UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. zamieszkujący w K. prowadzi gospodarstwo rolne, w ramach którego od wielu lat znajdował się w posiadaniu położonych w K. działek rolnych nr (...) o pow. ok. 4,2 ha dzierżawionych początkowo od ich właściciela W. B. (1), a po jego śmierci od jego spadkobierców S., M. i K. B.. W 2020r. pomiędzy A. M. a spadkobiercami W. B. (1) doszło do nieporozumień, na skutek których zakończona z upływem terminu umowa dzierżawy nie została przedłużona, a S. i K. B. umową z dnia 19 czerwca 2020r. wydzierżawili ww. działki gruntu innemu mieszkańcowi K. W. K.. A. M., z uwagi na skierowany przez swoją matkę L. M. wniosek o stwierdzenie nabycia spadku po ojcu W. B. (1) W. B. (2) mający na celu wykazanie, iż przedmiotowy grunt rolny stanowił przedmiot spadku, przez co nie mógł być w całości jednostronnie przekazany W. B. (1), pomimo braku umowy w dalszym ciągu podjął na tych działkach prace rolne. Prace te uniemożliwiła mu wezwana policja, po czym w miesiącach wrzesień-październik 2020r. do uprawy działek nr (...) przystąpił W. K.. Wezwani przez A. M. funkcjonariusze policji, którym W. K. okazał aktualną umowę dzierżawy ze spadkobiercami właściciela, nakazali A. M. opuszczenie ww. działek, do czego się zastosował. W. K. jesienią 2020r. na działkach tych zasiał pszenżyto. W kwietniu 2021r. pomimo braku jakiejkolwiek umowy A. M. zdecydował się ponownie wejść w posiadanie dzierżawionego przez W. K. gruntu. W okresie 16-17 kwietnia 2021r. zaorał areał ok. 3,50 ha, na którym rosło zasiane pszenżyto i dokonał własnego zasiewu. Oszacowana przez W. K. wartość zniszczeń oziminy przekraczała próg ustawowy przewidziany dla wykroczenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego A. M. (k. 79), zeznań świadka W. K. (k. 79), kserokopii umów dzierżawy (k. 11-12, 36-37, 38-39), protokołu oględzin z dokumentacją fotograficzną (k. 15-27), notatki (k. 28-29), wydruku (k. 14), wniosku (k. 33-35), pokwitowań (k. 40, 41), zawiadomienia (k. 42), informacji (k. 43), kserokopii aktu notarialnego (k. 47-49).

Obwiniony nie przyznał się do winy składając jednakże wyjaśnienia praktycznie w całości zgodne ze stanem faktycznym. W zakresie braku swojej winy nadmienił, że z racji toczącej się sprawy cywilnej, która może mieć wpływ na zmianę stosunków właścicielskich dzierżawionych przez niego wcześniej działek, jego zdaniem W. K. nie powinien się decydować na zawieranie umowy dzierżawy, gdyż do czasu zakończenia postępowania cywilnego stan posiadania jego zdaniem nie powinien ulec zmianie (k. 79).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego i zeznania pokrzywdzonego w zakresie w jakim sąd ustalił stan faktyczny są zgodne ze sobą, jak i kserokopiami dokumentów dotyczących rozporządzeń działkami nr (...) i z tego względu zasługują w ocenie Sądu na wiarę. Jedyną zatem kwestię sporną stanowiło ustalenie czy obwiniony wbrew swoim twierdzeniom ponosi co najmniej winę nieumyślną za zniszczenie zasiewu W. K., o czym niżej.

W art. 341 kodeksu cywilnego ustawodawca sformułował ogólne domniemanie „zgodności posiadania ze stanem prawnym". W świetle zeznań pokrzywdzonego, jak i wyjaśnień samego obwinionego nie ulega wątpliwości, że W. K. jesienią 2020r. zaczął uprawiać objęte stanem faktycznym działki gruntu i dokonał ich obsiania pszenżytem. Od tego czasu A. M. przestał zatem być posiadaczem działek nr (...), albowiem co sam przyznał aż do kwietnia 2021r. nie podejmował na nich żadnych prac polowych. Skoro w październiku 2020r. przestał być ich posiadaczem, to w kwietniu 2021r. nie mógł więc skorzystać z uprawnień przewidzianych przepisem art. 343§1 kc w zakresie zastosowania obrony koniecznej celem odparcia naruszenia posiadania. Obwiniony ze względu na upływ czas utracił też możliwość przywrócenia własnym działaniem stanu poprzedniego, a więc kolejnego uprawnienia ustanowionego przepisem art. 343§2 kc. Przepis ten zezwala bowiem posiadaczowi na przywrócenie stanu poprzedniego tylko wówczas, gdy następuje ono niezwłocznie po jego naruszeniu. Działania podjęte przez obwinionego po upływie pół roku polegające na ponownym przejęciu posiadania gruntu uprawianego przez W. K. były więc znacznie spóźnione, a przez to sprzeczne z treścią ww. przepisu (podobnie Sąd Okręgowy w Koninie w wyroku z dnia 30.05.2018r. sygn. akt. II Ka 106/18). W tej sytuacji oczywistym jest, że w okresie 16-17 kwietnia 2021r. A. M. dokonał bezprawnego zniszczenia zasiewu W. K.. Nie ma przy tym żadnego znaczenia fakt kwestionowania przez niego prawa własności działek nieżyjącego W. B. (1), a tym samym rozporządzeń dokonywanych przez jego spadkobierców, albowiem na czas orzekania brak jest jakichkolwiek orzeczeń sądu cywilnego podważających wpis własności w księdze wieczystej i uprawnienia spadkobierców W. B. (1). Nadto należy zauważyć, że przez wiele lat A. M. wydzierżawiał od nich jako od właścicieli przedmiotowe działki podpisując umowy dzierżawy, które sam złożył do akt, a więc akceptował panujące na tych działkach stosunki własnościowe.

W ocenie Sądu nie budzi zatem wątpliwości, że w okresie 16-17 kwietnia 2021r. obwiniony dokonał zniszczenia cudzego zasiewu, a tym samym oczywistym jest, że zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art. 156§1 kw.

Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień szkodliwości społecznej czynu popełnionego przez obwinionego, który był wysoki z uwagi przede wszystkim na wielkość zniszczonego zasiewu. Sąd jednocześnie miał także na względzie fakt, że obwiniony nie był dotychczas karany.

Czyn zarzucany A. M. zagrożony jest karą grzywny do 500 zł lub karą nagany. Wymierzając karę Sąd kierował się przesłankami określonymi w art. 33 kw i uznał, że karą która spełni warunki prewencyjne i wychowawcze będzie kara grzywny w wysokości 200 złotych. Kara ta w ocenie Sądu uświadomi obwinionemu karygodność jego zachowania i stanowić będzie wystarczające ostrzeżenie przed popełnianiem w przyszłości podobnych wykroczeń i wchodzeniem w konflikt z prawem. Niższa kara, zważywszy na fakt, iż obwiniony po bezprawnym przejęciu posiadania w kwietniu 2021r. w dalszym ciągu pozostaje w posiadaniu ww. działek bez jakiegokolwiek tytułu prawnego, nie przyniosła by żadnego efektu wychowawczego.

Jednocześnie brak było podstaw do zasądzenia od obwinionego jakiejkolwiek kwoty tytułem naprawienia szkody, albowiem nie przewiduje tego przepis art. 156 kw. Przepis ten w §3 przewiduje jednakże orzeczenie nawiązki i taką w maksymalnej dopuszczalnej wysokości sąd orzekł od obwinionego na rzecz pokrzywdzonego. Sąd miał tu na względzie znaczny areał zniszczonego zasiewu, z czym wiąże się poniesienie przez pokrzywdzonego wysokich kosztów na uprawę i nasienie, które nawet w części nie zostały mu zrekompensowane.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 118§1 i 3 kpw. Zasądzona opłata - 30 zł – stanowi minimalną wartość opłaty (art. 3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych), natomiast wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania – 120 zł - ustalono na podstawie §2 i §3 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467).

Dlatego orzeczono jak w wyroku.

z

odpis doręczyć obwinionemu z pouczeniem o prawie

wniesienia apelacji w terminie 7 dni