UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2020 roku powódka A. P. złożyła przeciwko K. P. i J. P. pozew o zapłatę solidarnie przez pozwanych kwoty 3 300 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych , tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego położonego w S., przy ul. (...) należącego do powódki.

W uzasadnieniu powódka wyjaśniła, że przysługuje jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) i podała, że ustanowiła na rzecz pozwanych ( swoich teściów) na ww. prawie bezpłatne i dożywotnie użytkowanie, polegające na prawie korzystania przez uprawnionych ze wszystkich pomieszczeń znajdujących się w tym lokalu. Powódka podała, że pozwani, pomimo wezwań do opuszczenia lokalu w celu umożliwienia powódce zamieszkania w nim, odmawiają wydania lokalu, pomimo, że ustanowienie na rzecz pozwanych prawa dożywotniego i bezpłatnego użytkowania na własnościowym spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego jest nieskuteczne, co wynika z poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 stycznia 2013 roku (sygn. akt V CSK 549/11). Zdaniem powódki pozwanym nie przysługuje prawo do władania ww. lokalem, co uzasadnia żądanie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie. Pełnomocnik powódki wyjaśnił, że na wartość przedmiotu sporu składa się kwota 1500 zł odpowiadająca czynszowi najmu za 25 dni miesiąca listopada 2019 r. oraz kwota 1800 zł odpowiadająca czynszowi najmu za miesiąc grudzień 2019 r , przy przyjęciu , że miesięczny czynsz najmu jaki powódka mogłaby uzyskiwać z przedmiotowej nieruchomości wynosi 1800 zł .

Nakazem zapłaty z dnia 2 grudnia 2020 roku Sąd Rejonowy (...) w S. (...) Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W zakreślonym terminie pozwani K. P. i J. P. reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika zaskarżyli nakaz zapłaty w całości poprzez wniesienie sprzeciwu , wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwani zakwestionowali powództwo zarówno co do zasady , jak i wysokości podnosząc, że umowa dożywotniego użytkowania tego lokalu ich zdaniem jest ważna. Podali, że mieszkanie przy ul. (...) zostało zakupione ze środków pozwanych uzyskanych ze sprzedaży mieszkania przy ul. (...) w S., a formalnie nabyte przez rodziców powódki A. i F. W., którzy następnie aktem darowizny przekazali mieszkanie swojej córce - powódce na majątek osobisty. Podali, że powódka w zamian za to miała ustanowić dożywotnie i bezpłatne użytkowanie lokalu na ich rzecz, a w przyszłości mieszkanie miało zostać przekazane wnukom pozwanych tj. dzieciom powódki i ich syna Ł. P.. Pozwani podnieśli, że przez okres lat dziesięciu umowa nie była podważana, tym bardziej, że zamieszkują w przedmiotowym lokalu nieprzerwanie od lat 16, dokonują w nich remontów, ponoszą koszty utrzymania i eksploatacji i zaprzeczyli, że działają w złej wierze. Pozwani podali, że w momencie ustanowienia przez powódkę prawa użytkowania na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego tj. w 2019 r. takie rozwiązanie było dopuszczalne i powszechnie stosowane, a wyrażenie przez Sąd Najwyższy poglądu, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nie może być obciążone prawem użytkowania, nie może pozbawiać pozwanych prawa władania lokalem na zasadzie praw nabytych, bowiem w dacie zawarcia umowy, obciążanie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, tego rodzaju prawem było w judykaturze dopuszczalne. Nadto pozwani podnieśli, że utrzymują się ze świadczeń emerytalnych, podali, że oboje cierpią na liczne schorzenia, w tym pozwany na chorobę nowotworową. Pozwani zakwestionowali kwotę 1 800 zł jako równowartość miesięcznego czynszu najmu mieszkania przy ul. (...) podnosząc, że jest to mieszkanie z lat 60-tych i jest dość wyeksploatowane, a co za tym idzie czynsz wygórowany.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. P. pozostawała w związku małżeńskim z synem pozwanych K. i J. małżonków P. – Ł. P..

Bezsporne .

Umową z dnia 7 czerwca 2002 roku K. i J. małżonkowie P. darowali synowi Ł. P. lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) . W dniu 29 października 2004 roku Ł. P. lokal ten sprzedał .

Bezsporne , a nadto:

-umowa sprzedaży ((...)) k. 117-121,

- zeznania świadka Ł. P. k.103-106,

- zeznania świadka B. W. k.102-103,

- pisemne zeznania świadka A. W. k.130-136,

- przesłuchanie pozwanej K. P. k.144-146,

- przesłuchanie pozwanego J. P. k.146-148,

- przesłuchanie powódki A. P. k.142-144,

K. P. i J. P. byli zainteresowani nabyciem własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Wraz z synem zajmowali się wyborem lokalu , prowadzili negocjacje w tym przedmiocie oraz dopełnieniem formalności . To oni zawarli umowę przedwstępną sprzedaży oraz zapłacili zaliczkę. J. P. od roku 2000 borykał się z kłopotami finansowymi i obawiał się postępowania egzekucyjnego . Dlatego ostatecznie , w wyniku rozmów i uzgodnień rodzinnych , lokal ten został nabyty w dniu 2 listopada 2004 roku przez rodziców A. P. tj. A. W. i F. W. ze środków pochodzących ze sprzedaży poprzedniego mieszkania pozwanych przy ulicy (...) w S. . Powódka wraz z mężem , jej rodzicami i pozwanymi uzgodnili, iż po 5 latach A. i F. W. przekażą nabytą nieruchomość na własność małżonków A. i Ł. P. .

Dowód:

-protokół uzgodnień k. 37-37v, 44-44v,

-przedwstępna umowy sprzedaży k. 38-38v, 45-45v,

-pokwitowanie odbioru zaliczki k. 39, 46,

- umowa sprzedaży ((...)) k.114-116,

- zeznania świadka Ł. P. k.103-106,

- zeznania świadka B. W. k.102-103,

- pisemne zeznania świadka A. W. k.130-136,

- przesłuchanie pozwanej K. P. k.144-146,

- przesłuchanie pozwanego J. P. k.146-148,

Umową z dnia 30 września 2009 roku rodzice A. A. (2) W. i F. W. darowali A. P. na jej majątek osobisty spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) . Uzgodniono , iż w zamian A. P. ustanowi na rzecz swoich teściów , tytułem zabezpieczenia ich praw , dożywotnie i bezpłatne użytkowanie lokalu . Uzgodniono również , iż w przyszłości mieszkanie zostanie przeznaczone na rzecz wnuków pozwanych , a dzieci A. i Ł. P. .

Dowód :

- akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 30.09.2009 r. - umowa darowizny k. 8-9

- przesłuchanie powódki A. P. k.142-144,

- przesłuchanie pozwanej K. P. k.144-146,

- przesłuchanie pozwanego J. P. k.146-148,

W dniu 6 października 2009 roku powódka A. P. ustanowiła na rzecz K. i J. małżonków P. na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) bezpłatne i dożywotnie użytkowanie, polegające na prawie korzystania przez uprawnionych ze wszystkich pomieszczeń znajdujących się w tym lokalu.

Bezsporne , a nadto dowód :

-akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 06.10.2009 r.- oświadczenie o ustanowieniu użytkowania k. 10-10v,

- przesłuchanie pozwanej K. P. k.144-146,

- przesłuchanie pozwanego J. P. k.146-148,

- przesłuchanie powódki A. P. k.142-144,

Pozwani K. P. i J. P. zamieszkali w lokalu przy ul. (...) , czuli się jego właścicielami i ponoszą wszelkie koszty jego utrzymania i ubezpieczenia. Od czasu zakupu lokalu nikt inny w lokalu tym nie mieszkał .

Dowód:

- przesłuchanie pozwanej K. P. k.144-146,

- przesłuchanie pozwanego J. P. k.146-148,

- przesłuchanie powódki A. P. k.142-144,

Małżeństwo A. P. i Ł. P. zostało rozwiązane przez rozwód w roku 2016. Byli małżonkowie dokonali także podziału majątku wspólnego. A. P. uważa , że podział majątku był dla niej niekorzystny .

