Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 277/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15 lutego 2022 roku sygn. akt VII K 409/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. Z.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że P. Z. udzielił nie mniej niż 14 krotnie po jednym gramie D. L. środka odurzającego, co jest konsekwencją obrazy przepisów postępowania art. 7 k.p.k. i dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego, w których konsekwentnie nie przyznawał się do tego zarzutu i zeznań D. L..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie zdołała wykazać, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Natomiast Sąd I instancji rzetelnie, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Wbrew twierdzeniom skarżącej, także ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Sąd odwoławczy w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów. W szczególności Sąd meriti nie popełnił błędu nie dając wiary oskarżonemu, który zaprzeczał, aby udzielał D. L. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych, niż włókniste, za co uzyskał korzyść majątkową. Przeciwko tej wersji przemawiają zeznania świadka D. L., a zwłaszcza te, złożone w toku postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie w dniu 28.10.2020 roku, w sprawie VII K 311/20. Świadek D. L. zeznał, że kilkanaście razy kupował marihuanę od P. Z.. Twierdził, że go zna od 2018 roku. Wymienili się numerami telefonów. D. L. nie miał żadnych racjonalnych powodów, by pomawiać oskarżonego o popełnienie przestępstwa, gdyby rzeczywiście do takich zdarzeń między nimi nie dochodziło. Gdyby świadek nie znał danych personalnych oskarżonego, mógł po prostu tak zeznać i podać jedynie opis wyglądu sprzedającego mu marihuanę i ewentualnie inne znane mu dane, mogące pomóc ustalić organom ścigania, kim jest ta osoba. Z kolei na rozprawie w dniu 28.10.2020 roku, świadek D. L. wskazał na sali rozpraw oskarżonego i stwierdził, iż jest to P. Z. od którego kupował marihuanę. Dodał też, że nikt go do niczego nie zmuszał w toku postępowania przygotowawczego. Słusznie Sąd I instancji podszedł z dużą ostrożnością do zeznań D. L. z rozprawy w dniu 30.11.2021 roku, kiedy to starał się on przekonywać, że nie jest pewien, czy oskarżony jest tą osobą, od której kupował marihuanę. Świadek ten nie był jednak podać żadnych sensownych powodów zmiany swoich, wcześniejszych kategorycznych twierdzeń na temat oskarżonego. Trafna jest konstatacja Sądu meriti, który uznał, iż zmiana zeznań świadka D. L. wyniknęła z chęci ,,pomocy” swojemu koledze, w uniknięciu przez niego odpowiedzialności karnej. Takie zmienione zeznania świadka nie mogły w sposób oczywisty stanowić podstawy ustaleń faktycznych.

Większość uzasadnienia apelacji poświęcona jest powinności sądu oceniającego tzw. dowód z pomówienia. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z poglądem, że dowód z pomówienia jest dowodem szczególnym, który powinien podlegać ocenie ze szczególną wnikliwością i ostrożnością. Jednakże w języku prawniczym dowodem z pomówienia określa się wyjaśnienia oskarżonego, w których obciąża on innego ze współoskarżonych. Takie rozumienie dowodu z pomówienia wynika również z ugruntowanego orzecznictwa, w tym także z wyroku cytowanego przez skarżącą w uzasadnieniu apelacji. Tak więc, wbrew zapatrywaniom autorki apelacji, w niniejszej sprawie ogóle nie mieliśmy do czynienia z dowodem z pomówienia, gdyż obciążające oskarżonego depozycje w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia złożył nie współoskarżony, ale świadek D. L.. Na marginesie dodać zresztą trzeba, że reguła oceny dowodów stypizowana w art. 7 k.p.k. nie zabrania czynić ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania tylko jednego świadka. Podkreślić trzeba, że w polskiej procedurze karnej nie istnieje zasada „testis unus testis nullus”, dlatego zeznania jednego świadka mogą stać się wystarczającymi dla dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych, jeśli oceny takiego dowodu dokonano – tak jak w niniejszej sprawie – zgodnie z zasadą swobodnej oceny, rzeczowo i logicznie (por.: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 lipca 2012 r., II AKa 191/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 września 2012 r., II AKa 93/12, KZS 2012/10/41; wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2013 r., II AKa 61/13, z dnia 21 maja 2014 r., II AKa 93/14, z dnia 23 lutego 2016 r., II AKa 364/15).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. Z. od zarzucanego mu czynu z pkt 2 aktu oskarżenia (dotyczącego D. L.) oraz umorzenie ewentualnie warunkowe umorzenie postępowania, co do czynu z pkt 1 aktu oskarżenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony zarzut zmierzający do wykazania, iż oskarżony nie dopuścił się popełnienia przypisanego mu w pkt 2 zaskarżonego wyroku czynu, nie okazał się zasadny i nie mógł spowodować uniewinnienia oskarżonego.

Nie było także żadnych podstaw do umorzenia postępowania wobec oskarżonego, co do czynu z pkt I aktu oskarżenia (zresztą skarżąca nie wskazuje, z jakiej podstawy prawnej miałoby to nastąpić). Natomiast warunkowemu umorzeniu postępowania stało na przeszkodzie przede wszystkim to, że stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, był większy, niż nieznaczny.

Nie zostały również spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

Z ostrożności procesowej zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych za czyny przypisane oskarżonemu w pkt 1 i 2 wyroku oraz rażącą surowość kary łącznej, co jest konsekwencją błędnej oceny dyrektyw wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi do wniosku, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności nie noszą znamion rażącej niewspółmierności, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, stopień jego zawinienia oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k.

Orzeczone za czyny przypisane oskarżonemu kary pozbawienia wolności nie noszą znamion, ani ,,rażącej”, ani nawet ,,zwykłej” niewspółmierności, skoro przypisane oskarżonemu przestępstwa zagrożone są karami do 3 lat i do 10 lat pozbawienia wolności, a w niniejszej sprawie oskarżonemu wymierzone zostały kary jednostkowe: 6 miesięcy i 1 roku pozbawienia wolności. Są to kary wręcz zbliżone do progu minimalnego, co przemawia za tym, że Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie okoliczności łagodzące przemawiające za oskarżonym.

Skarżąca powołując się na uprzednią niekaralność oskarżonego oraz podjęcie przez niego pracy zarobkowej, przydaje im niewspółmiernie wielkie znaczenie, nie zauważając, że popełnione przez oskarżonego przestępstwa charakteryzowały się znaczną społeczną szkodliwością.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, nie można zgodzić się należy ze skarżącą, iż wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności są niewspółmierne do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Okręgowy nie dopatruje się w karach orzeczonych wobec oskarżonego cech rażącej surowości, co mogłoby uzasadniać dokonanie zmian wymierzonych mu kar.

Brak jest także podstaw do modyfikowania orzeczonej kary łącznej.

Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien opierać się na dyrektywach określonych w art. 85a k.k., tak aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie - w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji, albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest takich przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do stanowiska Sądu I instancji, iż zarówno wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, obligował natomiast do przyjęcia zasady mieszanej (asperacji).

Podnieść trzeba, iż Sąd Rejonowy mógł w niniejszej sprawie orzec karę łączną, biorąc za punkt wyjścia skazania za dwa przestępstwa jednostkowe, czyli od 1 roku pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż właściwą karą łączną dla oskarżonego będzie kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd meriti okoliczności – wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w ww. wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, a kara taka spełni w sposób wystarczający cel wychowawczy i zapobiegawczy oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zauważyć też należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku – V KRN 230/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku – KZS 4/96 poz. 42). Taka sytuacja w niniejszej sprawie z pewnością nie zachodzi.

Wniosek

o zmianę wyroku co do oskarżonego P. Z. i o umorzenie, ewentualnie warunkowe umorzenie postępowania, co do obu czynów, ewentualnie wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut apelacji dotyczący wysokości kary nie okazał się zasadny, o czym była szczegółowo mowa powyżej, złożony wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Jak już wyżej wspomniano, warunkowemu umorzeniu postępowania karnego stało na przeszkodzie przede wszystkim to, że stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, był większy, niż nieznaczny. Poza tym, co do czynu z pkt II aktu oskarżenia, zastosowaniu instytucji z art. 66 § 1 k.k. sprzeciwiało się już samo ustawowe zagrożenie przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Nie ma też żadnych podstaw faktycznych i prawnych do umorzenia postępowania przeciwko oskarżonemu. Do takiego wniosku apelacyjnego trudno się nawet odnosić, skoro skarżąca nie wskazała, jaki przepis miałby być podstawą umorzenia postępowania karnego i na czym miałoby polegać jego naruszenie przez Sąd i instancji .

Nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego, aby zastosować wobec oskarżonego warunkowe zawieszenie wykonania kary. Brak jest bowiem ku temu podstaw. Zgodnie bowiem z treścią art. 69 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 roku, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku. Ponieważ oskarżonemu wymierzona została kara pozbawienia wolności przekraczająca 1 rok, to oskarżony nie spełnia już tego podstawowego warunku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego P. Z..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3,4

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., przy czym wysokość opłaty za drugą instancję została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami). Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego P. Z. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, o co wnosiła obrona. Oskarżony jest osobą młodą, zdolną do pracy, osiągającą dochód.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana