UZASADNIENIE

W. K. w dniu 27 maja 2022r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 marca 2022 r., znak: (...), o waloryzacji emerytury. Uzasadniając swe stanowisko wskazał, że wysokość jego emerytury została naliczona w sposób nieprawidłowy, gdyż nie uwzględniono zaświadczenia dotyczącego pracy i wpisu do książeczki ubezpieczeniowej oraz przepisów polskiego prawa i uzgodnień zawartych pomiędzy Polską a USA nawiązujących do stażu pracy (odwołanie z dnia 26 maja 2022r., k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że w decyzji z dnia 26 kwietnia 2013r. w sprawie polskiej emerytury, wydanej na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyjęto: do ustalenia wysokości emerytury odwołującego - 25 lat i 9 miesięcy okresów ubezpieczenia przebytych na terenie Polski; do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia - wyliczony na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 69,74% oraz wyliczono wysokość pełnej polskiej emerytury na kwotę 1.458,74 zł. Następnie ZUS podniósł, że w decyzji z dnia 27 listopada 2019r. odmówił W. K. przeliczenia polskiej emerytury, zaś odwołanie ubezpieczonego zostało oddalone prawomocnym wyrokiem.

Odnosząc się do odwołania ubezpieczonego, organ rentowy wskazał, że zaskarżona decyzja o waloryzacji polskiej emerytury została wydana w ramach powszechnej akcji waloryzacji polskich świadczeń emerytalno-rentowych od dnia 1 marca 2021r. Nie ustala ona ponownie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru czy też okresów ubezpieczenia, a obejmuje tylko przeliczenie świadczenia z zastosowaniem wskaźnika waloryzacji w wymiarze 107,00%.

Organ rentowy podniósł również, że amerykańska Ambasada nie potwierdziła, aby po 1991r. zatrudniała odwołującego i odprowadzała z tego tytułu składki do ZUS. Opisywana kwestia była przedmiotem rozpoznania przy okazji odwołania od decyzji z dnia 27 listopada 2019r. W sytuacji dalszego kwestionowania ustalonej okoliczności W. K. powinien zwrócić się do zagranicznej instytucji ubezpieczeniowej zgodnie z zasadami wynikającymi z postanowień umowy z dnia 2 kwietnia 2008r. o zabezpieczeniu społecznym między Rzeczpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki. Organ rentowy podkreślił, że zarówno polski organ rentowy, jak i polski sąd pracy i ubezpieczeń społecznych nie są uprawnione do badania prawidłowości decyzji amerykańskiej instytucji ubezpieczeniowej w zakresie zaliczonych okresów ubezpieczenia na terenie USA (odpowiedź na odwołanie z dnia 14 czerwca 2022r., k. 5-6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. K. w dniu 11 marca 2013r. złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., po rozpoznaniu którego na podstawie decyzji z dnia 26 kwietnia 2013r. uzyskał prawo do polskiej emerytury od dnia 9 kwietnia 2013r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do ustalenia wysokości emerytury w kwocie 1.458,74 zł organ rentowy uwzględnił 25 lat i 9 miesięcy okresów składkowych. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 69,74%. Do wyliczenia wysokości świadczenia przyjęto okresy zatrudnienia bądź ubezpieczenia W. K.:

- od dnia 2 września 1968r. do dnia 27 kwietnia 1971r. w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W.,

- od dnia 3 maja 1971r. do dnia 13 maja 1972r. w Zarządzie (...) w W.,

- od dnia 13 maja 1972r. do dnia 30 kwietnia 1974r. w (...) w K.,

- od dnia 2 maja 1974r. do dnia 19 maja 1980r. w (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...),

- od dnia 20 maja 1980r. do dnia 30 czerwca 1981r. w (...) Usługowej Spółdzielni Pracy, Oddział W.,

- od dnia 1 września 1981r. do dnia 8 września 1984r. w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W.,

- od dnia 1 kwietnia 1984r. do dnia 7 marca 1991r. w Ambasadzie USA,

- od dnia 8 marca 1991r. do dnia 30 listopada 1992r. pobierania zasiłku dla bezrobotnych,

- od dnia 1 maja 1995r. do dnia 31 października 1995r. w Urzędzie Miasta w K.,

- od dnia 3 listopada 1995r. do dnia 28 sierpnia 1996r. pobierana zasiłku dla bezrobotnych,

- od dnia 29 sierpnia 1996r. do dnia 20 września 1996r. w P.P.U.H. (...) s.c.,

- od dnia 24 września 1996r. do dnia 28 listopada 1996r. pobierania zasiłku dla bezrobotnych,

- od dnia 20 maja 1997r. do dnia 30 czerwca 1997r. w (...) s.c.

Do stażu pracy ubezpieczonego nie uwzględniono okresów:

- od 1964r. do 1968r., kiedy był uczniem (...) w R. z powodu braku dokumentu potwierdzającego fakt zawarcia indywidualnej umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego odbywanego w formie nauki zawodu,

- od dnia 8 marca 1991r. do dnia 31 grudnia 1998r. ze względu na brak dokumentów potwierdzających zatrudnienie oraz rozliczania się w tym okresie w deklaracjach bezimiennych przez Ambasadę USA,

- od dnia 1 stycznia 1999r. do lipca 2004r., ponieważ zgromadzona dokumentacja nie potwierdziła faktu zgłoszenia do ubezpieczenia emerytalnego i rentowego przez Ambasadę Stanów Zjednoczonych Ameryki (legitymacja ubezpieczeniowa, k. 9 tom I a.r.; zaświadczenie Powiatowego Urzędu Pracy w W. z dnia 11 stycznia 2005r., k. 7 tom I a.r.; wniosek z dnia 11 marca 2013r., k. 1 tom VII a.r.; decyzja z dnia 26 kwietnia 2013r., k. 5 tom VI a.r. oraz pismo z dnia 12 września 2013r., k. 53 tom VII a.r.).

Przed wydaniem ww. decyzji przyznającej emeryturę Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 25 kwietnia 2013r. wystąpił do Ambasady USA w Polsce o potwierdzenie zatrudnienia ubezpieczonego w latach 1991-2004. W odpowiedzi uzyskał informację, że W. K. nie był zatrudniony w Ambasadzie amerykańskiej w okresie od dnia 9 marca 1991r. do lipca 2004r. Dodatkowo wskazano, że ostatnim dniem jego zatrudnienia był 8 marca 1991r. (pisma z dnia 25 kwietnia 2013r. i 13 maja 2013r., k. 23 i 32 tom VII a.r.).

Ubezpieczony w dniu 29 października 2019r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. Wydziału Realizacji Umów Międzynarodowych wniosek o przeliczenie polskiej emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z uwzględnieniem postanowień umowy z dnia 2 kwietnia 2008r. o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (wniosek z dnia 29 października 2019r., k. 97 tom VIII a.r.). Decyzją z dnia 27 listopada 2019r., znak: (...), organ rentowy odmówił ponownego ustalenia wysokości emerytury, ponieważ ubezpieczony nie dołączył do wniosku nowych dokumentów mających wpływ na wysokość świadczenia oraz nie kontynuował zatrudnienia po przyznaniu emerytury (decyzja z dnia 27 listopada 2019r., k. 101 tom VIII a.r.).

W. K. w dniu 6 grudnia 2019r. złożył odwołanie do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga, zaskarżając ww. decyzję. Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2021r. (sygn. akt VII U 1050/20) Sąd oddalił odwołanie, zaś apelacja została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 marca 2021r. (sygn. akt III AUa 243/21) (okoliczności bezsporne).

W kolejnych latach po przyznaniu emerytury organ rentowy dokonywał waloryzacji świadczenia ubezpieczonego. Emerytura po waloryzacji przysługiwała W. K. w wysokości 1.482,08 zł od dnia 1 marca 2014r., 1.518,08 zł od dnia 1 marca 2015r., 1.521,72 zł od dnia 1 marca 2016r., 1.531,72 zł od dnia 1 marca 2017r., 1.577,37 zł od dnia 1 marca 2018r., 1.647,37 zł od dnia 1 marca 2019r., 1.717,37 zł od dnia 1 marca 2020r. oraz 1.790,19 zł od dnia 1 marca 2021r. ( informacja z dnia 24 maja 2021r., k. 111 tom VIII a.r.).

Decyzją z dnia 1 marca 2022r., znak: (...), organ rentowy kolejny raz zwaloryzował świadczenie ubezpieczonego od dnia 1 marca 2022r. Wysokość emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia przysługującego w dniu 28 lutego 2022r., tj. 1.790,19 zł, przez wskaźnik waloryzacji 107,00%. Organ rentowy wskazał, że emerytura po waloryzacji wynosi 1.915,50 zł (decyzja z dnia 1 marca 2022r., k. 120 tom VIII a.r.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie wymienionych dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony i wobec braku okoliczności wskazujących na ich nieautentyczność bądź niezgodność ze stanem rzeczywistym, zostały one ocenione jako wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2021r., poz. 11), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie żadna ze stron nie wnioskowała o przeprowadzenie rozprawy, jak również o przesłuchanie świadków i stron. Wobec tego Sąd, mając na uwadze ww. okoliczność, jak również brak możliwości przeprowadzenia przez Sąd z urzędu dowodów wymagających wyznaczenia rozprawy, ocenił, że jej przeprowadzenie nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności należy przypomnieć, że ubezpieczony w treści odwołania podkreślał, że organ rentowy w sposób nieprawidłowy dokonał obliczenia wysokości jego emerytury, ponieważ nie oparł się w pełni na zgromadzonej dokumentacji. Natomiast organ rentowy wskazywał, że w prawidłowy sposób dokonał waloryzacji świadczenia w zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 88 ust. 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504), zwanej dalej ustawą emerytalną, emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca. Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację. Jak wskazuje art. 89 ust. 1-3 i 6 ustawy emerytalnej wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów. Zwiększenie o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia jest przedmiotem corocznych negocjacji, w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych, przeprowadzanych w czerwcu, w roku poprzedzającym waloryzację. Wskaźnik waloryzacji ogłasza minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w drodze komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", biorąc pod uwagę wskazane wyżej wskaźniki i wysokość zwiększenia.

Ubezpieczony nie zgłosił w przedmiotowej sprawie zarzutów dotyczących sposobu dokonania waloryzacji emerytury w 2022r., która jest zgodna z ww. przepisami i nie ma podstaw do jej kwestionowania. Z treści odwołania wynika, że argumentacja W. K. dotyczy, jego zdaniem, błędnie obliczonej wysokości emerytury w pierwotnej decyzji przyznającej prawo do świadczenia wskutek braku uwzględnienia wszystkich okresów jego zatrudnienia. Sąd Okręgowy podkreśla, że zaskarżona decyzja dotyczy wyłącznie waloryzacji emerytury, zatem wnioskowanie o uwzględnienie dotychczas niezaliczonych okresów w celu podwyższenia wysokości świadczenia może nastąpić w następstwie złożenia przez ubezpieczonego odpowiedniego wniosku do ZUS oraz nowych dowodów, czym ubezpieczony zainicjowałby postępowanie administracyjne. W rozpatrywanej sprawie nie było to możliwe, ponieważ w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wnioskodawca może żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował. Wynika to z tego, że odwołanie wnoszone od decyzji organu ubezpieczeń społecznych nie ma charakteru samodzielnego żądania, a jeżeli takie zostanie zgłoszone, sąd nie może go rozpoznać, lecz zobowiązany jest postąpić zgodnie z art. 477^{(
10)} § 2 k.p.c. Tylko w jednym przypadku ustawodawca dopuścił odwołanie, mimo braku orzeczenia co do żądania strony, to jest wówczas, gdy organ rentowy nie wydał decyzji w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia zgłoszenia roszczenia w myśl art. 477^{(
9)} § 4 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2017r., I UZ 36/17).

Organ rentowy w zaskarżonej decyzji waloryzacyjnej nie rozstrzygał o doliczeniu bądź nie dodatkowych okresów składkowych i nieskładkowych, zatem żądanie W. K. formułowane w odwołaniu i pismach później składanych nie mogło podlegać uwzględnieniu. Na uwagę zasługuje także, że zarzutów leżących u podstaw takiego żądania, ubezpieczony nie skonkretyzował. Odnosząc się więc do całokształtu okoliczności związanych z przyznaniem i obliczeniem wysokości świadczenia emerytalnego, na marginesie wskazanych argumentów, stanowiących główny powód oddalenia odwołania, wskazać należy, że świadczenie emerytalne zostało obliczone prawidłowo. Organ rentowy, jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, w tym decyzji, jakie Zakład wydał, nie uwzględnił wszystkich okresów, na jakie wskazywał ubezpieczony. W tym jednak zakresie stanowisko Zakładu zgodne jest obowiązującymi przepisami oraz uwzględniania wszystkie zgromadzone dokumenty. Wśród nich nie ma takich, które dostatecznie potwierdziłyby praktyczną naukę zawodu oraz zatrudnienie w Ambasadzie USA w okresie od 8 marca 1991r. do lipca 2004r., szczególnie że Ambasada USA w odpowiedzi na zapytanie ZUS udzieliła informacji, że w ww. okresie W. K. nie był zatrudniony.

Dodatkowo należy wskazać, że ww. kwestie były przedmiotem obszernej korespondencji między ubezpieczonym a organem rentowym, także z udziałem sądu, do którego W. K. złożył odwołanie. Obecnie, po wielu latach licząc od daty złożenia wniosku o emeryturę, ubezpieczony podnosi wciąż te same argumenty, przy czym nie składa żadnych nowych dowodów. W związku z tym trzeba wskazać, że zgodnie z art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej, do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r. nr 237, poz. 1412) zwane dalej rozporządzeniem. Zgodnie z brzmieniem § 10 ust. 1 pkt 2, 4 i 5 rozporządzenia zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość, wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu i uposażenia, przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń oraz okoliczności niezbędne do ustalenia świadczeń przysługujących z zagranicznych instytucji ubezpieczeniowych, jeżeli umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, tak stanowią. Zgodnie z § 21 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Z kolei jak stanowi § 22 ust. 1 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1) legitymacja ubezpieczeniowa;

2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę,
wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, z tym że zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1998r., II UKN 440/97 i z 4 lipca 2007r., I UK 36/07, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 30 października 2013r., III AUa 269/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 marca 2006r., III AUa 1096/05).

Ubezpieczony nie złożył żadnego nowego dokumentu wskazującego na konieczność zmiany wyliczenia emerytury, w tym w szczególności potwierdzającego zatrudnienie w Ambasadzie USA w okresie od 8 marca 1991r. do dnia 31 lipca 2004r. Co prawda przedstawił legitymację ubezpieczeniową, o której wielokrotnie wspominał w pismach procesowych, z tym że z jej wpisów nie wynika, aby należało uwzględnić jakikolwiek dodatkowy okres jego zatrudnienia. Legitymacja potwierdza jedynie, że ubezpieczony był zatrudniony w Ambasadzie USA w okresie od dnia 1 kwietnia 1984r. do dnia 7 marca 1991r. oraz, że stosunek pracy został rozwiązany w wyniku redukcji etatów. Dalej w treści tego dokumentu znajduje się informacja, zgodnie z którą odwołujący od dnia 8 marca 1991r. był zarejestrowany w Rejonowym Urzędzie Biura Pracy jako osoba bezrobotna, co zostało również potwierdzone przez ww. urząd w zaświadczeniu z dnia 11 stycznia 2005r.

Regułą postępowania cywilnego jest okoliczność, że ciężar udowodnienia faktu zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa na ubezpieczonym jako osobie wywodzącej z tego faktu skutki prawne. Wspomniany wyżej art. 6 k.c. wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu, od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne. Z pierwszej reguły, wyrażonej w art. 6 k.c., wynika, że samo przyznanie faktu przez drugą stronę ewentualnego sporu nie może stanowić wystarczającego dowodu istnienia danego faktu, który musi być zawsze ponadto potwierdzony całokształtem materiału dowodowego lub innymi poznanymi już okolicznościami. Wyrazem tego jest regulacja art. 229 k.p.c. wymagająca, aby przyznanie faktu przez drugą stronę nie budziło wątpliwości, co wymaga właśnie uwzględnienia innych okoliczności. Druga, wskazana w art. 6 k.c. ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu, jest regułą w znaczeniu materialnym, wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, natomiast przepis art. 232 k.p.c. wskazuje, kto ponosi ciężar dowodu w znaczeniu formalnym: „kto powinien przedstawiać dowody” ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 17 lutego 2006r., V CSK 129/05 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 8 marca 2010r., II PK 260/09). Niezależnie od powyższego wskazać należy, że przepis art. 6 k.c. wskazuje tylko podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku, nie należy już do materii objętej dyspozycją art. 6 k.c., a stanowi aspekt mieszczący się już w domenie przepisów procesowych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2005r., I CK 178/05).

W ocenie Sądu ubezpieczony – niezależnie od argumentacji, którą Sąd zaprezentował na początku rozważań prawnych - nie sprostał obowiązkowi określonemu w art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c., albowiem podnoszone przez niego argumenty co do wadliwości decyzji organu rentowego nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Jednocześnie należy zaznaczyć, że decyzją z dnia 27 listopada 2019r., znak: (...) organ rentowy odmówił ponownego ustalenia wysokości emerytury, zaś odwołanie złożone przez W. K. do tutejszego Sądu zostało prawomocnie oddalone wyrokiem z dnia 28 stycznia 2021r. w sprawie VII U 1050/20. We wskazanej sprawie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się po stronie organu rentowego żadnych błędów. Od tego momentu ubezpieczony nie przedstawił nowych dowodów mogących mieć wpływ na wysokość jego świadczenia.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

sędzia Agnieszka Stachurska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE