UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 17 kwietnia 2020 roku pełnomocnik powoda M. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. na rzecz powoda:

1. kwoty 95.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21marca 2020 roku do dnia zapłaty,

2. kwoty 24.440,00 złotych z tytułu odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 marca 2020 r. do dnia zapłaty,

3. renty wyrównawczej w wysokości 1000,00 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1 maja 2020 roku do dnia 10-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat

4. ustalenie odpowiedzialności pozwanego za następstwa wypadku mogącego powstać w przyszłości.

5. wniósł o zasądzenie kosztów sądowych wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko powód podniósł, że doznał w wypadku z dnia 17 października 2019 r. bardzo poważnych obrażeń tj. złamanie miednicy, złamanie kości łonowej i kulszowej prawej, wieloodłamowe złamanie kości łokciowej, złamanie żebra prawego w odcinku przykręgosłupowym, pęknięcie trzonu (...) i innych powikłań zdrowotnych, na skutek czego doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, a stan jego zdrowia może ulec pogorszeniu, stąd uzasadniony jest również jego wniosek o stwierdzenie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za następstwa wypadku mogące powstać w przyszłości. Ponadto powód wskazał, iż w następstwie wypadku doznał szkody psychicznej oraz majątkowej. Wszystko to w jego ocenie uzasadnia wysokość i zasadność dochodzonego roszczenia (k. 4-12).

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu tego stanowiska pozwany zakwestionował powództwo w całości co do jego wysokości.

Oraz podniósł zarzut spełnienia świadczenia:

a. w zakresie zadośćuczynienia co do kwoty 28.800 zł,

b. w zakresie odszkodowania co do kwoty 4.674,06 zł .

W odniesieniu do przytoczonej w pozwie podstawy faktycznej roszczenia, pozwany w szczególności kwestionował, by skutkiem zdarzenia z 17 października 2019 r. było , że powód stał się niezdolny do samodzielnej egzystencji oraz wymaga stałej opieki i pomocy osób drugich.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż nie kwestionuje samego zdarzenia drogowego, które miało miejsce w dniu 17 października 2019 r. r., za którego skutki odpowiada pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, natomiast w jego ocenie pozwany w ramach swojej odpowiedzialności wypłacił powodowi w zakresie zadośćuczynienia kwotę 28.800 zł, zaś w zakresie odszkodowania kwotę 4.674,06 zł i w tym zakresie podniósł zarzut spełnienia świadczenia (odpowiedź na pozew k. 53-55).

Pozwany w toku procesu zmienił firmę z (...) S.A. na (...) S.A. z siedzibą w W. (wydruk informacji z KRS k. 221-228)

Pismem z dnia 16 marca 2022 roku powód rozszerzył powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. na rzecz M. G. kwoty 130.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od dnia 21 marca 2020 r. od kwoty 95.000 zł oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 35.000 zł począwszy od dnia 15 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda pozostałych roszczeń jak w pozwie.

W uzasadnieniu powód wskazał, że doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w określonej przez biegłych sądowych wysokości prawie 50%, a przy uwzględnieniu bólu i cierpienia związanego ze złamanym żebrem, które to następstwa były odczuwalne przez powoda przynajmniej przez okres 6 miesięcy, to jego inwalidztwo trwałe powinno być ustalone w wysokości nie mniejszej niż 50%, a tym samym dochodzona wysokość zadośćuczynienia przed wydaniem opinii biegłych była zaniżona (k. 233).

Pozew został pozwanemu doręczony w dniu 20.05.2020 roku (k. 281).

Rozszerzenie powództwa zostało doręczone pełnomocnikowi pozwanego w dniu 22.03.2022 roku (k. 282).

W odpowiedzi na powyższe pozwany podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o oddalenie powództwa w całości, także w jego rozszerzonej części i wniósł zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

Pozwany ponownie podniósł zarzut spełnienia świadczenia:

a. w zakresie zadośćuczynienia co do kwoty 28.800 zł,

b. w zakresie odszkodowania co do kwoty 4.674,06 zł (k. 264-267).

Na rozprawie w dniu 24 maja 2022 roku powód oświadczył, że nie kwestionuje wpłat dokonanych przez pozwanego w kwotach 28.800 zł zadośćuczynienia i 4.674 zł odszkodowania.

Strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska (k. 279-280).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2019 r. w miejscowości O. przy ulicy (...) powód przechodząc przez przejście dla pieszych został potrącony przez A. B., kierującego samochodem O. (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia naruszył przepisy ruchu drogowego w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności i nie dostosował prędkości do warunków ruchu w konsekwencji potrącił prawidłowo przechodzącego przez jezdnię na oznakowanym przejściu dla pieszych powoda M. G.. Na skutek zdarzenia powód doznał licznych obrażeń ciała. Czyn sprawcy szkody został zakwalifikowany jako przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.

Wyłączna wina sprawcy szkody w spowodowaniu kolizji została stwierdzona przez Sąd karny w wyroku warunkowo umarzającym postępowanie z dnia 4 marca 2020 r. w sprawie sygn. akt IIK 90/20.

(dowód: kserokopia wniosku prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania karnego z dnia 23 stycznia 2020 r, PR Ds. (...).2019 k. 17-18, akta sprawy karnej SR w Opocznie II Wydział karny sygn. akt IIK 90/20 wraz z wyrokiem Sądu Rejonowego w Opocznie II Wydziału Karnego z dnia 4 marca 2020 r., IIK 90/20)

Powód doznał w wypadku z dnia 17 października 2019 r. poważnych obrażeń tj. złamanie miednicy, złamanie kości łonowej i kulszowej prawej, wieloodłamowe złamanie kości łokciowej, złamanie żebra prawego w odcinku przykręgosłupowym, pęknięcie trzonu (...) i innych powikłań zdrowotnych.

(dowód: kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 01.12.2019 r. k. 19-20, kserokopia karty informacyjnej z dnia 21.12.2019 r. k. 21, dokumentacja lekarska: historia choroby, zaświadczenia lekarskie k.44-46 i k. 48-51)

Powód ma cukrzycę, ma stopę cukrzycową, groziło mu odjęcie stopy i z powodu cukrzycy powód już przed wypadkiem był na rencie chorobowej ok. dwa lata. Powód miał rentę w kwocie ok. 1400zł. Żona powoda utrzymuje się z emerytury w kwocie ok. 1400zł, oraz dorabiała na 1/4 etatu, łącznie miała ok. 2000 zł dochodu.

Obecnie powód jest już na emeryturze i ma ją w kwocie ok. 2100zł.

Przed wypadkiem powód oprócz leków na cukrzycę i nadciśnienie nie brał innych leków.

Po powrocie do domu powód przez okres 9-10 miesięcy pozostawał w domu, ponieważ z powodu cukrzycy miał ranę na nodze i nie mógł założyć obuwia.

W wyniku potrącenia powoda jako pieszego na przejściu dla pieszych powód doznał urazu uogólnionego, stracił przytomność. Bezpośrednio po wypadku powód był hospitalizowany w (...) w O. skąd był przewieziony na blok operacyjny celem wykonania zabiegu operacyjnego łokcia prawego. Po zabiegu był hospitalizowany w Oddziale (...) Urazowo - Ortopedycznej w O., a następnie został przewieziony karetką do M. celem rehabilitacji, gdzie przebywał do końca grudnia 2019 roku. Po tym czasie, przed Wigilią 2019 roku, powód został przewieziony do domu. Od tego czasu powód kontynuował leczenie ambulatoryjne, w tym w poradni neurologicznej - dotychczas był tam 3 razy, a także w poradni ortopedycznej. W czasie wizyt w poradni neurologicznej skarżył się przede wszystkim na bóle odcinka szyjnego i L-S kręgosłupa, bóle klatki piersiowej, zawroty i zaburzenia równowagi oraz bóle głowy.

Powód sam się nie podnosił, trzeba było mu pomóc. Rękę miał w gipsie, miał złamane żebro, miednicę w kilku miejscach z przemieszczeniem. Ręka była składana po tygodniu jak zeszła opuchlizna.

Po zakończonej rehabilitacji w ramach NFZ w M. powód kontynuował leczenie prywatnie, gdzie uczył się pionizować. Po rehabilitacji potrzebował pomocy, aby go posadzić. Pomagała mu żona i syn R. G.. Powód mieszka z żoną w O.. Syn mieszka w O. w innym miejscu, dojeżdżał do rodziców , aby pomóc w opiece nad powodem.

Dwa, trzy razy w tygodniu powód był dowożony na ćwiczenia do przychodni- płacił 50 zł za wizytę.

Powód w dalszym ciągu cierpi na bóle kręgosłupa, biodra. Obecnie korzysta z zabiegów i ćwiczeń w różnych odstępach czasu.

Powód cierpi na zawrotu głowy, pozostaje pod opieka neurologa. Wizyty odbywają się ok. 1 raz w miesiącu. Przyjmuje leki na lepsze krążenie mózgowe.

Powód przed wypadkiem nie pozostawał pod opieką psychiatry. Obecnie powód ma lęki, wybudza się, jest nadpobudliwy, nerwowy, od czasu wypadku bardzo się zmienił, nie można nic powiedzieć, bo bardzo się denerwuje.

Powód mieszka w bloku na 3 piętrze, bardzo rzadko wychodzi z domu, bardzo mało chodzi. Powód przemieszcza się przy pomocy kuli.

Żona pomaga powodowi przy ubieraniu, kąpieli. Po wypadku powoda i jego rodziny bardzo się zmieniło. We wszystkim trzeba powodowi pomóc, często dochodzi do nieporozumień i kłótni.

Od neurologa powód ma zaleconą rehabilitację i masaże. Do psychiatry, jak również do psychologa zgłosił się około pół roku po wypadku.

(dowód: zeznania powoda M. G. k. 215 oraz k. 279, zeznania świadków A. G. k. 214-215 i R. G. k. 279-280, zaświadczenie lekarskie k. 149 historia wizyt k. 150, k. 168, faktury k. 27-38, k. 47, 169-174, historia wizyt powoda u neurologa 201-209, zaświadczenie k. 210, prywatne badanie psychologiczne powoda z dni 2.10.2021 roku k. 189-199-200)

W wyniku wypadku, któremu powód uległ w dniu 17.10.2019 doznał on urazów o charakterze neurogennym w postaci: urazu uogólnionego w tym głowy z utratą przytomności (o utracie przytomności dowiadujemy się z relacji powoda), złamania miednicy, złamaniem wyrostka łokciowego kości łokciowej, złamania trzonu (...), złamania wyrostka poprzecznego prawego L5 oraz złamania IX żebra po stronie prawej.

Obecnie powód skarży się na przewlekłe bóle i zawroty głowy (w badaniu neurologicznym - chwieje się przy próbie R.) oraz na bóle odcinka szyjnego i L-S kręgosłupa (w badaniu cechy zespołu bólowo - korzeniowego z odcinka Ci L-S), opasujące bóle klatki piersiowej i miednicy.

Uszczerbek na zdrowiu spowodowany neurologicznymi konsekwencjami przebytego urazu wynosi (zgodnie z tabelą uszczerbków Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002r:

- punkt l0a -przewlekłe bóle i zawroty głowy- 5%

- punkt 94c- pourazowy zespół lędźwiowo - krzyżowy - 5%

Neurologiczny uszczerbek na zdrowiu poniesiony przez powoda w związku z wypadkiem, któremu uległ 17.10.2019 wynosi 10%. Uszczerbek ten ma charakter długotrwały.

Dolegliwości ze strony układu nerwowego utrzymują się na podobnym poziomie praktycznie cały czas i mają umiarkowane nasilenie.

Odchylenia stwierdzone utrudniają wykonywanie niektórych czynności takich jak ubieranie się, mycie się, chodzenie.

Stan neurologiczny nie wymagał konieczności sprawowania nad nim opieki przez osoby trzecie.

Po ponownej analizie dokumentacji medycznej powoda i biorąc pod uwagę opinie obu stron dokonałam zmian w swojej poprzedniej opinii w ten sposób, że nie uznała, żeby w wyniku doznanego urazu doszło do uszczerbku związanego z pourazowymi bólami odcinka kręgosłupa.

Rzeczywiście, w karcie informacyjnej z pobytu w szpitalu bezpośrednio po urazie nie stwierdzono, że doszło do urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, a wykonane badania obrazowe ode. C nie wykazały zmian pourazowych.

Powód wprawdzie w trakcie badania w poradni neurologicznej miał stwierdzaną bolesność odcinka szyjnego kręgosłupa, ale bez objawów korzeniowych i ubytkowych i nie da się jednoznacznie powiązać tych dolegliwości z przebytym urazem.

Biegła wskazała, że napisała w opinii głównej, że powód stracił przytomność opierając się na wywiadzie od powoda.

Biegła nie rozpoznała u powoda wstrząśnienia mózgu wskazując jednocześnie, że nie każda utrata przytomności spowodowana przebytym urazem musi być jednoznaczna ze stwierdzeniem przebycia urazu głowy i wstrząśnieniem mózgu.

Występujące u powoda zaburzenia te są spowodowane zaburzeniami pourazowymi o charakterze nerwicowym i uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 5% według punktu l0a tabeli uszczerbków Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002.

(dowód: opinia biegłej neurolog B. B. k. 81-82, dokumentacja medyczna k. 19-2, k. 44-46, k. 48-51, 71, płyty k. 79, k. 83-84, opinia uzupełniająca biegłej neurolog B. B. k. 85, opinia uzupełniająca biegłego neurologa B. B. k. 115)

Powód doznał urazów w postaci:

• obustronnego złamania kości miednicy na wysokości stawów krzyżowo - biodrowych

• złamania kości łonowej i kulszowej prawej

• wieloodłamowego złamania końca bliższego kości łokciowej prawej

• złamania wyrostka poprzecznego prawego trzonu L5

• pęknięcia przedniej krawędzi TH9 bez obniżenia jego wysokości

• złamania zebra IX prawego.

Zgłaszane dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego z ograniczeniem jego ruchomości są wynikiem zmian pourazowych w postaci obustronnego złamania kości miednicy na wysokości stawów krzyżowo - biodrowych, złamania wyrostka poprzecznego prawego trzonu L5 i pęknięcia przedniej krawędzi TH9 bez obniżenia jego wysokości oraz zmian deformacyjno - zwyrodnieniowych tej okolicy.

Kwalifikuje to do orzeczenia stałego uszczerbku w wysokości 14% w ramach pozycji 95 jako najbardziej odpowiadającej lokalizacji i skutkom tych urazów. Jest to uszczerbek ortopedyczny.

Brak deficytu zakresu ruchomości nie pozwala na orzeczenie uszczerbku typowo ortopedycznego z pkt. 90 { ograniczenie ruchomości}.

Złamanie kości łonowej i kulszowej po stronie prawej wygojone z przemieszczeniem odłamów i dolegliwościami głównie przy staniu i chodzeniu. Znaczny wpływ na stwierdzaną dysfunkcję mają zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe biodra prawego.

Stały uszczerbek z tego powodu 5% w ramach pozycji 96a.

Złamanie wyrostka łokciowego prawego w dostępnym badaniu rtg {21.01.2020 r.} niewygojone kostnie z deformacją powierzchni stawowych, ograniczeniem ruchomości w stawie oraz dolegliwościami bólowymi głównie powysiłkowymi.

Trwały uszczerbek związany ze skutkami urazu łokcia prawego w ramach pozycji 119b wyniósł 10% na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002 r.

Złamanie jednego żebra nie wypełnia definicji uszczerbku z pozycji 58 w/w rozporządzenia. Dolegliwości bólowe o znacznym nasileniu ze strony miednicy i kręgosłupa przez 6 tygodni, łokcia prawego do 5 tygodni.

Ze względu na znaczne ograniczenia możliwości poruszania się {balkonik, kule} powód wymagał pomocy osób trzecich w wykonywaniu takich podstawowych czynności życiowych jak: kąpiel i utrzymanie higieny, ubieranie i rozbieranie się, sporządzanie i częściowo spożywanie posiłków, utrzymania porządku, załatwiania spraw poza domem.: w okresie do kwietnia 2020 r. w wymiarze 4 godzin dziennie, a przez następne 2 miesiące 2 godzin dziennie.

Koszty poniesione przez powoda w trakcie leczenie to pobyt rehabilitacyjny 01 - 21.12.2019 r. { wg faktury }, wypożyczenie balkonika i zakup leków: C. 40 30 szt. ok. 100 zł, środki pielęgnacyjne (faktury dostępne w aktach zasadne).

(dowód: opinia biegłego ortopedy J. B. k. 103-105, opinia uzupełniająca biegłego ortopedy J. B. k. 136)

U powoda M. G. występuje łagodnie wyrażone zaburzenia lękowe pozostające w związku z wypadkiem komunikacyjnym w dniu 18.05.2018r.

Zgłaszane przez powoda stany lękowe w sytuacjach związanych z okolicznościami wypadku - lęk podczas przechodzenia przez przejście dla pieszych oraz lęk przed ciemnością, nie były i nie są znaczne, a mimo, że prowadzący powoda lekarz neurolog odnotował podczas dwóch wizyt złe samopoczucie opiniowanego to jednak nie określił jego zakresu, nie zauważał potrzeby leczenia lekami psychiatrycznymi ani nie skierował powoda do leczenia specjalistycznego psychiatrycznego.

U powoda nie występują deficyty poznawczo-intelektualne tym bardziej, że opiniowany nie doznał podczas wypadku urazu głowy. Objawy i dysfunkcje w zakresie zdrowia psychicznego związane z wypadkiem są łagodne i nie spowodowało znacznego uszczerbku w sferze zdrowia psychicznego, ze względu jednak na jego długotrwałość/ przewlekłość objawów należy stwierdzić u powoda 5% uszczerbku na zdrowiu z pkt. 10a zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 18.12.2002 co pokrywa się z uszczerbkiem orzeczonym przez neurologa.

(dowód: opinia biegłego psychiatry A. R. k. 147-148, zaświadczenie lekarskie k. 149, dokumentacja medyczna k. 150, k. 168, opinia uzupełniająca biegłego psychiatry A. R. k. 178)

Psycholog w dniu 02.10.2021 roku przeprowadził z powodem rozmowę i wykonano u powoda badania psychologiczne. Powód skarżył się na uporczywe natrętne wspomnienia zdarzenia, powracające sny dotyczące zdarzenia, paniczny czasem lęk przed ciemnością.

(dowód: prywatny dokument sporządzony przez psychologa U. M. k. 199-200)

Powód poniósł udokumentowane koszty rehabilitacji, koszty leków, wizyt lekarskich w kwocie 3.471,56zł, które to koszty zostały zwrócone przez pozwanego decyzją z dnia 29.04.2020 roku. Decyzją z dnia 02.06.2020 roku pozwany zwrócił powodowi koszty porady u neurologa na podstawie faktury z dnia 28.04.2020 Nr 2 /IV/ (...)/20 za poradę k. 47 akt sprawy (kserokopia tej samej faktury k. 169).

(dowód: kserokopia faktury VAT (...) z dnia 12.12.2019 r. na kwotę 2.000,00 zł, kserokopia faktury VAT (...) z dnia 20.12.2019 r. na kwotę 1.000,00 zł kserokopia faktury (...) z dnia 28.10.2019 r. na kwotę 17,00 zł, kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 29.10.2019 r. na kwotę 13,00 zł, kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 04.11.2019 r. na kwotę 70,78 zł, kserokopia faktury (...) nr (...) z dnia 12.11.2019 r. na kwotę 29,68 zł, kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 26.11.2019 r. na kwotę 29,69 zł, kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 05.12.2019 r. na kwotę 25,73 zł, kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 17.01.2020 r. na kwotę 40,00 zł, kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 31.01.2020 r. na kwotę 45,55 zł, kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 11.03.2020 n na kwotę 100,00 zł, kserokopia faktury nr (...) z dnia 10.02.2020 r. na kwotę 100,00 zł k. 27-38, faktura k. 47(kserokopia tej samej faktury k. 169), pismo pozwanego pt. Przyznanie świadczeń z dnia 29.04.2020 roku k. 57-58)

Powód poniósł dalsze koszty leczenia w kwocie 264,91zł (faktury k. 72-74). Powód poniósł dalsze koszty trzech wizyt u neurologa na kwotę 300zł (k. 170-172)

Powód dalsze koszty turnusu rehabilitacyjnego w kwocie 1100zł (faktury k. 173-174)

(dowód: faktury k. 72-74, faktury k. 170-172, faktury k. 173-174)

Powód poniósł dalsze koszty leczenia na łączną kwotę 3.686,24zł, w tym dalsze koszty turnusu rehabilitacyjnego w kwocie 1800zł i dalsze koszty leczenia w postaci zakupu leków, usługi fizjoterapeutycznej, porady neurologicznej

(dowód: faktury k. 242-262)

Powód leczy się u neurologa. Na potrzeby (...) neurolog i psychiatra wydali zaświadczenia.

(dowód: dokumentacja k. 201-208, zaświadczenie k. 209, k. 210)

Sprawca zdarzenia w dniu wypadku miał wykupioną na swój pojazd polisę ubezpieczenia OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.

(dowód: okoliczność niesporna)

Pismem z dnia 10 lutego 2020 roku powód wystąpił do pozwanego z wnioskiem o likwidację szkody i wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 110.000,00 zł i odszkodowania w kwocie 15.320,00 zł.

Pozwany wydał decyzję z dnia 12 marca 2020 roku, w której przyznał powodowi kwotę 15.000,00zł.

Pismem z dnia 29.04.2020 roku zatytułowanym Przyznanie świadczeń pozwany zawiadomił, że przyznano na rzecz powoda świadczenia w łącznej kwocie 33.374,06zł, która obejmuje:

-zadośćuczynienie za krzywdę 28.800 zł,

- koszty opieki – 1102,50zł

-koszty leczenia 3471,56zł .

(dowód: pismo z dnia 10 lutego 2020 roku – zgłoszenie szkody k. 22, 24-25, 4 płyty CD k. 79, pismo pozwanego pt. Przyznanie świadczeń z dnia 12 marca 2020 roku k. 23, pismo pozwanego pt. Przyznanie świadczeń z dnia 29.04.2020 roku k. 57-58, epikryza k. 60-65, potwierdzenia przelewów k. 270-271)

Sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Sąd postanowił na podstawie art 235 ² par 1 pkt 2 i 5 kpc pominąć wniosek pełn. powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry - wniosek z 29 listopada 2021 roku, bowiem opinia biegłego psychiatry A. R. jest pełna, wyczerpująca, wnioski są uzasadnione, a samo niezadowolenie strony z opinii nie stanowi podstawy do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej reguluje ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ).

Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W myśl art. 35 cytowanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Zgodnie z art. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w artykule 444 kc Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W praktyce najczęstszą podstawą zadośćuczynienia za krzywdę jest właśnie uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia. Chodzi tu krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawienia działalności artystycznej, naukowej, wyłączenie z normalnego życia itp.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i winno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, ponieważ mowa jest o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo.

Przewidziana w art. 444 § 1 kc krzywda, za którą Sąd może na podstawie art. 445 § 1 kc przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienie moralne (tak SN w wyroku z dnia 4 lipca 1969r., (...) 178/69, OSNCP 1970, z. 4, poz.71).

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, ponieważ wypracowała je judykatura, szczególnie Sądu Najwyższego. Kierując się tymi wskazaniami można ogólnie stwierdzić, że określając wysokość zadośćuczynienia, Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczność mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacji, leczenie sanatoryjne itp.), trwałość skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawienia sportu, pracy twórczej, artystycznej, zawarcie związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskiego, możliwości atrakcyjnych wyjazdów, wycieczek, chodzenia do teatru, kina, na plażę itp., a także ewentualne przyczynienie się poszkodowanego do powstania lub zwiększania szkody (art. 362 kc.).

Zadośćuczynienie z art. 445 kc ma, więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962r., IV CR 902/61, OSNCP z 1963., poz. 105; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965r., I CR 203/65, OSPiKA z 1966r., poz. 92; w wyroku z dnia 22 marca 1978r., IV CR 79/79, niepubl.).

W przedmiotowej sprawie powód w chwili wypadku miał 63 lata. W chwili wypadku powód był na rencie chorobowej z powodu cukrzycy – stopy cukrzycowej.

Sąd podziela wnioski płynące z opinii biegłych. Po ponownej analizie dokumentacji medycznej powoda i biorąc pod uwagę zarzuty obu stron biegła dokonała zmian w swojej poprzedniej opinii w ten sposób, że nie uznała, żeby w wyniku doznanego urazu doszło do uszczerbku związanego z pourazowymi bólami odcinka kręgosłupa, czyli neurologiczny 10%. Jest to długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

Z ortopedycznych przyczyn powód doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w 29%.

Z przyczyn psychiatrycznych powód doznał 5 % uszczerbku na zdrowiu z pkt. 10a zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 18.12.2002 co pokrywa się z uszczerbkiem orzeczonym przez neurologa.

Czyli łącznie powód na skutek wypadku doznał trwałego (29%) i długotrwałego(10%) uszczerbku na zdrowiu w 39%.

Należy jednak pamiętać, że procentowy rozmiar trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu jest tylko jednym z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia innych okoliczności, jest to tylko pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego odszkodowania (por. wyr. SN z dnia 5.10.2005 r., sygn. akt I PK 47/05, opubl. (...)).

Mając na uwadze przytoczone powyżej okoliczności, przede wszystkim charakter schorzeń, na które cierpi powód, związany z tym zakres cierpień fizycznych, jego wiek w chwili wypadku, długość leczenia, fakt, że rokowania na przyszłość są średnie, Sąd uznał, iż odpowiednią kwotą tytułem zadośćuczynienia należnego powodowi, po odjęciu już wypłaconej przez pozwanego kwoty tytułem zadośćuczynienia w wysokości 28.800zł , jest kwota 108.000zł i taką też kwotę zasądził od pozwanego na rzecz powoda oddalając żądanie zadośćuczynienia w dalszej części jako wygórowane.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 KC.

Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego przewidzianego w art. 445 KC ma charakter bezterminowy, stąd też o przekształceniu go w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel przez wezwanie dłużnika do wykonania. Z charakteru bowiem świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość jest uzależniona od oceny rozmiaru doznanej krzywdy wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje dopiero po wezwaniu dłużnika i że od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 482 § 1 KC, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności .

Jeżeli termin świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania – to w myśl art. 455 KC, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Tak, więc w braku innych danych, co do ustalenia terminu wymagalności świadczenia, termin ten określa jednostronnie wierzyciel. Wezwanie dłużnika do wykonania ma charakter oświadczenia woli, którego złożenie uzupełnia treść istniejącego między stronami stosunku prawnego, przy czym dotychczasowe zobowiązanie bezterminowe staje się zobowiązaniem terminowym.

W judykaturze istniały rozbieżności stanowisk co do określenia daty wymagalności roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia. Zostały one omówione w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2011 r. w sprawie sygn. akt I CSK 243/10, w którym jednocześnie wyrażono pogląd, że: „Terminem od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę może być w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o zadośćuczynieniu jak i dzień tego wyrokowania”. W uzasadnieniu cytowanego orzeczenia zwrócono uwagę na ugruntowane przez judykaturę stanowisko, że odsetki według stopy ustawowej należą się za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia i stanowią rodzaj rekompensaty typowego uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wynikającego z pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. Odsetki na podstawie art. 481 KC należą się jeżeli zobowiązany nie płaci należnego zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub 455 KC. Nie sprzeciwia się temu okoliczność, że zasądzenie zadośćuczynienia jest fakultatywne, a jego wysokość zależy od oceny sądu oraz, że do zadośćuczynienia stosuje się art. 363 § 2 KC.

W ocenie Sądu Najwyższego zawartej w uzasadnieniu cytowanego wyroku jeżeli powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki należą się zgodnie z żądaniem, o ile zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście należała się powodowi tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o działalności ubezpieczeniowej nakłada na ubezpieczyciela określone obowiązki (art. 16 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 123, poz. 1151 z późn. zm.). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 2009 r. sygnatura akt II CSK 257/ 09: "Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 k.c.) - obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody. Obowiązku tego nie może przerzucić na inne podmioty, w tym uprawnionego do odszkodowania. Nie może też wyczekiwać na prawomocne rozstrzygnięcie sądu. Bierne oczekiwanie ubezpieczyciela na wynik toczącego się procesu naraża go na ryzyko popadnięcia w opóźnienie lub zwłokę w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego. Rolą sądu w ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustalenia przez ubezpieczyciela wysokości odszkodowania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 stycznia 2000 r., III CKN 1105/98, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 134, z dnia 19 września 2002 r. V CKN 1134/2000, niepubl. i z dnia 15 lipca 2004 r., V CK 640/03, niepubl).

Kierując się powyższymi wskazaniami i biorąc pod uwagę okoliczności faktyczne sprawy, należało ocenić, że pozwany winien spełnić świadczenie w terminie wynikającym z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lipca 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych.

Na podstawie art. 481 KC w zw. z art. 817 § 1 KC, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki za opóźnienie w spełnieniu zadośćuczynienia

- od kwoty 95.000,00zł od dnia 21 marca 2020 roku do dnia zapłaty

-od kwoty 13.000,00zł od dnia 23 marca 2022 roku do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu, bowiem pismem z dnia 10 lutego 2020 roku powód wystąpił do pozwanego z wnioskiem o likwidację szkody i wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 110.000,00 zł i odszkodowania w kwocie 15.320,00 zł. Pozwany wydał decyzję z dnia 12 marca 2020 roku, w której przyznał powodowi kwotę 15.000,00zł. A więc odsetki od kwoty 95.000zł od 21marca 2020 roku (zgodnie z żądaniem, bowiem pozwany wydał pierwszą decyzję (...).03.2020 roku), od kwoty 13.000zł od dnia następnego po doręczeniu rozszerzonego powództwa, a pismo z rozszerzeniem powództwa zostało doręczone 22.03.2022roku.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Zgodnie z art. 444 § 2 kc jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Przepis ten nie zawiera odrębnych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, lecz biorąc pod uwagę zwłaszcza wykładnię systemową, należy przyjąć, iż odpowiedzialność ta została poddana ogólnym regułom odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych. Dlatego też warunkiem skutecznego domagania się naprawienia szkody na osobie jest związek przyczynowy pomiędzy określonym faktem, z którym norma prawna wiąże obowiązek odszkodowawczy a szkodą pojmowaną w tym przypadku jako uszczerbek majątkowy.

Powołany przepis reguluje reperkusje odszkodowawcze związane z naruszeniem określonych dóbr osobistych, a mianowicie uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia, które to naruszenia niewątpliwie u powoda wystąpiły.

Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 kc obejmuje więc wszelkie wypadki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Przykładowo można wymienić koszty leczenia (pobytu w szpitalu, konsultacji u specjalistów, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw itp.), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów (okularów, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego itp. (wyrok SN z dnia 19 stycznia 1981 r., I CR 455/80, OSPiKA 1981, poz. 223), wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, z przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu, z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji (por. wyrok SN z dnia 4 października 1973 r., II CR 365/73, OSNCP 1974, poz. 147), koszty zabiegów rehabilitacyjnych, przygotowania do innego zawodu (np. opłaty za kursy, szkolenia, koszty podręczników i innych pomocy, dojazdów itp.). Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 19 maja 2016 r. w sprawie III CZP 63/15 „Świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 kc).

Z uzasadnienia tej uchwały wynika możliwość wyboru przez poszkodowanego, w jakim systemie organizacyjno-prawnym może dojść do poddania się przez niego odpowiednim czynnościom leczniczym i rehabilitacyjnym. Poszkodowany powinien udowodnić poniesione przez niego koszty celowe leczenia lub rehabilitacji, pozostające w związku przyczynowym z doznaną krzywdą, przy czym „celowość kosztów” oznacza także potrzebę poddania się odpłatnemu leczeniu w placówkach prywatnych i konieczności wykazania także poszczególnych rodzajów tych kosztów (związanych m.in. z zakresem i częstotliwością zabiegów rehabilitacyjnych). Jeżeli ubezpieczyciel kwestionuje celowy charakter takich kosztów, to na nim spoczywa ciężar wykazania niecelowego charakteru takich kosztów (art. 6 kc ).

Roszczenie o rentę z art. 444 § 2 kc przysługuje poszkodowanemu w razie:

-całkowitej lub częściowej utraty przez niego zdolności do pracy zarobkowej;

-zwiększenia się jego potrzeb;

-zmniejszenia się jego widoków powodzenia na przyszłość.

Wymienione następstwa powinny mieć charakter trwały (co nie oznacza, iż nieodwracalny). Każda z tych okoliczności może stanowić samodzielną podstawę zasądzenia renty, jednakże konieczną przesłanką jest powstanie szkody bądź to w postaci zwiększenia wydatków, bądź to zmniejszenia dochodów.

Renta przewidziana w art. 444 § 2 kc nie ma charakteru alimentacyjnego, lecz wyłącznie odszkodowawczy. Przesłanką jej ustalenia nie może być koszt utrzymania osoby poszkodowanej, ale wyłącznie odszkodowanie za utratę zdolności do pracy (za utratę zarobków) oraz odszkodowanie za zwiększenie się potrzeb poszkodowanego na skutek wyrządzenie mu szkody na zdrowiu (tak SN w wyroku z dnia 20 grudnia 1977 r., IV CR 486/77, nie publ.).

Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie.

„Przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 kc nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego” (tak SN w wyroku z dnia 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNCP z 1977 r., poz. 11).

Wg żądań pozwu na odszkodowanie w kwocie 24.440,00 złotych składają się:

- koszty opieki osób trzecich - 8 godzin dziennie na opiekę nad powodem i zakładając, że za godzinę opieki należałoby zapłacić przynajmniej 15 zł (jest to minimalna stawka liczona za godzinę opieki, jaką należałoby zapłacić wynajętej osobie zajmującej się opieką) to koszty z tego tytułu od dnia 20 listopada 2019 r. do końca miesiąca w którym zostało wytoczone powództwo, czyli do 30 kwietnia 2020 r., wynoszą 19.440,00 zł.

-wydatki na turnusy rehabilitacyjne w kwocie 3.000,00

- inne wydatki na leczenie tj. zakup leków, maści itp., które należy oszacować na kwotę około 1.000,00 zł

- koszty dojazdów na wizyty lekarskie i rehabilitację które szacujemy na kwotę około 1.000,00 zł.

Na rozprawie w dniu 24 maja 2022 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że nie kwestionuje wpłat dokonanych przez pozwanego w wysokości 33.374,06zł, która obejmuje:

-zadośćuczynienie za krzywdę 28.800 zł,

- koszty opieki – 1.102,50zł

-koszty leczenia 3.471,56zł.

Według biegłego ortopedy powód wymagał pomocy osób trzecich w wykonywaniu takich podstawowych czynności życiowych jak: kąpiel i utrzymanie higieny, ubieranie i rozbieranie się, sporządzanie i częściowo spożywanie posiłków, utrzymania porządku, załatwiania spraw poza domem: w okresie do kwietnia 2020 r. w wymiarze 4 godzin dziennie, a przez następne 2 miesiące 2 godzin dziennie.

Czyli pomoc potrzebna to: od wypadku 17.10.2019 roku do kwietnia 2020 roku po 4 godziny czyli 14 dni października + (6 m-cy x 30 dni =180 dni) =194 dni x 4 godziny=776 godz.. Następnie przez 2 m-ce tj. 60dni po 2 godziny=120 godzin czyli łącznie 896 godzin x 15zł =13.440zł z czego pozwany zapłacił 1102,50zł, czyli z tytułu kosztów opieki do zasądzenia pozostała kwota 12.337,50zł i taką kwotę Sąd zasądził z tytułu kosztów opieki osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 maja 2020 roku tj. od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu, ponieważ żądanie obejmuje koszty opieki udzielonej do końca kwietnia 2020 roku, a więc również okresu, który nie był objęty wezwaniem do zapłaty, oddalając żądanie w dalszej części jako niezasadne.

Zdaniem Sądu nie można przyjąć do przeliczenia kosztu opieki jaką podaje (...) za usługi opiekuńcze, bowiem opieka świadczona przez najbliższych nie jest opieką profesjonalną, a opieka specjalistów z (...) już taką jest. Koszt takiej usługi profesjonalnej opiekuńczej jest zróżnicowany w zależności od dochodów osoby korzystającej z profesjonalnych usług opiekuńczych, obejmuje również koszty pracownika, nie tylko jego wynagrodzenie. Od danej kwoty należy odliczyć składki na ubezpieczenie społeczne oraz podatek dochodowy od osób fizycznych. Tymczasem kwota odszkodowania wypłacana przez pozwaną jest wolna od tych obciążeń. Zgodnie bowiem z art. 21 ust 1 pkt 4) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych są wolne od podatku dochodowego.

Wskazano na to trafnie w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2016 r., VI ACa 425/15: Niewątpliwie należy zaaprobować pogląd, że "stosowanie wprost stawek wynagrodzenia opiekunek zawodowych do osób nie pozostających w stosunku pracy nie jest uzasadnione. Stawki wynagrodzenia opiekunek zawodowych uwzględniają bowiem różne daniny publicznoprawne, których nie ponosi osoba bliska poszkodowanego." (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 2 lutego 2011 r., I ACa 1098/10). Dlatego Sąd Okręgowy stawek takich nie zastosował.

Zdaniem Sądu zasadnym jest wyliczenie kosztu za godzinę opieki członków rodziny, przy braku faktycznej odpłatności za tą opiekę, wg. stawki zbliżonej do stawki godziny wynikającej z przeliczenia minimalnego wynagrodzenia netto na ilość godzin pracy w miesiącu, co stanowi sprawiedliwe wyważenie interesu obu stron.

Sąd też zasądził kwotę 5.351,15zł z tytułu udokumentowanych dalszych kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od upływu 14 dni od daty doręczenia pozwanemu pisma z załączonymi fakturami ( pismo z 24 marca 2022 +14 dni tj. od 07 kwietnia 2022 roku).

Sąd, mając na uwadze treść art. 322 KPC, zasądził też kwotę 1.000,00zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 marca 2020 roku do dnia zapłaty z tytułu kosztów dojazdu na leczenie, rehabilitację, do lekarzy, zgodnie z żądaniem pozwu. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód był dowożony na leczenie, na wizyty lekarskie, na rehabilitację.

Zgodnie z art. 322 KPC jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe, nader utrudnione lub oczywiście niecelowe, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.

W wyroku SN z 2.3.2012 r., II CSK 362/11, L.) SN wyraził pogląd, który Sąd meriti podziela, że w sytuacji, gdy szkoda jest bezsporna, a tylko nie została w procesie wykazana jej wysokość, sąd, mając do dyspozycji materiał dowodowy zgromadzony na chwilę zamknięcia rozprawy, ustala jej ostateczną wysokość. Temu celowi służy art. 322 KPC, który zezwala sądowi na zasądzenie odszkodowania w wysokości ustalonej przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy. Sąd nie może zaś, mając wątpliwości, jaka ma być ostateczna wysokość odszkodowania, oddalić w całości powództwa, jeżeli poza sporem jest, że strona szkodę poniosła.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 189 k.p.c. uznał, iż zachodzą podstawy do ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość i nie stoi temu na przeszkodzie treść przepisu art. 442¹ k.c. W uchwale z dnia 24 lutego 2009 r. (sygn. III CZP 2/09, OSNC 2009/12/168, Biul.SN 2009/2/10) Sąd Najwyższy przyjął bowiem, iż pod rządem art. 442¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Jak wynika z argumentacji Sądu Najwyższego, którą Sąd Apelacyjny podziela, wyeliminowanie niebezpieczeństwa upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła, nie pozbawiło zasadności innego ważnego argumentu odnoszącego się do problemu trudności dowodowych. Kolejny proces odszkodowawczy może się toczyć nawet po dziesiątkach lat od wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę. Trudności dowodowe z biegiem lat narastają, a przesądzenie w sentencji wyroku zasądzającego świadczenie odszkodowawcze o odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości zwalnia poszkodowanego z obowiązku udowodnienia istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu, na którym taka odpowiedzialność już ciąży. W konsekwencji uznać należy, iż w okolicznościach konkretnej sprawy powód może posiadać interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności za szkody przyszłe, nie można bowiem wykluczyć, iż stan zdrowia powoda w przyszłości pogorszy się na skutek przyczyny mającej swe źródło w przedmiotowym wypadku. Z tego względu zasadne jest przesądzenie już w niniejszym postępowaniu o odpowiedzialność pozwanego za dalsze mogące powstać w przyszłości skutki wypadku.

Jak wynika z ustaleń sądu leczenie powoda nie jest zakończone i w przyszłości mogą ujawnić się inne skutki wypadku, co czyni zasadnym ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

Powód żądał renty wyrównawczej w wysokości 1000,00 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1 maja 2020 roku do dnia 10-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. Z uzasadnienia wynika, że powód żąda 1000zł na leki w kwocie 300zł i zabiegi rehabilitacyjne 700zł.

W ocenie Sądu jest to renta na zwiększone potrzeby.

Powód był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia kosztów jakie powód będzie ponosił w przyszłości na leczenie w związku z wypadkiem (tylko i wyłącznie na leczenie w związku z wypadkiem) wysokość renty odszkodowawczej na zwiększone potrzeby musi być udowodniona, a w analizowanej sprawie zawodowy pełnomocnik powoda nie zaoferował żadnego dowodu na tą okoliczność, nie wiadomo czy na przyszłość i na jak długo powód potrzebuje leczenia, ile ono może kosztować. Ze złożonych faktur dotyczących już odbytej rehabilitacji nie wynika czy dotyczyła ona kręgosłupa, której części zwłaszcza, że schorzenie kręgosłupa szyjnego nie ma związku z wypadkiem. Obecnie powód nie ma ran w związku z wypadkiem, więc nie potrzebuje żadnych wacików, płynów do przemywania ran (powód choruje na cukrzycę i z tego tytułu był już przed wypadkiem na rencie, z tego też tytułu mogą pojawiać się u niego rany trudne do zagojenia co miało miejsce przed wypadkiem kiedy powód przez kilka miesięcy miał otwartą ranę na stopie przez co nie chodził, nie mógł założyć buta.

Strona powodowa nie udowodniła w żaden sposób żądania renty w kwocie 1000zł miesięcznie na przyszłość, dlatego Sąd to żądanie oddalił jako zupełnie nieudowodnione.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był przepis artykułu 100 KPC, zgodnie z treścią którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w 76% i w takiej części pozwany powinien ponieść koszty procesu.

Zgodnie z treścią art. 83 ust 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113.

Zgodnie z treścią art. 113. 1. w/w ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

2. Koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz:

1) strony, której czynność spowodowała ich powstanie;

2) strony zastąpionej przez kuratora lub

3) osoby, na której rzecz prokurator wytoczył powództwo lub zgłosił wniosek o wszczęcie postępowania.

3. Koszty sądowe, których nie miał obowiązku uiścić kurator, sąd może nakazać ściągnąć z innego majątku strony zastąpionej przez kuratora.

4. W wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może odstąpić od przewidzianego w ust. 2 i 3 obciążenia kosztami.

5. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do opłat, których nie miał obowiązku uiścić Skarb Państwa.

Na podstawie art. 83 ust 2, art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 6.483,77zł (6572zł +1959,28zł =8531,28zł x 76%=6483,77 zł) tytułem brakującej opłaty od pozwu i zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa od uwzględnionej części powództwa jak w punkcie 5 wyroku.

Na podstawie art. 83 ust 2, art. 113 ust 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nie obciążył powoda pozostałą częścią brakującej opłaty od pozwu i zwrotem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa od oddalonej części powództwa jak w punkcie 6 wyroku, mając na uwadze charakter dochodzonego roszczenie i trudną sytuacje finansową i rodzinną powoda.

Wszystkie koszty w sprawie wyniosły 19.365,28zł, na które złożyły się: opłata 6.572zł, wynagrodzenie biegłych 1.959,28zł, wynagrodzenie pełn. powoda 5.417zł, wynagrodzenie pełn. pozwanego 5.417zł, z czego pozwany powinien ponieść 14.717,61zł (19.365,28zł x 76%= 14.717,61zł), a poniósł już 11.900,77zł, dlatego różnicę w kwocie 2.816,84zł należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu jak w punkcie 7 wyroku.

Sędzia SO Dorota Krawczyk

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

Przewodniczący	Sędzia SO Dorota Krawczyk
Protokolant	Anna Frankowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE