UZASADNIENIE

J. C. wniosła o zasądzenie od A. C. kwoty13.696 EURO z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu (17.07.2019 r.) do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że jest córką pozwanego, który od wielu lat pracuje w Niemczech i w związku z tym otrzymywał zasiłek rodzinny (kindergeld) na powódkę. Pozwany przekazywał te środki matce powódki do sierpnia 2013 r. Zawarte w pozwie żądanie obejmuje świadczenia za okres od września 2013 r. do czerwca 2019 r., przy czym wysokość tego świadczenia do końca grudnia wynosiła 190 EURO miesięcznie, w 2015 r. – 194 EURO miesięcznie, w 2016 r. – 197 EURO miesięcznie, w 2017 r. – 198 EURO miesięcznie, a od stycznia 2018 r. do czerwca 2019 r. – 200 EURO miesięcznie.

Jako podstawę żądania powódka wskazała art. 405 i następne kc wskazując, że środki wypłacane pozwanemu powinny być przeznaczane na utrzymanie powódki, tymczasem pozwany nie przeznaczył ich na ten cel.

A. C. wniósł o oddalenie powództwa.

Pozwany przyznał, że otrzymywał w Niemczech świadczenie kindergeld, jednak wskazał, że przekazywał je matce powódki do czasu gdy niemiecki urząd zaprzestał wypłacania świadczenia i wezwał pozwanego do zwrotu już wypłaconych świadczeń wskutek tego, że matka powódki pobierała świadczenie 500+. Zdaniem pozwanego to matka powódki wzbogaciła się jego kosztem, gdyż nie zwróciła mu przekazanej przez niego kwoty 4.000 EURO.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

J. C. ma 19 lat. Jest córką A. C. i M. C..

A. C. i M. C. mają jeszcze dwoje dzieci w wieku 30 i 27 lat.

Rodzice powódki rozstali się ostatecznie w listopadzie 2014 r., przy czym już od 2010 r. pozwany przez większość czasu przebywał w Niemczech, gdzie prowadził firmę, podczas gdy M. C. wraz z dziećmi powoda przebywała w Polsce.

dowód: odpis skrócony aktu urodzenia k. 7, zeznania M. C. k. 27 akt I C 1558/19 oraz k. 168 – 169, 192, 504 – 505, 618, 632 – 634 akt S. w K.I C 205/16 w zw. z k. 119 i k. 5 – 6, 153 – 154, 173 – 174, 250 – 251 i 283 – 284 akt II K 588/18 w zw. z k. 119, A. C. k. 28 akt I C 1558/19 oraz k. 167 – 168, 503 – 504 i 616 – 618 akt S. w K.I C 205/16 w zw. z k. 119

W związku z pracą zarobkową w Niemczech pozwany pobierał świadczenia rodzinne na swoje dzieci.

Miesięczna wysokość zasiłku na trzecie dziecko wynosiła:

1) w 2013 r. – 190 EURO,

2) w 2014 r. – 190 EURO,

3) w 2015 r. – 194 EURO,

4) w 2016 r. – 196 EURO,

5) w 2017 r. – 198 EURO,

6) od 2018 r. – 200 EURO.

W dniu 29.06.2015 r. Kasa Rodzinna S. anulowała zasiłek rodzinny na K. C. od lipca 2011 r. Zażalenie pozwanego dotyczące zasiłku na K. C. i zwrotu nadpłaty od lipca 2011 r. do maja 2013 r. w wysokości 4.370 EURO zostało odrzucone.

W dniu 01.10.2018 r. Kasa Rodzinna S. zawiesiła zasiłek rodzinny na J. C. od lutego 2016 r.

dowód: bezsporne, zeznania M. C. k. 27 akt I C 1558/19 oraz k. 168 – 169, 192, 504 – 505, 618, 632 – 634 akt S. w K.I C 205/16 w zw. z k. 119 i k. 5 – 6, 153 – 154, 173 – 174, 250 – 251 i 283 – 284 akt II K 588/18 w zw. z k. 119, A. C. k. 28 akt I C 1558/19 oraz k. 167 – 168, 503 – 504 i 616 – 618 akt S. w K. I C 205/16 w zw. z k. 119, pismo z dnia 29.06.2015 r. k. 32 – 33, pismo z dnia 01.10.2018 r. k. 34 – 35, decyzja o zażaleniu k. 36 – 38, pismo z dnia 17.12.2019 r. k. 39

Pozwany nie przekazywał kwot z niemieckiego świadczenia rodzinnego przyznanych na J. C. od września 2013 r.

dowód: zeznania M. C. k. 27 akt I C 1558/19 oraz k. 168 – 169, 192, 504 – 505, 618, 632 – 634 akt S. w K. I C 205/16 w zw. z k. 119 i k. 5 – 6, 153 – 154, 173 – 174, 250 – 251 i 283 – 284 akt II K 588/18 w zw. z k. 119, J. C. k. 27 oraz k. 176 – 177 i 249 – 250 akt II K 588/18 w zw. z k. 119

W dniu 24.08.2018 r. Główny Urząd Celny w D. wydał zarządzenie o zajęciu i ściągnięciu od A. C. kwoty 4.174,78 EURO.

W piśmie z dnia 31.08.2018 r. wskazano, że na kwotę 4.174,78 EURO składają się:

1) zasiłek rodzinny za okres od 01.07.2011 r. do 31.05.2013 r. – 3.082 EURO,

2) dodatek za zwłokę za okres od 31.08.2015 r. do 06.06.2018 r. – 1.037 EURO,

3) opłaty egzekucyjne – 26 EURO,

4) wydatki egzekucji – 2,78 EURO.

dowód: pismo z dnia 24.08.2018 r. k. 21 – 24, pismo z dnia

M. C. nie pobierała od września 2013 r. świadczenia 500+ na rzecz J. C. ani świadczeń rodzinnych i wychowawczych na J. C..

Wnioski M. C. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na okresy zasiłkowe 2016/2017 i 2017/2018 zostały przekazane do F. S. w C..

dowód: zeznania M. C. k. 27 akt I C 1558/19 oraz k. 168 – 169, 192, 504 – 505, 618, 632 – 634 akt S. w K. I C 205/16 w zw. z k. 119 i k. 5 – 6, 153 – 154, 173 – 174, 250 – 251 i 283 – 284 akt II K 588/18 w zw. z k. 119, zaświadczenie k. 55, pisma z dnia 11.05.2018 r. k. 56, 57

Postanowieniem z dnia 07.07.2015 r., sygn. akt III RC 204/15, S. w K. w sprawie z powództwa M. C. przeciwko pozwanemu o zaspokajanie potrzeb rodziny udzielił zabezpieczenia na czas trwania postępowania w ten sposób, że zobowiązał pozwanego do płacenia na rzecz M. C. kwot po 4.000 zł miesięcznie począwszy od 01.04.2015 r., płatnych góry do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności.

Postanowieniem z dnia 10.03.2017 r., sygn. akt I C 205/16, S. w K. udzielił M. C. zabezpieczenia na czas trwania procesu o rozwód w ten sposób, że zobowiązał pozwanego do łożenia tytułem zaspokajania potrzeb rodziny kwoty 2.700 zł miesięcznie, płatnej od 01.10.2016 r., do 10 każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, w miejsce postanowienia S. w K. z dnia 07.07.2015 r. wydanego w sprawie III RC 204/15.

Postanowieniem z dnia 05.06.2017 r., sygn. akt I Acz 617/17, S. w P.zmienił postanowienie S. w K. z dnia 10.03.2017 r. poprzez obniżenie kwoty zabezpieczenia z 2.700 zł do 1.700 zł miesięcznie ustalając początkowy termin jej płatności na 07.07.2015 r.

Wyrokiem z dnia 15.07.2019 r., sygn. akt I C 205/16, S. w K. rozwiązał przez rozwód małżeństwo pozwanego z M. C.. S. powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad powódką M. C. zastrzegając dla pozwanego prawo do współdecydowania w istotnych sprawach powódki związanych z jej wychowaniem, leczeniem i nauką. Ponadto S. zobowiązał pozwanego do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania powódki i z tego tytułu zasądził od pozwanego na rzecz powódki alimenty w kwocie po 1.500 zł miesięcznie, płatne do rąk powódki, do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, począwszy od uprawomocnienia się wyroku. S. zasadził również alimenty od pozwanego na rzecz M. C. w kwocie po 700 zł miesięcznie, płatne do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Wyrokiem z dnia 19.10.2020 r., sygn. akt I ACa 889/19, S. w P. uchylił wyrok S. w K. z dnia 15.07.2019 r. w punktach 2 – 4 (rozstrzygnięcia dotyczące władzy rodzicielskiej nad powódką, kontaktów z nią i alimentów na jej rzecz) i w stosunku do zawartych tam rozstrzygnięć umorzył postepowanie, a także zmienił wyrok S. w K. w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz M. C. rentę alimentacyjną podwyższył do kwoty po 1.500 zł miesięcznie, płatne z góry do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

dowód: bezsporne

Córka pozwanego A. P. zawarła małżeństwo 31.08.2013 r. Kwota 5.000 EURO od pozwanego została przeznaczona na ten cel. Pozostała część kwoty 10.000 EURO przekazanej wówczas przez pozwanego M. C. została przez nią wpłacona na rachunek bankowy.

Od września 2013 r. do maja 2014 r. pozwany nie przekazał M. C. żadnych pieniędzy.

Następnie pozwany dokonał przelewu na rachunek M. C.:

1) w dniu 08.05.2014 r. kwoty 400 EURO,

2) w dniu 28.05.2014 r. kwoty 600 EURO,

3) w dniu 09.06.2014 r. kwoty 500 EURO,

4) w dniu 24.06.2014 r. kwoty 500 EURO,

5) w dniu 21.07.2014 r. kwoty 400 EURO,

6) w dniu 10.09.2014 r. kwoty 1.000 EURO,

7) w dniu 30.12.2014 r. kwoty 1.000 EURO (po 500 EURO dla M. C. i K. C.),

8) w dniu 10.04.2015 r. kwoty 2.000 EURO (zasiłek rodzinny dla A. P.),

9) w dniu 16.10.2015 r. kwoty 130 EURO (należność za pracę K. C.).

dowód: wyciąg z rachunku k. 483 – 493 akt I C 205/16 w zw. z k. 119, zeznania M. C. k. 27 akt I C 1558/19 oraz k. 168 – 169, 192, 504 – 505, 618, 632 – 634 akt S. w K. I C 205/16 w zw. z k. 119 i k. 5 – 6, 153 – 154, 173 – 174, 250 – 251 i 283 – 284 akt II K 588/18 w zw. z k. 119, A. C. k. 28 akt I C 1558/19 oraz k. 167 – 168, 503 – 504 i 616 – 618 akt S. w K.I C 205/16 w zw. z k. 119

Pozwany zrealizował płatności z tytułu alimentów:

1) w dniu 15.05.2018 r. w kwocie 444,06 EURO (1.866,87 zł),

2) w dniu 07.09.2018 r. w kwocie 4.602,43 EURO (19.905,05 zł),

3) w dniu 05.10.2018 r. w kwocie 3.436 EURO (14.799,20 zł),

4) w dniu 07.11.2018 r. w kwocie 649,46 EURO (2.798,39 zł),

5) w dniu 07.01.2019 r. w kwocie 737,45 EURO (3.167,86 zł),

6) w dniu 08.02.2019 r. w kwocie 2.651,98 EURO (11.409,35 zł).

dowód: pismo z dnia 22.06.2020 r. z tłumaczeniem k. 288 i 304 akt II K 588/18 w zw. z k. 119

Wyrokiem dnia 02.02.2021 r., sygn. akt II K 588/18, S. w K. uznał pozwanego za winnego tego, że w okresie od 07.07.2015 r. do 22.05.2017 r. w K., uporczywie uchylał się od wykonywania na rzecz swojej żony M. C. i małoletniej córki J. C. obowiązku opieki wynikającego z ustawy oraz postanowienia S. w K. z dnia 07.07.2015 r. w sprawie o sygn.. akt III RC 204/15, poprzez niepłacenie świadczenia okresowego, którego wysokość w kwocie 4.000 zł miesięcznie została określona na mocy postanowienia S. w K. z dnia 07.07.2015 r. w sprawie o sygn. akt III RC 204/15, a następnie obniżona postanowieniem S. w K. z dnia 10.03.2017 r. w sprawie o sygn.. akt I C 205/16 do kwoty 2.700 zł miesięcznie płatnej od dnia 01.10.2016 r., które to postanowienie zostało zmienione postanowieniem S. w P. z dnia 05.06.2017 r. w sprawie o sygn.. akt I Acz 617/17 poprzez obniżenie kwoty zabezpieczenia z tytułu zaspokajania potrzeb rodziny do kwoty 1.700 zł miesięcznie, przy ustaleniu początkowego terminu tej płatności na dzień 07.07.2015 r.; czym naraził osoby uprawnione na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest przestępstwa z art. 209 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 31.05.2017 r. w zw. z art. 4 § 1 kk i wymierzył mu za to karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na roczny okres próby.

Wyrok jest prawomocny od 10.02.2021 r.

dowód: wyrok z dnia 02.02.2021 r. k. 318 akt II K 588/18 w zw. z k. 119, zarządzenie k. 322 akt II K 588/18 w zw. z k. 119

Sąd dał wiarę zeznaniom M. C. i J. C., były bowiem spójne i logiczne i konsekwentne, a zarazem wzajemnie zgodne, zaś pozostały materiał dowodowy nie dał podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności.

Sąd nie dał wiary zeznaniom A. C. w części, w której wynikało z nich, że w okresie od września 2013 r. do czerwca 2019 r. w ogóle nie otrzymywał niemieckiego świadczenia rodzinnego na powódkę. Ta część zeznań pozwanego była sprzeczna z inną ich częścią, z której wynikało, że świadczenia wstrzymano od sierpnia 2015 r., przede wszystkim jednak z przedłożonych przez pozwanego dokumentów wynikało, że świadczenie to zostało zawieszone od lutego 2016 r.

W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania pozwanego za wiarygodne, w tej części były bowiem spójne i logiczne, a pozostały materiał dowodowy nie dał podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności w tej części.

Wskazana wyżej ocena zeznań odnosi się do kwestii wiązanych z przedmiotem niniejszego postępowania.

Dokumenty w oparciu o które sąd ustalił powyższy stan faktyczny nie budziły wątpliwości sądu, nie były również kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 405 kc kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Świadczenie z tytułu zasiłku rodzinnego wypłacone pozwanemu w Niemczech przeznaczone były na utrzymanie powódki jako dziecka pozwanego. Brak przekazania tych środków na utrzymanie dziecka i zadysponowanie nimi w inny osób przez osobę, której wypłacono te środki, w szczególności na utrzymanie tej osoby lub powiększenie jej majątku, stanowi po stronie tej osoby bezpodstawne wzbogacenie.

W ocenie sądu strona powodowa wykazała, że pozwany nie przekazał na utrzymanie powódki pieniędzy wypłaconych mu w Niemczech z tytułu zasiłku rodzinnego na powódkę za okres od września 2013 r. Wynikało to w szczególności z zeznań powódki i M. C. (w tym również z zeznań składanych w sprawach II K 588/18 i I C 205/16).

Wprawdzie pozwany po wrześniu 2013 r. przekazywał matce powódki M. C. różne kwoty, jednak pamiętać należy, że pozwany pobierał w Niemczech świadczenia również na dwoje rodzeństwa powódki, a od 2015 r. miał stwierdzone orzeczeniem sądu zobowiązanie do łożenia na utrzymanie nie tylko wobec powódki, lecz również wobec M. C., ponadto kwoty przekazywane przez pozwanego we wskazanym wyżej okresie M. C. służyły rozliczeniu należności za pracę K. C..

Dodać przy tym należy, że twierdzenia M. C., że pozwany nie przekazywał świadczenia rodzinnego na rzecz powódki były wprost podnoszone również w sprawie II K 588/18 (pośrednio wynikało to również z zeznań M. C. w sprawie I C 205/16), tymczasem twierdzenia pozwanego dotyczące tego świadczenia podnoszone w toku niniejszego postępowania były zmienne.

Pozwany zarzucił, że musiał zwrócić świadczenie rodzinne na rzecz powódki, jak jednak wynika z dokumentów przedłożonych przez pozwanego, zobowiązanie do zwrotu świadczenia rodzinnego dotyczyło świadczeń na rzecz K. C.. Z dokumentów przedstawionych przez pozwanego wynika zarazem, że świadczenie rodzinne na powódkę było wypłacane pozwanemu do stycznia 2016 r. (od tego czasu zostało zawieszone).

Miesięczna wysokość świadczeń z tytułu zasiłku rodzinnego na rzecz trzeciego dziecka wynosiła od września 2013 r.:

1) w 2013 r. – 190 EURO,

2) w 2014 r. – 190 EURO,

3) w 2015 r. – 194 EURO,

4) w 2016 r. – 196 EURO,

5) w 2017 r. – 198 EURO,

6) od 2018 r. – 200 EURO.

W ślad za tym stwierdzić należy, że suma zasiłku rodzinnego wypłaconego pozwanemu na rzecz powódki od września 2013 r. do stycznia 2016 r. wyniosła 5.564 EURO, w tym:

1) za 2013 r. – 760 EURO,

2) za 2014 r. – 2.280 EURO,

3) za 2015 r. – 2.328 EURO,

4) za 2016 r. – 196 EURO.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 405 kc orzekł jak w punktach 1 i 2 wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 kpc).

Stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata (art. 99 kpc).

W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu (art. 100 kpc).

W wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami (art. 102 kpc).

Powódka nie poniosła żadnych kosztów procesu w niniejszej sprawie, natomiast pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 5.417 zł. Powódka wygrała sprawę w 41%, a pozwany w 59%, zatem w razie rozliczenia kosztów procesu na powódkę przypadałoby 59% sumy kosztów procesu poniesionych przez strony, to jest 3.196,03 zł, a na pozwanego przypadłoby 41% sumy tych kosztów 2.220,97 zł. W razie rozliczenia kosztów procesu należałoby zatem zasądzić od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.196,03 zł (5.417 – 2.220,97).

Sąd odstąpił od obciążenia powódki kosztami procesu mając na względzie, że powódka wygrała sprawę w ponad 40%, a zatem w stopniu porównywalnym z wygraniem sprawy w 50%, a nadto fakt, że powódka jest osobą bardzo młodą (ma 19 lat), która nie ma innego źródła dochodu aniżeli świadczenia alimentacyjne. Obciążenie powódki kwotą 3.196,03 zł byłoby dla niej niezwykle dotkliwe i to w sytuacji, gdy stopień wygrania przez nią sprawy nie odbiegał znacznie od 50%. Nie sposób przy tym pominąć faktu, że sprawa miała szczególny charakter, powódka wystąpiła bowiem z powództwem przeciwko swojemu ojcu. Należy przy tym zwrócić uwagę, że powódka była w niniejszej sprawie zwolniona od kosztów sądowych i ustanowiono dla niej pełnomocnika z urzędu. Przy rozstrzygnięciu w zakresie kosztów procesu sąd miał nadto na względzie fakt, że w odróżnieniu od powódki pozwany uzyskuje dochód z pracy zarobkowej i to wykonywanej za granicą.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 102 kpc orzekł jak w punkcie 3 wyroku.

Powódka była w niniejszym postepowaniu reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu w osobie adw. R. K. prowadzącego kancelarię w K.. Pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Kwota należna z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powódce – przy wartości przedmiotu sprawy przewyższającej 50.000 zł a nie wyższej niż 200.000 zł – wynosi 4.428 zł, a składa się na nią opłata w kwocie 3.600 zł (§ 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu) powiększona o 23% podatku VAT (§ 4 ust. 3 rozporządzenia).

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w punkcie 4 wyroku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Jak uprzednio wskazano powódka wygrała sprawę w 41%, a pozwany wygrał sprawę w 59%.

Powódka była w niniejszym postepowaniu zwolniona od kosztów sądowych w całości, dlatego też nie należało obciążać jej nieuiszczonymi kosztami sądowymi w żadnej części.

Z kolei na pozwanego przypada 41% nieuiszczonych kosztów sądowych.

Nieuiszczone koszty sądowe w niniejszej sprawie wyniosły 7.440,22 zł, w tym:

a) 2.922 zł, co odpowiada wysokości opłaty od pozwu, którą powinna ponieść powódka gdyby nie została zwolniona od kosztów sądowych (powódka zażądała w pozwie zasądzenia kwoty 13.696 EURO, a średni kurs EURO w NBP na dzień wniesienia pozwu wynosił 4.2669 zł, zatem wartość przedmiotu sporu wyrażona w walucie polskiej wynosiła 58.439,46 zł, a opłata od pozwu powinna wynieść 2.922 zł),

b) koszty tłumaczeń 90,22 zł,

c) koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powódce w kwocie 4.428 zł.

Z uwagi na fakt, że pozwany wygrał sprawę w większym stopniu niż powódka sąd odstąpił od obciążenia pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi w zakresie opłaty od pozwu, a z uwagi na fakt, iż koszty tłumaczeń były wynikiem wniosków dowodowych strony powodowej odstąpiono od obciążenia pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi również w tym zakresie. Sąd postanowił obciążyć pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi jedynie w zakresie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Iloczyn kwoty 4.428 zł i 41% wynosi 1.815,48 zł i w takim zakresie sąd obciążył pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych orzekł jak w punktach 5 i 6 wyroku.

sędzia Karol Dryjański

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE