UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 stycznia 2021 r. (...) spółka akcyjna w W. wniósł przeciwko M. S. o zapłatę kwoty 4160,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

- 2438,80 zł od dnia 22 lutego 2019 r. do dnia zapłaty;

- 1380 zł od dnia 25 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty

oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Powód dochodzi od pozwanej zapłaty nieuiszczonych składek z tytułu ubezpieczenia komunikacyjnego OC i AC oraz dwóch rekompensat za koszty odzyskiwania należności.

Nakazem zapłaty z dnia 24 lutego 2021 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Podniosła zarzut braku legitymacji biernej, niedopuszczalności drogi sądowej, nieistnienia roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 14 lutego 2019 r. (...) spółka akcyjna w W. wystawił polisę nr (...) do umowy generalnej nr (...) dotyczącą ubezpieczenia komunikacyjnego pojazdu marki M. (...) nr rej. (...) na okres od 14 lutego 2019 r. do dnia 13 lutego 2020 r. Pojazd stanowił własność (...) S.A., zaś ubezpieczającym była M. S.. Kwota składki z tytułu ubezpieczenia OC wynosiła 3.100 zł, z tytułu ubezpieczenia AC 1042,50 zł. Łączna kwota składki wynosiła 4172,50 zł, płatna jednorazowo do dnia 21 lutego 2019 r.

Dowód:

- polisa nr (...) k. 14-15;

- oświadczenia do polisy k. 16;

Dnia 18 kwietnia 2019 r. (...) spółka akcyjna w W. wystawił polisę nr (...) dotyczącą umowy generalnej nr (...) ubezpieczenia komunikacyjnego OC i AC pojazdu pozwanej M. S. marki I. nr rej. (...) na okres od 18 kwietnia 2019 r. do dnia 17 kwietnia 2020 r. Łączna kwota składki wynosiła 5523,53 zł, płatna w ratach: 1383,52 zł do dnia 24 kwietnia 2019 r., 1380 zł do dnia 24 lipca 2019 r., 1380 zł do dnia 24 października 2019 r. oraz 1380 zł do dnia 24 stycznia 2020 r.

Dowód:

- polisa nr (...) k. 18-19;

- oświadczenie do polisy k. 20;

Pismem z dna 4 marca 2020 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3185,92 zł w terminie do dnia 18 marca 2020 r., tytułem składki za ubezpieczenie pojazdu marki M. (...) nr rej. (...), dot. nr polisy (...).

Dowód:

- pismo z dnia 4 marca 2020 r. k. 12;

Pismem z dnia 24 czerwca 2020 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1443,03 zł w terminie do dnia 8 lipca 2020 r., wskazując kwotę zaległej składki 1380 zł za ubezpieczenie pojazdu marki I. nr rej. (...), dot. nr polisy (...), wraz z odsetkami naliczonymi do 12 czerwca 2020 r.

Dowód:

- pismo z dnia 24 czerwca 2020 r. k. 17.

Stan faktyczny sprawy oparto na podstawie złożonych w sprawie ww. dokumentów, złożonych przez powoda. Na zasadzie domniemań faktycznych (art. 231 k.p.c.) sąd ustalił, że skoro wezwanie powoda z dnia 24 czerwca 2020 r. dotyczy zapłaty tylko ostatniej składki wynikającej z polisy ubezpieczenia pojazdu pozwanej marki I. nr rej. (...), to wcześniejsze raty składek OC zostały opłacone przez pozwaną i w tym zakresie roszczenie powoda z tytułu ww. polisy w istocie jest poza sporem. Pozwana nie stawiwszy się bez usprawiedliwienia na wezwanie sądu celem przesłuchania w charakterze strony pozbawiła się prawa skonfrontowania twierdzeń powoda w tym zakresie drogą swoich zeznań.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowi przepis art. 805 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z art. 813 §2 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, składka powinna być zapłacona jednocześnie z zawarciem umowy ubezpieczenia, a jeżeli umowa doszła do skutku przed doręczeniem dokumentu ubezpieczenia – w ciągu 14 dni od jego doręczenia.

W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut braku legitymacji biernej, niedopuszczalności drogi sądowej, nieistnienia roszczenia. Pozwana konkretyzując te zarzuty, podniosła, iż nie zawarła z powodem umów ubezpieczenia, nadto przedłożone przez powoda umowy nie zostały opatrzone podpisem pozwanej. Nadto strona powodowa w ocenie pozwanej nie wykazała, aby doręczyła pozwanej wezwanie do zapłaty czy fakturę VAT dotyczącą płatności.

Wobec powyższego sporny między stronami był fakt zawarcia umowy, a w konsekwencji powstania zobowiązania – w tym przypadku w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia AC oraz obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Pozwana w sprzeciwie zaprzeczyła okoliczności zawarcia umowy, zwracając uwagę na brak jej podpisu pod polisą, zaś strona powodowa po zapoznaniu się z zarzutami pozwanego w ogóle nie ustosunkowała się do doręczonego sprzeciwu.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W tym przypadku obowiązek wykazania skutecznego zawarcia umowy ubezpieczenia spoczywał na powodzie, gdyż on jest inicjatorem żądań w niniejszym procesie. Powód – oprócz treści polis, na których to dokumentach istotnie brak jest podpisu pozwanej, potwierdzających okoliczność zawarcia umowy z powodem, nie zaproponował żadnych dodatkowych dowodów pozwalających na wykazanie, aby to z inicjatywy pozwanej doszło do zawarcia umowy, w szczególności dobrowolnego ubezpieczenia w zakresie pakietu AC.

Powód dochodził w pierwszym rzędzie kwoty 2438 zł tytułem raty składki ubezpieczenia potwierdzonego polisą nr (...) dotyczącą ubezpieczenia komunikacyjnego pojazdu marki M. (...) nr rej. (...). Zauważyć należy, iż ubezpieczenie Autocasco ma charakter dobrowolny i w przeciwieństwie do polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, jej posiadanie nie jest wymagane przepisami prawa. Tym samym w zakresie dobrowolnego elementu polisy szczególnie istotne w niniejszej sprawie okazało się wykazanie okoliczności zawarcia umowy i powstania zobowiązania, czemu powód nie podołał. Bierna postawa powoda i nieprzedłożenie jakichkolwiek dodatkowych wniosków dowodowych, w szczególności z osobowych źródeł dowodowych, w celu odparcia zarzutów pozwanej, w ocenie Sądu prowadzi do wniosku, że roszczenie powoda w tej części było niewykazane tak co do zasady jak i wysokości. Ponadto w rozpoznawanej sprawie ww. przedłożona „polisa” nie dotyczyła przedłużenia ochrony ubezpieczeniowej w związku z upływem poprzedniego okresu ochrony, jak to ma miejsce w przypadku ubezpieczeń obowiązkowych (OC) w sytuacjach opisanych przez ustawodawcę. Tym bardziej nie sposób uznać, aby do takiego przedłużenia doszło w przypadku polisy AC.

Natomiast niezasadne okazały się zarzuty pozwanego w przedmiocie niewykazania roszczenia dot. kwoty 1380 zł, która jak wynika z korespondencji przedprocesowej odnosi się do ostatniej raty składki tytułem polisy nr (...) ubezpieczenia komunikacyjnego OC pojazdu pozwanej marki I. nr rej. (...). Jak wskazano już wyżej przy okazji omawiania oceny dowodów, skoro pozwana nie zalegała z wcześniejszymi ratami składki, to sąd na zasadzie domniemań faktycznych przyjął, że powód wykazał roszczenie w tej części. Tym samym zasługiwało na uwzględnienie roszczenie o zasądzenie kwoty 170,34 zł stanowiącej w przeliczeniu na walutę polską równowartość kwoty 40 euro tytułem rekompensaty za dochodzenie wyżej wymienionej należności, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Z tych względów w pkt I sentencji zasądzono od pozwanej na rzecz powoda łącznie kwotę 1550,34 zł, na którą składają się zaległa rata składki 1380 zł, rekompensata w kwocie 170,34 zł. Wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 1380 zł, a podstawę roszczenia odsetkowego stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy.

W pozostałym zakresie powód nie wykazał, że jest wierzycielem pozwanej z tytułu umowy ubezpieczenia AC i OC. Dlatego dalej idące powództwo oddalono (pkt II sentencji).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowi art. 100 k.p.c. Powód, który sprawę wygrał w 41%, poniósł opłatę od pozwu 200 zł, koszty opłat notarialnych 2,46 zł oraz opłatę skarbową 17 zł, razem 219,46 zł, a 41% tej kwoty to 90 zł. Pozwana wygrała sprawę w 59%, poniosła opłatę skarbową 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł, które ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804). Razem 917 zł, a 59% tej kwoty wynosi 541 zł. Po wzajemnym skompensowaniu kosztów na rzecz pozwanej, zasądzono od powoda koszty procesu w kwocie 451 zł (541 zł – 90 zł).

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w pkt III sentencji.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE