WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący-Sędzia	SSO Małgorzata Moskwa (spr.)
Sędzia: Sędzia:	SSO Iwona Szczypiór SSR del. do SO Brygida Gradkowska-Ferenc
Protokolant:	st. sekr. sąd. Agnieszka Nowak

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy R.

przeciwko Z. P.

o rozwiązanie umowy najmu i eksmisję

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego
z siedzibą w R.

z dnia 9 października 2013 r. sygn. akt VI C 61/13

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 60 zł ( sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VCa 328/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy z D. wyrokiem z dnia 9 października 2013r. oddalił powództwo Gminy R. przeciwko Z. P. o rozwiązanie umowy najmu i eksmisję, oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 120 tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Dębicy kwotę 120,30 zł tytułem wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Rozstrzygniecie powyższe zapadło przy ustaleniach faktycznych, szczegółowo przytoczonych w uzasadnieniu Sądu I instancji, które nie są kwestionowane w sprawie, a które Sąd Okręgowy przyjął za własne, podzielając ocenę i wyciągnięte z przeprowadzonych dowodów wnioski.

Od powyższego wyroku apelację wniosła powódka domagając się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, ewentualnie uchylenia tego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania za obie instancje.

Powódka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 11 pkt 10 Ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001r. poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzi ważna przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy najmu i nakazanie przez sąd opróżnienia lokalu. Zdaniem apelującej z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że owa ważna przyczyna zaistniała.

Apelująca naprowadziła, że pojęcie ważnych przyczyn jest bliżej nieokreślonym, pozostawiano zatem sądowi orzekającemu w każdym przypadku rozważenie powstałych kolizji i interesów stron umowy, a następnie dokonanie ich właściwego wyważenia. Skarżąca wskazała na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 1989r., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2000r., oraz wyrok z dnia 21 września 2001r.

Według apelującej pozwana jest w stanie zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe poza przedmiotowym lokalem, gdyż dysponuje możliwościami finansowymi, aby wynająć inny lokal. Pobiera bowiem comiesięczną emeryturę w kwocie 1790 zł, a ponadto powódka zaproponowała pozwanej przeprowadzkę do innego lokalu zamiennego, specjalnie dla niej odnowionego, o powierzchni większej od dotychczas zajmowanej i o znacznie wyższym standardzie. Lokal ów zlokalizowany jest w niedalekiej odległości od dotychczas zajmowanego. Powód zaoferował także pozwanej pomoc w przeprowadzce.

Sąd Okręgowy rozważył co następuje:

Podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, że nie istnieją ważne przyczyny w rozumieniu art. 11 ust. 10 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego po stronie powoda w odniesieniu do sytuacji zdrowotnej i majątkowej pozwanej. Nie wykazano również, aby konieczne było podjęcie działań w celu remontu, zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 4 cytowane wyżej ustawy.

W apelacji powód powołuje się na podstawy z art. 11 ust. 10 tej ustawy, który stanowi, że z ważnych przyczyn, właściciel może wytoczyć powództwo o rozwiązanie stosunku prawnego i nakazanie przez sąd opróżnienia lokalu, jeżeli strony nie osiągnęły porozumienia co do warunków i terminu rozwiązania tego stosunku. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „ważnych przyczyn”, jednakże w orzecznictwie Sądu Najwyższego uznano, że „ważna przyczyna" uzasadniająca powództwo wynajmującego o rozwiązanie najmu i nakazanie najemcy opróżnienia lokalu występuje w szczególności wówczas, gdy lokal stanie się z istotnych względów osobistych lub rodzinnych niezbędny wynajmującemu, a nie jest niezbędny najemcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1999r., II CKN 362/98).

Dopiero rozważenie sytuacji obu stron umowy, może być podstawą do właściwej oceny tych przesłanek. Uwzględnienie potrzeb tylko jednej ze stron, nawet gdy są one bardzo istotne z punktu widzenia społecznego, byłoby naruszeniem tej regulacji.

Istotne jest, że pozwany jak trafnie przyjmuje Sąd Rejonowy, ważne przyczyny upatruje w potrzebie powiększenia przedszkola, aby mogło z niego korzystać więcej dzieci. Jednakże nie można przyjąć, aby ów interes był nadrzędny względem interesu powódki, która jest w podeszłym wieku i od kilkudziesięciu lat zamieszkuje w tym lokalu i mieszkanie to stanowiło przez większość jej życia centrum życiowe.

W tej sytuacji, uzasadnione jest oddalenie apelacji powódki na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto na podstawie 98 w związku z art. 108 kpc i § 10 pkt 1 w związku z § 13 ust 1pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002r.),