Sygn. akt: V U 139/20
Ubezpieczony S. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 12.06.2020r., którą to odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres odbywania obowiązkowej kwarantanny od 29.03.2020r. do 11.04.2020r. oraz odmówiono prawa do zasiłku chorobowego za okres od 14.04.2020r. do dnia 31.05.2020r.
Wniósł o zmianę ww. decyzji poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za ww. okresy.
Uzasadniając podniósł, że organ rentowy poczynił błędne ustalenia faktyczne.
Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. (ZUS), w odpowiedzi na ww. odwołanie wniósł o jego oddalenie.
Uzasadniając prezentowane stanowisko organ rentowy wskazał, iż tytuł ubezpieczenia chorobowego S. K. ustał z dniem 28.03.2020r. (rozwiązanie umowy o pracę z (...)), natomiast niemożność wykonywania pracy w związku z odbywaniem obowiązkowej kwarantanny powstała w dniu 29.03.2020r., a więc po ustaniu tytułu chorobowego i trwała nieprzerwanie 14 dni. Organ rentowy wskazał również, że niezdolność do pracy trwała nieprzerwanie krócej niż 30 dni, natomiast kolejna niezdolność do pracy z powodu choroby powstała w dniu 14.04.2020r. czyli po upływie 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Tytuł ubezpieczenia chorobowego S. K. ustał w dniu 28.03.2020r. z uwagi na zakończenie stosunku pracy z (...). Był on służbowo delegowany do wykonywania pracy poza granicami kraju. Na 3 dni przed powrotem do Polski uległ wypadkowi przy pracy – uraz przeciążeniowy. Podróż powrotną do kraju rozpoczął w dniu 28.03.2020r. i następnego dnia był już w Polsce. W związku z przekroczeniem granicy – wjazdem do Polski – odbywał obowiązkową kwarantannę.
Bezsporne.
S. K. w okresie od dnia 29.03.2020r. do 11.04.2020r. odbywał obowiązkową kwarantannę ustawową.
Dowód: zaświadczenie z dnia 29.06.2020r. Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. – k. 4 akt sprawy.
W pierwszych dniach pobytu w kraju – w dniu 08.04.2020r., będąc objętym obowiązkową kwarantanną, S. K. z uwagi na silne dolegliwości skontaktował się w ramach teleporady z lekarzem podstawowej opieki lekarskiej ( Przychodnia (...) w B.), któremu przedstawił dolegliwości bólowe, poinformował o przeciążeniu kręgosłupa. W przeszłości już był leczony na kręgosłup. Lekarz wydał receptę, aby zażywał niezbędne leki.
Z uwagi na fakt, że S. K. w dniu 08.04.2020r. poinformował lekarza, że przebywa w kwarantannie do 11.04.2020r., lekarz zdecydował, że zaświadczenie o niezdolności do pracy wystawi mu zatem po zakończeniu okresu obowiązkowej kwarantanny – w dniu 14.04.2020r. W tym celu S. K. miał skontaktować się z lekarzem ponownie. Tak też uczynił. Ostatecznie S. K. otrzymał wówczas zaświadczenie o niezdolności do pracy od dnia 14.04.2020r. do 30.04.2020r.
S. K. korzystał jeszcze z teleporady tego samego lekarza z Przychodni (...) w B. z uwagi na te same dolegliwości przeciążeniowe w dniach: 14.04.2020; 30.04.2020 oraz 18.05.2020r.
Następne niezdolności do pracy nastąpiły w okresach: 01.05.2020 – 16.05.2020r. oraz 17.05.2020 – 31.05.2020r.
Bezsporne, a nadto: dokumentacja medyczna – k. 20-23 akt sprawy.
Na mocy Decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 12.06.2020r.:
odmówiono S. K. prawa do zasiłku chorobowego za okres odbywana obowiązkowej kwarantanny od dnia 29.03.2020r. do 11.04.2020r.;
odmówiono prawa do zasiłku chorobowego za okres od 14.04.2020r. do 31.05.2020r.
Dowód: akta organu rentowego – Decyzja (...) Oddziału w S. z dnia 12.06.2020r., nr (...), (...), (...), (...).
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonego S. K. od powyżej wskazanej decyzji organu rentowego jest zasadne.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 2020, poz. 870) - zwanej dalej Ustawą - zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.
Na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje się niemożność wykonywania pracy w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (art. 6 ust. 2 pkt 1 ww. Ustawy).
Zasiłek chorobowy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego, zastępującym pracownikowi wynagrodzenie, które utracił wskutek czasowej, spowodowanej chorobą, niezdolności do świadczenia pracy umówionej. Sytuacją chronioną zasiłkiem jest więc czasowa (przejściowa) niemożność świadczenia pracy będąca skutkiem choroby.
Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do zasiłku chorobowego za wskazane w zaskarżonej decyzji okresy, argumentując, że tytuł ubezpieczenia chorobowego S. K. ustał z dniem 28.03.2020r. (rozwiązanie umowy o pracę z (...)), natomiast niemożność wykonywania pracy w związku z odbywaniem obowiązkowej kwarantanny powstała w dniu 29.03.2020r., a więc po ustaniu tytułu chorobowego i trwała nieprzerwanie 14 dni. Organ rentowy wskazał, że niezdolność ubezpieczonego do pracy trwała nieprzerwanie krócej nić 30 dni, natomiast kolejna niezdolność do pracy z powodu choroby powstała dopiero w dniu 14.04.2020r., czyli po upływie 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.
Jak stanowi przepis art. 7 pkt 1 ww. ustawy, zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego , jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.
Sąd w niniejszej sprawie dokonał wnikliwej analizy załączonej dokumentacji (w tym medycznej), z której jednoznacznie wynikało, że ubezpieczony zgłosił się do lekarza POZ na poradę lekarską już w dniu 08.04.2020r., a zatem ( mając na względzie powyżej cytowany przepis) w przeciągu 14 dni od czasu ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe potwierdziło również, że ubezpieczony uległ wypadkowi jeszcze pozostając w zatrudnieniu, podczas delegacji, poza granicami kraju (okoliczność ta nie była kwestionowaną przez organ rentowy).
Poza sporem w sprawie pozostaje w szczególności okoliczność, że tytuł ubezpieczenia S. K. ustał w dniu 28.03.2020r. z uwagi na zakończenie stosunku pracy z (...). Był bowiem służbowo delegowany do wykonywania pracy poza granicami kraju. Na 3 dni przed powrotem do Polski uległ wypadkowi przy pracy doznając urazu przeciążeniowego. Nadto, podróż powrotną do kraju rozpoczął w dniu 28.03.2020r. i następnego dnia był już w Polsce. W związku z przekroczeniem granicy – wjazdem do Polski – S. K. w okresie od dnia 29.03.2020r. do 11.04.2020r. odbywał obowiązkową kwarantannę ustawową (vide: zaświadczenie z dnia 29.06.2020r. Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. – k. 4 akt sprawy).
Nie była kwestionowana przez organ rentowy również okoliczność, że w pierwszych dniach pobytu w kraju – w dniu 08.04.2020r., będąc już w kwarantannie, ubezpieczony z uwagi na dolegliwości bólowe skontaktował się w ramach teleporady z lekarzem podstawowej opieki lekarskiej ( Przychodnia (...) w B.), któremu przedstawił dolegliwości bólowe pleców, poinformował o przeciążeniu kręgosłupa. Z dokumentacji medycznej wynika, że w przeszłości już był leczony na kręgosłup. Lekarz wydał receptę, aby ubezpieczony zażywał niezbędne, zaordynowane leki.
Ubezpieczony podkreślał również okoliczność, że w związku z przeciążeniowymi bólami pleców i kręgosłupa miał problemy z dostaniem się do szpitala, z uwagi na trwającą pandemię i związane z nią ograniczenia.
Sąd zważył przy tym na okoliczność, że powszechnie znane są nierzadkie utrudnienia związane z podejmowaniem leczenia w czasie kwarantanny, a takich właśnie doświadczył ubezpieczony. Nie mógł swobodnie skorzystać z opieki lekarskiej. Tuż po urazie powrócił do kraju, gdzie został poddany obowiązkowej kwarantannie. Uwadze Sądu nie mógł nadto umknąć fakt, że co do zasady w ówczesnym czasie (jak i obecnie również) ograniczone są możliwości swobodnego korzystania z podstawowej opieki medycznej z uwagi na ogłoszony stan pandemii w całym kraju (ale też w krajach na całym świecie), tak z uwagi na konieczność zapobiegania zakażeniom, jak również ograniczeń samej służby zdrowia w stosunku do zapotrzebowania, ilości pacjentów, aktualnej sytuacji zaplecza medycznego.
Co więcej, z uwagi na fakt, że S. K. w dniu 08.04.2020r. poinformował lekarza, że przebywa w kwarantannie do 11.04.2020r., lekarz zdecydował, że zaświadczenie o niezdolności do pracy wystawi mu zatem po zakończeniu okresu obowiązkowej kwarantanny – w dniu 14.04.2020r. Nie oznacza to jednak w żaden sposób, że ubezpieczony już w tej dacie wizyty lekarskiej nie był niezdolny do pracy. Skoro zatem lekarz wystawił zaświadczenie o niezdolności do pracy w dniu 14.04.2020r. z uwagi na dolegliwości, które pojawiły się w ostatnich dniach marca (uraz w pracy), to oczywistym jest, że tym bardziej ubezpieczony był niezdolny do pracy tuż po zdarzeniu, czyli od dnia 29.03.2020r. do 14.04.2020r.
Wobec wytycznych lekarza, S. K. skontaktował się z lekarzem ponownie, co wprost odnajduje swe potwierdzenie w dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy. Ostatecznie, podczas teleporady w dniu 14.04.2020r. S. K. otrzymał zaświadczenie o niezdolności do pracy od dnia 14.04.2020r. do 30.04.2020r. Ubezpieczony korzystał jeszcze z teleporady tego samego lekarza z Przychodni (...) w B. z uwagi na te same dolegliwości przeciążeniowe w dniach: 14.04.2020; 30.04.2020 oraz 18.05.2020r. I tak, kolejne niezdolności do pracy nastąpiły w okresach: 01.05.2020 – 16.05.2020r. oraz 17.05.2020 – 31.05.2020r.
Na marginesie wspomnieć w ocenie Sądu należy, że decyzja lekarza podstawowej opieki medycznej (do którego zwrócił się już w dniu 08.04.2020r. ubezpieczony), o tym, że wobec okresu kwarantanny, zaświadczenie o niezdolności do pracy wystawione zostanie dopiero po jej zakończeniu, nie może w żaden sposób skutkować tak negatywnymi konsekwencjami dla ubezpieczonego, tj. pozbawieniem go prawa do zasiłku chorobowego. Otóż w dniu 08.04.2020r. ubezpieczony zwrócił się o pomoc lekarską w związku z tymi samymi dolegliwościami, co w dniu 14.04.2020r. Ubezpieczony nie musi przecież znać wszelkich procedur oraz szczegółowych przepisów związanych z udzielaniem, sporządzaniem zaświadczeń lekarskich, a z drugiej strony – konsekwencji ich chronologii dla ewentualnego przyznania konkretnych świadczeń.
Biorąc pod wzgląd wszystkie powyżej wskazane okoliczności należało jednoznacznie stwierdzić, że uraz przeciążeniowy S. K. powstał jeszcze w trakcie zatrudnienia, zaś niezdolność ubezpieczonego do pracy powstała niewątpliwie nie później aniżeli 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia (o czym świadczy zapis z wizyty lekarskiej z dnia 08.04.2020, czyli w trakcie trwania kwarantanny ubezpieczonego). Nadto, ww. niezdolność do pracy trwała powyżej 30 dni, nawet uwzględniając wyłącznie okres wskazany w samych zaświadczeniach o niezdolności do pracy (a nie wliczając w tym zakresie okresu obowiązkowej kwarantanny).
Zważywszy na okoliczności sprawy, fakt przeprowadzenia w sprawie postępowania dowodowego w całości, Sąd na podstawie przepisu art. 15 zzs 2 ustawy z dnia 14 maja 2020r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...) 2 (Dz.U. 785.2020), zamknął rozprawę i wydał orzeczenie kończące na posiedzeniu niejawnym, zakreślając stronom termin do zajęcia ostatecznego stanowiska w sprawie na piśmie.
Na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ZUS i przyznał S. K. prawo do zasiłku chorobowego za okres odbywania obowiązkowej kwarantanny od 29.03.2020r. do 11.04.2020r. oraz prawo do zasiłku chorobowego od dnia 14.04.2020r. do 31.05.2020r.