UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1275/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 28 maja 2021 r.

sygn. akt V K 119/15

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza prawa materialnego, a to art. 300 § 1 i 3 KK w zw. z art. 1 § 1 KK, poprzez ich zastosowanie w sytuacji, braku ustawowego znamienia przestępstwa w postaci zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością Dłużnika

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego okazał się bezzasadny.

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie ulega bowiem wątpliwości, że sytuacja w jakiej znajdowała się spółka (...) w okresie od 18 grudnia 2009 roku do 2 marca 2010 roku była taką, o jakiej jest mowa w przepisie art. 300 § 1 kk.

Przestępstwo opisane w art. 300 § 1 kk może być popełnione tylko wtedy, gdy dłużnik znajduje się w stanie zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością. Niewątpliwym jest, że w przepisie art. 300 § 1 kk mowa jest o sytuacji, w której istnieje realna perspektywa (znaczne prawdopodobieństwo) nastąpienia stanu niewypłacalności czy upadłości.

Pojęcie „zagrożenia niewypłacalnością” nie doczekało się precyzyjnej definicji i nie występuje w żadnej innej gałęzi prawa. Przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe stanowią, iż dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1). Przez dłużnika zagrożonego niewypłacalnością, zgodnie z aktualnie obowiązująca ustawą z dnia 15 maja 2015r. Prawo restrukturyzacyjne, należy rozumieć przedsiębiorcę, którego sytuacja ekonomiczna wskazuje, że w niedługim czasie może stać się niewypłacalny (art. 6 ust. 3). W doktrynie powszechnym jest pogląd, zgodnie z którym niewypłacalność, o której mowa w art. 300 § 1 kk, winna być rozumiana w sposób, jaki nadała mu cywilistyka, który to jest zasadniczo zbieżny z rozumieniem potocznym tego terminu, a mianowicie jako stan, w którym wartość aktywów dłużnika nie wystarcza na realizację wymagalnych zobowiązań. Niewątpliwym jest przy tym, że utrata przez dłużnika zdolności spłaty swoich zobowiązań nie może mieć charakteru chwilowego, lecz musi mieć cechę pewnej trwałości. Nie chodzi bowiem o chwilowe wstrzymanie płatności wynikające z braku gotówki. Za takim rozumowaniem przemawia domniemanie ustanowione w art. 11 ust. 1a ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe. Zgodnie z treścią w/w przepisu domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Grożąca niewypłacalność to stan poprzedzający niewypłacalność, ale na tyle realny, że niewypłacalność jest bardzo prawdopodobna. Już wówczas, zgodnie z intencją ustawodawcy, dłużnik nie może podejmować działań zmierzających do udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzycieli.

Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny, upadłość jest natomiast wynikiem niewypłacalności stwierdzonym przez Sąd upadłościowy. Zagrożenie upadłością rozpoczyna się kiedy formalnie zasadne jest wniesienie wniosku o stwierdzenie upadłości. Jakkolwiek niewypłacalność jest okolicznością faktyczną, to upadłość jest pojęciem prawnym i wiąże się ze szczególnym postępowaniem sądowym mającym na celu generalną likwidację majątku niewypłacalnego dłużnika będącego przedsiębiorcą i spłatę jego wierzycieli czy też mającym na celu zawarcie układu z wierzycielami (tak m.in.: Violetta Konarska – Wrzosek, Kodeks karny. Komentarze, WK 2016, Robert Zabłocki, Przestępstwa przeciwko obrotowi finansowemu. Komentarz, Warszawa 2002, Wydawnictwo C.H. Beck). Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe, upadłość ogłasza się wobec dłużnika, który stał się niewypłacalny. Przepis art. 52 ustawy precyzuje, że data wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości jest datą upadłości.

Podstawą do ogłoszenia upadłości jest niewypłacalność dłużnika, który to stan wiąże się z koniecznością wszczęcia odpowiedniej procedury sądowej w interesie wszystkich wierzycieli danego dłużnika. Art. 21 ust. 1 Prawa upadłościowego zobowiązuje w takiej sytuacji dłużnika by, nie później niż w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosił w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości.

Jak wynika z akt niniejszego postępowania, w okresie od 18 grudnia 2009 roku do 2 marca 2010 roku wobec spółki (...) nie było prowadzone postępowanie upadłościowe i upadłość nie została ogłoszona. Wniosek w tym zakresie został złożony do Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w imieniu spółki przez r. pr. W. B. dopiero w dniu 4 marca 2010 roku.

W świetle powyższego, twierdzenia zawarte w treści apelacji obrońcy oskarżonej, że we wskazanym okresie spółka (...) była w stanie całkowitej niewypłacalności, co zdaniem skarżącego wyklucza możliwość przypisania oskarżonej przestępstwa z art. 300 § 1 i 3 kk, z uwagi na brak wypełnienia znamienia zagrożenia niewypłacalnością lub upadłością, należy uznać za nietrafione. Jak bowiem wskazano wcześniej, pozostawanie spółki w stanie niewypłacalności (który daje podstawę do wszczęcia postępowania i stwierdzenia upadłości) należy uznać za stan zagrożenia upadłością. Dłużnik, któremu grozi upadłość, w istocie jest już niewypłacalny. I to właśnie działanie w stanie grożącej upadłości spółki (...), o jakim jest mowa w przepisie art. 300 § 1 kk, zostało przypisane oskarżonej przez Sąd Rejonowy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynu opisanego w punkcie I wyroku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu, z powodów wskazanych powyżej, wniosek o uniewinnienie oskarżonej należało uznać za niezasadny.

Sąd Odwoławczy nie znalazł także podstaw do wydania orzeczenia kasatoryjnego. W obecnym stanie prawnym, z uwagi na treść art. 437 § 2 k.p.k., uchylenie przez Sąd odwoławczy orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

Lp.

Zarzut

3.2.

obraza prawa procesowego, mająca wpływ na treść wyroku, a to:

- art. 413 § 2 pkt 1 KPK poprzez nieprecyzyjne określenie przypisanego oskarżonej w punkcie I wyroku czynu zarówno w odniesieniu do wypełnienia znamion przypisanych oskarżonej przestępstw, jak i wysokości szkody powstałej w wyniku ich wypełnienia;

- art. 415 § 1 KPK, poprzez orzeczenie na rzecz wierzycieli spółki (...) § (...) sp. z o.o. nawiązki, mimo, że roszczenia te dochodzone były w postępowaniu cywilnym zakończonym ugodą, które, została w całości wykonana prowadząc do wygaśnięcia zobowiązań;

- art. 17 ust 3 KPK w zw. z art. 586 KSH, poprzez nieumorzenie postępowania w odniesieniu do niezłożenia przez oskarżoną B. M. wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie mimo znikomej szkodliwości czynu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrazy prawa procesowego okazały się bezzasadne.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, procedujący w sprawie Sąd Rejonowy nie dopuścił się takiego naruszenia przepisów postępowania, która mogłaby mieć jakikolwiek wpływ na treść wyroku.

Podniesiony zarzut obrazy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., mającej polegać, zdaniem skarżącego, na nieprecyzyjnym określeniu przypisanego oskarżonej w punkcie I wyroku czynu, nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Wymagany wskazanym przepisem opis czynu, powinien co najmniej zawierać wszystkie znamiona przypisanego czynu zabronionego. Zestawienie opisu czynu, rozumianego jako komplet znamion typu czynu zabronionego, z przyjętą kwalifikacją prawną, jest podstawowym sposobem weryfikacji prawidłowości zastosowania prawa materialnego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2016 r., II KK 152/16). Wskazać przy tym należy, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, z treści art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. nie wynika, ażeby w opisie czynu należało używać słów ustawy, określających poszczególne znamiona przestępstwa. Chodzi natomiast o to, aby ten opis odpowiadał znaczeniu wszystkich znamion ustawowych konkretnego przestępstwa. Przy opisie czynu należy posłużyć się takimi sformułowaniami, które w sposób nie budzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego (tak: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2014 r., V KK 156/14).

W ocenie Sądu Okręgowego, przyjęty przez Sąd Rejonowy opis czynu przypisanego oskarżonej zawiera wszystkie wymagane elementy i jest w pełni prawidłowy. Zgodnie z treścią zaskarżonego wyroku, przypisane oskarżonej w pkt I. zaskarżonego wyroku przestępstwo polegało na tym, że oskarżona B. M., w okresie od 18 grudnia 2009 roku do 2 marca 2010 roku w W. i we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej tj. korzyści dla (...) sp. z o.o. poprzez redukcję jego pasywów w kwocie 601.465,94 zł, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru pokrzywdzenia swoich wierzycieli w drodze udaremnienia ich zaspokojenia w sytuacji grożącej upadłości (...) sp. z o.o., poprzez nadużycie udzielonych jej uprawnień jako prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o. dokonała szeregu następujących po sobie transakcji gospodarczych rozporządzając majątkiem spółki (...) sp. z o.o., w tym zbyła w dniu 18 grudnia 2009 r. wierzytelność na kwotę 601.465,94 zł, przez co uszczupliła jej majątek, wyrządzając jej znaczną szkodę majątkową w kwocie 601.465,94 zł, czym działała na szkodę (...) sp. z o.o. oraz oraz enumeratywnie wymienionych wierzycieli, czym wypełniła znamiona czynu czynu z art. 4 § 1 kk i art. 308 kk w zw. z art. 300 § 1 i § 3 kk i art. 296 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

Nie ma racji obrońca podnosząc, że opis czynu przypisanego oskarżonej nie zawiera określenia znamion przypisanego oskarżonej czynu z art. 296 § 1 i § 2 kk, oraz wysokości szkody powstałej w wyniku ich wypełnienia,

Przyjęty przez Sąd Rejonowy opis czynu oskarżonej zawiera bowiem takie elementy jak czas i miejsce popełnienia przez oskarżoną przestępstwa, jak też sposób jej działania i okoliczności temu towarzyszące. Wskazano w nim, że oskarżona, działając jako prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o., a zatem osoba obowiązany do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby prawnej, nadużyła udzielonych jej uprawnień w ten sposób że w sytuacji grożącej spółce (...) upadłości, dokonała szeregu następujących po sobie transakcji gospodarczych, rozporządzając majątkiem spółki, w tym zbyła w dniu 18 grudnia 2009 r. wierzytelność na kwotę 601 465,94 zł, przez co uszczupliła jej majątek. W opisie czynu oskarżonej zawarto także informację, że inkryminowane działanie oskarżonej podjęte zostało w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla podmiotu (...) sp. z o.o., która polegała na redukcji jego pasywów w kwocie 601.465,94 zł. Wskazano również, że na skutek działania oskarżonej spółce (...) wyrządzona została szkoda majątkowa oraz określono jej wysokość na kwotę 601 465,94 zł.

W ocenie Sądu odwoławczego, zaprezentowany przez Sąd Rejonowy opis czynu oskarżonej odpowiada znaczeniu wszystkich znamion ustawowych przypisanego jej przestępstwa z art. 296 § 1 i § 2 kk, co czyni zarzut obrońcy niesłusznym.

Nie dopuścił się także Sąd Rejonowy obrazy art. 415 §1 kpk.

Zgodnie z jego treścią, w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, obowiązek naprawienia, w całości lub w części, szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono.

W zdaniu drugim powołanego przepisu zawarta została tzn. klauzula antykumulacyjna, która ma za zadanie chronić oskarżonego przed dwukrotnym orzekaniem w tym samym przedmiocie i funkcjonowaniem w obrocie prawnym dwóch tytułów egzekucyjnych odnoszących się do tego samego roszczenia (tak:. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2015r, II AKa 93/15). Nie ma jednak racji skarżący podnosząc, że uregulowanie to winno mieć zastosowanie w niniejszej sprawie.

Analiza akt sprawy wykazała co prawda, że zgodnie z treścią ugody z dnia 25 marca 2013 r., zawartej pomiędzy syndykiem Masy Upadłości (...) sp. z o.o. a (...) sp. z o.o. i B. M., w przypadku zawarcia tejże ugody oraz zapłaty określonej w niej kwoty 285 000 zł, syndyk zrzekł się wszelkich dalszych roszczeń przysługujących mu przeciwko B. M. (§ 5 ust. 2 i 6 ugody, k. 1518 – 1521). Zgoda na zawarcie przedmiotowej ugody została wyrażona w postanowieniu Sąd Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 21 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt VIII GUp 11/10 (k. 1522). Ugoda została zawarta w dniu 12 kwietnia 2013 r. w toku posiedzenia w Sądzie Okręgowym w Rzeszowie w sprawie o sygn. VI GC 189/11 (k. 1437). Zgodnie z treścią sprawozdania z czynności syndyka Masy Upadłości (...) sp. z o.o., zobowiązania wynikające z przedmiotowej ugody zostały uregulowane przez (...) sp. z o.o. i B. M. w całości.

Zgodnie z treścią art. 160 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, syndyk przejmuje, na podstawie postanowienia właściwego sądu, zarząd nad majątkiem upadłego przedsiębiorcy z mocy prawa, niezależnie od woli samego upadłego, dokonując czynności na jego rachunek, lecz w imieniu własnym. Syndyk swoje uprawnienia do zarządzania masą upadłości wywodzi z zatem z ustanowienia go przez sąd upadłościowy. Podstawowym uprawnieniem syndyka jest zarząd masą upadłości oraz wykonywanie we własnym imieniu, lecz na rachunek upadłego, czynności prawnych zmierzających do likwidacji majątku upadłego.

Zważywszy na powyższe wskazać należy, że na skutek spełnienia się warunków przedmiotowej ugody, wygasły tylko roszczenia cywilne pomiędzy jej stronami, tj. pomiędzy Masą Upadłości (...) sp. z o.o., reprezentowaną przez syndyka, a (...) sp. z o.o. i oskarżoną B. M.. Ugoda została bowiem zawarta przez syndyka Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w imieniu własnym i na rachunek upadłej spółki. Syndyk nie był jednakże reprezentantem ogółu wierzycieli spółki, jak chce tego skarżący. Skoro zatem wszyscy wierzyciele spółki (...) nie byli stroną przedmiotowej ugody, to zawarte w jej treści rozstrzygnięcia nie mogą dotyczyć roszczeń przysługujących pokrzywdzonym wobec oskarżonej. O zastosowaniu dyspozycji zawartej w art. 415 §1 k.p.k. nie może być w takim wypadku mowy. Co istotne, nałożenie nawiązki ma pełnić funkcję osobistej odpowiedzialności oskarżonej za popełnione czyny, a nie czynić odpowiedzialny podmiot gospodarczy e którego była prezesem.

Mając przy tym na uwadze złożony przez oskarżyciela publicznego wniosek o naprawienie szkody, w pełni zasadnie Sąd Rejonowy, korzystając z możliwości jaką daje przepis art. 46 § 2 k.k., w miejsce obligatoryjnego w takiej sytuacji obowiązku naprawienia szkody, zdecydował się na orzeczenie nawiązki. Przedmiotowy środek kompensacyjny orzeka się bowiem w sytuacjach skomplikowanych, kiedy wyliczenie obowiązku naprawienia szkody jest niemożliwe lub znacznie utrudnione. Mając jednak na uwadze obecną sytuację finansową oskarżonej Sąd Okręgowy obniżył jej wysokość do 10 procent wyrządzonej szkody. Nawiązka, podobnie jak obowiązek naprawienia szkody, obok funkcji kompensacyjnej spełnia również zadania represyjne i prewencyjne. Podkreśla się przy tym, że nie istnieje ogólna formuła konstrukcji nawiązki, w zależności od konkretnie analizowanej podstawy prawnej na pierwszy plan wysuwa się pierwiastek penalny bądź kompensacyjny nawiązki. Konieczność zrekompensowania szkód wyrządzonych przestępstwem i związane z tym konsekwencje majątkowe mają nie tylko znaczenie szczególno-prewencyjne, ale mogą przyczynić się również do kształtowania postawy poszanowania dla prawa w społeczeństwie .

Sąd Odwoławczy nie podzielił także twierdzeń obrońcy oskarżonej, że przypisany jej w pkt II. zaskarżonego wyroku czyn, polegający na niezłożeniu przez oskarżoną B. M. wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie, charakteryzuje się znikomą społeczną szkodliwością, wobec czego nie stanowił przestępstwa i postępowanie w tym zakresie winno podlegać umorzeniu.

Zgodnie z przepisem art. 115 § 2 kk przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Jakkolwiek faktem jest, że w wyniku ugody zawartej pomiędzy syndykiem Masy Upadłości (...) sp. z o.o., reprezentującym ogół wierzycieli spółki, a (...) sp. z o.o. i B. M. w dniu 12 kwietnia 2013 r., roszczenia wierzycieli spółki zostały częściowo zaspokojone, to okoliczność ta nie jest jedyną, która winna być brana pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu Odwoławczego za uznaniem karygodności czynu oskarżonej przemawia zarówno rodzaj dobra, które zostało naruszone, a to bezpieczeństwo obrotu oraz roszczeń wierzycieli w obrocie gospodarczym, jak również okoliczność, że B. M., pełniąc w dalszym ciągu funkcję prezesa zarządu spółki K.&K., stosownego wniosku o ogłoszenie upadłości spółki nie złożyła także po upływie ustawowego terminu, kontynuując działalność spółki w dotychczasowej formie. W takiej sytuacji uznać należało, że zachowanie oskarżonej osiągnęło wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości, a co za tym idzie stanowi przestępstwo, które winno podlegać karze. Z uwagi na powyższe, o uchybieniu przez Sąd Rejonowy przepisowi art. 17 ust 3 kpk w zw. z art. 586 ksh nie może być mowy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynu opisanego w punkcie I wyroku;

2. umorzenie postępowania odnośnie czynu opisanego w punkcie II wyroku;

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, z powodów wskazanych powyżej, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku należało uznać za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, poprzez przyjęcie, że:

- oskarżona B. M. działała w zamiarze pokrzywdzenia wierzycieli, w sytuacji, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zamiaru takiego oskarżonej przypisać nie można,

- oskarżona dokonała „szeregu następujących po sobie czynności, których skutkiem było takie rozporządzenie majątkiem (...) sp. z o.o., które doprowadziło do pokrzywdzenia spółki i jej wierzycieli na kwotę 601465,94 zł.", w sytuacji, gdy oskarżona nie miała możliwości prawnych czynności tych dokonać w ogóle albo do dokonać samodzielnie, z uwagi na brak uprawnień,

- transakcja zbycia w dniu 18 grudnia 2009 r. wierzytelności na kwotę 601 465,94 r uszczupliła majątek spółki (...) sp. z o.o.., w sytuacji, gdy czynność ta była czynnością odpłatną, a cena zapłaty była ekwiwalentna do wartości wierzytelności,

- zbycie wierzytelności w kwocie 601465, 94 zł. doprowadziło do faktycznego uszczuplenia majątku spółki (...) sp. z o. o., a zatem czynność ta była karalnym nadużyciem uprawnień przysługujących oskarżonej B. M. jako Prezesowi Zarządu (...) sp. z o.o., w sytuacji, gdy wskazana czynność była czynnością odpłatną, na którą oskarżona miała zgodę właściciela udziałów spółki, a ze sprawowania funkcji Prezesa Zarządu za rok 2009 r. oskarżona otrzymała absolutorium,

- syndyk masy upadłości nie zrzekł się dalszych roszczeń w stosunku do oskarżonej B. M., mimo jednoznacznej treści ugody z dnia 25 marca 2013 r., postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu sygnatura akt III GUp 11/10 i treści zeznań syndyka A. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, okazały się bezzasadne.

Przypomnieć należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do zakwestionowania stanowiska Sądu, ale powinien przekonywująco wskazywać konkretne nieprawidłowości i uchybienia w zakresie oceny materiału dowodowego, których Sąd ten się dopuścił. Sama możliwość przeciwstawienia przyjętym ustaleniom odmiennego poglądu, nie prowadzi do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np.: wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 r., sygn. I KR 197/74).

Postępowanie odwoławcze wykazało, iż dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia stanu faktycznego mają swoje odzwierciedlenie w zebranych i właściwie przeanalizowanych dowodach. Przedstawione w apelacji obrońcy wywody należy zatem ocenić jako nieskuteczną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu orzekającego. Oparte są one na prostej negacji oraz forsowaniu własnej, subiektywnej wersji zdarzeń oraz interpretacji faktów i okoliczności, a mających odzwierciedlenie jedynie w wyjaśnieniach oskarżonej oraz

Poczyniona przez Sąd Rejonowy analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego jest całościowa, dokładna i obiektywna. Stan faktyczny sprawy ustalony został w oparciu o liczne, w pełni kompletne i spójne dowody wskazane w uzasadnieniu wyroku.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżona B. M. działała w zamiarze pokrzywdzenia wierzycieli. Także w ocenie Sądu Odwoławczego, ustalone na podstawie całokształtu materiału dowodowego okoliczności sprawy nie pozostawiają wątpliwości odnośnie zamiaru oskarżonej, w tym świadomości znaczenia podejmowanych przez nią działań. Powyższe wynika z odtworzonej przez Sąd orzekający sekwencji zdarzeń, na które składa się szereg szczegółowo opisanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, logicznie następujących po sobie transakcji gospodarczych, dokonanych przez oskarżoną, których efektem było zmniejszenie majątku reprezentowanej przez nią spółki (...), a co za tym idzie niemożność pełnego zaspokojenia się wierzycieli spółki. Gdy zważy się przy tym na poziom i kierunek wykształcenia B. M., jej niewątpliwą wiedzę i doświadczenie, a także sprawowaną przez nią funkcję prezesa zarządu spółki z o.o. i wynikające z tego uprawniania, w pełni prawidłowe jest przyjęcie przez Sąd orzekający, że była ona świadoma zarówno niewypłacalności spółki i rozmiaru jej zobowiązań, jak też tego, że w wyniku podejmowanych przez nią w okresie od 18 grudnia 2009 roku do 2 marca 2010 roku czynności, doprowadza ona do uszczuplenia zaspokojenia swoich wierzycieli, a tym samym ich pokrzywdzenia.

Sąd Okręgowy podziela także ustalenie, że oskarżona dokonała szeregu następujących po sobie czynności, których skutkiem było takie rozporządzenie majątkiem (...) sp. z o.o., które doprowadziło do pokrzywdzenia spółki i jej wierzycieli na kwotę 601465,94 zł. Wbrew twierdzeniom obrońcy, oskarżona B. M., pełniąc funkcję prezesa zarządu (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. miała wszelkie uprawnienia do dokonania przedmiotowych czynności.

Podobnie Sąd Rejonowy był uprawniony uznać, że transakcja zbycia w dniu 18 grudnia 2009 roku wierzytelności względem (...) sp. z o.o. na kwotę 601 465,94 r. uszczupliła majątek spółki (...) sp. z o.o. Jak bowiem stwierdzono w postanowieniu Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 9 lipca 2010 r., sygn. akt VIII GUp 11/10 oraz w postanowieniu Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 5 października 2010 r., sygn. akt X Gz 315/10, zbycie przedmiotowej wierzytelności było faktycznym wyzbyciem się wymagalnej i egzekwowalnej wierzytelności, co doprowadziło (...) sp. z o.o. do faktycznego uszczuplenia majątku. Przedmiotowa transakcja nie miała przy tym żadnego ekonomicznego uzasadnienia, bowiem nie istniało ryzyko braku zapłaty (...) sp. z o.o. na rzecz (...) sp. z o.o.

Forsowana przez obrońcę wersja, jakoby transakcja zbycia wierzytelności nie uszczupliła majątku spółki, bowiem była ona czynnością odpłatną, a cena zapłaty była ekwiwalentna do wartości wierzytelności, nie może zostać uwzględniona, jako nie znajdująca potwierdzenia w żadnym wiarygodnym źródle dowodowym.

Zgodnie z treścią sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii biegłego sądowego F. B., zawarta z podmiotem spółką (...) sp. z o.o. umowa cesji wierzytelności z dnia 18 grudnia 2009 r. nie miała żadnego uzasadnienia ekonomicznego ani też logicznego. Ze znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji wynika przy tym, że spółka ta w istocie od 2008 roku nie prowadziła działalności gospodarczej, sporządzała pozorne sprawozdania finansowe i nie posiadała majątku. Nie było zatem realnej możliwości, aby (...) sp. z o.o. był w stanie zapłacić w przeciągu 2 miesięcy na rzecz (...) sp. z o.o. kwotę 601 465,94 zł stwnowiącą równowartość przelanej wierzytelności. Uznać zatem należy, że odpłatny charakter transakcji zbycia wierzytelności był jedynie pozorny.

Mając na uwadze powyższe, prawidłowe jest przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że zbycie wierzytelności w kwocie 601 465,94 zł. doprowadziło do faktycznego uszczuplenia majątku spółki (...) sp. z o. o.

Podobnie trafne jest także uznanie, że przedmiotowa czynność była karalnym nadużyciem uprawnień przysługujących oskarżonej jako Prezesowi Zarządu (...) sp. z o.o. Podnoszone przez obrońcę okoliczności, że oskarżona miał zgodę wspólników (...) sp. z o.o. na dokonanie cesji przedmiotowej wierzytelności jak również że ze sprawowania funkcji Prezesa Zarządu za rok 2009 r. otrzymała ona absolutorium, mogą mieć wpływ na cywilnoprawną ocenę zachowania oskarżonej, nie zwalniają jaj jednak z odpowiedzialności cywilnej. B. M. miała bowiem obowiązek działać zgodnie z interesem reprezentowanej przez siebie spółki, a nie jej szkodzić.

Słuszny okazał się natomiast zarzut obrońcy, co do błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że syndyk Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości zrzekł się swoich roszczeń jedynie względem (...) sp. z o.o., nie zaś wobec oskarżonej B. M.. Ustalenie to okazało się sprzeczne z treścią znajdującej się w aktach sprawy ugody z dnia 25 marca 2013 r., zawartej pomiędzy syndykiem Masy Upadłości (...) sp. z o.o. a (...) sp. z o.o. i B. M. (k. 1518 – 1521). Zgodnie z zapisem w § 5 ust. 2 przedmiotowej ugody, w przypadku zawarcia ugody oraz zapłaty określonej w niej sumy 285 000 zł, syndyk Masy Upadłości (...) sp. z o.o. zrzekł się wszelkich dalszych roszczeń przysługujących mu przeciwko B. M.. W § 5 ust. 3 zawarto natomiast ustalenia dotyczące roszczeń syndyka wobec (...) sp. z o.o.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, powyższe ustalenia Sądu Rejonowego, pomimo tego, że nieprawidłowe, to jednak nie miały żadnego wpływu na treść wyroku. Dotyczyły one bowiem jedynie kwestii rozliczeń pomiędzy oskarżoną i (...) sp. z o.o. a syndykiem, reprezentującym Masę Upadłości (...) sp. z o.o., nie zaś roszczeń przysługujących wobec oskarżonej pokrzywdzonym.

Reasumując, co do zasady, w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny, Sąd Rejonowy słusznie uznał, że zachowanie B. M. wypełniło znamiona przypisanych jej przestępstw, co zasługuje na pełną akceptację Sądu Odwoławczego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynu opisanego w punkcie I wyroku;

2. umorzenie postępowania odnośnie czynu opisanego w punkcie II wyroku;

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, z powodów wskazanych powyżej, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku należało uznać za niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok wskazany w punkcie 1.1. niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się bezzasadne, co wykazano powyżej, stąd zaskarżony wyrok, jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonej, jak i orzeczonej kary oraz środka kompensacyjnego należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. orzeczono o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS

SSO Grzegorz Szepelak SSO Magdalena Jurkowicz SSO Marcin Sosiński

ZAŁĄCZNIK NR 1 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Uznanie sprawstwa i winy oskarżonej
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
1.4. Wnioski
☒	Uchylenie			☒		zmiana