UZASADNIENIE

M. L. został oskarżony o to, że:

w dniu 26 maja 2013 r. o godz. 16:35 na ul. (...) w K. pow. J. woj. (...), prowadząc samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości do 50 km/h i przekroczył ją o 61 km/h jadąc z prędkością 111 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 20 grudnia 2013r. w sprawie VIII W 266/13:

1. M. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 500 złotych,

2. na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r., w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (...) w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od M. L. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100 zł i wymierzył mu opłatę w kwocie 50 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego, r. pr. D. K., zarzucając:

1. w oparciu o art. 438 pkt 3 kpk w zw. z art. 109§2 kpwow mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że obwiniony M. L. w dniu 26 maja 2013r. prowadząc samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości do 50 km/h i przekroczył ją o 61 km/h, podczas gdy dowody zgromadzone w sprawie nie pozwalały na przyjęcie takich ustaleń;

2. w oparciu o art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 109§2 kpwow mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 kpk i art. 5 kpk polegającą na dowolnej i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności zeznań policjantów oraz na tłumaczeniu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

Stawiając powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o zmianę orzeczenia przez uniewinnienie oskarżonego M. L. od zarzucanego mu czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.

Mając na uwadze treść apelacji Sąd Okręgowy na wstępie swoich rozważań zwraca uwagę na to, że zadaniem Sądu Odwoławczego, jako sądu II instancji jest prześledzenie sposobu dojścia do prawdy materialnej, jaki doprowadził sąd I instancji do wydania takiego, a nie innego orzeczenia. Sąd Okręgowy zapoznając się zarówno z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jakim dysponował sąd meriti, jak również z pisemnymi motywami wyroku dokonuje więc kontroli tego, czy sąd rozpoznający sprawę przeprowadził w sposób wnikliwy i wszechstronny wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy należycie rozważył i ocenił, a w dalszej kolejności, czy na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które przyczyniły się do kategorycznego rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie osoby oskarżonej. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, iż ocena dowodów jaką przeprowadził Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w żadnym wypadku nie może być uznana za ocenę dowolną. Wręcz przeciwnie jawi się ona, jako ocena swobodna, respektująca reguły prawidłowego rozumowania, pozostająca w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawierająca błędów faktycznych lub logicznych, co czyni ją z tychże względów czyniącą zadość dyspozycji art. 7 k.p.k. Mając to wszystko na uwadze zważyć trzeba, iż rolą Sądu Okręgowego, jako sądu odwoławczego nie jest przeprowadzanie własnej oceny dowodów, wyprowadzanie wniosków płynących z tejże oceny, a w dalszej kolejności czynienie ustaleń faktycznych. Takowe stanowi wyłączną prerogatywę sadu orzekającego.

Należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może również sprowadzać się wyłącznie do odmiennej oceny materiału dowodowego. Jak wyżej zostało to podkreślone powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.
(por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975 r., z. 5, poz. 58). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zaś być wywodzony z błędnej oceny materiału dowodowego, a nie odwrotnie. (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 120/09, Prok. I Pr. – wkł. 2010/4/28; wyrok SA w Krakowie z dnia 19 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 73/09, KZS 2009/9/52).

Mając powyższe uwagi na względzie stwierdzić należy, że sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zeznań świadków M. M.i P. M., które były zasadniczym źródłem dokonanych przez ten sąd ustaleń odnośnie tego, że M. L.kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...)w dniu 26 maja 2013r. w K.przekroczył dozwoloną prędkość o 61 km/h poruszając się w terenie zabudowanym z prędkością 111km/h. Szczególnie na uwzględnienie zasługuje analiza jaką dokonał ten sąd w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku odnosząca się do sposobu dokonywania prędkości i parametrów urządzenia (...). Rozważania te i dokonaną ocenę sąd okręgowy przyjmuje jako własne i nie ma potrzeby ponownego ich przytaczania w tym miejscu. Należy tylko podkreślić, iż zeznania świadka M. M.co do faktu, ze zmierzona przez niego na urządzeniu pomiarowym prędkość jest prędkością z jaką poruszał się swoim samochodem obwiniony są konsekwentne przez cały tok postępowania. Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, ze relacje obydwu funkcjonariuszy odnośnie zdarzenia nie są identyczne co dodatkowo utwierdza w prawidłowości oceny dokonanej przez sąd meriti odnośnie braku jakiejkolwiek złośliwości i chęci pomawiania obwinionego o popełnienie wykroczenia. Rację ma sąd rejonowy przyjmując jako niewiarygodne wyjaśnienia obwinionego i zeznania świadka J. L., iż w chwili dokonywania pomiaru przez policjantów auto prowadzone przez M. L.było wyprzedzane przez bliżej nieustalony samochód typu (...)marki M.. Warto tylko zauważyć, że okoliczność ta pojawiła się dopiero w pewnej fazie postępowania. Zeznania przesłuchanych w postępowaniu przygotowawczym policjantów , ani treść notatki urzędowej ( k.1 ), jak również wyjaśnienia obwinionego M. L.( k.7 ) nie wskazywały aby samochód obwinionego w chwili dokonywania pomiaru prędkości przez świadka M. M.był wyprzedzany przez inny pojazd.

Sąd Odwoławczy nie znalazł również podstaw do skutecznego formułowania zarzutu obrazy art.5§2k.p.k. przedstawionego w apelacji obrońcy oskarżonego. Przypomnieć trzeba, że zasada wyrażona w przepisie art.5§2k.p.k. ma zastosowanie wówczas jedynie, gdy nie można było wyjaśnić występujących w sprawie wątpliwości. Podkreślenia wymaga nadto, że żądane przez przepis art.5§2k.p.k. wątpliwości muszą mieć obiektywne uwarunkowania i muszą być stwierdzone przez sąd rozstrzygający sprawę. Naruszenie wyżej wskazanej zasady jest możliwe bowiem tylko i wyłącznie wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości , co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, a wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Wyrażona w art.5§2k.p.k. zasada nie nakłada w żadnej mierze na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Stanowczo trzeba stwierdzić, że tego rodzaju sytuacja nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie, a zatem brak było podstaw do formułowania zarzutu obrazy powołanego przepisu.

Wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 500zł. jest karą w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Przepis art.92a k.w. przewiduje bowiem karę grzywny ( od 20 do 5000zł – art.24§1k.w. ). W tej sytuacji nie sposób uznać jej za karę rażąco surową, a tylko takie ustalenie mogłoby spowodować zmianę zaskarżonego wyroku w tym zakresie.

Wobec powyższego zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

W oparciu o przepisy art.119 k.p.ow. w zw. z art. 627 k.p.k. Sąd Okręgowy obciążył obwinionego kosztami postępowania odwoławczego w niniejszej sprawie.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE