UZASADNIENIE

Powód T. T. wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. zadośćuczynienia w kwocie 20.017 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wnosił również o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 7 października 2020 roku na drodze (...) P. – K. doszło do zdarzenia drogowego, w którym poszkodowanym został pasażer samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) powód T. T.. Do zdarzenia doszło w ten sposób, że kierująca pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) N. C. w wyniku nieprawidłowego wykonania manewru wymijania uderzyła w pojazd marki F. (...) o nr rej. (...). W wyniku zderzenia N. C. straciła panowanie nad prowadzonym pojazdem i uderzyła czołowo w prawidłowo jadący pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), którego pasażerem był powód, który w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała. W sprawie ww. wypadku Komenda Powiatowa Policji w K. wszczęła dochodzenie. Pojazd sprawcy zdarzenia marki F. (...) o nr rej. (...) na dzień zdarzenia był ubezpieczony u pozwanego. Pismem z dnia 10 listopada 2020 roku powód wystąpił do pozwanego o wypłacenie kwoty 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Decyzją z dnia 18 listopada 2020 roku pozwany uznał swą odpowiedzialność co do zasady i przyznał powodowi kwotę 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Następnie decyzją z dnia 18 stycznia 2021 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 33.983 zł tytułem zadośćuczynienia. Strony prowadziły negocjacje ugodowe, jednak nie doszły do porozumienia. Powód podniósł, że przyznana przez pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwota 39.983 zł jest dla niego krzywdząca. Powód na skutek wypadku doznał ciężkich obrażeń ciała. Przez 3 dni przebywał w szpitalu, gdzie poddawany był licznym badaniom i konsultacjom lekarskim. Z uwagi na mnogie urazy i złamania od dnia wypadku był osobą leżąca, zdaną na opiekę i pomoc osób trzecich. Obrażenia powoda były i nadal są bardzo bolesne, a leczenie długotrwałe i uciążliwe. W przypadku powoda rokowania co do ewentualnych skutków wypadku w przyszłości są niepomyślne, bowiem powód do dzisiaj nie odzyskał pełnej sprawności. Ponadto powód wymagać będzie okresowego stosowania zabiegów usprawniających oraz stosowania leków przeciwbólowych. Stan ortopedyczny (stan po zwichnięciu tylnym stawu biodrowego, złamania 2,3,4 żebra po stronie prawej w linii pachowej przedniej, odłamanie fragmentu końca barkowego obojczyka prawego) w przyszłości mogą spowodować ograniczenie w wykonywaniu czynności życia codziennego i wykonywaniu jakichkolwiek prac. W ocenie strony powodowej rozmiar i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych powoda, a także niepomyślne rokowania na przyszłość nakazuje uznać, że odpowiednią sumą zadośćuczynienia jest kwota 60.000 zł. W związku z tym, że pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 39.983 zł tytułem zadośćuczynienia żądanie zapłaty dodatkowej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 20.017 zł jest w pełni uzasadnione.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwany oświadczył, że na etapie likwidacji szkody przyznał powodowi kwotę 39.983,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ból i cierpienie. W pozostałym zakresie pozwany zaprzeczył, aby był zobowiązany do wypłaty kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania ponad kwoty przyznane powodowi na etapie postępowania likwidacyjnego. W ocenie pozwanego przedmiotowa kwota jest kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Powód nie przedstawił żadnej nowej dokumentacji obejmującej dalsze leczenie. Dolegliwości powoda nie uzasadniają długotrwałości skutków przedmiotowego wypadku. Powód nie przedłożył żadnej dalszej dokumentacji uzasadniającej kontynuowanie leczenia. Nie wykazał, aby dolegliwości w dalszym ciągu uniemożliwiały mu normalne funkcjonowanie czy aktywność fizyczną. Zdaniem pozwanego dalsze skargi i dolegliwości zgłaszane przez powoda mają charakter jedynie subiektywny. Powód nie przedstawił żadnych obiektywnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń. W ocenie pozwanego w znacznym zakresie pozew opiera się jedynie na subiektywnych wskazaniach powoda, który z natury rzeczy jest bezpośrednio zainteresowany w korzystnym wyniku sprawy, nie mogą one zatem stanowić jedynej podstawy do udowodnienia dochodzonych pozwem roszczeń. Powód w ocenie pozwanego nie wykazał obiektywnie weryfikowalnymi dokumentami, aby rozmiar krzywdy i cierpień zwiększył się od momentu ustalania wysokości zadośćuczynienia. Pozwany tym samym zakwestionował dochodzone roszczenie jako nieudowodnione i wygórowane. Ponadto zdaniem pozwanego odsetki od ewentualnego zadośćuczynienia powinny być przyznane od daty wyrokowania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 07 października 2020 r. ok. godz. 19:40 na drodze (...) P. – K. N. C. kierująca pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku nieprawidłowo wykonanego manewru wymijania uderzyła w pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), którego kierowcą była J. K.. W wyniku zderzenia N. C. straciła panowanie nad prowadzonym pojazdem uderzając czołowo w prawidłowo jadący pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), którego kierującą była K. R., a pasażerem powód T. T..

W dniu 12 października 2020 r. Komisariat Policji w P. postanowił wszcząć dochodzenie w sprawie mającego miejsce w dniu 07 października 2020 r. na ul. (...) w P. wypadku drogowego z udziałem K. R. i innych, tj. o czyn z art. 177 § 1 kk.

/ dowód: kserokopia notatki urzędowej – k. 11 – 14, postanowienie o wszczęciu dochodzenia – k. 15, wyjaśnienia powoda T. T. – k. 82 – 84, zeznania świadka M. T. – k. 84 – 85/

Powód po wypadku został przetransportowany do Szpitala św. J. w S. na Oddział (...). W szpitalu przeprowadzono badanie RTG dłoni, kości udowej, miednicy, stawu biodrowego oraz klatki piersiowej, a także badanie TK całego ciała, w wyniku których rozpoznano u powoda złamanie IV i V kości śródręcza lewego, zwichnięcie tylne w stawie biodrowym lewym, złamanie 2, 3 i 4 żebra po stronie prawej w linii pachowej przedniej oraz prawdopodobnie odłamany fragment końca barkowego obojczyka prawego.

W dniu 09 października 2020 r. wykonano powodowi operację ortopedyczną, tj. repozycję zamkniętą lewego stawu biodrowego oraz złamania kości lewego śródręcza. Zastosowano stabilizację w longecie gipsowej. Zabieg operacyjny przebiegł bez powikłań. Powód w stanie ogólnym dobrym i z prawidłowo gojącą się raną w dniu 10 października 2020 r. został wypisany do domu z zaleceniami chodzenia o kulach łokciowych z odciążaniem uszkodzonej kończyny, dbałości o opatrunek gipsowy, kontroli w Poradni (...)z powodu złamania kości śródręcza i zwichnięcia stawu biodrowego, kontroli w Poradni (...) z powodu złamania żeber oraz ćwiczeń oddechowych. Powodowi zalecono również zażywanie leków: przeciwzakrzepowego C., przeciwbólowego S., osłonowego E., przeciwobrzękowego C. oraz antybiotyku A..

/ dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 43 – 45, wyjaśnienia powoda T. T. – k. 82 – 84, zeznania świadka M. T. – k. 84 – 85, zeznania powoda T. T. – k. 124 – 127, e- protokół z dnia 29 grudnia 2021 r. (00:06:00 – 00:09:21)/

Powód kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej w Centrum (...) Sp. z o.o. w K., gdzie podczas wizyty w dniu 28 października 2020 r. w oparciu o badanie RTG rozpoznano u niego złamanie dalszych nasad II, III i IV kości prawego śródstopia, a w dniu 20 listopada 2020 r. usunięto druty z kości śródręcza. Powód otrzymał również skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne oraz szereg następujących po sobie zwolnień lekarskich, z ostatecznym końcowym terminem 07 kwietnia 2021 r.

/ dowód: dokumentacja medyczna powoda z Centrum (...) Sp. z o.o. w K. – k. 78, wyjaśnienia powoda T. T. – k. 82 – 84, zeznania powoda T. T. – k. 124 – 127, e- protokół z dnia 29 grudnia 2021 r. (00:16:57 – 00:19:12)/

T. T. mimo otrzymanego skierowania nie skorzystał z zabiegów rehabilitacyjnych, ponieważ zostały one odwołane z uwagi na pandemię koronawirusa. Powód zakupił piłeczkę rehabilitacyjną i ćwiczył rękę we własnym zakresie.

/zeznania powoda T. T. – k. 124 – 127, e- protokół z dnia 29 grudnia 2021 r. (00:19:13 – 00:21:54)/

Powód T. T. w chwili wypadku miał 35 lat. Był osobą zdrową. Prowadził gospodarstwo rolne w miejscowości P. o powierzchni 13 ha nastawione w głównej mierze na hodowlę trzody chlewnej liczącą około 200 świń. Mieszkał z rodzicami i bratem M. T., jednakże przeważającą większość obowiązków w gospodarstwie wykonywał samodzielnie.

Po wypadku powód zaczął korzystać z pomocy ojca i braci w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Zaczął również najmować odpłatnie do pomocy M. C. i W. R.. Sprzedał część świń i ograniczył hodowlę do około 100 sztuk, ponieważ nie był już w stanie utrzymywać tak dużej ilości jak przedtem. Zmniejszenie hodowli wiązało się ze spadkiem dochodów z gospodarstwa o połowę.

W obowiązkach domowych powodowi pomagali rodzice: matka w przygotowaniu posiłków, a ojciec w robieniu zakupów. Przez dwa tygodnie od dnia wypadku powód miał problemy z poruszaniem się, w związku z czym starał się ograniczać chodzenie do niezbędnego minimum, związanego z korzystaniem z łazienki i toalety. Matka musiała mu pomagać we wstawaniu z łóżka, a także przez okres około 2 – 3 tygodni w czynnościach higieny osobistej. Brał leki przeciwbólowe i zastrzyki przeciwzakrzepowe. Przez okres około 3 miesięcy powód odczuwał lęk przed prowadzeniem samochodu i musiał być wożony przez inne osoby. Miał problemy ze snem, w związku z czym zażywał leki nasenne.

Aktualnie powód odczuwa istotne osłabienie uszkodzonej ręki. Nie jest w stanie dźwigać ciężarów ani używać narzędzi rolniczych podczas pracy w polu. Odczuwa dolegliwości bólowe podczas dłuższego chodzenia, w szczególności po nierównym podłożu. Od czasu wypadku systematycznie korzysta ze zwolnień lekarskich z krótkimi przerwami. Prowadzi samodzielnie samochód, jednakże jeździ zawsze bardzo ostrożnie, starając się nie przekraczać prędkości 70 km/h.

/ dowód: wyjaśnienia powoda T. T. – k. 82 – 84, zeznania świadka M. T. – k. 84 – 85, zeznania powoda T. T. – k. 124 – 127, e- protokół z dnia 29 grudnia 2021 r. (00:09:22 – 00:16:56, 00:21:55 -00:52:21)/

Prowadzony przez sprawczynię wypadku samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na dzień zdarzenia był objęty ubezpieczeniem OC w ruchu krajowym w pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W., polisa (...).

Pismem z dnia 10 listopada 2020 roku pełnomocnik powoda zgłosił szkodę pozwanemu, wnosząc o przyznanie powodowi zadośćuczynienia w kwocie 150.000 zł.

Pozwany dokonał rejestracji szkody pod numerem (...).

Decyzją z dnia 18 listopada 2020 r. pozwany przyznał powodowi zadośćuczynienie w kwocie 6.000 zł.

Następnie decyzją z dnia 19 stycznia 2021 r. pozwany przyznał powodowi dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 33.983,00 zł.

/ dowód: informacja z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – k. 16, pismo powoda z dnia 10 listopada 2020 roku – k. 17 – 25, potwierdzenie rejestracji szkody – k. 27 – 28, decyzja pozwanego z dnia 18.11.2020 r. – k. 29 – 30, decyzja pozwanego z dnia 19.01.2021 r. – k. 40 – 41, akta szkody (...) na płycie CD – k. 67/

Po wypadku powód miał w zakresie narządu ruchu złamane II, III i IV żebro po prawej stronie, złamaną IV i V kość lewego śródręcza, zwichnięcie do tyłu lewego stawu biodrowego oraz złamane II, III i IV kości prawego śródstopia. Obecnie doszło do wygojenia złamań w poprawnym ustawieniu odłamów. Zwichnięte biodro zostało nastawione. Złamania żeber wygoiły się bez żadnych dysfunkcji. Pozostałe złamania wygoiły się z niewielkim upośledzeniem funkcji. Stan zdrowia powoda wskutek wypadku z dnia 07 października 2020 roku uległ pogorszeniu. Doznane obrażenia narządu ruchu wiązały się z bólem. Powód w chwili wypadku utracił przytomność i do czasu zaopatrzenia w szpitalu nie odczuwał bólu. Leczenie powoda nie powodowało bólów, repozycja zwichnięcia i stabilizacja kości śródręcza przeprowadzone były w znieczuleniu. Zazwyczaj w takich przypadkach ból klatki piersiowej, lewej ręki i prawej stopy utrzymują się przez 4 – 6 tygodni stopniowo zmniejszając się, a z dokumentacji medycznej powoda nie wynika, by było inaczej – w dniu 15 października 2020 r. w poradni ortopedycznej lewe biodro było niebolesne. Obecnie u powoda mogą występować okresowe niewielkie pobolewania biodra, lewego śródręcza i prawej stopy przy dużym wysiłku.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. złamanie żeber, które wygoiło się bez zniekształcenia klatki piersiowej nie powoduje uszczerbku na zdrowiu. Złamania IV i V kości śródręcza wygoiły się z niewielkim ograniczeniem zgięcia palców, co stanowi stałe upośledzenie czynności i kwalifikuje się jako stały uszczerbek na zdrowiu wg pkt 141a w wysokości 2 % (po 1 % za skutki złamania każdej kości). Zwichnięcie lewego stawu biodrowego wygoiło się z niewielkim deficytem zgięcia (10⁰), rotacji wewnętrznej (5⁰) i rotacji zewnętrznej (10⁰) z przewlekłym zespołem bólowym, co zgodnie z punktem 145a stanowi stały uszczerbek na zdrowiu. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny, towarzyszące powikłania, stopień upośledzenia funkcji w porównaniu z zaburzeniami objętymi w tym punkcie w skali procentowej od 5 do 20 odpowiada proporcjonalnie 10 % uszczerbku. Złamanie trzech kości prawego śródstopia wygoiło się z niewielkim przemieszczeniem i niewielkim ograniczeniem ruchomości palców stopy, co stanowi stały uszczerbek na zdrowiu wg pkt 167c. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny, towarzyszące powikłania, stopień upośledzenia funkcji w porównaniu z zaburzeniami objętymi w tym punkcie w skali procentowej od 10 do 20 odpowiada proporcjonalnie 10 % uszczerbku. Razem uszczerbek na zdrowiu związany wyłącznie z wypadkiem wynosi 22 %. Skutki wypadku są odczuwalne przez powoda w chwili obecnej.

Obrażenia śródręcza, biodra i śródstopia spowodowały skutki, które powód będzie odczuwać w przyszłości. Odczuwać je będzie w zakresie lewego śródręcza, lewego biodra i prawego śródstopia. Dysfunkcja tych narządów jest utrwalona i nie będzie stanowiła zagrożenia dla życia powoda. Obrażenia ww. narządów spowodowały skutki mające charakter trwały. Pozostałe obrażenia nie mają charakteru trwałego lub długotrwałego.

Z badania przeprowadzonego przez biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii ani z dokumentacji medycznej nie wynika, by powód miał jakieś problemy w narządzie ruchu przed wypadkiem, które wypadek zwiększył. Leczenie zastosowane po wypadku było prawidłowe. Na obecny stan ortopedyczny lewej ręki, lewego biodra i prawego śródstopia wpływa jedynie przedmiotowy wypadek. Dysfunkcja lewej ręki, lewego biodra i prawego śródstopia jest utrwalona i może być odczuwalna przez powoda w przyszłości. Nie rokuje się, by stopień dysfunkcji w przyszłości odbiegał od stopnia obecnej dysfunkcji. Leczenie obrażeń doznanych przez powoda w wypadku jest zakończone. Obecny stan ortopedyczny powoda nie pozwala na uznanie, że skutki wypadku u niego ustały: powód nie powrócił do pełnej sprawności sprzed wypadku i odpowiedniej dla jego wieku. Powód w sposób właściwy stosował się do zaleceń lekarzy. Stan zdrowia powoda i odczuwane przez niego dolegliwości ze strony lewej ręki, lewego biodra i prawej stopy wynikają jedynie z obrażeń doznanych w wypadku. Nie wynikają one z wieku powoda. Brak jest jakichkolwiek danych, by przed wypadkiem istniała dysfunkcja tych narządów. Powód był niezdolny do wykonywania pracy po wypadku i w związku z wypadkiem do 07 kwietnia 2021 r.

/ dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii R. P. – k. 99 – 103/

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz aktach postępowania likwidacyjnego na płycie CD nadesłanej przez pozwanego, opinii biegłego, zeznań powoda oraz zeznań świadka. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane, Sąd również nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności.

Podkreślić należy, że dokumentem prywatnym była również sporządzona w toku postępowania likwidacyjnego opinia medyczna dotycząca roszczenia z tytułu szkody komunikacyjnej (k. 39), która została przygotowana na prywatne zlecenie i nie stanowi opinii biegłego w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Sąd uznał również za wiarygodną opinię biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii R. P. jako spójną oraz logiczną i wnioski z niej wynikające przyjął za własne. Opinia ta bowiem została sporządzona przez osobę dysponującą stosownymi wiadomościami specjalnymi i wieloletnim doświadczeniem zawodowym, wydana została po szczegółowej analizie dokumentacji medycznej i przeprowadzeniu badania powoda, a wnioski w niej zawarte są należycie umotywowane i nie budzą zastrzeżeń Sądu. Należy również zaznaczyć, iż strony do opinii tej nie wniosły zarzutów, co pozwala na przyjęcie uzasadnionego domniemania, że nie kwestionują jej treści (pozwany oświadczył to wprost w piśmie procesowym z dnia 23 grudnia 2021 r.)

Sąd dał również wiarę zeznaniom powoda, albowiem były one spójne, konsekwentne oraz znajdowały potwierdzenie w opinii biegłego, dokumentacji lekarskiej i zeznaniach świadka, nadto obserwacja jego zachowania podczas składania zeznań dała podstawy do przyjęcia, iż były one szczere, naturalne, spontaniczne i niewymuszone.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. T. co do skutków wypadku, stanu zdrowia powoda po wypadku i w chwili obecnej. Jego zeznania były logiczne, spójne i wewnętrznie niesprzeczne. Świadek ten należy wprawdzie do najbliższej rodziny powoda (jest jego bratem), jednakże w toku przeprowadzonego postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważyłyby wiarygodność w/w świadka. Nie ma zatem żadnych uzasadnionych podstaw do twierdzenia, iż relacja świadka została celowo przygotowana na potrzeby tejże sprawy. Nadto pozwany także nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń wobec zeznań tego świadka.

Pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności co do zasady, a jedynie co do wysokości. W tym stanie rzeczy Sąd badał zasadność przyznania powodowi dalszej kwoty z tytułu zadośćuczynienia.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Przepis ten statuuje zasadę, iż zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę przyznawane jest w wypadkach przewidzianych w ustawie, tj. w szczególności w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ponadto podkreślić należy, że przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma charakter fakultatywny, co oznacza, iż nawet w razie istnienia krzywdy zasądzenie odpowiedniej kwoty nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy (orz. SN z dnia 27 sierpnia 1969 r., sygn. akt I PR 224/69, opubl. OSNCP 1970, poz. 110).

Żądanie zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia obejmuje krzywdę rozumianą jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia) i ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień już doznanych oraz tych, które zapewne wystąpią w przyszłości. Wynika to z całościowego charakteru zadośćuczynienia, które powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego wypracowało kryteria, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Zgodnie z nimi sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, artystycznej, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich, możliwości atrakcyjnych wyjazdów.

W ocenie Sądu orzekającego, po rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy rzutujących na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, dodatkowo zasądzona (poza sumą otrzymaną w toku postępowania likwidacyjnego) kwota 20.017 zł stanowi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia.

Sąd miał przede wszystkim na względzie, iż w wyniku wypadku powód doznał szeregu obrażeń opisanych powyżej stanowiących trwały uszczerbek na zdrowiu. Trwałymi konsekwencjami wypadku są niewielkim ograniczeniem zgięcia palców, niewielkie deficyty zgięcia, rotacji wewnętrznej i rotacji zewnętrznej lewego stawu biodrowego oraz niewielkie przemieszczenie i niewielkie ograniczenie ruchomości palców stopy. Razem trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wyniósł 22 %. Dysfunkcja lewej ręki, lewego biodra i prawego śródstopia jest utrwalona i może być odczuwalna przez powoda w przyszłości. Powód nie powrócił do pełnej sprawności sprzed wypadku, odpowiedniej dla jego wieku.

Biegły ortopeda w swojej opinii jednoznacznie stwierdził, że na obecny stan ortopedyczny lewej ręki, lewego biodra i prawego śródstopia wpływa jedynie przedmiotowy wypadek, co oznacza, że odrzucił możliwość wpływu na aktualnie odczuwane dolegliwości urazu prawego kolana doznanego przez powoda 10 lat przed wypadkiem. Pozwany nie zakwestionował wniosków biegłego również w ww. zakresie.

Ponadto biegły wskazał, że leczenie zastosowane po wypadku było prawidłowe, a powód prawidłowo stosował się do zaleceń lekarzy. Biegły odrzucił tym samym hipotezę, jakoby przyczyną aktualnych dolegliwości powoda był brak odpowiedniej rehabilitacji.

Określając wysokość przyznanego zadośćuczynienia Sąd brał również pod uwagę przykre następstwa psychiczne wypadku oraz dyskomfort związany z brakiem możliwości samodzielnego wykonywania prostych czynności życia codziennego w okresie bezpośrednio po wypadku i konieczności korzystania z pomocy innych osób w tym czasie. Wypadek zaowocował u powoda licznymi dolegliwościami odczuwanymi na co dzień, takimi jak na przykład konieczność pomocy innych osób nawet przy wstawaniu z łóżka czy higienie osobistej oraz kłopoty z poruszaniem się, ze snem i lęk przed jazdą samochodem.

Sąd miał również na uwadze, że w sposób istotny zmieniło się życie powoda. Powód musiał ograniczyć samodzielne wykonywanie pracy w gospodarstwie rolnym związanej z czynnościami wymagającymi sprawności fizycznej, takimi jak dźwiganie ciężkich worków. Był zmuszony do korzystania z pomocy rodziny oraz pracowników najemnych w sytuacji, gdy przed wypadkiem przeważającą większość obowiązków w gospodarstwie wykonywał osobiście. Musiał również ograniczyć rozmiary prowadzonej hodowli trzody chlewnej, co wpłynęło na obniżenie się jego dochodów. Mając na względzie powyższe okoliczności wskazać należy, iż znacznemu ograniczeniu uległo życie osobiste powoda. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał również na uwadze długotrwałą niezdolność do pracy powoda, stwierdzoną zwolnieniami lekarskimi oraz odczuwane do dnia dzisiejszego dolegliwości bólowe. Od dnia wypadku okresy zwolnienia lekarskiego przewyższają długością okresy zdolności do pracy powoda, co oznacza, że znikome jest prawdopodobieństwo uzyskania w przyszłości poprawy sytuacji zdrowotnej i finansowej.

Sąd uznał zatem roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia za usprawiedliwione w całości. Kwota ta, zasądzona na podstawie art. 445 § 1 k.c. stanowi odpowiednią sumę za doznane przez niego uszkodzenie ciała oraz negatywne konsekwencje w stanie psychicznym, spełnia swój kompensacyjny charakter, przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość a jednocześnie nie jest źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z dnia 28 września 2001 r., sygn. akt II CKN 427/00, LEX nr 52766 oraz wyrok SN z dnia 09 lutego 2000 r., sygn. akt III CKN 582/98, LEX nr 52776).

W związku z powyższym Sąd na podstawie art. 445 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20.017 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lutego 2021 r. (dnia wniesienia pozwu) do dnia zapłaty, o czym orzeczono w punkcie 1.

Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na zasadzie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst ujednolicony Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Powód poniósł koszty w łącznej wysokości 5.597,57 zł, na które składały się opłata sądowa od pozwu w kwocie 1.001 zł wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3.600 zł, opłaty skarbowe od pełnomocnictw (głównego i substytucyjnego) w wysokości 34 zł (2 x 17 zł) oraz koszty wynagrodzenia biegłego w kwocie 962,57 zł.

Powód wygrał sprawę w całości, w związku z czym pozwany winien mu zwrócić wszystkie wyżej wskazane koszty procesu.

W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.597,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, o czym orzeczono w punkcie 2.

W punktach 3 i 4 Sąd na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (tekst ujednolicony Dz.U. z 2021 r. poz. 2257) zwrócił powodowi i pozwanemu odpowiednio kwoty 37,43 zł i 1.000 zł zł tytułem niewykorzystanych zaliczek. W toku procesu powód w dniu 23 marca 2021 r. wpłacił bowiem zaliczkę w kwocie 1.000 zł, która w części obejmującej 962,57 zł została wykorzystana na potrzeby wynagrodzenia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii. Natomiast zaliczka w kwocie 1.000 zł wpłacona przez pozwanego w dniu 01 kwietnia 2021 r. nie została wykorzystana w toku postępowania.

sędzia Danuta Kozikowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE