UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 maja 2022 r. Sąd Rejonowy w Tucholi w sprawie I C 131/19 z powództwa T. D. (2) przeciwko (...) z siedzibą w W.:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 września 2017 roku r. do dnia zapłaty,

2. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tucholi kwotę 6.177,23 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

Swoje rozstrzygnięcie oparł Sąd Rejonowy na następujących ustaleniach i rozważaniach natury prawnej:

T. D. (2) prowadzi gospodarstwo rolne w miejscowości Z., w gminie S.. Powód zawarł z pozwaną (...) z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia budynków rolniczych na okres od 28 stycznia 2017 r. do 26 stycznia .2018 r., która została potwierdzona polisą numer (...). Suma ubezpieczenia poszczególnych budynków wynosiła: 1) budynek mieszkalny – 190.000,00 zł, 2) chlewnia – 43.988,00 zł, Została ona ustalona na podstawie ich wartości w stanie nowym przy uwzględnieniu stopnia zużycia technicznego wynoszącego w przypadku: 1) budynku mieszkalnego – 20 %, 2) chlewni – 70%. Stopień zużycia technicznego od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności pozwanej do dnia powstania szkody w przypadku budynku mieszkalnego wynosi 0,24%, a w przypadku chlewni – 0,49%.

W nocy z 11 na 12 sierpnia 2017 roku przez miejscowość Z. w gminie S. przeszła wichura z deszczem nawalnym, w wyniku której doszło do zniszczenia budynków rolniczych powoda, tj. budynku mieszkalnego, chlewni i stodoły. Budynek mieszkalny został zbudowany 1976 roku z cegły, a jego dach w chwili nawałnicy pokrywała papa. Na skutek zdarzenia z dnia 11 sierpnia 2017 roku w budynku mieszkalnym doszło do uszkodzenia okien i elewacji, a nadto zalania czterech pomieszczeń, w wyniku czego doszło w nich do uszkodzenia podłóg oraz gładzi na suficie i ścianach. Chlewnia została zbudowana w 1935 roku z cegły, a jej dach w chwili nawałnicy pokrywał eternit. Na skutek działania silnego wiatru w chlewni doszło do zerwania pokrycia dachowego i zniszczenia ściany szczytowej. Powód w ramach posiadanych środków finansowych powód wymienił panele podłogowe w zalanych pomieszczeniach, położył panele w kuchni (wcześniej podłoga w kuchni była pokryta deskami i gumolitem) i odmalował sufity. W chlewni powód wymienił część łat i poszycia, rozebrał i odbudował ścianę szczytową i zabezpieczył dach starymi płytami eternitowymi. Z tytułu naprawy uszkodzonych budynków w opisanym zakresie powód poniósł koszt w wysokości 14.381,50 zł.

Na usunięcie szkód powód otrzymał z Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w S.: - jednorazowy zasiłek celowy na pokrycie wydatków powstałych w wyniku zdarzenia losowego oraz strat powstałych w wyniku zdarzeń noszących znamiona klęski żywiołowej w kwocie 1.000,00 zł na budynek mieszkalny; - zasiłek celowy na straty powstałe w wyniku zdarzeń noszących znamiona klęski żywiołowej w kwocie 5.000,00 zł na remont budynku mieszkalnego, - zasiłek celowy na straty powstałe w wyniku zdarzeń noszących znamiona klęski żywiołowej w kwocie 42.000,00 zł na odbudowę budynku gospodarczego – stodoły oraz na remont chlewni w kwocie 10.900,00 zł.

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, na podstawie decyzji z dnia 12 września 2017 roku pozwana przyznała na rzecz powoda kwotę 13.903,46 zł z tytułu odszkodowania za szkodę w budynku stodoły, kwotę 3.033,60 zł z tytułu odszkodowania za szkodę w budynku mieszkalnym, 7.976,85 zł z tytułu odszkodowania za szkodę w chlewni i 724,53 zł z tytułu odszkodowania za szkodę w budynku garażu. Przy wyliczeniu wysokości odszkodowania pozwany uwzględnił zużycie techniczne budynków zgodnie z polisą ubezpieczenia. Na mocy decyzji z dnia 27 października 2017 roku pozwana przyznała ostatecznie na rzecz powoda kwotę 17.820,00 zł z tytułu odszkodowania za szkodę w budynku stodoły, która to kwota była równa sumie ubezpieczenia. Pozwana nie zmieniła swojego stanowiska na skutek odwołania i reklamacji powoda od powyższych decyzji.

Powód zlecił sporządzenie opinii prywatnej, w której koszt likwidacji szkody w budynku mieszkalnym został oszacowany na kwotę 15.780,30 zł, a w przypadku budynku chlewni – na 11.412,33 zł. Koszty naprawy obiektów budowlanych objętych umową ubezpieczenia w wariancie z uwzględnieniem stopnia faktycznego stopnia zużycia technicznego poszczególnych budynków od daty rozpoczęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela do dnia powstania szkody, w systemie zleconym wynoszą: 1) budynek mieszkalny – 32.887,90 zł, 2) chlewnia – 11.079,88 zł. Łączny koszt przywrócenia tych budynków do stanu sprzed szkody wynosi 43.967,78 zł.

W ramach rozważań prawnych Sąd Rejonowy stwierdził, że ustalenie wysokości kosztów przywrócenia budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego powoda do stanu sprzed szkody winno odbywać się w oparciu o metodę kosztorysową, stosownie do art. 68 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 z późn.zm – dalej u.u.o.). Sąd jednocześnie nie znalazł podstaw do ustalenia wysokości szkody, która powstała w budynkach rolniczych powoda, poprzez dodatkowe jej pomniejszenie o stopień zużycia technicznego budynków wskazany w polisie.

Opierając się na wnioskach opinii biegłego sądowego z dziedziny budownictwa J. D. Sąd Rejonowy przyjął, że wartość szkody w budynkach powoda (tj. budynku mieszkalnym i chlewni), z uwzględnieniem stopnia ich zużycia jedynie za okres od daty rozpoczęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela do daty powstania szkody wyniosła łącznie 43.967,78 zł, co po zaliczeniu wypłaconej przez pozwanego kwoty 11.010,45 zł pozwalało na przyznanie powodowi odszkodowania w wysokości 32.957,33 zł. Sąd Rejonowy będąc jednak związanym granicami żądania pozwu, przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 11.000 zł wraz ze stosownymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w jego zapłacie.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł po myśli art. 98 k.p.c. oraz rozstrzygnął o nieuiszczonych kosztach sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany, wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości i w konsekwencji zmianę rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu i kosztów sądowych. Nadto pozwany wniósł o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Apelujący zarzucił Sądowi Rejonowemu (tu zarzuty przytacza się w dosłownym brzmieniu):

I. naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik postępowania, tj.:

1. art. 233 § 1 kpc polegające na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie oraz dokonanie oceny tego materiału w sposób dowolny a nie swobodny skutkujące uznaniem, iż w niniejszej sprawie zachodzi odpowiedzialność pozwanego za zdarzenie z dnia 11 sierpnia 2017 r., w kwocie wyższej niż kwota ustalona i wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym na łączną kwotę 11.010,45 zł (7.976,85 zł chlewnia i 3.033,60 zł budynek mieszkalny) i w opinii przez biegłego inż. J. D. w łącznej wysokości 9.626,88 zł (wariant II, system gospodarczy, wg pozwanego), a w rozbiciu na poszczególne przedmioty ubezpieczenia ponad kwotę: a) 4.081,46 zł w przypadku budynku mieszkalnego - szkoda (...)-03; b) 5.545,42 zł w przypadku chlewni - szkoda (...)-01, podczas gdy, ustalenia te zostały oparte na błędnych wnioskach wyprowadzonych z opinii biegłego powołanego w sprawie oraz na przyjęciu, że wiadomości specjalne wynikające z opinii biegłego mogą być traktowane przez Sąd wybiórczo bez uzasadnienia przyjęcia jednego wariantu/odrzucenia innego;

2. art. 227 kpc w zw. z art. 278 § 1 kpc poprzez pominięcie wniosków wynikających z opinii biegłego w przedmiocie ustalenia wysokości szkody, w zakresie w jakim biegły uwzględnił zużycie techniczne budynków od dnia rozpoczęcia użytkowania budynku do dnia powstania szkody, mimo uznania przez Sąd opinii biegłego za w pełni wiarygodną i przydatną dla wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie z uzasadnieniem, iż uwzględnianie stopnia zużycia może mieć miejsce wyłącznie w przypadku braku podjęcia się odbudowy przez poszkodowanego, podczas gdy: a) powód nie udowodnił, że dokonał całkowitej odbudowy; b) przedstawione dokumenty na zakup materiałów i usług, wskazują na dokonanie zakupu ale nie udowadniają napraw uszkodzeń, za które pozwany ponosi odpowiedzialność; c) powód oferuje dowody z dokumentów - rachunków mających wykazać podjęcie odbudowy ale roszczenie pozwu opiera nie na rachunkach a na hipotetycznym kosztorysie;

3. art. 278 § 1 w zw. z art. 285 kpc poprzez przyjęcie, że pomimo przedstawienia dwóch wariantów w opinii, Sąd przyjął jeden wariant uznając go za przydatny do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, pomijając inny;

4. art. 3271 § 1 pkt 1) kpc poprzez nieuzasadnienie przyczyn przyjęcia jednego z dwóch wariantów ustalenia stopnia zużycia technicznego budynków powoda;

5. art. 316 § 1 kpc w zw. z art. 805 kc i art. 481 § 1 kc i art. 363 § 2 kc i nie zasądzenie odsetek od zasądzonej kwoty odszkodowania od dnia wyrokowania, tj. od dnia 22 marca 2022r., bowiem przepis art. 805 § 1 kc nie czyni wyłomu w zasadzie, że sąd ocenia stan sprawy według chwili orzekania (art. 316 § 1 kc w zw. z art. 363 § 2 kc);

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, a konkretnie:

III. art. 13 ust. 3 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez ustalenie odszkodowania w kwocie wyższej od wysokości szkody prowadząc do bezpodstawnego wzbogacenia powoda;

1. art. 68 ust. 1 pkt 1) Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez nieuwzględnienie przy ustalaniu odszkodowania zużycia technicznego budynków powoda ustalonych w umowie ubezpieczenia;

2. art. 69 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przez uwzględnienie przy ustalaniu odszkodowania: kosztów uprzątnięcia miejsca szkody - utylizacji i wywiezienia gruzu, mimo braku udokumentowania tych kosztów przed powoda; „zysku", mimo braku udokumentowania kosztów naprawy;

3. art. 361 § 1 kc i art. 363 kc i przyjęcie, że w niniejszej sprawie zachodzi odpowiedzialność pozwanego za zdarzenie z dnia 11 sierpnia 2017 r., w kwocie wyższej niż kwota ustalona i wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym na łączną kwotę 11.010,45 zł (7.976,85 zł chlewnia i 3.033,60 zł budynek mieszkalny) i w opinii przez biegłego J. D. w łącznej wysokości 9.626,88 zł (wariant II, system gospodarczy, wg pozwanego), podczas gdy, ustalenia te zostały oparte na błędnych wnioskach wyprowadzonych z opinii biegłego powołanego w sprawie oraz na przyjęciu, że wiadomości specjalne wynikające z opinii biegłego mogą być traktowane przez Sąd wybiórczo bez uzasadnienia przyjęcia jednego wariantu/odrzucenia innego;

4. art. 6 kc i przyjęcie, iż powód udowodnił, że wysokość szkody stanowi kwota wyższa niż wypłacona na jego rzecz przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym;

5. art. 68, 69 oraz 70 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 361 i z art. 8241 § 1 kc, polegające na przyjęciu, iż przy wysokości szkody należy ustalić jedynie zużycie budynku od dnia powstania odpowiedzialności do dnia szkody, co w konsekwencji doprowadziło do braku uwzględnienia technicznego stopnia zużycia budynków mieszkalnego i chlewni, ustalonych przez biegłego (tj. brak obniżenia kosztów odbudowy o procentowy stopień technicznego zużycia - od budowy do dnia powstania odpowiedzialności), a więc zawyżenia odszkodowania należnego powodowi.

W dalszej części apelacji, pozwany przedstawił szersze uzasadnienie powyższych zarzutów (k. 423v-426).

W odpowiedzi na apelację, powód wniósł o jej oddalenie i o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (odpowiedź na apelację, k. 436-440).

S ąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja nie znajduje uzasadnienia i podlegała oddaleniu a podniesione w apelacji zarzuty nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne. Sąd Odwoławczy aprobuje również dokonany przez Sąd pierwszej instancji wywód prawny.

Sąd Rejonowy, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, a więc bez naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. dokonał wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poddał go dokładnej analizie a przyjęte przez siebie stanowisko wyczerpująco uzasadnił. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że wnioski przezeń zawarte były błędne. Wskazać należy, że ocena dowodów musi zostać dokonana w oparciu o kryteria logiczne, ustawowe i ideologiczne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 lutego 2004 r., w sprawie II UK 236/03). Oznacza to, iż sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów nie opiera się na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków i biegłych spostrzeżeń oraz wniosków, lecz na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 marca 1980 r., w sprawie II URN 175/79). Takiej właśnie oceny dokonał Sąd I instancji, co znajduje wyraźne odzwierciedlenie w sporządzonym uzasadnieniu. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r. w sprawie IV CKN 1316/00).

W ocenie Sądu Okręgowego pozwanemu nie udało się podważyć skutecznie logiczności w rozumowaniu Sądu I instancji. W uzasadnieniu apelacji pozwany jedynie przedstawił inną , własną ocenę zebranych w sprawie dowodów. Tymczasem Sąd Rejonowy- wbrew twierdzeniom apelującego- prawidłowo ocenił dowody (w tym z opinii biegłego) i na ich podstawie wyciągnął trafne wnioski.

Na uwzględnienie nie zasługują również zarzuty sprowadzające się do zakwestionowania ustalonej przez Sąd wysokości kosztów naprawy szkody w budynkach powoda. Sąd Okręgowy wskazuje, że w obowiązkowych ubezpieczeniach mienia odszkodowanie wypłaca się w kwocie odpowiadającej wysokości szkody, nie wyższej jednak od sumy ubezpieczenia ustalonej w umowie (zgodnie z treścią art.13 ust.3 u.u.o). Zatem suma ubezpieczenia stanowi górną granicę odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela.

Sąd Okręgowy wskazuje ,że niniejszej sprawie pozwany w toku likwidacji szkody uznał swoją odpowiedzialność i przyznał powodowi, za wyrządzone w budynkach szkody, odszkodowanie w wysokości 11010,45 zł, na co składa się kwota 3033,60 zł (za uszkodzenia budynku mieszkalnego) oraz kwota 7976,85 zł (za uszkodzenia chlewni) (k. 20 i 42). Sąd Rejonowy natomiast, w oparciu o opinię główną i uzupełniającą biegłego z dziedziny budownictwa i szacowania nieruchomości J. D. prawidłowo ustalił, że wysokość szkody powstałej w dniu 11 sierpnia 2017 r. w wyniku huraganu w budynkach stanowiących własności powoda – z uwzględnieniem stopnia faktycznego zużycia poszczególnych budynków od daty rozpoczęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela do dnia powstania szkody wynosi 43967,78 zł w tym: budynek mieszkalny – 11079,88 zł i chlewnia – 32887,90 zł (k. 245). Mając te ustalenia na uwadze, nie ulega wątpliwości, że wypłacona przez pozwanego w procesie likwidacji szkody kwota była zaniżona. Sąd Rejonowy zatem zasadnie stwierdził, iż powodowi należy się dalsza kwota z tego tytułu w wysokości 32957,33 zł (43967,78 zł – 11010,45 zł). Natomiast, z uwagi na to, że sąd nie może orzec ponad żądanie pozwu, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11000 zł (bowiem o zasądzenie takiej kwoty powód wnosił w niniejszej sprawie).

Sąd odwoławczy nie znalazł także podstaw do uwzględnienia kolejnego z zarzutów apelacji, a mianowicie naruszenia art. 68 ust. 1 u.u.o.. Jak wskazano wcześniej, suma ubezpieczenia stanowi górną granicę odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela, którą ubezpieczający ustala z zakładem ubezpieczeń w umowie, odrębnie dla każdego budynku i może ona odpowiadać: „wartości rzeczywistej” budynku, przez którą rozumie się wartość budynku w stanie nowym w dniu zawarcia umowy, pomniejszoną o stopień zużycia budynku rolniczego; „wartości nowej” – w odniesieniu do budynków nowych i takich, których stopień w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia nie przekracza 10 % (a to zgodnie z art.70 ust.1 i 2 pkt 1 i 2 w/w ustawy).

W niniejszej sprawie suma ubezpieczenia budynków w gospodarstwie rolnym powoda T. D. (2) odpowiadała ich „wartości rzeczywistej”. Z polisy ubezpieczeniowej NR (...) wynika w sposób jednoznaczny, że przy ustalaniu wartości ubezpieczanych budynków uwzględnione zostało ich procentowe zużycie, a mianowicie: budynek mieszkalny – 20 % i chlewnia – 70 (akta szkody na płycie CD k. 160). W ten sposób suma ubezpieczenia budynków powoda określona w umowie wyrażała ich „wartość rzeczywistą” - na czas zawarcia umowy, a zatem pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność odszkodowawczą do wysokości szkody powstałej w każdym z budynków wskutek zaistnienia wypadku przewidzianego w umowie – maksymalnie do wysokości sumy ubezpieczenia każdego z nich. Dalej, skoro przy zawarciu umowy i określeniu sumy ubezpieczenia ustalono wartość rzeczywistą budynków, a więc ich wartość w stanie nowym pomniejszoną o stopień (%) zużycia, to przy ustalaniu wysokości szkody można było jedynie uwzględnić stopień zużycia budynków w okresie od zawarcia umowy do chwili zaistnienia szkody. Jest to zgodne z zasadą wyrażoną w treści art.68 ust.1 pkt 2 u.u.o.. Norma ta nie daje jednak podstaw – jak twierdzi apelujący - do zmniejszenia wartości wyliczonego odszkodowania o stopień zużycia budynków ustalony w dacie zawarcia umowy ubezpieczenia. Z powołanej regulacji wynika jedynie, że jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, tak jak w niniejszej sprawie, uwzględnia się również faktyczne zużycie budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody. Natomiast określony procentowo stopień zużycia budynków istniejący w momencie ich ubezpieczenia miał wpływ tylko na ustalenie w umowie ubezpieczenia sumy ubezpieczenia, zgodnie z art. 70 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Wbrew stanowisku apelującego wskazany wyżej przepis nie pozwalał – na czas likwidacji szkody – ustalić jeszcze raz wartości budynków poprzez pomniejszenie już raz ustalonej ich wartości rzeczywistej o stopień zużycia (%) liczony od chwili ich pobudowania do dnia likwidacji szkody czy też ustalić należnego odszkodowania za ich uszkodzenie poprzez jego pomniejszenie o stopień zużycia budynków za cały ten okres. W ten sposób, co oczywiste, doszłoby do dwukrotnego uwzględnienia stopnia zużycia budynków w całym okresie ich trwania, a w konsekwencji do niezasadnego zaniżenia należnego powodowi odszkodowania. Uwzględnieniu podlegał zatem jedynie stopień zużycia budynku, który nastąpił od dnia zawarcia umowy do dnia powstania szkody. Biegły określił go na 0,24 % (w stosunku do budynku mieszkalnego ) i 0,49 % (co do chlewni) i z jego uwzględnieniem ustalono wysokość szkody w każdym z budynków z osobna.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń apelującego dotyczących odsetek, Sąd Okręgowy wskazuje, że Sąd pierwszej instancji zasadnie zasądził odpowiednią kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 września 2017 r., a zatem zgodnie z art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy u.u.o. zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Szkoda przez powoda została zgłoszona w dniu 14 sierpnia 2017 r (pismo pozwanego w aktach szkody, CD- k. 160) , a więc 30- dniowy termin upływał z dniem 14 września 2017 r,, w związku z czym w opóźnieniu pozwany pozostawał od dnia 15 września 2017 r. i to od tego dnia należne są odsetki. Sąd Rejonowy nie dopuścił się zatem naruszenia wskazanych w apelacji przepisów.

Wobec powyższego Sąd odwoławczy oddalił apelację pozwanego, jako nieuzasadnioną, na podstawie art.385 k.p.c. ( punkt I).

O kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd orzekł po myśli art.98 § 1 i 3 k.p.c. Wysokość kosztów wyznaczyło wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego adwokatem w kwocie 1800 zł ustalone zgodnie z § 10 ust.1 pkt 1 i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) (punkt II).

SSO Irena Dobosiewicz

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE