Sygn. akt II Cz 735/14
Dnia 14 maja 2014 roku
Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Tomasz Szaj (spr.)
Sędziowie SO Dorota Gamrat – Kubeczak
SO Iwona Siuta
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 maja 2014 roku w S.
sprawy z wniosku P. T.
przy udziale W. K. i M. K.
o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego
na skutek zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt III Ns 7/14
zmienia zaskarżone postanowienie, w ten sposób, że je uchyla.
SSO Dorota Gamrat - Kubeczak SSO Tomasz Szaj SSO Iwona Siuta
sygn. akt II Cz 735/14
Postanowieniem z dnia 12 marca 2014 roku, Sąd Rejonowy odrzucił zażalenie wnioskodawcy na postanowienie z dnia 6 lutego 2014 roku oddalające wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego. Uzasadniając rozstrzygnięcie wskazał, że na postanowienie co do istoty sprawy w postępowaniu nieprocesowym przysługuje apelacja, chyba że na takie postanowienie ustawa dopuszcza zażalenie. Wniesienie przez stronę – działającą przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata lub radcy prawnego – innego środka zaskarżenia niż przewiduje ustawa, nie może być potraktowane jako mylne oznaczenie pisma procesowego ze skutkami przewidzianymi w art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c. W ocenie Sądu Rejonowego nie jest możliwe nadanie zażaleniu biegu i rozpoznanie go jako apelacji, co skutkowało jego odrzuceniem.
Na powyższe postanowienie zażalenie złożył wnioskodawca, zarzucając naruszenie art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że przepis ten nie ma zastosowania w sprawie. Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez jego uchylenie i nadanie sprawie dalszego biegu.
Uzasadniając powyższe zażalenie wskazał, że przepis art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c. stanowi wprost, że mylne oznaczenie pisma procesowego lub inne oczywiste niedokładności nie stanowią przeszkody do nadania pismu biegu i rozpoznania go w trybie właściwym. W tym zakresie wskazał na poglądy piśmiennictwa. Przyznał, że w sprawie pełnomocnik wnioskodawcy wniósł pismo oznaczone jako zażalenie, zamiast prawidłowego oznaczenia – apelacja. Niemniej jednak te niedokładności nie czynią nieprzydatnym pisma procesowego, a stwierdzona niedokładność pozostaje bez wpływu na zamierzone wywołanie właściwych skutków. Pismo z dnia 26 lutego 2014 roku posiadało wszelkie niezbędne cechy apelacji zgodnie z art. 368 k.p.c. Zostało wniesione do właściwego sądu i z zachowaniem terminu. Przywołał również, że w orzecznictwie odchodzi się obecnie od zbytniego rygoryzmu procesowego, a powołane przez Sąd Rejonowy orzeczenia pochodzą z lat 2000 – 2005. Są one nieadekwatne, gdyż dotyczą wniesienia apelacji lub zażalenia zamiennie ze skargą kasacyjną, która jest kwalifikowanym środkiem zaskarżenia. Aktualnie orzecznictwo Sądu Najwyższego skłania się do uznania, że mylne oznaczenie pisma procesowego (nazwanego zażaleniem zamiast apelacją) nie stanowi przeszkody do nadania temu pismu biegu i rozpoznania go w trybie właściwym.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie okazało się uzasadnione.
Sąd Okręgowy w niniejszym składzie podziela pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia (...)nr (...)iż zgodnie z art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c. mylne oznaczenie pisma procesowego (nazwanego zażaleniem zamiast apelacją) nie stanowi przeszkody do nadania temu pismu biegu i rozpoznania go we właściwym trybie. Przytoczony przepis nie zawiera również zastrzeżenia, że nie dotyczy on pism wnoszonych m.in. przez adwokatów lub radców prawnych, co oznacza że ma on także do tychże pełnomocników zastosowanie. Nie zwalnia to oczywiście z obowiązku zbudowania przez profesjonalnego pełnomocnika środka odwoławczego w taki sposób, ażeby Sąd mógł bez trudu ustalić m.in. określony w nim zakres zaskarżenia, dokonując tego ustalenia również na podstawie analizy treści wniesionego w sprawie środka odwoławczego. Pogląd ten, z powołaniem na powyższe orzeczenie, jest obecnie aprobowany w literaturze (por. System Prawa Procesowego Cywilnego. Część III. Tom 1, Środki zaskarżenia pod red.(...) (...)Wskazać należy, że tendencja do rozluźniania wymogów formalnych widoczna jest również w ingerencji ustawodawcy. W szczególności w tym względzie przywołać należy wprowadzenie regulacji art. 369 § 3 k.p.c. dokonane ustawą z dnia 16 września 2011 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2011 roku, nr 233, poz. 1381). Trafnie też zarzuca skarżący, iż przywołane przez Sąd Rejonowy orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczą sytuacji wniesienia kasacji zamiast zażalenia, która jest odrębnym środkiem zaskarżenia o szczególnym charakterze. Dostrzec również należy, że poza tytułem pismo z dnia 26 lutego 2014 roku spełnia wszelkie wymogi przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego dla apelacji.
W konsekwencji uznać należy, że stanowisko Sądu Rejonowego razi nadmiernym formalizmem i narusza regulację art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c.
Z tych względów na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. należało zmienić zaskarżone postanowienie, w ten sposób, że je uchylić.
(...)
(...)
(...)
1) (...)
2) (...):
(...)
(...)
3) (...)
4) (...)
(...)