Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 40/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 10 listopada 2021 r. w sprawie II K 606/20

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. P. (1) w wywiedzionej apelacji podniósł zarzut naruszenia art. 46 kk w zw. z art. 415 § 1 kpk poprzez nie orzeczenie obowiązku naprawienia szkody

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego P. P. (1) jest bezzasadna w stopniu oczywistym i nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu nie podzielił ani zawartych w tym środku odwoławczym zarzutów, ani też wywodów przytoczonych na ich poparcie.

Odnosząc się do powyższego zarzutu, na wstępie należy podkreślić, iż zgodnie z przepisem art. 415 § 1 zd. 2 kpk obowiązku naprawienia szkody nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono.

Ratio legis art. 415 § 1 kpk ma bowiem na celu zapobieżenie funkcjonowaniu w obrocie prawnym tytułów egzekucyjnych wynikających z dochodzenia roszczenia dotyczącego tego samego zdarzenia faktycznego w postępowaniu karnym i innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Skoro przeszkodą do nałożenia obowiązku naprawienia szkody jest tożsamość roszczenia będącego przedmiotem orzeczenia cywilnego z roszczeniem wynikającym z przestępstwa, to sąd ferując wyrok ma obowiązek przeanalizować zakres i treść tych roszczeń, po to by potwierdzić ich tożsamość, bądź też jej zaprzeczyć.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego - w przedmiotowej sprawie błędem byłoby więc nałożenie na oskarżonych obowiązku naprawienia szkody w sytuacji gdy P. P. (1) wskazał, iż w przeszłości dochodził roszczenia, o którym mowa w zarzucie, bowiem z dłużnikiem firmą (...) Sp. z o.o. podpisana została ugoda, co do spłaty należności, kótrej to ugodzie wobec braku spłaty nadano tytuł wykonawczy, a pełnomocnik P. P. (1) wystosował wniosek do komornika o wyegzekwowanie należności, nadto równocześnie złożone zostało zawiadomienie do Prokuratury w K. (k. 5-6).

Potwierdzeniem tych okoliczności jest zeznanie z dnia 7 września 2019 r., kiedy to został przesłuchany Komornik Sądowy, który wprost wskazał, iż powadził postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi spółce (...) (k. 1685-1688).

Co szczególnie zaś istotne w dniu 10 września 2019 r. dokonano oględzin akt postępowania egzekucyjnego (...)(k. 1690), podczas których wykonano kserokopię, w tym co kluczowe dla odparcia zarzutu skarżącego - ugody, o której mowa powyżej, a stanowiącej załącznik do rozprawy sygn. akt (...) z dnia 6 marca 2015 r., która została opatrzona klauzulą wykonalności z dnia 13 kwietnia 2015 r.(k.1693). Wobec powyższych okoliczności niezasadnym jest orzeczenie obowiązku naprawienia szkody podczas gdy ta sama „szkoda” została opatrzona tytułem wykonawczym. W przyszłości mogłoby bowiem dojść do wydania dwóch tytułów wykonawczych w sprawie tych samych należności, co oczywiście byłoby niesłuszne.

W orzecznictwie wskazuje się, iż art. 415 § 5 kpk zawiera tzw. regułę antykumulacyjną, która zabrania orzekania przez sąd m.in. obowiązku naprawienia szkody wówczas, gdy roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania lub o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Chodzi przy tym o zakaz rozstrzygania w postępowaniu karnym o obowiązku naprawienia takiej szkody, wynikającej z popełnienia przestępstwa, co do której zachodzi tożsamość zarówno przedmiotowa, jak i podmiotowa, w porównaniu z roszczeniem, o które toczy się lub co do którego prawomocnie już rozstrzygnięto w innym postępowaniu. Orzekający sąd, niezależnie od przyjętego w sprawie trybu rozpoznania sprawy (obejmujących także tzw. konsensualne formy zakończenia postępowania karnego), obowiązany jest badać nie tylko to, w jakim zakresie wynikająca z przestępstwa realna szkoda nie została do chwili wyrokowania naprawiona, ale także i to, czy w innym postępowaniu nie jest rozstrzygane lub wręcz nie rozstrzygnięto już prawomocnie o roszczeniu odpowiadającym szkodzie wynikającej z przestępstwa, i to niezależnie od tego, czy prowadzona w związku z tym egzekucja przyniosła rezultaty. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2014 r. III KK 255/14)

Zakaz wynikający z art. 415 § 5 zd. 2 kpk odnosi się do każdego określonego w ustawie wypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody i to niezależnie od tego, czy roszczenie zasądzone w postępowaniu cywilnym zostało skutecznie wyegzekwowane (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2013 r. V KK 14/13 LEX nr 1284782). Zakaz ten stanowiący tzw. klauzulę antykumulacyjną, obejmuje zarówno orzekanie o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na podstawie art. 46 § 1 kk, jak i o zobowiązaniu oskarżonego do naprawienia szkody na podstawie art. 72 § 2 kk w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2013 r. V KK 378/12, LEX nr 1277805)

W tym stanie rzeczy nie można było podzielić argumentacji apelującego, jakoby zobowiązanie oskarżonych do orzeczenia naprawienia szkody do wykonania istniejącego już w obrocie prawnym tytułu egzekucyjnego zobowiązującego oskarżonych do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego określonych sum wynikających z tytułu wykonawczego nie stanowiło naruszenia klauzuli antykumulacyjnej, zawartej w art. 415 § 5 kpk kategorycznie wykluczającej kumulowanie tytułów egzekucyjnych wynikających z różnych orzeczeń.

Za słuszne należało więc uznać stanowisko Sądu Rejonowego w tej części, w której odnosi się on do „dublowania” tytułów egzekucyjnych, jak i co do tego, że z uwagi na to, że oskarżeni byli członami zarządu (...) Sp. z o.o. zastosowanie w ich sytuacji ma treść art. 299 ksh zgodnie, z którym jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Jak słusznie bowiem wskazał to w jednym ze swoich orzeczeń Sąd Apelacyjny w Lublinie (por., wyrok z 13.02.2018 r. II AKa 8/18) „Niecelowym jest nakładanie obowiązku naprawienia szkody wobec możliwości wyegzekwowania zasądzonego roszczenia z majtku oskarżonego w oparciu o podstawę z art. 299 § 1 ksh, to jest w ramach egzekucji prowadzonej na podstawie tytułu wykonawczego wydanego przeciwko spółce, który można rozszerzyć także przeciwko członkom jej zarządu”. Istotne jest bowiem to, że pomimo posiadania kilku tytułów prawnych, umożliwiających wyegzekwowanie tej samej wierzytelności, wierzyciel będzie mógł wyegzekwować ją tylko raz, co spowoduje wygaśnięcie obowiązku świadczenia pozostałych podmiotów. Dlatego tez Sąd uznał, iż autor apelacji nie zdołał skutecznie zakwestionować stanowiska Sądu I instancji.

Wniosek

Podnosząc powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób że:

zasądzenie od oskarżonych obowiązku naprawienia na rzecz pokrzywdzonego P. P. (1) przez nakazanie każdemu z nich zapłaty na rzecz pokrzywdzonego oskarżyciela posiłkowego kwoty 160.588,27 zł z zastrzeżeniem że zapłata tej sumy przez jednego z oskarżonych lub spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N. w całości lub w części zwalnia pozostałych z zapłaty uiszczonej części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie może budzić wątpliwości, że obowiązek naprawienia szkody dotyczy tylko szkody, której nie naprawiono, a sąd orzekając na podstawie art. 46 § 1 kk, uwzględnić musi rozmiar już naprawionej szkody. Zobowiązanie do naprawienia szkody nie może bowiem dotyczyć należności, co do których w obrocie prawnym funkcjonuje wydany już tytuł wykonawczy. Biorąc pod uwagę powyższe, przy braku podstaw do „dublowania” ewentualnych tytułów egzekucyjnych dotyczących tego samego roszczenia i zdarzenia faktycznego, Sąd Rejonowy w Mielcu słusznie nie orzekł w wyroku obowiązek naprawienia szkody.

3.2.

Ponadto zarzucono także zaskarżonemu wyrokowi rażąco niewspółmierny wymiar kary pozbawienia wolności wobec M. K. i P. P. (2) za czyn opisany w punkcie I wyroku i nieuwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz względów na społeczne oddziaływanie kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona przez pełnomocnika oskarżyciela publicznego jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie. Wysunięty w niej zarzut, wraz z argumentacją przytoczoną na jego poparcie, nie dostarczył podstaw do uznania orzeczenia Sądu Rejonowego za nietrafne. Sąd Okręgowy poddając zaskarżony wyrok kontroli instancyjnej nie stwierdził w nim niewspółmierności orzeczonej przez Sąd I instancji represji karnej.

Mając na względzie, że skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej czynu oskarżonych oraz ich winy, należało uznać za niecelowe odnoszenie się do tych kwestii i poprzestać wyłącznie na stwierdzeniu, że w tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę dokonaną przez Sąd pierwszej instancji.

Na wstępie zasadniczej części niniejszego uzasadnienia stosownym będzie nadmienienie, iż Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw, by nie zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego w kwestii kary wymierzonej oskarżonym, co do której podniesiony został zarzut nadmiernej łagodności. W myśl regulacji zawartych w art. 53 kk Sąd wymierzając karę, winien baczyć, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy sprawcy, uwzględnić stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a także mieć na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które winna osiągnąć kara, jak również potrzeby wynikające z dyrektywy prewencji ogólnej. Nadto, Sąd wymierzając karę powinien zwrócić uwagę na właściwości i warunki osobiste sprawcy takie jak wiek czy dotychczasowa niekaralność. Wymierzając oskarżonym kary, Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności, zarówno te przemawiające na korzyść sprawcy, jak też te obciążające go, nie pominął także żadnej z przytoczonych powyżej okoliczności zawartych w art. 53 kk, a także właściwie zważył stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynu. Orzeczona kara uwzględnia właściwości i warunki osobiste oskarżonego, rodzaj i wysokość wyrządzonej przez niego szkody, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Odpierając bezpośredni zarzut apelującego, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż orzeczona zaskarżonym wyrokiem kara w żadnym razie nie nosi cech rażącej niewspółmierności, a tylko tego rodzaju niewspółmierność mogłaby powodować, w myśl art. 438 pkt 4 kpk, wydanie orzeczenia reformatoryjnego. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, jeżeli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, orzeczona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, czyli niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zatem znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Bezsprzecznie bowiem Sąd I instancji posiada ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk - na gruncie art.438 pkt 4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco niewspółmierną", to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Wskazująca na cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich, to jest współmierność kary do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, mają zapewnić sprawiedliwość orzekanych kar; dwie następne – cele kary, a mianowicie zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przestępstwa (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna).

Podkreślenia wymaga, że rozważając kwestie kary Sąd I instancji zasadnie i w odpowiednim zakresie wziął pod uwagę charakter i sposób naruszonych przez oskarżonych przepisów prawa. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyraźnie wskazał, jakimi okolicznościami kierował się przy wymierzaniu kary za czyn opisany w punkcie I wyroku tj. po 1 roku pozbawienia wolności dla M. K. i P. P. (2). Są słusznie wziął pod uwagę uprzednią karalność, sposób działania oskarżonych oraz wielość pokrzywdzonych. W odczuciu społeczeństwa kara ta jest adekwatna przede wszystkim z powodu orzeczenia kary bezwzględnego pozbawienia wolności, co jest bez wątpienia surową dolegliwością dla oskarżonych. Tak więc ocenie Sądu Rejonowego nie można zarzucić zbyt wąskiego uwzględnienia okoliczności obciążających oskarżonych.

Reasumując wymierzona przez Sąd Rejonowy kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, w należytym stopniu uwzględnia wszystkie okoliczności ujawnione w toku postępowania karnego. Nie uszły też uwadze Sądu Rejonowego potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie. Okres ten jest odpowiedni dla sprawdzenia postępów resocjalizacyjnych wobec oskarżonych.

Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonych i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do wymierzenia oskarżonym kary pozbawienia wolności w wymiarze większym niż orzeczone.

Wniosek

Podnosząc powyższe pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o orzeczenie wobec M. K. i P. P. (2) za czyn opisany w punkcie I wyroku kary po 2 lata pozbawienia wolności i orzeczenie wobec oskarżonego P. P. (2) kary łącznej również 2 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na względzie powyższe uwagi stwierdzić należy, iż przy wymiarze kary, nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego, a co za tym idzie nie można podnosić rażącą niewspółmierność kary w rozumieniu art.438 pkt.4 k.p.k. Wskazać w tym miejscu należy, iż Sąd Rejonowy bardzo wnikliwie przeanalizował wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych oraz rozważył, czy wymierzona kara spełni stawiane jej przez ustawodawcę cele. W rozpoznawanej sprawie, przy uwzględnieniu wyżej przytoczonych okoliczności, nie może być mowy o oczywiście rażącej łagodności.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazały się bezzasadne, a zatem rozstrzygnięcie Sądu I instancji należało utrzymać w mocy. Dlatego też Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wysuniętych zarzutów w apelacji, albowiem okazały się nietrafne i nie zdołały podważyć słuszności zaskarżonego wyroku.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zasądzenie od oskarżyciela posiłkowego P. P. (1) kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze opiera się na ogólnej zasadzie, że w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy i dlatego w oparciu o treść art. 636 § 1 kpk oraz art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd odwoławczy zasadził od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze kwotę 100 zł.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. P. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 10 listopada 2021 r. w sprawie II K 606/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana