UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 15 kwietnia 2020 roku M. W. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 2398,50 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu Powód wskazał, że w wyniku kolizji z 11 września 2018 roku doszło do uszkodzenia należącego do S. W. pojazdu, co do którego w toku likwidacji szkody stwierdzono szkodę całkowitą. W wyniku zdarzenia poszkodowana poniosła koszt parkowania uszkodzonego pojazdu w okresie od 14 września 2018 roku do 7 grudnia 2018 roku w kwocie 3025,80 złotych. Sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym Towarzystwie (...). W toku postępowania likwidacyjnego pozwane Towarzystwo (...) uznało roszczenie z tytułu parkowania uszkodzonego pojazdu jedynie co do kwoty 627,30 złotych, weryfikując jego czas do 17 dni. (pozew k. 4 – 6)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna w W. wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od Powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kwoty 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Pozwany przyznał, że w dacie zdarzenia udzielał ochrony sprawcy wypadku. W konsekwencji przyjęcia odpowiedzialności za szkodę, w toku postępowania likwidacyjnego, dokonał zwrotu uzasadnionych kosztów parkowania, tj. za okres od 14 września 2018 roku do 24 września 2018 roku (tj. daty poinformowania poszkodowanej o wystąpieniu szkody całkowitej oraz oferencie na zakup uszkodzonego pojazdu), dodając 7 dni za zagospodarowanie pozostałości. Zakwestionował dochodzonego przez Powoda roszczenie co do zasady z uwagi na brak legitymacji procesowej czynnej, wskazując, iż zawarta przez Powoda umowa cesji była nieważna. Wskazał, że do powstania roszczenia o zwrot kosztów parkowania niezbędne jest ich uprzednie poniesienie. ( odpowiedź na pozew k. 24-25)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

11 września 2018 roku około godziny 20 na skrzyżowaniu ul. (...) w Ł. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do S. W. samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...). Kierowca pojazdu H. nie zachował szczególnej ostrożności, nie zastosował się do znaku pionowego B-20 (stop) w konsekwencji czego wjechał na skrzyżowanie i doprowadził do zderzenia z pojazdem F.. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wyrokiem nakazowym z 7 grudnia 2018 roku, wydanym w sprawie prowadzonej pod sygn. akt IV W 621/18, uznał obwinionego kierowcę pojazd H. za winnego zarzuconego ww. czynu. Sprawca szkody posiadał polisę ubezpieczenia OC nr wykupioną w (...) Spółce Akcyjnej w W.. Na skutek zgłoszenia z 19 września 2018 roku szkoda została zarejestrowana przez Pozwanego pod numerem (...).01

(wyrok nakazowy SR dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, IV W 621/18 oraz druk zgłoszenia szkody z 19.09.2018 roku – akta szkody na płycie CD k.26,

informacja z (...) k.11)

13 września 2018 roku poszkodowana upoważniła syna D. W. do dokonywania wszelkich czynności związanych z samochodem F. (...) o nr rej. (...). (upoważnienie, plik 4 – akta szkody na płycie CD k.26)

Poszkodowana skorzystała z oferty Powoda w zakresie holowania oraz parkowania uszkodzonego pojazdu. Wszelkimi formalnościami związanymi z holowaniem i parkowaniem pojazdu zajął się D. W.. Integralną część zawartej umowy parkowania pojazdu stanowił regulamin przyjęcia pojazdu na parking, obejmujący cennik oferowanych usług, zgodnie z którym cena za dobę parkowana na parkingu prywatnym strzeżonym pojazdu o masie całkowitej do 3,5 tony wynosiła 30 zł netto. 14 września 2018 roku D. W. upoważnił Powoda do bezgotówkowego rozliczenia szkody w zakresie holowania i parkowania w Towarzystwie ubezpieczeniowym sprawcy szkody.

(regulamin przyjęcia pojazdu na parking k.13, cennik parkingu k.14,

upoważnienie – akta szkody na płycie CD k.26)

Tego samego dnia doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności obejmującej prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego, kosztów naprawy, parkingu i holowania przysługującego cedentowi w związku ze szkodą komunikacyjną z 11 września 2018 roku, spowodowaną przez kierującego pojazdem o numerze rej. (...), likwidowaną przez A. – ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej ww. szkody. Dokument opatrzył swoim podpisem, mimo niewskazania w komparycji umowy na występowanie pełnomocnictwa do działania w imieniu S. W., D. W.. (umowa cesji wierzytelności k.12)

24 września 2018 roku konsultant Pozwanego, zajmujący się obsługą szkody zarejestrowanej pod nr (...).01 poinformował poszkodowaną w drodze mailowej, że przewidywany koszt naprawy pojazdu przekroczy jego rynkową wartość z dnia powstania zdarzenia, w konsekwencji czego wysokość szkody ustalana będzie na podstawie różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed oraz po powstaniu kolizji. Wskazał, iż wartość pojazdu przed zdarzeniem wynosiła 15 100 zł brutto, a po zdarzeniu – 2200 zł brutto Wyjaśnił, że wartość pojazdu w stanie uszkodzonym została ustalona na podstawie rzeczywistej oferty rynkowej (aukcja), a oferent zobowiązał się do zakupu pojazdu w stanie uszkodzonym za kwotę 2200 zł brutto, która to oferta była ważna do 13.10.2018 roku i do tego dnia poszkodowany (jeżeli chce zbyć pozostałość) może skontaktować się z oferentem, a ten zobowiązany jest odkupić uszkodzony samochód (aukcja numer: (...)). Zaznaczył, że pełne informacje posiada administrator systemu: Firma (...) sp. z o.o., z którym można się skontaktować pod nr (...) albo w drodze mailowej pod adresem (...)

(korespondencja mailowa z 24.09.2018 – akta szkody na płycie CD k.26)

W odpowiedzi na korespondencję D. W. tego samego dnia poinformował Pozwanego o wyrażeniu zgody na rozliczenie szkody jako całkowitej, odmawiając jednak sprzedaży pozostałości oferentowi za kwotę 2200 zł. D. W. poinformował Pozwanego o powzięciu decyzji o sprzedaży pozostałości 3 grudnia 2018 roku.

Poszkodowana korzystała z usługi parkowania uszkodzonego pojazdu w okresie od 14 września do 7 grudnia 2018 roku.

(korespondencja mailowa z 24.09.2018 r. i 03.12.2018 r. – akta szkody na płycie CD k. 26,

formularz usług pomocy drogowej k.20)

Decyzją z 8 kwietnia 2019 roku, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego Pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę i wypłacił kwotę 12 900 złotych tytułem odszkodowania z tytułu szkody całkowitej w pojeździe F..

(potwierdzenie przelewu k. 21)

16 kwietnia 2019 roku M. W., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w C., wystawił wobec S. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 3025,80 złotych brutto (82 dni x 30 zł netto/dobę), z terminem płatności oznaczonym na 1 maja 2019 roku.

(faktura VAT nr (...) k. 10)

Decyzją z 25 kwietnia 2019 roku Pozwany przyznał Powodowi odszkodowanie w kwocie 627,30 złotych brutto w oparciu o zweryfikowaną fakturę VAT nr (...) tytułem odszkodowania za parkowanie pojazdu. Poinformował o uznaniu stosowanej przez Powoda stawki dobowej w kwocie 30 zł netto, weryfikując jednak czas parkowania do 17 dni. Na czas parkowania złożyło się 10 dni do poinformowania poszkodowanej o wystąpieniu szkody całkowitej (24.09.2018 roku) oraz 7 dni na zagospodarowanie wraku pojazdu. (decyzja z 25.04.2019 roku k. 16-17)

6 czerwca 2019 roku Powód skierował do Pozwanego w drodze mailowej wezwanie do zapłaty kwoty 2398,50 zł, wynikającej z faktury VAT nr (...), z tytułu parkowania uszkodzonego pojazdu - w terminie 14 dniu od daty otrzymania wezwania. Pismem z 4 lipca 2019 roku Pozwany poinformował o braku podstaw do dopłaty odszkodowania z tytułu parkowania ponad kwotę przyznaną decyzją z 25.04.2019 r.

(wezwanie do zapłaty k.15, pismo z 04.07.2019 roku k.18-19)

9 kwietnia 2021 roku, w konsekwencji połączenia (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (spółka przejmująca) z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w Ł. (spółka przejmowana) przez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą, za akcje, które spółka przejmująca wyda akcjonariuszom spółki przejmowanej (łączenie się przez przejęcie), w trybie art. 492 § 1 pkt 1 kodeksu spółek handlowych, doszło do zmiany w KRS Pozwanej. Aktualnie Pozwany działa pod firmą (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne, znane Sądowi z urzędu)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego, zebranego w sprawie. Osią sporu, dla którego rozstrzygnięcia wystarczającym było posiłkowanie się niekwestionowanymi przez strony dowodami z dokumentów, pozostawał jedynie zasadny okres parkowania. Stosowana przez Powoda dobowa stawka parkowania nie była przedmiotem sporu.

Mając to na uwadze, na podstawie art. 240 § 1 k.p.c. Sąd uchylił swoje wcześniejsze postanowienie dowodowe z dnia 17 listopada 2020 roku i na podstawie art. 235² § 1 pkt. 3 k.p.c. pominął wniosek dowodowy strony pozwanej zawarty w pkt 6 odpowiedzi na pozew o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny pojazdów jako nieprzydatny do wykazania faktów istotnych dla rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c. oraz - w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej - przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 854 t.j.).

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody - odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych). Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza, niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 11 września 2018 r., w wyniku którego należący do S. W. samochód marki F. (...) uległ uszkodzeniu. Do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...), Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany nie kwestionował także uprawnienia poszkodowanej do skorzystania z parkingu dla uszkodzonego pojazdu ani rynkowego charakteru stosowanej przez Powoda dobowej stawki skorzystania z ww. usługi.

Oś sporu w niniejszej sprawie stanowił uzasadniony okres korzystania przez poszkodowaną z prywatnego parkingu strzeżonego Powoda, bowiem z ocenie Pozwanego winien on wynosić co najwyżej 17 dni. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał bowiem, że 24 września 2018 roku poinformował poszkodowaną o wystąpieniu szkody całkowitej oraz możliwości zbycia pozostałości na rzecz oferenta.

Dla ustalenia zakresu obowiązku odszkodowawczego przy "szkodzie całkowitej" obejmującego koszty parkowania uszkodzonego pojazdu, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia 19 czerwca 2020 r., V CNP 49/19, znaczenie ma podobnie jak w przypadku najmu pojazdu zastępczego czas zawiadomienia poszkodowanego o sposobie likwidacji szkody. Wobec powyższego godzi się przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego (m.in. uchwała siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11), zakres obowiązku odszkodowawczego obejmuje co do zasady poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony, za czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Ustalenie czasu niezbędnego na nabycie nowego pojazdu, na co zwraca uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 22 listopada 2013 roku (III CZP 76/13), ma charakter obiektywny i jest niezależne od posiadania przez poszkodowanego środków pieniężnych - w tym pochodzących z wypłaty odszkodowania obejmującego różnicę wartości pojazdu sprzed i po zdarzeniu szkodzącym - na kupno nowego pojazdu. Dla ustalenia czasu niezbędnego do nabycia pojazdu istotne znaczenie ma czas zawiadomienia poszkodowanego o sposobie likwidacji szkody przez zapłatę różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed i po zdarzeniu szkodzącym. Z tych względów nie zrywa adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a kosztami poniesionymi na najem pojazdu zastępczego przy tzw. szkodzie całkowitej wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela obejmującego różnicę w wartości uszkodzonego pojazdu sprzed i po wypadku, jeżeli nastąpiła ona zanim nastąpił upływ czasu niezbędnego do nabycia przez poszkodowanego nowego pojazdu.

W przedmiotowym stanie faktycznym poszkodowana, w imieniu której działał syn D. W., dowiedziała się o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej w dniu 24 września 2018 roku. Tego samego dnia zaakceptowała wskazany sposób likwidacji szkody, informując jednak o rezygnacji ze zbycia pozostałości pojazdu za kwotę 2200 zł na rzecz oferenta wskazywanego przez ubezpieczyciela, a następnie oczekiwała do 3 grudnia 2018 roku z poinformowaniem o ostatecznym zdecydowaniu się na zbycie pozostałości w celu zakupu innego pojazdu.

Mając na uwadze okoliczność, iż w dacie 24 września 2018 roku poszkodowana została zawiadomiona o sposobie likwidacji szkody jako całkowitej, winna powziąć kroki niezbędne do nabycia nowego pojazdu, a co najmniej niegenerowania kosztów zbędnych w postaci kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu, jeżeli ostatecznie wrak pojazdu i tak miał zostać sprzedany. W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał za uzasadniony okolicznościami czas korzystania z oferowanej przez Powoda usługi parkowania okres od 14 września 2018 roku do 1 września 2018 roku (7 dni po przekazaniu informacji o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej). Z dowodów zaoferowanych przez stronę powodową nie wynika, by niezbędne i uzasadnione interesem poszkodowanej było przechowywanie wraku aż do 3 grudnia 2018 roku. Powód nie przedstawił żadnych dowodów uzasadniających wniosek, że przed ta datą nie było możliwości zagospodarowania wraku w sposób odpowiadający uzasadnionemu interesowi poszkodowanej. W tych okolicznościach koszty przechowywania wraku, ponad uznane przez Pozwanego, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym, za które odpowiedzialność subsydiarna ponosi Pozwany.

W toku likwidacji szkody Pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 627,30 zł brutto, w oparciu o zweryfikowaną fakturę VAT nr (...), tytułem odszkodowania za parkowanie pojazdu, która to kwota obejmowała okres 17 dni przy zastosowaniu stawki 30 zł netto za dobę. Wypłacona kwota odszkodowania wyczerpała należne poszkodowanej świadczenie. W konsekwencji dalej idące roszczenie, objęte pozwem w niniejszej sprawie, podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw. Ponieważ Powód jest stroną przegrywającą, obowiązek uiszczenia wynikłych stąd kosztów spoczywa na nim. Koszty te obejmują łącznie kwotę 917 złotych, w tym wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika strony pozwanej w wysokości 900 złotych określone w § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE