UZASADNIENIE

J. H. oraz Gmina K. wystąpiły z wnioskiem o zezwolenie na dokonanie czynności przekraczającej zwykły zarząd nieruchomością tj. na sprzedaż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - sklepu spożywczego napojów alkoholowych do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo, powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz powyżej 18% zawartości alkoholu przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, w lokalu użytkowym położonym w K. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu, Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze nr (...)

Jako podstawę prawną wniosku J. H. oraz Gmina K. wskazały art. 199 k.c. Uzasadniając żądanie podały, że na podstawie umowy najmu J. H. zajmuje dwa lokale użytkowe, których właścicielem jest Gmina K.. Niezależnie od tego jest właścicielką lokalu mieszkalnego położonego pod nr 2. Lokal nr (...) stanowi natomiast własność uczestników postępowania H. S. i K. S. (1). W lokalach użytkowych J. H. prowadzi dwie odrębne działalności gospodarcze: w postaci sklepu ogólnospożywczego, w którym sprzedaje także alkohol, drugi lokal jest zaadaptowany jako ogródek piwny. Wnioskodawcy wywodzili, że działalność gospodarczą obejmującą sprzedaż w sklepie alkoholu J. H. prowadzi od wielu lat posiadając wymagane koncesje. Termin upływu ostatniego zezwolenia mijał dnia 23 kwietnia 2018 r. W związku z tym dnia l grudnia 2017 r. drogą indywidualnego zbierania głosów podjęta miała być przez właścicieli lokali wchodzących w skład wspólnoty mieszkaniowej uchwała nr 1/2017 wyrażająca zgodę wnioskodawczyni na sprzedaż artykułów alkoholowych w lokalu użytkowym znajdującym się w budynku wspólnoty. Za przyjęciem uchwały oddano 83,58% głosów, przeciwko jej podjęciu zaś głosowali tylko uczestnicy postępowania K. i H. S..

K. S. (1) i H. S. w odpowiedzi na tak sformułowane żądanie wnieśli o oddalenie wniosku w całości - ze względu na fakt, iż zezwolenie na dokonanie czynności przekraczającej zwykły zarząd nie jest zgodne z interesami wszystkich właścicieli, a sprzeczność udzielenia takiej zgody z interesem uczestników postępowania przejawia się w: naruszeniu ich spokoju, niezakłóconego odpoczynku oraz ciszy nocnej — ze względu na zachowanie klientów lokalu w związku z rodzajem sprzedaży prowadzonej przez wnioskodawczynię.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. H. jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), w której znajdują się łącznie 4 lokale. Lokal mieszkalny położony pod numerem (...) z którym wiąże się udział w wysokości 16,420 w częściach wspólnych stanowi własność K. i H. S. (KW nr (...), lokal mieszkalny położony pod numerem 2, z którym wiąże się udział w wysokości 21,600 w częściach wspólnych stanowi własność wnioskodawczyni J. H. (KW nr (...)), zaś dwa lokale użytkowe, z którymi wiąże się udział w wysokości 61,980 w częściach wspólnych - własność Gminy K.. Lokale stanowiące własność Gminy K. J. H. zajmuje w ramach zawartych umów najmu, a w obu wskazanych lokalach prowadzona jest działalność gospodarcza w postaci sklepu spożywczego oraz baru gastronomicznego. Lokale te nie zostały wyodrębnione. Dla lokali tych prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu, Wydział V Ksiąg Wieczystych macierzysta księga wieczysta o numerze (...).

Dowód z: wydruków elektronicznych ksiąg wieczystych k. 9-30,

J. H. prowadzi działalność gospodarczą od października 1990 r. Lokal, w którym w którym zlokalizowany jest sklep spożywczy posiada w oparciu o umowy najmu nr (...) z dnia 16 lipca 2001 r. oraz nr (...) z dnia 23 sierpnia 2001 r. Od początku prowadzonej działalności J. H. działając na podstawie obowiązujących przepisów zwracała się do Prezydenta Miasta K. z wnioskami o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo, powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz powyżej 18% zawartości alkoholu przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży. Zezwolenia te były każdorazowo wydawane.

okoliczności bezsporne

W 2014 r. Straż Miejska (dalej jako SM) odnotowała cztery zgłoszenia dotyczące zakłócania ładu, spokoju i porządku publicznego w barze przy ul. (...) w K. prowadzonym przez J. H.. W dniu 21.08.2014 r. o godz. 13.40 SM przyjęła zgłoszenie anonimowe odnośnie choinki w doniczce umieszczonej za blisko okna piwnicznego - po interwencji właścicielka przestawiła doniczkę z choinką. Kolejne zgłoszenie miało miejsce w dniu 26.08.2014 r. o godz. 17.00. Było to także zgłoszenie anonimowe odnośnie blokowania dojścia do posesji, sprawcę wykroczenia patrol SM pouczył. W dniu 10.10.2014 o godz. 21.45 SM przyjęła kolejne zgłoszenie anonimowe. Była to skarga na uciążliwość lokalu, przeprowadzono rozmowę ze zgłaszającym, aby w godzinach nocnych zgłaszał Policji interwencje, gdyż SM w nocy nie pracuje. W dniu 20.10.2014 o godz. 20.20 SM przyjęła zgłoszenie od K. S. (1) odnośnie spożywania alkoholu przed barem i zaśmiecania. Patrol SM nie potwierdził zgłoszenia. W 2015 r. Straż Miejska nie miała zgłoszeń w sprawie baru przy ul. (...).

Dowód z: pisma z 09.07.2015 r. k.127

W 2017 r. J. H. otrzymała pismo z Centrum (...) i Wspólnotami Mieszkaniowymi sp. z o. o., działającego w imieniu Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) K. wzywającego ją do przestrzegania elementarnych zasad współżycia międzysąsiedzkiego i Regulaminu porządku domowego w związku ze skargami mieszkańców, dotyczącymi notorycznego zanieczyszczania klatki schodowej w czasie dotyczących wykonywanych prac remontowych lokalu

Dowód z: pisma z 20.02.2017 r. k.130

W dniu 2 lipca 2015 r. zostało wszczęte postępowanie w przedmiocie cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych przez J. H. z powodu zakłócanie porządku publicznego w sklepie i jego najbliższej okolicy. Dnia 14.09.2015 r. w sprawie DG.7340.2.2.2015 wydana została decyzja przez Prezydenta Miasta K. o umorzeniu postępowania w sprawie cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych nr: (...)) (...), 2) (...), 3) (...) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży w punkcie sprzedaży przy ul. (...) w K. wydanych na rzecz J. H. Sklep (...) z siedzibą w K. przy ul. (...). W uzasadnieniu decyzji organ ją wydający wskazał, że w trakcie postępowania nie potwierdziły się zarzuty mieszkańców.

Dowód z: decyzji z 14.09.2015 r. k.125

Termin ostatniego zezwolenia na sprzedaż alkoholu w sklepie spożywczym upływał dnia 23 kwietnia 2018 r. W związku z tym dnia l grudnia 2017 r. drogą indywidualnego zbierania głosów podjęta została przez właścicieli lokali wchodzących w skład wspólnoty mieszkaniowej uchwała nr 1/2017, której przedmiotem miało być wyrażenie zgody na sprzedaż artykułów alkoholowych w lokalu użytkowym znajdującym się w budynku wspólnoty. Za przyjęciem uchwały oddano 83,58% głosów, zaś przeciwko jej podjęciu głosowali współwłaściciele K. S. (1) i H. S.,

Dowód z: uchwały z 01.12.2017 r. k.41

W dniu 08.11.2018 r. (...) Osiedla (...) podjęła uchwałę nr (...) w której uchwalono, że nie jest w posiadaniu wiedzy, aby w przeciągu trwającej kadencji rady wystąpiły jakieś uciążliwości związane ze sprzedażą napojów alkoholowych w sklepie prowadzonym przez J. H.. (...) stwierdziła także w uchwale, że jest to jedyna placówka handlowa na terenie osiedla.

Dowód z: uchwały z 08.11.2018 r. k.160

Policja nie odnotowała zakłóceń porządku publicznego związanych ze sprzedażą przez J. H. napojów w sklepie spożywczym przy ul. (...) w K.. W bezpośrednim sąsiedztwie wokół sklepu incydentalnie zdarzyło się, że słychać było wulgaryzmy lub były rozsypane produkty mączne. W sklepie (...) prowadzi zbyt produktów ogólnospożywczych, w tym pieczywa. Doszło do sytuacji, w której dostawca chleba przez nieuwagę rozsypał dostarczany produkt, co zostało przez niego samego głośno skomentowane z użyciem wulgaryzmów. Sporadyczne przypadki interwencji miały miejsce pośród drzew, gdzie zbierała się młodzież. Nie jest to najbliższa okolica sklepu. W samym sklepie interwencje wprawdzie się odbywały niemniej jednak nie dotyczyły problemów z alkoholem, a kwestii schodów. Miała też miejsce interwencja w związku z awanturującym się K. S. (1).

Mieszkańcy pobliskich nieruchomości nie odczuwają niedogodności związanych ze sprzedażą alkoholu w sklepie prowadzonym przez J. H. i nie zgłaszali interwencji z powodu funkcjonowania sklepu.

K. i H. małżonkowie S. oraz J. H., od dłuższego czasu pozostają w konflikcie.

Dowód z: odpisu wyroku z 30.11.2016 r. k. 114, wezwania z 11.04.2016 r. k.126, poświadczenia z (...) k.129, zeznania świadka D. S. e-protokół rozprawy z dn. 15.10.2018 r. min. 00:15:14-00:35:27, zeznania świadka K. S. (2) e-protokół rozprawy z dn. 15.10.2018 r. min. 00:36:38, zeznania świadka A. H. e-protokół rozprawy z dn. 15.10.2018 r. min. 01:00:17- 01:11:59, zeznania świadka M. K. (dzielnicowy z KP K.) e-protokół rozprawy z dn. 28.11.2018 r. min. 00:03:50 – 00:16:07, zeznania świadka J. D. e-protokół rozprawy z dn. 28.11.2018 r. min. 00:17:20 – 00:28-27, uchwała Rady Osiedla (...) z dn. 08.11.2018 r. nr (...) k.160, zeznania świadka D. P. e-protokół rozprawy z dn. 21.01.2019 r. min. 00:03:21 - 00:10:59, zeznania świadka M. S. (1) e-protokół rozprawy z dn. 21.01.2019 r. min.00:11:43 – 00:20:02, zeznania świadka V. A. e-protokół rozprawy z dn. 15.05.2019 r. min. 00:01:22 – 00:07:21, zeznania świadka M. I. (policjant) e-protokół rozprawy z dn. 05.08.2019 r. min. 00:03:15 – 00:15:50, przesłuchanie w charakterze strony wnioskodawczyni J. H. e-protokół rozprawy z dn. 05.08.2019 r. min. 00:16:26 -00:28:26, przesłuchanie K. S. (1) w charakterze uczestnika postępowania e-protokół rozprawy z dn. 05.08.2019 r. min. 00:28:57 – 00:45:17

Zakupiony alkohol kupujący zabierają ze sobą do domu i nie spożywają go pod sklepem, nie zakłócając tym samym spokoju K. S. (1).

Dowód z przesłuchania K. S. (1) w charakterze uczestnika postępowania e-protokół rozprawy z dn. 05.08. (...). min. 00:33:33

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek podlega uwzględnieniu w całości.

W sprawie niniejszej powstał konflikt interesów jednego ze współwłaścicieli nieruchomości z interesami innych współwłaścicieli, co do możliwości prowadzenia na terenie tzw. małej wspólnoty mieszkaniowej działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży przez J. H. w lokalu użytkowym – sklepie spożywczym napojów alkoholowych. J. H. domagała się w związku z tym wyrażenia przez sąd zgody na zezwolenie dokonania czynności przekraczającej zwykły zarząd nieruchomością.

Poza sporem leżał fakt, że prowadzenie działalności gospodarczej takiej jaką wykonuje J. H. przekracza zakres zwykłego zarządu rzeczą i wobec tego wspólnota mieszkaniowa może ingerować w uprawnienia właścicieli lokali użytkowych i decydować, jakiego rodzaju działalność gospodarcza nie może być w nich prowadzona ( tak wynika min. z wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 9 czerwca 2016 roku sygn. I ACa 93/16, LEX nr 2111367; por. nadto wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 13 września 2012 r., III SA/Wr 183/12, LEX nr 1222438). W myśl art.199 k.c. do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli.

Na tle stanu faktycznego sprawy stwierdzić należy, że doszło do kolizji dwóch praw podlegających ochronie konstytucyjnej: mianowicie własności i wolności działalności gospodarczej.

Wyjaśniając zważyć należy, że Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia. Wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem. W myśl drugiego z nich, każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia. Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Wypełnienie tej gwarancji jest realizowane na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego, które dają dużą dozę swobody właścicielowi w korzystaniu z rzeczy, do której odnosi się jego prawo własności (zasada ta dotyczy również nieruchomości). Jak bowiem wynika z art. 140 oraz art. 144 k.c. w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. Przy czym właściciel nieruchomości powinien powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Współwłasność jest odmianą prawa własności. Wynikają z tego określone konsekwencje prawne. Każdy ze współwłaścicieli zachowuje prawo, o jakim mowa w art. 209 k.c., tj. może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa i zachowuje prawo zarządu rzeczą wspólną w granicach określonych w art. 199 k.c. (czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu) i art. 201 k.c. (czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną) - chyba, że współwłaściciele inaczej postanowili w umowie bądź sąd powszechny ustalił inaczej zasady wykonywania zarządu.

Drugim z praw podlegających konstytucyjnej ochronie jest prawo do swobody działalności gospodarczej. Ustawa zasadnicza w art. 20 wskazuje, że społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. Co do zasady więc, Konstytucja gwarantuje wolność działalności gospodarczej – jest to jedna z podstaw naszego ustroju. Poza wymienionymi w przepisie nie ma w istocie żadnych innych uwarunkowań, które by pozwalały wprowadzić tego rodzaju ograniczenia. Rozwinięcie tychże zasad zawarte było m.in. w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2168 z późn. zm.), której art. 6 ust. 1 stanowił, że podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, ( t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1292) zasada ta wyrażona została w art. 2 ustawy.

W niniejszej sprawie koniecznym było wyważenie, któremu z praw przyznać ochronę. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazała, że interesy właścicieli, którzy opowiedzieli się przeciwko wyrażeniu zgody na prowadzenie działalności gospodarczej przez J. H., powinny ustąpić przed interesami wnioskodawczyni. W świetle powyższych przepisów ograniczenie prawa J. H. mogłoby nastąpić bowiem tylko wówczas, gdyby zostało ustalone w postępowaniu, że zlokalizowanie w nieruchomości działalności w postaci sklepu z alkoholem będzie dla sąsiadów – współwłaścicieli nieruchomości wiązać się z niedogodnościami, które w znaczący sposób naruszać będą ich prawo własności.

Sąd na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stwierdził natomiast, iż nie ma podstaw do formułowania wniosku, że dokonywanie przez J. H. sprzedaży alkoholu w sklepie spożywczym wywoła nasilenie negatywnych zjawisk takich jak np. podwyższenie poziomów hałasu czy też prowadzić będzie do naruszenia porządku publicznego. Nie zostało też udowodnione, że z powodu osób kupujących alkohol w sklepie współwłaściciele mają utrudniony dostęp do swojej posesji, czy też dochodzi do jej dewastacji przez takie osoby.

Uczestnicy wprawdzie powołali szereg wniosków dowodowych w szczególności z zeznań świadków: M. S. (2), M. R., P. K., czy S. S. (2), niemniej jednak zeznaniom tym sąd nie dał pełni wiary. Osoby te są spokrewnione z uczestnikami postępowania lub są im bliskie. Są zatem bezpośrednio zainteresowani korzystnym rozstrzygnięciem i w sposób wyraźnie emocjonalny podchodzą do sprawy. To zaś utrudnia dokonanie przez nich obiektywnej oceny i analizy postrzeganych zdarzeń. Istnieje też zwiększone ryzyko świadomego lub nawet nieświadomego zniekształcania faktów ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 16.06.2015 r., I ACa 126/15). Dlatego choć nie istnieje w procedurze hierarchia dowodów, to jednak dowód z przesłuchania takich świadków (jak też stron postępowania) ma najmniejszy walor obiektywizmu. Tak też ocenił je Sąd w niniejszym postępowaniu. Poza tym, należy zauważyć, że wyłaniający się z zeznań wskazanych świadków obraz notorycznie odbywających się pod sklepem libacji alkoholowych, awantur, zaśmiecania, czy pozostawiania ekskrementów przez kupujących nie znajduje żadnego potwierdzenia w dowodach z dokumentów, ani też w innych osobowych źródłach dowodowych, w szczególności zeznaniach funkcjonariuszy policji oraz okolicznych sąsiadów. Jedynym wyjątkiem są zeznania U. B.. Należało je jednak w ocenie Sądu traktować z dużą dozą ostrożności. Świadek nie przebywa w Polsce na stałe, a zatem nie ma pełnej wiedzy co do rzeczywistego stanu faktycznego. Jej dom nie znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie sklepu, a ćwierć kilometra dalej. Ponadto świadek miała trudności, z dokonaniem dyferencjacji pomiędzy sklepem spożywczym, a lokalem gastronomicznym, wypowiadając się negatywnie o ogóle osób korzystających z używki jaką jest alkohol. Ze względów oczywistych nie sposób również było podzielić opinii U. B. obarczającej J. H. (jako sprzedającą alkohol) odpowiedzialnością za popadanie przez ludzi w alkoholizm. Tego typu spostrzeżenia świadka wskazują, że składane przed Sądem zeznania są subiektywne i tendencyjne, a rzeczywisty obraz wydarzeń zniekształcany jest tak przez pryzmat światopoglądu świadka, jak i wcześniejszych (wspominanych przez niego) negatywnych doświadczeń z alkoholizmem w rodzinie. Stąd też zeznania U. B. nie mogły przesądzać o wiarygodności M. S. (2), M. R., P. K., czy S. S. (2).

Na koniec wskazać należy, że zeznaniom świadków i z tej przyczyny należało odmówić mocy dowodowej, że sam uczestnik K. S. (1) słuchany w toku postępowania stwierdził ostatecznie, że zakupiony alkohol kupujący zabierają ze sobą do domu i nie zakłócają mu spokoju.

Twierdzeniom uczestników oraz przedstawionym przez nich dowodom z zeznań świadków, wnioskodawcy przeciwstawili osobowe i dokumentowe źródła dowodowe, które wzajemnie ze sobą korespondowały. Jako, że dokumenty sporządzone zostały przez osoby obce (zarówno wobec wnioskodawczyni jak i uczestników), nie było podstaw by odmówić im wiary. Zwłaszcza, gdy zważyć, że H. i K. małżonkowie S. nie kwestionowali wynikających z nich faktów. Za wiarygodne uznać również należało zeznania świadków – osób postronnych. Sąsiedzi okolicznych domów nie potwierdzili wersji o zakłócaniu spokoju wokół sklepu z uwagi na sprzedawany w nim alkohol. Świadek D. S. wskazała wręcz, że zakłócanie ciszy wynika z jeżdżących samochodów i tirów, a jeśli były awantury to w rodzinie S., do której różna młodzież przychodziła i potrafili się czasem pobić. Świadek K. S. (2) wskazał, że wybudował dom w okolicy sklepu i miał tego zupełną świadomość, a mimo to kontynuował inwestycję - co świadczy o tym, że stopień ewentualnych zagrożeń wynikających ze sprzedaży alkoholu przez wnioskodawczynię musi być znikomy, o ile w ogóle istnieje. Nie sposób jest bowiem uznać, że inwestor zdecydowałby się na realizację budowy domu ponosząc z tego tytułu wielotysięczne koszty, gdyby w pobliżu występował czynnik o znacznej uciążliwości uniemożliwiający mu normalne korzystanie z nieruchomości. Jak zresztą wskazał świadek, nie odczuwa on żadnej dolegliwości nawet z powodu funkcjonowania baru, który co do zasady, jako lokal gastronomiczny, w którym spożywany jest alkohol winien powodować większą uciążliwość, niż sklep spożywczy. K. S. (2) przyznał wprawdzie, że widział interwencje policji, nie był jednak w stanie wskazać jakie były ich przyczyny. Sąd nie może zaś owych przyczyn domniemywać i zastosować art. 231 k.p.c., albowiem wniosków tych nie da się wyprowadzić z innych ustalonych faktów. Podkreślić przy tym należy z całą stanowczością, że postępowanie w sprawie dotyczyło nie funkcjonowania ogródka piwnego prowadzonego przez J. H. w bezpośrednim sąsiedztwie ze sklepem spożywczym, a wyłącznie sklepu spożywczego z koncesją na alkohol. W tym temacie ci świadkowie, jak i zresztą pozostali nie złożyli żadnych zeznań wskazujących na okoliczności na jakie powoływali się uczestnicy postępowania. Także świadek A. H. w swych zeznaniach odnosił się do drugiej z prowadzonych przez wnioskodawczynię działalności, podczas gdy istotą sprawy było ustalenie, czy to sprzedaż alkoholu w sklepie spożywczym powoduje uciążliwości dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości. Żaden ze świadków nie wskazał jakichkolwiek okoliczności świadczących o zakłócaniu porządku publicznego będącego wynikiem sprzedaży napojów alkoholowych w sklepie, podwyższenia z tego powodu poziomu hałasu czy innych negatywnych zdarzeń. Co istotne również, w sprawie przesłuchani zostali policjanci z rewiru dzielnicy K. R., którzy zdaniem sądu mają najlepszą i najbardziej obiektywną oraz wiarygodną wiedzę na temat funkcjonowania sklepu i skutków wynikających ze sprzedaży w nim alkoholu. Funkcjonariusze nie potwierdzili jednak zarzutów uczestników postępowania, co w ocenie sądu stanowi niezaprzeczalny dowód na prawidłowy sposób prowadzenia sklepu przez wnioskodawczynię i braku jakichkolwiek zagrożeń dla okolicznych mieszkańców z powodu sprzedaży w nim alkoholu.

Pamiętać należy, że ograniczenie prawa do prowadzenia tego rodzaju działalności gospodarczej musi wynikać z racjonalnych i faktycznie występujących przesłanek. Tymczasem uczestnicy nie przedstawili żadnego konkretnego i rzeczywistego powodu uzasadniającego odmowę udzielenia takiej zgody. Poza tym, fakt potencjalnego negatywnego wpływu alkoholu na osoby je spożywające nie jest wystarczającą przyczyna dla odmowy J. H. jego sprzedaży. Nie można wyprowadzać tak daleko idących wniosków, że sprzedaż alkoholu zawsze w i każdym przypadku wywoła negatywne konsekwencje o jakich mówiła świadek U. B.. Wskazać należy, że alkohol jest produktem prawnie dopuszczonym do sprzedaży detalicznej. Tym samym sprzedawca nie odpowiada za skutki jego spożywania i nie można mu przypisać winy za efekt, jaki wywołuje on w organizmie osoby go przyjmującej. Jedynym ograniczeniem dla sprzedawcy jest wyłącznie wiek osoby kupującej, którego weryfikacja obciąża sprzedającego. Zakazana jest bowiem sprzedaż alkoholu osobom poniżej 18 roku życia, a co wiąże się z osiągnięciem lub nie przez kupującego pełnej zdolności do czynności prawnych i nabycia praw wynikających z osiągnięcia pełnoletności, w tym także swobód obywatelskich. Poza tym, na gruncie obowiązującego prawa funkcjonuje ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. W preambule ustawy wskazano, że uznając życie obywateli w trzeźwości za niezbędny warunek moralnego i materialnego dobra Narodu, stanowi się w paragrafie 1 ustawy, że organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy. W sprawie niniejszej, jak wynika z dowodów zgromadzonych w sprawie J. H. koncesję na sprzedaż alkoholu w sklepie otrzymywała już kilkakrotnie. Działalność gospodarcza jaką prowadzi była już zatem weryfikowana i kontrolowana przez właściwe organy administracji publicznej pod kątem zgodności prowadzonej działalności z przepisami ustawy, z uwzględnieniem jej art. 2 ust. 1 pkt 4. W myśl tego przepisu zadania w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi wykonuje się przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, w szczególności ograniczanie dostępności alkoholu. Stwierdzić więc należy, że obowiązek realizacji tychże zadań po pierwsze został już nałożony na właściwe organy przez co nie jest rolą sąsiadów ingerowanie w zadania przyznane innym podmiotom. Po wtóre, sąsiedzi czy współwłaściciele mogliby taką sprzedaż kontestować, ale wyłącznie po wykazaniu, że wskutek sprzedaży w sklepie alkoholu występują negatywne następstwa nadużywania alkoholu i celem odmowy udzielenia zgody jest ich usuwanie i zapobieganie. Tymczasem w sprawie Gmina K. (która popiera wniosek) wynajmuje lokal J. H. w celu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej w tym sprzedaży alkoholu. Jako podmiot zobowiązany realizować politykę wynikającą z powołanej ustawy udzielała już J. H. zezwolenia na sprzedaż w sklepie produktów alkoholowych, a zatem stwierdziła, że nie zachodzi w tym miejscu (dzielnicy) konieczność zamykania punktu sprzedaży alkoholu w celu realizowania nałożonej przez państwo polityki wychowania w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi. Co więcej postępowanie przeprowadzone w 2015 r. niezbicie potwierdziło, że nie doszło do co najmniej dwukrotnego w okresie 6 miesięcy, w miejscu sprzedaży lub najbliższej okolicy, zakłócania porządku publicznego w związku ze sprzedażą napojów alkoholowych przez dany punkt sprzedaży. Policja, służby porządkowe i sąsiedzi nie potwierdzają, by w związku ze sprzedażą alkoholu w sklepie zachodziła uciążliwość tego rodzaju, by ograniczyć J. H. swobodę w prowadzeniu przez nią działalności gospodarczej. Nawet jeśli zdarzenia mające wydźwięk negatywny występują, to raczej mają one charakter incydentalny. Z resztą nie zostało nawet potwierdzone przez świadka (K. S.), że używanie słów wulgarnych następowało po spożyciu alkoholu sprzedanego w sklepie. Także sam fakt przyjazdu Policji czy Straży Miejskiej na miejsce prowadzenia sklepu nie jest wystarczający by uznać stanowisko uczestników za zasadne. Po przyjeździe służb okazywało się bowiem, iż nie ma albo podstaw do interwencji, albo też, że nie dotyczy ona zachowań po spożyciu alkoholu sprzedanego w sklepie. Nie są też na pewno okolicznościami przemawiającymi za ograniczeniem swobody prowadzenia działalności zachowania dostawcy pieczywa czy remont lokalu, z którym to wiążą się uciążliwości dla pozostałych mieszkańców (hałas, nieporządek).

Zdaniem sądu prowadzenie przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej, w tym sprzedaży alkoholu nie jest w żaden sposób sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, ani też nie narusza zasad współżycia społecznego. Nie zostało wykazane w toku postępowania, by w związku ze sprzedażą alkoholu w sklepie nagminnie miały miejsce zdarzenia jak głośne rozmowy, używanie przekleństw, awantury, bójki, niszczenie elewacji budynku, negatywne zachowania wobec właścicieli posesji uniemożliwiające im swobodne korzystanie z nieruchomości i aby miały charakter długotrwały, a przez to uciążliwy. Nic zatem nie wskazuje by sprzedaż alkoholu w sklepie wnioskodawczyni naruszała interesy uczestników postępowania i to w takim stopniu, który wskazywał by na konieczność ograniczenia prawa J. H. do prowadzenia działalności gospodarczej. Stąd też należało upoważnić wnioskodawczynię do dokonania czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu nieruchomością, polegającej na sprzedaży - w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą (...), w lokalu użytkowym położonym w K. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Kędzierzynie - Koźlu prowadzi księgę wieczystą (...)– napojów alkoholowych zawierających do 4,5% zawartości alkoholu oraz piwa, powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz zawierających powyżej 18% zawartości alkoholu przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży;

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 520 § 2 k.p.c. Na zasądzone w punkcie 2 koszty składa się wysokość opłaty sądowej od złożonego wniosku złożonego wspólnie przez Gminę K. oraz J. H..

Jako, że wnioskodawczyni reprezentowała była przez profesjonalnego pełnomocnika należało zasądzić na jej rzecz kwotę 514,00 zł na która składały się: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 480,00 zł ( § 5 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.) oraz dwie opłat skarbowe od pełnomocnictwa w kwotach po 17,00 zł.

Na zasadzie art. 113 u.k.s.c. uczestnicy obciążeni zostali kwotą 82,31 zł tytułem niepokrytych wydatków sądowych, wynikających z prawomocnego postanowienia z dnia 08.01.2019 r. o przyznaniu wynagrodzenia za utracony zarobek świadkowi U. B..

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE