UZASADNIENIE

Skazany T. R. wystąpił z wnioskiem do Sądu Rejonowego w Białymstoku o wydanie wyroku łącznego, obejmującego kary pozbawienia wolności orzeczone wobec niego we wszystkich zakończonych prawomocnie sprawach.

Sąd Rejonowy w Białymstoku po ustaleniu z urzędu wszystkich prawomocnych orzeczeń zapadłych dotychczas przeciwko skazanemu, wyrokiem łącznym z dnia 18 listopada 2013 roku (sygn. XV K 603/13), na mocy art. 85 kk, 86 § 1 i 2 kk połączył T. R. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 27 marca 2002 roku sygn. III K 2951/01, karę jednostkową 2 lat pozbawienia wolności i 80 stawek dziennych grzywny z ustaleniem wysokości stawki dziennej na kwotę 50 złotych za czyn z pkt I oraz karę jednostkową 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny z ustaleniem wysokości stawki na kwotę 50 złotych za czyn z pkt II, orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 16 sierpnia 2010 roku sygn. XV K 680/10 i wymierzył skazanemu karę łączną 3 (trzech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych

Ponadto na mocy art. 85 kk, art. 86 § 1 kk połączył T. R. karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 10 sierpnia 2010 roku sygn. II K 31/06, karę jednostkową 1 roku pozbawienia wolności za czyn z pkt III, karę jednostkową 1 roku pozbawienia wolności za czyn z pkt IV oraz karę jednostkową 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt V, orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 16 sierpnia 2010 roku sygn. XV K 680/10 i wymierzył skazanemu karę łączną 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

W pozostałym zakresie wyroki jednostkowe podlegające łączeniu pozostawił do odrębnego rozpoznania.

Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu T. R. okresy pozbawienia wolności w sprawach podlegających łączeniu.

Na mocy art. 572 kpk umorzył postępowanie w pozostałym zakresie.

Skazany został również zwolniony od kosztów postępowania, związanych z wydaniem wyroku łącznego.

Powyższy wyrok łączny w całości na korzyść skazanego zaskarżył obrońca T. R..

Zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 17 § 1 pkt 7 kpk poprzez orzeczenie wobec skazanego dwóch kar łącznych, wskutek rozwiązania prawomocnie orzeczonej kary łącznej wydanej w sprawie Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. XV K 680/10 zawierającej błędne określenie zbiegu przestępstw, co stanowi złamanie zasady powagi rzeczy osądzonej, zaś wydanie nowego wyroku łącznego, mniej korzystnego w stosunku do stanu sprzed jego wydania, jest w tym wypadku niedopuszczalnym sposobem korekty poprzedniego rozstrzygnięcia wydanego w tym przedmiocie.

Ponadto skarżący z ostrożności procesowej zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonych kar łącznych, wynikającą z rozłączenia kary łącznej orzeczonej wobec skazanego w sprawie XV K 680/10, a następnie połączenia orzeczonych tym wyrokiem kar jednostkowych z karami orzeczonymi w sprawach III K 2951/01 oraz II K 31/06 z zastosowaniem błędnej metody łączenia kar tj. asperacji ukierunkowanej na kumulację, podczas gdy odległość czasowa między popełnionymi przestępstwami, jak też rodzaj dóbr, w które godziły, skłaniały do zastosowania metody łączenia kar nie mniej korzystnej, niż w postępowaniu o sygn. XV K 680/10, a więc metody asperacji ukierunkowanej na absorpcję, zwłaszcza wobec zastosowania przez Sąd metody absorpcji przy łączeniu kar grzywny, co czyni orzeczenie wewnętrznie sprzecznym.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ewentualnie umorzenie postępowania lub zmianę orzeczenia poprzez złagodzenie orzeczonych wobec skazanego kar łącznych pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy skazanego jakkolwiek nie sposób zgodzić się z jej zasadniczym zarzutem obrazy art. 17 § 1 pkt 7 kpk oraz przedstawioną na jego poparcie argumentacją, to wg Sądu Odwoławczego zasługiwała na uwzględnienie w zakresie zarzutu ewentualnego z art. 438 pkt 4 kpk postulującego potrzebę zmiany orzeczenia poprzez złagodzenie orzeczonych kar łącznych, choć również w tej części wywody skarżącego zasługiwały jedynie na częściowe podzielenie.

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd I instancji orzekł o połączeniu skazanemu T. R. kar orzeczonych w wyrokach wydanych w sprawach w sprawach III K 2951/01 Sądu Rejonowego w Białymstoku, II K 31/06 Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim oraz XV K 680/10 Sadu Rejonowego w Białymstoku i wymierzył w stosunku do w/w dwie odrębne kary łączne tj. karę łączną 3 lat i 4 miesięcy pobawienia wolności i łączną grzywnę w wymiarze 80 stawek dziennych oraz karę łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd I instancji łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone prawomocnie we wskazanych wyżej sprawach, zdecydował w układzie procesowym niniejszej sprawy przede wszystkim o rozwiązaniu węzła kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wobec skazanego T. R. za 5 czynów jednostkowych w sprawie XV K 680/10 Sądu Rejonowego w Białymstoku, a następnie dwie z tychże kar jednostkowych tj. karę za czyn z art.. 310 § 2 kk w zw. z art. 12 kk (2 lata pozbawienia wolności i 80 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka) oraz karę za czyn z art. 56 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk (1 rok pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych stawka) połączył z karą 10 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną w sprawie III K 2951/01 Sądu Rejonowego w Białymstoku. Równocześnie pozostałe trzy kary jednostkowe orzeczone za kolejne trzy czyny ze sprawy XV K 680/10 połączył z karą 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzoną w sprawie II K 31/06 Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim orzekając odrębną karę łączną pozbawienia wolności.

Zasadniczy zarzut apelującego sformułowany jako obraza art. 17 § 1 pkt 7 kpk (tzw. res iudicata) sprowadza się do kwestionowania możliwości rozłączenia właśnie kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej prawomocnie w sprawie XV K 680/10, celem wydania nowego wyroku łącznego. Według skarżącego po pierwsze orzeczenie we wskazanej sprawie z chwilą uprawomocnienia uzyskało przymiot materialnej prawomocności, kreując w ten sposób ujemną przesłankę procesową, po wtóre zaś z racji tego, iż wyrok w sprawie XV K 680/10 był ostatnim prawomocnych orzeczeniem skazującym T. R. brak było przesłanek, o jakich mowa w art. 575 § 1 kpk do wydania nowego wyroku łącznego wobec osoby skazanego.

Z tak postawioną argumentacją nie sposób się zgodzić.

Nie budzi wątpliwości, że wynikająca z art. 17 § 1 pkt 7 kpk reguła zabraniająca prowadzenia postępowania w sytuacji, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone, w istocie ma również zastosowanie do orzekania w sprawach o wydanie wyroku łącznego, który to wyrok jak każdy inny wyrok z chwilą uprawomocnienia się kreuje ujemną przesłankę procesową określoną w w/w przepisie. Oznacza to, że nie jest dopuszczalne wydanie przez Sąd wyroku łącznego, który węzłem kary łącznej obejmowałby te (i tylko te) skazania, które takim węzłem zostały objęte w wyroku łącznym, który uprawomocnił się wcześniej. Rzeczywiście zatem, gdyby wobec tej samej osoby zapadły dwa prawomocne wyroki łączne, w których węzłem kary łącznej objęto by te same skazania, które objęte były tym węzłem w wyroku, który uprawomocnił się wcześniej, drugi z tych wyroków dotknięty byłby w tym zakresie rażącym naruszeniem prawa, zaliczanym do tzw. bezwzględnych przyczyn odwoławczych przewidzianych w art. 439 § 1 pkt 8 kpk, określanym jako naruszenie powagi rzeczy osądzonej (vide wyrok SN z dn. 30.11.2011 r sygn. II KK 149/11 OSNKW 2011/12/113). Tyle tylko, że z takową sytuacją, nie mamy do czynienia w realiach niniejszej sprawy. Apelujący w ocenie Sądu Okręgowego bowiem nie do końca trafnie interpretuje normę art. 575 § 1 kpk.

Wśród 7 prawomocnych orzeczeń zapadłych przeciwko skazanemu T. R., które były przedmiotem analizy Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie, niebagatelne znaczenie z punktu widzenia oceny głównego zarzutu skargi apelacyjnej obrońcy skazanego ma wyrok łączny Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 17.01.2003 roku wydany w sprawie III K 3222/02 (k.40-41), a zwłaszcza zakres przedmiotowy ustaleń Sądu w tymże postępowaniu. Przedmiotem analizy Sądu w owej sprawie były trzy prawomocne orzeczenia dotyczące skazanego, zapadłe w sprawach Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. III K 208/97, III K 3116/00 i III K 2951/01. Jedynie kary pozbawienia wolności wymierzone w dwóch pierwszych z nich zostały objęte węzłem kary łącznej, zaś postępowanie co do objęcia tymże wyrokiem łącznym orzeczenia w sprawie III K 2951/01 zostało umorzone.

W tym właśnie fakcie, iż wyrok łączny w sprawie III K 3222/02 obejmował m. in. sprawę III K 2951/01, a nadto w okoliczności, że wyrok Sądu Rejonowego w sprawie XV K 680/10 był chronologicznie ostatnim prawomocnym skazaniem T. R., po którym nie został wydany żaden kolejny wyrok skazujący, skarżący upatruje zasadności swej argumentacji, odnoszącej się do rzekomego braku podstaw do rozwiązania kary łącznej orzeczonej w sprawie XV K 680/10 celem wydania nowego wyroku łącznego, obejmujące m. in. skazanie w sprawie III K 2951/01, co do którego wydano prawomocną decyzję w trybie art. 572 kpk.

Tymczasem autor apelacji najwyraźniej zapomina o tym, iż prawomocne postanowienie o umorzeniu postępowania z powodu braku warunków do wydania wyroku łącznego (art. 572 kpk) powoduje powagę rzeczy osądzonej i stanowi ujemną przesłankę procesową, przewidzianą w przepisie art. 17 § 1 pkt 7 kpk, do wydawania kolejnego orzeczenia w tym przedmiocie wyłącznie w przypadku, gdyby w orzeczeniu wydawanym później miało dojść do rozstrzygnięcia tego, czy dokładnie te same skazania za czyny jednostkowe spełniają warunki do objęcia ich węzłem kary łącznej w wyroku łącznym. Jeżeli zatem orzeczenia dotyczące połączenia jednostkowych skazań w różnym układzie były przedmiotem dwóch lub więcej postępowań o wydanie wyroku łącznego, ale w żadnym z tych postępowań zakresem orzekania (rozstrzygnięcia) nie były objęte wszystkie (tożsame) wydane wobec skazanego wyroki, nie można mówić o istnieniu przeszkody ujętej w art. 17 § 1 pkt 7 kpk. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić jednoznacznie wypada, że o ile przedmiotem oceny i analizy Sądu w sprawie o wydanie wyroku łącznego o sygn III K 3222/02 były prawomocne orzeczenia w trzech sprawach tj. III K 208/97, III K 3116/00 oraz III K 2951/01, o tyle już zakres analizowanych orzeczeń wywołany wnioskiem skazanego w niniejszej sprawie był zasadniczo szerszy, oprócz w/w wyroków obejmował dodatkowo prawomocne orzeczenia wydane w sprawach II K 31/06 oraz XV K 680/10. Nie sposób tym samym mówić, że zakres orzekania Sądu w sprawach o sygn. III K 3222/02 i niniejszej sprawie był więc tożsamy.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, bez jakiegokolwiek znaczenia dla możliwości wydania nowego wyroku łącznego w przedmiotowej sprawie, obejmującego węzłem kary łącznej m.in. kary jednostkowe orzeczone w sprawie XV K 860/10, jest również to, że nie pojawił się żaden nowy nie znany dotychczas Sądowi wyrok skazujący, a wymienione orzeczenie jest chronologicznie ostatnim wyrokiem skazującym T. R..

W myśl bowiem art. 575 § 1 kpk o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, które spełnia przesłanki z art. 85 kk i w związku z tym nadaje się do połączenia , bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym.(szerzej post. SN z dn. 10.07.2013 r sygn. II KK 14/13 LEX 1341265).

Tym samym zaistniały układ procesowy, pozwalający Sądowi na analizę dotychczasowych prawomocnych skazań w zdecydowanie innej, bowiem szerszej konfiguracji, niż miało to miejsce w sprawie o sygn. III K 3222/02, w ocenie Sądu Odwoławczego pozwalał na wydanie nowego wyroku łącznego z zastosowaniem innego łączenia kar.

Bez jakiegokolwiek znaczenia pozostaje także i ten argument obrońcy, który sugeruje, że skoro wyrok wydany w sprawie III K 2951/01 był na chwilę orzekania w sprawie XV K 680/10 Sądowi znany i nie pojawił się on po dacie wydania tego drugiego wyroku, brak było podstaw do dokonywania rozwiązania kary łącznej orzeczonej w sprawie XV K 680/10, celem połączenia dwóch jednostkowych kar orzeczonych tym wyrokiem z karą orzeczoną w sprawie III K 2951/01. Tyle tylko, że apelujący najwyraźniej nie dostrzega, że orzeczenie o sygn. XV K 680/10 nie było wyrokiem łącznym, lecz wyrokiem jednostkowym, którym wymierzono karę łączną za 5 jednostkowych pozostających ze sobą w zbiegu przestępstw. W takiej zaś sytuacji nawet wiedza Sądu o istnieniu orzeczenia o sygn. III K 2951/01, które jak się okazuje spełnia warunki, o jakich mowa w art. 85 § 1 kk pozostawała bez znaczenia. Jedynie bowiem wówczas, gdyby analizowany wyrok w sprawie XV K 860/10 był wyrokiem łącznym, którego przedmiotem oceny było pięć odrębnych prawomocnych orzeczeń, argumentacja obrońcy sugerująca możliwość połączenia węzłem kary łącznej w ramach tego wyroku sankcji orzeczonej wobec T. R. w sprawie III K 2951/02 mogłaby być uznana za trafną.

Mając na względzie całokształt powyższego wywodu, w ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do uznania, iż procedując w przedmiocie wniosku skazanego o wydanie wyroku łącznego Sąd I instancji dopuścił się obrazy wskazanej normy art. 17 § 1 pkt 7 kpk.

Przechodząc do drugiego z zarzutów skargi odwoławczej obrońcy skazanego, sugerującą rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności, nie sposób odmówić jej słuszności. Autor apelacji w tej kwestii za punkt odniesienia przyjmuje przede wszystkim pierwotną sytuację skazanego tj. istniejącą przed wydaniem skarżonego wyroku, która wg niego była zdecydowanie korzystniejsza dla T. R.. Wówczas to bowiem skazany (uwzględniając kary jednostkowe orzeczone w łączonych wyrokach) wykonując je odrębnie, miałby do odbycia łącznie 4 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności, podczas gdy po wydaniu niniejszego wyroku łącznego, ma do odbycia dwie kary łączne, których suma wynosi 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Odnosząc się do podniesionej przez obrońcę skazanego zasady niepogarszania sytuacji skazanego w wyroku łącznym to wskazać należy, iż generalnie zasada ta (jakkolwiek istotnie wykształciła się w praktyce sądowej), nie znajduje oparcia w żadnym z przepisów zamieszczonych w rozdziale IX kk, ani też w przepisach rozdziału 60 kpk. Trudno także uznać za uzasadnione wywodzenie tej reguły z zakazu reformationis in peius, który z oczywistych powodów nie obowiązuje w procesie wymiaru kary łącznej w ramach wyroku łącznego. W konsekwencji stwierdzić należy, że wprowadzenie tej pozaustawowej zasady do dyrektyw ograniczających swobodę sądu w procesie wymiaru kary łącznej, nie znajduje ustawowego oparcia, zaś jej konsekwencją byłoby naruszenie zasad wymiaru kary.

W realiach niniejszej sprawy nie sposób jednak nie dostrzec, iż w istocie sytuacja procesowa skazanego z chwilą wydania skarżonego orzeczenia, statuująca konieczność odbycia przez niego dwóch kar łącznych pozbawienia wolności w sposób znaczący, pogorszyła sytuację skazanego. Ten stan rzeczy wydaje się być o tyle niezrozumiały, że Sąd I instancji ferując orzeczenie w przedmiocie kar łącznych podkreślił (k. 9 uzasadnienia), iż miał na względzie sytuację skazanego, zwłaszcza uwzględniwszy karę łączną wymierzoną w sprawie XV K 860/10. Odbywając bowiem odrębnie kary pozbawienia wolności z trzech objętych wyrokiem łącznym spraw T. R. miałby do odbycia łącznie 5 lat i 2 miesiące pozbawienia wolności (przy czym karę 10 miesięcy pozbawienia wolności ze sprawy III K 2951/01 skazany już w całości odbył), zaś wykonując dwie orzeczone w niniejszym postępowaniu kary łączne skazany zobligowany byłby do pobytu w warunkach izolacji przez okres 6 lat i 6 miesięcy (przy czym tu również uwzględnić trzeba karę odbytą w sprawie III K 2951/01).

Orzekając w niniejszej sprawie Sąd miał możliwość orzeczenia kary łącznej w granicach od najwyższej z wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Uprawniony był zatem do wymierzenia skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności (wyroki ze spraw III K 2951/01, XV K860/10) w granicach od 2 lat (kara wymierzona za czyn z pkt I w sprawie XV K 860/10) w wypadku zastosowania zasady całkowitej absorpcji, do 3 lat i 10 miesięcy (suma trzech kar jednostkowych z obu spraw) przy zastosowaniu zasady pełnej kumulacji. W wypadku drugiej kary łącznej uprawniony był do wymierzenia skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności (wyroki ze spraw III K 31/06, XV K860/10) w granicach od 1 roku i 4 miesięcy (kara w sprawie II K 31/06) w wypadku zastosowania zasady całkowitej absorpcji, do 3 lat i 10 miesięcy (suma czterech kar jednostkowych z obu spraw) przy zastosowaniu zasady pełnej kumulacji.

Sąd Rejonowy wymierzył skazanemu T. R. kary łączne stosując zasadę asperacji. Choć tak wymierzone kary bez wątpienia mieszczą się w granicach przewidzianych w art. 86 § 1 kk, tym nie mniej w istocie nie mogły one wg Sądu Odwoławczego się ostać jako, rażąco niewspółmierne do okoliczności, jakie winny być brane pod uwagę przy ich kształtowaniu.

W realiach przedmiotowej sprawy w ocenie Sądu Okręgowego jakkolwiek nie sposób w pełni zaakceptować postulatu skarżącego, co do proponowanego wymiaru nowych kar łącznych pozbawienia wolności zbliżonego do zasady całkowitej absorpcji, to z pewnością mając na względzie zwłaszcza to, iż wymiar kary łącznej nie powinien zasadniczo odbiegać od tego wymiaru, który miałby miejsce, gdyby orzekano o tej kwestii w jednym postępowaniu, jak również uwzględniając okoliczności, odnoszące się stricte do osoby skazanego T. R., zdaniem Sądu Okręgowego zachodzą przesłanki uzasadniające obniżenie orzeczonych wobec skazanego sankcji.

Podkreślić wypada , iż orzekanie o karze łącznej jest swoistym prawnym wymierzeniem kary za czyny podlegające połączeniu. Jakkolwiek istotne znaczenie mają tutaj zatem czyny jednostkowe z podlegających łączeniu wyroków i ich wzajemny stosunek, powiązany z pewnym ciągiem działań sprawcy, tym nie mniej jednak wydając wyrok łączny nie tyle bierze się pod uwagę okoliczności leżące u postaw wymiaru kary w sprawach prawomocnie osądzonych, ale to co zaszło po wymierzeniu tych kar, w tym zachowanie skazanego w trakcie ich odbywania. Temu między innymi celowi ma służyć gromadzenie przez Sąd informacji o skazanym, łącznie z opinią, mającą za przedmiot funkcjonowanie skazanego w warunkach placówki penitencjarnej

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji oceniając zasadność wniosku skazanego zaliczył w poczet materiału dowodowego opinię o skazanym z (...)w B.(k. 13-14), jednak wydaje się, że skarżący postulując, tak znaczne obniżenie sankcji w ocenie Sądu Okręgowego i powołując się w zasadzie wyłącznie na reguły dotyczące określania wymiaru kary łącznej, wyraźnie marginalizuje wynikające z opinii oraz z załączonych akt spraw jednostkowych, dotyczących skazań objętych kara łączną, fakty świadczące o nie do końca właściwym przebiegu procesu resocjalizacji skazanego T. R..

I tak przede wszystkim należało mieć na względzie okoliczność, że skazany od wydania ostatniego z wyroków jednostkowych podlegających połączeniu w niniejszej sprawie, do chwili osadzenia go w jednostce penitencjarnej w wyniku poszukiwania go Europejskim Nakazem Aresztowania, wyjechał za granicę, gdzie nie tylko ukrywał się nie chcąc poddać się rygorowi związanemu z orzeczonymi w tychże sprawach karami, lecz na terenie Niemiec oraz Danii dopuszczał się kolejnych przestępstw przeciwko mieniu, za które została skazany prawomocnymi wyrokami.

Godzi się nadto zauważyć, iż w okresie dotychczasowego niespełna półtorarocznego pobytu skazanego w (...), zachowanie T. R.nie wyróżnia się niczym szczególnym. Wprawdzie wg administracji placówki wymieniony deklaruje krytyczny stosunek do swego zachowania i prezentuje regulaminową postawę, był też nagradzany za przestrzeganie ustalonych norm i zachowań, to jednak równocześnie nie sposób zapominać, iż jest to kolejny pobyt skazanego w warunkach izolacji więziennej, a mimo to nie jest on zainteresowany ani zatrudnieniem, ani udzielaniem się do prac społecznych na terenie placówki. Co więcej nadal odbywa karę w systemie zwykłym i nie wyraża zgody na jej odbywanie w systemie programowanego oddziaływania. Z informacji Dyrektora placówki penitencjarnej, wynika nadto to, iż skazany przebywając na wolności popełniał czyny w ramach powrotu do przestępstwa, zaś z procederu tego uczynił sobie stałe źródło dochodu (art. 65 kk). Z lektury natomiast karty karnej T. R.wynika, że dopuszczał się przestępstw zwłaszcza przeciwko mieniu, także po wydaniu orzeczeń objętych karami łącznymi w niniejszym postępowaniu, co świadczy o wyraźnie lekceważącym podejściu skazanego do porządku prawnego.

Dotychczasowe zatem ponad roczne funkcjonowanie skazanego T. R.w (...), wg Sądu Odwoławczego nie pozwala zatem na przyjęcie jednoznacznie pozytywnego efektu dotychczasowej resocjalizacji skazanego.

Zatem w świetle powyższych okoliczności, związanych przede wszystkim z niedostatecznymi wynikami resocjalizacji skazanego, a zarazem podzielając co do zasady kierunek skargi apelacyjnej, sugerujący, iż Sąd Rejonowy w świetle swych deklaracji winien uwzględniać sytuacje procesową (faktyczną) skazanego sprzed orzekania o karze łącznej, a tym samym uznając przesłanki do skorzystania z przyjętej zasady asperacji w szerszym zakresie, Sąd Okręgowy zaskarżone orzeczenie zmienił w ten sposób, że obniżył wymierzone skazanemu T. R. w pkt I wyroku łącznego kary łączne pozbawienia wolności odpowiednio do wymiaru 2 lat i 8 miesięcy oraz 2 lat i 6 miesięcy. Uwzględniając zatem, iż skazany objętą pierwszą z wymienionych sankcji łącznych karę pozbawienia wolności, orzeczoną w sprawie o sygn. III K 2951/02 odbył już w całości, do łącznego odbycia pozostanie mu tym samym faktycznie 4 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności, a więc tyle ile zobligowany byłby przebywać w warunkach izolacji, odbywając jednostkowe wyroki przed ich połączeniem.

W pozostałym zakresie nie widząc podstaw do zmian z urzędu zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji, utrzymał je w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk mając na względzie, że ich uiszczenie byłoby dla skazanego zbyt utrudnione z uwagi na trudną sytuację materialną i aktualny pobyt w zakładzie karnym, gdzie nie pozostaje on w zatrudnieniu.