Bezsporne , a nadto dowód :

- przesłuchanie powódki A. P. k.142-144,

Pismem z dnia 11 kwietnia 2019 roku powódka A. P. poinformowała K. i J. małżonków P., że z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 roku, wynika, że złożone przez nią 6 października 2009 roku oświadczenie o ustanowieniu na ich rzecz na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) bezpłatne i dożywotnie użytkowanie jest bezskuteczne i tym samym nie maja oni prawa do władania ww. lokalem. Powódka wezwała pozwanych do opróżnienia i wydania jej lokalu przy ul. (...). Wskazała nadto , iż w razie nie dostosowania się do wezwania w terminie oznaczonym pozwani zostaną obciążeni wynagrodzeniem za bezumowne korzystanie z lokalu w wysokości 1.800 zł miesięcznie , a sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego .

K. i J. małżonkowie P. odmówili wydania lokalu.

Bezsporne , a nadto dowód :

-wezwanie do opróżnienia i wydania lokalu wraz z dowodem doręczenia k. 11 – 12,

-pismo pozwanych z dnia 29.04.2019 r. k. 13,

- przesłuchanie pozwanej K. P. k.144-146,

- przesłuchanie pozwanego J. P. k.146-148,

- przesłuchanie powódki A. P. k.142-144.

Powódka A. P. od roku 2013 zamieszkuje w wynajętych mieszkaniach . Jej synowie zamieszkują wraz z ojcem Ł. P. .

Dowód :

-przesłuchanie powódki k. 142-144

Rodzice powódki nigdy nie zamieszkali w mieszkaniu przy ulicy (...) , nie zamieszkali też w S. , oboje zamieszkują w T. .

Bezsporne .

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2021 r Sąd Okręgowy w S. Wydział (...) Cywilny Odwoławczy oddalił żądanie A. P. przeciwko K. P. i A. P. o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...) , czym zmienił wyrok Sądu Rejonowego (...) w S. Wydział (...) Cywilny wydany w dniu 14 lipca 2020 r , wydany w sprawie o sygnaturze akt (...) .

Dowód :

-odpis wyroku SO w S. z dnia 26.01.2021 r , sygn. akt (...) wraz z uzasadnieniem k. 69-78.

K. P. ma obecnie 75 lat , jest na emeryturze , choruje na nadciśnienie , cukrzycę i migotanie przedsionków . J. P. ma 75 lat , pozostaje na emeryturze , choruje na nadciśnienie i cukrzycę .

Dowód :

-przesłuchanie pozwanych k. 144-148.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego , wywiedzione przez powódkę żądanie podlegało oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie powódka A. P. wywodziła swoje roszczenie z przysługującego jej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu wskazując, że w okresie objętym sporem, pozwani zajmowali bez tytułu prawnego lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) . Powódka ustanowiła na rzecz pozwanych ( swoich teściów) na ww. prawie bezpłatne i dożywotnie użytkowanie, polegające na prawie korzystania przez uprawnionych ze wszystkich pomieszczeń znajdujących się w tym lokalu. Powódka podała, że pozwani, pomimo wezwań do opuszczenia lokalu w celu umożliwienia powódce zamieszkania w nim, odmawiają wydania lokalu pomimo, że ustanowienie na rzecz pozwanych prawa dożywotniego i bezpłatnego użytkowania na własnościowym spółdzielczym prawie do lokalu mieszkalnego jest nieskuteczne. Jednocześnie wskazała , iż domaga się od pozwanych odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za 25 dni miesiąca listopada 2019 r w kwocie 1500 zł i za miesiąc grudzień 2019 r w kwocie 1800 zł przyjmując , iż miesięczny czynsz najmu za sporny lokal , który mogłaby uzyskiwać to kwota 1800 zł .

Pozwani odmówili zapłaty twierdząc, że umowa dożywotniego użytkowania tego lokalu jest ważna, a mieszkanie przy ul. (...) zostało zakupione z ich środków uzyskanych ze sprzedaży poprzedniego mieszkania i na mocy rodzinnego porozumienia , z uwagi na kłopoty finansowe pozwanego , zostało darowane powódce, za co ta miała ustanowić dożywotnie i bezpłatne użytkowanie lokalu na ich rzecz, a w przyszłości mieszkanie miało zostać przekazane wnukom pozwanych tj. dzieciom powódki i ich syna Ł. P.. Pomimo , iż formalnym właścicielem mieszkania jest powódka , pozwani czują się jego właścicielami i tak wszyscy je traktowali . To oni od początku ponoszą wszelkie koszty związane z jego utrzymaniem.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było to, czy spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu może być przedmiotem użytkowania.

W postanowieniu z dnia 24 stycznia 2013 roku Sąd Najwyższy w sprawie V CSK 549/11 (opubl. OSNC 2013/7-8/97, LEX nr 1294227, OSP 2014/1/4, OSP 2014/5/48, Biul.SN 2013/3/13, M.Prawn. 2013/18/986) orzekł, że spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nie można obciążyć użytkowaniem. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że użytkowanie jest ograniczonym prawem rzeczowym (art. 244 § 1 k.c.), którego cechą jest używanie rzeczy i pobieranie z niej pożytków (art. 252 k.c.). Ma ono zapewnić uprawnionemu możliwie optymalny zakres korzystania z cudzej rzeczy. Przedmiotem użytkowania mogą być także prawa (art. 265 § 1 k.c.), nie jest jednak jasne, jakie prawa mogą być odciążone tym ograniczonym prawem rzeczowym. W piśmiennictwie dominuje pogląd, że muszą to być prawa zbywalne, gdyż do ustanowienia użytkowania mają odpowiednie zastosowanie przepisy regulujące przenoszenie poszczególnych praw obciążanych użytkowaniem (art. 265 § 3 k.c.). Zbywalność prawa nie jest jednak wystarczającym przymiotem, ponieważ do użytkowania praw stosuje się odpowiednio przepisy o użytkowaniu rzeczy (art. 265 § 2 k.c.); muszą więc być to prawa umożliwiające korzystanie z rzeczy i pobieranie z niego pożytków (art. 252 k.c.).

Tym samym ustanowienie użytkowania na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu stanowi czynność bezskuteczną i nie kreuje uprawnienia pozwanych do władania nieruchomością powódki. Bezspornie więc pozwani nie posiadają tytułu prawnego do władania spornym lokalem. Nie było sporu co do tego , iż pozwani od zakupu zajmują sporny lokal i korzystają z niego . Poza sporem była również okoliczność , że nie uiszczali z tego tytułu powódce żadnych należności i ta nigdy wcześniej takowych od nich nie żądała .

Ocena prawna tak sformułowanego żądania oraz podstawy faktycznej przytoczonej dla jego uzasadnienia, jak i ustalonej prze Sąd, winna być dokonana w oparciu o treść art. 224 oraz 225 Kodeksu cywilnego, które regulują stosunki bezumowne w sytuacji, w której rzecz znalazła się w jakikolwiek sposób w samoistnym posiadaniu nie właściciela.

Zgodnie z treścią Art. 224. § 1 . k.c Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

W myśl § 2 . Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Z kolei Art. 225 k.c. stanowi , że Obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Podstawą żądania przez właściciela zapłaty za korzystanie z nieruchomości są przepisy o ochronie własności. Z treści wskazanych przepisów wynika, iż samoistny posiadacz w złej wierze jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, przy czym wyłącznym źródłem i jedyną przyczyną roszczeń właściciela jest samoistne posiadanie albowiem wynikają one z bezumownego korzystania z rzeczy przez posiadacza. Posiadaczem w złej wierze jest ten, kto wie albo wiedzieć powinien na podstawie towarzyszących okoliczności, że nie przysługuje mu prawo własności. Pogląd taki potwierdził również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 lipca 2004 roku`, stwierdzając, iż istnienie dobrej lub złej wiary zależy od stanu świadomości posiadacza w konkretnym stanie faktycznym. W złej wierze jest taki posiadacz, który zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest właścicielem posiadanej rzeczy, ale także i ten, kto na podstawie towarzyszących okoliczności powinien przypuszczać, że posiadana przezeń rzecz stanowi własność innej osoby.

W sprawie będącej przedmiotem oceny Sądu, ustalono, że pozwani nie mieli świadomości co do tego, iż korzystają z lokalu powódki nie mając ku temu tytułu prawnego. Co więcej stwierdzić należy , iż do kwietnia 2019 r ( wezwania do wydania lokalu i zapłaty ) takiej świadomości nie miała i również powódka . To ona przecież ustanowiła w roku 2009 na rzecz pozwanych bezpłatne i dożywotnie użytkowanie polegające na prawie korzystania ze wszystkich pomieszczeń w mieszkaniu . Obie strony działały więc w dobrej wierze . Przez okres 10 lat ( 2009 -2019 ) nie zgłaszała wobec pozwanych żadnych roszczeń , a przede wszystkim nie żądała od nich żadnych opłat związanych z utrzymaniem , czy korzystaniem z lokalu. Wszelkie koszty utrzymania , ubezpieczenia , remontów ponosili wyłącznie pozwani . W ocenie Sądu Rejonowego , ta okoliczność ewidentnie potwierdza prawdziwość wersji przedstawianej przez pozwanych , że choć formalnie właścicielem prawa do mieszkania jest powódka , to faktycznie zostało ono nabyte dla nich i za ich środki finansowe , i jako ich mieszkanie było traktowane przez wszystkich członków rodziny . Powodem zaś , dla którego najpierw rodzice powódki , a później sama powódka formalnie widnieje jako jego właściciel była obawa pozwanych przed grożącym pozwanemu postępowaniem egzekucyjnym .

Na uwagę również zasługuje fakt , iż od roku 2013 powódka , która to wyprowadziła się od męża , zamieszkuje w wynajmowanych mieszkaniach i aż do roku 2019 nie zgłaszała chęci zamieszkania w spornym mieszkaniu . Nigdy również w nim nie zamieszkiwała . Gdyby przecież czuła się faktycznym właścicielem mieszkania , to w pierwszej kolejności zwróciłaby się do pozwanych o opuszczenie jej mieszkania i umożliwienie jej zamieszkania w nim z uwagi na nieposiadanie przez nią innej nieruchomości , w której mogłaby zamieszkać . Tego jednak powódka nie uczyniła , a od lat wynajmuje mieszkania , co wiąże się z dodatkowymi kosztami . W ocenie Sądu również i ta okoliczność przesądza o tym , że pozwani byli traktowani , również i przez powódkę , jako właściciele mieszkania przy ulicy (...) . Natomiast wysuwane obecnie roszczenia o eksmisję i zapłatę są efektem konfliktu powódki z byłym mężem na tle niedawno dokonanego podziału majątku wspólnego , którym powódka nie jest usatysfakcjonowana.

Zgodnie z treścią art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku , który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego , Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony .

W toczącej się uprzednio pomiędzy stronami sprawie o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego , sygn. akt (...) , Sąd Okręgowy rozpoznający apelację zmienił wyrok Sądu I instancji i wywiedzione przez A. P. przeciwko K. P. i J. P. powództwo o wydanie spornego lokalu mieszkalnego oddalił powołując się na sprzeczność żądania z zasadami współżycia społecznego z art. 5 k.c., sygn. akt (...) . Istotnym jest , iż żądanie wydania lokalu było żądaniem dalej idącym niż żądanie zapłaty , a pomimo to Sąd Okręgowy oddalił jej z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego . Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela argumentację Sądu Okręgowego i również uznaje, iż wywiedzione przez powódkę w niniejszej sprawie żądanie zapłaty przez pozwanych odszkodowania za bezumowne korzystanie z przysługującego jej prawa do mieszkania przy ulicy (...) rażąco godzi w zasady współżycia społecznego takie jak : uczciwość , lojalność i moralność . Jako takie zaś nie może korzystać z ochrony prawnej . Za takim stanowiskiem przemawia fakt , iż stan faktyczny w sprawie istotnie jest nadzwyczajny . Jak wykazało postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie , rodzice powódki F. W. i A. W. , z uwagi na kłopoty finansowe J. P. i jego obawę przed wierzycielami , w porozumieniu z powódką , jej mężem i pozwanymi nabyli spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...) w S. . Prawo to zostało jednak nabyte ze środków finansowych pozwanych i miało zabezpieczać ich potrzeby mieszkaniowe . Państwo W. mieli zabezpieczone potrzeby mieszkaniowe w miejscowości T. , gdzie zresztą mieszkają do dziś . W okresie nabycia lokalu powódka z mężem , jej rodzicami oraz pozwanym pozostawali w bardzo dobrych relacjach . Dlatego też pozwani darzyli powódkę , jako ich synową , pełnym zaufaniem . Istotnym jest , iż zaraz po nabyciu do mieszkania wprowadzili się pozwani i to oni mieszkają w nim do dnia dzisiejszego . Ewidentnie potwierdza to przedstawianą przez nich wersję , że mieszkanie przy ulicy (...) miało zabezpieczać ich potrzeby mieszkaniowe . Za taki stanowiskiem dodatkowo przemawia okoliczność, iż powódka ustanowiła na ich rzecz prawo użytkowania z całego lokalu , dożywotniego i bezpłatnego . Takie oświadczenie powódka złożyła w dobrej wierze . Pozwani w lokalu mieszkają od początku tj. od roku 2004 , a przez okres ponad 10 lat ( 2009-2019 ) mieszkali tam spokojnie , w sposób nie zakłócony . Ponosili wszelkie koszty związane z utrzymaniem mieszkania i nie byli dla powódki żadnym ciężarem . Czuli się bezpiecznie , a wobec syna i byłej synowej byli lojalni zapewniając , iż w przyszłości mieszkanie przypadnie na rzecz ich wnuków . Sytuacja zmieniła się dopiero 3 lata po rozwodzie powódki z synem pozwanych , kiedy to A. P. będąc niezadowolona z dokonanego podziału majątku wspólnego wystąpiła przeciwko pozwanym najpierw z żądaniem opróżnienia i wydania lokalu przy ulicy (...) w S., a następnie z żądaniem zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z niego za okres listopad-grudzień 2019 r . Aktualnie powódka , pozostająca w konflikcie na tle majątkowym z byłym mężem i byłymi teściami , próbuje uzyskać korzyść majątkową ze zmiany poglądu judykatury i uznania , że ustanowienie użytkowania na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego było bezskuteczne . W ten sposób chce zniweczyć zawarte przed laty porozumienie z byłym mężem i byłymi teściami . Swoim postępowaniem powódka nie tylko godzi w takie wartości jak uczciwość , lojalność i moralność , ale i lekceważy aktualną sytuację pozwanych, którzy obecnie są osobami starszymi i schorowanymi , wymagają pomocy , spokoju , zabezpieczenia podstawowych potrzeb , w tym mieszkaniowych .

Kierując się powyższymi motywami Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości , iż postępowanie powódki oraz wywiedzione przez nią żądanie godzi w podstawowe wartości i narusza zasady współżycia społecznego , a jako takie nie zasługuje na ochronę prawną i podlega oddaleniu . Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku .

Mając zaś na uwadze , iż powódka proces przegrała , zobowiązania jest w myśl przepisu art. 98 par.1 kpc zwrócić pozwanym poniesione przez nich koszty postępowania . Na koszty te złożyło się wynagrodzenie reprezentującego ich pełnomocnika zawodowego w osobie adwokata w kwocie 900 zł oraz opłata skarbowa w wysokości 17 zł . Łącznie więc należało zasądzić od powódki na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 917 zł , o czym Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE