UZASADNIENIE

Powód M. G. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. M. G. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) SA w W. kwotę 4.478,55 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu.

Powód swoje roszczenie uzasadnił wskazując, że w dniu 12 grudnia 2020 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód S. (...) nr rej. (...), należący do poszkodowanego G. R.. Sprawcą szkody został uznany posiadacz samochodu ubezpieczonego w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Na czas niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu na okres 23 dni poszkodowany wynajął pojazd zastępczy, którego koszt wyniósł 135,30 zł. za dobę. Za usługę najmu pojazdu zastępczego strona powodowa wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 3.111,90 zł. brutto. Ponadto poszkodowany korzystał z przechowania na parkingu swojego pojazdu przez okres 23 dni. W związku z powyższym strona powodowa wystawiła fakturę VAT na kwotę 848,70 z. brutto. Z tytułu holowania pojazdy strona powodowa wystawiła fakturę na kwotę 1328,40 zł. Poszkodowany zlecił także powodowi wykonanie czynności oględzin pojazdu oraz kosztorysu naprawy, a powód za te czynności wystawił fakturę w wysokości 615 zł. brutto.

W wyniku umowy cesji powód nabył wierzytelność przysługującą zbywcy wobec strony pozwanej w związku z przedmiotową szkodą. Pozwana została poinformowana o dokonanych cesjach wierzytelności i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń w tym zakresie. Ubezpieczyciel co do zasady uznał swoją odpowiedzialność w przedmiotowej sprawie i przyznał odszkodowanie w łącznej wysokości 922,50 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego uznając co do zasady jedynie 10 dniowy okres najmu, weryfikując stawkę powoda do kwoty 92,25 zł. Powód wskazał, że pojazd poszkodowanego uległ tzw szkodzie całkowitej, przez co poszkodowany miał otrzymać odszkodowanie równe różnicy pojazdu sprzed szkody i wartości pojazdu uszkodzonego. Uzyskane środki powinny pozwolić mu zakupić pojazd o porównywalnych parametrach i zakończyć korzystanie z zastępczego pojazdu. Według powoda po wypłacie odszkodowania tytułem szkody całkowitej poszkodowany był uprawniony jeszcze do najmu auta zastępczego przez 7 dni od dnia wypłaty pełnego odszkodowania. Powód podkreślił, że poszkodowany, przed wypłatą odszkodowania nie miał środków finansowych na zakup innego pojazdu, dlatego najem pojazdu zastępczego do dnia 5 stycznia 2021 r. był dla poszkodowanego niezbędny, biorąc pod uwagę ostateczną datę wypłaty odszkodowania 24 grudnia 2020 r., a tym samym czynności umożliwiające zbycie pojazdu mógł podjąć najwcześniej w dniu 28 grudnia 2020 r. tj w poniedziałek, miał na to niespełna 4 dni gdyż dzień 1 stycznia 2021 r. wypadał w piątek i były dniem wolnym od pracy, tak samo jak sobota i niedziela. Powód wyjaśnił, że poszkodowany oddał pojazd 6 dni po wypłacie odszkodowania. Powód wskazał także, że pozwana uznała tylko w części koszt parkingu i wypłaciła z tego tytułu tylko 300 zł. brutto, uznając za uzasadniony 10 dniowy okres parkowania przy stawce 30 zł. brutto doba. Także uznała koszty holowania pojazdu tylko w części tj w zakresie kwoty 202,95 zł. Powód podkreślił także, że w sposób kompleksowy wykonał usługę, w tym holował uszkodzony pojazd. Podkreślono, że odpowiedzialność pozwanej jest bezsporna i nie jest kwestionowana przez strony, w związku z powyższym, spór sprowadza się do żądania zwrotu pełnej kwoty odszkodowania.

Powód stwierdził, że pozwana ostatecznie odmówiła dokonania zapłaty na jego rzecz. Powołano się również na orzecznictwo sądów powszechnych w których wskazano, że poszkodowany ma prawo dokonania wyboru warsztatu, któremu zleci naprawę samochodu, o ile koszty naprawy wyliczone przez ten warsztat będą konieczne i uzasadnione. Podkreślono, że sam poszkodowany ma prawo do dokonania wyboru podmiotu, od którego najmie pojazd zastępczy.

Wskazano, ze podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela jest art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Poszkodowany dokonał wynajęcia pojazdu zastępczego u wybranego przez siebie podmiotu, a stronie pozwanej zostały przedstawione faktury VAT określające wysokość rzeczywiście poniesionej szkody. Wysokość odszkodowania świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Zdaniem powoda zastosowanie mają przepisy art. 361 k.c., a reguły nakazują przyznanie pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zdaniem strony nie ma już wątpliwości, że koszty i wydatki poniesione w związku ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę mogą być uznane za jedną z postaci szkody rzeczywistej. Podkreślono również, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową, a niemożność korzystania z pojazdu jest normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 k.c.

Powód podkreślał, ze może domagać się zgodnie z ww. przepisem, od strony przeciwnej, jako podmiotu odpowiedzialnego, odszkodowania obejmującego koszty, jeżeli zostały poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego. Koszt wynajęcia samochodu niewątpliwie, jest zdaniem strony kosztem niezbędnym, poniesionym w następstwie zdarzenia wywołującego szkodę. Kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi” są koszty ustalane według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego podmiot trudniący się wynajmem samochodów na rynku. Nie ma przy tym znaczenia fakt, ze ceny odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług na rynku. Powód powołał się na stanowisko Sądu Najwyższego, według którego poszkodowany wybierając podmiot, od którego najmie samochód zastępczy nie ma obowiązku poszukiwać wynajmującego oferującego najniższe ceny.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalanie powództwa, podkreślając bezpodstawność roszczenia. Przyznał okoliczności dotyczące zaistnienia zdarzenia oraz że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono kwotę 922,50 zł tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, kwotę 202,95 zł. tytułem holowania oraz kwotę 300 zł. tytułem parkingu.

Pozwany podkreślił, ze odszkodowanie za pozbawienie możliwości korzystania z pojazdu niekoniecznie musi być równe czynszowi najmu, który zapłacił poszkodowany. Powołał się na orzecznictwo SN, zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela winno obejmować niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Powołano się na art. 354 § k.c., który obliguje poszkodowanego do minimalizowania rozmiarów szkody, także w odniesieniu do kosztów wynajmu samochodu zastępczego, podkreślając, że nie można zaakceptować, że poszkodowany może w sposób dowolny podejmować decyzje gospodarcze, a skutki tych decyzji mają obciążać ubezpieczyciela. Odnosząc się do stawki najmu pojazdu podkreślono, że coraz większa liczba podmiotów świadczących usługi w zakresie wynajmowania pojazdów sprawia, że usługę tę można zrealizować w bardzo szerokim zakresie cenowym. Podkreślono, że (...) SA nie narzuca stawek jakimkolwiek podmiotom, jednak zakład ubezpieczeń ma prawo do weryfikacji roszczeń składanych przez poszkodowanych. Zasadą jest, że naprawienie szkody polega na wyrównaniu uszczerbku powstałego w związku z zajściem zdarzenia wywołującego szkodę, a zatem odpowiedzialna za szkodę osoba zobowiązana jest zwrócić poszkodowanemu niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty, ustalone według cen na rynku lokalnym. Pozwany wyjaśnił, że przy likwidacji szkody uznał za zasadny okres najmu za okres 10 dni przy stawce 75 zł. netto za dzień najmu. Uznany okres przestoju pojazdu został określony w ten sposób, że oczekiwanie na oględziny 4 dni (14.12.-18.12), oczekiwanie na wydanie decyzji o szkodzie całkowitej: 6 (18.12-24.12). Według pozwanego czasu, który przekracza ww. zestawienie nie można uznać za normalne następstwo wypadku, za które pozwany ponosi odpowiedzialność. Pozwany wskazał również, że w chwili zgłoszenia szkody pozwany poinformował poszkodowanego o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego oraz akceptowalnych stawkach w piśmie z dnia 15 grudnia 2020 r. Odnośnie roszczenia za holowanie pojazdu to poszkodowanemu wypłacono 202,95 zł., a w pozostałym zakresie roszczenie w tym zakresie jest kwestionowane. Podkreślono, że zasadą jest, ze naprawienie szkody polega na wyrównaniu uszczerbku powstałego z zajściem zdarzenia wywołującego szkodę, a zatem osoba odpowiedzialna za szkodę zobowiązana jest zwrócić niezbędne i ekonomiczne koszty, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym. W związku z powyższym usługa powinna być wykonana w sposób racjonalny, możliwie najmniejszym nakładem sił i kosztów. Według pozwanego wypłacona z tego tytułu kwota stanowi średnią zryczałtowaną cenę za holowanie pojazdu na dystansie w konkretnym zdarzeniu, obejmująca dojazd, załadunek i rozładunek. Wskazano także, że istniała możliwość kontaktu z (...) i uzyskania pomocy w organizowaniu holowania i najmu pojazdu zastępczego. Według strony wydatki poniesione przez poszkodowanego, a przekraczające kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym i nie można uznać ich za ekonomicznie uzasadnione i celowe. Nie można obarczać pozwanego koniecznością ponoszenia kosztów, które zostały wywołane wbrew obowiązkowi minimalizacji szkody wynikającego z art. 826 k.c. oraz art. 16 ust 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Odnośnie kosztu parkingu, pozwany wskazał, że roszczenie zostało uwzględnione w kwocie 300 zł., za 10 dni parkowania po 30 zł. brutto za dzień. Kwota ta jest odzwierciedleniem stawek za parkowanie, które pobierają podmioty świadczącego tego typu usługi na lokalnym rynku. Podkreślono również, że w piśmie z dnia 21 grudnia 2020 r. pozwany proponował pomoc w zbyciu pozostałości. Według ubezpieczyciela, całkowicie bezzasadne jest żądanie zapłaty kosztów sporządzenia prywatnego kosztorysu gdyż nie ma on adekwatnego związku przyczynowego z dochodzoną szkodą, gdyż powód nie dochodzi zapłaty odszkodowania za szkodę w pojeździe. Zakwestionowano również datę naliczania odsetek.

W piśmie z dnia 21 lipca 2022 powód podtrzymał swoje stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 grudnia 2020 r. doszło do kolizji w której jej sprawca posiadał zawartą z pozwanym (...) SA w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Uszkodzeniu uległ S. (...) nr rej. (...), stanowiący własność G. R..

bezsporne

Po szkodzie zakres uszkodzeń pojazdu powstałych na skutek kolizji spowodował, że pojazd poszkodowanego uległ tzw. szkodzie całkowitej.

bezsporne

Ww .samochód został przewieziony i przyjęty do serwisu naprawczego powoda w związku z czym na czas likwidacji szkody niezbędny był pojazd zastępczy. G. R. w dniu 14 grudnia 2020 zawarł z powodem PHU (...) umowę najmu pojazdu zastępczego V. (...). Strony umowy ustaliły, że stawka najmu ustalona zostanie według cennika za każda rozpoczętą dobę wynajmu.

dowód: umowa najmu k. 25,

W dniu 13 stycznia 2021 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr 80/2021, w której ilość dni najmu określona została na 23, zaś łączny koszt najmu opiewał na kwotę 2.530 zł. netto tj. 3111,90 zł. brutto, fakturę VAT nr 81/2021, w której łączny koszt parkingu uszkodzonego pojazdu opiewał na kwotę 690 zł. netto tj. 848,70 zł. brutto, fakturę nr 82/2021 dotyczącą wykonania oględzin, rozbiórkę pojazdu do oględzin, w której łączny koszt opiewał na 500 zł. netto, 615 zł. brutto, fakturę nr 83/2021, w której koszt holowania pojazdu na trasie C. – O., dojazd, załadunek, rozładunek określony został na kwotę 540 zł. netto tj. 664,20 zł. brutto.

W dniu 27 stycznia 2021 r. powód wystawił również na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr 84/2021 której koszt holowania pojazdu na trasie O. - C., dojazd, załadunek, rozładunek określony został na kwotę 540 zł. netto tj. 664,20 zł. brutto.

dowód: faktury k. 27-31

W dniu 29 kwietnia 2021 r. poszkodowany G. R. zawarł z powodem PHU (...) z siedzibą w O. umowę przelewu wierzytelności – obejmującą wierzytelności wobec (...) SA z tytułu szkody powstałej w ww. pojeździe S., za którą odpowiedzialność z tytułu OC sprawcy szkody ponosi pozwany, a której elementem jest wynagrodzenie za wynajem auta zastępczego po weryfikacji w kwocie 2.189,40 zł., holowanie auta uszkodzonego po weryfikacji w kwocie 1.125,45 zł., oględzin auta uszkodzonego po weryfikacji 615 zł., oraz wynajmowanie miejsca parkingowego po weryfikacji w kwocie 548,70 zł. przysługującej im w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną.

dowód: umowa cesji k. 23

Powód wezwał pozwaną do zapłaty, która przyznała odszkodowanie jedynie w kwocie 1.425,45.zł., w pozostałym zakresie odmówiła wypłaty świadczenia. Pozwana zweryfikowała koszty najmu pojazdu zastępczego do 10 dni najmu ze stawką dobową 92,25 zł. brutto, koszt parkingu do kwoty 300 zł. brutto i koszt holowania w kwocie 202,95 zł. brutto. Z tytułu uznania szkody za szkodę całkowitą przyznała odszkodowanie w kwocie 4.400 zł.

bezsporne, ponadto dowód: pisma k. 17- 22

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w części. Co do zasady stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami.

W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanego kwoty 4.478,55 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionował czas trwania okresu najmu i parkowania jak i wysokość stawek. Podnosił, m.in. że poszkodowany miał ofertę samochodu zastępczego z korzystniejszą, tańszą propozycją najmu.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność pozwanego za skutki wypadku komunikacyjnego, w którym uszkodzony został pojazd S. (...) stanowiący własność G. R.. Niewątpliwie zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty wynagrodzenia za czynszu najmu pojazdu zastępczego holowanie, przechowania na parkingu, sporządzenia kosztorysu może stanowić szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Odpowiedzialność bezpośredniego sprawcy szkody wynika z art. 436 § 2 k.c., natomiast odpowiedzialność pozwanego ma charakter akcesoryjny na podstawie zawartej ze sprawcą zdarzenia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 822 § 1 i 4 k.c.). Odpowiedzialność swoją pozwany uznał już w postępowaniu likwidacyjnym, w którym wypłacił poszkodowanemu kwotę 1.425,45 zł. tytułem odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego, holowaniem, przechowaniem na parkingu jak i kwotę 4.400 zł. tytułem likwidacji tzw. szkody całkowitej.

W ocenie Sądu powód był legitymowany czynnie do wystąpienia z roszczeniem związanym z naprawą i najmem pojazdu zastępczego. Z materiału dowodowego wynika, ze w dniu 29 kwietnia 2021 r. G. R. zawarł z powodem PHU (...) z siedzibą w O. umowę cesji wierzytelności zgodnie, którą scedował na niego roszczenia dotyczące odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów związanych z korzystaniem samochodu zastępczego, holowania, oględzin, wynajmowania miejsca parkingowego (dowód: umowa cesji k. 23). Umowa ta nie była kwestionowana przez pozwanego.

Odnośnie wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, to wskazać należy, że powód domagał się refundacji kosztów najmu pojazdu według stawki w wysokości 110 zł. netto tj 135,30 zł. złotych brutto za dobę ( dowód faktura k. 27). Pozwany uznał stawkę 75 zł. netto za dzień najmu, albowiem za taką kwotę proponował zorganizowanie wynajmu pojazdu.

W ocenie Sądu wysokość czynszu, jaki zobowiązany był zapłacić poszkodowany G. R., miała obowiązek wykazać strona powodowa (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.) W niniejszej sprawie powołała się ona na umowę najmu pojazdu z dnia 14 grudnia 2020 r., podkreślając, że wartość, jaką został obciążony najemca nie odbiega od stawek czynszu lokalnego. Z umowy tej wynika, że udostępnienie auta zastępczego nastąpiło odpłatnie według cennika, brak jednak wskazania jakiejkolwiek wartości w tym zakresie, brak także cennika na który się powołano (umowa k. 25). Z zebranego materiału dowodowego wynika, że przyjęta przez powoda stawka najmu pojazdu zastępczego mieści się w granicach stawek konkurencyjnych wypożyczalni w regionie, przy uwzględnieniu okresu najmu, albowiem powód przedłożył cenniki obowiązujące u innych podmiotów (dowód: cenniki k. 82-85). Jednakże cenniki te wykazują ogólnie obowiązujące stawki, a nie wartość stawki, którą zgodnie z umową obciążony był poszkodowany. W ocenie Sądu ubezpieczyciela można obciążyć stawką, jaką zobowiązany był zapłacić G. R., albowiem to są jego koszty jakie miał obowiązek pokryć w związku ze szkodą. W ocenie Sądu wykazanie przez powoda, że wartość stawki, której domaga się od ubezpieczyciela mieści się w stawkach stosowanych za najem pojazdu klasą odpowiadającą ww. pojazdowi, nie spełnia wymogu wykazania, ze taką stawkę miał obowiązek zapłacić poszkodowany.

W ocenie Sądu wysokość czynszu najmu należało ustalić na poziomie wysokości wskazanym przez stronę pozwaną. Zgodzić się należy ze stroną powodową, że poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania oferty najtańszej i najkorzystniejszej. Wskazać jednak należy, że widoczna jest w ostatnim okresie tendencja organizowania przez ubezpieczycieli najmu pojazdu zastępczego, albowiem najem taki stał się w ostatnim czasie bardzo popularny. Podkreślić należy, że na poszkodowanym ciąży obowiązek minimalizacji szkody, obowiązek współdziałania wynikający z art. 354 k.c. Zgodnie z art. 354 § 1 k.c. dłużnik, którym jest w niniejszej sprawie ubezpieczyciel, powinien wykonywać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadami współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób im odpowiadający. Natomiast § 2 ww. przepisu stanowi, że w taki sam sposób wierzyciel, którym w niniejszej sprawie jest pokrzywdzony, powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że ubezpieczyciel nie może ponosić odpowiedzialności za działanie poszkodowanego. Podkreślić należy, iż wyrównaniu podlegają jedynie ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego (por. uchwałę SN z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). W tej kategorii mieszczą się rzeczywiście poniesione koszty na najem auta o tych samych lub zbliżonych parametrach, co uszkodzony samochód (w związku z szeregowaniem samochodów według ich typów, wyznacznikiem w tym zakresie jest sklasyfikowanie obu pojazdów w tym samym segmencie), choćby nawet były wyższe, niż skalkulowane według średnich stawek obowiązujących na rynku lokalnym (por. uchwałę SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03); Podkreślić jednak należy, że odszkodowanie nie powinno stanowić źródła komukolwiek przysporzenia.

W ocenie Sądu złożenie propozycji zorganizowania najmu i nieskorzystanie z niej przez poszkodowanego bez uzasadnionej podstawy powoduje, że takie postępowanie jest traktowane jako przyczynianie się do powiększania szkody. Ciężar dowodu wykazania, że propozycja była złożona i do poszkodowanego dotarła, obciąża ubezpieczyciela. Pozwany wykazał ten fakt, m.in. formularzem zgłoszenia szkody jak i wydrukiem pisma skierowanego do poszkodowanego, w którym przedstawiono propozycję najmu i wskazano stawkę, do której ewentualny najem z innego źródła będzie weryfikowany ( dowód: wydruk pisma k. 56-58, formularz k.52-55). Poszkodowany miał prawo skorzystać z najmu pojazdu zastępczego z wybranej przez siebie wypożyczalni, niemniej jednak okoliczność ta nie powinna obciążać ubezpieczyciela, który proponował poszkodowanemu najem za swoim pośrednictwem. Strony umowy najmu powinny dostosować w takiej sytuacji stawkę najmu do stawek akceptowalnych przez pozwanego, za które sam taki najem mógłby zorganizować poszkodowanemu. W związku z powyższym strona pozwana wykazała, że proponowała poszkodowanemu najem pojazdu. Z przedmiotowych ww. dokumentów wynika wprost, że ubezpieczyciel zaproponował poszkodowanemu wynajem pojazdu zastępczego w dniu zgłoszenia szkody i wskazał stawkę, do której będzie zweryfikowany najem w innej firmie. Niewątpliwe ta okoliczność ma istotne znaczenie dla oceny zasadności dochodzonego odszkodowania w tym zakresie.

Podkreślić należy, że również Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie – jak słusznie zauważa pozwany - stwierdził, że poszkodowany nie jest wprawdzie związany propozycją najmu pojazdu zastępczego złożoną przez ubezpieczyciela, jednakże korzystając z usług podmiotu, którego stawki są wyższe niż uznawane przez ubezpieczyciela naraża się na ryzyko nieodzyskania wszystkich kosztów poniesionych tytułem najmu pojazdu zastępczego ( uchwała Sądu Najwyższego z 24.08.2018 r., III CZP 20/17). W przypadku szkody, na której wysokość poszkodowany ma wpływ, ma on obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem w celu jej minimalizacji nawet kosztem drobnych niedogodności o charakterze niemajątkowym. Sąd nie podzielił stanowiska powoda w zakresie interpretacji, że pozwany nie wykazał złożenia konkretnej oferty. Brak jest jakichkolwiek podstaw aby uznać, ze pozwany nie miał możliwości wynajęcia pojazdu na warunkach przedstawionych w swojej propozycji. Brak jest jakichkolwiek podstaw aby uznać, ze skorzystanie z propozycji pozwanego było dla poszkodowanego G. R. nadmiernym obciążeniem. Ogólne, teoretyczne rozważania strony powodowej w tym zakresie nie mogą obciążać strony pozwanej, albowiem ona jest odpowiedzialna za tę konkretną szkodę.

W związku powyższym Sąd, dokonując rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ustalił, że stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego, której domaga się powód w kwocie 135,30 zł brutto nie jest stawką zasadną w niniejszej sprawie i zasadnym było przyjęcie stawki proponowanej przez pozwanego.

Sporny był również między stronami czas trwania najmu pojazdu zastępczego. Wskazać należy, że w powód podkreślał, że ten czas konieczny wynosił 23 dni. Stanowisko to podważał pozwany, twierdząc, że był to czas 10 dni. Podkreślić jednak należy, że to powód powinien wykazać okoliczności, że w danym przypadku czas ten powinien wynosić 23 dni. Powód powoływał się na stanowisko, że przyjmuje się że w przypadku wystąpienia szkody całkowitej poszkodowany jest uprawniony do korzystania z pojazdu zastępczego przez okres kolejnych 7 dni od daty wypłaty odszkodowania jako okres odpowiedni na zagospodarowanie wraku uszkodzonego pojazdu. Sąd nie kwestionuje, że mogą się zdarzyć sytuacje, że poszkodowani nie są w stanie zorganizować sobie nowego pojazdu już w dniu wypłaty odszkodowania. Podkreślić jednak należy, że to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), że w tym konkretnym przypadku poszkodowany nie miał możliwości nabycia pojazdu w dniu wypłaty odszkodowania i nabył go dopiero w dniu 3 stycznia 2021 r. Na tę okoliczność powód nie przedstawił żadnego środka dowodowego. Podkreślić należy, że już pismem z dnia 21 grudnia 2020 r. pozwany poinformował poszkodowanego o szkodzie całkowitej, a tym samym już z dniem uzyskania tej informacji mógł on podejmować czynności związane z organizacją zakupu nowego samochodu. Jak wynika z pozwu wypłata odszkodowania nastąpiła 24 grudnia 2020 i brak jest jakichkolwiek podstaw aby uznać datę 3 stycznia 2021 r. wskazaną przez powoda.

Strona powodowa pomimo, że ubezpieczyciel kwestionował czas trwania umowy najmu, że okres ten powinien być wydłużony do 23 dni, powyższej okoliczności nie wykazała. Bezsporna była okoliczność, że poszkodowany miał wynajęty pojazd od dnia 12 grudnia 2020 r (dowód formularz szkody k.53), a odszkodowanie zostało wypłacone z tytułu szkody całkowitej w dniu 24 grudnia 2020 r. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę, okres świąteczny to należało uwzględnić okres jedynie do dnia 31 grudnia 2020 r., albowiem powód w żaden sposób nie wykazał, że był to w danym przypadku okres dłuższy, powołując się jedynie ogólnie na hipotetyczne sytuacje. W związku z powyższym Sąd uznał, że czas konieczny wynajęcia samochodu to okres 20 dni.

W związku z powyższym w przypadku żądania dotyczącego odszkodowania za najem pojazdu zastępczego Sąd uwzględnił okres 20 dni w stawce po 92,25 zł. brutto czyli łącznie 1.845 zł. Biorąc pod uwagę, że pozwany wypłacił kwotę 922,50 zasadne roszczenie było tylko co kwoty 922,50 zł.

W niniejszej sprawie sporna była również wysokość kosztów związanych z holowaniem uszkodzonego pojazdu.

Sąd podzielił stanowisko strony pozwanej w zakresie braku podstaw do obciążenia go kosztami w wysokości 2 x 664,20 zł. za usługę związaną z holowaniem. W ocenie Sądu powód nie wykazał, że holowanie na odcinku 40 km przy stawce ponad 7 zł. za km jest stawką rynkową, obowiązującą na danym rynku lokalnym i rynkowymi stawkami są kwoty 184,50 zł za załadunek i rozładunek. Biorąc pod uwagę wysoką stawkę uwzględnioną przez powoda za 1 km tj ponad 7 zł, to należy uznać, że w stawce tej zawarta jest opłata za załadunek i rozładunek. W ocenie Sądu w standardowych przypadkach koszt holowania obejmuje oprócz samego przewozu załadunek pojazdu na platformę holownika i jego rozładunek w miejscu przeznaczenia. Powód nie wykazał, że ze względu np. na rodzaj pojazdu, zakres uszkodzeń konieczne były czynności ponadstandardowe, które uzasadniałyby poniesienie dodatkowych kosztów związanych z ww. czynnościami. Brak w niniejszej sprawie dowodów, które uzasadniałyby dodatkowe koszty związane z załadunkiem i rozładunkiem ze stawką 184,50 zł. brutto. W związku z powyższym Sąd z faktur 83/2021 oraz 84/2021 nie uwzględnił pozycji związanych i z dodatkowymi opatami za załadunek i rozładunek. Biorąc pod uwagę, że pozwany z tego tytułu wypłacił poszkodowanemu kwotę 202,95 zł. to należało uwzględnić roszczenie powoda dotyczące holowania w kwocie 387,45 zł.

Sąd podzielił stanowisko pozwanego w zakresie zasadności odszkodowania tytułem kosztów parkowania tj przechowywania uszkodzonego pojazdu na parkingu strzeżonym powoda do kwoty 30 zł. brutto za dobę. Powód nie wykazał w jakikolwiek sposób, aby wartość była wyższa za tego typu usługi. Biorąc pod uwagę zasadność okresu najmu 20 dni, taki okres Sąd też przyjął przy rozliczeniu odszkodowania za parking. Biorąc pod uwagę, że pozwany z tego tytułu wypłacił odszkodowanie w kwocie 300 zł., w ocenie Sądu zasadne było roszczenie powoda tylko w kwocie 300 zł.

Sąd nie uznał roszczenia powoda w zakresie kosztów związanych z usługą sporządzenia kosztorysu i oględzin. Powód w jakikolwiek sposób nie wykazał, że koszty te były konieczne. Brak jest jakichkolwiek informacji, aby pozwany uchylał się od wypłaty odszkodowania z tytułu szkody całkowitej a także aby zaniżał wartość odszkodowania. Powód nie wskazywał także, że przedmiotowe oględziny i kosztorys był konieczny w celu ustalenia rzeczywistej szkody, że miały wpływ na dochodzone przez poszkodowanego odszkodowanie.

O odsetkach orzeczono mając na uwadze treść przepisów art. 481 k.c., art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. W pozostałym zakresie roszczenia powoda oddalono jako nieuzasadnione.

Orzeczenie o kosztach w pkt 3 sentencji wyroku – opiera się na przepisie art. 100 k.p.c., a także na § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Uwzględniono przy tym, że powód wygrał w części tj w 64 %, a poniósł jego koszty procesu wyniosły 1317 zł, na które składają się: koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 400 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 917 zł, na którą składają się: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł

Biorąc pod uwagę, ze powód że powód wygrał w 36 %, a pozwany w 64 % to należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego 112,76 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3 wyroku).

Przewodniczący:	sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE