WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 7 kwietnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:sędzia Małgorzata Małecka

Protokolant:protokolant sądowy Tomasz Wojciechowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa F. (...) w W.

przeciwko G. K. (1)

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

I. Uznaje za bezskuteczną wobec powoda umowę z dnia 2 grudnia 2015 r. zawartą z pokrzywdzeniem powoda pomiędzy dłużnikiem G. K. (2) a pozwaną G. K. (1) o częściowy podział majątku wspólnego oraz umowę o ustanowieniu użytkowania przenoszącą na pozwaną w całości spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku nr (...) na Osiedlu (...) w P. wraz z wkładem budowlanym związanym ze zbywalnym prawem, dla którego Sąd Rejonowy (...) w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz przenoszącą na pozwaną wyłączną własność nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną numerem (...) o obszarze 0, (...) hektara, dla której Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) wraz z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego w celu zaspokojenia wierzytelności powoda wynikającej z wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 8 października 2014 r. sygnatura akt(...) zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 listopada 2015 r. sygnatura akt(...)

II. Kosztami procesu w całości obciąża pozwaną i w związku z tym:

a) zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

b) nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Poznaniu) kwotę 8.758 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powód został zwolniony.

/-/ Sędzia Małgorzata Małecka

UZASADNIENIE WYROKU Z DNIA 7 KWIETNIA 2022 R.

Pozwem z dnia 10 lipca 2020 r. (k. 1-8) skierowanym przeciwko G. K. (1) powód F. (...) zastępowany przez Marszałka Województwa (...) wniósł o:

1) uznanie za bezskuteczną wobec powoda umowy z dnia 2 grudnia 2015 r., zawartej z pokrzywdzeniem powoda pomiędzy dłużnikiem G. K. (2) a pozwaną G. K. (1) o częściowy podziału majątku wspólnego oraz umowy o ustanowieniu użytkowania przenoszącej na pozwaną w całości spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku numer (...) na Osiedlu (...) w P. wraz z wkładem budowlanym związanym ze zbywalnym prawem, dla którego to prawa Sąd Rejonowy P. w P. V Wydział Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...) oraz przenoszącej na pozwaną wyłączną własność nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną numerem (...) o obszarze 0,0908 ha, dla której Sąd Rejonowy w G. Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...) wraz z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego,

2) zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wywodzi swoje roszczenie z przepisów dotyczących skargi pauliańskiej. Wskazał, że posiada wobec małżonka pozwanej tj. G. K. (2) niezaspokojoną wierzytelność, wynikającą z treści wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. akt (...). Dalej powód wskazał, że egzekucja wobec dłużnika okazała się bezskuteczna. Nadto zwrócił uwagę, że dłużnik dnia 2 grudnia 2015 r. podpisał z żoną G. K. (1) (pozwaną) umowę o częściowy podział majątku wspólnego oraz umowę o ustanowieniu użytkowania, przenoszące na pozwaną w całości spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku numer (...) na Osiedlu (...) w P. wraz z wkładem budowlanym związanym ze zbywalnym prawem, dla którego to prawa Sąd Rejonowy P.w P. V Wydział Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...) oraz przenoszące na pozwaną wyłączną własność nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną numerem (...) o obszarze 0.0908 ha dla której Sąd Rejonowy wG.Wydział V Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...) wraz z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego. W ocenie powoda powyższa czynność została dokonana z pokrzywdzeniem powoda jako wierzyciela, stąd domaga się uznania jej za bezskuteczną w stosunku do niego.

W odpowiedzi na pozew z dnia 8 grudnia 2020 r. (k. 49-58) pozwana G. K. (1) wniosła o:

1) oddalenie powództwa w całości,

2) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W treści pisma pozwana zgłosiła zarzut braku ziszczenia się przesłanek do uznania czynności wyszczególnionych w pozwie za bezskuteczne w stosunku do powoda, w szczególności braku udowodnienia pokrzywdzenia wierzyciela, braku świadomości dłużnika co do pokrzywdzenia wierzyciela oraz braku świadomości osoby trzeciej o pokrzywdzeniu wierzyciela.

W ramach repliki na odpowiedź na pozew z dnia 9 lutego 2021 r. (k. 83-86) powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Także pozwana w piśmie z dnia 17 lutego 2021 r. (k. 91-95) podtrzymała wszelkie twierdzenia i dowody, konsekwentnie wnosząc o oddalenie powództwa.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022r. pozwana zmodyfikowała stanowisko w zakresie żądania, dotyczącego kosztów procesu, wnosząc o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania według spisu złożonego na rozprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód F. (...) jest państwowym funduszem celowym.

Pozwana G. K. (1) jest żoną G. K. (2) od 1995 r.

Fakty niesporne, a nadto dowód: zeznania pozwanej na rozprawie dnia 10 marca 2022 r. – k. 198.

G. K. (2) ma wykształcenie ekonomiczne. Doświadczenia zawodowe uzyskiwał na stanowiskach dyrektorskich czy koordynatora projektu. Został jednym z założycieli spółki (...) Sp. z o.o., w której pełnił funkcję Prezesa Zarządu. Przedsiębiorstwo po pewnym czasie zaczęło mierzyć się z problemami finansowymi. Nietrafiona inwestycja związana z drugim zakładem produkcyjnym doprowadziła do powstania długów. Pracownicy spółki przestali uzyskiwać wynagrodzenie za pracę.

Dowód: zeznania pozwanej na rozprawie dnia 10 marca 2022 r. – k. 198, zeznania świadka G. K. (2) na piśmie – k. 142-144.

Powód, działając na podstawie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, pokrył nieuregulowane należności pracownicze w (...) spółce z o. o. i tym samym zaspokoił roszczenia pracownicze 19 pracowników spółki w ogólnej kwocie 93.152,21 zł. Wierzytelność powoda wobec spółki (...), powstała w związku z uregulowaniem przez powoda należności pracowniczych spółki, została stwierdzona nakazem zapłaty Sądu Okręgowego w Poznaniu Wydział I Cywilny z dnia 18 listopada 2010 r. (sygn. akt(...)).

Fakty niesporne.

Egzekucja ww. świadczenia wobec (...) sp. z o.o. okazała się bezskuteczna. Z uwagi na powyższe, powód wystąpił z roszczeniem przeciwko G. K. (2), który w (...) sp. z o.o. pełnił funkcję Prezesa Zarządu. Ostatecznie w efekcie wydania wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 listopada 2015 r. (sygn. akt(...) powód uzyskał tytuł wykonawczy zasądzający od dłużnika G. K. (2) kwotę 128.182,20 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 2.700 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Na wyrok dnia 28 grudnia 2015 r. została nadana klauzula wykonalności z kosztami postępowania klauzulowego od dłużnika G. K. (2) w wysokości 60 zł.

Dowód: kopia wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 listopada 2015 r. (sygn. akt I ACa 101/15) – k. 11-11v, zeznania świadka G. K. (2) na piśmie – k. 142-144.

Wnioskiem z dnia 15 stycznia 2016 r. dłużnik G. K. (2) zwrócił się do powoda o rozłożenie na raty należności głównej wynikającej z wyroku z dnia 4 listopada 2015 r. jak i umorzenie odsetek oraz kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych ww. orzeczeniem. Prośbę umotywował trudną sytuacją zdrowotną oraz materialną, a także koniecznością utrzymania trojga dzieci. Dłużnik wskazał, że jego comiesięczne przychody na podstawie umowy zlecenia wynoszą 3.000 zł brutto; dodał, że od lat bezskutecznie szuka lepiej płatnej pracy. Wskazał też, że oszczędności, jakie odłożył, wydał na leczenie. Podał, że wynikająca z wyroku kwota zobowiązania obciąży jego skromny dochód do końca życia, uniemożliwiając łożenie na utrzymanie rodziny.

W odpowiedzi strona powodowa pismem z dnia 26 stycznia 2016 r. wyjaśniła dłużnikowi procedurę rozpoznania wniosku i zobowiązała dłużnika do nadesłania dokumentów, mających stanowić uzupełnienie wniosku, co też dłużnik uczynił, kierując do powoda pismo z dnia 10 lutego 2016 r.

Dowód: pismo dłużnika G. K. (2) z dnia 15 stycznia 2016 r. – k. 12, pismo powoda z dnia 26 stycznia 2016 r. – k. 100-102, pismo dłużnika G. K. (2) z dnia 10 lutego 2016 r. – k. 103-104.

Powód, ustalając na potrzeby rozpoznania ww. wniosku sytuację majątkową dłużnika powziął informację, iż dłużnik miesiąc wcześniej - w dniu 2 grudnia 2015 r. podpisał z żoną G. K. (1) (pozwaną) umowę o częściowy podział majątku wspólnego oraz umowę o ustanowieniu użytkowania, przenoszące na pozwaną w całości spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku numer (...) na Osiedlu (...) w P. wraz z wkładem budowlanym związanym ze zbywalnym prawem, dla którego to prawa Sąd RejonowyP. (...) w P. V Wydział Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...) oraz przenoszące na pozwaną wyłączną własność nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną numerem (...) o obszarze 0.0908 ha dla której Sąd Rejonowy w G. Wydział V Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...) wraz z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego.

Nieruchomość objęta księgą wieczystą KW (...) początkowo należała do majątku osobistego G. K. (2), który umową darowizny z dnia 15 stycznia 2008 r. przeniósł ją w trakcie trwania związku małżeńskiego z jego majątku osobistego do majątku wspólnego. Następnie na mocy umowy z dnia 02 grudnia 2015 r. działka numer (...) objęta ww. księgą wieczystą stała się wyłączną własnością małżonki.

Według oświadczeń dłużnika i pozwanej złożonych 2 grudnia 2015 r. wartość działki numer (...) wynosiła 80.000 zł, natomiast wartość spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego 310.000 zł.

Pozwana z mężem ustalili, iż tytułem spłaty częściowego podziału majątku wspólnego pozwana ustanowi na rzecz dłużnika na czas nieokreślony nieodpłatne prawo użytkowania działki numer (...) o powierzchni 0.0908 ha oraz zapłaci dłużnikowi kwotę 100.000 zł w terminie najpóźniej do dnia 2 grudnia 2025 r. Strony dopuściły w umowie możliwość spłaty kwoty 100.000 zł w częściach, przy czym terminy i sposób płatności poszczególnych części spłaty określić miały między sobą w późniejszym terminie.

Pozwana i jej małżonek dokonując opisanej czynności prawnej działali ze świadomością istnienia po stronie G. K. (2) zadłużenia wobec powoda oraz ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Małżonkowie, zawierając umowę, chcieli chronić interesy swoje i przede wszystkim interesy ich dzieci, którym pozwana i jej mąż chcą w przyszłości darować stanowiące przedmiot umowy nieruchomości.

Dowód: umowa o częściowy podział majątku wspólnego oraz umowa o ustanowieniu użytkowania z dnia 2 grudnia 2015 r., rep. (...) – k. 13-19, odpis zupełny KW numer (...), - k. 20-26, odpis zupełny KW numer (...) – k. 27-32, zeznania pozwanej na rozprawie dnia 10 marca 2022 r. – k. 198, zeznania świadka G. K. (2) na piśmie – k. 142-144.

Z uwagi na powzięcie informacji co do dokonanych przez dłużnika rozporządzeń majątkowych, które w ocenie powoda, istotnie ograniczyły możliwość dochodzenia przez Fundusz zwrotu roszczenia stwierdzonego prawomocnym wyrokiem, powód pismem z dnia 7 kwietnia 2016 r. poinformował dłużnika G. K. (2), że zastosowanie w stosunku do niego ulgi w wykonaniu zobowiązania w sferze finansów publicznych jest niemożliwe. Z uwagi na powyższe, powód wezwał dłużnika do całkowitego uregulowania zadłużenia wobec Funduszu w terminie 14 dni.

Pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. dłużnik G. K. (2) wniósł o ponowne rozpatrzenie jego prośby co do udzielenia mu ulgi w spłacie zobowiązania i dobrowolną comiesięczną wpłatę na rzecz Funduszu w kwocie 835 zł miesięcznie ze wskazaniem, że to całość środków, jakimi dłużnik obecnie dysponuje, a które to wynikają ze spłaty na jego rzecz przez pozwaną wierzytelności związanej z rozliczeniami po przeniesieniach majątkowych. Zaproponował także na zabezpieczenie deklarowanej kwoty cesję wierzytelności przysługującej mu od pozwanej. Ostatecznie strony po licznej wymianie pism nie doszły do porozumienia. Fundusz zarekomendował w ramach ugody poddanie się przez pozwaną egzekucji z aktu notarialnego na podstawie art. 777 § 1 pkt 4 k.p.c., co stanowić miało alternatywną formę zabezpieczenia spłaty całej wierzytelności, alternatywnie Fundusz zaproponował zawarcie umowy cesji wierzytelności z uwzględnieniem zmiany wysokości miesięcznych płatności na kwotę 1.670 zł. Na żadną z powyższych propozycji nie zgodził się jednak ani dłużnik, ani pozwana. W szczególności, małżonkowie nie chcieli przystać na propozycję zabezpieczenia, albowiem obawiali się, że w sytuacji, gdyby sytuacja finansowa pozwanej pogorszyła się i nie mogłaby ona wywiązywać się w terminie ze zobowiązań wobec Funduszu (które miały być regulowane de facto z jej zarobków), małżonkowie wraz z dziećmi mogliby stracić lokal, w którym zaspokajali ich potrzeby mieszkaniowe.

Dowód: pismo powoda z dnia 7 kwietnia 2016 r. – k. 105-107, pismo dłużnika G. K. (2) z dnia 25 kwietnia 2016 r. z załącznikami – k. 108-112, pismo powoda z dnia 25 maja 2016 r. – k. 113-114, pismo powoda z dnia 8 lipca 2016 r. – k. 117, pismo dłużnika G. K. (2) z dnia 23 listopada 2016 r. z załącznikami – k. 108-112, pismo powoda z dnia 13 stycznia 2017 r. – k. 118-123, pismo dłużnika G. K. (2) z dnia 1 marca 2017 r. – k. 124-125, pismo powoda z dnia 11 kwietnia 2017 r. – k. 126-127, zeznania pozwanej na rozprawie dnia 10 marca 2022 r. – k. 198, zeznania świadka G. K. (2) na piśmie – k. 142-144.

Dłużnik rozpoczął dobrowolne uiszczanie na rzecz Funduszu kwot w wysokości około 835 zł miesięcznie, które to kwoty otrzymywał uprzednio od pozwanej tytułem spłaty na jego rzecz wierzytelności związanej z rozliczeniami umowy z dnia 2 grudnia 2015 r.

Powód podjął jednak próbę wyegzekwowania należności od dłużnika i wnioskiem egzekucyjnym z dnia 25 kwietnia 2017 r. wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko G. K. (2).

W toku postępowania Komornik zajął wierzytelność dłużnika G. K. (2) wobec pozwanej, wynikającą z zapisów zawartej między małżonkami umowy, zgodnie z którymi tytułem spłaty częściowego podziału majątku wspólnego pozwana zapłaci dłużnikowi kwotę 100.000 zł w terminie najpóźniej do dnia 2 grudnia 2025 r. Komornik wezwał pozwaną do dokonywania wpłat na jego rachunek bankowy, co pozwana zaczęła czynić.

Z uwagi na powzięcie informacji o dokonanym zajęciu wierzyciel poprosił komornika o przedstawienie pisemnych ustaleń małżonków w zakresie odmiennych warunków spłaty, albowiem w jego przekonaniu wierzytelność stanie się wymagalne dopiero z dniem 2 grudnia 2025 r. i dopiero z tą datą komornik może prowadzić przymusową egzekucję z tego składnika majątku. Komornik przedstawił stanowisko małżonki dłużnika, która wskazała, że strony dopuściły w umowie możliwość spłaty kwoty 100.000 zł w częściach, przy czym terminy i sposób płatności poszczególnych części spłaty określić miały między sobą w późniejszym terminie. Dalej pozwana podała, że zajęcie wierzytelności jest przez nią uznane i realizowane. W ocenie wierzyciela jednostronne oświadczenie G. K. (1) nie spełniało jednak wymagań ww. umowy, co wykluczało skuteczną egzekucję z wierzytelności dłużnika przed datą 2 grudnia 2025 r.

Postanowieniem Sądu Rejonowego P. (...) w P. z dnia 19 marca 2018 r. (sygn. akt(...) nakazano komornikowi dokonanie uchylenia zajęcia. W następstwie komornik uchylił zajęcie przedmiotowej wierzytelności.

Postanowieniem z dnia 15 maja 2018 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym P. (...) w P. Z. G. umorzył prowadzone postepowanie egzekucyjne na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c.

Pismem z dnia 18 maja 2018 r. dłużnik G. K. (2) złożył skargę na czynność komornika, polegającą na wydaniu postanowienia o umorzeniu postępowania w oparciu o błędną podstawę prawną tj. na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. zamiast na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. W uzasadnieniu skargi dłużnik wskazał, że postepowanie egzekucyjne, wbrew podanej podstawie prawnej jego umorzenia, nie było bezskuteczne – w jego toku komornik wyegzekwował bowiem z zajętej wierzytelności dłużnika u G. K. (1) i przekazał wierzycielowi łącznie kwotę 9.733,33 zł w okresie 10 miesięcy. To z wniosku wierzyciela skuteczne zajęcie miało zostać uchylone. G. K. (2) zadeklarował, że po uchyleniu zajęcia otrzymuje co miesiąc świadczenie od żony do ręki i może nim rozporządzać, a co za tym idzie, ma dochód przeznaczony na spłatę zobowiązania i w konsekwencji bez znaczenia są rozważania wierzyciela, czy wierzytelność jest należna czy nie i od kiedy, skoro pieniądze są realnie przeznaczane na spłatę długu.

Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2019 r. Sąd Rejonowy P. (...) w P. postanowił umorzyć postępowanie wywołane skargą dłużnika na czynność komornika ze wskazaniem, że skoro skarga nie została w ustawowym terminie przekazana przez komornika do właściwego Sądu, należy uznać, że została przez niego uwzględniona w całości.

Dowód: informacja o zajęciu wierzytelności – k. 75, kopia postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie RejonowymP. (...)w P. Z. G. z dnia 15 maja 2018 r., sygn. akt (...)– k. 33, kopia postanowienia Sądu Rejonowego P. (...) w P. z dnia 19 marca 2018 r., sygn. akt(...) – k. 60, kopia pisma dotyczącego uchylenia zajęcia wierzytelności w sprawie komorniczej – k. 61, kopia skargi na czynność komornika z dnia 17 października 2017 r. z załącznikami – k. 62-68, kopia skargi na czynność komornika z dnia 18 maja 2018 r. – k. 69-70, kopia postanowienia Sądu Rejonowego P. (...)w P. z dnia 5 czerwca 2019 r. – k. 71-72.

Pismem z dnia 8 maja 2020 r. powód w powołaniu na art. 533 k.c. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 175.151,96 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 128.182,20 zł od dnia 1 maja 2020 r. do dnia zapłaty. W wezwaniu powód wskazał, że kwota objęta wezwaniem ma związek z dokonaną ze środków F. (...) wypłatą świadczeń na rzecz byłych pracowników spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. i powiązania jest tym samym z wydanym przeciwko małżonkowi pozwanej prawomocnemu wyrokowi z dnia 4 listopada 2015 r. Dalej powód powołał się na fakt zawarcia przez pozwaną z mężem umowy z dnia 2 grudnia 2015 r., która w ocenie powoda stanowiła czynność prawną, dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli. Pozwana nie podjęła w terminie kierowanej do niej korespondencji.

Dowód: przedsądowe wezwanie z dnia 8 maja 2020 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 34-37.

Dłużnik ze środków uzyskiwanych od pozwanej nadal spłaca dług u powoda, obecnie w wysokości 503,30 zł miesięcznie. Od momentu wydania przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyroku z dnia 4 listopada 2015 r. (sygn. akt(...)) do dnia 19 marca 2022 r. na rachunek bankowy powoda wpłynęła w związku ze spłatą zadłużenia łącznie kwota 46.205,33 zł.

Przekazana powodowi tytułem spłaty zadłużenia kwota została przez niego zaliczona na spłatę: po pierwsze kosztów zastępstwa procesowego w obu instancjach oraz kosztów zastępstwa w postępowaniu klauzulowym - w wysokości odpowiednio 3.600 zł, 2.700 zł, 60 zł; po drugie kosztów zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 1.350 zł, po trzecie odsetek ustawowych za opóźnienie w wysokości 38.495,33 zł.

Na dzień 22 marca 2022 r. dłużnik G. K. (2) ma wobec powoda niespłacone zadłużenie opiewające łącznie na kwotę 177.810,44 zł, w tym 128.182,20 zł tytułem roszczenia głównego oraz 49.628,24 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie.

Dowód: informacja o wysokości zadłużenia na dzień 22 marca 2022 r. – k. 204, informacja o spłacie należności – k. 203, zaświadczenie z banku (...) SA – k. 73-74, zeznania pozwanej na rozprawie dnia 10 marca 2022 r. – k. 198, zeznania świadka G. K. (2) na piśmie – k. 142-144.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadka G. K. (2) oraz zeznań pozwanej.

Dokumenty urzędowe stanowiły w rozpoznawanej sprawie dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.). W sprawie strona powodowa powołała liczne dokumenty urzędowe, stanowiące podstawę ustaleń, w szczególności w zakresie istniejącej wierzytelności po stronie powodowej, jak i okoliczności dotyczące prowadzonej przeciwko G. K. (2) egzekucji oraz wypłacalności dłużnika. Dokumenty prywatne stanową natomiast dowód tego, iż osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Dokumenty prywatne nie były w sprawie kwestionowane przez strony i stały się również podstawą ustaleń faktycznych w sprawie. W toku postępowania do akt sprawy złożono przede wszystkim kserokopie dokumentów, jednak z uwagi na to, iż strony nie kwestionowały zgodności złożonych kopii z oryginałami, Sąd oparł się na złożonych kopiach dokumentów, dokonując ustaleń faktycznych w sprawie.

Zeznania świadka G. K. (2) uznać należało za wiarygodne w części, w jakiej zeznania te znalazły potwierdzenie w innych zgromadzonych w sprawie a uznanych za wiarygodnych dowodach, w szczególności jeśli chodzi o kwestie, dotyczące toczącego się postępowania egzekucyjnego, dokonanych zajęć komorniczych, podejmowanych prób zawarcia ugody z powodem, dokonywanych przez dłużnika na rzecz powoda spłat. Zeznania świadka były też zasadniczo wiarygodne w zakresie dotyczącym sytuacji zdrowotnej świadka, jego możliwości zarobkowych, świadomości zadłużenia wobec powoda. Zeznania nie były jednak wiarygodne w zakresie, w jakim świadek tłumaczył przyczyny zawarcia z pozwaną umowy o częściowy podział majątku. Świadek miał świadomość, że wyzbywanie się majątku na rzecz żony może niekorzystnie wpłynąć na sytuację znanego im wierzyciela, chcącego uzyskać zaspokojenie.

Zeznania pozwanej Sąd uznał za wiarygodne w części w jakiej zeznania te znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie a uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Pozwana zeznawała spontanicznie i logicznie na fakty związane z działalnością zawodową jej męża, powstałymi w spółce problemami finansowymi; wskazywała też na okoliczność prowadzenia rozmów z powodem po zapadnięciu wyroku przeciwko jej mężowi, a także na fakt dokonywania comiesięcznych wpłat na spłatę długu G. K. (2).

Zeznania pozwanej nie były wiarygodne w zakresie, w jakim tłumaczyła ona cel zawarcia z małżonkiem skarżonej umowy. Pozwana twierdziła, że dokonała z mężem czynności prawnej za namową prawników, którzy mieli podkreślać, że rozwiązanie takie jest najlepszym wyjściem zarówno dla małżonków, jak i dla samego funduszu, i że motywacją dla zawarcia umowy była chęć uzyskania środków, z których powód będzie mógł zaspokoić swoją wierzytelność. Podawana przez pozwaną causa umowy była nielogiczna i niespójna z dalszą treścią zeznań pozwanej, która przyznała, że założeniem pozwanej i jej męża było, aby należące do ich majątku nieruchomości przekazać w przyszłości dzieciom, z uwagi na co G. i G. K. (1) nie chcieli ryzykować ewentualnej utraty majątku – co ukazuje prawdziwe powody, stojące za zawarciem skarżonej czynności prawnej. W świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki nie było uzasadnionych powodów, aby zawrzeć ww. umowę. Gdyby intencją pozwanej była faktycznie pomoc w spłacie zobowiązania wobec Funduszu, wystarczyłoby zaoferowanie mu pomocy finansowej w spłacie, a nie dokonywanie przesunięć majątkowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód wniósł o uznanie opisanej w pozwie umowy z dnia 2 grudnia 2015 r. pomiędzy dłużnikiem G. K. (2) a pozwaną G. K. (1) o częściowy podziału majątku wspólnego oraz umowy o ustanowieniu użytkowania za bezskuteczną w stosunku do niego. Pozwana kwestionowała powództwo, wnosząc o jego oddalenie.

Instytucja skargi pauliańskiej tj. ochrony wierzyciela w razie niewypłacalności dłużnika została uregulowana w kodeksie cywilnym art. 527 i następnych. Zgodnie z treścią art. 527 § 1 k.c. gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Zgodnie natomiast z § 2 przywołanego przepisu czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu niż był przed dokonaniem czynności. Oparta na tym przepisie skarga pauliańska ma na celu ochronę wierzyciela przed krzywdzącym go działaniem dłużnika. Przyznaje ona wierzycielowi uprawnienie do zaskarżenia czynności dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli, czego konsekwencją może być uznanie tych czynności za bezskuteczne wobec skarżącego. Zgodnie zatem z treścią przywołanych przepisów dla uznania zasadności skargi paulińskiej muszą być spełnione kumulatywnie następujące przesłanki:

1. wierzyciel posiada prawnie chronioną wierzytelność w stosunku do dłużnika,

2. dłużnik dokonał czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzyciela – powoda, a po stronie dłużnika istniała świadomość pokrzywdzenia wierzyciela,

3. w wyniku kwestionowanej czynności prawnej osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową,

4. po stronie osoby trzeciej istniała wiedza lub możliwość (przy zachowaniu należytej staranności) dowiedzenia się o działaniu dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela.

Wskazane wyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie, aby wierzyciel mógł skorzystać z żądania uznania czynności prawnej za bezskuteczną. Korzystanie ze skargi pauliańskiej wymaga zasadniczo istnienia wierzytelności podlegającej ochronie. Co istotne, to na wierzycielu – zgodnie z regułą określoną w art. 6 k.c. – spoczywa ciężar udowodnienia wystąpienia wszystkich przesłanek uzasadniających skargę pauliańską.

Mając na względzie przytoczone wyżej przepisy, Sąd podzielił stanowisko powoda, że w sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki dla uwzględnienia powództwa.

Po pierwsze, powód wykazał, że posiada prawnie chronioną wierzytelność w stosunku do dłużnika – G. K. (2).

Wierzytelność powoda wskazana w pozwie wynika z prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 listopada 2015 r. (sygn. akt (...)). Obecnie wierzytelność ta pozostaje niespłacona w łącznej kwocie 177.810,44 zł, w tym 128.182,20 zł tytułem roszczenia głównego oraz 49.628,24 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie. Okoliczność ta nigdy nie była przez stronę pozwaną kwestionowana.

Po drugie, zdaniem Sądu powód udowodnił, że jego dłużnik G. K. (2) dokonał w dacie 2 grudnia 2015 r. tj. w czasie, gdy wierzytelność powoda wobec niego niesprzecznie istniała i była stwierdzona prawomocnym orzeczeniem, czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzyciela oraz że po stronie dłużnika istniała świadomość pokrzywdzenia wierzyciela.

Pokrzywdzenie powstaje na skutek takiego stanu faktycznego majątku dłużnika, który powoduje niemożność, utrudnienie lub odwleczenie zaspokojenia wierzyciela. Innymi słowy, czynność prawna dłużnika wywołuje stan pokrzywdzenia wierzyciela wówczas, kiedy w jej wyniku dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności.

Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy przeciwko dłużnikowi była prowadzona co prawda egzekucja, w ramach której udawało się wyegzekwować pewne kwoty, pochodzące de facto od pozwanej, która kwoty te przekazywała na poczet spłaty niewymagalnego jeszcze zobowiązania opiewającego na kwotę 100.000 zł, niemniej jednak egzekucja z innych składników majątkowych dłużnika była bezskuteczna, co ostatecznie doprowadzało do znacznego odwleczenia zaspokojenia wierzyciela.

Podkreślić należy, iż dla wykazania niewypłacalności dłużnika wystarczające jest stwierdzenie bezskuteczności egzekucji tylko w odniesieniu do niektórych składników majątku dłużnika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 30 kwietnia 2014r., (...), (...); wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 27 marca 2014r., (...) OSA 2014, Nr 10, poz. 25).

W toku niniejszego postępowania strona pozwana nie zdołała wykazać, że dłużnik posiada jeszcze inny majątek, z którego wierzyciel mógłby uzyskać zaspokojenie swoich roszczeń. W tym stanie rzeczy należało uznać, że majątek przeniesiony na rzecz pozwanej stanowił jedyny wartościowy składnik majątkowy dłużnika, z którego powód mógłby się w realnym czasie zaspokoić. Wyzbywając się tego składnika majątkowego bez wątpienia dłużnik uniemożliwił powodowi uzyskanie zaspokojenia w możliwym do przyjęcia przez wierzyciela terminie, w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela.

W tym miejscu wskazać należy, że nie zasługuje na uwzględnienie pogląd pozwanej, jakoby wierzyciel winien był zaspokajać się z wierzytelności dłużnika, stanowiącej ułamek wartości nieruchomości, których dłużnik się wyzbył, w sytuacji, gdy nadto komornik dokonywał potrąceń uzyskiwanych kwot w średniej wysokości 835 zł z uwagi na koszty egzekucyjne, co dodatkowo umniejszało zaspokojenie wierzyciela. W przypadku akceptacji takiego stanu rzeczy, przy uwzględnieniu wysokości roszczeniaF. i obecnych możliwości spłaty należności przez dłużnika i pozwaną, spłata zadłużenia trwałaby co najmniej kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt lat. Nie sposób uznać, że taki stan rzeczy byłby dla F. korzystniejszy niż skorzystanie z alternatywnych przymusowych form dochodzenia zwrotu należności. Słusznie podkreślił powód, że termin na wytoczenie skargi pauliańskiej jest zawity i wynosi 5 lat od dokonania krzywdzącej czynności prawnej; brak jest podstaw do pozbawiania wierzyciela tego prawa.

Niezasadny jest też argument pozwanej, iż wskutek dokonanej czynności prawnej dłużnik uzyskać miał środki pieniężne w kwocie 100.000 zł i z uwagi na powyższe stan niewypłacalności dłużnika po zawarciu umowy z pozwaną się nie pogłębił, a właściwie o ww. kwotę pozostaje wzbogacony.

W istocie niewypłacalność dłużnika pogłębiła się i to znacznie. Dłużnik miał 1/2 udziału w prawie własności lokalu mieszkalnego położonego w P. oraz 1/2 udziału w prawie własności działki z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego, łącznie o wartości deklarowanej 390.000 zł, otrzymał zaś obietnicę spłaty przez jego żonę na jego rzecz kwoty 100.000 zł przez 10 lat. Trudno na tle powyższego mówić o ekwiwalentności świadczeń.

Nadto rację ma powód, że gdyby rzeczywiście dłużnik na podstawie umowy o podział majątku chciał uzyskać środki na spłatę zadłużenia wobec powoda, powinien zadbać o uzyskanie kwoty, która pozwalałaby mu spłacić istniejące zadłużenie w całości i uczynić to w realnym okresie czasu. Należy zauważyć, że (nawet bez weryfikacji wartości rynkowych wyzbytych się przez dłużnika składników majątkowych) kwota, stanowiąca zadeklarowaną wartość udziału w majątku wspólnym, którego dłużnik zrzekł się na rzecz pozwanej, gwarantowałaby spłatę roszczenia Funduszu.

Co więcej, poprzez zaskarżoną czynność uniemożliwiono powodowi doprowadzenie do zniesienia udziałów w majątku wspólnym dłużnika i pozwanej, co w efekcie pozwalałoby na przeprowadzenie egzekucji z udziału dłużnika w prawie własności nieruchomości. Chybione są zarzuty pozwanej, jakoby zaskarżoną umową nie doszło do pokrzywdzenia wierzyciela, albowiem powód i tak nie miał możliwości prowadzenia egzekucji z udziału dłużnika w nieruchomościach wspólnych, jakie ten posiadał z małżonką. Powód nie mógł prowadzić egzekucji z tych składników majątkowych wyłącznie ze względu na fakt, że dłużnik je zbył. Prowadzenie egzekucji tego typu jest powszechne i skuteczne. W tych okolicznościach takie tłumaczenie pozbawienia powoda możliwości egzekucji z udziałów w nieruchomościach i zadysponowanie nimi w całości na rzecz małżonka stanowi nieprzekonującą linię obrony strony pozwanej.

Podsumowując, powód za pomocą różnych środków dowodowych wykazał, że na skutek dokonanej czynności prawnej dłużnik G. K. (2) stał się niewypłacalny, względnie niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem zaskarżonej czynności.

Jeśli zaś chodzi o istnienie po stronie dłużnika świadomości pokrzywdzenia wierzyciela przez dokonaną czynność prawną, to wymaga wyjaśnienia, że zaskarżenie możliwe jest tylko wtedy, gdy dłużnik, dokonując czynności, działał ze świadomością pokrzywdzenia, a więc wiedział, że w następstwie jego działania może dojść do stanu „pokrzywdzenia” – chodzi o rozeznanie dłużnika co do tego, że w następstwie dokonanej przezeń czynności ucierpi materialny interes wierzyciela. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 18 marca 2010 r. (sygn. akt V ACa 27/10) stwierdził, że „do przyjęcia świadomości dłużnika pokrzywdzenia wierzycieli wystarczy, by dłużnik takie pokrzywdzenie przewidywał w granicach ewentualności”. Przyjmuje się zgodnie, że świadomość ta - jako subiektywna przesłanka skargi pauliańskiej - nie musi obejmować faktu pokrzywdzenia konkretnego wierzyciela.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że niewątpliwie G. K. (2) działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Pokrzywdzenie jest osądem opartym na zasadach doświadczenia życiowego i znajomości prawideł rządzących obrotem prawnym, z których wynika, że wierzytelność w takich warunkach nie zostanie spłacona. Aby obalić powyższe domniemanie należałoby wykazać, że dłużnik jest niepoczytalny, czy też nie ma rozeznania pozwalającego na ocenę sytuacji i dokonywania operacji wnioskowania, bądź, że ze względu na szczególną sytuację, w jakiej dłużnik się znajdował, wniosek o krzywdzącym charakterze dokonywanej przez niego czynności był nieuzasadniony (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 19 grudnia 2013r., I ACa 621/13, L.). W świetle powyższych rozważań nie ulega wątpliwości, że zawierając z pozwaną umowę dłużnik wyzbył się jedynych wartościowych składników majątkowych. Jednocześnie, jako osoba dorosła, poczytalna, z wykształceniem ekonomicznym, posiadająca pełną wiedzę o stanie swego majątku oraz o swojej sytuacji majątkowej, a także o toczących się przeciwko niemu postępowaniach, dłużnik musiał zdawać sobie sprawę z tego, że wyprowadzenie ze swego majątku spornego składnika majątkowego uniemożliwi wierzycielowi uzyskanie zaspokojenia, tym bardziej, że poza wyżej wymienionym udziałem dłużnik nie miał innych wartościowych rzeczy. Także korelacja czasowa wydania przeciwko dłużnikowi niekorzystnego dla niego orzeczenia przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu dnia 4 listopada 2015 r. oraz zawarcia przez dłużnika z pozwaną umowy z dnia 2 grudnia 2015 r. pozwala wysnuć wniosek, że czynność została dokonana ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Ubocznie należy zwrócić uwagę na fakt, że G. K. (2) w piśmie z dnia 15 stycznia 2016 r. sam powoływał się na istniejące po jego stronie poważne problemy finansowe i w konsekwencji brak środków na spłatę długu w orzeczonej prawomocnym wyrokiem wysokości. W tym stanie rzeczy trudno przyjąć wniosek przeciwny aniżeli taki, że G. K. (2) działał na szkodę wierzyciela, obejmował bowiem świadomością i zdawał sobie sprawę, iż wyzbywa się majątku, z którego możliwe byłoby prowadzenie przeciwko niemu egzekucji.

Po trzecie, powód udowodnił, że w wyniku kwestionowanej czynności prawnej osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową.

Konsekwencją czynności dłużnika musi być osiągnięcie korzyści przez osobę trzecią. Korzyść może polegać na nabyciu prawa majątkowego lub na zwolnieniu z zobowiązania. Do przyjęcia, iż osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, wystarczy wykazanie, że na podstawie czynności prawnej dłużnika nabyła ona rzecz lub prawo albo została zwolniona z obowiązku, co spowodowało zmianę w majątku dłużnika prowadzącą do pokrzywdzenia wierzycieli.

Niewątpliwe było, iż w wyniku czynności z dnia 2 grudnia 2015 r. pozwana uzyskała faktyczną korzyść majątkową, albowiem na pozwaną przeniesiono w całości spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku numer (...) na Osiedlu (...) w P. wraz z wkładem budowlanym związanym ze zbywalnym prawem, dla którego to prawa Sąd Rejonowy P. (...) w P. V Wydział Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...), a także własność nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną numerem (...) o obszarze 0.0908 ha dla której Sąd Rejonowy w G. Wydział V Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem KW numer (...) wraz z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego. Jeśli chodzi o podnoszone przez pozwaną okoliczności, dotyczące mających zostać poniesionych przez pozwaną na nieruchomość lokalową nakłady, uznać należało, że kwestie te nie zostały przez pozwaną udowodnione i nie miały ostatecznie znaczenia dla sprawy.

Finalnie, po czwarte, co do spełnienia przesłanki wiedzy osoby trzeciej o działaniu dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, wskazać należy, że zrównana jest z nią sytuacja, gdy osoba trzecia przy zachowaniu należytej staranności mogła tę wiedzę uzyskać (a zatem gdy brak tej wiedzy jest zawiniony). Art. 527 § 3 k.c. wprowadza ułatwienia przez ustanowienie określonego w nim domniemania prawnego. W celu zastosowania go konieczne jest wykazanie przez wierzyciela, że osobę trzecią łączył z dłużnikiem stosunek bliskości w chwili dokonania czynności prawnej krzywdzącej wierzyciela. W razie wykazania tej okoliczności wierzyciel nie ma obowiązku udowadniania, że osoba trzecia wiedziała lub przy dochowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć o świadomości dłużnika pokrzywdzenia wierzyciela. Osoba trzecia może obalić omawiane domniemanie przez udowodnienie, że mimo stosunku bliskości z dłużnikiem nie wiedziała o świadomości dłużnika pokrzywdzenia wierzycieli i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się o tym dowiedzieć.

Choć sam przepis nie określa, co rozumie pod pojęciem stosunku bliskości, w doktrynie wskazuje się, że należy odwoływać się do oceny realnie istniejących faktów: więzi uczuciowej, przyjacielskiej, majątkowej czy powiązań gospodarczych. W związku z tym pozwana, jako żona dłużnika, objęta jest domniemaniem wiedzy i świadomości działania dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela. W ocenie Sądu, pozwana nie zdołała obalić tego domniemania.

W konsekwencji należało przyjąć, iż w procesie wykazane zostały wszystkie przesłanki dochodzenia roszczenia wobec pozwanej. Mimo posiadania przez dłużnika nieuregulowanego zobowiązania wobec powoda, wynikającego z prawomocnego wyroku, dłużnik około miesiąc po wydaniu w stosunku do niego prawomocnego wyroku stwierdzającego istnienie wierzytelności, zdecydował się przenieść na pozwaną w całości spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku numer (...) na Osiedlu (...) w P. wraz z wkładem budowlanym związanym ze zbywalnym prawem, dla którego to prawa Sąd Rejonowy P. (...)w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), a także przenieść wyłączną własność nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną numerem (...) o obszarze 0, (...) hektara, dla której Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) wraz z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego. W efekcie tej czynności dłużnik stał się nie wypłacalny, czyli dokonał czynności tej z pokrzywdzeniem wierzyciela – powoda.

Z uwagi na powyższe, na podstawie powołanych przepisów należało orzec jak w punkcie I sentencji wyroku i uznać za bezskuteczną wobec powoda umowę z dnia 2 grudnia 2015 r. zawartą z pokrzywdzeniem powoda pomiędzy dłużnikiem G. K. (2) a pozwaną G. K. (1) o częściowy podział majątku wspólnego oraz umowę o ustanowieniu użytkowania przenoszącą na pozwaną w całości spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku nr (...) na Osiedlu (...) w P. wraz z wkładem budowlanym związanym ze zbywalnym prawem, dla którego Sąd Rejonowy P. (...) w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz przenoszącą na pozwaną wyłączną własność nieruchomości stanowiącej działkę oznaczoną numerem (...) o obszarze 0, (...) hektara, dla której Sąd Rejonowy w G. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) wraz z nakładami w postaci rozpoczętej budowy domku letniskowego w celu zaspokojenia wierzytelności powoda wynikającej z wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 8 października 2014 r. sygnatura akt (...) zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 listopada 2015 r. sygnatura akt(...)

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając nimi pozwaną. Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych - t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Z uwagi na powyższe orzeczono jak w punkcie II a sentencji wyroku.

Ponadto z uwagi na fakt, że powód korzystał ze zwolnienia od kosztów sądowych na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 14 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 32 ust. 2 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Poznaniu) kwotę 8.758 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony. Z uwagi na powyższe orzeczono jak w punkcie II b sentencji wyroku.

Sędzia Małgorzata Małecka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZARZĄDZENIE