 19 kwietnia 2018 r. (...) Bank (...) S.A. zwrócił się do (...) Banku S.A. w ramach prowadzonego postępowania weryfikacyjnego wniosku w sprawie ustalenia autentyczności złożonych przez oskarżonego potwierdzeń przelewów, załączając ich kserokopię.

- pismo (...) Banku (...) S.A. (...) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (k. 2)

Pismem z dnia 10 maja 2018 r. (...) Bank S.A. udzielił (...) Bankowi (...) S.A. odpowiedzi na zapytanie, informując iż dane zawarte w przesłanych potwierdzeniach przelewów nie znajdują odzwierciedlenia w jego zasobach informatycznych.

- pismo (...) Banku S.A. Departamentu (...) z dnia 10 maja 2018 r. (k. 3)

Z uwagi na posłużenie się przez oskarżonego podrobionymi dokumentami, (...) Bank (...) S.A. odrzucił jego wniosek, wydając negatywną decyzję kredytową.

- pismo (...) Banku (...) S.A. (...) z dnia 5 września 2018 r. – zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (k. 1-1v)

W chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, R. U. nie był karany.

- informacja z Kartoteki Karnej Krajowego Rejestru Karnego z dnia 18 lipca 2019 r. (k. 26)

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

nie dotyczy

nie dotyczy

nie dotyczy

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

nie dotyczy

nie dotyczy

nie dotyczy

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

dokumenty pochodzące z instytucji bankowych

Dokumenty związane ze wszczęciem i prowadzeniem procedury w przedmiocie udzielenia oskarżonemu kredytu detalicznego zasługiwały na ich uwzględnienie. Przedstawiają one treść oświadczeń złożonych przez wskazanego oraz czynności podjętych przez pracowników zaangażowanych instytucji finansowych zmierzających do przeprowadzenia ich weryfikacji. W toku postępowania karnego nie ujawniono żadnych okoliczności mogących świadczyć o ich niewiarygodności czy nieprzydatności. Dokonując ich karnoprawnego wartościowania należy zważyć, że część dokumentów dołączonych przez oskarżonego była podrobiona w celu uzyskania pozytywnej decyzji kredytowej i właśnie w tym zakresie stanowiły one podstawę dokonywania ustaleń.

1.1.1.

dokumenty pochodzące z urzędów państwowych

Sąd uznał za wiarygodne także dokumenty pochodzące z urzędów państwowych w postaci zaświadczenia z Urzędu Skarbowego w W. (przedłożonego przez obrońcę oskarżonego) i informacji z kartoteki karnej Krajowego Rejestru Karnego prowadzonego przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Zostały one sporządzone w przypisanej formie, zgodnie z obowiązującymi w tej materii przepisami oraz przez uprawnione do tego osoby, a ich treść nie budziła żadnych wątpliwości.

1.1.1.

opinia biegłe-go G. W. z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów

Sąd obdarzył walorem wiarygodności opinię z zakresu badań kryminalistycznych dokumentów, albowiem została ona sporządzona przez osobę uprawnioną i według zasad sztuki. Biegły G. W. posiada zarówno stosowne wykształcenie i wynikającą z niego wiedzę specjalistyczną, jak również odpowiednią praktykę i będące jego konsekwencją doświadczenie zawodowe, a udostępniony mu materiał porównawczy został pobrany zgodnie z obowiązującymi procedurami. Analiza wydanej przez niego pisemnej opinii skutkowała uznaniem jej za dowód w pełni wartościowy, rzetelny i profesjonalny, a wyciągnięty wniosek za rzeczowy i przekonywujący, dlatego Sąd oparł na nim swoje ustalenia w sprawie.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

nie dotyczy

wyjaśnienia oskarżonego R. U.

Sąd odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. U. złożonym na etapie postępowania przygotowawczego i jurysdykcyjnego, uznając je za przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia grożącej mu odpowiedzialności karnej. Depozycje te nie znajdują żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym i są sprzeczne z zasadami logicznego myślenia. Oskarżony, zasłaniając się niepamięcią i brakiem dokumentacji, dokonał szczątkowego opisu skutecznego pozyskania w (...) Banku (...) S.A. kredytu w wysokości 350.000,00 (trzystu pięćdziesięciu tysięcy 00/100) złotych, podając, iż korzystał wtedy z pomocy doradcy finansowego o imieniu P., którego nazwiska, co znamienne, nie pamiętał. Wskazany wyjaśnił, iż na żądanie pośrednika podpisywał niewypełnione („czyste”, „in blanco”) dokumenty bankowe i w tym upatruje przyczyny, dla której jego podpis lub podpis do niego zbliżony został złożony pod wnioskiem o przyznanie kolejnego kredytu, tym razem w kwocie 250.000,00 (dwustu pięćdziesięciu tysięcy 00/100) złotych. Oskarżony zaprzeczając, aby miał złożyć rzeczony wniosek i załączone do niego podrobione potwierdzenia przelewów, nie pokusił się o próbę określenia celu, jaki to mógłby przyświecać w ten oto rzekomy sposób działającemu doradcy finansowemu, zaś Sąd się go nie dopatrzył.

nie dotyczy

dokumentacja złożona przez obrońcę oskarżonego (z wyłączeniem zaświadczenia z Urzędu Skarbowego w W.)

Dokumentacja złożona przez obrońcę oskarżonego w postaci wyciągu z historii operacji zleconych na rachunku bankowym o nr. (...) prowadzonym przez (...) Bank S.A. na rzecz oskarżonego, których stronami byli oskarżony i Urząd Skarbowy w W. (k. 126-127) oraz potwierdzenia spłacania przez niego pożyczki zaciągniętej w (...) S.A. (k. 129) i kredytu w (...) Banku S.A. (k. 130) nie miała żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Godzi się przypomnieć, iż przedmiot postępowania jurysdykcyjnego determinowany jest przez akt oskarżenia. Skarga zasadnicza w tym procesie nie dotyczyła nieuiszczania przez oskarżonego należności o charakterze publicznoprawnym, a Sąd nie twierdził, jakoby wskazany miał uchybiać swoim obowiązkom podatkowym, ale (nie powielając co do joty zarzutu) wprowadzenia pracowników banku w błąd co do istotnych okoliczności mających wpływ na przyznanie kredytu (możliwości finansowych) poprzez posłużenie się podrobionymi dokumentami. Przedstawienie w Sądzie historii innego rachunku bankowego niż widniejący w załączonych do wniosku dokumentach nie stanowi okoliczności negującej sprawstwo oskarżonego i tym samym zaprzeczającej tezie aktu oskarżenia.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

R. U.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy, nie nasuwając jakichkolwiek zastrzeżeń co do poszczególnych okoliczności ustalonego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego znajdującego wyraz w opisie przypisanego oskarżonemu czynu, bez żadnych wątpliwości pozwala na jego kwalifikację z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Ustawowe znamiona strony przedmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 kk (oszustwa) wypełnione są wtedy, gdy sprawca, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie jej w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Znamię czynności sprawczej występujące w niniejszej sprawie, czyli wprowadzenie w błąd, polega na wywołaniu przez sprawcę u pokrzywdzonego fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w jego świa-domości. Ponieważ ustawa karna nie określa na czym polegać ma działanie lub zaniechanie sprawcy doprowadzające do wywołania u osoby rozporządzającej mieniem błędnego wyobrażenia o rzeczywistości, może ono przybrać różne formy i to nie tylko wyraźne, lecz także konkludentne. W efekcie może być ono dokonane słowem, pismem czy gestem bądź poprzez podjęcie przez sprawcę określonego działania np. złożenia podrobionych dokumentów. Chociaż oszustwo przynależy do kategorii przestępstw materialnych, zatem do jego zaistnienia niezbędne jest powstanie skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem, czyli niekoniecznie zmniejszenia stanu majątkowego, gdyż wystarczające jest już samo pogorszenie interesów majątkowych (p. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r. w sprawie I KZP 13/07), to niewywołanie takiego następstwa nie oznacza bezkarności sprawcy. W takim stanie rzeczy podlega on odpowiedzialności karnej zgodnie z art. 13 § 1 kk, czyli za usiłowanie dokonania tego czynu zabronionego. Od strony podmiotowej przestępstwo to może być popełnione tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim o szczególnym jego zabarwieniu – kierunkowym. Sprawca, podejmując działanie, od strony intelektualnej musi wyobrażać sobie cel, którym jest osiągnięcie korzyści majątkowej, jako pożądaną dla siebie sytuację, a od strony woluntatywnej musi dążyć do jego osiągnięcia. Dla realizacji strony podmiotowej koniecznym jest więc ustalenie zamiaru sprawcy, czyli tego, że miał on świadomość sposobu swojego zachowania i działał w celu doprowadzenia innego podmiotu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem dla osiągnięcia (dla siebie bądź innej osoby) korzyści majątkowej, która rozumiana jest jako zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów.

Norma wyrażona w art. 294 § 1 kk wprowadza obostrzenie odpowiedzialności sprawcy, który dopuszcza się jednego z enumeratywnie wyliczonych w tym przepisie przestępstw, również oszustwa, w stosunku do mienia znacznej wartości. W myśl definicji wprowadzonej przez ustawodawcę w art. 115 § 5 kk, taki przymiot przysługuje mieniu, którego wartość w czasie popełnienia inkryminowanego czynu przekraczała 200.000,00 (dwieście tysięcy 00/100) złotych.

Ustawowe znamiona strony przedmiotowej przestępstwa penalizowanego przez art. 297 § 1 kk (tzw. oszustwa kredytowego lub dotacyjnego) sprowadzają się do przedłożenia podrobionych, przerobionych, poświadczających nieprawdę czy nierzetelnych dokumentów albo nierzetelnych pisemnych oświadczeń dotyczących okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego. Charakterystycznym dla bytu tego przestępstwa jest określenie przez ustawodawcę rodzaju pokrzywdzonego podmiotu, którym jest wyłącznie bank lub jednostka organizacyjna prowadząca podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo organ lub instytucja dysponująca środkami publicznymi. Od strony podmiotowej przestępstwo to, podobnie jak zwykłe oszustwo, może być popełnione wyłącznie umyślnie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, czyli w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W przeciwieństwie jednak do zwykłego oszustwa, należy do kategorii przestępstw formalnych, albowiem jego realizacja następuje niezależnie od tego, czy doszło do udzielenia świadczenia, o które ubiegał się sprawca, tym bardziej zaistnienia szkody w majątku pokrzywdzonego. W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że art. 297 § 1 kk nie stanowi przepisu szczególnego wobec art. 286 § 1 kk, czyli ich kumulatywny zbieg, określony w oparciu o art. 11 § 2 kk, jest jak najbardziej możliwy.

Stan faktyczny i prawny pozwala, bez żadnych wątpliwości w tym aspekcie i bez konieczności przeprowadzenia innych dowodów, na uznanie oskarżonego R. U. winnego zarzucanego mu czynu. Bezsprzecznie, co wynika z zebranego materiału dowodowego, podpisał on wniosek o udzielenie kredytu detalicznego i przedłożył go wraz z podrobionymi dokumentami w postaci czterech potwierdzeń przelewów w (...) Banku (...) S.A. Oddziale w W. przy ul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłując wprowadzić jego pracowników w błąd co do istotnych okoliczności mających istotne znaczenie dla przyznania (nienależnego mu w tych realiach) produktu bankowego, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął ze względu na podjęcie przez pracowników tej instytucji finansowej skutecznych czynności weryfikacyjnych. Nieosiąganie przez oskarżonego przychodów, od których zobowiązany byłby uiszczać zaliczki na podatek dochodowy w kwotach wskazanych w podrobionych dokumentach, niewątpliwie stanowi okoliczność mającą istotne znaczenie dla przyznania zawnioskowanego kredytu. Dowodzi to, iż wskazany nie posiadał środków umożliwiających jego spłatę, zatem udzielenie mu świadczenia skutkowałoby co najmniej pogorszeniem interesów majątkowych pokrzywdzonego podmiotu. Z uwagi na fakt, iż oskarżony swym zachowaniem, stanowiącym jeden czyn w rozumieniu prawa karnego, wyczerpał ustawowe znamiona strony przedmiotowej i podmiotowej z dwóch przepisów, przypisany mu czyn należało zakwalifikować z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, czyli tak, jak zrobił to oskarżyciel publiczny.

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

nie dotyczy

nie dotyczy

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

nie dotyczy

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

nie dotyczy

nie dotyczy

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

nie dotyczy

☐

Umorzenie postępowania

nie dotyczy

nie dotyczy

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

nie dotyczy

☐

Uniewinnienie

nie dotyczy

nie dotyczy

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

nie dotyczy

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. U.

1

1

Wymierzając karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, stanowiącą dolną granicę ustawowego zagrożenia za przypisany oskarżonemu występek, Sąd miał na uwadze, iż jest on osobą młodą i dotychczas niekaraną, zaś jego działanie, chociaż nieodzownie związane z naganną motywacją w postaci chęci osiągnięcia łatwego zysku kosztem innych osób, nie wykazało cech zorganizowania czy profesjonalizmu, a także, co szczególnie istotne, nie wykroczyło poza stadialną formę usiłowania, zatem nie wywołało szkody w majątku pokrzywdzonej instytucji. Sąd równocześnie uwzględnił okoliczność, iż chociaż czyn, którego dopuścił się oskarżony, odznaczał się wysokim ładunkiem społecznej szkodliwości nie tylko ze względu na wysokość ustawowego zagrożenie karą za jego popełnienie, ale także wobec nagminności występowania tego rodzaju przestępstw na terenie właściwości tut. Sądu, to nie sposób porównać wysokości potencjalnie wyrządzonej nim szkody do strat rzeczywiście poniesionych przez inne podmioty, których pokrzywdzenie stanowi przedmiot rozpoznania w sprawach toczących się przed obliczem tut. Sądem.

R. U.

2

2

Sąd, kierując się przesłankami określonymi w przepisach art. 69 § 1-2 kk i art. 70 § 1 kk, warunkowo zawiesił wykonanie wobec oskarżonego orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby. Sąd zastosował ten szczególny instrument prawny, ponieważ uznał, iż wskazany nie jest osobą zdemoralizowaną, którą to należy odizolować od społeczeństwa. Pobyt oskarżonego w warunkach izolacji penitencjarnej mógłby raczej wywołać odwrotny skutek od zamierzonego i pokładanego w karze celu, czyli resocjalizacji. Godzi się podkreślić, iż choć wskazany nie przyznał się do popełnienia przypisanego mu przestępstwa, to uczynienie tego nie stanowi warunku sine qua non do skorzystania z dobrodziejstwa tej instytucji, zaś negatywne doznania wywołane postawieniem w stan oskarżenia winny skutkować przyjęciem i dochowaniem przez niego nie tylko w okresie próby, lecz także po jego ukończeniu właściwej postawy, która już nigdy więcej nie będzie wymagała reakcji ze strony organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Natomiast określając czas trwania próby na okres 3 (trzech) lat, Sąd, uwzględniwszy stopień pewności pozytywnej prognozy kryminologicznej, doszedł do następującego przekonania, iż wobec ujawnionych okoliczności negatywnych dla oskarżonego, tylko taki okres, czyli najdłuższy, pozwoli na pozytywne jej zweryfikowanie i zapobiegnie powrotowi wskazanego do przestępstwa poprzez wpływanie na niego motywująco do przestrzegania porządku prawnego, tak aby w przyszłości oddziaływała na niego świadomość możliwości wykonania orzeczonej kary w razie powrotu na drogę przestępstwa.

R. U.

1

1

Sąd, bacząc na cel inkryminowanego działania oskarżonego, w trybie przewidzianym przez art. 33 § 2 kk nałożył na niego karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając przy tym wysokość stawki na kwotę 15,00 (piętnastu 00/100) złotych, czyli ponownie w dolnych granicach ustawowych. Pomimo tego, iż wskazany nie osiągnął swoim postępowaniem spodziewanej korzyści majątkowej, to jako w pełni zasadne i słuszne jawi się orzeczenie wobec niego dolegliwości natury finansowej, tym bardziej iż zastosowano wobec niego opisane powyżej dobrodziejstwo w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Orzeczona kara grzywny będzie stanowić zatem czytelny sygnał zarówno dla samego oskarżonego, jak i ogółu społeczeństwa, że popełnianie przestępstw jest nieopłacalne, bowiem skutkuje ponoszeniem wymiernych konsekwencji. Określając zaś wysokość należnej stawki, Sąd, oprócz przytoczonych wcześniej okoliczności, uwzględnił również możliwości finansowe oskarżonego pozostającego bez pracy, choć zdolnego do jej świadczenia (k. 115), w tym także podyktowane kosztami utrzymania rocznego dziecka (k. 76).

R. U.

1-2

1-2

Konkludując, w ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do niego, a także czyni zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

nie dotyczy

nie dotyczy

nie dotyczy

nie dotyczy

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Odnosząc się natomiast do wniosku obrońcy oskarżonego zgłoszonego w ramach mowy końcowej o zasądzenie kosztów obrony (protokół rozprawy głównej z dnia 14 stycznia 2021 r. – k. 144), który to Sąd uznał za wniosek o zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów ustanowienia obrońcy, stwierdzić należy, iż nie został on uwzględniony, bo nie mógł. Nie ziściła się bowiem przesłanka to warunkująca określona w art. 632 kk. Zgodnie z treścią przywołanego przepisu, Skarb Państwa ponosi koszty procesu w sprawach z oskarżenia publicznego, w tym z tytułu ustanowienia reprezentacji przez oskarżonego, w przypadku uniewinnienia go lub umorzenia wobec niego postępowania, przy czym okoliczność ta, z uwagi na wydanie wyroku skazującego, oczywiście nie zaistniała.

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania, kierując się zasadą w myśl której każdy, kto swym czynem zabronionym spowodował prowadzenie przeciwko niemu procesu karnego, zobowiązany jest do ponoszenia wszelkich wydatków z nim związanych. Sąd wprawdzie dostrzega, że wskazany pozostaje bezrobotny, jednak uznał, iż jako młoda i względnie zdrowa osoba (k. 115), jest on zdolny do zwiększenia wysiłków zmierzających do podjęcia aktywności zarobkowej, nieograniczającej się do zarejestrowania w urzędzie pracy. Okoliczności osobiste oskarżonego w powiązaniu z jego sytuacją finansową nie przemawiają za zasadnością zastosowania instytucji przewidzianej w art. 624 § 1 kpk w postaci całkowitego lub chociażby częściowego zwolnienia go od zapłaty kosztów sądowych. Konieczność uiszczenia tych należności będzie nadto działała na oskarżonego wychowawczo, stanowiąc kolejny wymierny dowód nieopłacalności podejmowania działań niezgodnych z prawem.

8. Podpis

Sędzia (del.) Ewa Grabowska