Sygn. akt. IV Ka 51/14
Dnia 2 kwietnia 2014 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński (spr.)
Sędziowie SSO Grzegorz Szepelak
(...) del. do SO Piotr Wylegalski
Protokolant Justyna Gdula
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Czesława Twardowskiego
po rozpoznaniu w dniu 2 kwietna 2014 r.
sprawy D. P. (1)
oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej
z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt II K 993/13
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umarza toczące się przeciwko oskarżonemu D. P. (1) postępowanie karne na okres 1 (jednego) roku;
II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 100 złotych za obie instancje.
IV Ka 51/14
D. P. (1) został oskarżony o to, że:
w okresie od 30 stycznia 2013 roku do 14 marca 2013 roku we W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, za pośrednictwem wiadomości tekstowych (...) oraz podczas rozmów telefonicznych wielokrotnie kierował wobec M. L. groźby pozbawienia życia i uszkodzenia ciała, które wzbudził u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,
to jest o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Wyrokiem z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt II K 993/13 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej w II Wydziale Karnym:
I. uznał oskarżonego D. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;
II. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w wysokości 90 złotych i wymierzył mu opłatę w wysokości 100 złotych.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony, który -jak wnioskować należy z treści apelacji- zakwestionował rozstrzygnięcie o karze wskazując, iż z uwagi na sytuację materialną nie będzie w stanie zapłacić wymierzonej mu kary grzywny.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Wywiedziona w sprawie apelacja uznana została za zasadną i w efekcie skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie prowadzonego przeciwko D. P. (1) postępowania karnego.
Przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, że Sąd Rejonowy postępowanie w sprawie przeprowadził w sposób należyty, gromadząc wszystkie istotne dla prawnej oceny zachowania oskarżonego dowody oraz poddając je poprawnej i nie wzbudzającej kontrowersji ocenie. Poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne podzieliły zresztą także strony postępowania, co wnioskować można z faktu, iż w odniesieniu do rekonstrukcji przebiegu zdarzenia nie zgłaszały jakichkolwiek zastrzeżeń. Ustalenia te pozwoliły zdaniem Sądu Okręgowego wyprowadzić także właściwe wnioski odnośnie winy i sprawstwa D. P. (1) co do zarzucanego mu przestępstwa z art. 190 § 1 kk.
Sąd Okręgowy uznał natomiast, przychylając się tym samym do intencji składającego środek odwoławczy, iż w tej konkretnej sprawie wymierzenie oskarżonemu kary grzywny jawi się jako orzeczenie nazbyt surowe, a tym samym niesprawiedliwe.
Analizując tę część uzasadnienia wyroku, która odnosi się do orzeczenia o karze stwierdzić trzeba, że Sąd pierwszoinstancyjny ferując ostateczne rozstrzygnięcie w tym względzie uwzględnił -jako okoliczność dla oskarżonego pozytywną- jedynie fakt uprzedniej jego niekaralności, skupiając się następnie już tylko i wyłącznie na okolicznościach o ujemnym charakterze (fakt, iż gróźb wypowiadanych przez oskarżonego było kilka, że część z nich stanowiła groźby pozbawienia życia i że mogły one wywołać w pokrzywdzonym bardzo dużą obawę). Tymczasem nie ulega wątpliwości, że okoliczności, które determinują ostateczny wymiar kary i to w kierunku dla oskarżonego korzystnym jest znacznie więcej. A zatem dostrzec trzeba postawę procesową oskarżonego, który przyznał się do winy, wytłumaczył, iż wypowiadane przezeń groźby stanowiły tylko puste słowa wypowiadane pod wpływem alkoholu lub w emocjach, wskazał też na podłoże swoich działań, którym okazała się być walka o związek z A. G. i o to, by ostatecznie nie doszło do rozpadu ich rodziny (para ma wspólnego syna). Nie powinno też ujść uwadze Sądu, że D. P. (2) wyraził szczerą skruchę z powodu zaistniałej sytuacji i zadeklarował wolę przeproszenia pokrzywdzonego.
Mając na uwadze powyższe, jak i uwzględniając przy tym treść przepisu art. 66 § 1 i 2 kk, Sąd Okręgowy doszedł do konkluzji, że w niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki umożliwiające warunkowe umorzenie postępowania karnego prowadzonego przeciwko oskarżonemu.
Po pierwsze, w świetle pozyskanych przez Sąd pierwszoinstancyjny dowodów o jednoznacznej wymowie (wyjaśnienia oskarżonego korelujące z zeznaniami pokrzywdzonego oraz świadka A. G.) nie budzą jakichkolwiek wątpliwości okoliczności popełnionego czynu. Po drugie, wina i społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu występku z art. 190 § 1 kk (ustawowo zagrożonego karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2) w świetle całokształtu ujawnionych okoliczności zdarzenia nie jest znaczna. Czyn, którego dopuścił się D. P. (1) z całą pewnością zakwalifikować można do kategorii zachowań o niższym ładunku społecznej szkodliwości, tym bardziej, że groźby kierowane wobec M. L. miały, jak wynika z akt sprawy, podłoże emocjonalne i wynikały z chęci ratowania rozpadającej się rodziny. Ocena postawy, jak też warunków i właściwości osobistych sprawcy dla osoby oskarżonego również wypada niezwykle korzystnie. Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, ma stałe zatrudnienie, zaś z karty karnej załączonej do akt niniejszej sprawy wynika, że nigdy wcześniej nie wchodził w konflikt z prawem. Oznacza to, że jego przestępcze zachowanie miało charakter incydentalny i wyraźnie odbiegało od dotychczasowego sposobu postępowania. Nadto wyraził on skruchę z powodu zaistniałego zdarzenia, deklarując, że pogodził się już z nową sytuacją rodzinną i nie będzie więcej podejmować wobec pokrzywdzonego jakichkolwiek sprzecznych z prawem zachowań.
Uwzględniając zatem powyższe okoliczności, niewątpliwie łagodzące negatywny wydźwięk sprzecznego z prawem zachowania oskarżonego, Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i postępowanie karne wobec D. P. (1) warunkowo umorzył na okres jednego roku próby uznając przy tym, że orzeczenie to stanowić będzie dla niego wystarczający bodziec do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego (pkt I wyroku).
Orzeczenie o kosztach sądowych w sprawie oparto o treść art. 627 § 1 kpk i art. 10 w zw. z art. 12 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.