Sygn. akt XI GC 513/21
Pozwem z dnia 31 maja 2021 r. (...) spółka akcyjna w W. wniósł przeciwko B. B. o zapłatę kwoty 3128 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 26 października 2019 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powód dochodził od pozwanego zapłaty zaległej składki w związku z zwartą umową ubezpieczenia OC samochodu.
Nakazem zapłaty z dnia 4 sierpnia 2021 r. Sąd orzekł z godnie z żądaniem pozwu.
Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go ostatecznie w całości. Nie kwestionując roszczenia co do zasady, wniósł o rozłożenie świadczenia na 10 równych rat, podnosząc, że już przed wytoczeniem powództwa wskazywał na chęć polubownego rozwiązania sporu poprzez ratalną spłatę zadłużenia, czemu powód odmówił. Wniósł o nieobciążanie pozwanego kosztami procesu powoda.
Wobec częściowego cofnięcia pozwu pismem z dnia 15 listopada 2021 r. na skutek częściowej spłaty w toku procesu, postanowieniem z dnia 4 stycznia 2022 r. Sąd umorzył postepowanie w części, tj. ponad kwotę 2189,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 października 2019 r. do dnia zapłaty.
W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska. Powód nie sprzeciwił się rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
(...) spółka akcyjna w W. zawarł z pozwanym B. B. umowę ubezpieczenia OC pojazdu marki (...) na okres od 11 kwietnia 2019 r. do 10 kwietnia 2020 r. W związku z tym powód wystawił pozwanemu polisę (...) nr (...).
Pozwany był zobowiązany do uiszczenia składki w łącznej wysokości 7386 zł płatnej w dwóch ratach: pierwsza rata w wysokości 3693 zł, druga rata w wysokości 3128 zł, odpowiednio do dnia 25 kwietnia 2019 r. i do 25 października 2019 r. Pozwany drugiej raty składki nie uiścił w zakreślonym terminie.
Bezsporne.
Pozwany w kwietniu 2019 r. uległ wypadkowi, w wyniku którego złamał kręgosłup. Pozwany zawiesił działalność gospodarczą. Podczas leczenia, terającego 8 miesięcy, wykryto u pozwanego nowotwór złośliwy (szpiczak). Pozwany jest po dwóch przeszczepach szpiku kostnego. Od 1 sierpnia 2019 r. przebywa na rencie z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, orzeczonej do 2023 r. Obecnie otrzymuje rentę w wysokości 1595 zł netto. Problemy związane z wypadkiem i leczeniem uniemożliwiły pozwanemu jednorazową spłatę dochodzonego roszczenia.
Pismem z dnia 7 stycznia 2020 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3760,89 zł w terminie do dnia 21 stycznia 2020 r. Na kwotę objętą wezwaniem składały się kwoty 3693 zł tytułem zaległej składki oraz 67,89 zł tytułem odsetek.
Pozwany był zainteresowany uregulowaniem zadłużenia. Pismem z dnia 21 stycznia 2020 r. pozwany powołując się na trudną sytuację finansową spowodowaną przebytym wypadkiem i rekonwalescencją, zwrócił się do powoda o rozłożenie kwoty drugiej składki na 5 rat. Pozwany przesłał powodowi orzeczenie ZUS, informując o złamanym kręgosłupie i trwającym leczeniu, zawieszeniu działalności gospodarczej.
Pomimo to, powód nie wyraził na to zgody.
Pismem z dnia 7 września 2021 r. powód podtrzymał swoją odmowę co do rozłożenia zadłużenia na raty.
Dowód:
- pismo z dnia 7 stycznia 2020 r. k. 11;
- pismo z dnia 21 stycznia 2020 r. k. 25, 52, 57;
- orzeczenia ZUS k. 27-30;
- pismo z dnia 7 września 2021 r. k. 56;
- zeznania pozwanego B. B. k. 85.
Pozwany nie był i nie jest w stanie jednorazowo zapłacić całego zadłużenia. W toku procesu pozwany spłacił w pięciu miesięcznych ratach połowę należności głównej dochodzonych pozwem w kwocie ogółem 1564 zł. Przelewem z dnia 10 września 2021 r. pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 312,80 zł tytułem raty 1/10. Przelewem z dnia 11 października 2021 r. i z dnia 10 listopada 2021 r. pozwany uiścił na rzecz powoda kwoty po 312,80 zł tytułem kolejnych dwóch rat. Przelewami z dnia 10 grudnia 2021 r. i 18 stycznia 2022 r. pozwany uiścił na rzecz powoda kwoty po 312,80 zł tytułem rat odpowiednio 4/10 i 5/10.
Bezsporne oraz dowód:
- potwierdzenie przelewu k. 58;
- potwierdzenia przelewów k. 83, 84;
- zeznania pozwanego B. B. k. 85.
Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o bezsporne twierdzenia stron (art. 229 k.p.c.), a nadto dowody z dokumentów, w tym potwierdzeń przelewów bankowych złożonych przez pozwanego na rozprawie. Strony nie kwestionowały autentyczności ww. dokumentów. Sąd opierał się także na dowodzie z przesłuchania pozwanego, oceniając je jako szczere i prawdziwe, dodatkowo znajdowały one odzwierciedlenie w treści korespondencji z powodem, orzeczeń ZUS, przelewów bankowych.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo – w zakresie, w jakim postępowanie nie zostało umorzone postanowieniem z dnia z dnia 4 stycznia 2022 r. - okazało częściowo zasadne.
Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowi przepis art. 805 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z art. 813 § 2 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, składka powinna być zapłacona jednocześnie z zawarciem umowy ubezpieczenia, a jeżeli umowa doszła do skutku przed doręczeniem dokumentu ubezpieczenia – w ciągu 14 dni od jego doręczenia.
Pozwany nie kwestionował istnienia umowy z tytułu ubezpieczenia OC z pozwanym, kwoty zadłużenia z tytułu drugiej raty składki. Spór w zasadzie dotyczył umożliwienia pozwanemu spłaty zadłużenia w ratach, czemu ostatecznie nie sprzeciwił się powód.
Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, a w szczególności zeznań pozwanego i złożonych potwierdzeń przelewów, pozwany począwszy od września 2021 r. uiścił na rzecz powoda 5 rat miesięcznych w kwotach po 312,80 zł, co na dzień wyrokowania łącznie wyniosło 1564 zł. Stanowi to połowę zadłużenia, a tym samym należności pierwotnie dochodzonej pozwem. Po częściowym umorzeniu postępowania, mimo dalszej, częściowej spłaty zadłużenia, to jest po 15 listopada 2021 r., powód nie ustosunkowała się do zobowiązania sądu i nie ograniczył pozwu.
Mając powyższe na uwadze, że pozwany spełnił część świadczenia, co wynika z przelewów z dnia 10 grudnia 2021 r. i 18 stycznia 2022 r. w kwotach po 312,80 zł tytułem rat odpowiednio 4/10 i 5/10, to roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie co do zapłaty pozostałej kwoty 1564 zł.
Kwotę tę zasądzono wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, o czym orzeczono w pkt I wyroku. Podstawę roszczenia odsetkowego stanowił art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w transakcjach handlowych.
Zasądzoną w pkt I sentencji kwotę zgodnie z wnioskiem pozwanego, na co wyraził ostatecznie zgodę powód, na podstawie art. 320 k.p.c. sąd w pkt II sentencji rozłożył na 5 równych rat miesięcznych, mając na uwadze zły stan zdrowia pozwanego, przebyte i czekające go operacje, dalej trwające leczenie, przy niskiej rencie orzeczonej do 2023 roku, konieczność zawieszenia działalności gospodarczej.
Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego oraz stanowiska pozwanego, mimo problemów finansowych wywołanych rozstrojem zdrowia, pozwany nie uchylał się od odpowiedzialności i konsekwentnie, w miarę możliwości dążył do zaspokojenia wierzyciela.
Mając powyższe na uwadze, Sąd w pkt II wyroku rozłożył zasądzoną w punkcie I należność na 5 równych rat, zgodnie z wnioskiem pozwanego płatnych do 10 dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego, w którym wyrok się uprawomocni. W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że na skutek oczywistej omyłki rachunkowej sądu w pkt II sentencji zapis cyfrą i słownie jest błędny. Albowiem iloraz kwoty 1564 zł należności głównej i 5 rat, na jakie rozłożono tę należność, wynosi nie 318,80 zł, jak omyłkowo zapisał sąd, a 312,80 zł (1564 zł : 5 = 312,80 zł). Omyłka rachunkowa sądu ma charakter oczywisty i nadaje się do sprostowania w trybie art. 350 § 1 k.p.c.
Dalej idąc powództwo w pkt III podlegało oddaleniu, albowiem po wydaniu stosownego postanowienia o umorzeniu pozwany dokonał wpłaty dwóch kolejnych rat w łącznej kwocie 625,60 zł, a skoro powód nie ograniczył powództwa w tym zakresie, mimo spełnienia świadczenia, to powództwo należało oddalić.
Sąd odstąpił od obciążania pozwanego kosztami procesu powoda, o czym orzeczono jak w pkt IV wyroku. Niezależnie od tego, że powód częściowo przegrał sprawę (art. 100 k.p.c.), to sąd w zakresie zasądzonej w pkt I kwoty miał na uwadze art. 101 k.p.c. oraz art. 102 k.p.c. Pozwany w istocie nie dał powodu do wytoczenia sprawy, nie kwestionował żądania pozwu. Za takim stanowiskiem przemawia nie tylko wola spełnienia przez pozwanego świadczenia od momentu jego powstania, ale również sytuacja finansowa pozwanego wywołana rozstrojem zdrowia, przy kategorycznej odmowie rozłożenia świadczenia na raty przed procesem, a nawet po wydaniu nakazu zapłaty. Bez wątpienia każde dodatkowe obciążenia finansowe pozwanego spowodują dalsze pogorszenie jego sytuacji.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.
1. (...)
2. (...)
3. (...)