UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2020 roku Sąd Rejonowy w Nowym Sączu zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powoda Ł. L. kwotę 4 156, 23 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, umorzył postępowanie w zakresie kwoty 1813,01 zł wobec dokonanej przez stronę pozwaną wypłaty kosztów najmu pojazdu zastępczego, w pozostałej części powództwo oddalił oraz orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c. W sprawie, w której powód domagał się pokrycia dalszych kosztów naprawy pojazdu, dalszych kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kosztów prywatnej opinii Sąd Rejonowy na podstawie opinii biegłego sądowego przyjął, że koszt naprawy w zakładzie nieposiadającym autoryzacji producenta pojazdu przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych wynosi 6039 ,40 zł netto, a nadto, iż uszkodzony pojazd w czasie zdarzenia wyposażony był w oryginalne elementy w obrębie powstałych uszkodzeń. Wskazał Sąd Rejonowy, że znajdująca się w aktach fakturach kosztów naprawy nie obejmuje kosztów nabycia części zamiennych, których wartość wg biegłego wynosi 3867,63 zł. Nie uwzględnił Sąd Rejonowy stanowiska pozwanego ubezpieczyciela, że wyliczony koszt naprawy winien ulec obniżeniu z uwagi na możliwość dokonania naprawy w warsztacie współpracującym z ubezpieczycielem przy zastosowaniu rabatu na części zamienne w wysokości 14 %, a na materiały lakiernicze w wysokości 40 %. Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że uszczerbek w majątku poszkodowanego pokrywa się poprzez zwrot rynkowych kosztów naprawy bowiem poszkodowany nie jest obowiązany do naprawy pojazdu w warsztacie wskazanym przez ubezpieczyciela sprawcy, ani do zakupu części niezbędnych do naprawy w miejscu wskazanym przez tego ubezpieczyciela.

Apelacja strony pozwanej zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie art 227 k.p.c. przez pominięcie dowodu w postaci przesłuchania świadka, który dokonał naprawy. Zdaniem strony apelującej bezpodstawne jest założenie, że skoro kwota naprawy wyliczona przez biegłego sądowego jest wyższa od kwoty wskazanej na fakturze to tym samym naprawa nie była pełnowartościowa. Podniesiono też zarzut naruszenia art. 361 w związku z art 6 k.c. przez przyjęcie, że wysokość szkody wynosi 6468,07 zł netto + 50 % VAT podczas, gdy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu i przedłożył fakturę na kwotę niższą zatem w tej sytuacji zasadnym było ograniczenie wysokości szkody do kosztów realnie poniesionych na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Ubezpieczyciel zarzucił także sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 354 k.c. przez ustalenie wysokości szkody w pojeździe bez uwzględnienia rabatów oferowanych poszkodowanym przez pozwanego ubezpieczyciela, choć istniała możliwość nabycia części zamiennych i materiałów lakierniczych w cenach preferencyjnych, która to informacja znalazła się w decyzji skierowanej do poszkodowanego. Domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda jedynie kwoty 860,92 zł strona pozwana wywodziła, że skoro doszło do naprawy za kwotę wynikającą z faktury to uprawnione jest przyjęcie, iż naprawa za tą kwotę przywracała pojazd do stanu sprzed szkody. Wywiedziono także, że wyliczenie szkody bez uwzględnienia rabatów stanowi przejaw uchylania się od obowiązku współdziałania wynikającego z art. 354 § 2 k.c.

Apelacja jest nieuzasadniona.

Sąd Okręgowy przyjmuje ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i wynikające stąd wnioski za własne.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pokrycie uszczerbku majątkowego zaistniałego w mieniu poszkodowanego na skutek zdarzenia szkodzącego polega na rekompensacie kosztów niezbędnych do doprowadzenia pojazdu do stanu analogicznego jak przed zdarzeniem drogowym. Nawet jeśli poszkodowany poniósł koszty niższe to w przypadku, gdy prawidłowe dokonanie naprawy wymaga kosztów wyższych, poszkodowanemu przypada odszkodowanie równe kosztom wyższym/ postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2018 roku, III CZP 51/18, postanowienie Sądu Najwyższego III CZP 91/18, postanowienie Sądu Najwyższego III CZP 102/18/.

W niniejszej sprawie poszkodowany wykazał, że poniósł pierwotnie koszt częściowy w wysokości 3500 zł ponieważ nie dysponował środkami na naprawę wszystkich uszkodzonych elementów pojazdu. Z faktu tego nie można więc wyciągać wniosku, niezależnie od wskazanych wyżej stanowisk judykatury, że odszkodowanie przypadające poszkodowanemu winno się do tej kwoty ograniczyć albowiem tylko w takim zakresie udowodniono jego koszty. Słusznie Sąd Rejonowy zauważył, iż niemożliwe jest aby za kwotę wskazaną przez powoda doprowadzić pojazd do stanu sprzed szkody. Z przedmiotowej faktury bowiem wynika, iż obejmuje ona należność za usługę, a nie obejmuje kosztów sprzedaży części zamiennych, zaś sama wartość części wynik wynosi wg wyliczeń biegłego 3867,03 zł. W konsekwencji za profesjonalną i rzetelną należy uznać opinię biegłego, w której wskazano, iż koszt naprawy przedmiotowego pojazdu w warsztacie naprawczym nie posiadającym autoryzacji producenta pojazdu wynosi kwotę 6039,40 zł netto czyli 7 428,46 zł brutto. Dodatkowo należy zaznaczyć, iż pozwany ubezpieczyciel kalkulował koszty robocizny na kwotę 55 zł za roboczogodzinę podczas, gdy koszt rynkowy kształtuje się na poziomie 100 zł netto za roboczogodzinę. Okoliczność ta prowadzi do wniosku, że kalkulacja strony pozwanej była znacząco zaniżona. Niezbędne zatem i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone wg cen występujących na lokalnym rynku stanowią sumę należnego poszkodowanemu odszkodowania skoro nie wykazano by wyliczony przez biegłego sądowego koszt prowadził w przypadku wykonania takiej naprawy do wzrostu wartości pojazdu /uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11/. Nie znajduje też podstaw żądanie zastosowania możliwych do uzyskania rabatów w przypadku, gdy naprawa nastąpi w wskazanym przez pozwanego ubezpieczyciela warsztacie. Poszkodowany bowiem nie ma obowiązku poszukiwania najtańszego warsztatu zatem jeśli poniesiony koszt naprawy jest kosztem rynkowym to tym samym stanowi on równowartość uszczerbku majątkowego, który ubezpieczyciel obowiązany jest wyrównać. Restytucja winna nastąpić w postaci świadczenia pieniężnego, co prowadzi do wniosku, że ubezpieczyciel nie posiada uprawnienia do wyrównywania szkody przez restytucję naturalną. Ponadto, rabaty obowiązujące na mocy umów łączących ubezpieczycieli z określonymi podmiotami gospodarczymi nie mogą być traktowane jako obowiązujące stawki rynkowe ponieważ stanowią wyłącznie wynik negocjacji pomiędzy zainteresowanymi stronami. Poszkodowanemu natomiast przepada świadczenie pieniężne w takim zakresie, w jakim sam zmuszony byłby je spełnić korzystając z usług dostępnych na rynku czyli powszechnie. Przyjęcie cen proponowanych przez pozwanego ubezpieczyciela nie stanowiłoby wyliczenia szkody według wartości rzeczywistej bowiem niewątpliwie sam ubezpieczyciel miał wpływ na kształtowanie się cen jakie obowiązują w warsztatach z nim współpracujących.

Z tych względów apelację jako niezasadną oddalono na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł po myśli art. 98 w związku z art. 108 § 1 k.p.c. oraz w oparciu o Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Bożena Cincio-Podbiera

(...)

(...)

1. (...)

2. (...)

3. (...)
(...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE