UZASADNIENIE

Powód M. Ł. – reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego – w pozwie z dnia 28 lipca 2021 roku (data nadania) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na swoją rzecz:

- kwoty 51.636,80 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci osoby

najbliższej - matki wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 listopada 2018

roku do dnia zapłaty,

- kwoty 2.960,00 złotych tytułem dalszego odszkodowania za poniesione koszty pogrzebu wraz

z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 listopada 2018 r. do dnia zapłaty,

- kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz

z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

oraz należnym podatkiem VAT od tej kwoty.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 14 maja 2018 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć poniosła matka powoda – C. Ł.. Sprawcą zdarzenia był W. W. (1), który kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i przekroczył dopuszczalną prędkość, czym doprowadził do potrącenia pieszej. W sprawie prowadzone było postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w Opocznie sygn. akt II K 794/18, które zakończyło się wydaniem w dniu 11 grudnia 2019 r. wyroku skazującego sprawcę na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10,00 zł każda.

W momencie zdarzenia pojazd, którym poruszał się sprawca był ubezpieczony w zakresie polisy OC w (...) S.A. Mając na uwadze powyższe, powód zgłosił szkodę bezpośrednio pozwanemu. Pismem z dnia 26 listopada 2018 r. pozwany uznał swoją odpowiedzialność i przyznał powodowi łączną kwotę 27.736,00 zł (21.816,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 5.920,00 zł tytułem odszkodowania za koszty pogrzebu). Kolejnymi pismami powód wnosił o ponowne rozpoznanie sprawy, jednakże pozwany do dnia wniesienia pozwu nie zmienił stanowiska.

Pełnomocnik powoda podniósł, iż pozwany uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotową szkodę, zaś powód dochodzi zadośćuczynienia w oparciu o art. 446 § 1 i 4 k.c. oraz art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Pełnomocnik powoda wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął przyczynienie zmarłej na poziomie 80%. Po analizie akt postępowania karnego pełnomocnik powoda stwierdził, że przyjęte przyczynienie C. Ł. do zaistnienia zdarzenia jest zbyt wygórowane. Zdaniem pełnomocnika powoda przyczynienie zmarłej do zaistnienia wypadku winno wynieść 30%, a kierującego pojazdem O. 70%. Powód M. Ł. żąda więc kwoty zadośćuczynienia po śmierci matki w wysokości 80.000,00 zł. Mając na względzie dotychczas wypłaconą kwotę w wysokości 4.363,20 zł, a także uznane przez stronę powodową przyczynienie zmarłej w wysokości 30% kwota dalszego zadośćuczynienia winna wynieść 51.636,80 zł.

Z tego względu, zdaniem strony powodowej, zasadne jest również roszczenie o zwrot poniesionych kosztów pogrzebu. Całość kosztów uznana przez pozwanego wynosiła 5.920,00 zł. Z uwagi na przyjęte przyczynienie powodowi została wypłacona kwota 1.184,00 zł odszkodowania za poniesione koszty pogrzebu, tj. 20% całości. Do zapłaty pozostaje więc kwota 2.960,00 zł tytułem dalszego odszkodowania za poniesione koszty pogrzebu.

W tej sytuacji, zdaniem pełnomocnika powoda uznać należy, iż żądane w przedmiotowej sprawie kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania są w pełni uzasadnione.

/vide:- pozew z uzasadnieniem i załącznikami k. 3 – 49/

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. – reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego – w odpowiedzi na pozew z dnia 20 sierpnia 2021 r. (data wpływu) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że nie uznaje roszczeń powoda ani co do zasady, ani co do wysokości. Wskazał, że niesporną jest między stronami i przyznaną w pozwie jest okoliczność przyczynienia się poszkodowanej matki powoda do powstania szkody. Niespornym jest, że zachowanie matki powoda było bezpośrednią przyczyną zaistnienia wypadku albowiem to ona miała obowiązek ustąpić pierwszeństwa nadjeżdżającemu pojazdowi. Sporny jest jednak między stronami stopień przyczynienia. Zdaniem strony powodowej zmarła przyczyniła się do wypadku jedynie w 30%, zaś kierujący w 70%. W ocenie pozwanego stopień przyczynienia się zmarłej jest wyższy (80%), gdyż to jej zachowanie wywołało wypadek. Argumentował, że wobec tego jako, że zainicjowanie stanu zagrożenia i konieczności podejmowania przez kierującego pojazdem manewrów obronnych wywołała poszkodowana to stopień jej przyczynienia winien być oceniony znacznie wyżej niż przyczynienie kierującego pojazdem.

Pozwany kwestionując roszczenia powoda o zadośćuczynienie co do wysokości wskazał, iż jest ono rażąco wygórowane. Powód podał, że należne mu zadośćuczynienie to kwota 80.000,00 zł bez uwzględnienia stopnia przyczynienia. Kwota ta jest, zdaniem pozwanego, wygórowana jako, że powód mimo bliskiej więzi z matką jest osobą dorosłą, mającą własne życie osobiste, zamieszkuje z partnerką, pracuje w domu jako informatyk. Argumentował ponadto, że matka powoda była osobą w zaawansowanym wieku 82 lat, wobec czego zdarzenie w postaci śmierci matki było nieuchronne w nieodległej perspektywie czasowej, z czym powód musiał się liczyć.

/vide: - odpowiedź na pozew z uzasadnieniem i załącznikami k. 55 – 70/

W piśmie procesowym sporządzonym dnia 6 września 2021 roku pełnomocnik powoda ustosunkował się to twierdzeń wskazanych przez pozwanego w odpowiedzi na pozew.

/ vide:- pismo z dnia 06.09.2021 r. k. 72 – 73v/

Na rozprawie w dniu 18 listopada 2021 r. pełnomocnik powoda M. Ł. oświadczył, że uznaje przyczynienie w wysokości 30% i uważa, że przyczynienie przyjęte przez ubezpieczyciela w wysokości 80% jest za wysokie w sytuacji, gdy sprawca został skazany prawomocnym wyrokiem.

Podał, że w pkt 1. pozwu żądanie obejmuje zadośćuczynienie i to żądanie bez przyczynienia wskazuje na kwotę 100.000,00 zł, a pomniejszając je o 30% przyczynienia daje to kwotę 56.000,00 zł, co po pomniejszeniu o kwotę dotychczas wypłaconą przez ubezpieczyciela daje kwotę 51.636,80 zł.

Z kolei żądanie z pkt 2. pozwu to kwota 5.920,00 zł i pomniejszając ją o 30% przyczynienia daje to kwotę 4.144,00 zł, co po pomniejszeniu o kwotę dotychczas wypłaconą przez ubezpieczyciela daje kwotę 2.960,00 zł.

/vide: - skrócony protokół rozprawy z dnia 18.11.2021 r. k. 89 min. 00:26:25 –

00:30:46 nagranie koperta k. 91/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 maja 2018 r. około godziny 10.30 na drodze powiatowej nr (...) w miejscowości R. W. W. (1) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachowując szczególnej ostrożności oraz przekraczając prędkość dopuszczalną, ograniczoną administracyjnie do 50 km/h w terenie zabudowanym doprowadził do potrącenia pieszej C. Ł., która nieprawidłowo przechodziła przez jezdnię, czym nieumyślnie spowodował u niej wielonarządowe obrażenia ciała skutkujące jej zgonem w dniu 13 czerwca 2018 r.

Do zdarzenia doszło w pobliżu posesji nr (...). Przed zdarzeniem C. Ł. stała w bramie posesji znajdującej się po prawej stronie, po czym wtargnęła pod nadjeżdżający pojazd marki O.. Kierujący podjął manewr obronny w postaci hamowania i odbił samochodem w lewą stronę, jednak z uwagi na zbyt małą odległość doszło do potrącenia pieszej prawym przednim bokiem pojazdu.

Za w/w czyn sprawca wypadku W. W. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 11 grudnia 2019 r. wydanym w sprawie sygn. akt II K 794/18 na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby.

/dowód: - notatka urzędowa k. 1 w aktach sprawy karnej sygn. akt II K 794/18,

- wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 11.12.2019 r. k. 182 –

182v w aktach sprawy karnej sygn. akt II K 794/18,

- zeznania świadków: M. Ł. k. 30v w aktach sprawy karnej

sygn. akt II K 794/18,

A. N. k. 33v w aktach sprawy karnej sygn.

akt II K 794/18,

W. W. (2) k. 9 – 10 w aktach sprawy karnej

sygn. akt II K 794/18/

W momencie zdarzenia pojazd sprawcy ubezpieczony był w zakresie polisy OC w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

/bezsporne/

Wypadek, w wyniku którego śmierć poniosła C. Ł. miał miejsce w dzień, przy temperaturze powietrza ok. 19º C. D. w chwili i miejscu wypadku miała jezdnię o szerokości 5 m o nawierzchni asfaltowej suchej. Po obu stronach drogi były piaszczysto trawiaste pobocza, prawe (patrząc w kierunku ruchu samochodu O.) o szerokości 1,6 m, a lewe o szerokości 3,6 m. Teren w miejscu zdarzenia był zabudowany, umożliwiający pod względem formalno – prawnym stosowanie prędkości do 50 km/h.

Prędkość samochodu O. przed wypadkiem zawierała się w przedziale pomiędzy 63 km/h a 72 km/h. Kierujący pojazdem przekroczył zatem dopuszczalną prędkość ruchu wynoszącą na tym odcinku drogi (...) km/h. W chwili uderzenia w pieszą samochód był intensywnie hamowany na odcinku rzędu 4,9 m.

W miejscu zdarzenia nie było wyznaczonego miejsca dla pieszych.

Art. 13 ust. 3 prawa o ruchu drogowym określa, że przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych jest dozwolone pod warunkiem, że nie spowoduje to zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub utrudnienia ruchu pojazdom.

Piesza C. Ł. w/w obowiązku nie dopełniła i jej nieprawidłowe postępowanie ma związek przyczynowy z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Z kolei przy dopuszczalnej prędkości ruchu i prawidłowej reakcji kierującego samochodem O., pojazd ten zatrzymałby się w znacznej odległości przed miejscem zderzenia się z pieszą.

Przekroczenie prędkości dopuszczalnej przez kierującego samochodem O. i zwłoka w czasie reakcji tegoż kierującego, ma związek przyczynowy z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Reasumując, bezpośrednią przyczyną zaistnienia wypadku było nieprawidłowe postępowanie pieszej, która przechodząc przez jezdnię nie ustąpiła należnego pierwszeństwa nadjeżdżającemu samochodowi marki O..

Kierujący samochodem O. przyczynił się do zaistnienia wypadku. Gdyby jechał z dopuszczalną prędkością ruchu i zareagował prawidłowo, to miałby możliwość zatrzymania pojazdu przed torem ruchu pieszej, a więc miałby możliwość uniknięcia wypadku. Taktyka i technika jazdy kierującego samochodem O. była nieprawidłowa, gdyż przekroczył on dopuszczalną prędkość ruchu i spóźnił się z podjęciem manewru obronnego.

/dowód: - opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej

i ruchu drogowego mgr inż. Z. B. z załącznikami k. 48 –

67 w aktach sprawy karnej sygn. akt II K 794/18/

Powód M. Ł. jest jedynakiem, w 1983 r. kiedy miał 14 lat zmarł jego ojciec i od tego czasu cały obowiązek wychowania i opieki nad nim spadł na jego matkę C. Ł.. Byli sobie bardzo bliscy, matka zaszczepiła w nim zamiłowanie do literatury, wspólnie spędzali czas na czytaniu, wycieczkach do lasu. Powód pomagał jej we wszystkich pracach domowych. Powód M. Ł. mieszkał z matką do 2010 r. kiedy to wyprowadził się i zamieszkał ze swoją partnerką, zaś matka pozostała w K.. Powód nie chciał jednak, by matka mieszkała sama i ok. 2013 – 2014 r. zamieszkała razem z nim i jego partnerką. Relacje C. Ł. z synem i jego partnerką były bardzo dobre, nie dochodziło do żadnych konfliktów, chętnie wspólnie spędzali czas, jeździli nad wodę. C. Ł. była osobą zdrową, radosną, ciepłą, pomagała w czynnościach domowych, syn i jego partnerka zawsze mogli na nią liczyć. Codziennie chodziła na kawę do ojca partnerki powoda i właśnie w trakcie kiedy szła na tę wizytę doszło do wypadku. O zdarzeniu powoda M. Ł. poinformowała jego partnerka A. N.. Powód bardzo przeżył to zdarzenie, był załamany, nie wiedział co się dzieje, nie mógł sobie poradzić ze stratą matki. Popadł w depresję i przez dwa lata po śmierci matki korzystał z pomocy psychiatry i zażywał przepisywane przez niego leki. Przed wypadkiem powód był człowiekiem otwartym, zawsze chętnym do pomocy. Po stracie matki uleciała z niego chęć do życia, jest bardziej zamknięty, skryty. Ciągle kultywuje pamięć matki, ogląda jej zdjęcia, przynajmniej raz w tygodniu odwiedza jej grób, często o niej opowiada. Powód M. Ł. nadal mieszka u partnerki, ma jedno dziecko w wieku 24 lat.

/dowód: - zeznania świadków: A. N. skrócony protokół rozprawy z dnia

18 listopada 2021 r. k. 88v min. 00:13:04 –

00:20:37 nagranie koperta k. 91,

K. J. skrócony protokół rozprawy z dnia

18 listopada 2021 r. k. 88v – 89 min. 00:20:37 –

00:26:25 nagranie koperta k. 91,

- zeznania powoda M. Ł. skrócony protokół rozprawy z

dnia 18 listopada 2021 r. k. 89v min. 00:36:13 – 00:51:25 nagranie

koperta k. 91/

Powód M. Ł. zgłosił szkodę i wezwał pozwanego do wypłaty zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę po śmierci C. Ł. oraz odszkodowania za koszty pogrzebu.

W odpowiedzi pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. decyzją z dnia 26 listopada 2018 r. poinformował o przyznaniu świadczenia w łącznej kwocie 27.736,00 zł (21.816,00 zł tytułem zadośćuczynienia i 5.920,00 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu), przyjmując jednocześnie przyczynienie się zmarłej do powstania szkody w 80% i w takim stopniu pomniejszając przyznane świadczenie. W związku z powyższym pozwany do wypłaty przekazał kwotę w wysokości 5.547,20 zł.

Kolejnymi pismami powód wnosił o ponowne rozpoznanie sprawy, jednak pozwany nie znalazł podstaw do zmiany swojego stanowiska. Pismem z dnia 7 września 2020 r. powód wystosował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, które także pozostało bezskuteczne.

/bezsporne: - decyzja z dnia 26.11.2018 r. k. 22 – 24,

- pismo z dnia 25.06.2020 r. k. 15 – 18,

- pismo z dnia 22.07.2020 r. k. 19 – 21,

- wezwanie do zapłaty z dnia 30.07.2020 r. k. 25 – 26,

- pismo z dnia 27.08.2020 r. k. 27 – 28,

- ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 7.09.2020 r.

k. 32 – 33,

- pismo z dnia 12.10.2020 r. k. 34 – 35/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej powołane dowody, które są w przekonaniu Sądu zasługujące na wiarę.

Sąd oddalił wnioski dowodowe zawarte w pkt 9. i 10. odpowiedzi na pozew jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał, że w przedstawionym stanie faktycznym powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tegoż środka komunikacji. Jednakże, gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

W świetle art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający.

W myśl art. 34 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Przesłankami odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec poszkodowanego są zatem z jednej strony przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczonego, z drugiej zaś strony – istnienie ważnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W razie zaistnienia owych przesłanek, ubezpieczyciel odpowiada w zakresie odpowiedzialności sprawcy szkody.

Poza sporem pozostaje okoliczność, że pojazd sprawcy zdarzenia W. W. (1) w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S., co implikuje odpowiedzialność pozwanego na podstawie wyżej przytoczonych przepisów.

Przepis art. 446 § 4 k.c. stanowi, że Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Niewątpliwie trudno określić kryteria do oceny rozmiaru doznanej przez każdą osobę krzywdy związanej z utratą osoby bliskiej.

Kwestia wysokości zadośćuczynienia wynika z analizy konkretnego przypadku i powinna być ona „odpowiednią sumą” tj. taką kwotą, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana.

Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia psychiczne związane ze śmiercią osoby bliskiej.

Kwestia wysokości zadośćuczynienia wynika z analizy konkretnego przypadku i powinna być ona „odpowiednią sumą” tj. taką kwotą, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana.

Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia psychiczne związane ze śmiercią osoby bliskiej.

W ocenie Sądu zadośćuczynienie nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, ale jednocześnie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach.

Sąd uwzględnił przy określaniu wysokości zadośćuczynienia takie przesłanki jak rodzaj i intensywność więzi łączących powoda ze zmarłą oraz dramatyzm jego przeżyć po śmierci matki C. Ł. podniesione w uzasadnieniu pozwu i udowodnione, stosownie do art. 6 k.c., zeznaniami świadków oraz powoda, które to zeznania ściśle ze sobą korespondowały. Z w/w zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, iż powoda łączyły z matką silnie więzi emocjonalne, jako jedynak, w dodatku od 14 roku życia wychowywany jedynie przez matkę był z nią wyjątkowo silnie związany. Więzi tej nie osłabił fakt zamieszkania z partnerką, powód po 3 – 4 latach zabrał bowiem matkę do siebie, by nie mieszkała samotnie. Matka pomagała mu i jego partnerce w czynnościach domowych, wspólnie spędzali czas bez żadnych konfliktów. To bardzo ugruntowało i tak już silną więź powoda z matką i jednocześnie pogłębiło jego poczucie starty po nagłej, tragicznej śmierci matki, z którą do chwili obecnej nie jest się w stanie pogodzić i która spowodowała, że stał się człowiekiem bardziej zamkniętym w sobie.

Jeżeli chodzi o zarzut przyczynienia się poszkodowanej C. Ł. do zaistnienia szkody to art. 362 k.c. stanowi, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Przyczynienie poszkodowanego polega na zachowaniu się, które pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą i które to zachowanie jest obiektywnie nieprawidłowe.

O przyczynieniu się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody można mówić wówczas, gdy szkoda jest nie tylko następstwem zdarzenia, z którym przepisy ustawy łączą obowiązek odszkodowawczy innego podmiotu, ale także zachowania się samego poszkodowanego. Kwestia prawnej doniosłości przyczynienia się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody nie jest postrzegana jednolicie, o czym świadczy wielość poglądów prezentowanych na ten temat w nauce prawa. Nie budzi wątpliwości, że w świetle art. 362 k.c. o przyczynieniu się poszkodowanego można mówić jedynie w sytuacji, gdy jego określone zachowanie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą; innymi słowy, gdy między tym zachowaniem a szkodą zachodzi związek przyczynowy, o którym mowa w art. 361 § 1 k.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1964 r., I CR 218/64, OSNCP 1965, nr 9, poz. 153, czy uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1975 r., III CZP 8/75, OSNCP 1976, nr 7 – 8, poz. 151).

Sąd analizując okoliczności przedmiotowego zdarzenia doszedł do przekonania, iż stopień przyczynienia zmarłej C. Ł. do zaistnienia zdarzenia wyniósł 50%. Co prawda biegły opiniujący w toku postępowania karnego stwierdził, iż bezpośrednią przyczyną zaistnienia wypadku było nieprawidłowe postępowanie pieszej, która przechodząc przez jezdnię nie ustąpiła należnego pierwszeństwa nadjeżdżającemu samochodowi marki O. to jednak, zdaniem Sądu, kierujący pojazdem marki O. w równym stopniu przyczynił się do powstania zdarzenia co poszkodowana. Jak wskazał biegły, gdyby kierujący pojazdem marki O. jechał z dopuszczalną prędkością ruchu i zareagował prawidłowo, to miałby możliwość zatrzymania pojazdu przed torem ruchu pieszej, a więc miałby możliwość uniknięcia wypadku. Taktyka i technika jazdy kierującego samochodem O. była zatem nieprawidłowa, gdyż przekroczył on dopuszczalną prędkość ruchu i spóźnił się z podjęciem manewru obronnego. Ponadto kierujący pojazdem jako „silniejszy” uczestnik ruchu drogowego winien zwracać szczególną uwagę w miejscach, gdzie można się spodziewać przebywania na jezdni pieszych, którzy z zasady przy starciu z pojazdem stoją na słabszej pozycji. Kierujący pojazdem marki O., jak sam zeznał, widział stojącą przy drodze C. Ł. mimo to, tuż przed zdarzeniem nadal poruszał się z prędkością przekraczającą dopuszczalną na tym odcinku drogi. Wszystko to daje podstawy do przyjęcia, iż poszkodowana i kierujący pojazdem marki O. w równym stopniu przyczynili się do zaistnienia zdarzenia skutkującego w konsekwencji śmiercią C. Ł..

Uwzględniając wszystkie podniesione wyżej okoliczności oraz mając na względzie, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, Sąd uznał, iż należne powodowi M. Ł. zadośćuczynienie winno wynieść 60.000,00 zł, co przy przyjęciu stopnia przyczynienia się poszkodowanej C. Ł. do zaistnienia zdarzenia w wysokości 50 % daje kwotę 30.000,00 zł.

Taka kwota zadośćuczynienia zdaniem Sądu jest „odpowiednia” stosownie do art. 446 § 4 k.c. i w żadnym wypadku nie można jej uznać za wygórowaną.

Mając na uwadze fakt, iż w toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez pozwanego została przyznana powodowi M. Ł. tytułem zadośćuczynienia kwota 4.363,20 zł do dopłaty pozostaje różnica pomiędzy w/w kwotami (30.000,00 zł – 4.363,20 zł = 25.636,80 zł) i taką kwotę zadośćuczynienia Sąd zasądził w pkt 1. wyroku.

Jeśli chodzi o żądanie w zakresie odszkodowania za poniesione koszty pogrzebu to znajduje ono podstawę prawną w treści art. 446 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.

W przedmiotowej sprawie wysokość tychże kosztów nie była sporna między stronami i wynosi 5.920,00 zł, co przy przyjęciu przyczynienia się poszkodowanej w wysokości 50% daje kwotę 2.960,00 zł, a następnie po pomniejszeniu o kwotę przyznaną z tego tytułu powodowi M. Ł. przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego w wysokości 1.184,00 zł, daje ostatecznie kwotę 1.776,00 zł i taką kwotę Sąd zasądził w pkt 2. sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 817 § 1 k.c. zasądzając je, zarówno w przypadku kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci osoby najbliższej jak i kwoty odszkodowania za poniesione koszty pogrzebu, zgodnie z żądaniem pozwu od dnia następnego po dniu, w którym pozwany wydał decyzję o przyznaniu świadczenia na rzecz powoda.

Powództwo w pozostałej części zostało oddalone jako niezasadne – pkt 3. sentencji wyroku.

O kosztach procesu między stronami Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Koszty poniesione w sprawie przez powoda to: 2.735,00 zł opłata sądowa, wynagrodzenie pełnomocnika według norm przepisanych w kwocie 3.600,00 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, czyli łącznie 6.352,00 zł.

Koszty poniesione przez pozwanego to: 3.600,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika według norm przepisanych, 17,00 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, czyli łącznie 3.617,00 zł.

Wszystkie koszty procesu w sprawie wyniosły 9.969,00 zł (6.352,00 zł + 3.617,00 zł).

Powód wygrał proces w 50% i w tej sytuacji powinien ponieść koszty procesu w wysokości 50%, czyli w kwocie 4.984,50 zł. Poniósł je w kwocie 6.352,00 zł, zatem pozwany powinien zwrócić mu kwotę 1.367,50 zł tytułem kosztów procesu (6.352,00 zł – 4.984,50 zł = 1.367,50 zł).

O odsetkach od w/w kwoty kosztów postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1¹ k.p.c., który stanowi, że od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty.

Uwzględniając powyższe, Sąd orzekł jak w pkt 4. sentencji wyroku.

Za zgodność z oryginałem świadczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE