UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 496/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23.03.2022 roku wydany w sprawie II K 57/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

B. K. (1),

J. P. (1)

1. B. K. (1) jako Referent ds. pozyskiwania środków zewnętrznych i programów UE (od dnia 01.10.2016r.) Urzędu Gminy G. w ramach swoich obowiązków: sprawował nadzór nad realizacją inwestycji realizowanych przy pomocy środków zewnętrznych, dokonywał rozliczeń wynikających z zawartych umów na realizację wnioskowanych zdań (pkt 4 Obowiązków) oraz współpracował z innymi pracownikami urzędu w celu właściwego wykonywania zadań (pkt 8 Obowiązków).

2. J. P. (1) jako Wójt Gminy G. w ramach obowiązków służbowych zobowiązany był do m.inn.: do kierowania Urzędem, gdzie kierując Urzędem w szczególności: zapewnia skuteczną kontrolę realizacji zadań i przestrzegania prawa (§14 pkt 3 ust. 4 Reg.) oraz odpowiada za całość gospodarki finansowej Gminy (§14 pkt 3 ust. 10 Reg.).

3. Gmina G. zwróciła (...) w Ł. kwoty pieniężne z wypowiedzianych umów: umowy o umorzenie nr (...) z dnia 09.09.2016r. oraz umowy pożyczki nr (...) z dnia 26.08.2013 należność główną w kwocie 144.975,50 zł. oraz odsetki odpowiadające aktualnej na datę wypowiedzenia stopy odsetek od zaległości podatkowych liczonych od wejścia w życie Uchwały zarządu Funduszu o umorzeniu pożyczki tj. od dnia 22.07.2016r. do dnia faktycznego zwrotu tj. 27.02.2020r. w kwocie 42.901,57 zł., a ponadto Gmina dokonała zwrotu także umorzonych odsetek od pożyczki w kwocie 3.765,34 zł.

4. Wysokość miesięcznego wynagrodzenia oskarżonych, obliczanego według art. 119 kp i Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu ustalenia wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy z dnia 29 maja 1996r. teks jednolity z 20.04.2017r. w miesiącu listopad 2017r. wynosiło: J. P. (1) – 9.450 zł. brutto, a B. K. (1) – 4.317 zł. brutto.

5. Spośród 16 – tu umów o świadczenie usług kanalizacyjnych, dotyczących posesji położonych w G. przy ul. (...), dołączonych do umowy nr (...), na datę 18.10.2022r. tylko w trzech przypadkach nie dokonano ostatecznie fizycznego przyłącza kanalizacyjnego (dwie posesje pozostają niezamieszkałe, a w jednej brak jest warunków technicznych na jego dokonanie).

Zarządzenie (...) z dnia 01.10.2016r.

Regulamin Organizacyjny UG w G., Zarządzenie nr (...)

pisma UG G. z dnia 18.10.202r. i 20.10.2022r.

74-75

936-939, 941

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

zeznania świadka

135, 136

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Zarządzenie (...) z dnia 01.10.2016r.;

Regulamin Organizacyjny UG w G., Zarządzenie nr (...);

pisma UG G. z dnia 18.10.202r. i 20.10.2022r.;

- dokumenty przedstawione we właściwej formie, zrozumiałej treści, których istnienie jest zgodne z dokonanymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, a których nie kwestionowała żadna ze stron procesu;

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. zarzuty zawarte w apelacji prokuratora:

1. obrazy prawa procesowego tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, poprzez niewłaściwą ocenę dowodów, w szczególności wybiórczą i niekompleksową ocenę dokumentów załączonych do akt sprawy dotyczących procedury pozyskiwania przez Gminę G. funduszy zewnętrznych ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Ł. - w postaci umowy o dofinansowanie ze środków (...) o nr (...) w formie pożyczki z dnia 2 grudnia 2015r., załącznika nr 2 do w/w umowy – karty planowanego efektu ekologicznego, sprawozdania z dnia 2 listopada 2017r. z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych, umowy o umorzenie nr (...) z dnia 9 września 2016r., załącznika nr 2 do tejże umowy, sprawozdania z dnia 28 listopada 2018r. z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych, pisma (...) w przedmiocie rozliczenia umowy nr (...), dokumentów dotyczących podziału zadań i kompetencji wójta oraz obowiązków służbowych pracowników UG, umów o dostarczenie wody i ścieków i innych dokumentów związanych z rozliczeniem przedmiotowej pożyczki;

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, poprzez niezasadne przyjęcie, iż nieumyślne zachowanie J. P. (1) i B. K. (1) nie wypełniło znamion przestępstw opisanych w akcie oskarżenia, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy winien prowadzić do ustalenia działania umyślnego obojga oskarżonych i tym samym uznania ich sprawstwa;

II. zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

1.obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść wyroku:

a. art. 7 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk polegającej na błędnej ocenie wartości i znaczenia dowodów, głównie wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków A. P., T. C. (1) A. Ś., B. O., e-maila z dnia 17.11.2017r., pisma znak: (...) wraz z załącznikami – sprawozdania z osiągniętego efektu ekologicznego, pisma z dnia 02.05.2018r. znak: (...)dotyczącego rozliczenia umowy nr (...) o umorzenie z dnia 09.09.2016r. pod względem formalnym, rzeczowym wraz z osiągniętym efektem ekologicznym, oparcie ustaleń faktycznych jedynie na fragmencie materiału dowodowego świadczącym na korzyść oskarżonych;

b. art. 424 §1 pkt 2 kpk, polegającej na ogólnikowym i zawierającym luki sporządzeniu uzasadnienia do wydanego orzeczenia, wskazania w nim jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych, z ogólnikowym uzasadnieniem strony faktycznej i prawnej wyroku,

2.obrazy prawa materialnego tj. art. 231 § kk, poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów będąc funkcjonariuszami publicznymi,

3.błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, poprzez niezasadne przyjęcie, iż J. P. (1) i B. K. (1) nie dopuścili się zarzucanych im czynów; podczas gdy winni zostać uznani za sprawców zarzucanych im przestępstw, a prawidłowa kwalifikacja prawo-karna ich zachowań winna wskazywać na: art. 231 § 1 kk, art. 297 § 1 kk, art. 271 § 1 kk – wszystkie przy zastosowaniu art. 11 §2 kk;

☒ zasadne

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jako, że apelacje obu skarżących w istocie stawiają podobne zarzuty (poza obrazą prawa materialnego, który to zarzut znalazł się jedynie w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego), a zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany ma być, w ocenie obu skarżących, z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów i brakiem uwzględnienia całokształtu sprawy w tym okoliczności przemawiających na niekorzyść J. P. (1) i B. K. (1) - powyższe (tj. zarzuty I.1, I.1. II.1, II.3) zostaną omówione łącznie.

Oczywiście zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II AKa 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia dla stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym, a w praktyce każdy taki błąd jest skutkiem naruszenia przepisów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji naruszył w przedmiotowej sprawie wskazane w apelacjach przepisy postępowania (art. 7 kpk, art. 410 kpk), toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne, dokonane w oparciu o tak właśnie ocenione dowody, nie mogą się ostać. Tylko bowiem oceniane całościowo, w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.) dowody, dają podstawy do jednoznacznego ustalenia, czy zachowanie oskarżonego/ych wypełniło znamiona określonych czynów zabronionych.

Wbrew twierdzeniom samych oskarżonych i ustaleniom dokonanych przez Sąd Rejonowy, zgodzić się należy z zarzutami w kwestii niewłaściwej, bo niepełnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędów w tych ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku. W ocenie sądu odwoławczego sąd I instancji takiego właśnie błędu się dopuścił, co skutkowało niezasadnym uznaniem, że oskarżeni nie dopuścili się żadnego przestępstwa w związku z rozliczaniem umowy o umorzenie pożyczki, w szczególności ze sposobem poinformowania drugiej strony tej cywilnej umowy o osiągniętym efekcie ekologicznym z nią związanym.

Oceny wiedzy i świadomości, co do sposobu rozliczania z Wojewódzkim Fundusze Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Ł. (dalej nazywanym w skrócie (...)) przedmiotowej umowy o dofinansowanie/umorzenie oraz przyczyn działania oskarżonych, w szczególności tego, dlaczego w przesłanych do Funduszu, spornych Sprawozdaniach z listopada 2017r. o osiągnięciu efektów ekologicznych (i innych) zawarli nieprawdziwe dane, nie sposób jest dokonywać tak, jak uczynił to sąd rejonowy, jedynie w oparciu o jedną z wielu informacji przesłanych do Gminy G. w związku z realizacją zadania tj. e-mail, w którym mowa jest o konieczności używania „formy dokonanej”. Tymczasem takiej właśnie, bardzo pobieżnej i oderwanej od rzeczywistości oceny materiału dowodowego dopuścił się sąd meriti. W pisemnych motywach wydanego orzeczenia czytamy: „ rozumieli oni (oskarżeni) osiągnięcie efektu ekologicznego w powiązaniu z treścią korespondencji mailowej prowadzonej w tym zakresie z (...) i GW w Ł. ” i tylko to skutkować miało rzekomo zasadnym uznaniem przez nich, że za „osiągnięty efekt ekologiczny” należy traktować samo doprowadzenie infrastruktury kanalizacyjnej do posesji mieszkańców (przyłącze „w ulicy”), a nie faktyczne przyłączenie doń domostw. Z uzasadnienia tego bardzo czytelnie także wynika, że sąd meriti za ostateczne niepowodzenie Gminy G. w pozyskaniu unijnych funduszy na budowę kanalizacji w ulicy (...) obarczył w istocie sam Fundusz. W innym natomiast miejscu uzasadnienia czytamy, iż to nie tyle oskarżeni w przedmiotowej sprawie J. P. (1) i B. K. (1), co ich następcy tj. nowy Wójt i nowy Referent ds. pozyskiwania środków zewnętrznych i programów UE, poprzez zaniechanie zapoznania się ze stanem realizacji umów z mieszkańcami i zaniechane sprawdzenia faktycznych przyłączy kanalizacyjnych do domostw w 2018r., doprowadzili do ostatecznego wypowiedzenia spornych umów i konieczności zwrotu określonych sum pieniędzy do (...) i GW. Taka konstatacja jest tymczasem nieuprawniona i jaskrawie wybiórcza.

W tym także miejscu sąd odwoławczy pragnie zauważyć, że także w postępowaniu w/w następców należy dostrzec uchybienia – co jednak nie ekskulpuje oskarżonych w przedmiotowej sprawie, a co najwyżej powoduje, iż niezasadnym było obciążenie ich całością powstałej szkody wynikłej z przestępstwa (o czym szerzej przy rozważaniach dotyczących wniosku o naprawienie szkody). W szczególności błędem było uznanie przez sąd rejonowy za wiarygodne w całości zeznań świadków L. B. i A. Ś. w zakresie tego, jak dokładnie oraz czy w całości zgodnie z nałożonymi nań obowiązkami służbowymi, sprawdzili oniosiągnięcie efektów ekologicznych zadania związanego z budową sieci kanalizacyjnej w ulicy (...) w G. przy rozliczaniu z (...) i GW w Ł. umowy pożyczki nr (...). L. B. zeznał, iż „otrzymał dokumenty” odnośnie zgłoszenia efektu ekologicznego, a A. Ś. relacjonowała „co w nich jest”. Sama A. Ś. odnośnie przekazywania wszelkich dokumentów po poprzedniku zeznała: „ Ja nawet nie sprawdzałam dokładnie, co w danym segregatorze jest…” i dalej, że nie zapoznawała się co jest „w koszulce” z umowami o świadczenie usług kanalizacyjnych, a także, iż nie miała dostępu do D. komunalnego UG. Nie negując przekonania świadków o uzasadnieniu dla przesłania do Funduszu w Ł. Sprawozdania z osiągniętych efektach także ekologicznych, w istocie tożsamego z takim, jakie przesłali oskarżeni (choćby z uwagi na ostateczną pozytywna decyzję o rozliczeniu zadania „za poprzedników”), z pewnością w/w świadkowie ani nie oglądali umów o świadczenie usług kanalizacyjnych (takowe wymagałyby wyjęcia dokumentów z foliowych koszulek i ujawnienia oświadczeń mieszkańców złożonych „na przyszłość”), ani tym bardziej ich nie analizowali, a już akurat współpraca z innymi pracownikami UG - innymi D., należała do obowiązków obojga.

Ocenę wiedzy i świadomości oskarżonych J. P. (1) i B. K. (1) w kwestii rozumienia pojęcia „osiągniętego efektu ekologicznego” w spornych Sprawozdaniach z 2017r. należy dokonać w oparciu o całościową wiedzę obojga oskarżonych wynikającą tak z życiowego, jak i zawodowego ich doświadczenia, w tym także z przeprowadzonej procedury rozliczenia Gminy G. z (...) i GW innego zadania, bardzo podobnego w swoim przebiegu i założeniach, dotyczącego modernizacji Pława. Dużego znaczenia nabierają tu w szczególności wiadomości przesyłane pomiędzy przedstawicielem Funduszu – T. C. (1), a Gminą G. z lutego i marca 2017r., a więc z okresu poprzedzającego przedmiotowe, sporne Sprawozdania z listopada 2017r. (ich treści zawarto m.inn. na k.646-649, 650-651 akt sprawy). Po pierwsze wynika z nich, co jest także faktem niekwestionowanym przez żadną ze stron procesu, że Gmina G. poza zdaniem pod nazwą „Budowa (...) Sanitarnej Grawitacyjnej, tłoczonej, przepompowni ścieków, przyłączy kanalizacji sanitarnej w G. ul. (...)”, niemal w tym samym czasie realizowała inne zadanie, także polegające m.inn. na przyłączach kanalizacji sanitarnych do innych mieszkańców (mieszkańcy P.). Wiadomości załączone na k.646-649 i 650-651 wskazują, że w ramach zadania objętego umową (...) oskarżeni działając w tych samych rolach, co w niniejszym postepowaniu tj. objęci tym samym zakresem swoich obowiązków i odpowiedzialności, także przesyłali do Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Ł. Sprawozdanie z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych zadania realizowanego przy ul. (...). W ramach tego zadania oskarżeni przesłali w styczniu 2017r. do (...) i GW Sprawozdanie m.inn. z osiągniętych efektów ekologicznych – gdzie wizualnie tabela tego dokumentu jest identyczna z przedmiotową, a następnie otrzymali odpowiedź z Funduszu - jak na k.650. Wprost wynika z niej, że reprezentujący (...) i GW T. C. (1) był zdziwiony pismem Gminy, pytał wprost: dlaczego złożyli Państwo sprawozdania ….(?) , pouczał, że nie upływa jeszcze termin na jego złożenie i samo w sobie zawiera ono braki, a ponadto pouczał: Aby móc złożyć to sprawozdanie musicie mieć zawarte umowy o świadczenie usług wodociągowych i kanalizacyjnych z właścicielami posesji do których wykonano odcinki od sieci głównej do granicy działki…. W odpowiedzi na takie właśnie swoiste pouczenie, do Funduszu wpłynęło kolejne pismo ze strony Gminy, podpisane przez J. P. (2) (jako osobę reprezentująca Gminę), gdzie poinformował, że tak sporządzone Sprawozdanie (dotyczące ul. (...)) dotyczyło tylko osiągnięcia efektów rzeczowych, natomiast „kompletne” sprawozdanie z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych zostanie sporządzone i dostarczone zgodnie z terminem umowy. Dla sądu odwoławczego jest przy tym oczywiste, iż owo sprawozdanie z wcześniej realizowanego zadania mające – jak wynika to z pisma przewodniego z dnia 21.03.2017r. (k.651 akt) - dotyczyć tylko efektów rzeczowych, w swoich newralgicznym punkcie III używa takich samych sformułowań czasownikowych, jak pierwsze z objętych niniejszym aktem oskarżenia tj. zawierało sformułowania: „ Doprowadzenie ścieków sanitarnych od (...)….” oraz „ Oczyszczenie ścieków…” a nie odpowiednio: „Doprowadzono…” i „Oczyszczono…”). Takie więc doświadczenie zawodowe, nabyte przez obojga oskarżonych przy rozliczaniu Gminy z zadania związanego z budową sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej przy ul. (...) w P., musiało zostać wzięte pod uwagę przy ocenie tego, czy wiedzieli co oznacza dla Funduszu „osiągnięcie efektów ekologicznych” dla ulicy (...) i dlaczego w taki, a nie inny sposób postąpili rozliczając z Funduszem to kolejne zadanie. Przekonująco i wiarygodnie brzmią zeznania T. C. i A P.. Z tego także powodu, odmiennie, aniżeli sąd I instancji, oceniono wyjaśnienia oskarżonych w zakresie tego, co należało rozumieć pod pojęciem „osiągnięcia efektu ekologicznego” oraz przyczyn przesłania przez oskarżonych do Funduszu spornych Sprawozdań.

O formie dokonanej czasowników uczy podręcznik z języka polskiego w szkole podstawowej. Czym innym jest, że coś „doprowadzono”, od pojęcia „Doprowadzenie …”, czy innym też, bardziej nawet czytelną jest informacja, że coś „oczyszczono” od takiej, w której informuje się, że jest/ma nastąpić (?): „Oczyszczenie…”. W ocenie sądu odwoławczego sporne Sprawozdania należy czytać w powiązaniu z tym, co i gdzie ma być konkretnie doprowadzone i oczyszczone w ramach planowanego efektu podejmowanego przedsięwzięcia. Chodzi przecież o doprowadzenie i oczyszczenie konkretnie wskazanej ilości ścieków, której wielkość podana jest w jednostkach metra sześciennego w ciągu roku do (...) – czyli do 64 domostw określonych mieszkańców gminy. Abstrahując już od zawodowej wiedzy i nabytego w Gminie doświadczenia oskarżonych, jak inaczej, logicznie, można rozumieć sformułowanie „osiągnięcie efektu ekologicznego” - jak tylko ostateczne osiągnięcie założonego celu. Czym innym może być osiągnięcie efektu ekologicznego podłączenia określonej ilości gospodarstw domowych do kanalizacji i wybudowanej oczyszczalni ścieków, jak tylko ich faktycznym przyłączeniem, a więc sprawieniem, że określona ilość brudów produkowanych przez człowieka, a trujących środowisko, popłynie rurami do oczyszczalni i trafi do środowiska z powrotem już bez obawy jego zatruwania. Gdyby osiągnięciem efektu ekologicznego w przedmiotowej sprawie było – jak twierdzą oskarżeni – samo wybudowanie oczyszczalni i sieci kanalizacyjnej do posesji mieszkańców (tj. rur kończących się na granicy ich działek) – a bez ich faktycznego przyłączenia domostw do wybudowanej sieci, to równie dobrze taka sieć – bez narażania się na jakąkolwiek odpowiedzialność przez osoby podejmujące w gminie decyzje o modernizacji sieci – mogłyby zostać wybudować nawet w lesie; przecież w lesie też są prywatne działki należące do mieszkańców. Doprowadzenie sieci do takich działek (np. w liczbie 50), z założeniem, że kiedyś tam (za 20 lat?, dłużej? generalnie w przyszłości wobec zwiększania się zasobów ludzkich na ziemi?) przewiduje się przyłączenie mieszkańców do wybudowanej sieci kanalizacyjnej, też pasowałoby do argumentacji prezentowanej przez J. P. (1) i B. K. (1) o osiągnięciu efektu ekologicznego. Takie jednak rozumowanie, kłóci się z celami działalności Funduszu Ochrony Środowiska, a nadzór jego nad wydatkowaniem przekazywanych Gminie pieniędzy w kontekście „osiągnięcia efektu ekologicznego” czyniłby iluzoryczny.

Przekonująco brzmią argumenty podniesione przez apelantów, przede wszystkim reprezentującego Gminę G., dotyczące zapisów zawartych w dokumentach związanych z przedmiotową umowa o umorzenie. Pełnomocnik pokusił się o dogłębną analizę dokumentów dotyczących tak zadania o nazwie: „Budowa (...) Sanitarnej Grawitacyjnej, tłoczonej, przepompowni ścieków, przyłączy kanalizacji sanitarnej w G. ul. (...)”, jak i zadania realizowanego wcześniej (w/w omawiane pismo z 09.02.2017r. autorstwa T. C. (1)). Także w treści wiadomości z dnia 17.11.2017r. kierowanej przez Fundusz do Gminy G. – na którą to powołuje się sąd , osoba występująca z ramienia Funduszu wyraźnie zaznaczyła, że treść punktu III Sprawozdania, w przypadku przedstawiania „uzyskanego efektu ekologicznego” w wyniku realizacji zadania powinna używać formy dokonanej. Dokładny zapis tego e-maila brzmi: „ W pkt III w przypadku przedstawiania „uzyskanego efektu ekologicznego” w wyniku realizacji zadania (pełen opis) należy używać formy dokonanej”. Tym samym rację ma apelant gdy podnosi, że wbrew nadinterpretacji sądu I instancji, taka wiadomość stanowiła jedynie o możliwej ewentualności tj. dopiero w sytuacji osiągnięcia efektu, tak właśnie należy napisać w sprawozdaniu. Jest to tym bardziej czytelne, gdy wiadomym jest, iż oskarżeni mieli jeszcze bardzo dużo czasu (blisko dwa lata do dnia 31.08.2019r.), by w imieniu Gminy przedstawiać ostateczne Sprawozdanie w osiągnięcia efektu ekologicznego. Dokładna treść w/w e-maila, w powiązaniu z uwagami kierowanymi do Gminy na początku 2017r. w związku z innym Sprawozdaniem (sieć kanalizacyjna przy ul. (...), o jakich mowa powyżej), każą postawić jednoznaczny wniosek: B. K. (1) jako referent Urzędu Gminy G. przygotował projekt spornego Sprawozdania, a dokładnie dwóch jego wersji, a J. P. (1) jako osoba reprezentująca Beneficjenta podpisał, w którym pierwszy „zawarł”, a drugi „przekazał” zawarł nieprawdziwe dane o osiągnięciu efektu ekologicznego i odprowadzaniu w dacie przekazywania S. ścieków od (...) 64 przy ulicy (...) w ilości (...) sześciennych na rok do oczyszczalni, podczas gdy faktycznie tylko dwie nieruchomości położone przy tej ulicy zamieszkałe przez 7 osób posiadały wówczas przyłączenie budynku do sieci i odprowadzały ścieki w ilości około 8 metrów sześciennie rocznie. Taka natomiast informacja zawarta w Sprawozdaniach stanowiła podstawę do rozliczenia przez Fundusz środków finansowych z umorzenia pożyczki i dokonania takiego umorzenia w ramach umowy cywilnej zawartej pomiędzy dwoma podmiotami, gdzie jednak ostatecznie zapisy tej umowy - w sytuacji ujawnienia się nawet po czasie – przekazania nieprawdziwych w/w informacji, oznaczały wypowiedzenie umowy i konieczność zwrotu podarowanych i umorzonych pierwotnie sum pieniędzy (z odsetkami). Oskarżeni jako osoby dorosłe, poczytalne, a dodatkowo zawodowo zajmujące się takimi rozliczeniami, z posiadanym bagażem zawodowego doświadczenia, mieli świadomość pmożliwych negatywnych konsekwencji swojego postępowania.

Racje ma jednej z apelantów, gdy podnosi, iż zachowanie oskarżonych, jako funkcjonariuszy państwowych, stanowiło niedopełnienie obowiązków służbowych w rozumieniu art. 231 kk. Ostatecznie także kwalifikację prawno-karną przypisanego zachowania oskarżonych uzupełniono o przepis art. 231 § 1 kk.

Przestępstwo z art. 231 § 1 kk musi być zawinione umyślnie, co oznacza, że funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem (bezpośrednim lub ewentualnym) zarówno przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków (w wyniku działania lub zaniechania), jak i „działanie” na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, charakteryzujące to przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków" (wyr. SN z 11.5.2007 r., WA 22/07, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 5; post. SN z 25.2.2003 r., WK 3/03, OSN(K) 2003, Nr 5–6, poz. 53; wyr. SN z 14.5.2009 r., WA 12/09, OSNwSK 2009, poz. 1130 ). Sprawca takiego czynu musi mieć świadomość w postaci pewności lub możliwości, że jego zachowanie narusza uprawnienia lub stanowi niewypełnienie obowiązków i że przez to działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Świadomość sprawcy łączyć się może z chęcią działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, a nawet spowodowania takiej szkody, albo z godzeniem się na działanie na szkodę lub spowodowanie szkody (wyr. SN z 9.11.2010 r., WA 32/10, OSNwSK 2010, poz. 2214). Obok świadomości, w stosunku do czynności sprawczej (przekroczenie uprawnień, niedopełnienie obowiązku, działanie na szkodę), musi zachodzi również wola, która obok świadomości konstytuuje zamiar. Treścią tej woli może być albo chęć przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków i tym samym działania na szkodę interesu prywatnego lub publicznego, ewentualnie liczenie się z tym, że podjęte zachowanie będzie realizowało te znamiona i niecofnięcie się, mimo to, przed takim zachowaniem. Jeśli sprawca przypuszczał, że okoliczności te nie zostaną zrealizowane, ocena jego zachowania przesuwa się na grunt przepisu art. 231 § 3 kk.

Zdaniem sądu odwoławczego oskarżeni wiedzieli, że ich przedmiotowe zachowania stanowią niewypełnienie n.w. obowiązków związanych z zapewnieniem prawidłowego pozyskania funduszy dla gminy, mieli nadzieję, iż w przyszłości dokonany wobec Funduszu fortel zostanie „wyprostowany” przez następców (albo dalej pozostanie nieujawniony), ale jednocześnie musieli co najmniej godzić się na to, że jednak Fundusz może być konsekwentny i wypowiedzieć zawarte umowy ze wszystkiego tego konsekwencjami tj. obowiązkiem zwrotu przyznanych wcześniej sum (objętych umową o umorzenie).

Ustalono, w ślad za zarzutem jednego z apelantów i zgodnie z kierunkiem wniesionych apelacji, iż w dacie czynu do B. K. (1) jako Referenta ds. pozyskiwania środków zewnętrznych i programów UE Urzędu Gminy G. należało sprawowanie nadzoru nad realizacją inwestycji realizowanych przy pomocy środków zewnętrznych, dokonywanie rozliczeń wynikających z zawartych umów na realizację wnioskowanych zdań oraz współpraca z innymi pracownikami urzędu w celu właściwego wykonywania zadań (pkt 4 i 8 Obowiązków). Natomiast J. P. (1), jako Wójt Gminy G., w ramach obowiązków służbowych zobowiązany był do m.inn.: kierowania Urzędem, gdzie kierując nim w szczególności winien zapewniać skuteczną kontrolę realizacji zadań i przestrzeganie prawa oraz odpowiadał za całość gospodarki finansowej Gminy (§14 pkt 3 ust. 4 i 10 Reg.). Sporządzenie spornych Sprawozdań z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych nastąpiło właśnie w ramach wykonywania w/w obowiązków służbowych obu funkcjonariuszy. Obaj oskarżeni przesyłając do (...) i GW w Ł. sporne Sprawozdania, zawierające nieprawdziwe dane, nie dopełnili należycie swoich obowiązków związanych z prawidłowym i zgodnym z prawem pozyskaniem dla Gminy środków zewnętrznych, doprowadzając ostatecznie do sytuacji konieczności zwrotu wcześniej umorzonej części pożyczki. I tak: J. P. (1) w okresie od 2 do 22 listopada 2017r., działając w warunkach czynu ciągłego, pełniąc funkcję Wójta Gminy G. nie dopełnił swoich obowiązków związanych z zapewnieniem skutecznej kontroli realizacji zadań i przestrzegania prawa tj. zadania o nazwie: „Budowa (...) Sanitarnej Grawitacyjnej, tłoczonej, przepompowni ścieków, przyłączy kanalizacji sanitarnej w G. ul. (...)”, realizowanego na podstawie umowy o umorzenie nr (...) z dnia 9 września 2016r., a B. K. (1) w tym samym okresie czasu, także działając w warunkach czynu ciągłego, pełniąc funkcję referenta Urzędu Gminy G., nie dopełnił swoich obowiązków związanych ze sprawowaniem nadzoru nad realizacją inwestycji realizowanych przy pomocy środków zewnętrznych tj. w/w zadania oraz współpracą z innymi pracownikami urzędu. Prawidłowe wykonywanie obowiązków oznaczało tu w pierwszej kolejności dążenie do dokonania fizycznych przyłączy 16 gospodarstw do wybudowanej sieci kanalizacyjnej, także poprzez administracyjne przymuszenie właścicieli, czy choćby odpowiednia kampanię wśród mieszkańców, czy wreszcie ostatecznie - pertraktowanie z Funduszem przesunięcie terminu do ostatecznego osiągnięcia efektów ekologicznych – a co na tle współpracy pomiędzy Gminą, a Funduszem jawi się jako realne do spełnienia (przecież żadnej ze stron umowy nie zależało, by doszło do jej wypowiedzenia, co jest logiczne choćby z tego powodu, że ujawnienie się jakichkolwiek nieprawidłowości mogło narażać na odpowiedzialność pracowników tak darczyńcę, jak i obdarowanego). Niezbędne było komunikowanie się pracowników różnych działów (co leżało w obowiązkach B. K., by prawidłowym nadzorze Wójta). Takich jednak działań ze strony obu oskarżonych zabrakło.

Niczego w tym względzie nie zmienia fakt, że w świadomości obu oskarżonych pozostawało, iż Gmina będzie zmuszona osiągnąć planowany efekt ekologiczny i – zapewne – nastąpi to w późniejszym czasie, zakreślonym już de facto dla kolejnego Wójta (kadencja J. P. (1) na tym stanowisku zakończyła się) i kolejnego referenta ds. pozyskiwania środków zewnętrznych i programów UE (czy też osobę, która faktycznie przejmie te obowiązki referenta). W sprawie ustalono, iż byli nimi odpowiednio L. B. i A. Ś.. Wniosek taki wypływa z faktu, iż tożsamy efekt ekologiczny dla ulicy (...) zmuszona była osiągnąć by, mówiąc najprościej, otrzymać (tj. rozliczyć, w rozumieniu nie zwracać) kolejną pożyczkę od Funduszu, gdzie termin ostatecznego jej „rozliczenia” przypadał na późniejszą datę (zadanie przewidziane przy ulicy (...) finansowane było m.inn. z pieniędzy pozyskanych z dwóch umów jednej z 2013r., a drugiej z 2016r., gdzie druga dotyczyła umorzenia wcześniejszej pożyczki – umowa o umorzenie nr (...) z dnia 9 września 2016r.). Zachowanie oskarżonych uderzało w interes publiczny rozumiany szeroko jako prawidłowość działania jednostki samorządowej, a także w samą Gminę – doprowadzając ostatecznie do konieczności zwrotu określonych sum.

W tym miejscu sąd odwoławczy podnosi, iż czytelnie jawią się możliwe motywy działania oskarżonych J. P. (1) i B. K. (1): otóż obaj funkcjonariusze prawdopodobnie „poszli na skróty”; chcąc zamknąć realizacje jednego z ważnych zdań i skupić się na innym celu, czy też – być może już na żadnym wymagającym tak dużych nakładów pracy, z racji przewidywanego końca kadencji i wieku emerytalnego (dla B. K.). Właśnie z tego powodu mogli przekazać Funduszowi nieprawdziwą informację licząc na to, iż będzie to dla Funduszu dokument na tyle zadowalający, iż ich zadanie zostanie „odebrane” i nieujawnione – a co faktycznie wstępnie nastąpiło, choć bez kontroli w terenie. Takową kontrolę Fundusz przeprowadził przecież dopiero po dacie rozliczenia się z kolejnej pożyczki na ten sam cel, co jest zrozumiałe, albowiem dwie kontrole tego samego (tych samych rur w terenie etc.) oznaczałyby generowanie dodatkowych kosztów.

Innym natomiast możliwym, choć mało prawdopodobnym, motywem działania oskarżonych mogła być chęć szybkiego zamknięcia zadania, które - jak się okazało - nie przebiegało podług pierwotnych oczekiwań, bo na ulicy (...) nie wybudowano tylu domów i nie dokonano tylu przyłączy do sieci kanalizacyjnej, ile wstępnie zakładano (w późniejszym okresie czasu ograny Gminy uznały w/w inwestycję za nieprzemyślaną i przeszacowaną), a na datę listopad 2017r. istniało niewielkie zainteresowanie przyłączami do wybudowanej tam sieci kanalizacyjnej.

Sąd odwoławczy rozważał także, czy oskarżonym mógł przyświecać inny cel, w szczególności sugerowana w apelacji pełnomocnika potrzeba zwiększenia wartości rynkowej prywatnej działki J. P., która znajdowała się przy ul. (...) – takiego wniosku nie sposób jednak wyprowadzić.

Jako najbardziej prawdopodobną uznano pierwszy ze wskazanych motywów działania oskarżonych. Co więcej, wobec załączenia, w porozumieniu z Funduszem, do zadania realizowanego w miejscowości P., umów o świadczenie usług kanalizacyjnych (pisał o nich świadek T. C. (1) w e-mailu z dnia 09.02.2017r., co omawiano na wstępie), czytelnie jawi się dlaczego także do przedmiotowych Sprawozdań takie umowy załączono: dodatkowo uwiarygadniały one przekazane informacje o osiągniętych – w formie dokonanej – efektach ekologicznych („Doprowadzono…”, „Oczyszczono…”). Późniejsze pominięcie załączenia do Umów, oświadczeń mieszkańców o bliżej nieokreślonym w czasie możliwym przyłączeniu ich domów do sieci kanalizacyjnej, nie może być wynikiem tylko przypadku, czy omyłki.

W ocenie sądu odwoławczego oskarżeni J. P. (1) i B. K. (1) nie działali jednak w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w rozumieniu art. 231 § 2 kk, czy też art. 271 § 3 kk (o przyczynach eliminacji z podstawy prawnej skazania przepisu art. 271 § 3 kk w dalszej części rozważań w punkcie 4.1. uzasadnienia).

W ocenie oskarżyciela publicznego w takim celu dziali obaj oskarżeni; należy mieć jednak na uwadze, że przestępstwa określone, czy to w art. 271 § 3 kk, czy art. 231 § 1 k należą do tzw. przestępstw kierunkowych; tym samym: „Inny niż określony w wymienionym przepisie zamiar towarzyszący popełnieniu przestępstwa, nawet jeżeli sprawca osiągnie korzyść majątkową (lub osobistą) w wyniku wystawienia fałszywego dokumentu, nie wystarcza do przyjęcia odpowiedzialności typu kwalifikowanego za poświadczenie nieprawdy w tym dokumencie” – tak przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2004 r. wydany w sprawie WA 15/04. Analizując stan faktyczny, na gruncie którego doszło do wydania cytowanego orzeczenia WA 15/04 sąd odwoławczy zważył, że dotyczył on dowódcy Jednostki Wojskowej oraz wystawienia przez niego dokumentu o nazwie "protokół odnalezienia", który potwierdzał jakoby brakujący sprzęt i mienie wojskowe zostało odnalezione i przekazane wskazanemu żołnierzowi, podczas gdy nie polegało to na prawdzie, a sprawca równocześnie ze sporządzeniem dokumentu, złożył oświadczenie zobowiązując się w nim do tego, iż do określonej daty sam zapłaci za braki w mieniu (ostatecznie zobowiązania tego nie dotrzymał). W przywołanej sprawie problem zaistnienia znamienia „w celu korzyści majątkowej” polegał na ustaleniu, czy oskarżony składając owe oświadczenie zamierzał, czy nie zamierzał faktycznie uiścić ciążącej na nim, brakującej, należności finansowej, a w szczególności czy zobowiązanie złożył w dobrej wierze, ale go nie wypełnił z przyczyn, o których mówił składając wyjaśnienia przed sądem. Ustalenie, iż był w chwili swojego oświadczenia przekonany o ostatecznym braku szkody po stronie mienia, które miał strzec – wykluczyło przyjęcie działania „ w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”. Podobna sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Oczywistym jest, że oskarżeni żadnych pieniędzy ani nie wzięli, ani nie chcieli wziąć – w sensie pozyskać, na skutek przedmiotowego, przestępczego zachowania, ani dla siebie, ani także dla kogoś innego, w szczególności Gminy G.. Jedynie co, to beztrosko i bezreflekcyjnie, ale też nie bez żadnej podstawy uznali, iż ostateczny cel związany z osiągnięciem zamierzonego efektu ekologicznego zostanie osiągnięty kiedyś w przyszłości, prawdopodobnie przez inne osoby reprezentujące Gminę przed Funduszem - kiedy będą one zmuszone do ostatecznego rozliczenia wcześniejszej umowy z 2015r. – swojej umowy. Takie natomiast rozumienie rozliczenia zadania z ul. (...) sprawia, iż oskarżonym nie towarzyszył cel, jakim było osiągnięcie korzyści majątkowej czy osobistej.

Sporne Sprawozdanie to natomiast niewątpliwie nieprawdziwy dokument stanowiący podstawę do rozliczenia przez Fundusz środków finansowych z umorzenia pożyczki, a przy tym dokument o istotnym znaczeniu dla uzyskania oczekiwanego wsparcia ze strony Funduszu. Nie przekonuje argumentacja obrońcy zawarta w odpowiedzi na apelacje oskarżycieli, jakoby kwota pieniędzy objęta umowa o umorzenie nie należała do gratyfikacji wymienionych w art. 297 §1 kk, czy tez pozostawała bez wpływu na ostateczne uzyskanie umorzenia pozyczki (na co wskazują chociażby ostatecznie zwrócone kwoty pieniędzy). Czyn, o jakim mowa w art. 297 §1 kk nie wymaga już działania „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”.

Podsumowując tą część rozważań, sąd odwoławczy stwierdza, iż oskarżeni swoim zachowaniem, przypisanym im na mocy wyroku sądu odwoławczego, dopuścili się przestępstwa wyczerpujących dyspozycje art. 231 § 1 kk w zw. z art. 297 §1 kk i art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 4 § 1 kk. Ich zachowanie stanowiło jeden czyn ciągły, podjęty w krótkich odcinkach czasu i ze z góry powziętym zamiarem, wyczerpujący kumulatywnie dyspozycję dwóch przepisów w ustawy karnej tj. art. 231 § 1 kk w zw. z art. 297 §1 kk. W podstawie prawnej skazania obu oskarżonych wskazano dodatkowo przepis art. 4 §1 kk, jako że na datę popełnienia czynu ustawa Kodeks karny, głównie z racji aktualnego brzmieniu art. 12 §1 kk i art. 57b kk, była dla nich względniejsza.

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez Sąd I instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Po analizie akt sprawy, sąd odwoławczy doszedł do wniosku, że uznanie za zasadne zarzutów stawianych przez apelantów, nie oznacza zasadności ich wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Zakaz sformułowany w art. 454 §1 kpk wyklucza możliwość skazania oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, gdzie został on uniewinniony lub postępowanie wobec niego umorzono. Możliwa jest natomiast zmiana wyroku uniewinniającego na takie orzeczenie, które nie jest skazaniem. Po nowelizacji KPK, bez żadnych ograniczeń, dopuszczalna jest zmiana wyroku uniewinniającego na wyrok warunkowo umarzający postepowanie. Taka możliwość istniała w istocie także na gruncie poprzedniego stanu prawnego, jednakże wówczas wskazywano, że sąd odwoławczy powinien z niej korzystać tylko wyjątkowo, (tak np. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z 14.01.1972r. sygn. Rw 1393/71 OSNKW 1972, Nr 4 poz. 75, czy z 18.05.1989r. sygn. II KR 97/89 OSNKW 1989, Nr 7 poz. 59, czy z 10.12.2002r. sygn. IV KKN 642/99, czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lica 2019r. sygn. IV KS 25/19 publ. Legalis).

Argumenty wywiedzione w apelacjach doprowadziły do zmiany zaskarżonego wyroku i warunkowego umorzenia postępowania wobec obu oskarżonych.

Podstawową przesłanką zastosowania warunkowego umorzenia postępowania jest stwierdzenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Oznacza to przede wszystkim, że sąd, rozważając stosowanie tego środka, musi najpierw ustalić wszystkie przesłanki odpowiedzialności karnej (zob. post. SN z 27.11.2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, Nr 1, poz. 9). Zwraca się także uwagę, że wymagany nieznaczny stopień winy powinien być w szczególności przyjmowany, gdy zachodzą kodeksowe okoliczności zmniejszające winę.

Oceniając przypisane oskarżonym zachowanie, a tym przede wszystkim to, iż:

- działali „na skróty”, ale też w przekonaniu opartym na konieczności ponownego rozliczenia się z osiągniętych efektów ekologicznych tego samego gminnego zadania przez swoich następców tj. nowego Wójta i nowego referenta ds. Referent ds. pozyskiwania środków zewnętrznych i programów UE,

- owi następcy, przy dołożeniu wymaganej staranności (bez oceny ich zachowania w kategoriach przestępstwa, czy jedynie deliktu dyscyplinarnego), mieli realne szanse na uczynienie zadość oczekiwaniom (...) i GW w Ł. wynikającym z umów tj. tak z umowy o umorzenie z dnia 09.09.2016r., jak i umowy pożyczki z dnia 02.12.2015r. w zakresie osiągnięcia wymaganych efektów ekologicznych,

- spośród 16 – tu umów na dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków z posesji położonych w G. przy ul. (...), obiętych spornymi Sprawozdaniami, a dołączonych do umowy nr (...), na datę 18.10.2022r. tylko w trzech przypadkach nie dokonano fizycznego przyłącza kanalizacyjnego (dwie posesje pozostają niezamieszkałe, a w jednej brak jest warunków technicznych na jego dokonanie);

- Gmina G. wybudowała oczyszczalnię ścieków i sieć kanalizacyjną dla mieszkańców ulicy (...) (aktualnych i przyszłych), gdzie jest niemal pewnym w przyszłości liczba przyłączonych do sieci domów wzrośnie nawet powyżej oczekiwanych 16-tu,

- oskarżeni to osoby niekarane, (rocznik 1962 i 1953), prowadzące ustabilizowany tryb życia, dla których przedmiotowe zachowania mają charakter incydentalny,

- sąd odwoławczy uznał, iż społeczna szkodliwość przypisanych oskarżonym czynów i stopień ich winy, uzasadniają uznanie, że pomimo warunkowego umorzenia postepowania karnego, oskarżeni nie wejdą ponownie w konflikt z prawem, a takie ostateczne rozstrzygnięcie uczyni zadość wszelkim stawianym celom represji karnej, tak wobec sprawców, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie.

Z uwagi na powyższe za zasadne uznano, na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk, warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec obu oskarżonych na okres próby lat 2, z dodatkowym zobowiązaniem, w oparciu o art. 67 § 3 kk, do naprawienia w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, części szkody wyrządzonej przestępstwem w ten sposób, że zasądzono na rzecz Urzędu Gminy G., od oskarżonego J. P. (1) kwotę 14.175 złotych, a od oskarżonego B. K. (1) kwotę 6.475,50 złotych. Nałożony obowiązek częściowego naprawienia szkody będzie miał walor wychowawczy i zapobiegawczy.

Powstanie szkody majątkowej UG w związku z przypisanym działaniem oskarżonych nie budzi wątpliwości.

Z informacji nadesłanej przez oskarżyciela posiłkowego na etapie postepowania odwoławczego wnikają dokładne kwoty, jakie zmuszona była zwrócić – i finalnie zwróciła - Gmina G. do (...) i GW w Ł. w związku z wypowiedzeniem umów: umowy o umorzenie nr (...) z dnia 09.09.2016r. oraz umowy pożyczki nr (...) z dnia 26.08.2013r. (obie zsynchronizowane ze sobą).

Obaj oskarżeni byli pracownikami w rozumieniu Kodeksu pracy.

Sąd odwoławczy zważył, że art. 119 kp zawiera dwa unormowania. Po pierwsze, stanowi, że pracownik w przypadku wyrządzenia szkody w wysokości nieprzekraczającej jego 3-miesięcznego wynagrodzenia jest zobowiązany do zapłaty odszkodowania w pełnej wysokości (o ile zachodzą przesłanki wskazane w art. 114 i 115 kp oraz nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 117 i 118 kp). Po drugie, przepis ten mówi o tym, że w przypadkach, gdy odszkodowanie przekracza 3-miesięczne wynagrodzenie pracownika, ulega ono ograniczeniu do tej wysokości ( zob. A. Krajewski, w: J. Jończyk (red.), Kodeks pracy. Komentarz, s. 448 ). Sens przepisu jest taki, że w celu zagwarantowania pracownikowi ochrony i zapewnienia stabilności zatrudnienia ustawa ogranicza prawo podmiotowe pracodawcy do żądania pełnego odszkodowania. Od szkody należy odróżnić odszkodowanie, rozumiane jako należność obciążającą pracownika. Jest to podstawowy sposób naprawienia szkody. P)rzyjęcie takiej tezy zamyka pracodawcy możliwość uzupełniających roszczeń z KC. Ograniczenie wysokości odszkodowania dotyczy wyłącznie pracowników, którzy nieumyślnie wyrządzili szkodę w mieniu innym niż powierzone (zob. wyr. SN z 9.11.1977 r., IV PR 213/77, Legalis). Limitacja wysokości odszkodowania ma przy tym charakter bezwzględnie obowiązujący, a ugoda pozasądowa zobowiązująca pracownika do zapłaty odszkodowania w wyższej wysokości jest nieważna z mocy prawa (zob. wyr. SN z 21.2.2018 r., III PK 14/17, Legalis). Ograniczona wysokość odszkodowania z tytułu odpowiedzialności materialnej pracownika, przewidziana w art. 119 § 1 kp dotyczy sytuacji, gdy szkoda została wyrządzona w sposób nieumyślny (zob. wyr. SN z 22.12.1975 r., IV PR 273/75, Legalis). W przypadku wyrządzenia szkody z winy umyślnej pracownik odpowiada w pełnej wysokości. Jak wprost wynika z treści art. 119 kp, podstawą służącą do obliczania odszkodowania jest wynagrodzenie pracownika przysługujące mu w dniu wyrządzenia szkody. Sposób obliczania tego wynagrodzenia określa Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy z dnia 29 maja 1996 r. (Dz.U. Nr 62, poz. 289) tj. z dnia 20 kwietnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 927). Zgodnie z § 3, wysokość tego wynagrodzenia oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, ale bez uwzględnienia zmian w warunkach wynagradzania lub w wysokości składników wynagrodzenia wprowadzonych po dniu wyrządzenia szkody.

Odszkodowanie polega na wyrównaniu uszczerbku majątkowego przez zapłatę sumy pieniężnej stanowiącej ekwiwalent szkody. Odpowiada ono takiej części lub całości szkody, której powstanie pozostaje w związku przyczynowym z zaniedbaniami pracownika w wykonywaniu jego obowiązków (wyr. SN z 12.3.1982 r., IV PR 39/82, Legalis). Wskutek rozwiązań przyjętych w Kodeksie pracy często bywa tak, że odszkodowanie nie wyrównuje całej szkody. Wynika to z art. 119 § 1 kp, w którym wyraźnie określono, że w przypadku powstania szkody w warunkach winy nieumyślnej odszkodowanie nie może przewyższać kwoty 3-miesiecznego wynagrodzenia pracownika. W związku z tym do naprawienia szkody w pełnej wysokości pracownik jest obowiązany tylko wtedy, gdy umyślnie wyrządził pracodawcy szkodę.

W toku przedmiotowego postępowania odwoławczego ustalono wysokość miesięcznego wynagrodzenia oskarżonych J. P. (1) i B. K. (3), obliczanego według art. 119 kp i Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu ustalenia wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy z dnia 29 maja 1996r. teks jednolity z 20.04.2017r., aktualnego w dacie czynu tj. w miesiącu listopad 2017r. Zasądzone na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty stanowią odpowiednio połowę sumy stanowiącej maksymalne odszkodowanie przy szkodzie wyrządzonej nieumyślnie w rozumieniu Kodeksu pracy tj. trzykrotną wysokość wynagrodzenia, jakie w sytuacji skazania pracownika za szkodę związaną z takim wykonywaniem obowiązków służbowych, można od niego żądać w oparciu o treść w/w przepisów pracowniczych.

W ocenie sądu odwoławczego, mimo, iż oskarżonym na gruncie prawa karnego przypisano działanie umyślnie, dokonane miarkowanie zasądzonego odszkodowania uzasadniają okoliczności przedmiotowej sprawy, związane mi.inn. z niefrasobliwym zachowywaniem się przedstawicieli UG – następców oskarżonych przy „rozliczaniu” umowy pożyczki z roku 2015r., o czym powyżej.

Ze względów wyżej opisanych, brak było podstawy do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez apelantów, a uzasadnionym było sięgnięcie po rozwiązanie przewidziane w art. 66§ 1 kk.

1. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

- sporne Sprawozdania z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych nie stanowiły przejawu poświadczenia dokonanego przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu art. 271 §1 kk, lecz oświadczenie złożone w ramach dwustronnej umowy cywilnej zawartej z (...) i GW w Ł.;

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Prokurator zakwalifikował zachowania oskarżonych jako przestępstwo, o jakim mowa m.inn. w art. 271 § 3 kk i inne.

Przedmiotem wykonawczym czynu z art. 271 kk jest autentyczny dokument (tak wyr. SA w Katowicach z 25.1.2016 r., II AKa 402/15, Legalis), ale pojęcie to ma jednak węższy zakres niż w art. 115 § 14 kk, toteż i ochrona zgodności z prawdą nie dotyczy każdego dokumentu. W ocenie sądu odwoławczego ograniczenie kręgu podmiotów przestępstwa i użycie słowa "poświadcza" na określenie czynności sprawczej ogranicza zakres dokumentów, które mogą być jego przedmiotami wykonawczymi (uchw. SN(7) z 30.9.2003 r., I KZP 22/03, OSNKW 2003, Nr 9–10, poz. 75; post. SN z 30.11.2007 r., V KK 98/07, KZS 2008, Nr 4, poz. 21; post. SN z 15.3.2013 r., V KK 433/12, Legalis; post. SN z 4.4.2017 r., IV KK 391/16, Legalis; wyr. SN z 15.2.2017 r., III KK 347/16, Prok. i Pr. – wkł. 2017, Nr 4, poz. 6; wyr. SA we Wrocławiu z 5.9.2012 r., II AKa 155/12, Legalis; wyr. SA w Łodzi z 8.10.2013 r., II AKa 147/13, Legalis).

W orzecznictwie przyjmuje się, że "dokument, o którym mowa w art. 271 § 1 kk, musi nie tylko odpowiadać cechom wymienionym w art. 115 § 14 kk, lecz ponadto musi być wystawiony przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę do tego uprawnioną i zawierać w swojej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. Do takich dokumentów należą przede wszystkim dokumenty urzędowe w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez art. 244 KPC i art. 76 KPA, a ponadto inne dokumenty, którym moc dowodową nadają inne przepisy, można również wykazać, że cechą tych dokumentów jest przymiot zaufania publicznego (wyr. SA w Katowicach z 29.5.2014 r., II AKa 107/14, Legalis). Poza jednak powyższymi uwagami nie sposób jest także nie zauważyć, że w doktrynie przeważa stanowisko – które sąd odwoławczy w składzie rozpoznającym przedmiotową apelację podziela, iż do dokumentów, o jakich mowa w art. 271 kk nie należy umowa cywilnoprawna, ponieważ jest ona realizacją zwykłych, a nie szczególnych uprawnień sporządzających ją osób, które przy tym oświadczają, a nie "poświadczają" własną wolę (tak uchw. SN z 12.3.1996 r., I KZP 39/95, OSNKW 1996, Nr 3–4, poz. 17; post. SN z 15.4.1999 r., I KZP 5/99, Wok. 1999, Nr 7, s. 23; wyr. SN z 5.10.2005 r., II KK 126/05, Prok. i Pr. – wkł. 2006, Nr 3, poz. 8; wyr. SN z 12.6.2012 r., V KK 112/12, OSNKW 2012, Nr 11, poz. 119; por. odmiennie wyr. SN z 18.10.1995 r., II KRN 95/95, Prok. i Pr. – wkł. 1996, Nr 2–3, poz. 5, ale jest to pogląd odosobniony). Podanie więc nieprawdy w dokumencie, który nie jest przedmiotem wykonawczym z art. 271 kk, powoduje, iż zachowanie go wystawiającego może wyczerpać znamiona innego przestępstwa (np. art. 233 § 6, art. 286, 297 § 1 KK, art. 56 § 1 KKS) (wyr. SN z 5.3.2003 r., III KKN 165/01, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 516).

W tym kontekście zauważyć należy, że pociągniecie do odpowiedzialności karnej z art. 271 kk za podanie nieprawdy bez względu na rodzaj dokumentu i kwalifikacje jego wystawcy byłoby równoznaczne z obejściem wymogów przewidzianych w art. 233 § 6 KK (post. SN z 30.7.2008 r., II KK 68/08, OSNKW 2008, Nr 10, poz. 84). Dla sądu odwoławczego sporne Sprawozdania z osiągniętych celów rzeczowych i ekologicznych były ściśle związane z umowami o charakterze majątkowym tj. dwustronną umową o umorzenie nr (...) z dnia 9 września 2016r. ,zawartą z (...) i GW w Ł. , a pośrednio także z umową pożyczki z tym samym podmiotem.

Poświadczeniem nieprawdy w rozumieniu art. 271 kk nie jest zawarcie przez strony umowy cywilnoprawnej, w której wskazane są okoliczności nieprawdziwe bo takowe nie stanowi wystawienia dokumentu z poświadczeniem w nim nieprawdy w rozumieniu art. 271 § 1 KK (wyr. SN z 9.5.2002 r., V KKN 323/99, OSNKW 2002, Nr 9–10, poz. 71). Należy bowiem rozróżnić słowa „poświadczyć” od „oświadczyć”. Słowo "poświadczyć" oznacza w języku potocznym: stwierdzać, poręczyć prawdziwość, wiarygodność, tożsamość kogoś lub czegoś i różni się niewątpliwie od występującego w umowach cywilnoprawnych pojęcia "oświadczenia" oznaczającego przecież tyle, co coś powiedzieć, wypowiedzieć, ale także oznajmić. Owe odmienności znaczeniowe dotyczą w szczególności tego, że "poświadczyć" odnosi się do istniejącego już wypowiedzianego, bądź oświadczonego zdania, hipotezy, oceny. W przypadku umów cywilnoprawnych mamy do czynienia właśnie z "oświadczeniem", a nie "poświadczeniem". W niniejszej sprawie pierwotna była umowa o umorzenie, ale też przesłanie z pismem przewodnim „Sprawozdania z osiągniętych efektów…”, to oświadczenie złożone w imieniu jednej ze stron umowy cywilnoprawnej drugiej stronie tej umowy, co do realizacji jednego z punktów tej konkretnej umowy. Właśnie dlatego ostatecznie uznano, iż zakwalifikowanie zachowań oskarżonych jako poświadczenie nieprawdy nie przekonuje. Nie stanowią poświadczenia nieprawdy w znaczeniu określonym w art. 271 § 1 kk m.in.: niezgodne z prawdą oświadczenia zawarte w treści umowy cywilnoprawnej, bo strona stosunku cywilnoprawnego nie może być sprawcą przestępstwa z art. 271 § 1 kk w zakresie sporządzonych przez nią dokumentów odnoszących się do zawarcia, zmiany lub ustania tego stosunku. Nie ma charakteru "uprawnienia" w rozumieniu art. 271 § 1 KK obowiązek sporządzania określonych dokumentów wyłącznie na mocy stosunku prawnego łączącego strony umowy (np.:. jeżeli w ramach stosunku pracy pracownik umocowany jest do wystawiania określonych dokumentów, na podstawie których otrzymuje od pracodawcy określone świadczenia (rozliczenie podróży służbowej, karta drogowa), dokument taki nie ma charakteru dokumentu publicznoprawnego, a poświadczenie w nim nieprawdy nie może prowadzić do odpowiedzialności karnej z art. 271 § 1 kk - tak G. Bogdan, K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska - Kardas, P. Kardas, J. Majewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. Tom II, Kraków 1999. s. 1039).

Powyższe spowodowały pominięcie w podstawie prawnej skazania przepisu art. 271 § 1 kk (brak działania oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, motywowano w punkcie 3.1.).

2. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

-------

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- uznanie sprawstwa oskarżonych, zastosowana represja karna;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano w punkcie 4.1.;

Na skutek złożonych apelacji zaistniały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez:

- uznanie oskarżonego J. P. (1) za winnego tego, że w okresie od 2 do 22 listopada 2017r. w G. powiat (...), działając w warunkach czynu ciągłego, pełniąc funkcję Wójta Gminy G. nie dopełnił swoich obowiązków związanych z zapewnieniem skutecznej kontroli realizacji zadań i przestrzegania prawa tj. zadania o nazwie: „Budowa (...) Sanitarnej Grawitacyjnej, tłoczonej, przepompowni ścieków, przyłączy kanalizacji sanitarnej w G. ul. (...)”, realizowanego na podstawie umowy o umorzenie nr (...) z dnia 9 września 2016r. zawartej z (...) i GW w Ł., w ten sposób, że w celu uzyskania umorzenia pożyczki przedłożył Funduszowi nieprawdziwe dokumenty o istotnym znaczeniu dla jego uzyskania w postaci Sprawozdania z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych, w których przekazał nieprawdziwe dane o osiągnięciu efektu ekologicznego i odprowadzaniu ścieków od (...) 64 w ilości (...) sześciennych na rok do oczyszczalni, co stanowiło podstawę do rozliczenia przez Fundusz środków finansowych z umorzenia pożyczki, podczas gdy faktycznie tylko dwie nieruchomości położone przy ulicy (...) zamieszkałe przez 7 osób posiadały przyłączenie budynku do sieci i odprowadzały ścieki w ilości około 8 metrów sześciennie rocznie, działając na szkodę interesu publicznego i powodując szkodę po stronie Gminy G. w wysokości 191.642,41 zł., czym wyczerpał dyspozycje art. 231 § 1 kk w zw. z art. 297 §1 kk i art. 12 kk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 4 § 1 kk,

- uznanie oskarżonego B. K. (1) za winnego tego, że w okresie od 2 do 22 listopada 2017r. w G. powiat (...), działając w warunkach czynu ciągłego, pełniąc funkcję referenta Urzędu Gminy G., nie dopełnił swoich obowiązków związanych ze sprawowaniem nadzoru nad realizacją inwestycji realizowanych przy pomocy środków zewnętrznych oraz współpracą z innymi pracownikami urzędu tj. z realizacją zadania o nazwie: „Budowa (...) Sanitarnej Grawitacyjnej, tłoczonej, przepompowni ścieków, przyłączy kanalizacji sanitarnej w G. ul. (...)”, realizowanego na podstawie umowy o umorzenie nr (...) z dnia 9 września 2016r. zawartej z (...) i GW w Ł., w ten sposób, że w celu uzyskania umorzenia pożyczki przedłożył Funduszowi nieprawdziwe dokumenty o istotnym znaczeniu dla jego uzyskania w postaci Sprawozdania z osiągniętych efektów rzeczowych i ekologicznych, w których zawarł nieprawdziwe dane o osiągnięciu efektu ekologicznego i odprowadzaniu ścieków od (...) 64 w ilości (...) sześciennych na rok do oczyszczalni, co stanowiło podstawę do rozliczenia przez Fundusz środków finansowych z umorzenia pożyczki, podczas gdy faktycznie tylko dwie nieruchomości położone przy ulicy (...) zamieszkałe przez 7 osób posiadały przyłączenie budynku do sieci i odprowadzały ścieki w ilości około 8 metrów sześciennie rocznie, działając na szkodę interesu publicznego i powodując szkodę po stronie Gminy G. w wysokości 191.642,41 zł., czym wyczerpał dyspozycje art. 231 § 1 kk w zw. z art. 297 §1 kk i art. 12 kk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 4 § 1 kk;

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 2, 3

Na podstawie art. 635 kpk w zw. z art. 628 § 1 kpk, art. 629 kpk i art. 633 kpk obciążono oskarżonych, jako osoby posiadające dochód oraz określony majątek nieruchomy, całością powstałych w sprawie wydatków za postępowanie pierwszoistnacyjne oraz postępowanie odwoławcze w proporcji: obu oskarżonych po połowie. Złożyły się nań: ryczały za doręczenie pism na każdym z etapów postępowania i ryczał za informacje z K., w tym także dodatkowe informacje co do karalności pozyskane na etapie postepowania odwoławczego (dotyczące tylko J. P. i B. K.). O opłacie orzeczono w oparciu o art.7, art. 10.ust. 1 i art. 12 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

Za zasadny, wobec dokonanej zmiany wyroku w toku drugiej instancji, uznano wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o przyznanie od oskarżonych na rzecz Gminy G. poniesionych kosztów związanych z wynagrodzeniem ustanowionego w sprawie pełnomocnika z wyboru. Wysokość tego wynagrodzenia określono na poziomie minimalnym tj. jako 840 zł., które powiększono o 20 % za każdy dodatkowy termin rozprawy, w jakich uczestniczył pełnomocnik. Jego stawiennictwo obejmowało następujące terminy rozpraw odbytych przed Sądem Rejonowym: 15.03.2021r., 17.05.2021r., 05.07.2021r., 20.09.2021r., 08.11.2021r., 24.01.2022r. i 09.03.2022r., (zasądzona od każdego z oskarżonych kwota stanowiła połowę sumy: 840 zł. plus 6 x 168 zł.) oraz przed Sądem Okręgowym: 27.09.2022r. i 22.11.2022r. (połowę sumy: 840 zł. plus 168 zł.).

4. PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					prokurator
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23.03.2022 roku w sprawie II K 57/21
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☐	zmiana

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23.03.2022 roku w sprawie II K 57/21
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☐	zmiana