UZASADNIENIE

Komendant Powiatowy Policji w G.-D. wniósł o ukaranie W. L. (1), za to, że 1 sierpnia 2021 roku w miejscowości P. gmina G. dokonał przywłaszczenia karty sim o nr (...), gotówki w kwocie 77 zł i 50 euro oraz dokumentów transportowych CMR działając na szkodę firmy (...) w P., to jest za popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W. L. (1) w okresie od 21 kwietnia 2020 roku do 31 lipca 2020 roku był zatrudniony przez P. G. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. na umowę o pracę na czas określony. Firma (...) zajmuje się transportem międzynarodowym. Obwiniony świadczył pracę na stanowisku kierowcy, miał powierzony samochód firmowy- ciągnik siodłowy M. (...) o nr rej (...) wraz z naczepą nr rej. (...). Pracodawca powierzył ponadto W. L. (1) dokumenty od samochodu, kartę paliwową, kartę sim z numerem firmowym (...).

29 lipca 2020 roku obwiniony zjechał z trasy po wykonaniu zlecenia na bazę firmy. Posprzątał samochód, zostawił w nim kartę paliwową i bankomatową. A. L. (1), matka P. G., zatrudniona w tejże firmie na stanowisku pracownika biurowego poinformowała wówczas W. L. (1), że kończy mu się umowa o pracę, która nie zostanie dalej z nim przedłużona. W. L. (2) zdenerwował się, powiedział, że też nie chciał dalej przedłużać umowy. Zostawił w biurze posiadane dokumenty dotyczące samochodu oraz kluczyk. Jednocześnie odmówił wydania dokumentów CMR do czasu zapłaty mu wynagrodzenia za pracę. Z terenu firmy obwiniony odjechał ze swoją córką J. P., która wcześniej pomagała mu wypakować się z samochodu służbowego oraz w nim posprzątać.

30 lipca 2020 roku firma (...) za pośrednictwem wiadomości sms wezwała W. L. (1) do stawienia się tego samego dnia o godz. 16:00 w siedzibie firmy celem zwrotu dokumentów przewozowych, dokonania rozliczeń, zdania samochodu, karty bankomatowej i telefonicznej. W odpowiedzi email obwiniony wskazał, że domaga się aby na spotkaniu była obecna właścicielka firmy, zażądał zapłaty w dniu 30 lipca 2020 roku wynagrodzenia i ekwiwalentu za urlop. W odpowiedzi na ten email pracownik firmy (...) napisał, że wynagrodzenie zostanie wypłacone zgodnie z umową do 10-dnia następnego miesiąca, ponownie zwrócił się do obwinionego o zwrot dokumentów przewozowych, karty telefonicznej i bankomatowej, dokonania rozliczeń i zdania samochodu. W. L. (1) stawił się o umówionej godzinie na terenie firmy (...), jednakże strony nie doszły do porozumienia. Obwiniony nie zwrócił dokumentów przewozowych ani karty SIM, nie doszło również do zdania pojazdu. Po spotkaniu obwiniony napisał wiadomość do firmy (...), że chciał się rozliczyć, zdać pojazd i kartę telefoniczną, ale firma postąpiła nielojalnie, ponieważ nie otrzymał wynagrodzenia. W dniu 03 sierpnia 2020 roku pracownicy (...) tj. A. L. (1) oraz A. L. (2) dokonali odbioru samochodu służbowego bez obecności obwinionego, sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy

W sierpniu 2020 roku obwiniony otrzymał od (...) wynagrodzenie oraz ekwiwalent za urlop. Pismem z dnia 14 sierpnia 2020 roku firma (...) wezwała W. L. (1) do zwrotu dokumentów przewozowych CMR, gotówki, karty bankomatowej i telefonicznej.

Obwiniony do dnia wydania wyroku nie zwrócił pokrzywdzonemu dokumentów CMR oraz karty sim. Karta sim nie został zwrócona również policji.

Dowód: - zeznania świadka A. L. (2)- k. 39-40 akt

- zeznania świadka A. L. (1)- k. 14-16, 40 akt

- zeznania świadka J. P.- k. 78 akt

- wydruk wiadomości sms- k. 52akt

- wydruki wiadomości mail z dnia 30 lipca 2020 roku – k. 53-56 akt

- pismo z dnia 14 sierpnia 2020 roku wraz z potwierdzeniem nadania- k. 57-58 akt

- protokół zdawczo odbiorczy samochodu służbowego z załącznikami – k. 62-64 akt

- mail (...) do firmy (...) z dnia 14 sierpnia 2020 roku- k. 65-66 akt

- pismo z Komendy Powiatowej Policji w G..- k. 73 akt

- pismo z komendy Powiatowej Policji w W. – k. 82 akt

Obwiniony W. L. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Złożył wyjaśnienia, w których wskazał, że nie przywłaszczył żadnych dokumentów, zaś dokumenty od samochodu oraz dokumenty CMR zostawił w biurze firmy, u A. L. (1), kiedy po raz ostatni zjechał z trasy. Przyznał natomiast, że zabrał kartę sim, chciał ją zwrócić podczas spotkania w dniu 30 lipca 200 roku, ale nie zrobił tego, bo pracodawca nie chciał mu wypłacić wynagrodzenia. Wskazał, że kartę sim oddała jego żona na Policji, przy czy pokrzywdzona mogła odliczyć jej wartość od wynagrodzenia obwinionego. Nikt nie żądał od niego zwrotu karty sim ani rozliczenia z pieniędzy (wyjaśnienia obwinionego- k.10-13, 38-39 akt).

Sąd poza okolicznościami, które przyznali również świadkowie J. P., A. L. (1) i A. L. (2), bądź które znalazły odzwierciedlenie w zgromadzonych dowodach z dokumentów, nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego.

Jak wynika z korespondencji email, obwiniony był wzywany do zwrotu dokumentów CMR oraz karty SIM, jak również rozliczenia się. Takie wiadomości otrzymał dwukrotnie. Korespondencję odnośnie zwrotu dokumentów CMR, rozliczeń oraz zwrotu karty SIM prowadzili również pełnomocnicy stron. W żadnej z pisemnych odpowiedzi, czy wiadomości email obwinionego, obwiniony ani razu nie wskazał, że nie posiada dokumentacji CMR, ponieważ została przez niego zwrócona. Zarówno A. L. (1), jak i A. L. (2), których zeznania sąd uznał za w pełni wiarygodne, nie mieli wątpliwości odnośnie tego, że do przekazania dokumentów CMR nie doszło. Co istotne, świadkowie nie będąc pewni niektórych innych okoliczności, np. dotyczących rozliczenia się obwinionego z pokrzywdzoną, mówili o tym wprost, nie obciążali bezpodstawnie obwinionego. Wskazali, że nie wiedzą czy, a jeśli tak to z jakiego powodu obwiniony miał rozliczyć się z kwoty 77 złotych i 50 euro. Poza tym pokrzywdzona przedłożyła dokumenty, z których wynika, że podjęła szereg czynności celem odzyskania dokumentów CMR – są one niezbędne do uzyskania zapłaty przez pokrzywdzoną za usługę transportu.

Niewiarygodne są również twierdzenia obwinionego, że jego żona zwróciła kartę sim policji. Przeczą temu informacje udzielone przez Komendę Powiatową Policji w G.-D. oraz Komendę Powiatową Policji w W.. Sąd nie dał wiary także wyjaśnieniom obwinionego, ze pokrzywdzony nie wzywał go do zwrotu karty sim po 1 sierpnia 2020 roku, czemu przeczą załączone do akt dowody z dokumentów.

Fakt nie zwrócenia przez obwinionego pokrzywdzonemu karty sim potwierdziły również zeznania świadków: A. L. (1), A. L. (2) oraz J. P.. Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Są one bowiem spójne i logiczne, a co istotne znajdują one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sam oskarżony nie kwestionował tego, że nie zwrócił karty.

Art. 119 § 1 kw penalizuje kradzież lub przywłaszczeni sobie cudzej rzeczy ruchomej, jeżeli jej wartość nie przekracza 500 złotych. Istota przywłaszczenia polega na rozporządzeniu przez sprawcę rzeczą znajdującą się w jego władaniu jak swoją własną. Chodzi o takie rozporządzenie cudzą rzeczą ruchomą, jak swoją własną, któremu towarzyszy zamiar zatrzymania tej rzeczy dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu (tak SN w wyr. z 6.1.1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, Nr 6, poz. 64). Wykroczenie to ma charakter umyślny i może być popełnione jedynie z zamiarem kierunkowym. W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że obwiniony przywłaszczył powierzoną mu przez pokrzywdzoną kartę SIM. Nie oddał jej po zakończeniu stosunku pracy, mimo wystosowania wobec niego takiego żądania. Bez znaczenia dla wypełnienia znamion tego czynu w realiach sprawy pozostaje jedocześnie okoliczność, że obwinionemu przysługiwała względem pokrzywdzonej wierzytelność o wypłatę wynagrodzenia. Trudno bowiem uznać, aby przywłaszczenie tej karty mogło stanowić formę zabezpieczenia przez obwinionego przysługujących mu wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę.

Jednocześnie w zakresie przywłaszczenia gotówki w kwocie 77 złotych oraz 50 Euro, zgromadzony materiał dowodowy nie jest wystarczający do przypisania obwinionemu tego czynu. Świadek A. L. (1) podała „nie kojarzę tych 50 euro i 77 złotych”, natomiast świadek A. L. (2) wskazał, że „ nie wiem, czy zostały wtedy jakieś pieniądze do rozliczenia” (k. 39-40).

Odnosząc się zaś do przywłaszczenia przez obwinionego dokumentów CMR należy wskazać, że przywłaszczenie tych dokumentów transportowych jest przedmiotem postępowania przeciwko obwinionemu o popełnienie przestępstwa z art. 276 kk i toczy się przed tutejszym sądem pod sygnaturą akt II K 336/20. Zresztą należy nadmienić, że niniejsza sprawa o wykroczenie została wyłączona do odrębnego postępowania ze sprawy karnej (k. 2), przy czym w postanowieniu o wyłączeniu w punkcie I nie wymieniono materiałów dotyczących przywłaszczenia dokumentów CMR. Przywłaszczenie dokumentów CMR nie wypełnia znamion wykroczenia z art. 119 § 1 kw ponieważ dokumenty te nie mają wartości majątkowej. Czyn obwinionego musi być więc rozpatrywany wyłączne z punktu widzenia art. 276 kk.

Wobec powyższego sąd zmienił opis czynu, jakiego dopuścił się obwiniony poprzez wyeliminowanie z opisu czynu przywłaszczenia gotówki w kwocie 77 zł i 50 euro oraz dokumentów transportowych CMR. Jednocześnie zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości pozwala przyjąć, że obwiniony przywłaszczył kartę sim o nr (...) działając na szkodę firmy (...) w P..

Przedmiotowe wykroczenie jest zagrożone karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Sąd wymierzył obwinionemu karę 100 zł tytułem grzywny. Do okoliczności łagodzących zaliczyć należy niekaralność obwinionego. Tak orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego i odpowiada wymogom kary w zakresie prewencyjno-wychowawczego oddziaływania, a jednocześnie nie narusza zakazu reformationis in peius.

O kosztach sądowych orzeczono o nich po myśli art. 119 § 1 kpw. W ocenie Sądu, mając na uwadze okoliczność, że obwiniony pracuje, a jednocześnie koszty postępowania nie należą do wysokich, obciążenie obwinionego tymi kosztami nie będzie stanowiło dla obwinionego nadmiernej uciążliwości.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE