UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 maja 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonej E. C. od dnia 1 maja 2013 roku prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczona została uznana za osobę zdolną do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, która wniosła o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan jej zdrowia w tym dolegliwości natury neurologicznej nie pozwalają jej na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona E. C. , z zawodu technik ekonomista ,do dnia 30 kwietnia 2013 roku uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Ostatnio zatrudniona jako sprzedawca. W dniu 28 maja 2013 roku ubezpieczona złożyła ponowny wniosek o prawo do świadczenia rentowego. Organ rentowy poddał ją badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS, które w wydanych orzeczeniach nie stwierdziły u ubezpieczonej dalszej niezdolności do pracy.

-okoliczności bezsporne.

W celu zweryfikowania wydanych orzeczeń Sąd powołał biegłych z zakresu następujących specjalności: psychiatry, psychologa, internisty reumatologa.

Biegli w wydanej opinii w dniu 30 października 2013 roku rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- zaburzenia depresyjne nawracające,

- zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa leczone operacyjnie w kwietniu 2012 roku na poziomie L4-L5 z objawami neurologicznymi, przodozmykiem zespołem bólowym,

- toczeń układowy,

- żylaki lewego podudzia.

W ocenie biegłych, którzy powołali się na przeprowadzone badania i dokumentację leczenia ubezpieczonej, aktualny stan zdrowia ubezpieczonej upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji do dnia 30 kwietnia 2015 roku. Przyczyną orzeczonej niezdolności do pracy jest stan psychiczny badanej- zaburzenia depresyjne nawracające, wymagające częstej hospitalizacji. Mimo leczenia objawy depresyjne utrzymują się i występują zaburzenia funkcji poznawczych. Dodatkowo niezdolność do pracy jest z powodu choroby kręgosłupa, mimo zabiegu operacyjnego na poziomie L4-L5 w kwietniu 2012 roku po którym nie uzyskano trwałej poprawy stanu zdrowia.

Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez komisję lekarską ZUS. Biegli dysponowali tymi samymi dowodami tymi samymi, co organ rentowy.

-dowód; opinia biegłych k. 18-19 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których stwierdził, iż dokumentacja leczenia PZP oraz ocena konsultanta ZUS nie potwierdzają istotnych wahań nastroju oraz nastroju oraz zaburzeń rytmu dobowego czy zaburzeń funkcji poznawczych. Opis badania biegłych oparty został więc wyłącznie na wywiadzie, nie jest obiektywnym dowodem uzasadniającym sentencję. Ponadto brak korekt leczenia farmakologicznego z powodu nasilenia objawów. Brak testów obiektywnych potwierdzających istnienie odchyleń. Wobec powyższego, pozwany wniósł o powołanie innego biegłego z dziedziny psychiatrii, bądź oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej wydanej w związku z zastrzeżeniami organu rentowego, biegli w całości podtrzymali wcześniej wydaną opinię wskazując, iż przy wydawaniu opinii uwzględnili wszystkie przeciwwskazania zdrowotne do zatrudnienia ubezpieczonej.

-dowód: opinia uzupełniająca k. 39 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią uzupełniającą wydaną przez biegłych, pozwany nie zgłosił do niej zastrzeżeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydaną opinię przez biegłych i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonej. Opinie wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonej. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, wobec czego nie zachodziła potrzeba prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, w tym przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłych.

W ocenie Sądu Okręgowego, wniesione przez pozwany organ rentowy zastrzeżenia nie podważają w sposób skuteczny wniosków płynących z opinii wydanych przez biegłych i stanowią jedynie polemikę z wnioskami wynikającymi z opinii. Wbrew twierdzeniom pozwanego, opinia wydana przez biegłych i zawarte w niej wnioski oddają aktualny i pełny obraz stanu zdrowia ubezpieczonej. Stan zdrowia ubezpieczonej pogarsza się, mimo przebytych zabiegów operacyjnych, co wynika zarówno z opinii wydanej przez biegłych, jak i z dokumentów leczenia ubezpieczonej. Podkreślić także należy, iż organ rentowy po zapoznaniu się z wydana przez biegłych opinią uzupełniającą nie zgłosił do niej żadnych zastrzeżeń.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt.2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. (- art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy)

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.(-art.12 w/w ustawy) Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Na podstawie przepisu art. 107 w/w ustawy: prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonej przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że schorzenia powódki wskazane przez biegłych nadal ograniczają możliwości zarobkowania zarówno w wyuczonym zawodzie jak i zawodzie wykonywanym.

Jak z powyższego wynika powódka spełnia wszystkie przesłanki uzasadniające przyznanie jej prawa do renty wymienione w art. 57 ustawy z dnia17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.)

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie powódki zasługuje na uwzględnienie, i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczona uzyskała prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jej zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Janusz Madej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE