Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 139/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 16 listopada 2021 roku w sprawie II K 328/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut orzeczenia wobec oskarżonego Ł. S. rażąco niewspółmiernie surowych kar:

- za czyn opisany w punkcie I orzeczenia kary 1 roku pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie II orzeczenia kary 6-ciu miesięcy pozbawienia wolności

i wymierzenie za w/w czyny oraz czyn opisany w punkcie III orzeczenia kary łącznej w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

przez to, że nie nadano właściwej rangi dyrektywie art. 58 § 1 k.k. oraz nie uwzględniono w sposób prawidłowy ustalonych przez Sąd okoliczności, o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k. podczas gdy:

- wiek oskarżonego,

- okoliczności popełnienia czynu opisanego w punkcie I orzeczenia, polegającego na biernym udziale w/w w naruszeniu czynności narządów ciała pokrzywdzonego, ograniczającym się jedynie do jego szarpania, który w efekcie czego doznał jedynie zasinień i stłuczeń,

- fakt, że oskarżony przed popełnieniem czynów pracował i samodzielnie utrzymywał rodzinę,

- niewielka, a wręcz znikoma była wartość wymuszanej wierzytelności,

- naruszenie nietykalności funkcjonariuszy policji nie doprowadziło u nich do powstania jakichkolwiek obrażeń i wynikło z dynamicznego procesu zatrzymania;

powinny doprowadzić Sąd Rejonowy do przekonania, że orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności lub kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku, będzie wystarczające do spełnienia celów kary i sprawi, że wyrok będzie sprawiedliwy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi do wniosku, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności, nie noszą znamion rażącej niewspółmierności, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, stopień jego zawinienia oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k.

Orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie noszą znamion, ani ,,rażącej”, ani nawet ,,zwykłej” niewspółmierności, skoro przypisane oskarżonemu przestępstwa zagrożone są karami (odpowiednio: do 5 lat, do 3 lat i do 5 lat pozbawienia wolności), a w niniejszej sprawie oskarżonemu wymierzone zostały kary jednostkowe: 1 roku, 6 miesięcy i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Są to kary wręcz zbliżone do progu minimalnego, co przemawia za tym, że Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie okoliczności łagodzące przemawiające za oskarżonym. Skarżący wymieniając te okoliczności, przydaje im niewspółmiernie wielkie znaczenie. Ponadto z zeznań świadka E. O., a pośrednio także z zeznań A. H. (1) i A. B. wynika, iż oskarżony Ł. S. brał jednak aktywny udział w biciu pokrzywdzonego.

Podkreślenia przede wszystkim jednak wymaga, że oprócz wymienianych w apelacji okoliczności łagodzących, w sprawie wystąpiła okoliczność bardzo obciążająca oskarżonego, tj. jego wcześniejsza karalność Oskarżony, mimo dość młodego wieku był bowiem karany i to aż czterokrotnie. Czynu z pkt I i II dopuścił się zresztą w warunkach powrotu do przestępstwa (art. 64 § 1 k.k.).

Mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, nie można zgodzić się należy ze skarżącym, iż wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności są niewspółmierne do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Okręgowy nie dopatruje się w karach orzeczonych wobec oskarżonego cech rażącej surowości, co mogłoby uzasadniać dokonanie zmian wymierzonych mu kar.

Nie zasługiwał też na uwzględnienie zarzut obrońcy oskarżonego, iż Sąd Rejonowy mógł zastosować wobec oskarżonego łagodniejszy rodzaj kary. Oskarżony był już bowiem w przeszłości skazywany na kary łagodniejszego rodzaju, czyli grzywny oraz ograniczenia wolności i kary te nie odniosły oczekiwanego rezultatu (gdyż oskarżony ponownie popełnił przestępstwa). Oskarżony nie wyciągnął z dotychczasowych kar żadnych pozytywnych wniosków, dopuszczając się kolejnych przestępstw, będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Świadczyć to może o jego głębokim braku poszanowania norm społecznych, niepoprawności, braku chęci zmiany postępowania i nikłych efektach dotychczasowego procesu resocjalizacji. Mając to na uwadze, w pełni należy zgodzić się z Sądem meriti, iż tylko kara pozbawienia wolności spełnić może względem oskarżonego w sposób należyty, cele kary w zakresie oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego.

Brak jest także podstaw do modyfikowania orzeczonej kary łącznej.

Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien opierać się na dyrektywach określonych w art. 85a k.k., tak aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie - w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji, albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest takich przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do stanowiska Sądu I instancji, iż zarówno wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, obligował natomiast do przyjęcia zasady mieszanej (asperacji).

Podnieść trzeba, iż Sąd Rejonowy mógł w niniejszej sprawie orzec karę łączną, biorąc za punkt wyjścia skazania za trzy przestępstwa jednostkowe, czyli od 1 roku pozbawienia wolności do 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż właściwą karą łączną dla oskarżonego będzie kara 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd meriti okoliczności – wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w ww. wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, a kara taka spełni w sposób wystarczający cel wychowawczy i zapobiegawczy oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zauważyć też należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku – V KRN 230/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku – KZS 4/96 poz. 42). Taka sytuacja w niniejszej sprawie z pewnością nie zachodzi.

Wniosek

o zmianę wyroku i wymierzenie Ł. S. za czyny przypisane mu w punkcie I, II, III wyroku kary łącznej ograniczenia wolności w wymiarze 18 miesięcy, względnie kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut skarżącego nie był zasadny, o czym była już mowa wyżej, wniosek nie podlegał uwzględnieniu.

3.2.

zarzut orzeczenia wobec oskarżonego M. Ż. rażąco niewspółmiernie surowych kar:

- za czyn opisany w punkcie IV orzeczenia kary 1 roku pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie VI orzeczenia kary 6-ciu miesięcy pozbawienia wolności

i wymierzenie za w/w czyny kary łącznej w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,

przez to, że nie nadano właściwej rangi dyrektywie art. 58 § 1 k.k. oraz nie uwzględniono w sposób prawidłowy ustalonych przez Sąd okoliczności, o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k. podczas gdy:

- wiek oskarżonego,

- okoliczności popełnienia czynu opisanego w punkcie V orzeczenia polegającego na znikomym naruszeniu czynności narządów ciała pokrzywdzonego, który w efekcie czego doznał jedynie zasinień i stłuczeń,

- fakt, że oskarżony przed popełnieniem czynów pracował,

- niewielka, a wręcz znikoma była wartość wymuszanej wierzytelności,

- naruszenie nietykalności funkcjonariuszy policji nie doprowadziło u nich do powstania jakichkolwiek obrażeń i wynikło z dynamicznego procesu zatrzymania;

powinny doprowadzić Sąd Rejonowy do przekonania, że orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności lub kary łącznej w wymiarze nieprzekraczającym roku, będzie wystarczające do spełnienia celów kary i sprawi, że wyrok będzie sprawiedliwy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi do wniosku, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności nie noszą znamion rażącej niewspółmierności, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, stopień jego zawinienia oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k.

Orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie noszą znamion, ani ,,rażącej”, ani nawet ,,zwykłej” niewspółmierności, skoro przypisane oskarżonemu przestępstwa zagrożone są karami ( do 5 lat i do 3 lat pozbawienia wolności), a w niniejszej sprawie oskarżonemu wymierzone zostały kary jednostkowe: 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Są to kary wręcz zbliżone do progu minimalnego, co przemawia za tym, że Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie okoliczności łagodzące przemawiające za oskarżonym. Skarżący wymieniając te okoliczności, przydaje im niewspółmiernie wielkie znaczenie. Ponadto z zeznań świadków E. O. i A. H. (2) wynika, iż przed doznaniem poważniejszych obrażeń ciała pokrzywdzonego uratowało wejście do mieszkania jego matki, co spowodowało zaprzestanie przez napastników bicia M. H..

Podkreślenia przede wszystkim jednak wymaga, że oprócz wymienianych w apelacji okoliczności łagodzących, w sprawie wystąpiła okoliczność bardzo obciążająca oskarżonego, tj. jego wcześniejsza karalność. Oskarżony, mimo dość młodego wieku, był już bowiem dwukrotnie karany.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, nie można zgodzić się należy ze skarżącym, iż wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności są niewspółmierne do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Okręgowy nie dopatruje się w karach orzeczonych wobec oskarżonego cech rażącej surowości, co mogłoby uzasadniać dokonanie zmian wymierzonych mu kar.

Nie zasługiwał też na uwzględnienie zarzut obrońcy oskarżonego, iż Sąd Rejonowy mógł zastosować wobec oskarżonego łagodniejszy rodzaj kary. Oskarżony był już bowiem w przeszłości skazywany na kary łagodniejszego rodzaju i kary te nie odniosły oczekiwanego rezultatu (gdyż oskarżony ponownie popełnił przestępstwa). Oskarżony nie wyciągnął z dotychczasowych kar żadnych pozytywnych wniosków, dopuszczając się kolejnych przestępstw, będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Świadczyć to może o jego głębokim braku poszanowania norm społecznych, niepoprawności, braku chęci zmiany postępowania i nikłych efektach dotychczasowego procesu resocjalizacji. Mając to na uwadze, w pełni należy zgodzić się z Sądem meriti, iż tylko kara pozbawienia wolności spełnić może w sposób należyty, względem oskarżonego, cele kary w zakresie oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego.

Brak jest także podstaw do modyfikowania orzeczonej kary łącznej.

Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien opierać się na dyrektywach określonych w art. 85a k.k., tak aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie - w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji, albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest takich przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do stanowiska Sądu I instancji, iż zarówno wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, obligował natomiast do przyjęcia zasady mieszanej (asperacji).

Podnieść trzeba, iż Sąd Rejonowy mógł w niniejszej sprawie orzec karę łączną, biorąc za punkt wyjścia skazania za trzy przestępstwa jednostkowe, czyli od 1 roku pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż właściwą karą łączną dla oskarżonego będzie kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd meriti okoliczności – wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w ww. wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, a kara taka spełni w sposób wystarczający cel wychowawczy i zapobiegawczy oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zauważyć też należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku – V KRN 230/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku – KZS 4/96 poz. 42). Taka sytuacja w niniejszej sprawie z pewnością nie zachodzi.

Wniosek

o zmianę wyroku i wymierzenie M. Ż. za czyny przypisane mu punkcie IV, V wyroku kary łącznej w wymiarze ograniczenia wolności w wymiarze 12 miesięcy, względnie kary pozbawienia wolności w wymiarze 9 miesięcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut apelacji dotyczący wysokości kary nie okazał się zasadny, o czym była szczegółowo mowa powyżej, złożony wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., przy czym wysokość opłaty za drugą instancję została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonych Ł. S. i M. Ż.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do kary orzeczonej wobec oskarżonych Ł. S. i M. Ż.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana