UZASADNIENIE

Powódka A. C. po ostatecznym sprecyzowaniu stanowiska pismem z dnia 24 lipca 2020 roku wniosła o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) w W. kwoty 10.566,40 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 8.966,40 zł od dnia 1 listopada 2017 roku do dnia zapłaty i 1600 zł od 12 listopada 2019 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, że jest właścicielem samochodu osobowego V. o nr rej, (...); w dniu (...) syn powódki P. C. (1) jechał tym pojazdem i w okolicach W. doszło do kolizji drogowej spowodowanej przez K. B., który kierował samochodem ciężarowym z przyczepą, posiadającym ubezpieczenie OC u strony pozwanej; w wyniku zdarzenia samochód powódki uległ uszkodzeniu, zaś jego naprawa przewyższa wartość; początkowo na skutek błędnej informacji uzyskanej od Policji powódka wystąpiła o wszczęcie postępowania likwidacyjnego do (...) SA; (...) ustaliło wartość samochodu powódki na kwotę 9.900 zł jednak odmówiono przyznania odszkodowania z uwagi na fakt, że sprawca kolizji nie posiadał ubezpieczenia w (...); ponadto powódka zmuszona była do wynajęcia w okresie od 1 do 14 kwietnia 2015 roku pojazdu zastępczego.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu przyznała, że doszło do przedmiotowego zdarzenia i sprawca kolizji objęty był ochroną ubezpieczeniową w ramach OC u strony pozwanej; jednak podniosła, że pojazd powódki został uszkodzony na skutek przewrócenia się na niego w wyniku wiatru, naczepy dołączonej do pojazdu ciężarowego I. kierowanego przez K. B., strona pozwana nie dopatrzyła się winy ubezpieczonego za powstałe w wyniku zdarzenia skutki, w wyniku których uszkodzeniu uległ pojazd powódki. Podniosła także zarzut przedawnienia, gdyż 3 letni termin przedawnienia rozpoczął bieg najpóźniej w dniu 25 maja 2015 roku. Strona pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko o braku winy ubezpieczonego, nie zgadzając się z twierdzeniami powódki, że na ubezpieczonym jako kierowcy zawodowym ciążą szczególne wymagania w zakresie możliwości oceny ryzyka wystąpienia trudnych warunków atmosferycznych; podniosła także, że powódka nie wykazała wartości pojazdu. Odnośnie żądania zwrotu kosztów pojazdu zastępczego podniosła, że powódka nie wykazała samej zasadności najmu pojazdu zastępczego, ponadto podmioty współpracujące ze stroną pozwaną mają niższe stawki – 90 zł dziennie, ponadto bezzasadne jest obciążenie strony pozwanej kosztami najmu pojazdu za okres sprzed zgłoszenia szkody.

W TOKU POSTEPOWANIA SĄD USTALIŁ

NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

W dniu (...) syn powódki P. C. (1) jechał samochodem osobowym stanowiącym własność powódki V. (...) i w okolicach W. doszło do kolizji drogowej z pojazdem ciężarowym z naczepą kierowanym przez K. B.. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej.

Do uszkodzenia samochodu powódki doszło na skutek najechania na ten samochód przez przyczepę.

K. B. został uznany za sprawcę kolizji (mandat karny art. 86 §1 KW).

Początkowo powódka zwróciła się o odszkodowanie do (...). (...) w toku likwidacji szkody ustaliło wartość rynkową pojazdu powódki na kwotę 9.900 zł, zaś koszt naprawy na kwotę 18.067,11 zł. Pismem z dnia 14 kwietnia 2015 roku (...) odmówiło przyznania odszkodowania, gdyż pojazd sprawcy szkody w dacie zdarzenia nie posiadał ubezpieczenia w (...) SA, a ubezpieczony został w (...) W..

Powódka zwróciła się do strony pozwanej o wypłatę odszkodowania. Pismem z dnia 25 maja 2015 roku strona pozwana odmówiła, wskazując, że brak jest winy K. B. za powstałe zdarzenie, gdyż zdarzenie to miało charakter losowy, niezależny od ubezpieczonego.

DOWÓD: notatka o zdarzeniu drogowym k. 11-12

dokumentacja (...) k. 21-26

pismo strony pozwanej z 25 V 2015r k. 35

Strona pozwana współpracuje z (...) S.A. w W. w zakresie wynajmu pojazdów zastępczych. Wynajem pojazdu klasy A kosztuje 98,40 zł za dobę, pojazdu klasy B – 110,70 zł za dobę.

DOWÓD: umowa o współpracy k. 61-67

Powódka wynajęła pojazd zastępczy za kwotę 147,60 zł dziennie. Łącznie za okres od 1 do 14 kwietnia 2015 roku powódka zapłaciła 2.066,40 zł.

Pojazd zastępczy był powódce potrzebny do wożenia syna P. C. (1) do lekarzy i na rehabilitację, gdyż po zdarzeniu wymagał leczenia. Powódka posiada jeszcze inny samochód, ale w tym okresie użytkował go mąż powódki na terenie Niemiec. Pojazd zastępczy został wynajęty za pośrednictwem pośrednika ubezpieczeniowego

DOWÓD: faktura k. 27

zeznania świadka P. C. k. 89 płyta CD k. 90

Odpowiedzialność za zdarzenie drogowe z dnia 31 marca 2015 roku ponosi kierujący pojazdem I., który nie dostosował prędkości do panujących warunków na drodze. Kierujący mógł uniknąć przewrócenia się przyczepy poprzez dostosowanie prędkości do panujących warunków atmosferycznych, zaś decydując się na jazdę w warunkach panujących podczas zdarzenia stworzył zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego.

Rynkowa wartość pojazdu powódki przed powstaniem szkody wynosiła 9.700 zł, rynkowa wartość pojazdu uszkodzonego – w dniu zdarzenia wynosiła 1800 zł, zaś w dniu sporządzenia opinii – 1400 zł. Koszty naprawy wynoszą 21.845,78 zł brutto.

DOWÓD: opinia i opinie uzupełniające biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, bezpieczeństwa ruchu drogowego i rekonstrukcji zdarzeń drogowych k. 100-140, 161- 163, 184-191

Powódka w dniu 22 marca 2018 roku do tut. Sądu wniosła o wezwanie strony pozwanej do próby ugodowej o zapłatę 11.966,40 zł w związku ze szkodą będącą wynikiem zdarzenia z dnia 31 marca 2015 roku. Na posiedzeniu w dniu 30 maja 2018 roku strona pozwana wskazała, że nie widzi możliwości zawarcia ugody.

DOWÓD: dokumenty zgromadzone w aktach sprawy I Co 726/18, w szczególności wniosek i protokół posiedzenia z dnia 30 maja 2018r

W TAK USTALONYM STANIE FAKTYCZNYM

SĄD ZWAŻYŁ:

Powództwo jest w większej części zasadne.

Powódka po ostatecznym sprecyzowaniu stanowiska wniosła o zasądzenie od strony pozwanej kwoty odszkodowania za uszkodzony samochód i koszty wynajmu pojazdu zastępczego.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia. Zgodnie art. 117 §2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się zarzutu przedawnienia. Ponadto, w myśl art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Zgodnie z art. 120 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne natomiast bieg przedawnienia zgodnie z treścią art. 123 §1 pkt. 1 kc przerywa się przez każdą czynność przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia. Strona pozwana podniosła, że 3 letni termin przedawnienia rozpoczął bieg najpóźniej w dniu 25 maja 2015 roku i już upłynął. Uszło uwadze strony pozwanej, że przed tut. Sądem toczyło się postępowanie z wniosku powódki o zawezwanie do próby ugodowej. Złożenie w dniu 22 marca 2018 roku wniosku skutecznie przerwało bieg przedawnienia. Skoro pozew wniesiony został w dniu 28 grudnia 2018 roku, to mając powyższe na uwadze uznać należało, że roszczenie powódki nie uległo przedawnieniu.

Bezspornym między stronami było, że w dniu 31 marca 2015 roku samochód powódki uległ uszkodzeniu w zdarzeniu drogowym, którego sprawca posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej. Strona pozwana podniosła jednak, że do zdarzenia doszło na skutek okoliczności za które ubezpieczony nie ponosi odpowiedzialności – silny podmuch wiatru.

Zgodnie z treścią art. 822 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie zaś z treścią art. 415 kc, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Podkreślić należy, że funkcją odszkodowania jest wyrównanie uszczerbku w majątku osoby poszkodowanej. Art. 361 kc wskazuje, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła; naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Strona pozwana przyznała, że sprawca kolizji był objęty ochroną z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Odpowiedzialność na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 415 k.c., warunkują zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między tym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361 – 363 k.c.). Nie mniej istotną przesłanką jest wina sprawcy w doprowadzeniu (lub dopuszczeniu) do powstania tego zdarzenia.

Wobec stanowiska stron w pierwszej kolejności należy ustalić, czy pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 31 marca 2015 roku.

Bezspornym pomiędzy stronami było, że do uszkodzenia pojazdu powódki doszło na skutek najechania na ten pojazd naczepy samochodu ciężarowego, którym kierował ubezpieczony. Strona pozwana podniosła jednak, że nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w samochodzie powódki, gdyż do zdarzenia doszło na skutek silnego podmuchu wiatru. Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności opinię biegłego nie sposób przychylić się do stanowiska strony pozwanej. Opinia i opinie uzupełniające biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, bezpieczeństwa ruchu drogowego i rekonstrukcji zdarzeń drogowych nakazują przyjąć, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z 31 marca 2015 roku. Z opinii wynika, że odpowiedzialność za zdarzenie drogowe z dnia 31 marca 2015 roku ponosi kierujący pojazdem I., który nie dostosował prędkości do panujących warunków na drodze; kierujący samochodem ciężarowym mógł uniknąć przewrócenia się przyczepy poprzez dostosowanie prędkości do panujących warunków atmosferycznych, zaś decydując się na jazdę w warunkach panujących podczas zdarzenia stworzył zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Strony nie kwestionowały opinii w tej części. Tym samym opierając się na opinii biegłego należało ustalić, że sprawca zdarzenia ponosi winę za to zdarzenie i jego skutki, a tym samym strona pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 31 marca 2015 roku.

W związku z treścią opinii biegłego rozważania Sądu nie dotyczą okoliczności związanych z siłą wiatru i warunkami metrologicznymi, jak i zeznań świadków co do przebiegu zdarzenia.

Sporna między stronami była także wysokość szkody wyrządzonej w majątku powódki. Wysokość odszkodowania ustalono w oparciu o opinię i opinie uzupełniające biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, bezpieczeństwa ruchu drogowego i rekonstrukcji zdarzeń drogowych. Z opinii tej wynika, że rynkowa wartość pojazdu powódki przed powstaniem szkody wynosiła 9.700 zł, rynkowa wartość pojazdu uszkodzonego – w dniu zdarzenia wynosiła 1800 zł, zaś w dniu sporządzenia opinii – 1400 zł, a koszty naprawy wynoszą 21.845,78 zł brutto.

Na skutek zastrzeżeń strony pozwanej biegły sporządził kolejne dwie opinie uzupełniające. Wprawdzie strona pozwana wnosiła o pominięcie opinii biegłego G. G. i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego podnosząc, że przyjęta przez biegłego metodyka sporządzenia opinii nie oprowadziła do wyjaśnienia wszystkich spornych treści, składając dalsze zastrzeżenia do treści opinii. Biegły w kolejnej opinii uzupełniającej po dodatkowych konsultacjach z (...) V. ustalił wartość pojazdu przed zdarzeniem na kwotę 9.700 zł, a więc niższą niż w opinii pierwotnej. Biegły w opiniach uzupełniających szczegółowo ustosunkował się do zarzutów stawianych przez stronę pozwaną i zdaniem Sądu opinia biegłego nie budzi wątpliwości. Z tej przyczyny Sąd pominął wniosek dowodowy strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego rzeczoznawcy samochodowego jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania (art. 235² §1 pkt 5 kpc). Dodatkowo należy mieć na uwadze, że wartość rynkowa pojazdu powódki ustalona w opinii (9.700 zł) jest zbliżona do takiej wartości ustalonej początkowo przez (...) (9.900 zł).

Mając na uwadze, że z opinii biegłego wynika, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona (koszty naprawy przewyższają ponad dwukrotnie wartość samochodu) Sąd ustalił wysokość szkody odejmując od wartości pojazdu (9.700 zł) aktualna wartość pojazdu w stanie uszkodzonym (1400 zł), co dało kwotę 8.300 zł. I taką kwotę zasądzono na rzecz powódki, oddalając w tym przedmiocie powództwo w pozostałym zakresie.

Powódka wniosła także o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 2.066,40 zł tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Z zebranego materiału dowodowego (faktury) wynika, że powódka wynajęła pojazd zastępczy za kwotę 147,60 zł dziennie i łącznie za okres od 1 do 14 kwietnia 2015 roku powódka zapłaciła 2.066,40 zł. Chybiony jest zarzut strony pozwanej, że powódka nie wykazała, że zapłaciła za wynajem pojazdu zstępczego, gdyż z treści faktury wynika, że zapłacono gotówką. Natomiast z zeznań świadka P. C. (1) wynika, że pojazd zastępczy był powódce potrzebny do wożenia syna P. C. (1) do lekarzy i na rehabilitację, gdyż po zdarzeniu wymagał leczenia; powódka posiada jeszcze inny samochód, ale w tym okresie użytkował go mąż powódki na terenie Niemiec, zaś pojazd zastępczy został wynajęty za pośrednictwem pośrednika ubezpieczeniowego.

Wskazać należy, że problematyka odpowiedzialności ubezpieczyciela za koszty wynajmu pojazdu zastępczego była wielokrotnie przedmiotem orzeczeń Sądu Najwyższego. I tak w uchwale z 17 XI 2011r1 SN stanął na stanowisku, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego także w przypadku pojazdu niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodzić się należy ze stanowiskiem SN wyrażonym w uzasadnieniu do tej uchwały, iż „zakres obowiązku odszkodowawczego obejmuje co do zasady poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony, za czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu”. Powódka korzystała z pojazdu zastępczego jedynie przez 14 dni, którego to okresu nie można uznać za nadmiernie wydłużony czy nie uzasadniony. Słusznie podnosi powódka, że w dzisiejszej dobie powszechnej motoryzacji korzystanie z samochodu nie może być traktowane jako zbytek, a samochód nie jest dobrem luksusowym, zaś powódka wykorzystywała pojazd zastępczy głównie o zawożenia syna poszkodowanego w wypadku do lekarzy i na rehabilitację. Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanej, że powódka nie wykazała zasadności najmu samochodu zastępczego.

Tym samym przyjmując, że koszt uzasadnionego okres najmu wynosił 2.066,40 zł należało zasądzić zwrot kosztów pojazdu zastępczego w tej kwocie.

Za opóźnienie w zapłacie należności zgodnie z treścią art. 481 § 1 kc wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie, niezależnie od tego czy poniósł szkodę, nawet wtedy, gdy opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem powódki, uznając je za uzasadnione.

W związku z powyższym mając na uwadze zebrany materiał dowodowy i powołane wyżej przepisy zasądzono od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 10.366,40 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 8.966,40 zł od dnia 1 listopada 2017 roku do dnia zapłaty i 1400 zł od 12 listopada 2019 roku do dnia zapłaty, zaś dalej idące powództwo oddalono.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 kpc w mając na względzie wynik procesu i koszty poniesione przez strony. Skoro powódka przegrała sprawę w 2% należało uzna , że uległa tylko co do nieznacznej części żądania co nakazywało obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez powódkę. Powódka poniosła koszty opłaty od pozwu w kwocie 449 zł , koszty zaliczki 600 zł, koszty zastępstwa procesowego 1800 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł. Tym samym zasądzono na rzecz powódki kwotę 2866 zł.

Zgodnie z art. 130³ § 2 kpc (w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją z 4 lipca 2019r) jeżeli obowiązek uiszczenia opłaty powstał na skutek rozszerzenia żądania - w przypadku braku opłaty sąd prowadzi sprawę bez wstrzymywania biegu postępowania, a o obowiązku uiszczenia opłaty orzeka w orzeczeniu kończącym sprawę w danej instancji stosują odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu. Ponieważ powódka rozszerzyła żądnie o 1600 zł, z czego oddalono kwotę 200 zł proporcjonalnie obciążono powódkę opłatą 10 zł, zaś pozostała kwotą stronę pozwaną mając na uwadze wynik procesu.

Ponieważ koszty opinii biegłego (1434,30 zł) przewyższyły wpłaconą przez strony zaliczkę (1200 zł) i brakującą kwotę wypłacono biegłemu ze Skarbu Państwa nakazano stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sąd Rejonowy w Świdnicy brakującą kwotę, mając na uwadze wynik procesu.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron

1 III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28;

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE