Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 17/21

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.

G. H.

1.  dniu 8 grudnia 2020 roku w J. dwukrotnie uderzył pałką teleskopową w twarz A. J., powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa, skutkującego naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu, w wyniku czego pokrzywdzony przewrócił się na ziemię, a następnie zabrał mu w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 100 PLN, czym działał na szkodę A. J.;

2.  w dniu 8 grudnia 2020 roku w J. groził A. J. uszkodzeniem ciała, przy czym groźba ta wzbudziła w wymienionym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona oraz znieważył go nazywając słowem uznawanym powszechnie za obelżywe;

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

8 grudnia 2020r. około 17:00 A. J. przyjechał pociągiem z J. do J., po czym udał się w stronę M.. Koło sklepu, przy stacji PKP A. J. spotkał jadącego na rowerze G. H., który zapytał go, czy ma papierosa. A. J. odpowiedział, że nie ma papierosów. Wówczas G. H. zapytał pokrzywdzonego czy ma drobne pieniądze, na co A. J. przekazał mu drobną kwotę pieniędzy. Następnie A. J. dalej szedł w stronę M., zaś G. H. jechał za nim na rowerze. Kiedy A. J. doszedł do skrzyżowania z drogą leśną podjechał do niego ponownie G. H. i zagroził, że jak nie da mu papierosa albo pieniędzy to go pobije. Po uzyskaniu odmownej odpowiedzi G. H. dwukrotnie uderzył A. J. w twarz pałką teleskopową. W wyniku ataku A. J. upadł na ziemię. Wtedy G. H. włożył rękę do kieszeni kurtki A. J. i zabrał z niej 100 zł w jednym banknocie.

Następnie, G. H. użył wobec A. J. słowa powszechnie uznawanego za obelżywe, tj. „cwelu” oraz zagroził mu, że jak następnym razem nie będzie miał papierosów to pobije go podwójnie. Po tym wsiadł na rower i odjechał.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. H.

Zeznania pokrzywdzonego A. J.

Zeznania R. P.

Protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z materiałem poglądowym

k. 45, 54, 57v, 94v, 162v-163

k. 17v-18, 18a, 84, 258-260

k. 8-9a, 188v-189

k. 5-7

Na skutek zadanych przez G. H. uderzeń A. J. doznał złamania kości nosowych bez przemieszczenia, które to obrażenia spowodowały u niego rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni.

Protokół oględzin A. J. wraz z tablicą poglądową

Historia choroby A. J.

Opinia sądowo-lekarska

k.10-15a

k. 65

k. 68

8 grudnia 2020 r. o 21:53, gdy zatrzymano G. H., stwierdzono u niego obecność 0,19 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Protokół badania stanu trzeźwości

k.38

G. H. nie jest upośledzony umysłowo ani chory psychicznie. Jest uzależniony od alkoholu. W trakcie popełniania zarzuconego mu czynu oskarżony nie miał zniesionej, ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynów, czy pokierowania swoim postępowaniem. Mógł brać udział w toczącym się postępowaniu. Wobec oskarżonego zachodzi zwiększone prawdopodobieństwo popełnienia podobnego czynu zabronionego związanego z jego uzależnieniem od alkoholu.

Opinia sądowo psychiatryczna

k. 73-74

Oskarżony jest osobą bezdomną, bez stałego miejsca pobytu i zameldowania, nie ma stałej pracy zarobkowej, miał kontakt z osobowymi o negatywnej opinii, ma skłonności do alkoholu i innych środków odurzających.

Nie był karany sądownie.

Sprawozdanie z wywiadu środowiskowego

Dane o karalności

k. 90-91

k. 50

1.2.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.2.OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.

Częściowo wyjaśnienia G. H.

Oskarżony zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego przyznawał się jedynie do uderzenia głową w twarz pokrzywdzonego. Jego opis przebiegu wydarzenia Sądu uznał za wiarygodny jedynie w części, w której stwierdził, że spotkał się z A. J. w okolicach dworca PKP, jak i do tego, że doszło do uderzenia A. J. w twarz. Takie wyjaśnienia oskarżonego są bowiem zbieżne ze wszystkimi pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w toku postępowania.

Jw.

Częściowo zeznania A. J.

Zeznania pokrzywdzonego Sąd uznał częściowo za wiarygodne. Chociaż A. J. na każdym etapie postępowania przedstawiał spójną wersję wydarzeń, to jego zeznania składane przed Sądem różniły się w kwestii szczegółów od tych składanych w postępowaniu przygotowawczym. Mimo tego, że w ostatnich zeznaniach pokrzywdzony początkowo twierdził, że lepiej pamięta to co wydarzyło się 8 grudnia 2020r. niż podczas składania wcześniejszych zeznań, to jednak w dalszej części procesu, po odczytaniu jego kolejnych zeznań przyznał, że trochę czasu już od tego zdarzenia minęło i już wszystkiego tak dokładnie nie pamięta. Zdaniem Sądu zeznania złożone przez pokrzywdzonego w toku śledztwa oraz podczas postępowania sądowego, w zakresie w jakim korespondują z jego wcześniejszą relacją w pełni zasługują na uznanie ich za szczere i prawdziwe. Podkreślić należy, iż zeznania pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w relacji przedstawionej przez matkę pokrzywdzonego - R. P.. Świadek została przez pokrzywdzonego zawiadomiona o zdarzeniu telefonicznie. Syn przekazał jej, że G. H. pobił go pałką teleskopową i zabrał mu 100 zł, po tym jak mu powiedział, że nie ma papierosa. Pokrzywdzony zatem w taki sam sposób opisał zajście swojej matce, jak uczynił to w czasie pierwszego przesłuchania. Ponadto świadek zawiadomiła o zdarzeniu Policję zaraz po telefonie od syna. Podkreślić też trzeba, że pokrzywdzony nie był w konflikcie z oskarżonym i nie miał powodu składać nieprawdziwych zeznań obciążających oskarżonego, narażając się przy tym na odpowiedzialność karną. O braku konfliktu między pokrzywdzonym i oskarżonym zeznawała także świadek R. P..

Jw.

Zeznania R. P.

Świadek nie była bezpośrednim uczestnikiem zdarzenia, jednakże pokrzywdzony tuż po napaści zrelacjonował jej bieg wydarzeń, który jednoznacznie korespondował z przedstawioną przez niego wersją. Nic nie sprzeciwia się uznaniu depozycji tego świadka za wiarygodne.

Jw.

Opinia sądowo – psychiatryczna biegłych W. D. i P. M.,

Wskazana opinia jest rzetelna, jasna, pełna, nie zawiera żadnych sprzeczności. Biegli psychiatrzy W. D. i P. M. sporządzili opinię po uprzednim badaniu oskarżonego oraz zapoznaniu się z aktami sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała wniosków wynikających z opinii biegłych.

Jw.

Opinia sądowo – lekarska,

Historia choroby

Opinia biegłego Z. K. jest rzetelna, jasna oraz wewnętrznie niesprzeczna; została sporządzona w sposób profesjonalny oraz naukowo i logicznie uzasadniony; dokonane przez biegłego oceny oraz wyprowadzone wnioski są, w ocenie Sądu, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy, jak również uzasadnione w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Utrwala przebieg hospitalizacji pokrzywdzonego. Stanowi podstawę wydania opinii biegłego w przedmiotowej sprawie, której Sąd w całości dał wiarę, a ponadto nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Jw.

Protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z materiałem poglądowym, protokół oględzin A. J. wraz z tablicą poglądową, protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu, świadectwo wzorcowania, sprawozdanie z wywiadu środowiskowego, dane o karalności oraz pozostałe dokumenty

Pochodzą one od podmiotów uprawnionych do ich wydania, sporządzone zostały w przepisanej formie, brak jest podstaw, by kwestionować ich wiarygodność.

2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1

Częściowo wyjaśnienia G. H.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie korespondują z zeznaniami A. J.. G. H. twierdził, że nie uderzył A. J. dwa razy w twarz pałką teleskopową. Niewątpliwie w toku postępowania przygotowawczego nie ujawniono przedmiotu przestępstwa, jednakże na podstawie zebranych w sprawie dowodów, m.in. opinii sądowo-lekarskiej można stwierdzić, że wersja zdarzeń oskarżonego nie jest wiarygodna. Należy podkreślić, że zeznania pokrzywdzonego i opinia biegłego są wzajemnie spójne i tworzą logiczną całość. Niewiarygodne są również twierdzenia oskarżonego jakoby pokrzywdzony miał obrażać jego matkę, a to stało się przyczynkiem do bójki wyżej wymienionych. G. H. i A. J. nie byli wcześniej skonfliktowani, a po zdarzeniu nie stwierdzono, żeby oskarżony doznał jakiś obrażeń, które niewątpliwie pojawiłyby się na jego ciele po starciu z pokrzywdzonym. Sąd również nie dał wiary oskarżonemu w kwestii zaboru pieniędzy. Nie można się zgodzić z tezą oskarżonego, iż gdyby zabrał A. J. 100 zł, również dokonałby kradzieży jego telefonu. Biorąc pod uwagę zasady logiki i doświadczenia życiowego sprawca kradzieży, czy rozboju nie jest zobligowany do zaboru w celu przywłaszczenia wszystkich wartościowych przedmiotów należących do pokrzywdzonego. Zabór telefonu, ze względu na jego właściwości techniczne, pozwoliłoby na szybsze ujęcie sprawcy czynu zabronionego. Z tego powodu oskarżony mógł zdecydować się na zabór jedynie pieniędzy. Zdaniem Sądu, oskarżony nie przyznał się do uderzenia pokrzywdzonego pałką teleskopową oraz zaboru 100 zł, chcąc umniejszyć swoją winę i odpowiedzialność karną. Oskarżony na każdym etapie postępowania utrzymywał, że jedynie uderzył pokrzywdzonego w twarz swoją głową. Miał interes w promowaniu takiej wersji zdarzenia, albowiem chciał przerzucić część odpowiedzialności za zdarzenie na pokrzywdzonego i umniejszyć w ten sposób swoją winę, a w konsekwencji uzyskać jak najbardziej korzystny wyrok.

Jw.

Częściowo zeznania A. J.

Sąd nie przyznał wiary zeznaniom pokrzywdzonego złożonym w postępowaniu sądowym w zakresie, w jakim nie korespondują z wcześniej złożonymi zeznaniami w postępowaniu przygotowawczym. A. J. przyznał przed Sądem, że w tym momencie lepiej pamięta przebieg zdarzeń, aniżeli w złożonych w krótkim czasie po zdarzeniu zeznaniach, jednakże w toku rozprawy ujawnione zostały szczegóły, których pokrzywdzony nie pamiętał, oraz fakty, które zostały przez jego pamięć zniekształcone. Zdaniem Sądu, rozbieżności, ujawnione w toku rozprawy, czy też pominięcie pewnych faktów, należało upatrywać w stosunkowo dużym upływie czasu od zdarzenia. Z tych względów ustalając stan faktyczny Sąd pominął relacje pokrzywdzonego, które nie pokrywały z wcześniejszymi zeznaniami. Taka ocena zeznań pokrzywdzonego nie prowadzi jednak do zakwestionowania całości relacji pokrzywdzonego. Wszak, jak Sąd wskazał już w punkcie 2.1., zawierającym ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, między nim a oskarżonym nie było żadnego konfliktu, zaś A. J. nie miał żadnego powodu, aby fałszywie pomawiać G. H. o niepopełnione przez niego przestępstwo. Ponadto stwierdzone przez Sąd różnice w zeznaniach A. J. mają znaczenie drugorzędne. Przecież w toku całego postępowania pokrzywdzony stanowczo i konsekwentnie utrzymywał, iż został uderzony przez oskarżonego dwukrotnie pałką teleskopową w twarz, słyszał jak oskarżony rozkładał ten przedmiot, potwierdzał dokonanie na jego szkodę kradzieży pieniędzy w kwocie 100 zł, wskazywał w jaki sposób nastąpiła ta kradzież, potwierdzał wreszcie znieważenie go przez oskarżonego i grożenie mu pobiciem. Przedstawił zatem w taki sam sposób wszystkie istotne szczegóły zachowania oskarżonego.

Jw.

Zeznania D. B. i B. P.

Nie były brane pod uwagę przy ustalaniu stanu faktycznego, gdyż żadna z tych osób nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia.

1.3.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I i III

G. H.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn z pkt I:

Do wypełnienia znamion przestępstwa rozboju niezbędne jest dokonanie kradzieży z użyciem przemocy wobec osoby, groźby natychmiastowego jej użycia albo z doprowadzeniem człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Przepis art. 280 § 1 k.k. statuuje przestępstwo rozboju w typie podstawowym. Znamiona kwalifikujące zbrodnię z art. 280 § 2 k.k. to posłużenie się przy jego popełnieniu m.in. bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem. Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy Sąd uznał, że oskarżony obejmował swoim zamiarem wszystkie elementy rozboju w typie podstawowym. Oskarżony użył przemocy wobec pokrzywdzonego uderzając go dwukrotnie pałką teleskopową w twarz, po czym zabrał z jego kieszeni, w celu przywłaszczenia kwotę 100zł. Ten czyn wypełnił znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.

Czyn oskarżonego nie wyczerpywał znamion zbrodni z art. 280 § 2 k.k. albowiem cechy przedmiotowej pałki teleskopowej, nie pozwalają zaliczyć ją do "niebezpiecznego narzędzia" w rozumieniu ww. przepisu. Stanowi o tym utrwalone orzecznictwo (wyrok SA w Krakowie z 9.06.2020r. sygn. akt II AKa 89/20 KZS 2020, nr 9 poz. 5, wyrok SA w Katowicach z 25.09.2019r. sygn. akt II AKa 382/19 LEX nr 2977370, wyrok SA w Katowicach z 5.02.2019r. sygn. akt II AKa 539/18 LEX nr 2690778 ,wyrok SA w Lublinie z 20.01.2010r. II AKa 260/09 LEX nr 577158, wyrok SA we Wrocławiu z 27.02.2013r. II AKa 26/13 LEX nr 1299044, SA w Krakowie z 14.06.2006r. II AKz 185/06 KZS 2006, nr 6, poz. 73), a także doktryna (M. Budyn-Kulik w Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX el. 2022, J. Giezek w D. Gruszecka, K. Lipiński, G. Łabuda, A. Muszyńska, T. Razowski, J. Giezek, Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Warszawa 2021, V. Konarska-Wrzosek w: A. Lach, J. Lachowski, T. Oczkowski, I. Zgoliński, A. Ziółkowska, V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2020, R.A. Stefański (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2020, A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2021). Z tego powodu Sąd zmienił kwalifikację prawną zarzucanego czynu, uznając, iż oskarżony dopuścił się rozboju w typie podstawowym.

Uderzenie pałką teleskopową wywołało u pokrzywdzonego obrażenia w postaci złamania kości nosa, które to skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni. Jeżeli użycie przez sprawcę rozboju przemocy stało się przyczyną dalszych następstw w postaci uszczerbku na zdrowiu lub wręcz pozbawienia życia ofiary rozboju, to zachodzi oczywista konieczność kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu np. rozboju i spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (wyrok SN z 20.3.1973 r., V KRN 23/73, OSNKW 1973, Nr 10, poz. 129; wyrok SN z 22.1.1974 r., II KR 258/73, OSNKW 1974, Nr 6, poz. 110). Spowodowanie uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego nie mieści się w ramach realizacji znamion rozboju, dlatego właściwa jest kwalifikacja kumulatywna z uwzględnieniem art. 156 lub 157 k.k. (A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2010, s. 600–601). Z tych powodów Sąd przyjął kumulatywną kwalifikację czynu z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Ustalając wartość szkody wyrządzonej w mieniu A. J. Sąd oparł się na zeznaniach złożonych przez pokrzywdzonego w toku postępowania przygotowawczego, jaki i przed Sądem.

Czyn z pkt II:

Zgodnie z brzmieniem art. 190 § 1 k.k. sprawcą występku jest osoba, która dopuściła się grożenia innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Oskarżony działał umyślnie, z bezpośrednim zamiarem zmierzającym do wywołania u pokrzywdzonego A. J. obawy spełnienia groźby. Treścią tej groźby była zapowiedź dotkliwego (podwójnego) pobicia pokrzywdzonego. Swoim zachowaniem oskarżony oddziaływał na psychikę pokrzywdzonego w taki sposób, iż ten mógł się obawiać i rzeczywiście obawiał się, że groźba ta zostanie spełniona. Bezspornym jest, iż wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby. W subiektywnym odczuciu A. J. groźbę skierowaną wobec niego przez oskarżonego traktował poważnie i uznał jej spełnienie za rzeczywiście możliwe. Pokrzywdzony zeznawał, że od momentu wypowiedzenia groźby, z obawy o swoje życie i zdrowie, nie wychodzi sam z domu. Podkreślić w tym miejscu należy, iż brak zamiaru spełnienia wypowiedzianej groźby nie ma żadnego znaczenia dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. Do przyjęcia przestępstwa groźby karalnej nie jest bowiem istotny rzeczywisty zamiar spełnienia groźby, rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi, ani cel, w jakim to czyni. Z tych względów Sąd uznał, że zachowanie G. H. wypełniło znamiona czynu z art. 190 § 1 k.k.

Przy wypowiadaniu groźby uszkodzenia ciała pokrzywdzonego, G. H. znieważył go nazywając go słowem powszechnie uznawanym za obelżywe. Przestępstwo zniewagi, którego typ podstawowy został określony w art. 216 § 1 k.k. polega na ubliżeniu komuś słowem lub czynem i jest skierowane przeciwko godności osobistej człowieka (czci wewnętrznej). O tym, czy zachowanie ma charakter znieważający decydują dominujące w społeczeństwie oceny i normy obyczajowe, a nie samo subiektywne przekonanie osoby rzekomo znieważonej (Uchwała SN z 18.10.2016 r., SNO 45/16). Zachowanie oskarżonego wypełniło zatem również znamiona czynu zabronionego z art. 216 § 1 k.k., zgodnie z którym, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Znieważać oznacza ubliżyć komuś, obrażać kogoś. Zniewagą są zatem zachowania, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen stanowią wyraz pogardy dla człowieka. Użyte przez oskarżonego słowo kierowane do pokrzywdzonego niewątpliwie stanowiło przedmiot zniewagi.

Zdaniem Sądu, G. H. wypełniając znamiona zarzuconych mu czynów, działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Zamiarem swym obejmował urzeczywistnienie wszystkich ustawowych znamion przypisanych mu przestępstw. Wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Zebrane w sprawie dowody wskazują, że oskarżony jako osoba dojrzała i w pełni poczytalna w chwili dokonania czynów, był zdolny do przypisania mu winy. G. H. nie znajdował się w żadnej nadzwyczajnej sytuacji motywacyjnej, która kierowałaby go do podjęcia działania sprzecznego z normą prawną. Z opinii sądowo - psychiatrycznej wynika jednoznacznie i bez jakichkolwiek wątpliwości, iż oskarżony w czasie popełnienia czynu miał możliwość rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W tym stanie rzeczy należało uznać, że rozpoznawalność znaczenia czynów i możność kierowania swoim postępowaniem, a także społeczna szkodliwość były mu znane w chwili podjęcia decyzji o działaniu i w trakcie jego wykonywania.

☐

3.2  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.4.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. H.

I, II, III,

I,III

Sąd wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe miał na względzie następujące okoliczności:

Okoliczności obciążające:

Czyny przypisane oskarżonemu charakteryzują się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Zachowania oskarżonego godziły w bardzo ważne dobra prawne - zdrowie, wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności od obaw popełnienia przestępstwa, godność, cześć człowieka oraz w prawo własności i posiadanie. Drugiego z czynów oskarżony dopuścił się bezpośrednio po dokonaniu rozboju na osobie A. J., co niewątpliwie spotęgowało u pokrzywdzonego lęk przed G. H.. Trzeba mieć na uwadze, że oskarżony dokonał swoich czynów z niskich pobudek. Jego zachowanie, mimo tego co twierdzi, nie zostało w żaden sposób sprowokowane przez pokrzywdzonego. Po uderzeniu A. J., widząc, że pokrzywdzony leży na ziemi, nie udzielił mu pomocy, czy też nie zadzwonił po służby ratunkowe. Wsiadł na rower i odjechał, zostawiając pokrzywdzonego samego.

G. H. działał umyślnie, z bezpośrednim zamiarem dokonania zarzucanych mu czynów.

Narzędzie, którym się posłużył do uderzenia pokrzywdzonego w postaci pałki teleskopowej oraz newralgiczne miejsce uderzenia, jakim jest obręb twarzy, wskazuje na chęć zadania dotkliwych obrażeń.

Okoliczności łagodzące:

G. H. nie był wcześniej karany.

W ocenie sądu orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności są współmierne do wagi popełnionych przestępstw. Winny powstrzymać oskarżonego przed naruszaniem prawa w przyszłości oraz stanowić jasny sygnał, że naruszanie porządku prawnego spotka się z surową reakcją.

Z uwagi na to, że szkoda wyrządzona w mieniu A. J. nie została naprawiona przez oskarżonego, na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono na jego rzecz od G. H. obowiązek jej naprawienia poprzez zapłatę 100 złotych.

Jw.

IV

I, III

Przy wymiarze kary łącznej Sąd miał na względzie, iż przypisanych mu czynów objętych niniejszym postępowaniem oskarżony dopuścił się w tym samym dniu. Czyny te zostały skierowane przeciwko kilku dobrom prawnym. Wymiar kary łącznej uwzględnia także okoliczności wymienione w art. 85a k.k.

1.5.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. H.

V

I, III

Zgodnie z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres jego tymczasowego aresztowania od 8 grudnia 2020r. godz. 19:40 do 11 czerwca 2021r. godz. 13:15.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Oskarżony występował z obrońcą ustanowionym z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym. Obrońca złożył wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oświadczając, iż nie zostały one pokryte w żadnej części.

Na kwotę zasądzoną przez Sąd składają się: 300 zł za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu przygotowawczym (§ 17 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu) oraz ze względu na to, że w sprawie było 7 terminów rozpraw należało przyznać kwotę 1320 zł za obronę oskarżonego przed sądem (§ 17 ust. ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu).

Powyższa kwota została podwyższona o podatek od towarów i usług zgodnie z § 4 ust. 3 cyt. wyżej rozporządzenia w wysokości 372,60 zł.

VII

G. H., nie posiada majątku, nie ma stałego zatrudnienia, a nadto została wobec niego orzeczona bezwzględna kara pozbawienia wolności, a zatem zasadnym było zwolnienie go w całości od uiszczenia kosztów sądowych, w tym od opłaty.

1.Podpis

Maria Migoń - Karwowska