UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2021 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanemu K. Z. powództwo o zapłatę kwoty 36.330,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik podniósł, że żądanie pozwu znajduje swoje źródło w umowie kredytu nr (...) z dnia 24 maja 2018 roku, na mocy której pozwany otrzymał kwotę 42.833,02 zł. Wobec opóźnienia w spłacie kredytu, po uprzednim wezwaniu dłużnika do zapłaty, umowa została wypowiedziana, a całość zobowiązania stała się wymagalna. Na dochodzone roszczenie składają się: niespłacony kapitał – 32.965,82 zł, odsetki umowne – 1.991,55 zł, odsetki za opóźnienie – 1.372,83 zł.

(pozew k. 4-6)

W dniu 2 listopada 2021 roku referendarz sądowy wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

Nakaz ten pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionując zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia.

(nakaz zapłaty k. 35, sprzeciw k. 40)

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku strony nie stawiły się.

(protokół rozprawy k. 53)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 maja 2018 roku K. Z. zawarł z (...) Bank Spółką Akcyjną w W. umowę konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...). Na mocy przedmiotowej umowy pozwanemu udzielono kredytu w kwocie 42.833,02 zł na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych (13.000 zł) i spłatę kredytów (25.554 zł) oraz prowizji bankowej (4.279,02 zł). Całkowita kwota kredytu – bez kredytowanych kosztów – wyniosła 38.554 zł, natomiast całkowita kwota do zapłaty, uwzględniająca wartość kredytu oraz odsetek umownych (14.483,44 zł na datę zawarcia umowy) wyniosła 57.316,46 zł. Spłata zobowiązania została rozłożona na okres 72 miesięcy. K. Z. zobowiązał się do spłaty rat kredytu do 5-go dnia każdego miesiąca w wysokości wynikającej z harmonogramu spłat.

Kredyt został oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 9,99% w stosunku rocznym i podlegała ewentualnym zmianom w sytuacjach wymienionych w § 2 umowy. (...) wyniosła na dzień zawarcia umowy 14,81%.

W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy, bank miał prawo pobierać od niespłaconego w terminie kredytu odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w stosunku rocznym. W przypadku braku terminowej spłaty zobowiązań z tytułu udzielonego kredytu bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni.

(umowa kredytu k. 14-17)

Pozwany nie wywiązywał się z postanowień umowy i nie regulował swoich zobowiązań finansowych czym doprowadził do powstania zadłużenia. Pismem z dnia 15 lutego 2021 roku, doręczonym w dniu 19 lutego 2021 roku, powód wezwał pozwanego do spłaty zaległości w wysokości 6.429,98 zł pod rygorem wypowiedzenia umowy oraz poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzacją zadłużenia. Wezwanie to okazało się nieskuteczne, w konsekwencji powód pismem z dnia 15 marca 2021 roku, doręczonym w dniu 18 marca 2021 roku, wypowiedział przedmiotowy stosunek umowny z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Na datę wypowiedzenia kwota zaległości wynosiła 7.225,88 zł.

(wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru k. 20-21v., wezwanie do zapłaty k. 22-22v., wydruk ze strony internetowej operatora pocztowego k. 23)

W wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 22 lipca 2021 roku powód wskazał, że łączne zadłużenie pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy bankowej wynosi 32.965,82 zł niespłaconego kapitału, 1.991,55 zł odsetek umownych, 1.372,83 zł odsetek karnych.

(wyciąg z ksiąg bankowych k. 9)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Rozważania w sprawie rozpocząć należy od przypomnienia, że w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

W niniejszej sprawie, w świetle zaoferowanych przez powoda dokumentów Sąd uznał, że strony łączyła umowa kredytu konsolidacyjnego, który pozwany zobowiązał się spłacać wraz z odsetkami umownymi przez okres 72 miesięcy. Na dowód przedmiotowego zobowiązania powód przedłożył umowę z dnia 24 maja 2018 roku, której wiarygodność nie była podważana przez stronę przeciwną. Wprawdzie pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do zasady, to jednocześnie nie zgłosił żadnych konkretnych twierdzeń, które pozwoliłyby na merytoryczną analizę tego zarzutu, wobec czego Sąd ocenił go, jako gołosłowny. Pozwany nie przedstawił także dowodów, które pozwoliłyby zakwestionować wysokość dochodzonego w sprawie roszczenia, w szczególności do akt nie został złożony jakikolwiek dokument, którego treść wskazywałaby, że pozwany spłacił zadłużenie w kwocie wyższej, aniżeli wynika to z twierdzeń powoda. Jednocześnie załączone do pozwu wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie pozwalają przyjąć, że pozwany nieterminowo regulował swoje zobowiązania względem banku, czym doprowadził do powstania zadłużenia przeterminowanego. Zadłużenie pozwanego dodatkowo potwierdza wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 22 lipca 2021 roku. Wprawdzie tego rodzaju wyciągi zostały pozbawione mocy prawnej dokumentu urzędowego, to jednocześnie nie budzi wątpliwości, iż jako dokument prywatny podlegają one ocenie przez Sąd. Dokument ten odzwierciedla zapisy w księgach bankowych, w których ujęta jest historia wszystkich operacji - wypłata kredytu, spłata raty, naliczanie opłat i odsetek itp. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 6 września 2018 roku (I AGa 178/18, L.), mimo, że obecnie dokumenty bankowe mają w procesie moc dokumentu prywatnego, posiadają walor wysokiej wiarygodności - a zatem zadłużeń i spłat dokonywanych na rachunkach oraz sumujących saldo zobowiązań. Przyjęcie więc, że wyciąg z ksiąg bankowych nie posiada żadnego waloru dowodowego nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Sąd uznał ponadto, że po stronie powoda ukonstytuowało się uprawnienie do wypowiedzenia umowy. Przypomnieć należy, że w myśl postanowień umowy, w razie braku terminowej spłaty kredytu bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy winno być przy tym poprzedzone wezwaniem do zapłaty oraz pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, stosownie do treści art. 75c ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe. Na gruncie niniejszej sprawy wszystkie te przesłanki zostały spełnione. Pismem z dnia 15 lutego 2021 roku powód wezwał K. Z. do spłaty w terminie 14 dni zadłużenia w wysokości 6.429,98 zł, informując jednocześnie o możliwości złożenia w w/w terminie pisemnego wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Następnie, wobec braku spłaty zadłużenia, powód pismem z dnia 15 marca 2021 roku wypowiedział umowę bankową stawiając całość umownego zadłużenia w stan wymagalności. Przypomnienia wymaga w tym miejscu, że zarówno wezwanie do zapłaty, jak i oświadczenie o wypowiedzeniu powód przesłał na adres pozwanego oznaczony w treści umowy kredytu, a przesyłki te zostały skutecznie doręczone adresatowi.

Wreszcie powód precyzyjnie wyjaśnił od jakich kwot i za jaki okres naliczył odsetki karne. Umowa stron wskazywała przy tym wysokość odsetek ustawowych oraz karnych, a także zasady zmiany oprocentowania. Wobec braku jakichkolwiek zarzutów w tym zakresie jedynie na marginesie zauważenia wymaga, że naliczona przez bank prowizja nie tylko mieści się w limicie art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, ale jest znacznie niższa od 25% wartości kredytu, który to procent stanowi pierwszą część wzoru przewidzianego dla obliczania limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu i jest naliczany niezależnie od długości trwania zobowiązania. Prowizja ta wyniosła zaledwie 11,1% całkowitej kwoty kredytu i biorąc pod uwagę długość zobowiązania, jego wysokość i ryzyko braku terminowej spłaty, nie może być uznana za wygórowaną.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz dużą lakoniczność sporządzonego sprzeciwu, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 36.330,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 lipca 2021 roku do dnia zapłaty.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.434 zł, na którą złożyła się uiszczona opłata sądowa od pozwu – 1.817 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej – 3.600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE