Sygn. akt III Ca 501/21
W pozwie z dnia 19 lutego 2019 roku, skierowanym przeciwko R. i M. N., powód F. J. reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego w osobie adwokata, wniósł o pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Łodzi w dniu 10 lipca 2012 roku w sprawie II C 769/12, opatrzonego klauzulą wykonalności w dniu 30 października 2018 roku. Powód wniósł również o zasądzenie na jego rzecz od pozwanych zwrotu kosztów postępowania oraz o zwolnienie go z kosztów sądowych. Podstawę prawną jego żądania stanowił przepis art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. Jako podstawy faktyczne swojego roszczenia powód wskazał na kilka okoliczności. Po pierwsze – wskazał, że dochodzone przez pozwanych od niego w toku postępowania egzekucyjnego Km 5410/18 prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi K. P. roszczenie wygasło wskutek wykonania przez niego warunków porozumienia zawartego z pozwanymi w dniu 22 sierpnia 2013 roku i zapłaty na ich rzecz łącznej kwoty objętej tym porozumieniem w wysokości 156.000 zł. Po drugie, powód wskazał, że dochodzenie od niego przez pozwanych zapłaty odsetek ustawowych od należności głównej stanowi nadużycie prawa procesowego w rozumieniu art. 5 k.c. gdyż z zapłatą jednej z rat objętych porozumieniem z dnia 22 sierpnia 2013 roku spóźnił się on zaledwie o kilka dni. Po trzecie, powód podniósł zarzut przedawnienia roszczeń objętych tytułem wykonawczym. Po czwarte – powód podniósł, że nawet gdyby uznać, że porozumienie z dnia 22 sierpnia 2013 roku utraciło moc, należność z tytułu zaległych odsetek należy potrącić z kosztami egzekucji i kosztami zastępstwa w toku egzekucji uiszczonymi przez powoda zgodnie z treścią porozumienia w łącznej kwocie 6.883,00 zł, podczas gdy łącznie koszty prowadzenia egzekucji powinny wynieść co najwyżej 2.793,29 zł, a w treści porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013 roku koszty te zostały wskazane w znacznej części w sposób zawyżony .
W odpowiedzi na pozew z dnia 11 czerwca 2019 roku, pozwani reprezentowani przez pełnomocnika w osobie adwokata wnieśli o oddalenia powództwa w całości oraz o zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanych podniósł, że żadna część należności dochodzonych przez pozwanych od powoda nie jest przedawniona, gdyż egzekucja przeciwko niemu toczy się nieprzerwanie do 2012 roku i jest prowadzona do dziś, zaś tytuł wykonawczy objęty żądaniem pozwu został opatrzony numerem porządkowym numer 2 i wydany celem skierowania egzekucji do ruchomości dłużnika znajdujących się na obszarze właściwości innego komornika sądowego niż ten, który prowadzi przeciwko powodowi egzekucję z nieruchomości. Co więcej, pełnomocnik pozwanych podniósł, że nie wyrazili oni zgody na przedłużenie terminu spłaty jednej z rat objętych porozumieniem z dnia 22 sierpnia 2013 roku, nie umocowali do wyrażenia takiej zgody swojego pełnomocnika, a co więcej uchylili się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego przez nich pod wpływem błędu co do stanu majątkowego powoda w treści w/w porozumienia. Finalnie podnieśli, że brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że zobowiązanie powoda względem pozwanych wygasło wobec jego wykonania zgodnie z treścią porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013 roku, gdyż utraciło ono moc wskutek naruszenia jego warunków
W uzupełnieniu stanowiska procesowego zajętego w sprawie, w piśmie procesowym z dnia 24 października 2019 roku (data pisma) pełnomocnik powoda wskazała i podkreśliła, że roszczenie pozwanych względem powoda dochodzone w toku egzekucji wygasło w tej części odsetek ustawowych w jakim dochodzone są one od F. J. za okres po dacie zapłaty przez niego poszczególnych rat objętych porozumieniem z dnia 22 sierpnia 2013 roku.
Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 roku pełnomocnicy stron zgodnie oświadczyli, że bezspornym pomiędzy nimi jest fakt uiszczenia przez powoda F. J. pełnej kwoty objętej porozumieniem z dnia 22 sierpnia 2013 roku, kwoty i daty wpłat poszczególnych rat objętych porozumieniem, a także fakt, że przeciwko powodowi nieprzerwanie toczyło od 2012 roku i toczy się dalej postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 443/13.
Wyrokiem z dnia 17 listopada 2020r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy numer 2 w postaci wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Łodzi, II Wydział Cywilny w dniu 10 lipca 2012 roku w sprawie II C 769/12, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 30 października 2018 roku - w części, w zakresie odsetek od należności głównej wskazanej w treści tytułu wykonawczego przewyższających należne odsetki liczone od kwoty 28.524,94 zł za okres od dnia 25 listopada 2013 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.
Sąd I instancji zasądził od F. J. solidarnie na rzecz M. N. i R. N. kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Powód wywiódł apelacją od wyroku w części oddalającej powództwo oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.
Skarżący zarzucił wyrokowi :
1.naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, a to:
a. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów oraz brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a mianowicie:
- błędne uznanie za wiarygodne zeznań pozwanego R. N. w zakresie, w jakim wskazał on, że ani on ani jego żona bądź pełnomocnik nie wyrażali zgody na przedłużenie terminu do zapłaty przez powoda trzeciej raty porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r. ( płatnej w dniu 31 października 2013r.), w sytuacji, gdy pozwani w dniu 14 listopada 2013r. złożyli oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli ( zawartego w porozumieniu z dnia 22 sierpnia 2013 r.), zatem po upływie 13 dni od terminu płatności raty oraz dzień po faktycznej zapłacie trzeciej raty ( 13 listopada 2013r.) przez powoda oraz w sytuacji, gdy jego zeznania są sprzeczne z zeznaniami V. J. i K. J.,
- odmowę wiarygodności zeznaniom V. J. i K. J. w zakresie, w jakim twierdziły, że pozwani wyrazili poprzez swojego pełnomocnika zgodę na wydłużenie terminu zapłaty przez powoda trzeciej raty, co skutkowało błędnym ustaleniem, że pozwani nie wyrazili zgody na wydłużenie terminu zapłaty trzeciej raty, pomimo, że pozwani po zapłacie przez powodów trzeciej raty złożyli oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli, a więc uznali, że porozumienie nie wygasło, a nadto w sytuacji, gdy strona pozwana nie przedstawiła wiarygodnego dowodu przeciwnego, bowiem R. N. nie był bezpośrednim uczestnikiem rozmów świadków w tej kwestii,
- pominięcie oświadczenia pozwanych z dnia 14 listopada 2013r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli zawartego w porozumieniu z dnia 22 sierpnia 2013r. oraz faktu, że pozwani nie powołali się na rzekome wygaśnięcie porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r. we wniosku o wszczęcie egzekucji z ruchomości dłużnika z dnia 5 listopada 2018r., co skutkowało błędnym ustaleniem, iż porozumienie zawarte pomiędzy stronami w dniu 22 sierpnia 2013r. wygasło,
- pominięcie, że pozwani nie wykonali porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r. i wbrew postanowienie nim nie poinformowali Prokuratury Rejonowej w Wołominie o jego zawarciu porozumienia, co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy poprzez błędne przyjęcie, że porozumienie wygasło, a nadto przez niezasadne nieprzyjęcie, iż pozwani nadużywają swego prawa prowadząc egzekucję przeciwko powodowi;
b.art. 205 1§ 2 k.p.c. w zw. z art. 132 § 1 k.p.c. z uwagi na niewydanie zarządzenia o zwrocie odpowiedzi na pozew pomimo braku oświadczenia pełnomocnika pozwanych o doręczeniu odpisu odpowiedzi na pozew drugiej stronie, co skutkowało przyjęciem zarzutów i wniosków dowodowych objętych tą odpowiedzią;
c. art. 205 3 § 5 k.p.c. z uwagi na niewydanie zarządzenia o zwrocie pisma pełnomocnika pozwanych z dnia 12 listopada 2019r., złożonego pomimo braku zarządzenia, na zawansowanym etapie postępowania, co skutkowało przyjęciem zarzutów i wniosków objętych ww. pismem;
d. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 100 k.p.c. w zw. z art. 25 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 26 k.p.c. w zw. z art. 20 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i nieprawidłowe uwzględnienie w wartości przedmiotu sporu odsetek oraz ustalenie wartości przedmiotu sporu na kwotę 257485,38 zł, pomimo, że powód określił ja na kwotę 57.295 zł, a sąd nie dokonał sprawdzenia i dochodzenia w tym zakresie, a nadto przez nieuwzględnienie, iż pozwani wnosili o egzekucję w zakresie kwoty 134.000 zł od dnia 15 lipca 2013r. do dnia zapłaty tj. nie mniej niż 33.508 zł, co spowodowało, że komornik prowadził egzekucję w zakresie kwoty 55.601, 10 zł wraz z dalszymi odsetkami od dnia 20 listopada 2018r. w wysokości 18,41 zł dziennie, a zatem przegrali w większym zakresie niż ustalił to sąd, co w konsekwencji skutkowało niedokonaniem wzajemnego zniesienia kosztów lub ich stosunkowego rozdzielenia;
2.naruszenie prawa materialnego, a to:
- art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. poprze jego błędne zastosowanie i uwzględnienie powództwa jedynie w części, podczas gdy zgromadzony materia dowodowy wskazuje, że porozumienie z dnia 22 lutego 2013r. nie wygasło a F. J. dokonał zapłaty całej należności objętej porozumieniem, na co wskazują w szczególności zeznania V. J. i K. J. oraz fakt, ze pozwani po zapłacie przez powoda trzeciej raty złożyli oświadczenie z dnia 15 listopada 2013r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli, a więc uznali, że porozumienie nie wygasło, a F. J. dokonał zapłaty całej należności objętej porozumieniem, na co wskazują w szczególności zeznania V. J. i K. J. oraz fakt, że pozwani po zapłacie przez powoda trzeciej raty złożyli oświadczenie z dnia 15 listopada 2013r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli, a więc uznali, że porozumienie nie wygasło z powodu opóźnienia w zapłacie trzeciej raty oraz nie powołali się na to we wniosku o wszczęciu egzekucji z nieruchomości dłużnika z dnia 5 listopada 2018r.;
- art. 476 zd.2 k.c. poprzez błędną ocenę, że fakt opóźnienia w sfinalizowaniu transakcji sprzedaży celem mieszkania członka rodziny powoda ( jego siostry) celem uzyskania środków na spłatę zobowiązań powoda względem pozwanych jest okolicznością przez niego niezawinioną i tym samym okolicznością, która nie mogła doprowadzić do utraty mocy obowiązującej przez porozumienie z dnia 22 sierpnia 2020r., podczas gdy sąd niezasadnie oddalił dowody z zeznań świadków na okoliczność źródeł finansowania spłaty należności względem pozwanych, a ponadto porozumienie nie wykluczało dokonania spłaty należności ze środków uzyskanych ze sprzedaży mieszkania, a problemy z jego sprzedażą były następstwem okoliczności, za które powód nie ponosi odpowiedzialności;
- art. 483 § 1 k.c. poprzez bezpodstawne pominięcie, że zastrzeżona w ugodzie sankcja w postaci wygaśnięcia porozumienia za uchybienie terminu płatności którejkolwiek z rat jawi się, jako rażąco wygórowana w stosunku do kwoty, którą wierzyciel uznał za wystarczającą do zaspokojenia jego roszczeń i wygaszenia zobowiązania oraz nosiło cechy swoistej „kary umownej” za niewykonanie przez powoda zobowiązania ugodowego w terminie, która to kara nie może być w ogóle zastrzeżona, jako zabezpieczenie świadczenia pienionego;
- art. 5 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i wyrażenie błędnego poglądu, że przepis ten nie może być samodzielna podstawą powództwa opozycyjnego, gdyż nie może doprowadzić do trwałego pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności, podczas gdy zgodnie z przytoczonym przez powoda orzecznictwem dłużnik może skutecznie opierać powództwo opozycyjne na twierdzeniu, że po powstaniu przeciwko niemu tytułu egzekucyjnego egzekwowanie wskazanego w nim zobowiązania stanowi nadużycie przez wierzyciela prawa podmiotowego, a nadto z uwagi ani fakt, że powód nie opierał całego powództwa na tej podstawie, a jedynie powołał się na nadużycie prawa podmiotowego dla odparcia zarzutu wygaśnięcia przedmiotowego porozumień;
- art. 203 § 1 k.c. poprzez nieuwzględnienie zarzutu potrącenia poniesionych przez powoda w zakresie zawyżonych kwot kosztów przewidzianych w porozumieniu.
W konkluzji skarżący wniósł o:
1.dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda na okoliczność zawarcia porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r., braku otrzymania zapłaty ceny za lokal niemieszkalny oznaczony nr U 6, położony w Ł. przy Al. (...) w uzgodnionym wcześniej terminie, poinformowania pozwanych o przyczynie opóźnienia w zapłacie przez powoda trzeciej raty, zgody pozwanych na przedłużenie terminu zapłaty trzeciej raty;
2.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
W piśmie z dnia 14 kwietnia 2021r. skarżący wskazał wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 15.777 zł oraz zmodyfikował apelację w ten sposób, że zaskarżył wyrok Sądu I instancji w części, tj. w zakresie punktu 2. w części oddalającej powództwo w zakresie pozbawienia wykonalności, co do odsetek od kwoty 28.524,94 zł za okres od dnia 25 listopada 2013r. do dnia zapłaty oraz w zakresie punktu 3.
Skarżący zmodyfikował także wnioski apelacji i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego nr 2 w postaci wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Łodzi, II Wydział Cywilny w dniu 10 lipca 2012r. w sprawie II C 769/12, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 30 października 2018r. w części – w zakresie odsetek od należności głównej wskazanych w treści tytułu wykonawczego ( tj. odsetek ustawowych od kwoty 134.400 zł od dnia 16 listopada 2011r. do dnia zapłaty) oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.
Nadto skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z wezwania do zapłaty należności z dnia 22 lipca 2021r. ( do pisma dołączono wezwanie do zapłaty z dnia 27 lipca 2020 –k. 348), w celu wykazania faktu, że pozwani egzekwują odsetki od należności głównej do dnia dzisiejszego pomimo zapłaty całej należności głównej.
W odpowiedzi na apelacje pozwani wnieśli o jej oddaleni, oddalenie wniosków dowodowych jak również zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. w tym kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym.
Na rozprawie w dniu 24 marca 2022r. pełnomocnicy stron podtrzymali stanowiska zaprezentowane w pismach procesowych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie jest zasadna.
Wbrew zarzutom skarżącego zawartym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w spawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.
Ustalenia stanu faktycznego i rozważania poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przejmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.
Postanowieniem z dnia 24 marca 2022r. Sąd Okręgowy pominął wnioski dowodowe zgłoszone przez powoda w apelacji jako spóźnione ( art. 381 k.p.c.).
Wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda w charakterze strony był złożony przed Sądem I instancji. W dniu 15 września 2020r Sąd I instancji odroczył rozprawę do dnia 3 listopada 2020r. i wezwał powoda do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu. Wezwanie na rozprawę wyznaczoną na dzień 3 listopada 2020r. zostało doręczone powodowi w dniu 7 października 2020r. (wezwanie -k.284). Powód nie stawił się na rozprawie w dniu 3 listopada 2020r. i nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa. Pełnomocnik powoda nie przestawiła zaświadczenia lekarskiego celem wykazania, że powód nie stawił się na rozprawie z przyczyn zdrowotnych, tego rodzaju zaświadczenie nie zostało także dołączone do apelacji.
W tym stanie rzeczy, Sąd I instancji zasadnie pominął wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania powoda w charakterze strony. Zdaniem Sądu Okręgowego, w tym stanie rzeczy złożenie wniosku o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda w charakterze strony na etapie postępowania apelacyjnego było spóźnione ( art. 381 k.p.c.).
Sąd Okręgowy pominął na podstawie art. 381 k.p.c. wniosek o dopuszczenie dowodu z wezwania do zapłaty załączonego do pisma stanowiącego uzupełnienie apelacji ( -k.348). Pełnomocnik powoda błędnie wskazał datę wezwania do zapłaty ( 22 lipca 2021r), w sytuacji, gdy do pisma dołączył wezwanie do zapłaty z dnia 27 lipca 2020r.. Wyrok Sądu I instancji zapadł 17 listopada 2020 r., zatem, nie było żadnych przeszkód w powołaniu się na ten dokument przez Sądem I instancji.
Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c.. Sąd I instancji dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego bez przekraczania granic swobodnej oceny dowodów wyznaczonych dyspozycją tego przepisu. Ocena materiału dowodnego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.
W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zasadnie odmówił wiary zeznaniom świadków matki powoda V. J. i siostry powoda K. J. w części, której twierdziły one, że pozwani wyrazili poprzez swojego pełnomocnika zgodę na wydłużenie terminu zapłaty przez powoda trzeciej raty, objętej porozumieniem z dnia 22 sierpnia 2020 roku, gdyż ich zeznania stały w tym zakresie w sprzeczności z zeznaniami pozwanego przesłuchanego w sprawie oraz nie znajdowały potwierdzenia w żadnych innych środkach dowodowych w sprawie. Świadkowie są one osobami bliskimi dla powoda i w ocenie Sądu Okręgowego miało to wpływ na treść składanych przez nie zeznań. Co więcej, ich twierdzenia w tym zakresie stały w sprzeczności z treścią samego porozumienia z dnia 22 sierpnia 2020 roku, które dla wszelkich zmian jego treści i warunków wymagało formy pisemnej.
Tym samym bezzasadny jest także zarzut oceny wiarygodności zeznań pozwanego R. N..
Bezzasadny jest także zarzut skarżącego, w tym zakresie, że Sąd I instancji nie odniósł się do oświadczenia powodów z dnia 14 listopada 2013 r. o uchyleniu się od skutków pranych porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r., w sytuacji gdy oświadczenie pozostaje bez znaczenia wobec treści pisemnego porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r.
W ocenie Sądu Okręgowego, porozumienie z dnia 22 sierpnia 2013 roku utraciło moc z uwagi na naruszenie przez powoda jego warunków i terminów zapłaty poszczególnych rat objętych tym porozumieniem. Zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że pozwani na wydłużenie terminu zapłaty raty numer trzy wyrazili zgodę, tym bardziej, aby zgoda ta została przez nich wyrażona w formie pisemnej (zgodnie z treścią pierwotnego porozumienia). Zeznania świadków V. i K. J. zostały uznane w tym zakresie za niewiarygodne, zaś powód nie przedstawił na tę okoliczność żadnych innych dowodów. Fakt zaś utraty mocy przez porozumienie z dnia 22 sierpnia 2013 roku uprawniał pozwanych do dochodzenia od powoda zaległych odsetek – zgodnie z treścią tytułu wykonawczego.
Rację ma również Sąd I instancji i w tym zakresie, że brak jest podstaw do twierdzenia, że fakt opóźnienia w sfinalizowaniu transakcji sprzedaży mieszkania członka rodziny powoda (jego siostry) celem uzyskania środków na spłatę zobowiązań powoda względem pozwanych jest okolicznością przez niego niezawinioną i tym samym okolicznością, która nie mogła odprowadzić do utraty mocy obowiązującej przez porozumienie z dnia 22 sierpnia 2020 roku. W treści porozumienia z dnia 22 sierpnia 2020 roku nie zostały określone (w żadnej jego części) źródła finansowania przez powoda spłaty należności względem pozwanych, tym samym również źródło pochodzenia środków na dokonanie tej spłaty pozostaje prawnie obojętnym z punktu widzenia oceny treści porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013 roku i możliwości jego wygaśnięcia.
Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie w trakcie negocjowania warunków porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013 roku przez pełnomocników stron w żadnej mierze jego podpisanie nie było warunkowane źródłami finansowania przez powoda jego spłaty, czy też okolicznościami dotyczącymi jego sytuacji finansowej. Nadto, w tym samym czasie powód obsługiwał swoje zobowiązanie kredytowe względem (...) i nic nie stało na przeszkodzie, aby środki przeznaczane przez niego (być może jego kontrahentów; nie zostało, bowiem wyjaśnione w sprawie, kim był Pan P. A. dokonujący spłaty za powoda obciążających go rat kredytowych w wysokości blisko 60.000 zł miesięcznie) na spłatę poszczególnych rat względem Kasy w pierwszej kolejności skierował na spłatę zobowiązań względem pozwanych. Było by to tym bardziej racjonalne, że toczyło się już przeciwko powodowi z wniosku pozwanych postępowanie egzekucyjne, które zostało skierowane do należącej do powoda nieruchomości..
Tym samym całkowicie bezzasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 476 zd.2 k.c.
Zarzut dotyczący powiadomienia Prokuratury Rejonowej w Wołominie o zawarciu porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r. jest o tyle niezrozumiały, że ta okoliczność nie ma żadnego znaczenia merytorycznego w przedmiotowej sprawie.
Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 205 1 § 1 k.p.c. w zw. z art. 132 § 1 k.p.c. dotyczący niewydania zarządzenia o zwrocie odpowiedzi na pozew w wyniku braku formalnego – braku oświadczenia o nadaniu tego pisma na adres pełnomocnika powoda albo dowodu nadania przesyłka poleconą. Na karcie 66 v. znajduje się oryginał dowodu przesłania tego pisma pełnomocnikowi powoda.
Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia art.205 3§ 5 k.p.c., dotyczący niewydania przez Sąd I instancji zarządzenia o zwrocie pisma pełnomocnika pozwanych z dnia 12 listopada 2019r.. Pismo to zostało złożone w dniu 19 listopada 2019r., a kopię przesłano przesyłką polecona pełnomocnikowi powoda ( k.93). Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019r. Sąd I instancji pominął wnioski dowodowe z pisma pełnomocnika pozwanych z dnia 12 listopada 2019r.. Pismo to złożono w wyniku wezwania Sądu.
Nie znajduje także uzasadnienia zarzut naruszenia art. 100 k.p.c.. w zw. z art. 25 § 1 i 2 k.p.c.
W rozpoznawanie sprawie powód był od początku reprezentowany perz profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata. W pozwie powód żądał pozbawienia tytułu wykonawczego w całości, a w uzasadnieniu pozwu wskazał, że tytuł obejmował kwotę 134.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty i kosztami. Profesjonalny pełnomocnik powoda nie sprecyzował żądania pozwu w inny sposób, w istocie, żądanie pozwu pozostawało w sprzeczności ze wskazaną przez profesjonalnego pełnomocnika powoda wartością przedmiotu sporu, określona na kwotę 57.295zł.
W tej sytuacji, w ocenie Sądu Okręgowego, należało uznać – przy tak skonstruowanym żądana pozwu przez profesjonalnego pełnomocnika powoda, że pozwani przegrali jedynie, co do nieznacznej części swego żądania i w konsekwencji Sąd I instancji zasadnie zasądził od powoda na rzecz pozwanych pełne koszty zastępstwa procesowego pozwanych.
Nie znajdują również żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. art. 483§ 1 k.c., art. 5 k.c. oraz art. 203 § 1 k.c.
Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji nie naruszył art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., gdyż porozumienie z dnia 22 sierpnia 2013r. wygasło na skutek uchybienia przez powoda terminowi płatności trzeciej raty.
W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, brak było podstaw do przyjęcia, że pozwani przedłużyli powodowi termin do zapłaty trzeciej raty. Powód tej okoliczności w toku postępowania w niniejszej sprawie nie zdołał wykazać.
Brak również podstaw do twierdzenia, że Sąd I instancji naruszył art. 483 § 1 k.c.. Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie, pełnomocnik powoda czynnie uczestniczył w formułowaniu treści porozumienia z dnia 22 sierpnia 2013r. Warunki porozumienia – w tym konsekwencję opóźnienia w zapłacie jednej z rat były znane powodowi i jego pełnomocnikowi. Zostały one w pełni zaakceptowane przez powoda. Powód nie wnosił o zawarcie aneksu do porozumienia w czasie jego realizacji. W tym stanie rzeczy, stawianie Sądowi I instancji zarzutów naruszenia art. 483 § 1 k.c. nie znajduje podstaw prawnych. Z uwagi na to, że powód, który był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w trakcie negocjacji warunków porozumienia, wyraził zgodę na warunki porozumienia i jak wynika z materiału dowodowego, posiadał obiektywne możliwości finansowe zapłaty należności, zarzut naruszenia art. 5 k.c. nie znajduje żadnego uzasadnienia.
Bezzasadny, a zwłaszcza w żadnej mierze nieudowodniony jest także zarzut potrącenia zawyżonych kwot kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji opisanych w treści porozumienia z dnia 22 sierpnia 2020 roku z innymi należnościami wynikającymi ze spornego tytułu wykonawczego, gdyż w toku całego postępowania w przedmiotowej sprawie nie zostało nawet wykazane, że w tym zakresie powód składał pozwanym jakieś oświadczenie.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.
O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 i § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.