Przewodniczący

SSA Piotr Pośpiech (spr.)

Sędziowie

SSA Grzegorz Wątroba

SSA Marcin Ciepiela

Protokolant

Ewelina Polok

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 465/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20.06.2017 r. sygn. akt XVI K 24/12

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 258 k.k., poprzez zastosowanie i w konsekwencji przypisanie Ł. W. czynu z art. 258 § 1 k.k., podczas gdy przeprowadzone dowody nie tylko nie potwierdzają zasadności zarzutu, ale wręcz go wykluczają.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- na wstępie należy zauważyć, że podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego wymaga ze strony apelującego pełnej aprobaty dla ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i sposobu procedowania przez sąd.

- zarzut taki może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. Naruszenie prawa materialnego polega bowiem na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC, 1998, teza 5 do art. 483, str. 457-458 tom II).

- z dalszych zarzutów oraz uzasadnienia apelacji wynika natomiast, że skarżący w istocie kwestionuje ocenę dowodów, a zwłaszcza wyjaśnień współoskarżonego P. G. (O.), które doprowadziły do ustaleń, stanowiących podstawę przypisania Ł. W. zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a w konsekwencji także z art. 258 par. 1 k.k.

- niezależnie od powyższych uwag, sąd odwoławczy uznając, że zarzut ten stanowi tzw. zarzut ewentualny, postawiony na wypadek nie uwzględnienia zasadniczego zarzutu, dokonał jego oceny, uznając ostatecznie, iż jest on bezzasadny.

- niewątpliwie przestępstwo z art. 258 par. 1 k.k. może być popełnione wyłącznie z winny umyślnej. Wina umyślna może występować nie tylko w postaci zamiaru bezpośredniego, to jest wówczas gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego - chce go popełnić, ale także w postaci zamiaru ewentualnego, który występuje wówczas gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego na to się godzi (art. 9 par.1 k.k.)

- nie negując trafnych orzeczeń sądów powszechnych przytoczonych przez autora apelacji, podnieść należy, iż przede wszystkim z uwagi na inne stany faktyczne, jakie miały miejsce w poszczególnych sprawach, przytoczonych tez nie można wprost odnieść do niniejszej sprawy.

- jak wynika z poczynionych ustaleń, istotne w kontekście postawionego zarzutu jest to, iż współpraca pomiędzy zorganizowaną grupą przestępczą, a oskarżonym trwała blisko trzy lata. W jej trakcie Ł. W. dostarczał regularnie bardzo duże ilości substancji psychotropowych i środków odurzających w postaci amfetaminy, tabletek ekstazy oraz kokainy. Jest oczywiste, że oskarżony miał pełną świadomość nielegalnego charakteru transakcji, w których uczestniczył, ale również działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Dowodzi tego, że poza P. G. (O.), któremu sprzedawał narkotyki w celu ich dalszej dystrybucji, spotykał się także z innymi aktywnymi członkami grupy tj. M. C., M. P., S. K., R. P. i M. D.. Wszyscy oni jeździli do W., gdzie w umówionym miejscu odbierali od niego najpierw tabletki ekstazy, a następnie amfetaminę, a na koniec także kokainę. Kontakt z oskarżonym został nawiązany przez M. C., który szukał osoby, będącej w stanie dostarczyć narkotyki. Kolejne spotkania te były wynikiem ustaleń, jakie na początku poczynili z nim P. G. (O.) i M. C..

- częste przyjazdy różnych osób ze (...), w związku z ustaleniami jakie były czynione z nim wcześniej, po bardzo znaczne ilości substancji psychotropowych i środków odurzających na przestrzeni kilku lat, musiały mu uświadomić, że ma do czynienia ze zorganizowaną grupą, która zajmuje się obrotem narkotykami, a nie z osobami jedynie ze sobą współdziałającymi.

- nawet jeśli Ł. W. nie posiadał wiedzy odnośnie szczegółów funkcjonowania grupy i wszystkich wchodzących w jej skład członków, to niewątpliwe na podstawie towarzyszących okoliczności, choćby z zamiarem ewentualnym, godził się na istnienie grupy przestępczej i podejmowanie działań służących realizacji zadań grupy, a w konsekwencji pozostawanie w jej strukturach, jako stały dostawca narkotyków.

