UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 listopada 2019 roku (k. 3-7) powódka (...) Spółka Akcyjna we W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 13.254,90 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, w tym od kwoty 307,50 złotych od dnia 21 września 2019 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.947,40 złotych od dnia 6 września 2016 roku. Powódka wniosła również o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powódka podniosła, że w dniu 8 sierpnia 2016 roku pojazd stanowiący wówczas własność I. S. uległ uszkodzeniu na skutek kolizji, spowodowanej przez osobę, która posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Powódka wskazała, że w wyniku umowy cesji nabyła wierzytelność przysługującą zbywcy wobec strony pozwanej w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Powódka podniosła, że pozwana wypłaciła kwotę 5.151,45 złotych tytułem odszkodowania. Powódka wskazała, że domaga się od pozwanej zapłaty kwoty 12.947,40 złotych, tytułem dalszej części odszkodowania oraz kwoty 307,50 złotych tytułem poniesionego kosztu prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 stycznia 2020 roku (k. 57 – 82) pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność za szkodę na pojeździe wskazanym w pozwie oraz, że wypłaciła odszkodowanie w kwocie 5.161,45 złotych, które odpowiada wartości powstałej szkody oraz kwotę 5.977,80 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego. Ponadto pozwana podniosła zarzut przedawnienia żądanego roszczenia. Pozwana zaprzeczyła również wysokości szkody.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 sierpnia 2016 roku samochód A. (...), numer rejestracyjny (...), stanowiący własność I. S. uległ uszkodzeniu w skutek kolizji z samochodem, kierowanym przez posiadacza pojazdu mechanicznego ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej w W.. Winę za sprawstwo kolizji ponosił posiadacz pojazdu mechanicznego ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej w W.. I. S. w dniu 9 sierpnia 2016 roku zgłosił szkodę (...) Spółce Akcyjnej w W.. (...) Spółka Akcyjna w W. wypłacił I. S. odszkodowanie w łącznej wysokości 11.139,25 złotych, w tym kwotę: 5.161,45 złotych tytułem naprawy przedmiotowego pojazdu oraz kwotę 5.977,80 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Bezsporne

W dniu 23 lipca 2019 roku I. S. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. umowę przelewu wierzytelności numer (...). Przedmiot umowy stanowiła wierzytelność wynikająca z tytułu poniesienia kosztów naprawy pojazdu, w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 8 sierpnia 2016 roku powstałą w pojeździe A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), od sprawcy szkody oraz od ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 23 lipca 2019 roku, pełnomocnictwo – k. 27 – 31.

W dniu 29 lipca 2019 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. zawarła z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę przelewu wierzytelności numer (...). Przedmiot umowy stanowiła wierzytelność wynikająca z tytułu poniesienia kosztów naprawy pojazdu, w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 8 sierpnia 2016 roku powstałą w pojeździe A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), od sprawcy szkody oraz od ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 29 lipca 2019 roku, pełnomocnictwo – k. 21 – 24.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2019 roku (...) Spółką Akcyjną w W. wezwała (...) Spółkę Akcyjną w W. do zapłaty dalszej części odszkodowania za naprawę pojazdu w wysokości 12.957,40 złotych oraz zwrot kosztu wykonania kalkulacji w wysokości 307,50 złotych.

Dowód:

- pismo z dnia 21 sierpnia 2019 roku – k. 17 – 18.

Pismem z dnia 29 sierpnia 2019 roku pozwana Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółka Akcyjna w W. odmówiła wypłaty żądanych kwot, podnosząc że wypłacone odszkodowanie w wysokości 5.161,45 złotych odpowiada stracie powstałej w majątku osoby poszkodowanej oraz brak jest podstaw do zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy.

Dowód:

- pismo z dnia 29 sierpnia 2019 roku – k. 19 – 20.

Niezbędne i uzasadnione koszty naprawy wszystkich uszkodzeń samochodu A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do stanu sprzed kolizji z dnia 8 sierpnia 2016 roku, określone przy uwzględnieniu średnich stawek roboczogodziny za prace mechaniczne, blacharskie i lakiernicze, stosowanych w drugiej połowie 2016 roku na terenie województwa (...) przez nieautoryzowane zakłady naprawy pojazdów, przy zastosowaniu części o jakości Q, a przy ich braku cen części oryginalnych serwisowych (według ich stanu na dzień 8 sierpnia 2016 roku), wynosiły 16.415,21 złotych brutto (wraz z podatkiem VAT).

Dowód:

- opinia biegłego A. K. – k. 127 – 143.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie powołanych powyżej dowodów, w tym opinii biegłego. Część stanu faktycznego pozostawała pomiędzy stronami bezsporna, a zatem zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagała dowodu.

Mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione do kwoty 11.561,26 złotych. Dochodząc do powyższej konstatacji Sąd Rejonowy kierował się następującą wykładnią przepisów prawa.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia. I. S. zgłosił pozwanej przedmiotową szkodę w dniu 9 sierpnia 2016 roku. Pozwana uznała odpowiedzialność co do zasady i w dniu 5 września 2016 roku przyznała i wypłaciła na rzecz poszkodowanego odszkodowanie za powstałą szkodę w wysokości 5.161,45 złotych. Następnie pismem z dnia 21 sierpnia 2019 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty dalszej części odszkodowania za naprawę pojazdu w wysokości 12.957,40 złotych oraz zwrot kosztu wykonania kalkulacji w wysokości 307,50 złotych. Pismem z dnia 29 sierpnia 2019 roku pozwana Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółka Akcyjna w W. odmówiła wypłaty żądanych kwot.

Zgodnie z art. 819 § 4 k.c. bieg przedawnienia roszczenia o świadczenia do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenia ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Stosownie do art. 442¹§ 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że zgłaszający roszczenie otrzymał oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu świadczenia w dniu 5 września 2016 roku, a zatem od tego dnia biegł termin przedawnienia roszczenia. Termin przedawnienia rozpoczął biec na nowo od dnia 29 sierpnia 2019 roku, kiedy to pozwana w odpowiedzi na pismo powódki z dnia 21 sierpnia 2019 roku, odmówiła przyznania dodatkowego świadczenia. Nawet gdyby termin przedawnienia roszczenia nie zaczął biec na nowo od dnia 29 sierpnia 2019 roku, to do przedawnienia dochodzonego roszczenia również by nie doszło. Zgodnie z treścią art. 118 zd. 2 k.c. koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Biorąc pod uwagę, że termin przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym jest dłuższy niż dwa lata, do przedawnienia roszczenia powódki doszłoby z dniem 01 stycznia 2020 roku. Tymczasem powódka wystąpiła z pozwem w dniu 25 listopada 2019 roku, co spowodowało przerwę biegu przedawnienia (art. 122 § 1 pkt 1 k.c.).

Określając zakres odpowiedzialności gwarancyjnej zakładu ubezpieczeń w oparciu o ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, należy mieć na uwadze art. 34 ust. 1, art. 36 i 38 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j.: Dz. U. z 2021 roku, poz. 854 – zwana dalej ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych). Niewątpliwie podstawowe znaczenie ma art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, z którego wynika, że odszkodowanie ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. Oznacza to, że o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od zakładu ubezpieczeń decydują przepisy Kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 361-363 k.c. oraz art. 415-447 k.c.

Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody może nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy, podczas gdy odszkodowanie ubezpieczeniowe z tytułu odpowiedzialności cywilnej, a także innych ubezpieczeń (art. 805 k.c. i art. 828 k.c.), wypłaca się zawsze w pieniądzu. Odszkodowanie ubezpieczeniowe należy się z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej a nie sprawczej. Do odszkodowania ubezpieczeniowego przy ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej znajduje zastosowanie, obowiązująca w prawie odszkodowawczym, zasada pełnego odszkodowania, która odnosi się do szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego innej osobie. Przy ustalaniu wysokości odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie mogą więc mieć zastosowania zasady określające sposoby obliczania wartości pojazdu dotyczące ubezpieczenia (...) Casco. Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. odpowiedzialny za wypadek posiadacz pojazdu mechanicznego zobowiązany jest do rekompensaty poszkodowanemu wszelkiej szkody majątkowej. Odszkodowanie obejmuje wszelkie szkody, a więc poniesione straty i korzyści, jakie poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ciężar dowodu szkody spoczywa na poszkodowanym. W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody (por. wyrok Sądu Najwyższy z dnia 11 czerwca 2003 roku, sygn. akt V CKN 308/01).

Podkreślić należy, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił. Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy z daty ustalania odszkodowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 roku, sygn. akt IV 387/01). Poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2019 roku, sygn. akt III CZP 99/18).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że powódka udowodniła, że w wyniku zdarzenia, za które odpowiedzialność cywilną ponosi pozwana, poszkodowany poniósł szkodę w kwocie 16.415,21 złotych brutto (z podatkiem VAT) z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Stosownie do przepisu art. 363 § 1 k.c. na pozwanej ciążył obowiązek zwrotu wszelkich celowo i ekonomicznie uzasadnionych wydatków mających na celu przywrócenie poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów. W niniejszej sprawie naprawa samochodu możliwa częściowo przy użyciu części o jakości Q oraz częściowo przy użyciu części o jakości O (części oryginalne serwisowe). Częściowa konieczność sięgnięcia do części o jakości O wynikała z opinii biegłego, który stwierdził brak dostępności wszystkich części potrzebnych do naprawy samochodu o jakości Q. W ocenie Sądu Rejonowego tylko części o jakości równej częścią oryginalnym (części o jakości Q) dają gwarancję należytej jakości i prawidłowego współdziałania z pozostałymi podzespołami pojazdu. Nie można na poszkodowanego przenosić ryzyka zastosowania części o niższej, nieznanej jakości. Reasumując pozwana winna tytułem odszkodowania wypłacić poszkodowanemu kwotę 16.415,21 złotych, wyrażającą swoją wartością zasadę pełnego odszkodowania. Wypłacając kwotę 5.151,45 złotych, pozwana popadła w zwłokę co do kwoty 11.253,76 złotych.

Dodatkowo powódka mogła domagać się od pozwanej zapłaty kwoty 307,50 złotych tytułem kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy, której sporządzenie oceniono jako niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy, na podstawie art. 34, 35, 36 o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 363 § 1 i 2 k.c. i art. 436 § 1 k.c., zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej we W. kwotę 11.561,26 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot 307,50 złotych od dnia 21 września 2019 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 11.253,76 złotych od dnia 9 września 2016 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. Odsetki ustawowe uzasadniał przepis art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

Orzeczenie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu uzasadniał art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 109 § 1 i 2 k.p.c. Zgodnie z art. 100 zd. 1 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Według art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Niezbędne koszty procesu powódki wyniosły 5.210,78 złotych złotych, w tym 750,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa udzielonego powódce przez radcę prawnego (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych), 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 843,78 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Niezbędne koszt procesu pozwanej wyniosły 3.617,00 złotych, w tym 3.600,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa udzielonego pozwanej przez radcę prawnego (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powódka wygrała proces w 87,00 procentach, a zatem należała się jej kwota 4.533,37 złotych od pozwanej tytułem zwrotu kosztów procesu. Pozwana wygrała proces w 13,00 procentach, a zatem należała się jej kwota 470,21 złotych od powódki tytułem zwrotu kosztów procesu. Po potrąceniu powyżej podanych kwot, należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4.063,16 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na zakończenie dodać należy, że w dniu 06 maja 2021 roku zarządzono zwrócić powódce kwotę 156,22 złotych, tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sygn. akt I C 1541/19

Zarządzenia:

1. odnotować zwrot akt z uzasadnieniem, projekt uzasadnienia sporządzony przez asystenta sędziego Annę Popławską,

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3. kal. 14 dni lub z wpływem.

R., dnia 28 maja 2021 r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE