UZASADNIENIE

Powód Ł. W. dnia 11 maja 2020 r. wniósł pozew przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. o zapłatę kwoty 37 564,51 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty tytułem należnej mu części odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) wskutek zdarzenia z dnia 24 maja 2018 r.

W uzasadnieniu twierdził m.in., że w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 24 maja 2018 r. uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o nr rej. (...), a sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. W związku z powyższym poszkodowany zgłosił ubezpieczycielowi szkodę. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 48 178,38 zł. Powód w drodze umowy cesji nabył wierzytelność o odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu. Kwota odszkodowania została zaniżona, co ustalił na podstawie załączonej do pozwu kalkulacji. Rzeczywisty koszt naprawy pojazdu kształtuje się na poziomie 85 742,89 zł. Pozwany, w toku postępowania likwidacyjnego, bezzasadnie zaniżył stawkę za roboczogodzinę, zastosował 60% potrącenie na materiały lakiernicze, zastosował zamienniki, a nie części oryginalne, pominął zestawy montażowe niezbędne do przeprowadzenia naprawy tj. zderzak przedni i tylny, błotniki przednie, lewe drzwi przednie i tylne, nadto zastosował 30% rabat na części zamienne. Żądana kwota 37 564,51 zł stanowiła różnicę między odszkodowaniem należnym,
a wypłaconym. Ubezpieczyciel zweryfikował kosztorys, jednak ostatecznie odmówił dopłaty odszkodowania, uzależniając ją od udokumentowania przez poszkodowanego poniesienia kosztów naprawy pojazdu.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w W.,
w odpowiedzi na pozew, wniósł o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów procesu. Pozwany zakwestionował powództwo co do wysokości. Zdaniem pozwanego, wypłacone środki dawały możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Pozwany nie zastosował się do oferty naprawy pojazdu w sieci naprawczej (...), ani nie udokumentował kosztów naprawy. Poszkodowany został poinformowany, że może naprawić pojazd w warsztacie należącym do sieci naprawczej pozwanego, nie uczynił tego, a zatem nie współpracował z ubezpieczycielem celem minimalizacji szkody. Zdaniem pozwanego wydatki poniesione przez poszkodowanego, a przekraczające kwoty naprawy zaproponowanej przez ubezpieczyciela, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym i nie można ich uznać za ekonomicznie uzasadnione i celowe. Poszkodowany nie zawiadomił pozwanego, że decyduje się na naprawę pojazdu i nie przedłożył kosztorysu za jego naprawę. Podniósł, iż pojazd był wcześniej naprawiany w sposób niezgodny z technologią producenta.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Pismem z dnia 10 lutego 2022 r. (k. 280), powód rozszerzył powództwo żądając zasadzenia od pozwanego kwoty 40 0027,72 zł z ustawowymi odętkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty i zasadzenie zwrotu kosztów postepowania. W uzasadnienie wskazał, iż z opinii biegłego inż. P. A. wynika, że koszt naprawy pojazdu M. wynosi 88 206,10 zł.

Pozwany pismem z dnia 9 marca 2022 r. wniósł o oddalenie powództwa w tym także w części rozszerzonej. Jednocześnie podtrzymał swoje wcześniejsze twierdzenia.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 24 maja 2018 r. na skutek kolizji drogowej, uszkodzeniu uległ należący do R. K. samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (...) Spółka Akcyjna w W.. Poszkodowany zgłosił ubezpieczycielowi szkodę celem jej likwidacji w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy zdarzenia.

/bezsporne/

Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w oparciu o które ustalił wartość szkody w pojeździe na kwotę 48 178,38 zł, a szkodę zaklasyfikował jako częściową. Wypłacił odszkodowanie w powyższej wysokości.

/bezsporne na ponadto: ustalenie wysokości szkody - k.21-25, korespondencja do poszkodowanego k. 36/

Przed zdarzeniem, pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...) był w pełni sprawny, w samochodzie były zamontowane części oryginalne. Po zdarzeniu szkodzącym z dnia 24 maja 2018 r. R. K. przeprowadził naprawę pojazdu, która miała na celu przywrócenie zdolności do poruszania się w ruchu drogowym. Pieniądze wypłacone przez ubezpieczyciela w kwocie 48 178,38 zł nie wystarczyły na przeprowadzoną naprawę pojazdu.

W dniu 28 stycznia 2020 r. R. K. zawarł z Ł. W. umowę cesji wierzytelności, która obejmowała wszelkie prawa do odszkodowania jakie cedent ma w stosunku do (...) S.A. oraz sprawcy szkody w związku z szkodą z dnia 24 maja 2018 r. w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Poszkodowany naprawę pojazdu przeprowadzał metodą gospodarczą. W wyniku przeprowadzonej naprawy pojazd nie został doprowadzony do stanu sprzed zdarzenia.

/dowód: zeznania świadka R. K. protokół elektroniczny rozprawy z dnia 23 lutego 2021 r. czas nagrania 00:03:23-00:23:16 k. 157v.-158, umowa przelewu wierzytelności - k. 19-20/

Powód w dniu 26 stycznia 2020 r. sporządził kalkulację naprawy pojazdu, z której wynikało, że koszt naprawy pojazdu po zdarzeniu wynosił 85 742,89 zł brutto.

/bezsporne, a ponadto: prywatna kalkulacja naprawy – k. 26-32/

W dniu 13 marca 2020 r. Ł. W. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 51 721,08 zł . Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania .

/bezsporne , a ponadto: wezwanie do zapłaty – k. 33-34, odpowiedź (...) k. 36/

Koszt naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w warunkach warsztatu niezależnego z wykorzystaniem oryginalnych z logo producenta pojazdu rodzaju O wynosi 88 206,10 zł, a z wykorzystaniem części oryginalnych dostawców alternatywnych rodzaju (...) koszt naprawy wynosi 88 206,10 zł . Wycena naprawy uwzględniała stawki robocizny 115/125 zł (netto) czyli w warunkach legalnie działającego warsztatu niezależnego. Ujawniono, iż pojazd podlegał wcześniejszym naprawom blacharsko – lakierniczym, nie stwierdzono jednak ich wad, czy niskiej jakości wykonania . W dacie szkody, pojazd M. był pojazdem w ósmym roku eksploatacji. Kompletacja pojazdu przed zdarzeniem nie była inna niż części oryginalne marki M..

Wartość pojazdu M. w dniu szkody wynosiła 110 000 zł brutto. Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 66 100 zł brutto.

/dowód: opinia biegłego sądowego dr inż. I. A. – k. 173-191, 230-248 /

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stan faktyczny w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadka R. K. oraz dowodu z opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego P. A..

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami spójnie obrazowały stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość i rzetelność nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego dr hab. I.. P. A.. Konieczne bowiem było ustalenie należnych kosztów restytucji w związku z uszkodzeniem pojazdu na skutek zdarzenia z 24 maja 2018 r. Powyższe wymagało skorzystania z opinii biegłego posiadającego specjalistyczną wiedzę w tym zakresie, który sporządził plan pełnej naprawy pojazdu oraz wycenę naprawy w dwóch wariantach. Sąd uznał opinię biegłego za fachową rzetelną i w pełni wiarygodną. Opinia została sporządzona w sposób wyczerpujący, była logiczna i spójna. Biegły omówił wszystkie istotne zagadnienia. Trzeba jednocześnie zaznaczyć, iż biegły sądowy P. A. jest osobą odznaczającą się niekwestionowanymi kwalifikacjami. Biegły wskazał, iż pomiar grubości powłoki lakierniczej nie daje podstaw do zastosowania indywidualnych potraceń. W opinii uzupełniającej biegły wskazał, iż wartość pojazdu w dniu szkody wynosiła 110 000 zł zaś wartość jego pozostałości 66 100 zł. Podtrzymał swoją pierwotną opinię w zakresie dotyczącym zakresu naprawy drzwi prawej strony pojazdu. Zweryfikował natomiast swoje stanowisko w zakresie obręczy kół samochodu, a co za tym idzie wysokości kosztów naprawy pojazdu M.. Wskazał, iż w tym zakresie stwierdzono błąd w systemie A., na podstawie którego sporządzono kalkulacje. Ostatecznie biegły stwierdził, iż koszt naprawy pojazdu M. na skutek kolizji w warunkach warsztatu niezależnego, wynosiły 88 206,10 zł .

Strony zgodziły się z wnioskami opinii uzupełniającej. Sąd nie znalazł jakichkolwiek powodów, aby zakwestionować wiarygodność opinii. Ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie, do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne, nie powinien zastępować biegłego ani samodzielnie dokonywać ustaleń faktycznych co do których konieczne jest posiadanie wiedzy specjalistycznej (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 26 października 2006 r. I CSK 166/06 publ. LEX nr 209297). Uznając zatem opinię biegłego za w pełni wiarygodną, spójną logiczną i rzetelną, ustalenia faktyczne w sprawie sąd poczynił w oparciu o wnioski opinii. W sprawie należało przyjąć, że celowe
i ekonomicznie uzasadnione koszty doprowadzenia pojazdu marki M. (...) do pełnej sprawności, należy określić na kwotę 88 206,10 zł (brutto). Bez znaczenia pozostaje kwestia przyjęcia czy przy ustaleniu kosztów naprawy należało oprzeć się na częściach oryginalnych z logo producenta pojazdu rodzaju O , czy tez częściach oryginalnych dostawców alternatywnych rodzaju (...). W obu wariantach koszt naprawy byłby bowiem taki sam. Nie mogło natomiast być mowy o dopuszczeniu do ustalenia wysokości szkody w oparciu o zastosowanie nieoryginalnych zamienników, skoro bezspornym było, że pojazd posiadał wcześniej części oryginalne.

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152, ze zmianami),
w dalszej części uzasadnienia nazywanej ustawą. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w kodeksie cywilnym, z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 kc i art. 36 ust. 1 ustawy). Ponadto, w myśl art. 19 ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy,
z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą wystąpienia w majątku poszkodowanego pierwszych negatywnych konsekwencji zdarzenia będącego przyczyną szkody. Szkodą bezpośrednią jest uszkodzenie pojazdu i w momencie jej wystąpienia powstaje odpowiedzialność sprawcy i ubezpieczyciela. Za ugruntowane należy uznać stanowisko, że zakres odszkodowania w przypadku tzw. szkody częściowej nie zależy od tego czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle miał taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy. Podkreślić należy, że decyzja
o naprawie pojazdu, sposobie naprawy, naprawie prowizorycznej, należy do wyłącznej gestii poszkodowanego właściciela pojazdu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, słusznie podkreśla się, że poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych, znajdujących się
w podobnej sytuacji w zakresie uszczerbku w majątku, należy traktować w miarę możliwości jednolicie. Niezależnie od tego, czy poszkodowany zdecydował się na dokonanie naprawy metodą oszczędnością, własnym sumptem, w niepełnym zakresie, w celu doprowadzenia pojazdu tylko do stanu używalności, okoliczności te nie wpływają na charakter uszczerbku majątkowego. Pojazd częściowo uszkodzony wskutek wypadku drogowego, zawsze będzie przedstawiał niższą wartość niż w przypadku, gdy uszkodzenie nie miałoby miejsca. Powyższe uzasadnia przyznanie poszkodowanemu wyrównania tytułem różnicy między kosztorysową ceną pełnej naprawy technologicznej pojazdu, a kosztem faktycznie poniesionym. Sąd Najwyższy konsekwentnie podkreśla, że w sytuacji, gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania dojdzie do naprawy pojazdu, odszkodowanie należne poszkodowanemu może być ustalone także jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że taki sposób ustalenia odszkodowania przewyższa wielkość uszczerbku w majątku poszkodowanego, odszkodowanie to, stosownie do okoliczności sprawy może być obniżone. Ciężar tego dowodu spoczywa na ubezpieczycielu (por m. in. uchwała składu 7 sędziów SN z 12.04.2012r. III CZP 80/11 OSNC 2012/10/112, postanowienie SN z 7.12.2018 r. sygn. III CZP 74/18 LEX nr 2634056, postanowienie SN z 7.12.2018 r. sygn. III CZP 51/18 OSNC 2019/9/94, postanowienie SN z 20.02.2019 r. sygn. III CZP 91/18 LEX nr 2622311 i cyt. tam orzecznictwo oraz wyrok SN z dnia 8.03.2018 r. sygn. II CNP 32/17 LEX nr 2497991, wyrok SN z dnia 12.04.2018 r. sygn. II CNP 43/17 LEX nr 2490615). Przykładowo,
w przypadku ustalenia, że poszkodowany skorzystał z usług naprawczych lub zakupu części w warunkach promocyjnych (np. Karta stałego klienta), rzeczywisty wydatek poniesiony przez poszkodowanego może być niższy niż przeciętny koszt naprawy wyliczony przez biegłego. Podobna sytuacja będzie miała miejsce, gdy poszkodowany może odliczyć podatek VAT, stanowiący część ceny zakupu części lub koszty naprawy od podatku dochodowego (uchwała SN z 22.04.1997 r. sygn. III CZP 14/97 OSNC 1997/8/103). W takim wypadku - stosownie do okoliczności sprawy odszkodowanie może ulec obniżeniu (por m. in. Postanowienie SN z 7.12.2018 r. III CZP 51/18 OSNC 2019/9/94). Również użycie do naprawy pojazdu nowych części i materiałów może doprowadzić do wzrostu wartości pojazdu jako całości (o ile ubezpieczyć to wykaże), chociaż z reguły przeprowadzenie naprawy przy użyciu nowych części w miejsce zużytych nie wpływa na wartość rynkową pojazdu po jego naprawie (uchwała 7 sędziów SN z dnia 12.04.2012 III CZP 80/01 OSNC 2012/10/112). W przekonaniu sądu zwięźle nakreślona, utrwalona linia orzecznicza Sądu Najwyższego jest słuszna i należy ją w pełni podzielić.

To, że zakład ubezpieczeń, bez wyraźnej podstawy faktycznej i prawnej, automatycznie, pomniejsza odszkodowanie należne poszkodowanemu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, nie zasługuje na aprobatę. Nie można akceptować nieprawidłowej praktyki likwidacyjnej ubezpieczyciela, wskutek której dochodzi de facto do obniżenia standardu słusznej ochrony praw poszkodowanego w kolizji komunikacyjnej. Oczywistym jest, że pochodną tego typu postępowania ubezpieczycieli jest odpłatna sprzedaż wierzytelności
z tytułu odszkodowania, która zasadniczo nie ma wpływu na zakres należnego odszkodowania (art. 509 § 1 kc) .

Reasumując, zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 § 1 i 2 kc)
i ugruntowanym na tym tle orzecznictwem Sądu Najwyższego, poszkodowanemu przysługuje prawo do pełnego odszkodowania. Co do zasady, w przypadku częściowego uszkodzenia pojazdu samochodowego, jego wartość winna być ustalona w oparciu o hipotetyczne koszty naprawy określone przez biegłego. Również w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC, obowiązuje zasada pełnego odszkodowania, a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 kc). Zgodnie z przepisem art. 824¹ § 1 kc, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być wyższa od poniesionej szkody. To na ubezpieczycielu spoczywa obowiązek wykazania, że hipotetycznie ustalona wysokość szkody w majątku poszkodowanego prowadzi do jego nieuzasadnionego wzbogacenia. W realiach sprawy niniejszej powyższe nie zostało wykazane. Odnosząc się do twierdzeń pozwanej, należy stwierdzić, że oczywistym jest, że poszkodowany nie miał obowiązku skorzystania z sieci naprawczej ubezpieczyciela, decyzja ta leży w zakresie jego właścicielskiej swobody.
Z decyzji tej nie można czynić poszkodowanemu zarzutu, że nie współdziałał
z ubezpieczycielem w celu minimalizacji szkody. Pełnomocnik pozwanej bezzasadnie wspierała swoją argumentację orzecznictwem na temat odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego i treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. o sygn. III CZP 20/17. Zapłata za koszty naprawy uszkodzonego pojazdu oraz za wydatki na najem pojazdu zastępczego na czas naprawy pojazdu, stanowią dwa, odrębne, zagadnienia. Wyraźnie wyeksponował to Sąd Najwyższy w uzasadnieniu przywołanej uchwały: „W przypadku kosztów naprawy pojazdu służących bezpośrednio wyeliminowaniu już istniejącej szkody majątkowej interes poszkodowanego podlega intensywniejszej ochronie niż w przypadku wydatków na najem pojazdu zastępczego, które nie służą wyrównaniu szkody - utrata możliwości korzystania z rzeczy nie jest szkodą - lecz jedynie wyeliminowaniu negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia) pojazdu (...). W konsekwencji wymagania dotyczące pokrycia obu kategorii kosztów różnią się (...)”.

W realiach sprawy, szkoda w majątku poszkodowanej, nastąpiła wskutek zdarzenia drogowego z dnia 24 maja 2018 r. Odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela za skutki zdarzenia była bezsporna. Szkodę należało zakwalifikować jako częściową, jak też słusznie przyjął zakład ubezpieczeń na etapie postępowania likwidacyjnego. W postępowaniu likwidacyjnym, jeszcze przed sprzedażą wierzytelności, ubezpieczyciel bezzasadnie ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 48 178,38 zł, w oparciu o nierzetelną kalkulację naprawy. Tymczasem ubezpieczyciel jako profesjonalista posiadał wszelkie środki i doświadczenie pozwalające na ustalenie odszkodowania w sposób zgodny z akceptowalnymi standardami. Pojazd został przez poszkodowanego naprawiony w metodą gospodarczą. Wypłacona przez ubezpieczyciela kwota nie wystarczyła na naprawę pojazdu. Wobec braku dowodów przeciwnych, należało przyjąć, że przed zdarzeniem pojazd był w pełni sprawny, skompletowany z części oryginalnych. Nie został ujawniony odmienny stan rzeczy. Biegły w sposób klarowny wskazał, że rzeczywiste koszty naprawy, wykonanej w warsztacie niezależnym, przy użyciu oryginalnych części O jak i (...) wynoszą 88 206,10 zł . Wysokość odszkodowania w niniejszej sprawie powinna odpowiadać kosztowi naprawy
w niezależnym warsztacie, skoro pojazd nie był serwisowany ani naprawiony w (...). W toku postępowania, pozwany ubezpieczyciel nie wykazał, aby tak ustalone koszty naprawy prowadziły do nieuzasadnionego wzbogacenia powódki.

Ze względu na powyższe, zgłoszone roszczenie należało uznać za uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe, w pkt I wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda 40 027,72 zł, o czym orzeczono na podstawie art. 822 § 1 kc. O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 §1 kc w zw. z art. z 14 ust. 1 ustawy.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 98 §1, 1¹ i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał proces w całości. Na koszty procesu należne stronie powodowej składało się: 1 879 zł opłaty sądowej od pozwu, 200 zł opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa, 3 600 zł kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), koszty wyłożone na wynagrodzenie biegłego sądowego. Dlatego zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8 279 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Skarb Państwa Sąd Rejonowy w Toruniu tymczasowo poniósł wydatki na biegłego w kwocie 18,13 zł. Na mocy przepisu art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych, nakazano pobrać od pozwanego kwotę 18,13 zł tymczasowo wyłożoną przez Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Przewodnicząca:	Asesor sądowy Agnieszka Szufarska