Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 482/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ostródzie z 7 września 2021r. w spr. II K 494/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1,2

M. W. (1),

D. C. (1)

karalność obu oskarżonych

czyny przypisane oskarżonym

Informacje z KRK

k.612-616

617-621

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

Informacje z KRK

Informacje zostały sporządzone przez organ do tego uprawniony, nie były kwestionowane przez strony, stąd zasługują na wiarygodność

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obrazy przepisu postępowania art. 7 kpk, mającej mieć wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszyscy apelujący podnieśli, że nastąpiła wadliwa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Jednak wbrew takiemu zarzutowi, to materiał dowodowy zgromadzony w sprawie został prawidłowo oceniony i przy jego ocenie nie doszło do naruszenia art. 7 kpk.

Należy bowiem podkreślić, że w innej sprawie D. C. (1) spontanicznie ujawnił, że brał razem z M. W. udział we włamaniu do domu w budowie, co spowodowało postawienie mu zarzutu dot. przestępstwa popełnionego na szkodę A. Ż. (1) w niniejszej sprawie. Przesłuchany pod takim zarzutem w charakterze podejrzanego D. C. (1) złożył wyjaśnienia, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, opisał ze szczegółami jego przebieg, w tym zachowania M. W., a także spontanicznie ujawnił, że dopuścił się wspólnie z M. W. jeszcze dwóch przestępstw, które zrelacjonował. Ponownie przesłuchany, po tym jak –na tle wcześniejszej relacji- postawiono mu trzy zarzuty , to przyznał się do ich popełnienia, podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia, a nadto- ponownie spontanicznie- opisał kradzież której dokonał sam w miejscowości L.. Kolejny raz przesłuchany, po tym jak –na tle wcześniejszej relacji- postawiono mu już cztery zarzuty, to D. C. przyznał się do ich popełnienia, podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia jako polegające na prawdzie. Składanie przez D. C. w postępowaniu przygotowawczym takie spontaniczne relacje należy uznać za wiarygodne, tym bardziej, że ujawniając swój udział w opisanych przestępstwach oskarżony ten narażał nie tylko współoskarżonego o udział w 3 przestępstwach M. W., ale i siebie, na odpowiedzialność karną, co było skutkiem przyznania się do popełnienia 4 czynów opisanych w zarzucie z a/o.

Ponadto za wiarygodnością relacji D. C. z postępowania przygotowawczego przemawia i to, że podał w nich wiele szczegółów, które mogły być znane tylko sprawcy przestępstw. Szczegóły te zaś okazały się zgodne z rzeczywistością, zeznaniami pokrzywdzonych, protokołami oględzin, dokumentacją fotograficzną, nagraniem z monitoringu, śladami obuwia, co wskazuje na to, że D. C. w postępowaniu przygotowawczym podawał prawdę. Dla przykładu należy też wskazać, że potwierdził się charakterystyczny szczegół z relacji D. C. dot. podwiezienia o godz.23:00 na podpisanie dozoru w Komendzie Policji w D.; zaś udział dwóch sprawców, którzy popełnili przestępstwa: na szkodę A. Ż. - wynikał z ujawnionych na miejscu zdarzenia śladów obuwia należących do dwóch osób (gdy podobny ślad obuwia ujawnił na posesji inny pokrzywdzony tj. B. S., a D. C. w dochodzeniu zrelacjonował popełnienie przestępstw i na szkodę A. Ż. i B. S.) , na stacji benzynowej- wynikał z nagrania z monitoringu na którym ujawniono dwóch mężczyzn i samochód P.. Ponadto ujawniono powiązania z mieniem pochodzącym z przestępstw z osobą krewnego D. C. tj. A. Z.. Stąd wyjaśnienia D. C. z postępowania przygotowawczego i kolerujące z nimi dowody stanowią spójną, nawzajem uzupełniającą się całość, która oceniana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, wskazuje na to, że te wyjaśnienia zasługują w pełni na to by je uznać za rzetelne i odzwierciedlające faktyczny przebieg opisanych przez D. C. czynów, w tym udział w 3 z 4 tych czynów osoby M. W..

W kontekście powyższego – wbrew postulatom skarżących- nie można było potraktować jako rzetelnej relacji D. C. z rozprawy. Bowiem w jej toku D. C. diametralnie zmienił swoje wcześniejsze wyjaśnienia i przyznając się tylko do popełnienia przestępstwa z pkt. 4 zarzutu, które – jak wcześniej podawał- miał popełnić sam, odwołał swoje wcześniejsze depozycje, nie przyznał się do popełnienia pozostałych czynów. Ponadto podkreślił, że M. W. nie było z nim na żadnym z tych przestępstw i wskazał, że „na jednym był ze mną S. L. (1) i ja chciałem go chronić. L. był ze mną właśnie tam, a W. nie był ze mną nigdzie. Ja podałem W. , bo chciałem chronić kolegę L.”. Jednak trudno takie zmienione wyjaśnienia uznać za wiarygodne skoro D. C.-według swojej relacji z rozprawy- miał się dopuścić tylko czynu z pkt. 4 a/o, o którym w postępowaniu przygotowawczym konsekwentnie podawał, że popełnił go sam. Podjęta zaś na rozprawie próba wskazania jako współsprawcy czynu (skoro zaś D. C. przyznał się tylko do popełnienia czynu z pkt. 4 a/o to należy jego wyjaśnienia z rozprawy odnieść do tego czynu) co do którego D. C. wcześniej twierdził, że popełnił go sam, osoby S. L. i uzasadnienie tego przez D. C. tym, że wcześniej podał W. bo chciał chronić S. L. jawi się jako całkowicie nielogiczna. Skoro bowiem w zakresie czynu z pkt. 4 a/o D. C. w postępowaniu przygotowawczym podawał, że popełnił go sam, to tym samym wskazanie na rozprawie S. L. jako współsprawcy tego czynu w żaden sposób nie mogło służyć uwolnieniu od współudziału w tym czynie M. W. (co D.C. odkreślił podając, że „podał W. bo chciał chronić L.”) skoro w tej sprawie nie zarzucono M. W. udziału w czynie z pkt. 4 a/o. Przywołanie na rozprawie jako „faktycznego” sprawcy S. L. nie mogło posłużyć uwolnieniu M. W. od odpowiedzialności za czyn z pkt.4 a/o, bo nie był on o popełnienie tego czynu oskarżony. I mimo, iż sąd I instancji nie przesłuchał S.L. (co podnosi obrońca M. W.), to brak przeprowadzenia tego dowodu nie miał żadnego wpływu na rozstrzygnięcie co do zarzutu 4 z a/o odnośnie osoby M. W..

Należy też zauważyć, że zaprzeczając ogólnie na rozprawie by M. W. brał udział w opisanych szczegółowo w postępowaniu przygotowawczym przez samego D. C. czynach, to D. C. - poza podaniem, że „na jednym był ze mną S. L. (1) i ja chciałem go chronić. L. był ze mną właśnie tam, a W. nie był ze mną nigdzie” to nie wskazał żadnych powodów dla których wcześniej opisał udział M. W. w popełnieniu wspólnie z nim przestępstw, a wręcz zaznaczył, że nie był w konflikcie z M. W. (co potwierdził i M. W. twierdząc, że jedynie się znają). Wobec tego D. C. logicznie nie wytłumaczył aby – w przypadku gdyby miał pomówić współoskarżonego M. W.- istniał jakikolwiek powód dla którego miałby w dochodzeniu kłamliwie wskazać akurat na M. W. – a nie na inną osobę czy poprzestać na podaniu, że czynów dopuścił się sam- jako na współsprawcę opisywanych przez siebie przestępstw. D. C. wyjaśniając na rozprawie, po odczytaniu mu poprzednich relacji z postępowania przygotowawczego, generalnie potwierdził, że tak wcześniej wyjaśnił i podał, że złożył odczytane wyjaśnienia żeby „nie iść na sankcję, ale żeby wyjść z dołka” , co jednak nie tłumaczy ani tego dlaczego podał w nich że popełnił je wspólnie z inną osobą, że współsprawcą był akurat M. W. oraz skąd w jego wyjaśnieniach dotyczących czynów, których- według jego relacji z rozprawy- miał nie popełnić (poza czynem z pkt.4 a/o), pojawiło się wiele szczegółów odzwierciedlających np. rzeczywisty mechanizm popełnienia zarzucanych przestępstw, opis zabranego mienia czy inne okoliczności poboczne jak np. wizyta o godz.23:00 na podpisanie dozoru w Komendzie Policji w D.. Ponadto argument przedstawiony przez D. C. na rozprawie, że złożył odczytane wyjaśnienia żeby „nie iść na sankcję, ale żeby wyjść z dołka” w żaden sposób racjonalnie też nie tłumaczy tego dlaczego w kolejnych wyjaśnieniach z dochodzenia sam spontanicznie –ponad wskazane w postanowieniach o przedstawieniu zarzutu/zarzutów- ujawniał i opisywał kolejne przestępstwa których miał się dopuścić, w tym 3 wspólnie i w porozumieniu z M. W., gdy ujawnianie się kolejnych przestępstw, w tym kradzieży z włamaniem zagrożonych surową sankcją i to popełnionych z inną osobą, mogło być argumentem nie za zwolnieniem oskarżonego, ale właśnie za zastosowaniem „sankcji”.

W świetle powyższego zmienione wyjaśnienia D. C. z rozprawy nie mogły być uznane za logiczny i wiarygodny dowód i służyć uwolnieniu obu oskarżonych od winy popełnienia czynów z pkt. 1-3 z a/o.

Przy czym w tym miejscu należy zauważyć, że nie ma racji oskarżony M. W. twierdząc w apelacji, że D. C. miał wyjaśniać „pod naciskiem i głodem narkotykowym”, bo D. C. podał na rozprawie tylko wskazane powyżej powody złożenia określonej treści wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym, nie wspominając by był „naciskany” przez funkcjonariuszy lub „na głodzie narkotykowym”. Trudno też uwzględnić argument z apelacji tego oskarżonego, iż D. C. „winę zrzucał na inne osoby by oczyścić siebie”, gdyż w postępowaniu przygotowawczym D.C. nie tylko M. W. ale i siebie udziałem w popełnieniu przestępstw z pkt.1-3 a/o, natomiast w toku rozprawy przyznał się do jednego z czterech zarzutów, nie przyznał się do pozostałych czynów, ale pokreślił, że z czynami tymi nie ma związku M.W.. Nie ma też racji M. W. podnosząc, że winy D. C. dowodzą „jego materiały i zapachy na miejscach włamań” , gdy w niniejszej sprawie nie ujawniono tego rodzaju śladów pochodzących od D. C..

I mimo iż nie ujawniono u M. W. mienia pochodzącego z zarzucanych przestępstw czy innych dowodów materialnych jego winy, to nie doszło do obrazy art. 7 kpk na tle uznania za wiarygodne i wystarczające do skazania obu oskarżonych wyjaśnień D. C. z postępowania przygotowawczego. Wobec takiej wymowy powyższych dowodów obciążających i okoliczności sprawy, to wyjaśnienia oskarżonych z rozprawy, w których nie przyznali się do popełnienia czynów z pkt.1-3 a/o, nie mogły zostać uwzględnione jako dowody wystarczające do ich uniewinnienia w tym zakresie. Tym bardziej, że M. W. w swoich wyjaśnieniach podał, że w czasie czynów przebywał w domu w D. z rodziną, ale w tamtym czasie pracował dorywczo na budowach na terenie D., natomiast jego konkubina E. W. zeznała odmiennie, że w okresie kwiecień- czerwiec 2020r. M. W. siedział w domu i najwyżej wychodził na zakupy na 2-3 godziny, wówczas i ona i konkubent nie pracowali. Konkubina zaznaczyła też M. W. w nocy nigdzie nie szedł, co jest sprzeczne z wyjaśnieniami D. C. z postępowania przygotowawczego w których opisywał, że M. W. w dniu 01.06.2020r. po godz. 23:00 podwiózł go do Komendy w D. na podpisanie dozoru, co stanowi dość charakterystyczną okoliczność, która została potwierdzona informacją z KPP w D..

Reasumując, to nie doszło do zarzucanej obrazy przepisu art. 7 kpk z apelacji obrońców oskarżonych i oskarżonego M. W., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od czynów z pkt.1-3 a/o

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów dla których zarzut obrazy przepisu postępowania z art. 438 pkt 2 kpk okazał się niezasadny.

Lp.

Zarzut

2.

błedu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawiony przez skarżących w apelacjach zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprowadza się do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i łączy z zarzutem obrazy art. 7 kpk przy ocenie dowodów obciążających a w szczególności wyjaśnień D. C. z postępowania przygotowawczego, który w tym zakresie został już omówiony powyżej.

Nie można było uwzględnić takich zarzutów, które opierały się na żądaniu dania wiary wyjaśnieniom oskarżonych z rozprawy, gdyż wyżej omówiono powody dla których wniosku takiego co do tych dowodów nie można było wyprowadzić.

Z uwagi na wyżej opisany brak spójności pomiędzy relacjami E. W. i wyjaśnieniami M. W. to nie było też podstaw by zeznania E. W. uznać za wiarygodny i istotny dowód, który mógłby posłużyć do uniewinnienia oskarżonego M. W. od popełnienia przypisanych mu czynów. Również relacje tej świadek opisującej samochody jakie mógł posiadać czy użytkować M. W. nie mogą służyć wykazaniu, że z pewnością M. W. nie popełnił tych czynów, gdyż albo będąc konkubiną oskarżonego i tym samym osobą jak najbardziej zainteresowaną w tym by uchronić go od odpowiedzialności karnej za zarzucane mu czyny, mogła zataić, że M. W. użytkował w czasie czynów pojazd opisywany przez D. C. albo mogła nie mieć wiedzy o tym, że w tamtym czasie M. W. takim pojazdem dysponował (tym bardziej, że do pojazdu były zamontowane tablice rejestracyjne nie powiązane z oskarżonymi, co wynika z monitoringu ze stacji (...)), jak nie wiedziała o pracach dorywczych które oskarżony M. W.-co sam opisał- miał wówczas wykonywać.

Co jednak istotne, to samochód P. (...) koloru granatowego, który miał użytkować i posłużyć się nim przy popełnianiu przestępstw - według uznanych za wiarygodne wyjaśnień D. C. z postępowania przygotowawczego- M. W. pojawił się nie tylko w relacji D. C., ale wynikał też z opisu kradzieży paliwa na stacji (...) przedstawionego przez przedstawiciela pokrzywdzonego M. Z. i na nagraniu z monitoringu obrazującego ten czyn. A skoro ten sam pojazd spójnie wynikał z wyżej opisanych dowodów, to nie było podstaw by uznać, iż sąd I instancji – pomimo zeznań E. W. i zaprzeczenia ze strony M. W.- błędnie powiązał oskarżonego M. W. z tym pojazdem i przypisanymi oskarżonym czynami.

Odnośnie argumentu z apelacji obrońcy A. W., iż z zeznań „świadków w osobach paserów nabywających mienie pochodzące z przestępstw” nie wynika by rozpoznali oskarżonych jako osoby od których mieli nabywać przedmioty opisane w zarzutach, to należy podkreślić, że J. B. opisując transakcję nabycia niwelatora nie potrafił – poza przyznaniem, że sprzedający przyjechali niebeskim pojazdem chyba P. (a więc i ten świadek wskazał na pojazd marki P. o kolorze podobnym do granatowego, który użytkowali podczas przestępstw oskarżeni)- opisać ile osób wtedy przyjechało, nie pamiętał też innych szczegółów tej transakcji, odwołał się do tego że już trochę czasu minęło. Nie bez znaczenia jest jednak to, że nabyty w takich okolicznościach niwelator pomógł mu zawieźć do lombardu A. Z. (wujek oskarżonego D. C.), a u A. Z. ujawniono inny przedmiot pochodzący z przestępstwa w postaci szlifierki z charakterystycznymi cechami, po których rozpoznał ją pokrzywdzony. W takich okolicznościach gdy wujek oskarżonego ma związek z mieniem pochodzącym z przestępstwa, gdy takie mienie sprzedaje w lombardzie kolega tego wujka a wujek go do lombardu podwozi, należy w świetle doświadczenia życiowego wnioskować, że – z uwagi na powyższe powiązania i pochodzenie tego mienia –i wujek i kolega mieli interes by tak składać zeznania by w nich zaprzeczyć aby związek z tym mieniem mieli oskarżeni, a tym samym odsunąć i od siebie podejrzenie, że sami są paserami mienia pochodzącego z przestępstwa (nota bene tak ich określił obrońca M. W.). Tym bardziej, że A. Z. twierdził, że ujawnioną u niego szlifierkę nabył 5 lat wcześniej, co jest niemożliwe, skoro została utracona w wyniku kradzieży z włamaniem z 31 maja 2020r. i pokrzywdzony ją rozpoznał po charakterystycznych cechach, których pochodzenia na tej szlifierce A. Z. nie potrafił wytłumaczyć. A w takich okolicznościach to – wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego D. C.- można było wskazać na związek pomiędzy przedmiotami pochodzącymi z kradzieży a osobą D. C..

Reasumując, to zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.

Sąd pierwszej instancji nie mógł zaś dopuścić się takiego uchybienia, skoro poczynił w sprawie takie ustalenia faktyczne, które w sposób oczywisty wynikały z tych dowodów, które ocenił jako wiarygodne, a w szczególności z wyjaśnień D. C. z dochodzenia, które stanowiły spójną całość z innymi zasługującymi na wiarę dowodami czy ujawnionymi okolicznościami obciążającymi. Przytoczone zaś przez skarżących argumenty były niewystarczające aby uwzględnić zarzut błędów w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od czynów z pkt.1-3 a/o

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których argumenty przytoczone w apelacjach nie mogły posłużyć do wykazania zasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miałyby wpływ na treść wyroku.

Ponadto, mimo iż i oskarżony M. W. i jego obrońca wnioskowali o przesłuchanie „nowego świadka” tj. D. R., to wobec braku możliwości ustalenia aktualnego miejsca pobytu osoby o takich danych, to oddalono wniosek dowodowy o jego przesłuchanie.

Lp.

Zarzut

3.

rażącej surowości kary z pkt. IV wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut w tym zakresie zawierała apelacja obrońcy D. C.. Sąd I instancji w pkt. IV wyroku za kradzież mienia o wartości 1.000zł na szkodę B. S. tj. za przestępstwo z art. 278§1kk wymierzył D. C. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W pisemnym uzasadnieniu wyroku wskazał powody takiego wymiaru kary tj. wtargnięcie do domu B. S. celem dokonania kradzieży, niskie pobudki tego czynu, brak starań o naprawienie szkody oraz uprzednią karalność D. C. (co słusznie tłumaczy wymiar kary znacznie powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia z sankcji art. 278§1kk), ale i przyznanie się oskarżonego do popełnienia tego czynu, co znalazło też odzwierciedlenie w wymiarze kary. W sytuacji, gdy przestępstwo kradzieży z art. 278§1kk jest zagrożone sankcją od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, to w takich okolicznościach kara 8 miesięcy pozbawienia wolności nie może zostać uznana za rażąco surową tj. wymierzoną w takiej wysokości jakiej nie da się zaaprobować, gdyż stopień winy i społecznej szkodliwości tego czynu popełnionego przez niepoprawnego sprawcę jest znaczny. Ponadto skoro dotychczas orzekane kary nie odniosły skutku prewencyjnego wobec D. C. to nie można orzekać wobec niego kary zbyt łagodnej, gdyż oskarżony mógłby to potraktować jako wyraz pobłażliwości i przyzwolenie na dalsze popełnianie przez niego przestępstw. Stąd względy prewencji również przemawiają za wymiarem kary takiej jaką orzeczono w pkt. IV wyroku.

Odnosząc się do argumentacji obrońcy w zakresie dotyczącym tego zarzutu, to należy wskazać, że argumenty te są na tyle ogólne i nie zawierają bliższych danych odnoszących się do realiów omawianej sprawy bądź osoby D. C., że nie mogły posłużyć wykazaniu, że kara z pkt. IV wyroku jest faktycznie rażąco surowa.

Wobec czego zarzut rażącej surowości kary też nie podlegał uwzględnieniu.

Wniosek

o zmianę wyroku i wydatne złagodzenie kary z pkt. IV wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutu rażącej surowości kary z pkt. IV wyroku z apelacji obrońcy D. C..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Cały zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów i argumentów z wszystkich wniesionych apelacji, a także w sytuacji, gdy w pełni należało zaaprobować kwalifikację czynów przypisanych oskarżonym i wymierzoną im odpłatę karną, która – wobec uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonych i działania M. W. w warunkach powrotu do przestępstwa, celów kary w zakresie choćby prewencji- nie nosi znamion rażącej surowości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II i III

- ponieważ oskarżonych w postępowaniu odwoławczym na dwóch terminach rozprawy reprezentowali obrońcy ustanowieni z urzędu, to należało zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz ich kancelarii tytułem opłat kwoty po 619,92 zł brutto tj. uwzględniające podatek VAT oraz 115,84 zł i 229,08 zł tytułem zwrotu udokumentowanych wydatków na dojazd do sądu (art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze, §2, §4 ust.1i3, §17ust.2 pkt.4 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu),

- apelacje obrońców oskarżonych i oskarżonego M. W. nie zasługiwały na uwzględnienie, stąd zachodziły podstawy z art. 636§1kpk do obciążenia oskarżonych kosztami za postępowanie odwoławcze, przy czym uwzględniając ich trudną sytuację majątkową, to zwolniono ich od obowiązku ponoszenia kosztów, w tym i opłat (art. 624§1kpk w zw. z art. 17 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych).

7.  PODPIS