- obrońca oskarżonego, kwestionując w złożonej apelacji zasadność skazania Ł. W. za przestępstwo z art. 258 par. 1 k.k., zdaje się nie zauważać tych poglądów, zgodnie z którymi w przypadku działalności zorganizowanej grupy przestępczej, mającej na celu obrót narkotykami, branie udziału w takiej grupie oznacza również bycie dostawcą narkotyków dla takiej grupy, ale wtedy, gdy transakcje dokonywane z grupą miałyby charakter stały i regularny. Stały dostawca narkotyków właśnie poprzez fakt regularnego uczestnictwa w handlu zakazanymi środkami i substancjami pozostaje w strukturach grupy, zajmującej się obrotem narkotyków. Działalność takich osób winna być oceniona, jako jedno z ogniw działania grupy, albowiem trudno uznać, w przypadku zorganizowanej grupy zajmującej się obrotem narkotykami, żeby osoby systematycznie dla niej sprzedające substancje psychotropowe i środki odurzające w celu ich dalszej odsprzedaży, nie wchodziły w skład jej struktury. Zatem gdy dostawy narkotyków dla takiego odbiorcy odbywały się systematycznie, nie miały charakteru incydentalnego, bądź gdyby zostało wykazane, że dostawca wyraził gotowość stałego dostarczania narkotyków dla członków zorganizowanej grupy przestępczej, można przyjmować, że uczestnicząc w taki właśnie sposób w obrocie narkotyków, osoba ta przynajmniej godziła się na to, że weszła w strukturę grupy, brała w niej udział. Bowiem osobę, która deklaruje wolę współpracy z grupą i stale dostarcza dla grupy narkotyki łączy już pewna więź organizacyjna, którą stanowi owo porozumienie wyrażające się w gotowości dostarczania narkotyków (zob. wyrok SN z 28.10.2008 r., sygn. akt V KK 141/08, Prok. i Prawo - wkł. 2009/4/7).

- akceptując w pełni powyższy pogląd występujący w orzecznictwie i biorąc pod uwagę prawidłowe ustalenia sądu I instancji, wskazujące na to, że oskarżony Ł. W. był na przestrzeni blisko trzech lat stałym i regularnym dostawcą tabletek ekstazy, amfetaminy i kokainy dla zorganizowanej grupy, mającej na celu wprowadzanie tych narkotyków do obrotu, nie mogły podlegać aprobacie sądu odwoławczego zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego, kwestionujące prawidłowość przypisania Ł. W. przestępstwa z art. 258 par. 1 k.k.

- do zmiany stanowiska sądu apelacyjnego nie mógł w tym zakresie doprowadzić argument podnoszony w apelacji obrońcy, że Ł. W. był „niezależny i nie podlegał żadnym decyzjom grupy”. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 29.05.2015 r. sygn. akt II AKa 68/15 przyjął, że „zupełnie nieuprawnionym uproszczeniem jest redukowanie pojęcia zorganizowanej grupy przestępczej, o której mowa w art. 258 par. 1 k.k. do takiej formy organizowania przestępczości, która opiera się na zasadach właściwych dla formacji militarnych - sformalizowane przywództwo, hierarchiczne podporządkowanie, zarządzanie przez wydawane bezwzględnie wiążących podwładnego poleceń, sformalizowane zasady wymuszania posłuszeństwa i karania niesubordynacji. W zależności od specyfiki prowadzonej działalności przestępczej, uwarunkowań zewnętrznych oraz właściwości osobistych członków grupy przestępczej, sposoby nadawania grupie osób popełniających przestępstwa cech zorganizowania mogą być różne”. (publ. LEX nr 1809500, OSA 2015/12/3-69). Wydawanie poleceń i konieczność ich bezwzględnej realizacji nie są zatem niezbędnymi elementami, charakteryzującymi zorganizowaną grupę przestępczą, o jakiej mowa w art. 258 par. 1 k.k., a na pewno nie w stosunku do każdego z jej członków.

- podobnie należy odnieść do innego argumentu, iż P. G. (O.) miał w swoich wyjaśnieniach zaprzeczyć temu, aby Ł. W. był kiedykolwiek jednym z członków grupy. Należy pamiętać o tym, że w skład grupy przestępczej wchodzili głównie kibice klubu piłkarskiego (...), a jej przestępczy zakres działania nie ograniczał się jedynie do handlu narkotykami, ale również do bójek i kradzieży z włamaniem. Z tego punktu widzenia Ł. W. rzeczywiście nie był zwykłym jej członkiem, ale osobą funkcjonującą niejako na jej obrzeżach, której jedynym zadaniem było dostarczanie grupie narkotyków. Dlatego nie dziwi stanowisko P. G. (O.), który nie identyfikował oskarżonego jako typowego członka grupy przestępczej. Niemniej o jego udziale w grupie świadczy akceptacja P. G. (O.) i pozostałych osób dla roli jaką pełnił on w przestępczym procederze.

- powyższe względy zdecydowały o przypisaniu oskarżonemu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej z art. 258 par. 1 k.k. Trwałość, systematyczność i bardzo długi okres w jakim zbywał on członkom grupy narkotyki zdecydowało o zrealizowaniu znamion podmiotowych i przedmiotowych tego przestępstwa. Te okoliczności spowodowały jednocześnie, że jego działalność nie została uznana za zwykłe współdziałanie z grupą, tak jak tego chciał obrońca. Osobami współdziałającymi z grupą były inne osoby np. M. G. (1), P. S., A. J., którzy sporadycznie dostarczali narkotyki, co dostrzegł zarówno prokurator, jak i sąd I instancji, nie kwalifikując ich zachowań jako przestępstw z art. 258 par. 1 k.k.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia o charakterze reformatoryjnym lub kasatoryjnym w kierunku wskazanym w apelacji.

3.2.

obrazy przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 171 § 2 k.p.k. zw. z art. 372 k.p.k. a contrario w zw. z art. 6 k.p.k., polegającą na prowadzeniu przez Sąd I instancji postępowania dowodowego w sposób uniemożliwiający obrońcy wykonywanie należytej obrony Pana Ł. W.

2. art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., polegającą na niezrozumiałym przydaniu pełnego waloru wiarygodności wyjaśnieniom P. O. (1) który w toku rozprawy głównej dał wyraz nielojalnej i wyrachowanej postawy, polegającej na odpowiadaniu na pytania jedynie Sądu i prokuratora, przy czym obrońcy mogli zadawać mu pytania jedynie za pośrednictwem sądu i prokuratora.

3. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 45 Konstytucji RP, poprzez dowolną, a nie swobodna ocenę materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, prowadzona bez należytego krytycyzmu, jednostronną i wybiórczą ocenę przeprowadzonych dowodów.

4. art. 170 par. pkt 3 k.p.k. polegającą na bezzasadnym nieuwzględnieniu wniosku dowodowego z dnia 8.05.2017 r., podczas gdy przeprowadzenie tych dowodów miało istotne znaczenie dla zweryfikowania wiarygodności P. G., z uwagi na fakt sprzeczności i niespójności złożonych przez niego wyjaśnień obciążających Ł. W. oraz przyznania się przez P. G., iż w rzeczywistości nie odróżniał on kokainy od amfetaminy, mających być przedmiotem transakcji z Ł. W..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- niewątpliwie najistotniejsze znaczenie w rozpatrywanej sprawie miała prawidłowa ocena wyjaśnień oskarżonego P. G. (O.).

- skarżący w tym względzie podniósł szereg zarzutów, które sformułował w różny sposób, popierając je bogatym orzecznictwem, dotyczących m.in. zasad, jakimi powinien się kierować sąd dokonując oceny dowodu z pomówienia.

- na wstępie należy podnieść, że zarzut obrońcy, dotyczący wadliwości sporządzonego uzasadnienia należy uznać za nietrafiony. Obraza art. 424 k.p.k., poza przypadkami logicznej sprzeczności między wyrokiem a uzasadnieniem, nie może wpływać na treść wyroku, gdyż wyrok zapada wcześniej, a uzasadnienie sporządzane jest później. (postan. SN z dnia 21 września 2017r., IV KK 130/17, wyrok SA w Katowicach z dnia 26 maja 2017r., II AKa 121/17). Ustawodawca z tego też zresztą powodu wprowadził do kodeksu postępowania karnego przepis z art. 455 a k.p.k., zgodnie z którym nie można uchylić wyroku z tego powodu, ze jego uzasadnienie nie spełnia ustawowych wymogów.

- odnosząc się do zarzutu niewłaściwej oceny dowodów to przypomnieć trzeba, że dowodem w postępowaniu karnym może być wszystko, co umożliwia wyrobienie sobie przekonania sądu o winie lub niewinności oskarżonego, jeśli zostanie przeprowadzone w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Dowodem takim może być, zatem także pomówienie ze strony jednego ze współoskarżonych. Co do zasady dowód taki powinien być badany szczególnie wnikliwie, z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, a nadto - czy wyjaśnienia te są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne. Orzecznictwo przyjmuje jednak, że tego rodzaju "jedyny" dowód nie może stać w sprzeczności z innymi dowodami, które nie mają wprawdzie decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, stanowią jednak podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do określonych fragmentów zdarzenia (wyrok SN z 11.01.1996 r., II KRN 178/95, Mon. Prawn. 1996/10/376).

- fakt oparcia orzeczenia skazującego na wyjaśnieniach jednego z współoskarżonych, nawet w sytuacji nieprzyznania się oskarżonego do winy, samo przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że wyjaśnienia jednego ze współoskarżonych są niewystarczającą podstawą skazania i to bez względu na to, jaką zajmuje on funkcję, pozycję w życiu społecznym bądź czy korzysta z jakichś szczególnych uprawnień procesowych w tym tzw. "małego świadka koronnego".

- w ocenie każdego dowodu organy procesowe kierują się swoim przekonaniem ukształtowanym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami prawidłowego rozumowania określonymi w art. 7 k.p.k., a przy dowodzie z pomówienia także weryfikowaniem, czy znajduje on oparcie w reszcie zgromadzonego materiału dowodowego.

- odnosząc się do postawy oskarżonego w trakcie rozprawy głównej trzeba mieć na uwadze, że P. G. (O.) przysługiwało prawo do odmowy składania wyjaśnień czy też odpowiedzi na poszczególne pytania, co wynika wprost z art. 175 par. 1 k.p.k. W tym uprawnieniu mieści się oczywiście również prawo do odmowy odpowiedzi na pytania obrońcy innego współoskarżonego występującego w niniejszej sprawie. Skorzystanie z takiego uprawnienia przez oskarżonego, nie można odczytywać jako naruszenie prawa do obrony Ł. W. z art. 6 k.p.k. Skoro P. G. (O.) odmówił odpowiedzi na pytania, to oczywiście niecelowe były próby obejścia tej sytuacji poprzez złożenie tych pytań przez obrońcę na piśmie. Niemniej jeśli na taką propozycję przystał sąd I instancji to nie sposób twierdzić, że selekcja przy ich odczytywaniu przez przewodniczącego doprowadziła do naruszenia dyspozycji art. 171 par. 2 k.p.k. Przedłożenie pytań należało potraktować wyłącznie jako sugestię skierowaną do sądu, dotyczącą zagadnień jakie powinny zostać wyjaśnione podczas przesłuchania przeprowadzonego przez ten organ, jednakże ostateczny wybór w tym zakresie należał do tego organu. Z formalnego punktu widzenia nie były to już pytania obrońcy Ł. W. do współoskarżonego.

- oczywiście bezzasadne są także próby skarżącego podważania wartości dowodowej wyjaśnień P. G. (O.) złożonych w postępowaniu przygotowawczym z uwagi na jego postawę w toku postępowania jurysdykcyjnego. Interpretacja przepisu z art. 60 par 3 k.k., przewiduje wymóg niezmienności wyjaśnień oskarżonego, co nie kłóci się z procesowym prawem do swobodnego składania wyjaśnień, w tym i prawa do odmowy składania wyjaśnień lub odpowiedzi na pytania na określonym etapie postępowania (art. 175 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 171 par. 1 art. 171 par. 1 k.p.k. i art. 74 par. 1 k.p.k.). Oskarżonego pozbawia prawa do skorzystania z dobrodziejstwa obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary dopiero zmienność jego wyjaśnień, w których odwołałby swoje pomówienia. Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącego, że odpowiadanie jedynie na pytania sadu i prokuratora stanowiło wyraz nielojalnej i wyrachowanej postawy P. G. (O.), podważającej wiarygodność jego wcześniejszych wyjaśnień. Wszystko to czyni zarzut art. 410 k.p.k. w zw. z art. 171 § 2 k.p.k. w zw. z art. 372 k.p.k. a contrario w zw. z art. 6 k.p.k. oczywiście bezzasadnym.

- sąd I instancji dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego P. G. (O.) podszedł do niej indywidualnie, zwracając uwagę zarówno na rolę oskarżonego w niniejszym procesie, w którym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, na fakt pomawiania w tej sprawie przede wszystkim osób współdziałających z nim w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, na logikę i konsekwencje tych wyjaśnień, jak i przynajmniej częściowe korespondowanie jego wypowiedzi z innymi dowodami w zakresie m.in. brania udziału w obrocie narkotykami, co jest istotne w kontekście zarzutu postawionego Ł. W..

- pomówienia P. G. (O.) dotyczyły nie tylko Ł. W.. Na podstawie jego wyjaśnień Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 20.06.2017 r. skazał prawomocnie szereg innych osób, które tak samo jak oskarżony nie przyznawały się do popełnienia zarzucanych im czynów.

- brak jest racjonalnych powodów, aby twierdzić, że akurat w przypadku Ł. W. współoskarżony P. G. (O.) miał składać nieprawdziwe wyjaśnienia. Oskarżony jest mieszkańcem W., nie był związany z kibicami (...) i jak twierdzi nigdy też w tym mieście nie przebywał. Zatem P. G. (O.) miał jedyną możliwość poznania go tylko w takich okolicznościach, w jakich podawał to w swoich wyjaśnieniach. Skarżący nie wyjaśnił też dlaczego akurat oskarżony miałby zostać fałszywie wskazany przez niego jako główny dostawca środków odurzających i substancji psychotropowych dla grupy przestępczej.

- część osób przesłuchiwanych w tym postępowaniu potwierdziła wyjaśnienia oskarżonego. W pierwszej kolejności należy wskazać na wyjaśnienia S. K., który przyznał się do udziału w uczestniczeniu w obrocie narkotykami. Jego twierdzenia w zasadniczy sposób potwierdzają wersję prezentowaną przez P. G. (O.) i jednocześnie obciążają oskarżonego, czego zdaje się nie dostrzegać obrońca. Ten podejrzany opisywał swoje wyjazdy do W. w charakterze kuriera, gdzie odbierał dla grupy narkotyki od Ł. W.. Nie miał też żadnych problemów z opisaniem oskarżonego, gdy wspominał o jego tatuażach na rękach, a także na plecach, o czym sam oskarżony miał mu zresztą opowiadać. Identyfikował go także jako osobę, na którą mówiono W. lub T.. Wiarygodność tych depozycji wzmacnia z kolei to, że częściowo znalazły one potwierdzenie w wyjaśnieniach M. P., który wraz z nim miał uczestniczyć w takim wyjeździe. Innymi dowodami wskazującymi na wiarygodność wypowiedzi P. G. (O.) w zakresie uczestniczenia w obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi stanowiły wyjaśnienia S. S. i T. P., którzy potwierdzali fakt dokonania u niego zakupu amfetaminy. O takich zakupach zeznawali też zresztą świadkowie R. G., Ł. K. i M. T.. Z kolei świadkowie P. O. (2), M. G. (2) i A. J. potwierdzali jego wypowiedzi, że sprzedawali mu określone ilości amfetaminy. Świadkowie M. K. i D. R. uwiarygadniali z kolei pomawiającego przyznając, że udostępniali mu mieszkania, w których porcjowano i dalej rozprowadzano narkotyki. Podobnie zresztą było w przypadku jego wyjaśnień dotyczących mieszkania T. J., w którym policja ujawniła drobinki amfetaminy.

- podobnie nietrafnym był zarzut dot. obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. art. 45 Konstytucji RP, w którym skarżący skupiał się na kwestionowaniu wyjaśnień P. G. (O.) w zakresie ilości substancji psychotropowych i środków odurzających zbywanych przez oskarżonego.

- ustalenia sądu I instancji co do tzw. „wolumenu amfetaminy w ilości 32,5 kg, 12.000 sztuk tabletek ekstazy oraz 500 gram kokainy” wynikają wprost z wyjaśnień P. G. (O.). Sąd konsekwentnie, uznając za wiarygodne co do zasady wyjaśnienie tego oskarżonego, przyjął także za prawdziwe te jego depozycje procesowe, w których wskazywał na ilość poszczególnych narkotyków zakupionych od Ł. W.. Tak samo jak brak było powodów dla zakwestionowana generalnie prawdomówności tego współoskarżonego, tak samo brakowało podstaw do odrzucenie tych konkretnych fragmentów jego wypowiedzi. Oczywiście jest prawdą, że poza wyjaśnieniami S. K. brak jest innych dowodów, które potwierdzałyby te wypowiedzi P. G. (O.). Skarżący wskazuje nadto, że część dowodów przeczy tym wyjaśnieniom, a są nimi zeznania osób, które te narkotyki miały od członków grupy później nabywa. Wyjaśnieniom współoskarżonego miały przeczyć w szczególności zeznania A. M., D. B. i Ł. K., którzy zaprzeczali, aby mieli być ich nabywcami. Skarżący nie dostrzega jednak, że część przesłuchanych osób przyznało, że nabywało od niego narkotyki w tym m.in. S. S., T. P. oraz R. G.. Z tych dowodów wynika zatem w sposób pewny, że grupa przestępcza handlowała narkotykami, a znaczna ich cześć pochodziła z transakcji prowadzonych z Ł. W.. Obrona kwestionowała przede wszystkim tę część wyjaśnień, która dotyczyła ilości nabywanych narkotyków. W tym zakresie należy zwrócić uwagę na to, co wynika z materiału dowodowego, a pośrednio uwiarygadnia stanowisko prezentowane przez P. G. (O.). M. G. (3) przyznał, że tylko wiosną sprzedał P. G. 4 kg. amfetaminy. Z kolei P. O. (2) w 2006 r. na przestrzeni trzech miesięcy zbył mu 4000 sztuk tabletek ekstazy i 1 kg kokaina, a A. J. jednorazowo sprzedał 2 kg amfetaminy. Dla odmiany S. S. zakupił 1 kg tej środka odurzajacego. Powyższe fakty wskazują na to, że grupa obracała bardzo znacznymi ilościami narkotyków. Transakcje nierzadko wiązały się z nabyciem kilku kilogramów amfetaminy i kilku tysięcy sztuk tabletek ekstazy. Tym samym twierdzenia o sprzedaży przez Ł. W. na przestrzeni prawie trzech lat amfetaminy w ilości 32,5 kg, 12.000 sztuk tabletek ekstazy oraz 500 gram kokainy są jak najbardziej wiarygodne.

- reasumując tę cześć rozważań należy stwierdzić, że ocena dowodu z wyjaśnień P. G. (O.) znajduje pełne wsparcie w zasadach wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, tj. została przeprowadzona w pełni z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. i zweryfikowana została za pomocą innych dowodów. Sąd odwoławczy nie znalazł jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania wiarygodności relacji P. G. (O.), w których wprost wskazuje na udział Ł. W. w przypisanych mu przestępstwach w takiej postaci jak wynika to z zarzutów zawartych w akcie oskarżenia.

- odnosząc się w tym miejscu do dywagacji obrońcy dotyczących zasad korzystania z instytucji tzw. małego świadka koronnego należy przyznać mu rację, że osoba pomawiająca innego sprawcę o dokonanie określonego czynu nie musi czynić tego bezinteresownie, gdyż z tego typu postawą wiążę się określona korzyść np. w postaci nadzwyczajnego złagodzenia kary. Niemniej to nie bezinteresowność, lecz wiarygodność podlega ocenie sądu.

- na koniec wreszcie nie sposób zgodzić się z autorem apelacji, że w niniejszym postepowaniu sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 170 par. 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. Podstawa oddalenia wniosków dowodowych wyrażona w art. 170 par.1 pkt 5 k.p.k. służy przeciwdziałaniu umyślnemu wykorzystywaniu przez strony uprawnień procesowych dla uniemożliwienia lub spowolnienia toku procesu. Przepis ten musi być przy tym odczytywany tak, aby był realnym, a nie tylko pozornym instrumentem służącym realizacji obowiązku sądu rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie i przeciwdziałaniu obstrukcji procesowej. Jeżeli więc analiza złożonego wniosku dowodowego, w konfrontacji z całokształtem okoliczności faktycznych istniejących w sprawie, a w szczególności z możliwością złożenia tego wniosku na wcześniejszym etapie postępowania bez szkody realizowanej linii obrony, doprowadzi do ustalenia, że celem złożenia takiego wniosku było tylko przedłużenie postępowania karnego, to oddalenie takiego wniosku dowodowego będzie nie tylko uzasadnione, ale konieczne z uwagi na obligatoryjny charakter tej normy (post. SN z 5.05.2015 r., IV KK 304/14, OSNKW 2014 r., z. 10, poz. 82). W przedmiotowym postępowaniu wnioski dowodowe obrońca złożył miesiąc przed wydaniem wyroku w sprawie, w której akt oskarżenia wpłynął do sądu I instancji około 5 lat wcześniej. O zamiarze przedłużania prowadzonego postępowania dowodzi zresztą także treść tych wniosków. O ile okoliczności dla których zostały powołane mogły mieć rzeczywiście istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy to środki którymi chciał w ten cel osiągnąć wydają się być mocno wątpliwe. Zarówno wniosek o przesłuchanie świadków na bardzo ogólnie zakreśloną tezę dot. zdarzeń, mających mieć miejsce około 10 lat wcześniej, jak również opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych oraz informacja z PKP co istnienia zapisów z monitoringu z tamtego okresu wskazuje na rzeczywiste intencje wnioskodawcy. Analiza zgłoszonych wniosków dowodowych w zestawieniu z całokształtem okoliczności faktycznych, a w szczególności faktyczną możliwością złożenia tego wniosku na wcześniejszym etapie postępowania, bez szkody dla realizowanej linii obrony, prowadzi do jednoznacznego stwierdzenia, że celem takiego wniosku było przedłużenie postępowania karnego.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia o charakterze reformatoryjnym lub kasatoryjnym w kierunku wskazanym w apelacji.

3.3.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść wyroku, polegające na przyjęciu, że Ł. W. zbył P. G., M. C. i innym osobom, nie mniej niż 12.000 sztuk tabletek ekstazy o wartości co najmniej 20.400,00 złotych, co najmniej 32,5 kg amfetaminy o wartości 227.500,00 złotych, 500 gramów kokainy o wartości 50.000,00 złotych, pomimo że przyjęta przez Sąd I instancji ilość i wartość środków odurzających nie wytrzymuje konfrontacji z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, albowiem ilości podawane przez P. O. (1) nie znajdują pokrycia w ilościach, które miały nabywać kolejne osoby, a nadto w uzasadnieniu Sądu próżno szukać choćby jednego zdania odnoszącego się do powyższych kwestii, a ilość i wartość środków odurzających została bezrefleksyjnie inkorporowana z aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- podniesiony zarzut ma charakter wtórny do części zarzutów omówionych w pkt 3.2 niniejszego uzasadnienia.

- z treści apelacji wynika, że skarżący, jako podstawowy zarzut swojej apelacji, uczynił ten dotyczący wadliwej oceny dowodów, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, Następnie de facto powtórzył go w formie zarzutu dotyczącego błędnych ustaleń faktycznych. W ocenie skarżącego to właśnie dowolna ocena poszczególnych dowodów miała doprowadzić do błędnych ustaleń, co do ilości i wartości środków odurzających i substancji psychotropowych, które oskarżony zbywał P. G. (O.) i innym osobom. - błąd w ustaleniach faktycznych co do zasady może mieć miejsce tymczasem tylko wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd wadliwie ustalił fakty, które legły u podstaw skarżonego wyroku.

- w zaistniałej sytuacji należało przyjąć, że we wniesionym środku odwoławczym nachodzą na siebie dwie tożsame podstawy odwoławcze z art. 438 k.p.k.

- tego rodzaju konstrukcja zarzutu apelacyjnego jest nieprawidłowa. Zarzut odwoławczy formułuje się zasadniczo do jednego konkretnego uchybienia (jedno uchybienie - jeden zarzut); jeżeli jednak podnoszone zarzuty pozostają ze sobą w związku przyczynowym technika ta powinna być nieco odmienna - zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się wówczas dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybień wtórnych). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia (por. D. Świecki, "Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych", Wolters Kluwer, W-wa 2016, wyd. 3, s.132).

- wobec powyższego zatem wystarczające będzie odwołanie się do tych argumentów zaprezentowanych już w tym zakresie w uzasadnieniu niniejszego wyroku (pkt 3.2), z których wynika, że na podstawie prawidłowo zgromadzonego, a następnie ocenionego materiału dowodowego, w pełni uprawnionym było wyciąganie wniosków, co do zbycia przez Ł. W., w ramach wprowadzania do obrotu substancji psychotropowych i środków odurzających: nie mniej niż 12.000 sztuk tabletek ekstazy o wartości co najmniej 20.400 zł, co najmniej 32,5 kg amfetaminy o wartości 227.500 zł oraz 500 gram kokainy
o wartości 50.000 zł.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia
o charakterze reformatoryjnym lub kasatoryjnym w kierunku wskazanym w apelacji.

3.4.

rażącej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy prawidłowe uwzględnienie przez Sąd wszystkich istotnych okoliczności wynikających z dyrektyw sądowego wymiaru kary opisanych w art. 53 k.k., w szczególności tego, że Ł. W. nie był osobą karaną, stawiał się w Sądzie, uzasadniało orzeczenie wobec niego kary o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- skarżący nie sprecyzował w wystarczającym stopniu, czy zarzut zawarty w środku odwoławczym odnosi się do kar jednostkowych lub też do kary łącznej, czy do wszystkich tych rozstrzygnięć. Również jego propozycja, dotycząca wymierzenia oskarżonemu „kary
o charakterze wolnościowym”, kwestii tej nie wyjaśnia. Na podstawie argumentów zawartych w lakonicznym w tym zakresie uzasadnieniu, można jedynie wnioskować, że w głównej mierze obrońca skarży rozstrzygnięcia odnośnie kar jednostkowych, a jedynie pośrednio –
w sposób dorozumiany, również orzeczenie o karze łącznej.

- zarzut apelacji, wskazujący na rażącą niewspółmierność orzeczonych kar pozbawienia wolności, nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu odpowiednie kary jednostkowe, a następnie sprawiedliwą karę łączną.

- w niniejszej sprawie Ł. W. został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 258 par. 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu do dnia 9.12.2011 r. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 par. 1 k.k. i art. 65 par. 1 k.k. na karę 6 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 300 stawek dziennych, ustalając stawkę dzienną na kwotę 50 zł. Następnie na podst. art. 85 k.k. i art. 86 par. 1 k.k. wymierzono mu karę łączną 6 lat pozbawienia wolności.

- oceniając sprawiedliwość orzeczonych wobec oskarżonego jednostkowych kar pozbawienia wolności stwierdzić jednak przede wszystkim należy, że podstawową miarą oceny surowości każdej kary jest stopień wykorzystania sankcji przewidzianej dla danego typu czynu zabronionego.

- dla przypomnienia czyn z art. 258 par. 1 k.k. jest zagrożony karą od 3 miesięcy pozbawienia wolności do lat 5, z kolei czyn z art. 56 ust. 3 u.p.n. w brzmieniu do dnia 9.12.2011 r. karą pozbawienia wolności do 10 lat. Popełnienie przestępstwa w warunkach art. 65 par. 1 k.k., powoduje konieczność orzeczenia kary w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a może ją wymierzyć do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

- odnosząc treść powołanych przepisów do kar wymierzonych oskarżonemu należy zauważyć, że zostały one orzeczone w pierwszym przypadku bliżej dolnej granicy,
a w drugim w wysokości poniżej połowy ustawowego zagrożenia określonego
w przywołanych ustawach. Żadna z nich nie została zatem orzeczona w pobliżu górnej granicy możliwej do wymierzenia kary.

- zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k., sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność,
o której mowa w powołanym przepisie zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji
a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego ( wyrok SN z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073).

- oceniając całokształt okoliczności sprawy nie sposób przyjąć, aby sytuacja taka zachodziła wobec oskarżonego. Lektura uzasadnienia wyroku sądu I instancji wskazuje, iż sąd ten przy wymiarze kary wobec Ł. W. uwzględnił okoliczności przedmiotowe
i podmiotowe oraz właściwie je ocenił w kontekście dyrektyw wymiaru kary wskazanych
w art. 53 par. 1 i 2 k.k.

- sąd przy wymiarze kar jednostkowych miał na uwadze w szczególności znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów oraz winy. Słusznie wskazał, że
w przypadku obu przestępstw okolicznością obciążającą był długi czas trwania obu czynów, które trwały blisko 3 lata. Na ich popełnienie składało się bardzo wiele pojedynczych zachowań, w trakcie których oskarżony dostarczał kolejne partie narkotyków swoim odbiorcom. Przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii cechowała różnorodność w zakresie dostarczanych substancji psychotropowych i środków odurzających. Oprócz amfetaminy oskarżony zbywał też kokainę oraz tabletki ekstazy. Substancji i środków tych była bardzo znaczna ilość, a korzyść jaką z tytułu popełnienia tego przestępstwa osiągnął wynosiła blisko 300.000 zł., czyniąc z niego w ten sobie w ten sposób stałe źródło dochodu. W tym miejscu trzeba podkreślić, że jego przestępcze zachowanie mogło mieć wyjątkowo negatywny wpływ na społeczne skutki uzależnień, zwłaszcza w kontekście ilości substancji
i środków wprowadzanych do obrotu i ich rodzaju, z których część zalicza się do tzw. narkotyków twardych. Ponadto w przypadku przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim.

- należy zgodzić się ze skarżącym, że okolicznością łagodzącą jest wcześniejsza niekaralność oskarżonego, ale ten fakt miał już na uwadze sąd I instancji przy wymierzaniu kar. Z kolei wskazywanie w apelacji na to, że Ł. W. uczestniczył we wszystkich rozprawach nie mogło doprowadzić do obniżenia wymiaru kary, gdyż nie jest okoliczność, która mogłaby wpływać na jej wymiar.

- z całą pewnością za rażąco surową nie sposób uznać kary łącznej, która została wymierzona zgodnie z zasadą pełnej absorpcji. Bliskość podmiotowa i przedmiotowa obu przestępstw w pełni uzasadniała takie rozstrzygnięcie.

Wniosek

o wymierzenie kary wolnościowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia o charakterze reformatoryjnym lub kasatoryjnym w kierunku wskazanym w apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

na etapie postępowania odwoławczego zastosowano wobec oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 30.06.2020 r. godz. 6.05 do dnia 14.09.2020 r..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

w związku z treścią art. 63 par. 1 k.k. koniecznym było dokonanie zaliczenia tego okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet wymierzonej w zaskarżonym wyroku kary łącznej pozbawienia wolności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20.06.2017 r. sygn. akt XVI K 24/12, na mocy którego Ł. W. został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 258 par. 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności (pkt 19) oraz przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2009 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu do dnia 9.12.2011 r. w zw. z art. 4 k.k., art. 12 k.k. i art. 65 par. 1 k.k. na karę 6 lat pozbawienia wolności, a także karę grzywny w ilości 300 stawek dziennych po 50 zł każda (pkt 20) oraz wymierzono karę łączną 6 lat pozbawienia wolności (pkt 21).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadne zarzuty apelacyjne nie dawały podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, a sąd odwoławczy, dokonując z urzędu kontroli poza granicami wniesionego środka odwoławczego, nie znalazł innych podstaw do wydania orzeczenia reformatoryjnego lub kasatoryjnego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

w związku z zastosowaniem wobec oskarżonego, na etapie postępowania odwoławczego, środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 30.06.2020 r. godz. 6.05 do dnia 14.09.2020 r., koniecznym było dokonanie zaliczenia tego okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet wymierzonej w zaskarżonym wyroku kary łącznej pozbawienia wolności (art. 63 par. 1 k.k.).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

4

na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2018 r. poz. 1184 j.t. ) oraz § 17 ust. 2 pkt 5 , § 4 ust. 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714 j.t.) orzeczono o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w toku postępowania odwoławczego.

oskarżonego zwolniono od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego wobec ustalenia, że ze względu na sytuację rodzinna, majątkową i brak dochodów w perspektywie kilku najbliższych lat ich ponoszenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe (art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.).

7.  PODPIS

SSA Marcin Ciepiela SSA Piotr Pośpiech SSA Grzegorz Wątroba

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego Ł. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego za przestępstwo z art. 258 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz za przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed zmiany z dnia 9 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 kk i art. 12 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. na karę 6 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny przyjmując, że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 50 zł i wymierzenie mu kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana