Sygn. akt IX W 1413/14
Dnia 16 maja 2014 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie, Wydział IX Karny,
w składzie:
Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik
Protokolant: sekr. sąd. Jolanta Jarmołowicz
w obecności oskarżyciela publ. G. S.
po rozpoznaniu dnia 16 maja 2014 r., sprawy
M. F.
córki R. i I. z domu Z.
ur. (...) w B.
obwinionej o to, że:
w dniu 27 lutego 2013 r. w O. w (...)w O., będąc właścicielem pojazdu marki V. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie udzieliła strażnikowi miejskiemu, upoważnionemu z mocy ustawy wiadomości co do tożsamości użytkownika ww pojazdu, który w dniu 25.11.2013 r., około godz. 14 ( 20 )w O. na (...)parkował w strefie obowiązywania znaku „zakaz zatrzymywania się” (B-36)
tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw
orzeka:
I. obwinioną M. F. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, ustalając datę jego popełnienia na dzień 18 marca 2014r. i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 200,- (dwieście) złotych;
II. zwalnia obwinioną od ponoszenia kosztów postępowania i opłaty.
Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:
W dniu 25 listopada 2013 roku około godziny 14 20 strażnicy Straży Miejskiej w O. D. M. (1) i M. P. (1) ujawnili na ul. (...) w O. samochód m-ki V. (...) o nr rej. (...) zaparkowany w strefie zamieszkania poza miejscem do tego wyznaczonym. Pojazd ten był zaparkowany wzdłuż jezdni, częściowo na chodniku, częściowo na jezdni dosłownie kilka metrów za znakiem pionowym wyznaczającym początek strefy zamieszkania (D-40). Nie było w nim kierującego, więc po dłuższym bezowocnym oczekiwaniu strażnicy pozostawili za wycieraczką pojazdu zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia.
Jak ustalono w systemie (...)współwłaścicielami tego pojazdu są obwiniona M. F. oraz jej ojciec R. F.. W dniu 07 lutego 2014 r., skierowano do obwinionej wezwanie do osobistego stawienia się w dniu 25.02.2014 r., w siedzibie Straży Miejskiej w O. w celu przesłuchanie jej jako podejrzanej o popełnienie wykroczenia z dnia 25.11.2013 r. W dniu 24 lutego 2014 r., obwiniona wysłała do Straży Miejskiej odpowiedź w której odmówiła złożenia wyjaśnień, kwestionując uprawnienia straży do prowadzenia postępowania w sprawie m. in. zarzucanego jej wykroczenia. W odpowiedzi Komendant (...)w O. pismem z dnia 10.03.2014 r., (doręczonym jej w dniu 13 marca 2014 r.,) wskazał, że w oparciu o przepis art. 96 § 3 kw ciąży na obwinionej obowiązek wskazania komu powierzyła pojazd, na które to pismo obwiniona w dniu 24.04.2014 r., odpowiedziała ponownie kwestionując prawo żądania od niej przez Straż Miejską wskazania takiej informacji.
( dowód: notatka urzędowa k. 3, wydruk z K. k. 4; wydruk z (...) k. 5-7; zawiadomienie i wezwanie k. 8; odpowiedzi obwinionej k. 9, 17; pismo SM z 10.03.2014 r. – k. 13 zeznania świadków D. M. k. 22v, M. P. k. 22v)
Obwiniona M. F. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniając przed Sądem podała, iż była jedynie wzywana do stawienia się w siedzibie straży miejskiej, a nie do wskazania kto kierował jej pojazdem. Podała, że zdarzenie z dnia 25.11.2013 r., było na tyle dawno, ze nie pamięta już kto w tym dniu kierował tym pojazdem. Podkreśliła że jej zdaniem z dokonanej przez nią analizy obowiązujących przepisów wynika, że straż miejska nie ma uprawnień do występowania w takich sprawach jak jej w charakterze oskarżyciela publicznego.
(wyjaśnienia k. 22)
Sąd zważył, co następuje:
Oceniając wyjaśnienia obwinionego należy wskazać, iż zasadniczo nie zasługują one na wiarę. Sąd podzielił je jedynie w tej części, w której stwierdziła on, że przed dniem wskazanym we wniosku o ukaranie nie otrzymała ona wezwania do wskazania komu powierzyła swój pojazd w dniu 25.11.2013 r. Warto jednak w tym miejscu podkreślić, że obwiniona, mimo, iż pismo oskarżyciela z dnia 07.02.2014 r. nie zawierało wezwania do wskazania osoby, która kierowała lub, której powierzono do kierowania pojazd należący do obwinionej to w odpowiedzi na to pismo, datowanej 27.02.2014 r., wyraźnie stwierdziła, że takiej informacji nie udzieli. Sąd, jednak, aby treść wyroku w pełni odpowiadała normie określonej w przepisie art. 96 § 3 kw zmienił datę od której należało uznać, że obwiniona uchyliła się od ciążącego na niej obowiązku, określając ją na dzień 18 marca 2014 r., a więc dzień, w którym obwiniona otrzymała pismo podpisane przez komendanta Straży Miejskiej w O. z dnia 10 marca 2014 r., które de facto zawierało takie żądanie.
W świetle zeznań obu przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, co do wiarygodności, których nie ma żadnych zastrzeżeń jest oczywiste, że nie ustalony ostatecznie kierujący pojazdem należącym do obwinionej w dniu 25.11.2013 r., popełnił wykroczenie w postaci zaparkowania tego pojazdu w miejscu niedozwolonym. Jak zgodnie podkreślili świadkowie za wycieraczką na szybie tego pojazdu pozostawili oni zawiadomienie o treści jak na k. 8.
Wbrew wielokrotnie powtarzanym przez obwinioną wywodom, w obecnie obowiązującym stanie prawnym strażnicy straży gminnej czy też miejskiej mają pełne prawo, zarówno do kierowania do właścicieli pojazdów żądań wskazania, komu powierzyli oni taki pojazd do kierowania lub używania jak i prawo do prowadzenia czynności wyjaśniających, kierowania wniosków o ukaranie do sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków odwoławczych. Przepisami ustawowymi statuującymi takie uprawnienia są przepisy art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (tekst. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1383) oraz znowelizowany z dniem 31 grudnia 2010 r., przepis art. 17 § 3 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Z tą samą datą znowelizowany został również przepis art. 129 b ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Prawo o ruchu drogowym i rozszerzył on tym samym uprawnienia strażników straży gminnej (miejskiej) do kontroli ruchu drogowego, w tym zakresie naruszeń przepisów o zatrzymaniu lub postoju pojazdów. Tym samym strażnicy ci uzyskali w ramach wykonywania tej kontroli prawo do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie – art. 129b ust. 3 pkt 7 cyt. Prawa o ruchu drogowym. (Vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 02.04.2014 r., Sygn. akt V KK 378/13 – LEX nr 1391275 i argumenty w nim przytoczone)
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Straż Miejska w O. przeprowadzając na podstawie art. 54 kpw w zw. z art. 56 § 2 kpw czynności wyjaśniające miała prawo, a wręcz obowiązek ustalić kto dopuścił się czynu określonego w przepisie art. 92 § 1 kw, który miał miejsce w dniu 25.11.2013 r. Konsekwencją uznania, że obwiniona odmówiła spełnienia tego żądania było skierowanie przeciwko niej niniejszego wniosku o ukaranie.
W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, iż obwiniona swoim zachowaniem w pełni wypełniła znamiona zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw dokonując jedynie korekty w zakresie daty jego popełnienia.
Sąd wymierzył obwinionej karę 200 złotych grzywny, uznając, że jest ona adekwatna do stopnia jej winy i uwzględnia zwłaszcza względy prewencji szczególnej. Postawa obwinionej, którą prezentowała w ciągu całego postępowania, również sądowego nie może być postrzegana jako wyłącznie realizację jej konstytucyjnego prawa do obrony. Obwiniona nawet nie próbowała przyjmować do wiadomości rzeczowych argumentów organów procesowych. Korzystając często z obiegowych i niezweryfikowanych opinii z różnych portali internetowych powtarzała uparcie te same argumenty nie chcąc przyjąć prostej prawdy, że może nie mieć racji. Taka postawa musi przemawiać w sposób oczywisty na jej niekorzyść.
Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał stan zdrowia obwinionej.
Mając na uwadze możliwości finansowe obwinionej Sąd uznał, że obciążenie jej kosztami postępowania oraz opłatą sądową byłoby dla niej nadmiernym ciężarem.